Νάξος, εκεί που η Αριάδνη γνώρισε το Διόνυσο!

19-25 Ιουνίου 2012

Τι με έχει πιάσει τελευταία; Θέλω νησί οπωσδήποτε και επειγόντως. Σκέφτομαι Κυκλάδες και λιγώνω, βλέπω τις εκπομπές του Λιάβα με Δωδεκανησιακά στην τηλεόραση και βουρκώνω. Τι είναι αυτό πάλι; Πάντα ήθελα να ταξιδεύω και δεν είχα ιδιαίτερες προτιμήσεις. Τώρα όμως θέλω νησί και μάλιστα μόνο Αιγαίο, και μάλιστα Κυκλάδες, Δωδεκάνησα ή Κρήτη (!!!!!!!!!!). Έχω αρχίσει να ανησυχώ με την κατάστασή μου.

Τελικά έχει και τα καλά της η κρίση. Οι προσφορές που έρχονται καθημερινά με ηλεκτρονικά μηνύματα είναι η λύση. Βρήκαμε λοιπόν για Νάξο 78Ευρώ για 6 νύχτες (!!!). Χωρίς δεύτερη κουβέντα κανονίσαμε με τους φίλους μας, βρήκαμε τα εισιτήρια, ετοίμασα το αυτοκίνητο και είμαστε έτοιμοι. Θα πάμε μόνο με το δικό μας και έτσι θα έρθει πιο οικονομικά.

Το 1999, με την ίδια (σχεδόν πάντα) παρέα κάναμε διακοπές στην Πάρο. Ένα άλλο φιλικό ζευγάρι ήταν τις ίδιες μέρες στη Νάξο. Έτσι κανονίσαμε να πάμε ημερήσια στο διπλανό νησί για μια πρώτη γνωριμία. Πήγαμε μόνο στη Χώρα και στην Αγία Άννα για μπάνιο και φαΐ. Επειδή η πρώτη γεύση ήταν όμορφη αλλά πολύ μικρή, πάντα ήθελα ένα ταξιδάκι κάποιων ημερών στη Νάξο. Το νησί όπου γεννήθηκε ο Διόνυσος, ερωτεύτηκε και παντρεύτηκε την Αριάδνη όταν την άφησε εκεί ο Θησέας. Στη Νάξο της μακραίωνης ιστορίας, των ατέλειωτων αμμουδιών, της πληθώρας μοναδικών μνημείων, των μύθων, των τραγουδιστάδων, του σμιριγλιού.

Έτοιμοι λοιπόν. Φύγαμε!!

Στο Αιγαίο του μελτεμιού!

Ξυπνήσαμε μεσ’ στη μαύρη νύχτα. Το καράβι φεύγει λίγο πριν τις 7.30 το πρωί και έχουμε να πάμε στον Πειραιά. Το δελτίο καιρού μας είχε ανησυχήσει. 7 και τοπικά 8 μποφόρ. Βέβαια το καράβι ήταν ολοκαίνουριο και τεράστιο. Αν και είχε λοιπόν αρκετή θάλασσα δεν ήταν κάτι το ιδιαίτερο. Στις 11.30 μπήκαμε στο λιμάνι της Παροικιάς στην Πάρο.

Οι εικόνες μου ξύπνησαν αναμνήσεις από το ταξίδι μας εκεί 13 χρόνια πριν. Σύντομα φύγαμε από την Πάρο και περίπου στις 12 40 βλέπαμε την Πορτάρα μπαίνοντας στο λιμάνι στη Νάξο. Μετά από μισή ώρα περίπου φτάσαμε στα δωμάτιά μας στην περιοχή Πλάκα, γύρω στα 10 χμ από τη Χώρα προς τα νότια. Η φίλη μας, επηρεασμένη έντονα από το ταξίδι έπεσε για ύπνο. Οι υπόλοιποι τρεις κατεβήκαμε στην παραλία για φαΐ. Εγώ μόνο έκανα μια βουτιά. Η παραλία καταπληκτική, η θάλασσα απίθανη. αλλά τα νερά πολύ κρύα. Μετά το φαΐ έκατσα λίγο να γράψω τα την ημέρας στον υπολογιστή και μετά ύπνο μέχρι τις 8 (!!!). Το βράδυ κατεβήκαμε στη Χώρα για βόλτα και φαΐ. Είναι όλα τόσο όμορφα! Ευτυχώς ο βοριάς κρατάει τη θερμοκρασία σε ανεκτά επίπεδα.

Κοιτώ την υπέροχα φωτισμένη Πορτάρα και καληνυχτίζω νοερά τον Απόλλωνα, ευτυχισμένος που ζω τόση ομορφιά γύρω μου!

Ο Κούρος του Φλεριού και η μοναδικότητα της Δροσιανής!

Η γνωριμία με το νησί ξεκίνησε με το κέντρο του. Το προσεγγίσαμε λίγο ανορθόδοξα, από τα δυτικά και όχι κατευθείαν από τον κεντρικό δρόμο.

Εμείς πήραμε το δρόμο για τις Εγγαρές. Χωριό που βρίσκεται σε μια μικρή κοιλάδα κατάφυτη από οπωροφόρα και κηπευτικά. Είναι ο τόπος που μάγεψε τον Νίκο Καζαντζάκη όταν σπούδαζε για ένα χρόνο στην Εμπορική σχολή της Χώρας. Η περιγραφή που κάνει στην «Ασκητική» αποτελεί τον καλύτερο «κράχτη» της περιοχής. Περάσαμε από το όμορφο χωριό και γυρίσαμε στη διασταύρωση για Κουρουνοχώρι. Σε αυτή την περιοχή έχουν βρεθεί πολλά μνημεία της αρχαιότητας και έχουν γίνει επισκέψιμα.

Στο πλάι του δρόμου μπορούμε να δούμε τμήματα των πήλινων αγωγών του αρχαίου υδραγωγείου.

Μια μικρή στάση στο δρόμο πάνω από το χωριό, με τον Πύργο του Φραγκόπουλου για μερικές φωτογραφίες και λίγο μετά άλλη μια στάση και επίσκεψη στην έξοδο του Ρωμαϊκού Υδραγωγείου. Δεξιά και αριστερά του δρόμου από ένα πλακόστρωτο μονοπάτι οδηγεί στην είσοδο και την έξοδο του, αντίστοιχα.

