Κυριακή 14 Ιουνίου 2015

Στη Γιαζντ των Ζωροαστριστών!



Πέντε Γιουνανί στη χώρα των Φαρσί!
Ταξίδι στο Ιράν-5ο Μέρος

 

(συνέχεια απόΤο πέρασμα του Ζάγκρου!)


18 Μαρτίου 2015 (27 Espand 1393)


Η μέρα, η αφιερωμένη στην πόλη των Ζωροαστριστών, ξεκίνησε με επισκέψεις σε χώρους που σχετίζονται με την αρχαία αυτή θρησκεία. Τι είναι όμως ο Ζωροαστρισμός; Αντιγράφω κάποια αποσπάσματα από άρθρο της Wikipedia, το οποίο περιέχει πολλές ακόμα πληροφορίες:


Ζωροαστρισμός
Ο ζωροαστρισμός είναι μια από τις παλαιότερες θρησκείες που έχουν ακόμα οπαδούς. Η εμφάνισή του χρονολογείται περίπου 2.600 χρόνια πριν, ως μία ριζική αναμόρφωση της πολυθεϊστικής ιρανικής θρησκείας η οποία επικράτησε στην Περσική Αυτοκρατορία με κρατική υποστήριξη. Ο ζωροαστρισμός διατηρεί κάποιες από τις πρακτικές της προϊστορικής, κοινής ινδοϊρανικής θρησκείας και επομένως παρουσιάζει ομοιότητες με τον ινδουισμό της βεδικής περιόδου, όπως π.χ. την πυρολατρεία, ορισμένες μυθικές αφηγήσεις και τον σεβασμό προς τις δυνάμεις της φύσης.
[…]Το όνομα της θρησκείας προέρχεται από τον ιδρυτή της, Ζωροάστρη (Ζαρατούστρα), έναν ιερέα που θεωρείται ότι έζησε στο Ιράν τον 6ο αιώνα π.Χ. και θεωρείται από τους οπαδούς του προφήτης. Ο Ζωροάστρης πιστεύεται ότι δέχτηκε μια θεϊκή αποκάλυψη, που τον οδήγησε στην πίστη σ' έναν μόνο Θεό - τον Αχούρα Μάζντα, τον Κύριο της Σοφίας. Στην πράξη ο Ζωροάστρης εξύψωσε μία προϋπάρχουσα ιρανική θεότητα, τον Αχούρα Μάζδα, σε επίπεδο υπέρτατου Θεού, δαιμονοποιώντας ταυτόχρονα όλες τις άλλες θεότητες του ιρανικού πανθέου στο πλαίσιο μίας μεταφυσικής και ηθικής διαμάχης Καλού και Κακού, ή Τάξης και Χάους, η οποία αποκτά κοσμολογικό χαρακτήρα και διαστάσεις αφηρημένων εννοιών. Μετά τον θάνατό του ωστόσο κάποιες δευτερεύουσες θεότητες άρχισαν να λατρεύονται ξανά, αν και μόνον ως αυτονομημένοι «πράκτορες» του Αχούρα Μάζδα πλέον, ενώ ο Αριμάν, η αφηρημένη έννοια του Κακού, εξυψώθηκε σε επίπεδο περίπου ισότιμο με τον Αχούρα Μάζδα ως ο μέγας αντίπαλός του. Έτσι ο μονοθεϊστικός ζωροαστρισμός γρήγορα κατέληξε διαρχικός, με αντίθετα άκρα τον Αχούρα Μάζδα και τον Αριμάν, και δεκάδες κατώτερες παλαιές θεότητες να συντάσσονται ως κτιστοί άγγελοι ή δαίμονες με την πλευρά του ενός ή του άλλου.
Για περίπου μία χιλιετία ο ζωροαστρισμός αποτέλεσε την επίσημη θρησκεία των τριών προϊσλαμικών ιρανικών αυτοκρατοριών. Μετά το 645 μ.Χ. όμως και την ενσωμάτωση του Ιράν στο αραβικό Χαλιφάτο και στην ισλαμική σφαίρα επιρροής, ο ζωροαστρισμός έγινε μειονοτική θρησκεία στον τόπο που γεννήθηκε. Πολλοί ζωροαστριστές κατέφυγαν στην Ινδία όπου είναι γνωστοί ως παρσίς (Πέρσες). Η πλειονότητα της μικρής ζωροαστρικής κοινότητας ζει στην Ινδία (κυρίως στη Βομβάη και στο Πακιστάν), ωστόσο υπάρχουν και ορισμένοι πιστοί στο Ιράν. […]

