Μάνη. Της πέτρας και του γδικιωμού!-2ο μέρος

(συνέχεια από : Μάνη. Της πέτρας και του γδικιωμού!-1ο μέρος)

25-26 Μαΐου 2013 

 

Μαθήματα Προϊστορίας!

Μετά το πρωινό ξεκινήσαμε για τις βόλτες της τρίτης μέρας στη Μάνη. Αν και η μέρα ήταν αφιερωμένη στην Προσηλιακή (ανατολική) Μάνη, εμείς ξεκινήσαμε από τα δυτικά πηγαίνοντας μέχρι τα Σπήλαια του Διρού για να επισκεφτούμε το Νεολιθικό Μουσείο Διρού το οποίο δεν υπήρχε τότε που είχαμε πάει στα σπήλαια. 

 

Το μουσείο είναι μικρό με μια μόνο αίθουσα και πολύ εντυπωσιακά εκθέματα από τα ευρήματα μέσα στις σπηλιές που αφορούν κυρίως τη νεολιθική εποχή.

Κεραμική,

εργαλεία από κόκκαλα ή οψιδιανό της Μήλου,

κτερίσματα από πέτρα και μάρμαρο σα μικρά κυκλαδίτικα,

οστά ζώων και όστρακα θαλασσίων οργανισμών 

αλλά και ανθρώπινους σκελετούς. Όλα αυτά συνθέτουν μια πολύ ενδιαφέρουσα έκθεση που πραγματικά αξίζει και δεν απαιτεί χρόνο και κόπο. 

Στα ανατολικά (προσηλιακή)!

Πήραμε το δρόμο προς τα πίσω και πριν την Αρεόπολη στρίψαμε δεξιά προς Πύρριχο και Κότρωνα.

Μπορεί κανείς να χαρακτηρίσει σαν «πέτρινη καρδιά της Μάνης» τον επιβλητικό Σαγγιά που με τα 1218 μέτρα του χωρίζει την ανατολική από τη δυτική, αφήνοντας πολύ λίγα περάσματα. Νότια απόληξη του Ταΰγετου είναι ένα συμπαγές και αρκετά άνυδρο βουνό. Μόνο στα βόρεια και τα νότια που χαμηλώνει πια, αφήνει περάσματα.

Ένα τέτοιο πέρασμα είναι και αυτό που ακολουθήσαμε εκείνη τη μέρα για να πάμε στην ανατολική Μάνη. Λίγο μετά τη διασταύρωση στην οποία στρίψαμε , αρχίζει μια μικρή και αρκετά εύφορη κοιλάδα χάρις στα λιγοστά νερά που κατεβαίνουν από το βουνό. Μικροί οικισμοί στο δρόμο μας με μεγαλύτερο τον Πύρριχο, ένα οικισμό με πανάρχαια ιστορία. Λίγα χιλιόμετρα ακόμα και φτάσαμε στην αρχή του δρόμου που ενώνει τα χωριά της ανατολικής πλευράς της χερσονήσου,

με πρώτο τα Λουκάδικα.

Αν και φαινομενικά πιο κοντά στο Γύθειο η ανατολική Μάνη, είναι η λιγότερο αναπτυγμένη τουριστικά, η πιο άγνωστη. Παρ’ όλα αυτά τα χωριά της είναι κι αυτά πολύ εντυπωσιακά με πύργους και πυργόσπιτα, άλλα σκαρφαλωμένα σε απότομες πλαγιές, άλλα σε κορυφές λόφων αλλά και κάποια δίπλα στη θάλασσα. Η διαδρομή στην ανατολική Μάνη πλεονεκτεί αυτής της δυτικής στο ότι πάει στο μεγαλύτερο μήκος της πλάι στη θάλασσα, δίνοντάς της έτσι μια διαφορετική γραφικότητα.