Το δεύτερο, που ακολουθήσαμε εμείς κατηφορίζει, αφήνει αριστερά ένα αλώνι και δεξιά τα ερείπια ενός κυκλικού κτιρίου. Δεν ξέρω περί τίνος πρόκειται αλλά μου θύμισε πολύ, τα παλιά καρβουνοκάμινα που έχω δει σε διάφορες περιοχές.

Στο τέλος του μονοπατιού μια κατασκευή σαν πηγάδι με είσοδο και έξοδο για το νερό, χτιστή σα καμάρα όσο περίπου το ανθρώπινο μπόι για να μπορούν να καθαρίζουν το υδραγωγείο.

Γυρίσαμε στο αυτοκίνητο για να πάμε να δούμε τον «σταρ» της περιοχής. Τον μοναδικό «Έλληνα». Ο μισοτελειωμένος Κούρος των Μελάνων, στη θέση Φλεριό, ανάμεσα στα περιβόλια όπου υπήρχε το λατομείο.

Τι εντυπωσιακό μνημείο!! Είναι σε προχωρημένο στάδιο κατασκευής. Με σπασμένο το ένα πόδι, που ίσως να στάθηκε και η αιτία της εγκατάλειψής του, κείται με το κεφάλι χαμηλότερα από τα πόδια. Η πινακίδα που βρίσκεται στο χώρο αναφέρει σα χρόνο κατασκευής το 570 π.Χ. και μήκος 5,5 μέτρων. Σε όλους τους οδηγούς (έντυπους και ηλεκτρονικούς), με εξαίρεση την ιστοσελίδα www.naxos.gr, αναφέρεται μήκος 6,4 μέτρων και χρόνος κατασκευής ο 7^ος αι. π.Χ. Δεν ξέρω ποια είναι η αλήθεια αλλά, σε τελευταία ανάλυση, λίγο ενδιαφέρει τους μη ειδικούς. Σημασία έχει πως η επίσκεψη σε αυτό το χώρο με το μνημείο του «γίγαντα» Κούρου είναι εκπληκτική εμπειρία. Η ομορφιά και η μεγαλοπρέπεια του αγάλματος έκαναν τους ντόπιους να το ονομάσουν «Έλληνα»!!! Υπάρχει ακόμα ένας Κούρος λίγο πιο πάνω αλλά δεν πήγαμε. Αφού δροσιστήκαμε στη βρύση που υπάρχει εκεί που ξεκινά το καλντερίμι και φάγαμε καταπληκτικά βερίκοκα που αγοράσαμε από την κυρία που έχει το καφενεδάκι κάτω από τον «Έλληνα» μπήκαμε στο αυτοκίνητο για να συνεχίσουμε τη βόλτα μας.

Είχε έρθει η ώρα για ένα καφέ. Έτσι συνεχίσαμε μέχρι το χωριό των Αξιωτών μουσικών, τον Κυνίδαρο. Από αυτό το χωριό κατάγονται μερικές από τις μεγάλες οικογένειες μουσικών και τραγουδιστάδων. Είναι γνωστό και για τα πολλά νερά του,

 αλλά και για μάρμαρα.

Αγοράσαμε ψωμί και κάτσαμε για καφέ. Εγώ έκανα μια βόλτα στο χωριό και πήγα μέχρι μια πέτρινη εκκλησία που είχα δει μπαίνοντας.

Πρόκειται για τον Άγιο Γεώργιο (~1850), που έχει και νεκροταφείο και του κάνουν συντήρηση. Εκεί ήταν και ο νεότατος παπάς. Πιάσαμε την κουβέντα. Μου εξήγησε πως έχουν μεγάλο πρόβλημα με την υγρασία και έτσι ξεκίνησαν τη συντήρηση. Βγάζοντας το σοβά, η πέτρα έδειξε όλη της την μεγαλοπρέπεια και έτσι αποφάσισαν να μην την σοβαντίσουν και πάλι. Και τι καλά που θα κάμουν! Μετά μου άνοιξε να μπω μέσα. Έχει ένα μαρμάρινο τέμπλο και κάποιες τοιχογραφίες. Είναι ο ενοριακός ναός του χωριού.

Αφού ευχαρίστησα, χαιρέτισα τον παπά και τους εργάτες και μέσα από τα πλακόστρωτα γύρισα στους υπολοίπους για ένα καφέ, που συνοδευόταν βεβαίως από γλυκό του κουταλιού. Νοστιμότατο, γλυκύτατο βύσσινο! Γεια σου Νάξο με τα ωραία σου!!!

Μετά τον καφέ συνεχίσαμε προς Μονή. Λίγο πριν το χωριό σταματήσαμε στην Παναγία Δροσιανή.

Καταπληκτικός Παλαιοχριστιανικός Ναός (πιθανά 4^ου ή 5^ου αι,. ίσως ο παλαιότερος των Βαλκανίων). Έχει ζωγραφιστεί σε διάφορες εποχές με αποτέλεσμα να έχουν βρει διαδοχικά στρώματα τοιχογραφιών. Έχουν αφαιρέσει κάποια και τα έχουν μεταφέρει στο μουσείο.

Διακρίνονται τώρα κάποιες από τις παλαιότερες του 6^ου και 7^ου αι. Στον κυρίως ναό υπάρχουν στα αριστερά δύο πολύ μικρά και ιδιότυπα παρεκκλήσια.

Απ’ έξω δε είναι «συγκλονιστικό» κατασκεύασμα. 

 Από τις πιο ενδιαφέρουσες εκκλησίες που έχω δει ποτέ. Δίπλα υπάρχει ένα μικρό νεκροταφείο.

Πάνω σε ένα τάφο είδα ένα μικρό «κυκλαδίτικο» εδώλιο (!!!!). Δεν πίστευα στα μάτια μου. Αν αυτή, η χιλιάδων χρόνων συνήθεια, δεν αποτελεί τρανή απόδειξη της ταυτότητας των ανθρώπων που γεννά αυτός ο σπουδαίος, ο υπέροχος τόπος, τότε τι να πω!!

Συνεχίσαμε και αφού περάσαμε το χωριό Καλόξυλος φτάσαμε στην παλιά πρωτεύουσα του νησιού το Χαλκί.

Κάτσαμε για φαΐ κάτω από την κληματαριά στην πλατεία με τα νεοκλασικά.

Τα ντόπια υλικά δίνουν μια νοστιμιά στο φαΐ μοναδική. Εξηγείται λοιπόν η εικόνα των ντόπιων που τα έχουν τα κιλάκια τους. Δεν βαριέστε αδέρφια! Κι εγώ μαζί σας!! Έχω αρχίσει να αισθάνομαι Αξιώτης!! Μετά το φαΐ (και τις ρακές μας βεβαίως βεβαίως!!) πήγαμε να δούμε την βυζαντινή εκκλησία της Παναγίας της Πρωτόθρονου.

