Σικυών, η πόλη των μεγάλων γλυπτών!

 17 Μαρτίου 2022

 

Είμαστε στα μέσα του Μάρτη, ενός Μάρτη με διαδοχικές κακοκαιρίες, χιόνια, βροχές και κρύο. Είχαμε δυο μέρες με σχετικά καλό καιρό μετά από βροχές και πριν από τσουχτερό κρύο, που ερχόταν. Την πρώτη από τις δύο δυστυχώς δεν μπορούσαμε να φύγουμε, λόγω κάποιων υποχρεώσεων. Τη δεύτερη όμως ναι. Αποφασίσαμε να ξεφύγουμε με μια σχετικά κοντινή βόλτα.

Στη λίστα με τις εκδρομές και τα ταξίδια που θέλουμε να κάνουμε στην Ελλάδα, έχουμε, μεταξύ άλλων, κάποιους προορισμούς στην Κορινθία. Προορισμούς με αρχαιολογικό ενδιαφέρον. Ένας από αυτούς ήταν η Αρχαία Σικυώνα με το μουσείο της.

Βρίσκεται λίγο έξω από το Κιάτο, κάτι λιγότερο από 120χμ από το σπίτι μας. Ο, τι έπρεπε.

Η μέρα ξεκίνησε με εναλλαγή λιακάδας και συννεφιάς, συνθήκες που είναι πολύ καλές για ταξίδι.

Φύγαμε αργά το πρωί, οδηγήσαμε μέχρι Κιάτο και από εκεί μπήκαμε στο επαρχιακό δρόμο που πάει στο χωριό Αρχαία Σικυών (πρώην Βασιλικό). Λίγο μετά το χωριό είναι ο αρχαιολογικό χώρος και το μουσείο. Τα περάσαμε και ανεβήκαμε λίγες εκατοντάδες μέτρα πιο πάνω για να δούμε το Θέατρο. Είναι περιφραγμένο και δεν μπορείς να μπεις μέσα στο χώρο του. Το βλέπεις απ’ έξω.

Είναι του τέλους του 4^ου αι,

φτιαγμένο στο φυσικό κοίλωμα του υψώματος της Ελληνιστικής Ακρόπολης.

Ξεχωριστό αρχιτεκτονικό στοιχείο είναι οι δύο θολωτές δίοδοι για την είσοδο των θεατών.

Γυρίσαμε για να επισκεφτούμε το μουσείο και τον αρχαιολογικό χώρο.

Ο αρχαιολογικός χώρος αποτελείται από το ανασκαμμένο τμήμα της Αγοράς της ελληνιστικής και ρωμαϊκής πόλης, το Θέατρο, το Στάδιο και τις ρωμαϊκές Θέρμες (Βαλανείο), που έχουν μετατραπεί σε Μουσείο.

Τη δεκαετία του 1930, ο καθηγητής Α. Ορλάνδος, που έκανε ανασκαφές εδώ, σκέφτηκε να αναστηλώσει το αρκετά καλοδιατηρημένο Βαλανείο και να στεγάσει σε αυτό το Μουσείο. Η ιδέα ήταν εξαιρετική με αποτέλεσμα ένα μικρό, κομψό, αλλά πολύ ενδιαφέρον αρχαιολογικό μουσείο.

Αυτός ήταν και ο πρώτος χώρος που επισκεφτήκαμε.

Αποτελείται από τον υπαίθριο χώρο,

που φιλοξενεί αρχιτεκτονικά μέλη ελληνιστικής, ρωμαϊκής και παλαιοχριστιανικής εποχής και τρεις αίθουσες.

Στην πρώτη αίθουσα βλέπει κανείς

αρχιτεκτονικά μέλη της ελληνιστικής και ρωμαϊκής πόλης,

τμήματα μικρών και μεγάλων αγαλμάτων,

κυρίως θεϊκών μορφών

και ένα τμήμα ενός υπέροχου μωσαϊκού δαπέδου κλασσικής εποχής. 

Στη δεύτερη αίθουσα, την αίθουσα που κυρίως είναι αφιερωμένη στη γλυπτική, διαβάζουμε το παρακάτω, πολύ ενδιαφέρον πληροφοριακό κείμενο:

Η ΓΛΥΠΤΙΚΗ ΤΕΧΝΗ ΣΤΗ ΣΙΚΥΩΝΑ 

Η γλυπτική, η μορφή της τέχνης που αναπτύχθηκε ιδιαίτερα στους Έλληνες, που στόλισε ιερά. ναούς, αλλά και μνήματα νεκρών, γνώρισε τη μεγάλη ακμή της μετά τον 7ο αι. π.Χ. Σπουδαίο κέντρο καλλιτεχνικής δημιουργίας υπήρξε η αρχαία Σικυώνα που ανέπτυξε σε μεγάλο βαθμό την χαλκουργία, την ζωγραφική και την γλυπτική.