Λίγο μετά τα Λουκάδικα ο δρόμος έχει μια διασταύρωση αριστερά για τον Κότρωνα, την οποία αγνοήσαμε αφήνοντας το κεφαλοχώρι αυτό για την επιστροφή.

Περάσαμε από το Φλομοχώρι, ένα περιποιημένο χωριό με ωραίους πύργους μέσα στο κέντρο του και συνεχίσαμε.

Πέτρα στην πέτρα το Νύφι χάνεται στην πλαγιά δεξιά του δρόμου και πρέπει να προσπαθήσεις να διακρίνεις τα πέτρινα χτίσματα, αν και κάποια «μοντέρνα» σπίτια είναι σα γροθιά στο πρόσωπο.

Αφήσαμε στα αριστερά μας την πιο τουριστική Κοκκάλα με τις μικρές παραλίες και την πολύ ωραία Παραλία του Μάραθου και αρχίσαμε να ανηφορίζουμε, ενώ ταυτόχρονα να απομακρυνόμαστε από τη θάλασσα.

Την κορυφή ενός λόφου στα αριστερά μας και πάνω από τη θάλασσα στεφανώνει η εντυπωσιακή Σπείρα. Ο λόφος έχει αρκετές ελιές και το θέαμα με φόντο το Λακωνικό κόλπο είναι πολύ όμορφο. Τα δύο επόμενα χωριά

Δημαρίστικα

και Πύργαρος είναι κι αυτά χτισμένα στην πλαγιά του βουνού στη δεξιά μεριά του δρόμου και τα πυργόσπιτα, ειδικά όταν τα κοιτάς από την απέναντι πλαγιά, μοιάζουν περισσότερο με κάθετες απολήξεις των βράχων παρά με σπίτια! Σε μια στροφή του δρόμου (μία από τις πάρα πολλές της Μάνης) είδα ξαφνικά στα αριστερά μου, δίπλα στο δρόμο ένα ξωκλήσι. Έκανα στην άκρη και σταμάτησα. Τι εικόνα!! Οι εκκλησίες της Μάνης έχουν αυτή την ομορφιά της αγριάδας και του πρωτόγονου, όπως άλλωστε και όλη η Μάνη. Ο Άγιος Νικόλας όμως, που έβλεπα λίγα μέτρα μπροστά μου είναι το κάτι άλλο.

Η κατασκευή κάτι ανάμεσα σε ξερολιθιά και πρόχειρης λιθοκατασκευής. Το πλαίσιο της πόρτας αρχαία μάρμαρα. Η πόρτα σιδερένια (και δυστυχώς κλειστή). Το καμπαναριό καταλήγει σε ένα «θόλο» σαν αυτό ενός ξυλόφουρνου. Τι να πει κανείς! Είχα μείνει άφωνος. Μπορώ να πω πως είναι από τις ομορφότερες εικόνες που είχα σε αυτό το ταξίδι.

Ξανά στο αυτοκίνητο, ξανά ανηφόρα, ξανά στροφές και μπήκαμε στη Λάγια.

Πολύ όμορφο χωριό με τους πύργους σε καλή κατάσταση, περιποιημένο και….έρημο!! Ψυχή δεν είδαμε, αν και στην πλατεία υπήρχε ένα αγροτικό αυτοκίνητο.

Μετά τη Λάγια είναι ένα μικρό οροπέδιο με ξερολιθιές ένα γύρο, και αρκετά γαϊδουράγκαθα δίπλα στο δρόμο. Από εκεί και πέρα το τοπίο γίνεται πιο ξερό και πολύ, μα πάρα πολύ άγριο. Ο δρόμος στενεύει επικίνδυνα και σε λίγο αρχίζει η κατηφόρα. Η γνωστή εικόνα του Μαρμαριού από την προηγούμενη μέρα και εμείς κάνουμε αριστερά για μα κατέβουμε στο Πόρτο Κάγιο.