Άλλη παλιά εκκλησιά κι αυτή, Δυστυχώς κλειστή.

Δίπλα ο Πύργος Γρατσία, αναπαλαιωμένος, με τον θυρεό της οικογένειας πάνω από την κεντρική πύλη. Στο βάθος μέσα σε περιβόλια φαίνονται κι άλλοι πύργοι.

Στη συνέχεια επισκεφτήκαμε και δοκιμάσαμε κίτρο στο αποστακτήριο Βαλήνδρα, το παλαιότερο του νησιού. Αγοράσαμε για δωράκια, ολοκληρώσαμε τη βόλτα μας στα καλντερίμια αλλά η ζέστη δεν αστειεύεται. Η λύση λοιπόν ήταν μια και η απόφαση ομόφωνη. Επιστροφή για ξεκούραση στο δωμάτιο μέσω Σαγκρίου.

Το απόγευμα πήγαμε για μπάνιο στη Μικρή Βίγλα.

Λίγο πριν φτάσουμε  είδαμε ένα τσούρμο να βγαίνει από ένα ξενοδοχείο. Ανάμεσα τους ένας γαμπρός και μια νύφη !!!!! Βέβαια από την παρέα άλλοι ήταν πιο καλοντυμένοι αλλά και κάποιοι «χύμα»! Βερμούδα και σαγιονάρα!!

Εμείς φτάσαμε κάτω στην παραλία και πέσαμε. Υπέροχη θάλασσα αλλά πάλι πολύ κρύα. Εκεί που κολυμπούσαμε νάσου ο «γάμος»

Όλοι μαζί στην αμμουδιά!!! Χωρίς παπάδες, δημάρχους ή ότι άλλο «παντρεύτηκαν» μόνοι με τους φίλους τους. Μια τελετή με πολλές ομιλίες (σε άγνωστη γλώσσα), χειροκροτήματα και πολλές φωτογραφίες!! Τι εμπειρία κι αυτή!!

Το βράδυ κάτσαμε στην ταβέρνα που υπάρχει εκεί για φαΐ.. Μαζί και ο γάμος. Σαν κουτσομπόληδες που σέβονται τον εαυτό τους ρωτήσαμε το γκαρσόνι και πήραμε τις πληροφορίες μας (αν και πολύ λιτές ομολογώ!). Ελληνοσουηδέζα η νύφη, Σουηδός ο γαμπρός και οι καλεσμένοι. Τώρα το σόι γάμος ήταν αυτός δεν μάθαμε. Μείναμε με την απορία. Δε βαριέσαι. Να ζήσουν τα παιδιά και η γλύκα του Αιγαίου να τους χαρίσει γλυκιά ζωή!! Στα δικά σας οι ανύπαντροι!!

Ο απόηχος των έργων Του Μάρκου Σανούδου στο Θερινό Ηλιοστάσιο!!

Σηκώθηκα νωρίς και έκανα μια μικρή βόλτα στο χωματόδρομο που περνά από το ξενοδοχείο, μέχρι εκεί που είχαμε δει τους εντυπωσιακούς βράχους το προηγούμενο απόγευμα.

Τι φτιάχνει η φύση! Και ο άνθρωπος κάποιες φορές συμπληρώνει το αποτέλεσμα. Έβγαλα φωτογραφίες και γύρισα για πρωινό. Μετά τις 10 φύγαμε για τη Χώρα. Ο βοριάς που κρατεί καλά ήταν η αιτία για την επιλογή της Χώρας μιας και δροσίζει στα ανηφορικά σοκάκια. Άφησα τους υπόλοιπους για να ανιχνεύσω τη δυνατότητα ανόδου όλων μας στο Κάστρο.

Πέρασα από την πλατεία της Ορθόδοξης Μητρόπολης, που βρίσκεται στο χώρο που κάποτε ήταν η αρχαία πόλη

και από ανηφορικά στενά, αλλά χωρίς σκαλιά

έφτασα μέχρι τη βόρεια πύλη του Κάστρου ή Τρανή Πύλη, δίπλα στον μοναδικό σωζόμενο πύργο Κρίσπι ή του Γλέζου (όπως είναι γνωστός), που στεγάζει σήμερα το Βυζαντινό Μουσείο. Από εκεί αρχίζουν πολλά σκαλιά που μέσα από στενά σοκάκια και μικρές στοές οδηγούν στην κορυφή όπου δημιουργείται μια «γειτονιά» με σπουδαία κτίρια.

Η Καθολική Μητρόπολη και

δίπλα τα ερείπια κτιρίου που σύμφωνα με την παράδοση είναι το παλάτι του Μάρκου Σανούδου, του Βενετσιάνου άρχοντα, που κυρίευσε τη Νάξο και στη συνέχεια ένα σωρό ακόμα Αιγαιοπελαγίτικα νησιά, φτιάχνοντας το Δουκάτο του Αιγαίου. Από αυτό εδώ τα κάστρο, που το έφτιαξε πάνω στα ερείπια  της αρχαίας ακρόπολης το 1207, χρησιμοποιώντας υλικά από την αρχαία πόλη, κουμαντάριζε την επικράτειά του.

Στον ίδιο χώρο βρίσκεται η Σχολή των Ουρσουλίνων και

η παλιά Εμπορική Σχολή (στην οποία φοίτησε και ο Νίκος Καζαντζάκης), που στεγάζει σήμερα το πολύ ενδιαφέρον Αρχαιολογικό Μουσείο, με ευρήματα από τη Νάξο αλλά και τα γύρω μικρά νησιά Κέρο, Κουφονήσια, και Δονούσα. Αν και δεν είχα πολύ χρόνο, μιας και με περιμένανε, το επισκέφτηκα. Αν και ο χώρος είναι μάλλον ακατάλληλος,

και τα εκθέματα στις βιτρίνες θυμίζουν μουσεία και τρόπο έκθεσης μιας άλλης εποχής τα εκθέματα έχουν μεγάλο ενδιαφέρον, ιδιαίτερα τα Κυκλαδικά

και τα Μυκηναϊκά. Μετά το Μουσείο πήρα να κατεβαίνω από άλλη μεριά.

Και πάλι πολλές σκάλες

με έφεραν στο «Παραπόρτι», τη νότια πύλη. Από εκεί κατέβηκα να βρω τους άλλους.