Μια τέτοια Ζωροαστρική κοινότητα ζει και στη Γιαζντ.
Έχει το δικό της Ναό της φωτιάς (Atashkadah), που χτίστηκε σε χώρο που άνηκε στη Ζωροαστρική κοινότητα (Πάρσι) της Ινδίας, το 1934. Ο χώρος είναι πολύ όμορφος και γαλήνιος, στην ουσία ένας μεγάλος κήπος με πεύκα, κυπαρίσσια, μια μεγάλη κυκλική πισίνα (η φωτιά, το νερό, ο αέρας και το έδαφος είναι ιερά στοιχεία αυτής της θρησκείας), αμέσως μετά την είσοδο, τον Ναό και άλλα κτίρια ένα γύρω.
Πάνω από την είσοδο του ναού ο Αχούρα Μαζντα σκεπάζει με τα φτερά του και προστατεύει τους πιστούς του.
Μέσα στο ναό, πίσω από μια τζαμαρία υπάρχει ένα σκεύος, ίδιο σε σχήμα και διαστάσεις με τις δικές μας κολυμπήθρες, μέσα στο οποίο καίει η άσβεστη φλόγα, που σύμφωνα με σχετική επιγραφή καίει από το 470μ.Χ. περίπου και μεταφέρθηκε από τον ναό του Nahid-e-pars, πρώτα στην Ardakan και στη συνέχεια στη Yazd.
Μέσα στο ναό υπάρχει και η εικόνα του Ζαρατούστρα.
Σε παρακείμενο του ναού κτίριο, στεγάζεται ένα «μουσείο»,
με πολλά κατατοπιστικά κείμενα
και αναπαραστάσεις διαφόρων τελετουργιών.