Ο δρόμος θέλει προσοχή καθώς έχει πολλές στροφές, είναι πολύ στενός και η ομορφιά των εικόνων, με τα βράχια να «κατρακυλούν» στη θάλασσα, μπορεί να «αποπλανήσει» το βλέμμα του οδηγού με άσχημα αποτελέσματα.

Στο βάθος φαινόταν το Πόρτο Κάγιο, το ασφαλέστατο λιμανάκι, απάγκιο στα βάθη των αιώνων, από την εποχή των Μινωιτών μέχρι τις μέρες μας που βρίσκουν εκεί ασφάλεια τα κάθε λογής πλεούμενα των ημερών μας. Η παραλία μικρή και στενή, από πάνω της ο δρόμος και αμέσως μετά τα σπίτια. Τα περισσότερα νεόχτιστα και άσχετα με το μανιάτικο χρώμα, φτιάχνουν ένα παραθαλάσσιο οικισμό τέτοιο που θα μπορούσε να είναι οπουδήποτε στην Ελλάδα. Κρίμα, γιατί ο τόπος είναι μοναδικά όμορφος, και το χωριό θα μπορούσε να είναι υπόδειγμα.

Μπήκαμε στο χωριό κάναμε μια μικρή βόλτα και οι εικόνες μας απέτρεψαν από το να κάτσουμε. Γι αυτό και πήραμε το δρόμο της επιστροφής.

Λάγια, Πύργαρος, Κοκκάλα, Νύφι, Φλομοχώρι. Εκεί στρίψαμε δεξιά να κατέβουμε στην παραλία Χαλικιά. Ψάχναμε κάπου να κάτσουμε για φαΐ και αν ήταν δυνατό να ρίξουμε μια βουτιά πριν. Βέβαια ο αέρας συνέχιζε να φυσά δυνατά, και αν και ήταν δυτικός και εμείς ήμασταν ανατολικά είχε αρκετό κύμα. Στην παραλία είχε κύμα πολύ και έτσι συνεχίσαμε για Κότρωνα. Η διαδρομή ήταν υπέροχη μέσα σε καταπράσινα περιβόλια. Το χωριό μας φάνηκε τελείως αδιάφορο και η θάλασσα, αν και ήρεμη, η παραλία δεν μας άρεσε καθόλου. Ακολουθώντας τον παραλιακό δρόμο πήγαμε ένα κόλπο βορειότερα, στο Σκουτάρι.

Ωραία παραλία (αλλά με αρκετό κύμα), μερικά σπιτάκια για παραθεριστές,

δύο ταβερνάκια

και μια καταπληκτική εκκλησία μέσα στην άμμο, την Αγία Βαρβάρα που όμως τη βρήκαμε περιφραγμένη και «μπανταρισμένη» λόγω συντήρησης. Σε ένα από τα ταβερνάκια κάτσαμε για το ψαράκι μας. Έβγαλα μερικές φωτογραφίες (την Αγία Βαρβάρα από πιο μακριά ή μέσα από τα πλέγματα) και απομεσήμερο πια γυρίσαμε στο ξενοδοχείο για ξεκούραση.

Το απόγευμα φύγαμε με κατεύθυνση το Γύθειο. Κοιτάξαμε για μπάνιο στον Αγερανό και στο Βαθύ αλλά κάτι το περασμένο της ώρας, κάτι που η όρεξη μας είχε περάσει καταλήξαμε τελικά στο Γύθειο,

απέναντι από την Κρανάη για καφέ.

Στο εκκλησάκι της Κρανάης γινόταν κάποιος γάμος , η θάλασσα ήταν λάδι και ο ήλιος που έπεφτε από την άλλη μεριά έβαφε με ένα βαθύ πορτοκαλί χρώμα το νησί, ενώ η σκιά προχώραγε πάνω του με γοργό ρυθμό.