Ξεκούρασα λίγο τα πονεμένα μου γόνατα και ξεκινήσαμε όλοι μαζί. Εμείς να κάνουμε μια μικρή βόλτα και οι άλλοι να επισκεφτούν το κάστρο. Στη συνέχεια κατεβήκαμε πάλι κάτω στην παραλία να τσιμπήσουμε ένα σάντουιτς. Εκεί μας βρήκαν οι φίλοι μας. Κάτσαμε όλοι κάμποσο και περασμένο μεσημέρι πήγαμε να πάρουμε το αυτοκίνητο.

Απέναντι η εντυπωσιακή «Πορτάρα», η μεγαλιθική πύλη του «εκατόμπεδου» ναού, που ξεκίνησε γύρω στα 530 π.Χ. ο τύραννος Λύγδαμις αλλά δεν τελείωσε ποτέ! Λίγες φωτογραφίες και ξεκινήσαμε για το ξενοδοχείο. Χαθήκαμε λίγο στους χωματόδρομους αλλά φτάσαμε. Έφτιαξα ένα καφέ, και όσο η Σοφία κοιμάται έκατσα να γράψω δυο λόγια για τη σημερινή μέρα.

Το απόγευμα ξεκινήσαμε να πάμε για μπάνιο στα νότια και δυτικά. Στη Μικρή Βίγλα κάναμε αριστερά.

Στο Καστράκι κάναμε μια μικρή στάση για φωτογραφίες του Πύργου του Όσκελου και της εκκλησίας του Αγίου Γεωργίου. Συνεχίσαμε, στρίψαμε αριστερά στο ύψος του Αλυκού και φτάσαμε στο Πυργάκι.

Υπέροχη αμμουδιά και ένα γύρω πολλοί κέδροι. Ήμασταν μόνοι μας, τα νερά ήταν κρυστάλλινα αλλά και κρύα και στο βάθος αχνοφαίνεται η Ίος. Τι άλλο θέλει κάποιος για να είναι ευτυχισμένος!!

Μετά το μπάνιο μας αναζητώντας κάποιο εστιατόριο να φάμε, καταλήξαμε στη Γλυφάδα. Είναι μια παραλία ανάμεσα στο Καστράκι και τη Μικρή Βίγλα, Αμμοθίνες, κέδροι, καλαμιές και στάσιμα νερά συνθέτουν ένα περίεργο τοπίο.

Ο τόπος μας χάρισε ένα υπέροχο ηλιοβασίλεμα με φόντο την Πάρο. Το φαγητό ήταν πολύ νόστιμο και η μέρα μας –η μεγαλύτερη μέρα του χρόνου, το θερινό ηλιοστάσιο, η «επίσημη» έναρξη του καλοκαιριού  - τελείωσε με τον καλύτερο τρόπο! Καλό Καλοκαίρι!!!

Το Ιερό της Δήμητρας και τα χωριά του σμιριγλιού!

Σήμερα θα πηγαίναμε στα μεγάλα χωριά και στα ανατολικά παράλια.

Βγήκαμε στο χωριό Βίβλος ή Τρίποδες με τους τρεις ανεμόμυλους, με το μεσαίο χτυπημένο από κεραυνό, μόλις είχε τελειώσει η συντήρησή του (!!!). Κάναμε μια στάση για φωτογραφίες και μια στάση στο φαρμακείο για αντιισταμινική αλοιφή, μιας και ο βοριάς είχε κόψει και τα κουνούπια ανέλαβαν δράση! Περάσαμε το Κάτω Σαγκρί και μετά το Άνω Σαγκρί μπήκαμε στη διασταύρωση για τον Αρχαιολογικό χώρου του Γύρουλα όπου βρίσκεται

το αναστηλωμένο Ιερό της Δήμητρας πάνω σε ένα λόφο.

Το Ιερό πολύ εντυπωσιακό με το εκκλησάκι δίπλα του.

Λίγο πιο κάτω το μικρό αλλά πολύ χαριτωμένο Μουσείο με την αναστηλωμένη Παλαιοχριστιανική Βασιλική. Ξανά στο Άνω Σαγκρί με το αρχοντικό και τους δυο ανεμόμυλους.

Ο γάϊδαρος που έβοσκε εκεί αδιαφόρησε τελείως για την παρουσία μας και για τη σχετική φωτογράφιση στην οποία υπήρξε πρωταγωνιστής, εν αγνοία του.

Συνεχίζουμε και σε μια παράκαμψη στρίβουμε για να δούμε το Μοναστήρι του Τιμίου Σταυρού του 16^ου αι. ή Πύργου Μπαζαίου. Τι σπουδαία κτίσματα είναι αυτοί οι Πύργοι! Και φαίνεται πως ήταν τόσο αποτελεσματικά όσον αφορά τον αμυντικό τους σκοπό που και τα μοναστήρια χτίζονταν με τον ίδιο τρόπο, έτσι που να μην μπορείς να ξεχωρίσεις αν κάποιο είναι μοναστήρι ή πύργος!

Επόμενη στάση στο υπέροχο και μεγάλο Φιλότι. Όλα στα στοιχεία λένε πως είναι το μεγαλύτερο του νησιού.

Κάτσαμε στη δροσιά του πλάτανου στην πλατεία και τσιμπήσαμε κάτι.

Ακολούθως επισκεφτήκαμε την Παναγία την Φιλοτίτισα με το μαρμάρινο τέμπλο, τον επίσης μαρμάρινο άμβωνα και το πολύ όμορφο καμπαναριό. Πετύχαμε την εκκλησία ανοικτή, μιας και δυο γυναίκες που έκαναν κάποιες δουλειές εκεί, ετοιμάζονταν να κλείσουν και να πάνε στα σπίτια τους. Να που φανήκαμε τυχεροί αυτή τη φορά!

Απέναντί από την εκκλησία, στη μικρή πλατεία που σχηματίζεται εκεί είναι ο Βενετσιάνικος Πύργος του Μπαρότση. Σήμερα κατοικείται, αλλά η κεντρική πόρτα έχει ίχνη από πρόσφατη φωτιά (!!).

Από το Φιλότι κινηθήκαμε βόρεια-βορειοανατολικά και σε λίγο αντικρίσαμε στην απέναντι πλαγιά την Απείρανθο ή τ’ Απεράθου, όπως το λένε οι ντόπιοι.

