Σίφνος, η μάγισσα των Κυκλάδων!

4-9 Ιουλίου 2013 

-Ψάξε στο τσελεμεντέ να βρεις τη συνταγή.

-Τη βρήκα. Εύκολη φαίνεται!

Από μικρός είχα μάθει πως τα βιβλία με τις συνταγές μαγειρικής τα λέμε τσελεμεντέδες. Μεγάλος πια διάβασα κάπου για το Νίκο Τσελεμεντέ που στα 1910 κυκλοφόρησε το πρώτο του βιβλίο με συνταγές και γνώρισε την Ελληνική κουζίνα και έξω από τα σύνορα της τότε μικρής μας χώρας. Έτσι στην Ελλάδα καθιερώθηκε κάθε τέτοιο βιβλίο να λέγεται τσελεμεντές, ανεξάρτητα ποιος το έγραψε.

Ο Νίκος Τσελεμεντές καταγόταν από τα Εξάμπελα, ένα από τα χωριά ενός μικρού νησιού του Αιγαίου. Της Σίφνου των Δυτικών Κυκλάδων.

Από το ίδιο νησί κατάγονταν και δύο ακόμα άνθρωποι των γραμμάτων. Ο ποιητής Αριστομένης Προβελέγγιος και ο Ιωάννης Γρυπάρης. 

Για τη Σίφνο δε γνώριζα τίποτα, πέρα από το όνομά της μέχρι τα τέλη της δεκαετίας του 1980, όταν ασχολούμενος με τη Λαογραφία και κυρίως με την παραδοσιακή μουσική, έψαξα και βρήκα τα βιβλία του Αντώνη Τρούλλου. Τα βιβλία τα πήρα από τον ίδιο πηγαίνοντας να τον βρω στο σπίτι του στον Πειραιά. Δάσκαλος από την Απολλωνία της Σίφνου ασχολήθηκε από νωρίς με τη λαογραφία της πατρίδας του και έγραψε αρκετά βιβλία. Μέσα από τα βιβλία εκείνα γνώρισα ένα ενδιαφέρον και όμορφο νησί και μου γεννήθηκε η επιθυμία να το επισκεφτώ, επιθυμία που έγινε πραγματικότητα περίπου 30 χρόνια μετά. Το 1995, στο σχολείο που δούλευα ετοιμάσαμε πολιτιστικές εκδηλώσεις με θέμα τα Αιγαιοπελαγίτικα νησιά. Πρότεινα τότε, αντί για θεατρικό να αναβιώσουμε το έθιμο του Κλύδωνα με βάση το κείμενο από το βιβλίο του Αντ. Τρούλλου. Στην εκδήλωση παραβρέθηκε και ο ίδιος με τη γυναίκα του και φάνηκε πως του άρεσε και συγκινήθηκε.

Το καλοκαίρι του ίδιου χρόνου σε ένα κάμπινγκ της Πελοποννήσου που έκανα τις διακοπές μου, συνάντησα τυχαία ένα φίλο από τα φοιτητικά μου χρόνια και κάναμε παρέα για αρκετές μέρες. Σε μια κουβέντα μου είπε το εξής: « Στη Σίφνο να πας να δεις υπέροχους ανθρώπους! Όταν είχαμε πάει διακοπές, πήγαμε σε μια ταβέρνα και ζητήσαμε ρεβίθια. Ο ταβερνιάρης μας είπε πως του είχαν τελειώσει αλλά σίγουρα είχε η απέναντι ταβέρνα και μας έδειξε που (!!!)». Αν και μου έκανε μεγάλη εντύπωση αυτή η κουβέντα ήμουν λίγο επιφυλακτικός, αν και δεν είχα λόγο, παρά μόνο πως αυτά τα πράγματα δεν γίνεται να συμβαίνουν σε αυτό τον τόπο. Γράφτηκε όμως στο μυαλό μου.

Πριν λίγα χρόνια η κόρη μας με τις φίλες της πήγαν στη Σίφνο για λίγες ημέρες και πολύ τους άρεσε το νησί. Όλα συνηγορούσαν για ένα ταξιδάκι εκεί.

Για το φετινό καλοκαίρι είχαμε προγραμματίσει με τους φίλους μας ένα μεγάλο γύρο της Ρουμανίας με τα αυτοκίνητά μας. Ένα πρόβλημα υγείας όμως μας ανάγκασε να ακυρώσουμε το ταξίδι. Ο φίλος έπρεπε να κάνει μια επέμβαση που ευτυχώς πήγε καλά.