Όταν πια ο ήλιος φώτιζε μόνο το φάρο στην άκρη του, μια βάρκα χάραζε τα γαλήνια νερά χρησιμοποιώντας τον σα φόντο στην υπέροχη φωτογραφία που είχα την τύχη να τραβήξω!

Βράδιασε σαν πήγαμε στην πλατεία για να τσιμπήσουμε κάτι πρόχειρο. Όταν φεύγαμε, η πανσέληνος του Μαΐου είχε καρφωθεί ολόφωτη πάνω από το νησί ενώ ο φουκαράς ο φάρος πάσχιζε να φωτίσει σε ένα άνισο αγώνα με τη λαμπρή σελήνη.

Παρόλα αυτά άλλη μια φωτογραφία με τα δυο φωτεινά σώματα συντονισμένα, με έκανε να αισθανθώ πολύ όμορφα με τις εικόνες που είχα αιχμαλωτίσει.

Στο ξενοδοχείο η καθημερινή διαδικασία ρουτίνας (φόρτωμα φωτογραφιών, ημερολόγιο, λίγο ίντερνετ) κράτησε λίγη μόνο ώρα γιατί η κούραση μου ήταν πολύ μεγάλη και σύντομα αφέθηκα στη «Μανιάτικη» αγκαλιά του Μορφέα.

Έξω Μάνη!

Η Έξω Μάνη διαφέρει πολύ από την αδερφή της αλλά δεν παύει νάναι κι αυτή Μάνη με ότι κι αν σημαίνει αυτό. Κουβαλά στην πλάτη της τον Ταΰγετο και το κορμί της αυλακώνεται από καταπράσινα φαράγγια που κουβαλούν από τον βουνίσιο πατέρα τους νερά, πολύτιμα για τον τόπο.

Αυτή τη Μάνη την είχαμε κάπως γνωρίσει, πολλά χρόνια πριν και ήρθε η ώρα να ανανεώσουμε τη γνωριμία μας αλλά και να δούμε τόπους που δεν είχαμε δει τότε. Ξεκινήσαμε λοιπόν μετά το πρωινό, κατεβήκαμε στο Λιμένι και συνεχίσαμε παραλιακά στο Νέο Οίτυλο. Στο χωριό επικρατούσε ησυχία και ερημιά. Ίσως ο κόσμος να ήταν ακόμα στην Κυριακάτικη λειτουργία.

Είχε αρκετό κύμα που ανακάτευε τα βότσαλα της αρκετά μεγάλης παραλίας. Σε ένα χωράφι μια πολύ γραφική εικόνα με ανάγκασε να σταματήσω για να την απαθανατίσω.

Μια φοράδα με το μικρό της πουλάρι έβοσκαν αμέριμνα. Τι εικόνα! Ξανά στο αυτοκίνητο και αρχίσαμε να ανεβαίνουμε στο στριφογυριστό δρόμο για το Οίτυλο. Σκαρφαλωμένο ψηλά αγναντεύει τη θάλασσα του Μεσσηνιακού κόλπου.

Ωραίο χωριό με πέτρινα σπίτια, εκκλησίες και πολλά λουλούδια. Ο κόσμος έβγαινε από τις εκκλησίες μετά το τέλος της λειτουργίας. Αφήνουμε το Οίτυλο και λίγο μετά και τη Λακωνία μπαίνοντας στη Μεσσηνία. Τα χωριά διαδέχονται το ένα το άλλο, όλα πετρόχτιστα με κάποια μεγάλη ή μικρή πλατεία στην οποία δεσπόζει μια, συνήθως μεγάλη εκκλησία, πετρόχτιστη κι αυτή.

Άγιος Νίκων,

Λαγκάδα, Νομίτσι,

Πλατσά,

Ρίγκλια.