Η συνέχεια είχε κάτι το «φρικιαστικό», για τις δικές μας συνήθειες. Και εξηγούμαι.
Όπως είπαμε, τα τέσσερα στοιχεία της φύσης, η φωτιά, το νερό, ο αέρας και το έδαφος, είναι ιερά στοιχεία του Ζωροαστρισμού. Οι πιστοί αυτής της θρησκείας κάνουν ότι μπορούν για να τα προστατέψουν και γι αυτό τα ταφικά τους έθιμα είναι εναρμονισμένα με την πίστη τους αυτή. Αυτό σημαίνει ότι ο νεκρός δεν πρέπει να θάβεται, για να μην μολύνει το έδαφος και κατ’ επέκταση το νερό, αλλά ούτε να καίγεται, για να μην μολύνει τον αέρα, αλλά και τη φωτιά. Η λύση ήταν μια «μη αποδεκτή» για τα δυτικά και κυρίως, τα αστικά δεδομένα, αλλά καθόλα «πράσινη»! Τα όρνια(!!) Άφηναν δηλαδή, εντελώς εκτεθειμένα, τα γυμνά σώματα των νεκρών σε ειδικούς χώρους, βορά των γυπών, που σε λίγη ώρα έτρωγαν τις σάρκες του νεκρού. Με αυτόν τον τρόπο, ο νεκρός «έφευγε» όπως του έπρεπε και ταυτόχρονα, η σάρκα του έδινε ζωή σε ένα άλλο ζωντανό οργανισμό.
Οι χώροι αυτοί είναι γνωστοί σαν Πύργοι της Σιωπής (Dakhme, που σημαίνει "τόπος ευσέβειας'').
Έξω από την πόλη υπάρχουν δύο τέτοιοι πύργοι, στην κορυφή δύο αντικριστών λόφων, σε ένα κατάξερο τοπίο, που δεν φυτρώνει απολύτως τίποτα.
Στην κορυφή του λόφου, λοιπόν, φτιάχνανε ένα κυκλικό τοίχο, το εσωτερικό του οποίου ήταν ανοικτό. Τρεις ομόκεντροι κύκλοι, στρωμένοι με πλάκες χρησίμευαν για την εναπόθεση των νεκρών. Στον εξωτερικό οι άντρες, στον εσωτερικό τα παιδιά και στο μεσαίο οι γυναίκες.
Στο κέντρο των κύκλων υπήρχε ένα είδος πηγαδιού, όπου αποστράγγιζαν τα νερά τα οποία μέσα από ένα σύστημα φίλτρων καθαρίζονταν. Εκεί κατέληγαν και τα θρυμματισμένα οστά.
Η διαδικασία αυτή, απαγορεύτηκε με νόμο στο Ιράν τη δεκαετία του 1970. Συνεχίζεται ακόμα, μόνο στην Ινδία. Έτσι οι Ζωροαστριστές έπρεπε να βρουν μια λύση.
Αυτή ήταν η ταφή σε τάφους κτιστούς και πολλές φορές επενδυμένους με μπετόν, για να μην μολύνουν το έδαφος. Ένα τέτοιο νεκροταφείο υπάρχει δίπλα στους Πύργους της Σιωπής της Γιαζντ.
Ο χώρος των Πύργων περιστοιχίζεται από ένα μαντρότοιχο.
Έξω από την είσοδο, ένας παππούς καθόταν σε μια καρέκλα μισοκοιμισμένος. Ο Abbas πήγε και του είπε κάτι και μας ενημέρωσε πως αυτός είναι ο φύλακας του σύγχρονου νεκροταφείου. Με ένα μικρό φιλοδώρημα μας άνοιξε να μπούμε να το δούμε.
Και αυτός ο χώρος είναι περιφραγμένος και είναι ο μόνος χώρος που είναι δενδροφυτεμένος.
Γύρω στα 100-150 μέτρα από την είσοδο φτάσαμε στους τάφους. Σχεδόν σε όλους υπάρχει το σύμβολο του Αχούρα Μάζντα, ένα κείμενο
και σε κάποιους, η φωτογραφία του νεκρού.
Σειρά είχαν οι Πύργοι. Αφού πληρώσαμε το σχετικό αντίτιμο, μπήκαμε στο χώρο.
Μπροστά μας ένας χώρος γεμάτος κτίρια από πλίνθους, ερειπωμένα ή αναστηλωμένα, σε μικρότερο ή μεγαλύτερο βαθμό. Τα κτίρια αυτά, ήταν οι χώροι προετοιμασίας των νεκρών (ένας είδος νεκροτομείων) και αυτοί, όπου διέμεναν οι άνθρωποι, οι επιφορτισμένοι γι αυτές τις διαδικασίες.
Ακολούθησε η επίπονη ανάβαση στον ένα από τους δύο λόφους. Βέβαια όχι από όλους. Εκτός από τις εικόνες στο εσωτερικό του πύργου, η θέα είναι εντυπωσιακή.
Ο έτερος των λόφων,
και ο χώρος των κτιρίων προετοιμασίας με το σύγχρονο νεκροταφείο, πιο πίσω με τα δέντρα και βέβαια στο βάθος η πόλη, παλιά και σύγχρονη.