Σκεφτήκαμε να διαθέσουμε 5-6 μέρες κάπου στην Ελλάδα και αρχίσαμε να σκεφτόμαστε τα νησιά. Αναπόφευκτα ήρθε και η Σίφνος στο νου και ήταν αυτή που επικράτησε στο τέλος. Άρχισε η γνωστή πυρετώδης διαδικασία. Το πληκτρολόγιο πήρε φωτιά για άλλη μια φορά. Το δωμάτιο στην Αγία Μαρίνα στις Καμάρες, το λιμάνι του νησιού, βρέθηκε σε πολύ καλή τιμή, τα εισιτήρια για το πλοίο αγοράστηκαν, οι οδηγοί κατέβηκαν από τη βιβλιοθήκη και λίγες μέρες μετά ήμασταν έτοιμοι γα τη Σίφνο, το νησί που σκεφτόμουν τόσα χρόνια και ήρθε η ώρα να το δούμε από κοντά. Και δεν μας απογοήτευσε καθόλου. Ίσα-ίσα που μας καταγοήτεψε!!

Η Σίφνος κατοικήθηκε από πολύ νωρίς από Πελασγούς και αργότερα Μινωίτες. Γνώρισε την πρώτη μεγάλη της ακμή στην Πρωτοκυκλαδική εποχή (3^η χιλιετία π.Χ.), ενώ στα Μυκηναϊκά χρόνια φτιάχνονται οικισμοί σε οχυρές θέσεις, όπως αυτή του Αγίου Αντρέα. Στα Αρχαϊκά χρόνια το νησί αποκτά μεγάλο πλούτο από τα σπλάχνα της Άργυρος και Χρυσός είναι τα καλούδια της. Ο Θησαυρός των Σιφνίων στους Δελφούς ήταν από τους πιο πλούσιους και εντυπωσιακούς. Στα μεταγενέστερα χρόνια η πορεία της είναι λίγο πολύ κοινή με των άλλων νησιών. Αθηναϊκή Συμμαχία, Ρωμαίοι, Βυζαντινοί και Λατίνοι του Μάρκου Σανούδου. Στα 1307 ο Ισπανός Γιαννούλης Ντα Κορόνια κατέλαβε το νησί και ανακηρύχθηκε ανεξάρτητος ηγεμόνας του νησιού, φτιάχνοντας οχυρούς οικισμούς για την αντιμετώπιση των άλλων λατίνων διεκδικητών για να περάσει στα 1465 στους Γκοτζαντίνι μέχρι το 1566 που την κατέλαβαν οι Τούρκοι. Η Τουρκοκρατία υπήρξε άλλη μια περίοδος ακμής με προξενεία Ευρωπαϊκών χωρών και ανάπτυξη των γραμμάτων με αποκορύφωμα τη δημιουργία της Κοινής Σχολής το 1687 που απέκτησε μεγάλη φήμη σε όλο τον Ελλαδικό χώρο και λειτούργησε με διάφορα ονόματα και σε διάφορους χώρους μέχρι και αρκετά χρόνια μετά την επανάσταση του 1821 και τη σύσταση του Ελληνικού Κράτους. 

Πέμπτη 4 Ιουλίου, στις 6 το πρωί ξεκινάμε από το σπίτι μας για το λιμάνι του Πειραιά. Στις 7.25 το ΑΓΙΟΣ ΓΕΩΡΓΙΟΣ ξεκινά το ταξίδι του στις Δυτικές Κυκλάδες. Αφήνει αριστερά μας το πρώτο από τα Κυκλαδονήσια, την Τζια και βάζει γραμμή για το Μέριχα, το λιμάνι της Κύθνου.

Εκεί ξεφορτώνει και φορτώνει κόσμο, αυτοκίνητα και εμπορεύματα και φεύγει. Περνά το στενό ανάμεσα στην Κύθνο και τη Σέριφο και προσεγγίζει

το Λιβάδι, το λιμάνι του δεύτερου από τα βορειοανατολικά. Η ίδια διαδικασία επαναλαμβάνεται και εκεί και ξεκινάμε για Σίφνο.

Φτάνουμε μια ώρα μετά στις Καμάρες, το λιμάνι της Σίφνου, σχεδόν 6 ώρες από την αναχώρησή μας από τον Πειραιά. Το ταξίδι μας ήταν πάρα πολύ καλό με ένα Αιγαίο με 5 μποφόρ, αέρα που μας χάριζε δροσιά και δεν δυσκόλευε καθόλου το καράβι. Κατεβήκαμε και ξεκινήσαμε να βρούμε το δωμάτιό μας. Ο κόλπος των Καμαρών βλέπει προς τα δυτικά (για αυτό και έχει ωραίο ηλιοβασίλεμα) με το οικισμό στη νότια πλευρά του ενώ 500 μέτρα μετά,

