Στο δρόμο για μια Αρμένικη επίσκεψη!

2024-Road Trip σε Γεωργία και Αρμενία, μέρος 6^ο

(συνέχεια από Στα μέρη της Κολχίδας!)

 

7-8 Μαΐου 2024

 

 

Μετά από ένα μακρύ ταξίδι,

σούρουπο πια, φτάσαμε στο Akhaltsikhe, βρήκαμε το ξενοδοχείο μας και ανεβάσαμε τα πράγματα.
Αφού φρεσκαριστήκαμε λίγο, θέλοντας να πάμε κάπου για φαγητό ρωτήσαμε τον ξενοδόχο και αυτός μας έστειλε στο κέντρο, που απείχε από εκεί λίγες εκατοντάδες μέτρα, σε ένα μαγαζί με παραδοσιακή γεωργιανή κουζίνα. Ωραίο περιβάλλον και όπως αποδείχτηκε πολύ νόστιμο φαγητό.
Πριν φάμε ας πούμε λίγα για την πόλη που είχαμε μόλις φτάσει.
Πρόκειται για μια μικρή πόλη, γνωστή παλιότερα και σαν Lomsia με περίπου 16.000 ψυχές, που τη χωρίζει στα δύο ο μικρός παραπόταμος του Κούρα Potskhovi. Από τη μια η παλιά πόλη και από την άλλη η νέα. Αναφέρεται στις πηγές από τον 7^ο αι και στην πορεία της άλλαξε πολλά χέρια μέχρι να περάσει στη Ρώσικη Αυτοκρατορία το 1829, έχοντας από εκεί και μετά την ίδια μοίρα με την υπόλοιπη Γεωργία.

Τον 9^ο αι φτιάχνεται ένα πολύ εντυπωσιακό κάστρο στην κορυφή του λόφου, το οποίο πρόσφατα ανακαινίστηκε πλήρως και φαίνεται από παντού. Τη νύχτα ειδικά που το φωτίζουν είναι πολύ εντυπωσιακό.
Μέχρι να έρθει το φαγητό βγήκα για λίγες φωτογραφίες.

Απέναντι από εκεί που κάτσαμε είναι η εκκλησία Amaghleba

και μπροστά της ένα άγαλμα, έργο του Malkhaz Tsiskadze.

Πρόκειται για το άγαλμα της Βασίλισσας Tamar (1160-1213), της βασίλισσας που συνδέθηκε με τη Γεωργιανή χρυσή εποχή (περισσότερα εδώ). Και τα δύο κατασκευάστηκαν το 2009-2010.

Εν τω μεταξύ οι εικόνες του φωτισμένου κάστρου, μακρινές και πιο κοντινές ήταν εικόνες παραμυθιού. Όλα αυτά με το σκοτεινό ποτάμι να «βρυχάται» εκεί δίπλα και η αίσθηση να είναι λίγο «ανατριχιαστική», κάτι σαν την αίσθηση των μεσαιωνικών παραμυθιών.

Έπρεπε όμως να γυρίσω.

Το φαγητό ήταν πραγματικά πολύ νόστιμο και το κρασί ακόμα καλύτερο.

Γυρνώντας στο ξενοδοχείο εισπράξαμε λίγες ακόμα εικόνες. Κουρασμένοι από το ταξίδι της μέρας πέσαμε για ύπνο. Την επομένη μας περίμενε άλλη μια δύσκολη μέρα εν μέρει στη Γεωργία και εν μέρει στην Αρμενία.

 

Το επόμενο πρωί, φάγαμε πρωινό, φορτώσαμε και ετοιμαστήκαμε να φύγουμε. Το Akhaltsikhe απέχει κάτι λιγότερο από 20χμ από τα σύνορα με την Τουρκία και περίπου 110χμ και κάτι από τα σύνορα με την Αρμενία προς τα νοτιοανατολικά, ακολουθώντας ένα δρόμο που πάει σχεδόν παράλληλα με τα Γεωργιανο-τουρκικά σύνορα.