Αφού τελειώσαμε και με αυτόν, τον τόσο ενδιαφέροντα χώρο, μπήκαμε και πάλι στο βανάκι και μετά από λίγο φτάσαμε στο κέντρο της πόλης, στην πλατεία Amir Chakhmaq.
Πρόκειται για μια μεγάλη, στενόμακρη πλατεία, στην οποία δεσπόζει το εξέχον κτιριακό σύμπλεγμα Amir Chakhmaq. Είναι τριώροφο και στην πρόσοψη δεσπόζουν οι δίδυμοι μιναρέδες. Στο σύμπλεγμα υπάρχουν ένα τζαμί, ένα τεκές, ένα χαμάμ, ένα καραβανσεράι και κάποια καταστήματα στο ισόγειο.
Ακριβώς απέναντι, στην άλλη άκρη της πλατείας είναι ένα σιντριβάνι με τα αγάλματα των νερουλάδων. Μην ξεχνάμε πως βρισκόμαστε στην έρημο και το νερό είναι πιο πολύτιμο από οπουδήποτε αλλού. Δεν είναι τυχαίο πως οι κάτοικοι της πόλης έχουν αφιερώσει ένα ολόκληρο μουσείο στο πολύτιμο αυτό αγαθό.
Μπροστά στο σύμπλεγμα Amir Chakhmaq, υπάρχουν κάποιες κατασκευές, που υποδηλώνουν θρησκευτική γιορτή και μάλιστα Asura. Μια ομάδα φαντάρων δούλευε φτιάχνοντας μια εξέδρα και μια μεγάλη τέντα,
στο κέντρο υπήρχε κάτι σα βάθρο, στο οποίο υπήρχαν επιγραφές (όλες έμοιαζαν ίδιες, απ’ ότι μπόρεσα να καταλάβω) και μικρές γλάστρες.
Σε ένα περιφραγμένο χώρο ήταν ένα νακχλ (nakhl). Πρόκειται για μια κατασκευή από ξύλο σε σχήμα που θυμίζει τις οξυκόρυφες εισόδους των τζαμιών. Η κατασκευή αυτή, στη διάρκεια των τελετών πένθους, ντύνεται με ένα μαύρο ύφασμα, που έχει στο κέντρο, την απεικόνιση κάποιου τεμένους του Σιιτικού κόσμου, κάποια άλλα σύμβολα (ένα σπαθί, το κοράνι) και πολύχρωμα κείμενα, ένα γύρω. Η τεράστια αυτή κατασκευή τοποθετείται πάνω σε καδρόνια τα οποία μεταφέρουν στις πλάτες τους δεκάδες άνδρες, κατά την τελετή πένθους της Asura. Θυμίζει, κατά κάποιο τρόπο, την περιφορά του στολισμένου επιταφίου των Χριστιανών.
Σε τρεις μέρες, οι Ιρανοί είχαν το Νο Ρουζ, την πρωτοχρονιά τους δηλαδή και τρεις μέρες μετά την επέτειο του μαρτυρικού θανάτου της Φάτιμα Η πρώτη κοσμική, και μάλιστα ζωροαστρική (με πήδους πάνω από φωτιές για εξορκισμό) και γι αυτό όχι τόσο αρεστή στους μουλάδες, ενώ η δεύτερη θρησκευτική, αφορμή να ξεδιπλωθεί ο φανατισμός. Λόγω της δεύτερης και οι κατασκευές που βλέπαμε.
Στο βάθος δεξιά, υπάρχει ένα κτίριο με ανεμοπαγίδες. Πρόκειται για ένα πανάρχαιο σύστημα κλιματισμού, ένα φυσικό air condition δηλαδή (!!!!). Μοιάζουν με καμινάδες με ανοίγματα γύρω γύρω, από όπου ο αέρας μπαίνει και οδηγείται στο εσωτερικό του κτιρίου χαμηλώνοντας τις αφόρητες θερμοκρασίες του καλοκαιριού της ερήμου. Το σύστημα αυτό το είχαμε δει και στο Σιράζ και θα το βλέπαμε και σε άλλες πόλεις και χωριά της ερήμου.
Ακόμα πιο πέρα μια ημικυκλική πινακίδα δείχνει τη θέση του Μουσείου Νερού, ένας προορισμός που μας περίμενε, αφού όμως θα κάναμε κάποια ψώνια.
Όπως όλοι οι άνθρωποι σε αυτόν το πλανήτη, όταν γιορτάζουν, θέλουν στο τραπέζι τους και το γλυκό τους, έτσι και οι Ιρανοί αγοράζουν γλυκά για το Νέο Έτος. Βλέπαμε παντού ανθρώπους να κουβαλάνε κουτιά με γλυκά. Σε ένα τέτοιο μαγαζί πήγαμε κι εμείς. Βρίσκεται στην πλατεία και γινόταν ένας χαμός. Έχανε η μάνα το παιδί και το παιδί τη μάνα.
Γλυκά διαφόρων τύπων, κυρίως του τύπου του μπακλαβά, του αμυγδαλωτού και του μπισκότου. Σε απλές ή πιο περίτεχνες συσκευασίες. Δοκιμάσαμε και διαπιστώσαμε πως ήταν πολύ νόστιμα, με λίγη ζάχαρη, ροδόνερο και πολλά από αυτά με τζίντζερ. Ψωνίσαμε κι εμείς σε συσκευασίες για ταξίδι και βγήκαμε να πάμε λίγα μέτρα πιο πέρα.
Μουσείο του Νερού.