Στο δρόμο ανάμεσα στα χωριά συναντάμε όμορφα «πρωτόγονα» ξωκλήσια,

ανάμεσα στις ελιές που κυριαρχούν στο τοπίο ένα γύρο. Σε λίγο φτάσαμε στη θάλασσα. Το χωριό του Αγίου Νικολάου είναι χτισμένο στην παραλία και είναι πολύ τουριστικό. Δυστυχώς με αρκετά «μοντέρνα» σπίτια ανάμεσα στα παλιά πέτρινα.

Έχει ένα μικρό και πολύ γραφικό λιμανάκι γεμάτο ψαρόβαρκες. Κατεβήκαμε μέχρι το λιμάνι αλλά πέρα από κάποιες φωτογραφίες δεν μας τράβηξε κάτι για να σταματήσουμε. Βγήκαμε και πάλι στο δρόμο και λίγο πριν τη Στούπα στρίψαμε δεξιά για να ανέβουμε στα χωριά στις πλαγιές του Ταΰγετου. Και αυτά με πέτρινα σπίτια αν και εδώ ο «πολιτισμός» τα έχει «αγγίξει με το μαγικό του ραβδάκι», αλλοιώνοντας έτσι σε ένα βαθμό το μανιάτικο χαρακτήρα τους.

Έξω από το Νεοχώρι είναι το πολύ ωραίο ξωκλήσι του Αγίου Βασιλείου δίπλα σε ένα μαντρί. Περνάμε τον Πύργο και ανηφορίζοντας κάνουμε μια μικρή παράκαμψη στα δεξιά για να δούμε το υπέροχο πραγματικά χωριό Καστάνια. Ο οδηγός λέει πως έχει πολλές εκκλησίες. Στην είσοδο είναι μια καταπληκτική, πανέμορφη και λιλιπούτια φτιαγμένη, γύρευε σε ποιους αλλοτινούς καιρούς, μόνο από πέτρα.

Είναι ο Άη Γιάννης.

Στη μικρή πλατεία δεσπόζουν δύο εντυπωσιακά πέτρινα κτίσματα.

Ο Πύργος του Δουράκη από τη μια και η αρκετά μεγάλη Εκκλησία της Κοίμησης της Θεοτόκου απέναντι.

Άλλη μια στάση σε ένα λιτό ξωκλήσι πριν φτάσουμε στη Σαϊδόνα

και μετά μπαίνουμε στο χωριό.

Έχουμε ανέβει αρκετά ψηλά και έχουν αρχίσει να φαίνονται πάνω από τα κεφάλια μας τα έλατα. Τα χωριά εδώ με τις κεραμοσκεπές τους, θυμίζουν περισσότερο ορεινή Ελλάδα παρά Μάνη. Μετά τη Σαϊδόνα και ενώ κινούμαστε στις πλαγιές του βουνού μέσα σε πυκνό πράσινο βλέπουμε πλάι μας τα έλατα. Τα ερείπια ενός μοναχικού πύργου δημιουργούν την αίσθηση αντίστοιχων της Κεντρικής Ευρώπης.

Είναι ο Πύργος του Κιτρινιάρη. Σε λίγο μπήκαμε στο Εξωχώρι, την παλιά Ανδρούβιστα με τα πολλά λουλούδια της. Κι εδώ όμορφα σπίτια