στη βόρεια πλευρά είναι το εκκλησάκι της Αγίας Μαρίνας σκαρφαλωμένο στην πλαγιά πάνω από τη θάλασσα. Γύρω του έχει δημιουργηθεί ένα παραθεριστικός οικισμός. Εκεί θα μέναμε κι εμείς. Το συγκρότημα είναι λίγο παλιό αλλά περιποιημένο και καθαρό με πολύ ωραίο κήπο. Οι ιδιοκτήτες όμως, ο κύριος Νίκος, παλιός μηχανικός στα καράβια, η γυναίκα του η κυρία Ελένη, με ιδιαίτερη έφεση στη ζωγραφική και τα παιδιά τους είναι καταπληκτικοί άνθρωποι, πρόθυμοι να βοηθήσουν και να εξυπηρετήσουν σε ότι χρειαστείς. Αφήσαμε τα πράγματα και κατεβήκαμε στην Αγ. Μαρίνα για να φάμε. Όλα υπέροχα αλλά το Σιφνέϊκο Μαστέλο (αρνί με κρασί και άνηθο στο πήλινο) ήταν άπαιχτο. Γυρίσαμε στο δωμάτιο και πέσαμε ψόφιοι για ύπνο. Αργά το απόγευμα κατεβήκαμε για μπάνιο. Η θάλασσα είναι πολύ ρηχή, κάτι που δε μας αρέσει και εκείνο το απόγευμα ήταν λίγο ανακατεμένη, πράγμα που μας απογοήτεψε λίγο.

Κάτσαμε στη συνέχεια για καφέ μέχρι που έπεσε ο ήλιος βάφοντας με υπέροχα χρώματα ουρανό και θάλασσα. Μπήκαμε στη συνέχεια στο χωριό να ψωνίσουμε μερικά πράγματα για το πρωινό μας των επόμενων ημερών και κάτσαμε να τσιμπήσουμε κάτι ελαφρύ για βραδινό. Περασμένες 10 γυρίσαμε στο δωμάτιο. Φόρτωμα των φωτογραφιών στον υπολογιστή, λίγο χάζεμα στο ίντερνετ και πέσαμε για ύπνο. Νησί του Τσελεμεντέ και των άλλων άξιων τέκνων σου καλώς σε βρήκαμε και καλά να περάσουμε!!

Νωρίς το πρωί της Παρασκευής έκανα μια βόλτα στη περιοχή γύρω από τον ξενώνα. Ανέβηκα και τα 85 σκαλιά που οδηγούν στο εκκλησάκι της Αγίας Μαρίνας. Ένα ζευγάρι δούλευε ασπρίζοντας τα σκαλιά και το χώρο της εκκλησίας.

Όμορφη εκκλησία

και η θέα προς το λιμάνι από εκεί πάνω πολύ ωραία. Γύρισα στο δωμάτιο, ετοιμαστήκαμε και κατεβήκαμε για μπάνιο λίγο πιο πέρα από εκεί που είχαμε κάνει την προηγούμενη. Μας ενόχλησε πολύ ο βυθός που ήταν γεμάτος πέτρες. Γυρίσαμε για πρωινό και γύρω στις 11 φύγαμε για την Απολλωνία. Αφήσαμε το αυτοκίνητο στο πάρκινγκ και ανεβήκαμε στην πλατεία. Κάτσαμε στο καφενείο του Λάκη. Εγώ πήγα να βρω τον Αντώνη Τρούλλο στο σπίτι του. Δυστυχώς είναι ανήμπορος και είδα μόνο τη γυναίκα του. Της θύμισα που είχαμε συναντηθεί 18 χρόνια πριν και φάνηκε να χάρηκε για την επίσκεψη. Μου χάρισε και το τελευταίο βιβλίο του άντρα της.

Από την πλατεία μπήκαμε στο «Στενό», τον παλιό κεντρικό δρόμο του χωριού,

όπου σήμερα είναι γεμάτο σουβενιράδικα, εστιατόρια, καφέ, ξενώνες

και πολλές παλιές εκκλησίες.

Παρ’ ότι είναι τουριστικός έχει υπέροχο χρώμα Κυκλάδων. Βέβαια εκεί τα βράδια γίνεται ο κακός χαμός και αυτό πέρα από τους οδηγούς που το γράφουν το φανταστήκαμε μιας και τα περισσότερα εστιατόρια και μπαρ ήταν κλειστά για να ανοίξουν το βράδυ,

όπως το καφενείο του Δρακάκη στη μικρή πλατεία. Κάτσαμε σε ένα που ήταν ανοικτό και τσιμπήσαμε ρεβυθοκεφτέδες και αμπελοφάσουλα. Φεύγοντας ψωνίσαμε αμυγδαλωτά και γυρίσαμε στο δωμάτιο για άραγμα.

Το απόγευμα ξεκινήσαμε να πάμε για μπάνιο στον Πλατύ Γυαλό. Πριν φτάσουμε κάναμε μια μικρή παράκαμψη προς τα αριστερά για να πάμε στη Χρυσοπηγή.