Όπως είπαμε η Γιαζντ είναι μια πόλη της ερήμου και στην έρημο το νερό είναι κάτι πολύ περισσότερο από πολύτιμο. Οι κάτοικοι της Περσίας, από την 1η π.Χ. χιλιετία ανακάλυψαν ένα σύστημα μεταφοράς του νερού, από περιοχές που είχαν, όπως τα βουνά, σε περιοχές άγονες ή ημιάγονες. Το σύστημα αυτό είναι γνωστό ως qanāt. Ήταν τόσο αποτελεσματικό που σύντομα διαδόθηκε σε πολλές περιοχές της δυτικής και κεντρικής Ασίας.
Τι είναι όμως τα qanāt;
(στη μακέτα φαίνεται αριστερά η σειρά των πηγαδιών)
Είναι ένα σύστημα πηγαδιών που επικοινωνούν με υπόγεια τούνελ που έχουν μια ήπια κλίση. Όπως είναι προφανές, η κατασκευή τους, κάθε άλλο από εύκολη είναι. Εκεί που ήταν το πηγάδι μπορούσαν να πάρουν νερό αλλά και να κατέβουν για τον καθαρισμό τους, που έπρεπε να γίνεται ταχτικά. Με το σύστημα αυτό μεταφέρονταν νερό από δεκάδες, και καμιά φορά εκατοντάδες χιλιόμετρα μακριά. Υπήρχαν τα κοινόχρηστα qanāt, αλλά και κάποια ιδιωτικά. Οι πλούσιοι φρόντιζαν να αγοράσουν χώρους για να φτιάξουν τα αρχοντικά τους πάνω από τον άξονα μεταφοράς του νερού, όπου με ένα πηγάδι μέσα στο σπίτι εξασφάλιζαν το νερό τους χωρίς να χρειάζεται να το μεταφέρουν.
Εκτός αυτού, στα υπόγεια, εκεί που ήταν το πηγάδι, ο συνδυασμός του αέρα από τις ανεμοπαγίδες με τη δροσιά από το τρεχούμενο νερό εξασφάλιζε συνθήκες εξαιρετικές για τους κατοίκους του σπιτιού.
Σε ένα τέτοιο αρχοντικό στεγάζεται το μουσείο.
Εκτός από τα ίδια τα κτίρια
και τους υπέροχους κήπους, έχει πολλά εκθέματα, μοιρασμένα στα διάφορα δωμάτια. Μακέτες,
αντικείμενα και τρόποι μεταφοράς,
τρόποι άντλησης και φυσικά το qanāt του σπιτιού.
Μετά την επίσκεψη στο μουσείο, με τις πολλές του σκάλες, με τα πολύ ψηλά σκαλιά, κάτσαμε για λίγο στην αυλή να ξεκουραστούμε πριν φύγουμε για τον επόμενο προορισμό μας,
το Τζαμί Jāmeh. Πρόκειται για ένα τέμενος με ηλικία που ξεπερνά τα 800 χρόνια (12ος αι), αν και πολλές φορές αναφέρεται σαν κτίσμα του 14ου, μιας και τότε έγιναν εκτεταμένες επεμβάσεις.
Η πύλη κάτω από τους δίδυμους μιναρέδες, είναι η ψηλότερη σε όλο το Ιράν και οι μιναρέδες από τους ψηλότερους.
Και η είσοδος όπως και το εσωτερικό καλύπτονται από γαλάζια, πράσινα και μπεζ πλακάκια, που δίνουν υπέροχο αποτέλεσμα.
Μπαίνοντας, μπροστά απλώνεται μια μεγάλη αυλή
και στα αριστερά είναι το Ivan (τετράπλευρο κτίσμα με θόλο, κλειστό μόνο από τις τρεις πλευρές, με την τέταρτη τελείως ανοικτή). Το Ivan είναι στρωμένο με χαλιά,
έχει το δικό του Mihrab, την κόγχη που είναι στραμμένη προς τη Μέκκα
και έναν όμορφο, σχετικά λιτό θόλο.
Μπήκαμε και κάτσαμε κάτω, στο παχύ χαλί.
Απέναντι μας ένα ζευγάρι καθόταν και σιγοψιθύριζε για αρκετή ώρα. Ο έρωτας μπορεί να βρει παντού στέγη!!
Αφού ξαποστάσαμε λίγο ήρθε η ώρα για την πρώτη βόλτα στα σοκάκια της παλιάς πόλης. Θέλοντας να πιούμε ένα καφέ,
βρήκαμε ήταν πολύ ατμοσφαιρικό café και κάναμε ένα πολύ καλό και αναζωογονητικό μισάωρο διάλειμμα.
Η παλιά πόλη της Γιαζντ δεν μοιάζει με τίποτα από όσα είχαμε δει ως τώρα. Ένας λαβύρινθος από στενά, στοές, μάντρες και τοίχους, όλα φτιαγμένα από «πηλό» και στο χρώμα του πηλού. Μικρές πλατείες και ανοίγματα έδιναν μια ανάσα στην πυκνή δόμηση.
Σε μια από αυτές ένα νακχλ χωρίς κάλυμμα, περιμένει νάρθει η σειρά του, να στολιστεί, να ακουμπήσει σε δυνατά, αντρικά μπράτσα και να βγει στην Asura, για να θρηνήσει κι αυτό, ένας Αλλάχ ξέρει ποιον Ιμάμη ή ποια Αγία φιγούρα των Σιιτών
Εδώ κι εκεί βλέπεις ένα μικροπωλητή, μικρό ή γέρο, άντρα ή γυναίκα.