Χτισμένο στα 650 μέτρα πάνω από τη θάλασσα είναι ένα χωριό ξεχωριστό. Οι κάτοικοι που μιλούν «Κρητικά», τα καλντερίμια είναι στρωμένα με μάρμαρο και γενικά το λευκό αυτό υλικό είναι «πανταχού παρόν», μιας και έχει χρησιμοποιηθεί στην κατασκευή και τις προσόψεις πολλών κτιρίων. Διαθέτει 5(!!) μουσεία, από τα οποία επισκέφτηκα το Γεωλογικό, που έχει πετρώματα και απολιθώματα από όλο τον κόσμο, πράγμα που προσωπικά δεν με ενδιέφερε, μιας και έχω δει πολλά και μεγάλα του είδους του,

αλλά έχει και ένα τμήμα που αφορά τη σμύριδα, το σμιρίγλι όπως λένε οι ντόπιοι, τις ποιότητές της, τον τρόπο εξόρυξης αλλά και τα εργαλεία. Τ’ Απεράθου και η Κόρωνος είναι τα δύο κυριότερα (μαζί με 2-3 ακόμα) χωριά που ασχολήθηκαν από παλιά με την εξόρυξη του σπουδαίου αυτού βιομηχανικού υλικού. Ο «σιδηροβρώτις λίθος» των αρχαίων έχει σα βάση του το οξείδιο του αργιλίου(Al₂O₃) γνωστό σαν Κορούνδιο και έχει σκούρο χρώμα και αποχρώσεις που ποικίλουν ανάλογα με τις προσμίξεις του. Είναι σπουδαίο λειαντικό και αντιολισθητικό υλικό και αποτέλεσε στο παρελθόν μεγάλη πηγή πλούτου για το νησί. Μέχρι που οι Αμερικάνοι δημιούργησαν το τεχνητό κορούνδιο και εκεί τελείωσαν όλα για τους Αξώτες σμυριδοπαραγωγούς. Είναι χαρακτηριστικό, όπως μας είπαν στη Μουτσούνα, πως μετά από πολύ καιρό κατάφεραν να κλείσουν παραγγελία για τη Γαλλία, πουλώντας 12 Ευρώ τον τόνο (!!!!!).

Άλλο ένα κομμάτι αφορά το μάρμαρο, υλικό άφθονο στο νησί, που χρησιμοποιήθηκε από την αρχαιότητα δίνοντας σπουδαία έργα γλυπτικής.

Εξαιρετικά ενδιαφέρον έκθεμα είναι η απολιθωμένη άνω σιαγόνα νάνου ελέφαντα που βρέθηκε στη Νάξο.

Δίπλα στο Γεωλογικό είναι το Φυσικής Ιστορίας.

Έξω από τα μουσεία κάτσαμε για καφέ και πολύ ωραία δροσιά πριν μπούμε στο χωριό για βόλτα. Μετά τον καφέ ξεκινήσαμε.

Στην είσοδο υπάρχει η Παναγία η Απεραθίτισσα και δίπλα το σχολείο.

Λίγο πιο μετά περάσαμε από τον Πύργο του Ζευγώλη, του 17^ου αι. και το εκκλησάκι του Αγίου Αντωνίου, που βρίσκεται στη βάση του βράχου πάνω στον οποίο είναι χτισμένος ο πύργος,

και φτάσαμε μέχρι την πλατεία με τα πλατάνια και τα μικρά μαγαζιά ένα γύρω.

Καλντερίμια, σκαλιά και “στιαστά” (καμάρες) οδηγούν στις διάφορες γειτονιές του αμφιθεατρικά χτισμένου χωριού.

Ευτυχώς που το βοριαδάκι συνεχίζεται και χαμηλώνει κάπως τη θερμοκρασία. Ο φετινός Ιούνιος αποδεικνύεται ιδιαίτερα ζεστός. Το μελτεμάκι ευτυχώς στέκεται στο πλάϊ μας.

Με τη ζέστη στο φόρτε της πήραμε το δρόμο για τη Μουτσούνα. Ο δρόμος στενός με πολλές στροφές οδηγεί προς τα ανατολικά και προς τη θάλασσα. Επίνειο της Απειράνθου, η Μουτσούνα υπήρξε το κύριο λιμάνι φόρτωσης της σμύριδας. Στην αρχή κατέβαζαν το υλικό με ζώα. Στις αρχές της δεκαετίας του 1920 αποφασίζεται ένα μεγάλο έργο που θα ολοκληρωθεί στα τέλη της Πρόκειται για ένα σπουδαίο, σε παγκόσμιο επίπεδο, έργο. Ο εναέριος.

Ένα σύστημα σαν τελεφερίκ που με κάδους κρεμασμένους σε συρματόσχοινα κατέβαζε το υλικό από τα ορυχεία στο λιμάνι, σε μια διαδρομή 9 περίπου χιλιομέτρων Ήταν σε λειτουργία μέχρι το 1978. Σήμερα οι κολώνες, τα συρματόσχοινα και οι κρεμασμένοι σ’ αυτά κάδοι (άδειοι ή γεμάτοι) σκουριάζουν, μέχρις ότου καταρρεύσουν ή βρεθεί κάποιος να ενδιαφερθεί για τη συντήρηση και ανάδειξή τους.

Η Μουτσούνα είναι ένα πολύ γραφικό λιμανάκι με έντονο το παρελθόν που έχει να κάνει με τον ορυκτό πλούτο αυτού του τόπου. Έχει και μια μικρή παραλία ότι πρέπει για μπάνιο, αν και εμείς δεν την τιμήσαμε.

Αφού βγάλαμε μπόλικες φωτογραφίες πήραμε πληροφορίες και αποφασίσουμε να «κατηφορίσουμε» νότια για να δούμε τις παραλίες της ανατολικής ακτής. Μερικές είναι πολύ όμορφες με καλύτερη την τελευταία, τον Πάνορμο. Δυστυχώς η πρόσβαση για τη Σοφία είναι δύσκολη και έτσι δεν κάναμε τελικά μπάνιο. Γυρίσαμε στη Μουτσούνα και κάτσαμε στο «Δίχτυ» για υπέροχους ψαρομεζέδες και ρακή. Από τα ανατολικά ο ήλιος χάνεται νωρίτερα

και έτσι φύγαμε πριν σουρουπώσει μιας και είχαμε δρόμο μακρύ και σχετικά δύσκολο.

Όταν φτάσαμε πάνω ψηλά στο βουνό, ο ήλιος είχε δύσει αλλά τα χρώματα του ηλιοβασιλέματος συνέχιζαν να βάφουν τον ορίζοντα. Μια ακόμα στάση στους Τρίποδες, να βγάλω φωτογραφίες τους ανεμόμυλους φωτισμένους και γραμμή σε ένα καφέ μπαρ στην Αγία Άννα για τον αγώνα Ελλάδα Γερμανία του EURO 2012. Αν και χάσαμε 2-4 η στάση της Εθνικής μας ήταν αξιοπρεπέστατη.