Τα ανάγλυφα από τον θησαυρό των Σικυωνίων στους Δελφούς, χρονολογούμενα περί το 570 560 π.Χ., δικαιώνουν την παράδοση για την καλλιτεχνική ακμή των εργαστηρίων της στην πρώιμη αυτή περίοδο. Ο θησαυρός που ίδρυσαν οι Σικυώνιοι στην Ολυμπία για τη νίκη του Ορθαγορίδα Μύρωνα, με δυο θαλάμους, τον ένα οε δωρικό και τον άλλο σε ιωνικό ρυθμό, δουλεμένους σε χαλκό, σημειώνουν την επίδοση τους από εκείνους τους χρόνους και στην χαλκουργία. 

Ιδρυτής της Σικυώνιας σχολής γλυπτικής θεωρείται ο γλύπτης Αριστοκλής, ενώ ο Πλίνιος αναφέρει ότι ο Σικυώνιος Βουτάδης ανακάλυψε την πλαστουργία με άργιλο (πηλό). Από τους σημαντικότερους γλυπτές της Σικυώνιας σχολής ήταν ο Κάναχος ο πρεσβύτερος, που έδρασε στις αρχές του 5ου αι. π.Χ. Η φήμη του είχε διαδοθεί πέρα από την πατρίδα του, ώστε οι Μιλήσιοι να του αναθέσουν το λατρευτικό άγαλμα του Απόλλωνα στο ναό του θεού στα Δίδυμα.

Η μεγαλύτερη όμως μορφή που ανέδειξε η Σικυώνα στη γλυπτική ήταν ο Λύσιππος, ο τελευταίος μεγάλος εκπρόσωπος της κλασικής εποχής. Με τις καινοτομίες του στις αναλογίες του ανθρώπινου σώματος στην κίνηση και τη διάταξη του στο χώρο, άνοιξε δρόμο για την τέχνη της ελληνιστικής περιόδου, στο τελευταίο τέταρτο του 4ου αι. π.Χ. Ο Μέγας Αλέξανδρος μόνον σε αυτόν επέτρεπε να φιλοτεχνεί τα πορτραίτα του. Έργα του στήθηκαν σε πολλά σημεία του τότε ελληνικού κόσμου. Σπουδαίος μαθητής του ήταν ο Ευτυχίδης, που έδρασε στα τέλη του 4ου έως τις αρχές του 3ου αι. π.Χ. και φιλοτέχνησε το κολοσσιαίο άγαλμα της Τύχης της Αντιόχειας και της Νίκης της Σαμοθράκης.

Η ελληνιστική και ρωμαϊκή Σικυώνα κατόρθωσε να διατηρήσει την καλλιτεχνική της παράδοση και στους ταραγμένους αυτούς αιώνες. 

Τα γλυπτά που εκτίθενται στην Α' και Β' Αίθουσα του Μουσείου αποτελούν έργα της ρωμαϊκής εποχής που αντιγράφουν τύπους αγαλμάτων της κλασικής και ελληνιστικής εποχής, όπως η κολοσσιαία κεφαλή και το ακέφαλο αγαλμάτιο της Τύχης, τα αγαλμάτια της Αφροδίτης και της Άρτεμης. Εκτίθενται επίσης δείγματα έργων της ρωμαϊκής εποχής, όπως οι ανδριάντες ρωμαίων αρχόντων και δεσποίνων που προέρχονται από το γλυπτό διάκοσμο του Γυμνασίου - Παλαίστρας της Σικυώνας.

Σημαντική είναι επίσης η παρουσία αναθηματικών ανάγλυφων και νεκροδείπτων της κλασικής, ελληνιστικής και ρωμαϊκής εποχής. Ορισμένα από αυτά κοσμούσαν τις Ρωμαϊκές Θέρμες, ενώ άλλα αποτελούν τυχαία ανασκαφικά ευρήματα.

Στην ίδια αίθουσα εκτίθεται ακόμα ένα τμήμα μωσαϊκού δαπέδου κλασσικής εποχής.

Στην τρίτη αίθουσα

βλέπουμε πολλά κτερίσματα από ταφές της περιοχής,

όλων των εποχών.