Σειρά είχε η επίσκεψη στο Μαυσωλείο Seyyed Roknoddin. Οι γυναίκες φόρεσαν τα «σεντόνια» τους και μπήκαμε.
Ο τάφος κι εδώ στολισμένος αλλά γενικά τα πράγματα σε αυτό το μαυσωλείο ήταν λιγότερο τυπικά από αυτό στο Σιράζ ή σε αυτά που θα βλέπαμε στη συνέχεια του ταξιδιού μας.
Μιας και η ώρα είχε περάσει πήγαμε για φαΐ, που ήταν άλλη μια φορά πολύ καλό και η συνέχεια είχε πάλι μαυσωλείο.
Το Μαυσωλείο Imam Zadeh Jaafar.
Στην είσοδο είδαμε πάλι τους τύπους με τα πράσινα ξεσκονιστήρια (φύλακες), οι γυναίκες «φόρεσαν» πάλι το «σεντόνι» τους και ξεκινήσαμε για να μπούμε μέσα.
Ο συνδυασμός των χρωμάτων στην είσοδο είναι καταπληκτικός!!
Στο εσωτερικό τα πλακάκια είναι σε λιγότερα χρώματα
με το τελικό αποτέλεσμα ξεχωριστά εντυπωσιακό!!
Σε αυτό συμβάλει και το γεγονός πως τα χαλιά έχουν σχέδια σε αποχρώσεις μόνο του γκρι.
Ο χώρος όπου βρίσκεται ο τάφος είναι χωριστά από το χώρο της προσευχής, 
ορίζεται από μια πόρτα με βαριά, χρυσοποίκιλτα φύλλα, το πάτωμα είναι γυμνό,
οι τοίχοι καλύπτονται από καθρέφτες και κυριαρχεί ο πράσινος φωτισμός.