και ένα μικρό Ιστορικό και Λαογραφικό Μουσείο (το κτίριο μοιάζει να είναι το παλιό σχολείο). Από εδώ ο δρόμο αρχίζει και κατηφορίζει για να βρει πρώτα το Προάστιο με όμορφη θέα προς τη Στούπα και την Καρδαμύλη. Όταν βγήκαμε στον κεντρικό δρόμο γυρίσαμε προς τα πίσω και μπήκαμε στη Στούπα. Κόσμος πολύς εκμεταλλευόμενος την Κυριακή έκανε μπάνιο, λιαζότανε στην παραλία ή απολάμβανε τον καφέ ή το φαγητό σε κάποια από τα πολλά παραθαλάσσια μαγαζιά. Παρκάραμε και κατεβήκαμε για ένα μπάνιο στην ήσυχη θάλασσα. Ήσυχη αλλά «δάγκωνε». Ξέραμε από παλιά πως η περιοχή έχει «βλυχάδες», όπως λένε οι ντόπιοι τις πηγές γλυκού νερού που αναβλύζουν στο βυθό και κάνουν τα νερά πολύ παγωμένα. Παγωμένα αλλά τόσο καθαρά που αντέξαμε μέχρι να συνηθίσουμε τη θερμοκρασία και απολαύσαμε το μπάνιο μας, έστω και αν μαζί μας μπορούσαν κάλλιστα να απολαύσουν το μπάνιο τους και πολικές αρκούδες!!!

Μετά το μπάνιο, αλλάξαμε και ξεκινήσαμε για την Καρδαμύλη.

Μια γλώσσα στεριάς που μπαίνει μέσα στη θάλασσα, περιτριγυρισμένη από το σταχτοπράσινο της ελιάς, με κεραμιδοσκέπαστα, σφιχταγκαλιασμένα τα σπίτια να κατρακυλάνε μέχρι το γαλάζιο του Μεσσηνιακού.

Όλα πέτρινα, άλλα χρωματισμένα και άλλα με την πέτρα γυμνή, και όλα με ένα σωρό χρώματα από τα λουλούδια. Οι μπουκαμβίλιες, τα γιασεμιά, οι ορτανσίες, οι γαρουφαλλιές, οι βασιλικοί, τα γεράνια. Να αναπαύεται η ματιά, να μερώνει ο νους! Αυτή είναι η Καρδαμύλη! Η Καρδαμύλη που την αναφέρει ο Όμηρος! Το κεφαλοχώρι της Έξω Μάνης, που αγάπησαν ντόπιοι και ξένοι, ίσως οι δεύτεροι περισσότερο, και ρίξανε άγκυρα στα παλιά της τα σπίτια που τα ζωντάνεψαν.

Έχει κι ένα μικρό λιμάνι που το «κλείνει» προστατευτικά η Μερόπη, το πράσινο νησάκι. Και λίγο παραμέσα έχει και μια παλιά γειτονιά με κάστρο, πύργους και μια εκκλησία, να τη βλέπεις και να λιγώνεσαι από την ομορφιά των ανάγλυφών της.

Για την Καρδαμύλη λοιπόν πήγαμε κι εμείς.

Κάτσαμε για φαΐ απέναντι από το λιμάνι με θέα σε αυτό και τη Μερόπη. Αφού χορτάσαμε την πείνα μας, σειρά είχε η παλιά Καρδαμύλη. Κάναμε πριν μια μικρή βόλτα στα γεμάτα με λουλούδια στενάκια και φτάσαμε έξω από την πύλη της παλιάς Καρδαμύλης.

Της Καρδαμύλης των Τρουπάκηδων και των Μούρζινων με το κάστρο,

τους Μανιάτικους πύργους

και απέναντι τον Άγιο Σπυρίδωνα του 17^ου αι. Βασιλική με τρούλο,

υπέροχα μαρμάρινα ανάγλυφα γύρω από πόρτες και παράθυρα και πολυώροφο, οξυκόρυφο (δυτικού τύπου) καμπαναριό

με γεωμετρικά ανάγλυφα, είναι ένα αριστούργημα που αντανακλά τη δύναμη των οικογενειών που την έφτιαξαν. Δυστυχώς τόσο αυτή όσο και το μικρό Μουσείο του χωριού που στεγάζεται εκεί δίπλα ήταν κλειστά. Έτσι, αφού κάναμε μια βόλτα μέχρι τις παραλίες που είναι βόρεια του χωριού, γυρίσαμε στην πλατεία και κάτσαμε αρκετή ώρα για καφέ και για να φύγει η κάψα του μεσημεριού. Ωραία πλατεία με πλούσιο πράσινο και αρκετά γλυπτά, τα περισσότερα μοντέρνα.