Μυκηναϊκής,

Αρχαϊκής,

Κλασσικής,

Ελληνιστικής,

Ρωμαϊκής.

Ακόμα ειδώλια και μικροαντικείμενα από το σπήλαιο των Πιτσών,

λυχνάρια,

έργα μεταλλοτεχνίας,

νομίσματα

και άλλα πολλά

και ενδιαφέροντα.

Κυρίαρχη θέση στην αίθουσα αυτή έχει το εξαιρετικό μωσαϊκό δάπεδο της κλασσικής εποχής, που είναι σε τέλεια κατάσταση. 

Τελειώσαμε με το μουσείο και είχε έρθει η ώρα για τον αρχαιολογικό χώρο.

Βγήκαμε και περάσαμε το δρόμο, που χωρίζει το μουσείο από τον χώρο και μπήκαμε σ’ αυτόν.

Τα ερείπια που βλέπει κανείς ανασκαμμένα σήμερα ανήκουν στην Ελληνιστική και Ρωμαϊκή περίοδο της πόλης που ίδρυσε ο Δημήτριος Πολιορκητής το 303 π.X.

Στο λόφο είναι η Ελληνιστική Ακρόπολη, κάτω της το Στάδιο (σε αυτά τα δύο δεν πήγαμε) και το Θέατρο, που είδαμε στην αρχή της επίσκεψής μας. Ο χώρος που ήμασταν τώρα είναι η Αγορά.

Σε αυτήν ξεχωρίζουν ο Ναός, που αρχικά φτιάχτηκε στα αρχαϊκά χρόνια για να ανακατασκευαστεί-επισκευαστεί ξανά και ξανά στα μεταγενέστερα χρόνια και στη μετά Χριστόν εποχή να φτιαχτεί πάνω του μια παλαιοχριστιανική βασιλική. Ο σεισμός του 250 μ.Χ. φαίνεται πως δεν άφησε τίποτα όρθιο.

Νοτιοδυτικά του ναού είναι το συγκρότημα του Γυμναστηρίου-Παλαίστρας, που αναπτύσσεται σε δύο επίπεδα.

Ξεχωρίσουν οι Κρηναίες κατασκευές του.

Ανατολικά είναι τα ερείπια του Βουλευτηρίου

και μιας Μακράς στοάς.

Κάπου εκεί τελειώσαμε με την επίσκεψη στην Αρχαία Σικυώνα.

Μπήκαμε στο αυτοκίνητο και γυρνώντας προς Κιάτο, κάναμε μια μικρή στάση στο ομώνυμο χωριό.

Στην πλατεία δεσπόζει ο Βυζαντινός Ναός της Αγίας Τριάδας, του 13^ου αι. Αν και μπανταρισμένη, λόγω έργων, η ομορφιά της είναι κάτι περισσότερο από εμφανής.

Στη μια άκρη του χωριού υπάρχει μια ρεματιά με κάθετα τοιχώματα που «σχίζει σα μαχαιριά» τον οικισμό.

Στη μια της άκρη, πάνω από το σωζόμενο τμήμα της μεσαιωνικής οχύρωσης στέκει το εκκλησάκι του Αγίου Αθανασίου.

Από εκεί η θέα προς τον κάμπο του Κιάτου και τον Κορινθιακό είναι απρόσκοπτη και υπέροχη.

Φτάσαμε στο Κιάτο, κάναμε μια βόλτα με το αυτοκίνητο,

σταματήσαμε μπροστά στην παραλία,

στο σημείο που είναι το Δικαστήριο, ρίξαμε μια ματιά για ανοικτό μαγαζί για φαγητό, δεν είδαμε κάτι και φύγαμε.

Η επόμενη στάση μας ήταν το αγαπημένο μας μαγαζί στο Μεγάλο Πεύκο (Νέα Πέραμος), όπου απολαύσαμε το ψαράκι μας.

Εν τω μεταξύ ο καιρός είχε χαλάσει για τα καλά. Είχε σηκώσει αέρα και ο ουρανός ήταν γεμάτος μαύρα σύννεφα. Φτάσαμε στο σπίτι μας λίγο πριν ξεσπάσει.

Άλλη μια εκδρομή, κοντινή και άκρως ενδιαφέρουσα, είχε φτάσει στο τέλος της. Πόσα ακόμα έχουμε να δούμε εδώ γύρω; Καλά να είμαστε!

θα χαρώ να διαβάσω τα σχόλια σας