Σαν βγήκαμε το απόγευμα είχε προχωρήσει για τα καλά. Ξανά στην παλιά πόλη για βόλτες στο παραμύθι!
Οι εικόνες γύρω μας γίνονταν ακόμα καλλίτερες όσο περνούσε η ώρα,
για να γίνουν μαγικές σαν άναψαν τα φώτα.
Ο τάφος του Αλέξανδρου, ένα μνημείο παλιό μεν, αλλά καμιά σχέση με τον Αλέξανδρο, πήρε αυτό το όνομα από τον ποιητή Χάφεζ που το αναφέρει έτσι σε ένα του ποίημα. Ο φωτισμένος του τρούλος, εκείνη την ώρα, ήταν μια πολύ ωραία εικόνα.
Σε ένα σοκάκι είδαμε ένα είδος γαλαρίας-σκάλα με μερικές δεκάδες σκαλιά που κατέβαινε πολύ χαμηλά. Το τέλος της χάνονταν στο σκοτάδι. Πρόκειται για το δημόσιο qanāt. Εδώ έρχονταν παλιότερα για να πάρουν το νερό για το σπίτι. Τι τράβαγε ο κόσμος!!
Μερικές εικόνες παραπέμπανε σε χίλιες και μία νύχτες.
Μια μαύρη φιγούρα που στρίβει σε μια γωνιά,
ή ο πρασινοκίτρινα φωτισμένος υπαίθριος χώρος προσευχής.
Μπήκαμε σε ένα χαμάμ, άδειο από κόσμο, που περίμενε πελάτες μετά το τέλος της προσευχής, που γινόταν εκείνη την ώρα στο διπλανό Τζαμί Jāmeh.
Πήγαμε ξανά στο τζαμί να το δούμε και να το θαυμάσουμε εκείνη την ώρα φωτισμένο με ένα απόκοσμο μπλε φως.
Η προσευχή δεν γινόταν στο κεντρικό Ivan αλλά σε παρακείμενο χώρο ακριβώς απέναντι από την κύρια πύλη.
Ο Abbas μας πρότεινε αν θέλαμε να μας πάει να δούμε την παλιά πόλη από ψηλά φωτισμένη. Μέσα από το λαβύρινθο των μισοφωτισμένων στενών φτάσαμε σε ένα κατάστημα χαλιών. Μπήκαμε, κάτι τους είπε ο Abbas και ανεβήκαμε τους τρεις ορόφους μέχρι την ταράτσα. Το θέαμα από εκεί πάνω δεν περιγράφεται.
Οι στέγες της παλιάς πόλης,
το Τζαμί Jāmeh,
οι φωτισμένοι θόλοι άλλων κτισμάτων και
οι φωτισμένες ανεμοπαγίδες πάνω από τις στέγες. Όνειρο!!!
Κατεβαίνοντας είχε τσάι και ψηστίρι, με τη σχετική επίδειξη. Αν και αυτά που βλέπαμε ήταν άκρως δελεαστικά, οι τιμές ήταν άκρως απαγορευτικές για τα πορτοφόλια μας. Έτσι καληνυχτίσαμε τον ευγενικό ιδιοκτήτη και πήγαμε στο τζαμί να βρούμε αυτούς που δεν είχαν έρθει μαζί μας.
Έφτασε η ώρα να πάμε για ύπνο. Την άλλη μέρα είχαμε ταξίδι με πολλά αξιοθέατα μέχρι να φτάσουμε στον επόμενο προορισμό μας.
Είχα διαβάσει πολλά και καλά για τη Γιαζντ και οι προσδοκίες μου ήταν πολύ ψηλές. Ομολογώ πως η πόλη αυτή της ερήμου με μάγεψε. Η απλότητα των γραμμών της αρχιτεκτονικής και των χρωμάτων σε συνδυασμό με την ιδιομορφία του Ζωροαστρισμού ήταν τα βασικά στοιχεία αυτής της μαγείας. Άλλο ένα όμως στοιχείο που το επισήμανα και στο τέλος της προηγούμενης μέρας, πραγματικά με γοήτεψε.
Οι υπέροχες τοιχογραφίες. Με αυτές τις τοιχογραφίες θέλω να κλείσω και τη μέρα αυτή. Μια μέρα που οι εικόνες θάμπωσαν μάτια και νου. Αφήνω τη «βασίλισσα» της ερήμου σίγουρος πως θα συναντηθούμε πολλές φορές στα όνειρά μου και με την ευχή να μπορέσω κάποτε να την ξαναδώ στην πραγματικότητα! Εις το επανειδείν!!!

(το ταξίδι συνεχίζεται 
6ο Μέρος-Στο δρόμο για το Εσφαχάν!)







3 σχόλια:

  1. Ωραιότατο και πολύ ενδιαφέρον και το σημερινό σου ταξίδι φίλε μου.
    Περιμένω τη συνέχεια.
    Νάσαι καλά

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  2. πωπωπω ΈΚΠΛΗΚΤΟΣ ΜΑΓΙΚΗ ΑΝΑΦΟΡΑ σας ευχαρισοτούμε

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  3. Σ' αυτούς τους πολιτισμούς θέλουν να βάλουν χέρι οι Δυτικοί!!!!

    ΑπάντησηΔιαγραφή

Related Posts Plugin for WordPress, Blogger...
Related Posts Plugin for WordPress, Blogger...