Ο Κούρος του Απόλλωνα και η Πορτάρα στο ηλιοβασίλεμα!

Η μέρα μας σήμερα είχε βόλτα στα βόρεια του νησιού και βράδυ στη Χώρα.

Ξεκινήσαμε ακολουθώντας το δρόμο για Εγγαρές και από εκεί τον παραλιακό προς τα βόρεια. Λίγο πριν το μοναστήρι της Φανερωμένης είδαμε το φράγμα δεξιά μας και μπήκαμε στο δρόμο να ανέβουμε να το δούμε. Κατεβήκαμε και πάλι .

Στη ρίζα του χαζέψαμε ένα νερόφιδο που έκοβε βόλτες μέσα στα στάσιμα νερά.

Περάσαμε πάνω από το Μοναστήρι, κάναμε μια μικρή στάση για μερικές φωτογραφίες και συνεχίσαμε Αφήσαμε αριστερά μας και χαμηλά τους όρμους του Κάμπου της Κωμιακής, του Αμπράμ και των Αγίων Θεοδώρων και κάναμε μια στάση όταν φάνηκε η Αγιά και ο εντυπωσιακός της Πύργος, ερειπωμένος σήμερα με τα παράθυρά του να χάσκουν.

Μερικές φωτογραφίες και εδώ, φτάνουμε στο βορειότερο σημείο της διαδρομής και στρίβουμε με νοτιοανατολική κατεύθυνση μέχρι τον Απόλλωνα.

Το τουριστικό αυτό χωριό οφείλει τη μεγάλη του φήμη στον Κούρο του, ή «το ημίεργο άγαλμα του Διόνυσου» όπως γράφει η πινακίδα αμέσως μετά τη στροφή λίγο πριν μπούμε στο χωριό. Αφήνουμε το αυτοκίνητο και ανεβαίνουμε τα περίπου 60 σκαλιά μέχρι το εντυπωσιακό εύρημα μήκους 10,40 μέτρων που βρίσκεται στην είσοδο του λατομείου στο οποίο και «κατασκευάστηκε».

ΜΟΝΑΔΙΚΟ!!! Η εικόνα μου θύμισε σε μεγάλο βαθμό τα ρωμαϊκά λατομεία της Καρύστου στη Νότια Εύβοια, με τις μισοτελειωμένες κολώνες τους. Έβγαλα τις φωτογραφίες μου, ανέβηκα και τα λίγα ακόμα σκαλιά για να δω το μοναδικό αυτό έργο από πάνω και να το φωτογραφίσω  και κατεβαίνουμε στο χωριό. Τα νερά ήσυχα και πεντακάθαρα μεγάλος πειρασμός. Διαλέγουμε την ταβέρνα που θα φάμε μετά, αφήνουμε πράγματα, αλλάζουμε και χωρίς καθυστέρηση βουτάμε. Αιγαίο μου μοναδικό με τα κρυστάλλινα νερά σου! Και ποιητής θα γίνω για χάρη σου, όπως κάθε ένας που βαφτίζεται μέσα τους. Υπέροχο το μπάνιο, καταπληκτικό το φαγητό! Ιδιαίτερα εκείνα τα γεμιστά! Χρόνια είχα να φάω τόσο νόστιμο λαδερό! Απολαύσαμε φαγητό, απολαύσαμε δροσιά, απολαύσαμε εικόνες γύρω μας!

Ξανά στο δρόμο. Πορεία προς τα νότια. Περάσαμε τα πολύ όμορφα χωριά Σκαδό και Κόρωνο και στρίψαμε αριστερά προς τη θάλασσα. Όλη η περιοχή βραχώδης και αρκετά ξερή, με εξαίρεση τις κοιλάδες και τις πλαγιές που είναι χτισμένοι οι οικισμοί. Και σε όλη τη διαδρομή η παρουσία της σμύριδας εντονότατη. Σε διάφορα σημεία, σωροί του πετρώματος, είτε παλιοί, είτε νέοι που περιμένουν να φορτωθούν.

Μηχανήματα σκουριάζουν δίπλα σε μεγάλες ή μικρές τρύπες που οδηγούν στα σπλάχνα του βουνού. Από κάποιες τρύπες προεξέχουν σκουριασμένες ράγες, πάνω στις οποίες κάποτε κυλούσαν βαγονέτα που μετέφεραν το υλικό της εξόρυξης.

Στη θέση Στραβολαγγάδα υπάρχει ο σταθμός φόρτωσης στους κάδους του εναέριου, με προορισμό τη Μουτσούνα. Κάποτε αποφάσισαν να φτιάξουν εκεί ένα μουσείο σμύριδας. Πήραν λεφτά από το πρόγραμμα Leader της Ευρωπαϊκής Ένωσης, τα λεφτά τέλειωσαν, μερικοί τοίχοι στέκουν μισοτελειωμένοι,

τα μηχανήματα συνεχίζουν να σκουριάζουν στην επιθανάτια πορεία τους και κάποιοι επιτήδειοι τρίβουν τα χέρια τους και πίνουν στην υγειά των κορόϊδων (!!). Αχ! ρε Ελλάδα, εκεί που με έχεις λιγώσει με τις ομορφάδες σου, εκεί μου δίνεις μια να έρθω στα ίσα μου!

Αφήνουμε τα κουφάρια του σπουδαίου εκείνου έργου στη μακαριότητά τους και συνεχίζουμε. Ο δρόμος στενός και με πολλές στροφές καλύπτει την υψομετρική διαφορά σε περίπου 8 χιλιόμετρα από τη διασταύρωση, και φτάνει σε έναν από τους ομορφότερους παραθαλάσσιους οικισμούς που έχω δει.

Λιώνας το όνομά του. Ανοικτός στο Ικάριο δέρνεται συχνά από τους βόρειους ανέμους. Θάλασσα βαθιά και καταγάλανη, παραλία με σκούρα γκρι άμμο, φτιαγμένη από τριμμένο σμιρίγλι, διάσπαρτη από άσπρες και γκρι κροκάλες, μικρές και μεγάλες, από Αξιώτικο μάρμαρο, στρογγυλεμένες από το κύμα. Εκεί καταλήγει η ρεματιά με το ρέμα της που το χειμώνα κατεβάζει σμύριδα και μαρμαρόπετρες από το βουνό. Λίγα αρμυρίκια στην παραλία, δεξιά και αριστερά χαρίζουν τη σκιά τους σε όσους αποφασίσουν να κατέβουν για μπάνιο σε εκείνα τα νερά. Αρκετά σπίτια σκαρφαλώνουν στα βράχια με αυλές γεμάτες λουλούδια αλλά και κηπευτικά.