Αν και φτάσαμε μέχρι εκεί δεν κατέβηκα στο πάρκινγκ γιατί είχε πολύ κόσμο που σημαίνει πως είχε κάποια τελετή (γάμο ή βάφτιση) και φύγαμε μετά από μερικές φωτογραφίες με σκοπό να έρθουμε κάποια καθημερινή πρωί. Στον Πλατύ Γυαλό, που είναι πάρα πολύ τουριστικός με πυκνή δόμηση. Δεν έχει καθόλου χρώμα και είναι μάλλον ότι χειρότερο έχει αυτό το τόσο όμορφο νησί. Φύσαγε, είχε αρκετό κύμα και έτσι φύγαμε.

Άλλη μια παράκαμψη προς τα αριστερά μας έφερε στην Παναγία του Βουνού, παλιό μοναστήρι πάνω από τον Πλατύ Γυαλο,

η θέα προς τον οποίο είναι καταπληκτική από τη βεράντα με τα πεύκα. Μπήκαμε και μια κυρία μας άνοιξε να δούμε το ναό. Ωραίο μοναστήρι που χτίστηκε το 1831 έχει σα σπουδαιότερο πλεονέκτημά του τη θέση του με την υπέροχη θέα στο νότιο Αιγαίο.

Η ώρα είχε περάσει και έτσι καταλήξαμε στην πλατεία του Αρτεμώνα για φαΐ. Υπέροχο χωριό με ιδιαίτερο οικιστικό χρώμα.

Στην πλατεία είναι η όμορφη εκκλησία των Αγίων Κων/νου και Ελένης

(του 1462 σύμφωνα με το χάρτη-οδηγό που βρίσκεται απέναντι).

Ένα ακόμα χαρακτηριστικό είναι τα νεοκλασικά με τους ωραίους κήπους, κάτι τελείως ιδιόμορφο για Κυκλαδονήσι. Πρέπει όμως να περπατήσει κανείς στα σοκάκια του για να δει την ομορφιά του, όχι πως στην πλατεία δεν ήταν υπέροχα. Το αφήσαμε λοιπόν για επόμενη επίσκεψη και απλά απολαύσαμε απόλυτη χαλάρωση, υπέροχα πιάτα και πολύ εύγευστο ντόπιο κρασί.

Συνεχίσαμε και κλείσαμε τη μέρα μας στις Καμάρες για παγωτό πριν γυρίσουμε, περασμένες 11 για ύπνο.

 

Το Σάββατο το πρωί που σηκωθήκαμε φύσαγε πολύ. Έτσι δεν πήγαμε για μπάνιο και καθυστερήσαμε να φύγουμε. Είπαμε να πάμε στη Χερρόνησο στα βόρεια. Βρίσκεται σε τελείως κλειστό κόλπο και έτσι είχαμε πιθανότητα να μπορέσουμε να κολυμπήσουμε και να φάμε.

Μια μικρή στάση για φωτογραφίες στο Τρουλλάκι και φτάσαμε στη Χερρόνησο.

Λίγο πριν το χωριό οι εικόνες από τη βόρεια πλευρά του ακρωτηρίου σου έκοβαν την ανάσα με τη δύναμη των τεράστιων κυμάτων. Το Αιγαίο σε όλη τη μεγαλειώδη του δύναμη!

Κατεβήκαμε στην παραλία της Χερρονήσου.

Τι όμορφη Θεέ μου!! Εικόνες απείρου κάλους και η θάλασσα, αν και είχε αέρα, ήταν ήρεμη  και τόσο καθαρή να την πιεις στο ποτήρι. Κρίμα να μη βουτήξουμε. Πέσαμε και απολαύσαμε ένα από τα ωραιότερα μπάνια.

Κολυμπώντας οι εικόνες ένα γύρω έκαναν αυτό το μπάνιο μοναδικό.

Μετά το μπάνιο κάτσαμε στο Η ΧΕΡΡΟΝΗΣΟΣ για φαΐ, που μέχρι να έρθει εγώ έκανα τη σχετική φωτογραφική μου βόλτα.

Στο εργαστήρι κεραμικών Η ΔΥΣΚΟΛΗ του Κώστα Δεπάστα, ο κυρ Κώστας με έβαλε κάτω να βρω πως λειτουργούν οι δυο από τις τρεις του εφευρέσεις.

Η κανάτα ΜΠΟΥΤΣΟΥΝΑΡΙ

και η κούπα ΧΛΑΜΠΟΥΤΣΑ. Την άλλη κανάτα, το ΚΑΒΛΙΤΖΕΚΙ απλά μου την έδειξε και τι κάνει. Δεν ασχολήθηκα γιατί έπρεπε να φύγω.

Η Σίφνος έχει μια μακρά παράδοση στην αγγειοπλαστική και σε αυτό έπαιξε μεγάλο ρόλο το αργιλώδες έδαφος. Στην Αθήνα που εγκαταστάθηκαν πολλοί σαν εσωτερικοί μετανάστες, εγκαταστάθηκαν στο Μαρούσι μιας και εκεί το έδαφος ήταν κατάλληλο για τα «τσικάλια» τους, δημιουργώντας την αντίστοιχη παράδοση και στο προάστιο αυτό της πρωτεύουσας.