Βγαίνοντας από το ξενοδοχείο η εικόνα του εντυπωσιακού κάστρου μας καλούσε αλλά εμείς δεν είχαμε σκοπό να ανέβουμε εκεί πάνω. Είχαμε μια διαδρομή κοντά στα 300χμ και από την ως στιγμή εμπειρία δεν είναι καθόλου λίγα. Ξέραμε ακόμα πως θα είχαμε μια χρονοβόρα διαδικασία για να περάσουμε το αυτοκίνητο στην Αρμενία και στα σύνορα ποτέ δεν ξέρεις τι σε περιμένει από άποψη χρόνου και καθυστερήσεων. Προγραμματίζαμε να κάνουμε και μια στάση στο Γκιουμρί της Αρμενίας και με όλα αυτά κατά νου αποφασίσαμε να κάνουμε μια μικρή βόλτα στην πόλη με το αυτοκίνητο και να φύγουμε.

Σταματήσαμε απέναντι από την εκκλησία Amaghleba, που είχαμε δει το προηγούμενο βράδυ για μια μικρή επίσκεψη.

Η εικόνα του κάστρου από εκεί είναι υπέροχη.

Το εσωτερικό του ναού είναι λιτό,

όπως και το τέμπλο

και στο ιερό

ένας τεχνίτης δούλευε εκείνη την ώρα με τις τοιχογραφίες του.

Βγαίνοντας από την εκκλησία, έβγαλα άλλη μια τελευταία φωτογραφία του κάστρου 

και αποχαιρετήσαμε την παραμεθόρια αυτή πόλη.

Για τα επόμενα περίπου 45χμ πηγαίναμε δίπλα στον Κούρα σε μια μοναδική διαδρομή, που πότε γινόταν φαράγγι και πότε άπλωνε και άνοιγε, αλλά πάντα μέσα στο πυκνό πράσινο. Άλλη μια μοναδική διαδρομή αυτού του ταξιδιού. Οι ψιχάλες και πότε-πότε η ελαφριά βροχή δεν μας έλειψαν αλλά είχαμε πια συνηθίσει.

Είχαμε αρχίσει να ανεβαίνουμε όταν το είδαμε.

Δίπλα στο δρόμο ένα πολύ εντυπωσιακό κάστρο. Φυσικά σταματήσαμε. Είναι το κάστρο Khertvisi, ένα από τα αρχαιότερα κάστρα της Γεωργίας  και αναφέρεται στις πηγές από τον 10^ο αι.

Βρίσκεται στην κορυφή λόφου πάνω από ένα στενό φαράγγι στη συμβολή του ποταμού Paravani με τον Κούρα.
Κάτσαμε λίγο να απολαύσουμε τις μοναδικές εικόνες και συνεχίσαμε. 

Γύρω στα 25χμ μετά, ανεβαίνοντας τις φουρκέτες για τη μικρή πόλη Akhalkalaki,

είδαμε από πάνω μας κάποιους πύργους από τα ερείπια του ομώνυμου κάστρου

ενώ λίγα μέτρα πιο κει στέκει η προτομή μιας «μεσαιωνικής» φιγούρας, για την οποία, όσο κι αν έψαξα δεν βρήκα καμιά πληροφορία.

Περάσαμε την αδιάφορη πόλη Akhalkalaki και περίπου 40χμ μετά φτάσαμε στα σύνορα Bavra. Περάσαμε τη Γεωργιανή πλευρά εύκολα και γρήγορα αλλά φάγαμε πάνω από 1 ώρα γραφειοκρατίας στην Αρμένικη πλευρά, αλλά αυτά στο επόμενο.
Το πρώτο μέρος του ταξιδιού μας στη Γεωργία είχε φτάσει στο τέλος του, αλλά μετά από έξι μέρες θα ξαναμπαίναμε στη χώρα αυτή του Καύκασου, αλλά από άλλο σημείο, για τέσσερεις ακόμα μέρες πριν ολοκληρώσουμε το ταξίδι μας. Μέχρι τώρα το ταξίδι, παρά τις δυσκολίες και τα απρόοπτα (άλλωστε τι ταξίδι θα ήταν χωρίς αυτά;) πήγε πολύ καλά και οι εντυπώσεις από αυτό το κομμάτι της Γεωργίας ήταν πέραν των προσδοκιών μας. Ελπίζουμε και η συνέχεια να είναι το ίδιο καλή.

Ο χάρτης σε αδρές γραμμές του κομματιού αυτού του ταξιδιού μας. 
 

 (το ταξίδι συνεχίζεται Ένα –σταν στην Ευρώπη!)

θα χαρώ να διαβάσω τα σχόλια σας