Ένας μερακλής έχει φτιάξει μια βοτσαλωτή βεράντα χρησιμοποιώντας τα βοτσαλάκια της σμύριδας.

Κάτσαμε για καφέ στο φιλόξενο μαγαζί του Γιάννη, πάνω από το κύμα.

Πριν παραγγείλουμε τους καφέδες ήρθαν οι ρακές, κέρασμα του μαγαζάτορα (!!) και πιάσαμε κουβεντούλα. Μάθαμε πολλά για την περιοχή, για το σμιρίγλι, για το νησί. Μ’ αυτά και μ’ αυτά πήγε σχεδόν 7 για να φύγουμε.

Ανεβαίνοντας σταματήσαμε να φωτογραφήσουμε τους κρεμασμένους κάδους του εναέριου.

Ο ήλιος είχε γύρει αρκετά όταν αφήσαμε το αυτοκίνητο δίπλα στην Πορτάρα, και περπατήσαμε προς τα εκεί, μαζί με άλλους πολλούς για να δούμε τον ήλιο να βουτά στο Αιγαίο λίγο πιο πάνω από την Πάρο. Υπέροχο το θέαμα!!

Η μέρα μας τελείωσε με γύρο στο παγκάκι της παραλίας και παγωτά λίγο πιο μέσα.

Σύγχρονη Τέχνη και ο παράδεισος της Ποταμιάς!

Σιγά-σιγά το ταξίδι μας στο υπέροχα αυτό νησί πλησιάζει στο τέλος του και πολύ μας στεναχωρεί αυτό. Αύριο φεύγουμε!

Αφού φάγαμε το πρωινό μας και ήπιαμε τον καφέ μας ξεκινήσαμε να δούμε κάποια πράγματα που δεν είχαμε δει ως τώρα. Όχι πως μπορεί να πει κανείς ότι τα έχει δει όλα τα καλά της Νάξου. Είναι μεγάλο το νησί, έχει πάρα πολλά αξιοθέατα και χρειάζεται πολύ περισσότερο χρόνο.

Ανάμεσα στη Χώρα και την Πλάκα, όπου μέναμε, είχαμε δει πολλές φορές την καφετιά πινακίδα προς τον αρχαιολογικό χώρο των Υρίων και του Ιερού του Διονύσου. Το Ιερό αυτό είναι σημαντικό, πέραν των άλλων για δείχνει το πέρασμα από τον γρανίτη στο μάρμαρο, σαν υλικό κατασκευής. Η αναστήλωση και ανάδειξη του χώρου από το Πανεπιστήμιο της Αθήνας και το αντίστοιχο του Μονάχου είναι μοναδικές.

Από τους ωραιότερους αρχαιολογικούς χώρους. Μέσα σε πλούσιο πράσινο από διάφορα οπωροφόρα και μη δέντρα, έναν ελαιώνα και ένα αμπέλι. Ο Διόνυσος στο «σπίτι» του!!

Έξω από την είσοδο του χώρου έχουν συντηρήσει και ένα παλιό μαγγανοπήγαδο, ένα από τα πολλά που είδα σε πολλά σημεία του νησιού.

Φεύγοντας κινηθήκαμε προς τα βόρεια. Προορισμός μας η Μονή του Χρυσοστόμου, λίγο έξω από τη Χώρα.

Λίγο πριν το μοναστήρι, σε μια σπηλιά του βράχου αριστερά είναι χτισμένο το «Θεολογάκι», εντυπωσιακό μικρό κάτασπρο εκκλησάκι. Φτάσαμε στο μοναστήρι και ανεβήκαμε τα σκαλιά. Η θέα από την κορυφή της σκάλας προς τη Χώρα και την Πάρο είναι υπέροχη!

Σκύψαμε για να περάσουμε την πόρτα του. Όμορφοι χώροι αλλά ψυχή! Μόνοι μας προσκυνήσαμε, μόνοι σερβιριστήκαμε καραμέλες και νερό,  βγάλαμε φωτογραφίες και φύγαμε χωρίς να δούμε κανένα!!

Πήραμε τον παραλιακό δρόμο που πάει προς τα βόρεια μέχρι τιε Εγγαρές. Από εκεί και μετά ο δρόμος είναι αυτός που είχαμε πάρει την προηγουμένη. Επειδή πλησίαζε μεσημέρι αποφασίσαμε να κατέβουμε σε κάποια από τις παραλίες να φάμε και αν μας αρέσει να ρίξουμε πριν και καμιά βουτιά.

Κατεβήκαμε διαδοχικά στις παραλίες Αμίτη και Κάμπου Κωμιακής αλλά αποφασίσαμε τελικά να κατέβουμε και στην παραλία Αμπράμ. Αν και δεν κάναμε μπάνιο κάτσαμε για φαΐ. Ο χώρος θα μπορούσε να χαρακτηριστεί σουρεαλιστικός.

Τοπίο κυκλαδικό με αρκετό όμως πράσινο, όπως σε πολλά σημεία των άνυδρων Κυκλάδων, μια χαρακτηριστική νησιώτικη ταβέρνα με θέα τη θάλασσα και ένα γύρω, πάνω στο τοιχίο της ταβέρνας μαρμάρινα σύγχρονα γλυπτά. 

Ένα από αυτά υπάρχει και στην αρχή της σκάλας που κατεβάζει από το χώρο στάθμευσης στην ταβέρνα. 

Άλλο ένα, από ψαμμίτη αυτό, στη βάση της σκάλας εκεί που αρχίζει η παραλία.Έλα που τα γλυπτά αυτά κάτι μου θυμίζανε. Κάπου ξέρω αυτή την τεχνοτροπία. Ώσπου η απορία μου λύθηκε όταν είδα σε ένα από αυτά την υπογραφή του καλλιτέχνη. Κυριάκος Ρόκος. Η απάντηση στο ερώτημά μου άστραψε στο μυαλό μου ξαφνικά. Το μπρούτζινο πρεσπαπιέ με τα τρία δάχτυλα που έχω στο σπίτι, από την έκθεση στο ΑΓΚΑΘΙ 25 χρόνια πριν!! 