Μια από τις πιο χαρακτηριστικές κατασκευές από πηλό είναι ο ΦΛΑΡΟΣ. Η πήλινη δηλαδή καμινάδα που στόλιζε όλα τα σπίτια και χρησιμοποιείται και σήμερα σα διακοσμητικό στοιχείο μιας και είναι εντυπωσιακά περίτεχνη και καλαίσθητη.

Μετά το φαΐ πήγαμε ξανά, αφού πρώτα ανεβήκαμε στο εκκλησάκι πάνω από την ταβέρνα. Αγόρασα 2 Χλαμπούτσες και μερικούς μικρούς Φλάρους για δώρα και ξεκινήσαμε. Λίγο πριν το Τρουλλάκι στρίψαμε δεξιά προς Καμάρες από άλλο συντομότερο δρόμο.

Μια παράκαμψη δεξιά σε τσιμεντόδρομο μας έφερε σε μια κορφή στο μοναστήρι του Αγίου Συμεών

με τη φανταστική θέα προς τις Καμάρες

αλλά και την Απολλωνία στο βάθος. Λες και είσαι σε αεροπλάνο! Το μοναστήρι το βλέπαμε από τις Καμάρες και μέρα και νύχτα, μιας και το φωτίζουν. Περιποιημένο κι αυτό, όπως όλα τα μοναστήρια και εκκλησίες του νησιού,

Μέσα στο ναό έχει ένα ξύλινο τέμπλο βαμμένο άσπρο με ζωγραφισμένα πάνω του διακοσμητικά μοτίβα σε λαϊκότροπο στυλ ενώ οι τοίχοι του ήταν αγιογραφημένοι. Ο αέρας εκεί πάνω σήκωνε πέτρες. Φύγαμε και λίγα χιλιόμετρα παρακάτω φτάσαμε στο δωμάτιο και αράξαμε να ξεμεσημεριάσουμε.

Αργά το απόγευμα ξεκινήσαμε να πάμε στο Βαθύ για μπάνιο. Λίγο μετά την Απολλωνία και πριν φτάσουμε στη διασταύρωση δεξιά που πάει στον Αρχαιολογικό χώρο του Αγίου Αντρέα

σταματήσαμε να δούμε και να φωτογραφήσουμε τα ερείπια του αρχαίου Πύργου του Καδέ τμήμα του συστήματος άμυνας και αρχαίων φρυκτωριών.

Από εκεί κατεβήκαμε στο Βαθύ που είναι πολύ όμορφο. Κάναμε το 2^ο μπάνιο της ημέρας και τα νερά ήταν καταπληκτικά.

Ο κόλπος είναι αρκετά κλειστός και στο βάθος από το άνοιγμά του φαίνεται η Κίμωλος. Μετά το μπάνιο κάτσαμε για φαΐ. Κάτσαμε σε μια ταβέρνα καιόταν ήρθε η κυρία να παραγγείλουμε και τη ρωτήσαμε για ψάρι, μας είπε πως δεν είχε και φώναξε στον ταβερνιάρη της διπλανής ταβέρνας αν έχει. Αυτός είπε πως έχει και μας είπε ότι αν θέλουμε να πάμε στο διπλανό μαγαζί (!!!!!!!!!). Αυτά που μας είχε διηγηθεί ο φίλος 18 χρόνια πριν τα ζούσαμε εμείς το 2013! Εκπληκτικό!! Μέχρι να έρθει το φαγητό έκανα μια μικρή βόλτα με το σούρουπο να δίνει ιδιαίτερα χρώματα στις εικόνες γύρω μου. Η παραλία χωρίζεται στα δύο από ένα μικρό ακρωτήρι-μώλο για τα μικρά πλεούμενα ψαράδων και επισκεπτών.

Στην αρχή του είναι η όμορφη διπλή εκκλησία των Ταξιαρχών, χαρακτηριστική κατασκευή των Κυκλάδων.

Μετά το φαΐ ξεκινήσαμε για την επιστροφή, φτάσαμε μέχρι την είσοδο του Κάστρου και γυρνώντας σταματήσαμε στις Καμάρες. Ψωνίσαμε από το φούρνο και γυρίσαμε στο δωμάτιο για μπανάκι και ξεκούραση. Όσο περνάνε οι μέρες η Σίφνος μας μαγεύει!!