Απομεσήμερο ξεκινήσαμε για να δούμε κάποια ακόμα χωριά πριν πάρουμε το δρόμο της επιστροφής που θα είχε όμως και άλλες επισκέψεις. Φεύγοντας από την Καρδαμύλη προς τα βόρεια, σχεδόν αμέσως έξω από το χωριό στρίψαμε

δεξιά στο Προσήλιο, ένα καταπράσινο χωριό.

Λίγα χιλιόμετρα πιο πάνω είναι τα Τσέρια με την υπέροχη θέα στη θάλασσα του Μεσσηνιακού. Είδαμε και πάθαμε να βρούμε άνθρωπο να ρωτήσουμε πως πάει κανείς στο Λεπτίνι. Ερημιά παντού. Τελικά βρέθηκε κάποιος μας έδωσε οδηγίες, πήγαμε αλλά δεν λέει τίποτα. Τουλάχιστον ότι είδαμε εμείς. Ξανά κάτω, περνάμε την Καρδαμύλη και παίρνουμε το δρόμο για τα νότια. Στο ύψος του Αγίου Νικολάου στρίψαμε δεξιά και πήραμε τον παραλιακό δρόμο. Ο δρόμος ακολουθεί μια μοναδική διαδρομή που φτάνει μέχρι το χωριό Τραχήλα και σταματά. Πρέπει να γυρίσεις προς τα πίσω για να πας οπουδήποτε αλλού.

Ο δρόμος, αρκετά στενός έχει στα δεξιά τη βραχώδη, άγρια ακτή και αριστερά κάθετα τεράστια βράχια, γεμάτα σπηλιές. Καταπληκτικό τοπίο.

Φτάσαμε στην Τραχήλα που είναι ένα συμπαθητικό, παραθαλάσσιο χωριό και μετά από λίγες φωτογραφίες πήραμε το δρόμο προς τα πίσω. Λίγο πριν τον Άγιο Νικόλαο ανεβήκαμε στον κεντρικό δρόμο Αρεόπολης-Καλαμάτας και συνεχίσαμε προς τα νότια. Περάσαμε όλα τα χωριά του κεντρικού δρόμου που είχαμε περάσει το πρωί και μπήκαμε στη Λακωνία. Περάσαμε το Οίτυλο και αρχίσαμε να κατηφορίζουμε. Οι σκιές είχαν μακρύνει και το ηλιοβασίλεμα πλησίαζε. Λίγο πριν το Νέο Οίτυλο σταμάτησα. Από πάνω μας δύο υψώματα.

Αριστερά, προς τα βόρεια το Οίτυλο

και δεξιά προς τα νότια το κάστρο Κελεφά.

Όταν περάσαμε το Λιμένι και αρχίσαμε να ανηφορίζουμε

ο ήλιος είχε αρχίσει να βουτά πίσω από το τρίτο πόδι της Πελοποννήσου και τα πάντα γύρω να βάφονται με όλες τις αποχρώσεις του κόκκινου και του κίτρινου. Πήγαμε κατευθείαν στην πλατεία της Αρεόπολης και κάτσαμε να τσιμπήσουμε τις μανιάτικες τραβηχτές μας πίττες.

Εγώ έκανα μια βόλτα στη νυχτερινή Αρεόπολη που με φιλοδώρησε με καταπληκτικές

και «απόκοσμες» εικόνες. Με τον ονειρικό αυτό τρόπο μας καληνύχτισε η Μάνη και εκείνο το βράδυ. 

(Το ταξίδι συνεχιζεται Μάνη. Της πέτρας και του γδικιωμού-3ο μέρος)

Περισσότερες φωτογραφίες: https://picasaweb.google.com/106934190911586551442/Mani232852013?noredirect=1