Τι όμορφα γλυπτά! Η κυρία που έχει την ταβέρνα μας είπε πως όταν έκανε εκεί διακοπές ο Ρόκος, του φέρανε μάρμαρο από τον Κυνίδαρο και έκανε τα θαύματά του. Μοναδικό το συναπάντημα! Το φαγητό ήταν νοστιμότατο και τρώγοντας δίπλα σε αυτά τα έργα τέχνης, η εμπειρία παίρνει άλλες διαστάσεις!! Μετά το φαγητό και αφού χορτάσαμε δροσιά, τέχνη και θαλασσινές εικόνες, ξεκινήσαμε. Γυρίσαμε προς τη Χώρα και μετά τις Εγγαρές στρίψαμε αριστερά περάσαμε την Κάτω και τη Μέση Ποταμιά για να καταλήξουμε στην Άνω Ποταμιά. Ίσως είναι το πιο πράσινο κομμάτι του νησιού, αυτή η κοιλάδα. Τι καρπό βλέπουν τα μάτια μας. Τα δέντρα γέρνουν τα φορτωμένα τους κλαριά. Εσπεριδοειδή, βύσσινα, κορόμηλα, δαμάσκηνα, βερίκοκα και άλλα πολλά. Και ελιές βέβαια και αμπέλια. Ένας παράδεισος. Εκεί κάτω από την παχιά σκιά του πυκνού πράσινου κάτσαμε για καφέ. Συνοδεία μας όλη την ώρα που κάτσαμε εκεί ο ήχος από τα τζιτζίκια και τα νερά που τρέχουν άφθονα. Τι ευλογημένος τόπος είναι αυτό το νησί!! Πόσο δίκιο είχε ο Καζαντζάκης, όταν έγραφε: «Αν ο Παράδεισος ήταν στη Γη, θα ήταν εδώ»!! Το νησί αυτό θα μπορούσε να είναι εντελώς αυτάρκες. Παράγει όλα τα καλά. Γεωργικά και κτηνοτροφικά προϊόντα. Αφού απολαύσαμε τον καφέ μας στο καλύτερο περιβάλλον που θα είχα ποθήσει ποτέ, γυρίσαμε να ξεκουραστούμε στο δωμάτιό μας. Αργά το απόγευμα κατεβήκαμε στην Πλάκα για μπάνιο και το τελευταίο μας βράδυ στο νησί αποφασίσαμε να πάμε για φαΐ στο Χαλκί. Οι νυχτερινές εικόνες του χωριού αποπνέουν μια μοναδική γαλήνη, και οι χαρούμενες φωνές των παιδιών που τρέχουν και παίζουν με μεταφέρουν σε αλλοτινές, ξένοιαστες εποχές. Φτου ξελεφτερία λοιπόν από κάθε έγνοια και σκοτούρα και είθε σύντομα σε κάποιον άλλο τόπο αυτής την έρμης χώρας να χαρούμε και πάλι τέτοιες στιγμές! Η μελαγχολική γεύση της επιστροφής! Έφτασε η μέρα της αναχώρησης. Κάναμε ένα πρωινό τελευταίο μπάνιο στις ανεπανάληπτες αυτές θάλασσες, φορτώσαμε και μιας και το καράβι έφευγε το απόγευμα και είχαμε χρόνο κάναμε μια τελευταία βόλτα. Στο GPS είχα δει πως κοντά στους Τρίποδες υπάρχει ένας αρχαίος Πύργος. Έδωσα λοιπόν εντολή να μας πάει. Μπήκαμε στο χωριό, στρίψαμε σε ένα δρομάκι που σε λίγο έγινε χωματόδρομος και τέλειωσε μέσα σε ένα βουστάσιο (!!!). Ούτε πύργος, ούτε τίποτα άλλο. Μόνο ένα μοσχαράκι μουγκάνιζε, τρομαγμένο από τον ήχο της μηχανής του αυτοκινήτου. Το καημένο, τι μας έφταιγε! Γυρίσαμε στο χωριό και ρωτήσαμε για τον Πύργο του Μπελόνια. Είχα διαβάσει πως είναι ενδιαφέρων και όντως είναι. Πνιγμένος στα λουλούδια, με ένα διπλό εκκλησάκι στην αυλή μοιάζει να κατοικείται. Η αυλόπορτα ήταν ανοικτή και μπήκα για μερικές φωτογραφίες του πύργου και της εκκλησίας που ήταν επίσης ανοικτή. Η επόμενη στάση μας ήταν στο αεροδρόμιο(!!) Η φίλη μας ταλαιπωρήθηκε πολύ από το ταξίδι του ερχομού μας, που αποφάσισε να γυρίσει με το αεροπλάνο. Ευτυχώς βρήκε εισιτήριο. Την αποχαιρετίσαμε και κατεβήκαμε για το τελευταίο μας γεύμα στη Χώρα. Φάγαμε, ήπιαμε και το εσπρεσάκι μας και γύρω στις 6 φάνηκε το Δήλος. Λίγο μετά τα μεσάνυχτα φτάσαμε στο σπίτι, κουρασμένοι αλλά απίστευτα γεμάτοι από ένα από τα ομορφότερα ταξίδια μας. Συμπερασματικά η Νάξος είναι απλά ΥΠΕΡΟΧΗ. Μεγάλη ποικιλία τοπίου, πάρα πολλά αξιοθέατα όλων των εποχών, σπουδαία ιστορία, παράδοση ονομαστή, ιδίως στη μουσική, άνθρωποι χαμογελαστοί, καλοσυνάτοι και ευγενέστατοι, πρόθυμοι να σε βοηθήσουν ακόμα κι αν δεν τους το ζητήσεις, ακόμα και αν είσαι «πελάτης» του διπλανού (!!). Και φυσικά ανεπανάληπτες θάλασσες και παραλίες! Όσον αφορά το φαΐ, ότι καλύτερο, κυρίως στα χωριά. Στη Χώρα και στις τουριστικές παραλίες όχι και τόσο καλό. Από τιμές, ούτε φτηνή αλλά ούτε και ακριβή, με εξαίρεση τη βενζίνη που ήταν παντού 20-25 λεπτά πιο ακριβή από την Αθήνα. Κατά τη γνώμη μου είναι ένα νησί που αξίζει να πας και να ξαναπάς. Πάντα τέτοια να βρίσκουμε στο διάβα μας!! Περισσότερες φωτογραφίες: https://picasaweb.google.com/107507909249596776992/Naxos192562012

Τα βίντεο από το ταξίδι:

και