Η Κυριακή ήταν η μέρα με το αρχαιολογικό ενδιαφέρον. Φυσικά νωρίς το πρωί κάναμε το μπάνιο μας στην παραλία κοντά μας, φάγαμε το πρωινό μας και ξεκινήσαμε από το Κάστρο, την αρχαία πρωτεύουσα του νησιού, το «Άστυ». Αφήσαμε το αυτοκίνητο στο πλάτωμα που κάνει στάση το λεωφορείο, ανεβήκαμε περίπου 40 σκαλιά και κάτσαμε σε ένα όμορφο και δροσερό καφέ για ένα για καφέ πριν την περιήγηση στο χωριό.

Χτισμένο πάνω σε ένα βράχο απλώνεται γύρω του αμφιθεατρικά σχηματίζοντας με τα εξωτερικά σπίτια του το κάστρο. Τη σημερινή «βενετσιάνικη» μορφή του πήρε από τους Ντα Κορόνια.

Πολύ σκαλί, λότζιες (τα σκεπαστά περάσματα που αλλού τα λένε στεγάδια) πλακόστρωτα και καταπληκτικές εικόνες. Είναι φανταστικό χωριό. Σε διάφορα σημεία στα σοκάκια θα δεις υπολείμματα άλλων εποχών.

Εδώ ένα αρχαίο κολωνάκι

εκεί μια ρωμαϊκή σαρκοφάγος, αλλού μια βυζαντινή πλάκα! Μπήκα και στο Αρχαιολογικό Μουσείο.

Μικρό και με κάποια κομμάτια ενδιαφέροντα. Από μια λότζια πέρασα στο μονοπάτι από την εξωτερική μεριά του κάστρου.

Από πάνω το κάστρο, με κομμάτια του αρχαίου τείχους, φτιαγμένο από μάρμαρο. Από την άλλη ο γκρεμός κατρακυλά στη θάλασσα.

Εντυπωσιακό είναι από κάτω το εκκλησάκι του Επταμάρτυρου (Εφτά Μαρτύρων) πάνω σε ένα βράχο, στο οποίο οδηγεί μια πλακόστρωτη σκάλα.

Μια μικρή παραλία ήταν το μικρό λιμάνι του χωριού.

Έξω από το χωριό στέκουν οι ανεμόμυλοι που λειτουργούσαν ανελλιπώς από τις αρχές του 17^ου μέχρι τα μέσα του 20^ου αι.

Απέναντι και πιο χαμηλά είναι το νεκροταφείο με του ναούς του Πρόδρομου και του Αγίου Στεφάνου του Πρωτομάρτυρα και εκεί λειτούργησε η Σχολή του Αρχιπελάγους (μορφή και όνομα της Κοινής Σχολής).

Ολοκλήρωσα τη μεγάλη μου βόλτα στο Κάστρο και ξεκινήσαμε γι αλλού.

Επόμενος προορισμός μας ο Αρχαιολογικός Χώρος της Ακρόπολης του Αγίου Αντρέα.

Κοντά στο δρόμο που πάει για το Βαθύ, στα νότια του νησιού, βρίσκεται το ύψωμα, στην κορυφή του οποίου δεσπόζει η εκκλησία του Αγίου Αντρέα.

Στο πλάτωμα της κορυφής και γύρω από την εκκλησία έχει ανασκαφεί ένας σπουδαίος χώρος. Η Μυκηναϊκή ακρόπολη του νησιού. Τα κτίρια που έχουν έρθει στο φως ανήκουν σε διάφορες φάσεις. Μυκηναϊκά, Αρχαϊκά, Κλασσικά.

Και όλα αυτά μέσα σε ένα οχυρό που προστάτευε όλο τον οικισμό. Μέσα στο χώρο και η εκκλησία.

Λίγο πιο χαμηλά έχουν φτιάξει το μουσείο με τα ευρήματα από τις ανασκαφές.

Έχει μια μόνο αίθουσα με κατατοπιστικά κείμενα, αεροφωτογραφίες και σχέδια του χώρου που βοηθάν να σχηματίσεις μια πλήρη εικόνα για το τι συνέβαινε εκεί πάνω στα παλιά εκείνα χρόνια.

Γενικά έχει γίνει εξαιρετική δουλειά σε όλο το χώρο. Έχει χρησιμοποιηθεί πέτρα για τις κατασκευές και έχει φτιαχτεί σηματοδοτημένη διαδρομή από το μουσείο σε όλο το χώρο.

Είχε μεσημεριάσει και γυρίσαμε στις Καμάρες. Έκανα μια βουτιά και κάτσαμε για να τσιμπήσουμε κάτι. Μετά το φαΐ γυρίσαμε να ξεκουραστούμε.

Το απόγευμα ξεκινήσαμε να πάμε στη Χερρόνησο για μπάνιο.

Τι εικόνες!!! Κάτσαμε για φαΐ. Οι βραδινές εικόνες είχαν άλλη χάρη και ομορφιά. Μα τι τόπος είναι αυτός!! Φύγαμε περασμένες εννιά, έχοντας απολαύσει υπέροχες εικόνες ομορφιάς και γαλήνης. Παράδεισος!!!

Το πρωί της Δευτέρας κατεβήκαμε για μπάνιο στην Αγία Μαρίνα. Λίγο πριν το μεσημέρι φύγαμε για τη βόλτα της ημέρας προς τα νότια. Μετά τα Εξάμπελα στρίψαμε δεξιά με προορισμό το μοναστήρι της Χρυσοπηγής.

Χτισμένο πάνω σε ένα βράχο χωρισμένο από το υπόλοιπο νησί. Ο χωρισμός αυτός, σύμφωνα με την παράδοση οφείλεται σε θαύμα που είχε σαν αποτέλεσμα να γλυτώσουν από τους πειρατές οι γυναίκες που είχαν πάει να ανάψουν τα καντήλια.

Υπάρχει εκεί από το 1650 και το τέμπλο του, αν και μοιάζει ξυλόγλυπτο είναι σκαλισμένο σε πέτρα και ζωγραφισμένο,

όπως ζωγραφισμένες πάνω στην πέτρα είναι η τεράστια εικόνα του Χριστού με την Παναγία και τον Άη Γιάννη , οι μικρές εικόνες πάνω από τις πύλες και ο σταυρός στην κορυφή. Σύμφωνα με το φύλακα το τέμπλο είναι της ίδιας εποχής με τη μονή. Σύμφωνα με τον ίδιο, δύο από τις καντήλες που κρέμονται μπροστά στα εικονίσματα προέρχονται από εκκλησία της Πόλης, που μετά την πτώση ήλθαν στην Ελλάδα και αφού πέρασαν από διάφορα μέρη κατέληξαν στη Χρυσοπηγή.

Στο πάτωμα υπάρχει μαρμάρινος σκαλιστός δικέφαλος αετός.

Από το κέντρο μιας καμάρας μπροστά από το τέμπλο κρέμεται ένα μεταλλικό καράβι, τάμα κάποιου μουσουλμάνου που σώθηκε από ναυάγιο. Γενικά έχει πολύ ενδιαφέρον και το ίδιο αλλά και το τοπίο ένα γύρω με τα βράχια, από τα οποία πολλοί βουτούν στα υπέροχα νερά

και μετά ξαπλώνουν σ’ αυτά για ένα καλό «ψήσιμο»!

Πήραμε το δρόμο προς τα πίσω και εκεί που είχαμε στρίψει δεξιά πήραμε τον άλλο δρόμο με προορισμό το Φάρο. Αν και βρίσκεται ακριβώς απέναντι από τη Χρυσοπηγή και μπορείς να πας με τα πόδια από μονοπάτι, ο δρόμος κάνει ένα αρκετά μεγάλο κύκλο.

Είναι ένα ωραίο, κλειστό λιμανάκι, με μικρή αμμουδιά και μερικές ταβέρνες. Αρκετός κόσμος έκανε μπάνιο και ακόμα περισσότερος καθόταν για φαγητό. Τα παιδιά, όπως πάντα, έπαιζαν ασταμάτητα στη θάλασσα, αδιαφορώντας για τις τυχόν φωνές των γονιών.

Βουτιές, κολύμπι, ψάρεμα με καλάμια και απόχες και δόξα το Ελληνικό καλοκαίρι!! Κάτσαμε και φάγαμε κι εμείς το κατιτίς μας και αργά το μεσημέρι σηκωθήκαμε να γυρίσουμε στο δωμάτιο.

Κάναμε όμως και μια παράκαμψη προς τα αριστερά για τη Μονή της Βρύσης. Στο χωματόδρομο διασταυρωθήκαμε με τρία αυτοκίνητα, τα δύο πολυτελή.

Από πάνω στο ελικοδρόμιο ένα ελικόπτερο ήταν σταματημένο. Προφανώς μόλις είχε φέρει κάποιο «σημαντικό» πρόσωπο και περίμενε για την επιστροφή. Η Μονή που είναι λίγα μέτρα πιο κει ήταν ανοικτή, αν και ήταν περασμένες 3. Μπήκαμε μέσα αλλά η εκκλησία ήταν κλειστή. Από το τζάμι της πόρτας είδα πως έχει ωραίο τέμπλο. Κρίμα. Το μοναστήρι είναι πριν από τα 1600 και ο ναός ακόμα παλιότερος. Απ’ ότι κατάλαβα έχει ηγούμενο και μάλλον είναι η μόνη εν ενεργεία στο νησί.

Οι φωτογραφίες μου λοιπόν περιορίστηκαν στον περιβάλλοντα χώρο του ναού

και μια του Κάστρου από εκεί πάνω. Ήταν σχεδόν 4 όταν φτάσαμε στο δωμάτιο για άραγμα.

Το απόγευμα κατεβήκαμε για άλλο ένα μπάνιο και αργά πια ξεκινήσαμε για τον Αρτεμώνα.

Το χωριό διαφέρει από τα άλλα γιατί έχει πολλά νεοκλασικά αρχοντικά με μεγάλους, καταπράσινους κήπους.

Είναι μια απόλαυση να περπατάς στα πλακόστρωτα και να βλέπεις δεξιά και αριστερά τα αρχοντικά ενώ τα φώτα έχουν αρχίσει να ανάβουν σιγά-σιγά. Το περιβάλλον ήταν ειδυλλιακό. Βρήκα στο δρόμο μου και δυο εκκλησίες.

Την Παναγία της Άμμου

και λίγο πιο κει την Παναγία της Κόγχης (του 1630, σύμφωνα με το χάρτη στην πλατεία). Και δύο σκοτεινές αλλά ανοικτές (!!). Μπήκα μέσα και ενώ δεν έβλεπα τίποτα άρχισα να βγάζω φωτογραφίες. Το φλας άστραφτε συνέχεια. Ο κόσμος που περνούσε απ’ έξω πρέπει να είχε φρικάρει λίγο βλέποντας μια σκοτεινή εκκλησία με την πόρτα κλειστή και μέσα κάθε τόσο να ανάβει ένα φλάς (!!!!). Γυρίσαμε στην πλατεία και κάτσαμε για πιττόγυρα. Γύρω στις 11 φτάσαμε στις Καμάρες, κάναμε μια μικρή βόλτα και ψωνίσαμε λίγα δωράκια. Τελευταίο βράδυ στη Σίφνο και πήγαμε για ύπνο περασμένα μεσάνυχτα με ανάμεικτα συναισθήματα. Ευτυχίας από τις υπέροχες μέρες που είχαμε περάσει και στεναχώριας για την ομορφιά που αφήναμε. Μια υπόσχεση να ξανάρθουμε και πάλι κάποια μέρα ήταν το ελάχιστο. Ελπίζω μόνο να μην αργήσει εκείνη η μέρα.

Το πρωί της Τρίτης κατεβήκαμε για το τελευταίο μπάνιο μας στη Σίφνο. Γυρίσαμε να πάρουμε πρωινό και να αρχίσουμε να ετοιμαζόμαστε σιγά-σιγά. Το απόγευμα φεύγουμε. Το μεσημέρι ξανά στην παραλία για να τσιμπήσουμε κάτι και εγώ πετάχτηκα για μερικά τελευταία δωράκια ακόμα και πάλι άραγμα στο δωμάτιο αλλά και ετοιμασίες. Περασμένες 4 φορτώσαμε και φύγαμε. Γύρω στις 4.30 φτάσαμε στο λιμάνι. Στις 5.10 φύγαμε και φτάσαμε 6 ώρες μετά στον Πειραιά. Γύρω στα μεσάνυχτα φτάσαμε στο σπίτι μας μετά από μια ανεπανάληπτη εκδρομή.

Στη Σίφνο περάσαμε υπέροχα. Το νησί είναι πολύ όμορφο με μια φύση καθαρά Κυκλαδίτικη αλλά και με σχετικό πράσινο στο εσωτερικό, αποτέλεσμα των καλλιεργειών, κυρίως ελιών και αμπελιών. Αν και τις τελευταίες δεκαετίες, ασχολούμενοι με τον τουρισμό έχουν εγκαταλείψει τις καλλιέργειες, όπως έχει γίνει στα περισσότερα νησιά του Αιγαίου, διατηρούν τα τοπικά τους πιάτα που είναι πεντανόστιμα. Όπως τα ρεβίθια, το μαστέλο (αρνάκι σε κόκκινο κρασί και άνηθο μέσα σε πήλινο), η καπαροσαλάτα αλλά και προϊόντα όπως η καταπληκτική μανούρα (τυρί που ωρίμασε σε κόκκινο κρασί), η μυζήθρα και τα διαφόρων τύπων γλυκά, με κυριότερα τα κάθε είδους αμυγδαλωτά.

Αυτό όμως που κυριολεκτικά σκλαβώνει είναι οι άνθρωποι που διατηρούν την καλοσύνη, την ευγένεια και κυρίως την αξιοπρέπειά τους. Μου έκανε μεγάλη εντύπωση που πολλά γκαρσόνια καλωσόριζαν αλλά και αποχαιρετούσαν τους ξένους πελάτες τους πρώτα στα ελληνικά και ύστερα σε κάποια άλλη γλώσσα. Οι ταμπέλες ήταν κυρίως στα ελληνικά και καλόγουστα φτιαγμένες. Όλα αυτά έκαναν το χαρμάνι μοναδικό και τις λίγες μέρες που περάσαμε στο νησί αξέχαστες.

Και σε άλλα με υγεία.

 

Περισσότερες φωτογραφίες:
https://picasaweb.google.com/106934190911586551442/Sifnos4972013?noredirect=1