Στο δρόμο για το Ισφαχάν!

Πέντε Γιουνανί στη χώρα των Φαρσί!

Ταξίδι στο Ιράν-6^ο Μέρος

(συνέχεια από Στη Γιαζντ των Ζωροαστριστών!)

19 Μαρτίου 2015 (28 Espand 1393)

Έδωσε ο Ζαρατούστρα και ξημέρωσε η μέρα, που θα αποχαιρετούσαμε το Θεό της φωτιάς και την πόλη του, για άλλες πολιτείες της μαγευτικής αυτής χώρας.

Η πορεία μας βορειοδυτική, με στάση σε δύο πόλεις πριν φτάσουμε στο διαμάντι του Περσικού στέμματος, την πόλη του Isfahan ή Esfahan ή Ισπαχάν όπως το ξέραμε παλιότερα εμείς εδώ.

Το τοπίο στη διαδρομή μας μονότονα άνυδρο, με εικόνες, σαν κι αυτές που είχαμε δει και τις προηγούμενες μέρες.

Οι πόλεις και τα χωριά φτιαγμένα λες από λάσπη με κάποιες πινελιές για να σπάει το μονότονο χρώμα του πηλού.

Ώσπου μπήκαμε στην Meybod, την πόλη που θα κάναμε την πρώτη μας στάση για να δούμε πολλά, μοναδικά και άκρως ενδιαφέροντα.

Στην είσοδο της πόλης είναι μια πλατεία με ένα σιντριβάνι. Από τέσσερεις υδρίες τρέχουν νερά, πολλά νερά!

Απέναντι είναι ένα κυλινδρικό κτίσμα, καλοσυντηρημένο και επισκέψιμο. Εκεί σταματήσαμε κι εμείς για μια επίσκεψη. Πρόκειται για έναν περιστερώνα. Δεν λειτουργεί πια σαν τέτοιος, αλλά είναι αξιοθέατο και έχει μεγάλο ενδιαφέρον.

Το εσωτερικό του είναι μια μεγάλη «πολιτεία», που στις δόξες της θα ήταν και εξαιρετικά πολύβουη. Σήμερα είναι ήσυχη μιας και οι πάλαι ποτέ ένοικοί της την έχουν πια παραδώσει στα περίεργα μάτια των ανθρώπων.

Εκατοντάδες φωλιές για τα περιστέρια, φτιαγμένες σε επάλληλους ορόφους, συγκροτούν μια τεράστια «περιστερένια» πολυκατοικία. Προφανώς, κάθε τέτοιος περιστερώνας θα έδινε μεγάλες ποσότητες κοπριάς, απαραίτητης για τα χωράφια. Και φυσικά θα ήταν μια πλούσια πηγή κρέατος, μιας και το περιστέρι υπήρξε εκλεκτό έδεσμα σε παλαιότερες εποχές, αλλά και σήμερα σε πολλές χώρες, κυρίως της Ασίας. 

 

Επόμενη στάση η ακρόπολη της πόλης (Narin Castle). Πρόκειται για πλινθόκτιστο κάστρο, στο κέντρο, σχεδόν, της πόλης. Φαίνεται να υπήρχε οχυρό σε αυτή τη θέση από αρχαιοτάτων χρόνων. Το κεντρικό κτίσμα συνδέεται με την Παρθική αυτοκρατορία. Υπάρχουν απόψεις, που λένε πως είναι το παλιότερο πλινθόκτιστο κάστρο στον κόσμο

και στην είσοδο του χώρου η επιγραφή μνημονεύει σαν «γενέθλια» χρονολογία το 4000 π.Χ. (!!!!!!), φυσικά με αλλεπάλληλες προσθήκες, αλλαγές και συντηρήσεις στο πέρασμα των αιώνων.

Ανεξάρτητα από το ποια είναι η αλήθεια, γεγονός είναι πως είναι πέραν από κάθε περιγραφή.

Η περιήγηση μέσα από τα στενά, ανηφορικά και πολλές φορές λαβυρινθώδη περάσματα,

τις πύλες που οδηγούν σε «ταράτσες» ή πύργους,

σε «φέρνει» αιώνες πίσω.

Από διάφορα ανοίγματα

και από τα πιο ψηλά σημεία η θέα προς την πόλη είναι πολύ εντυπωσιακή.

Παντού το κοκκινοκίτρινο χρώμα του πηλού!

Παντού υπήρχαν κατατοπιστικότατες πινακίδες στα φαρσί και τα αγγλικά. Με λίγα λόγια, είναι ένας πολύ καλά οργανωμένος χώρος.

Κάτι που μου έκανε ιδιαίτερη εντύπωση και δεν έχει να κάνει με τον αρχαιολογικό χώρο, αλλά με την καλαισθησία των σύγχρονων Ιρανών, ήταν τα καλάθια αχρήστων. Πήλινα, με ανάγλυφο το σήμα της απόρριψης των σκουπιδιών «έδεναν» απόλυτα με τον χώρο !

Γυρίσαμε όλο το κάστρο, θαυμάσαμε τις κατασκευές, θαυμάσαμε τη θέα, βγάλαμε πολλές, μα πάρα πολλές, φωτογραφίες και βγήκαμε για τα επόμενα αξιοθέατα, που βρίσκονται λίγες εκατοντάδες μέτρα από το κάστρο και είναι όλα μαζί.

Πρόκειται για ένα σύμπλεγμα κτιρίων, που αποτελείται από το καραβανσεράϊ Shah Abbasi, δίπλα στο οποίο είναι το Μουσείο των ταχυδρομείων, η δεξαμενή του νερού της πόλης και απέναντι, το παγόσπιτο.

Πήγαμε πρώτα στο Μουσείο των ταχυδρομείων. Είναι ένα σύμπλεγμα κτιρίων, γύρω από μια κεντρική αυλή, φτιαγμένο στην εποχή της δυναστείας των Qajar, που χρησίμευε σαν στάση, ξεκούραση και αλλαγή αλόγων των ταχυδρόμων, που μετέφεραν επιστολές παντού στα εδάφη του βασιλείου. Η Meybod αποτελούσε σημαντικό σταθμό στο δίκτυο αυτό. Σήμερα στα κτίρια, που άλλοτε ήταν στάβλοι ή χώροι ανάπαυσης εκτίθενται αντικείμενα που έχουν σχέση με τα ταχυδρομεία, άλλοτε και σήμερα.

Ομοιώματα αλόγων στην αυλή,

μια κούκλα ντυμένη ταχυδρόμος,

ένα άλλος σφραγίζει το γράμμα με ένα πρωτόγονο τρόπο,

σε πολλές προθήκες γραμματόσημα διαφόρων εποχών

και ένα παλιό γραμματοκιβώτιο, με επιγραφή στα γαλλικά και φόντο την Περσική σημαία.

Μέσα από σκεπαστούς διαδρόμους πήγαμε να δούμε το καραβανσεράϊ Shah Abbasi.

Μια μεγάλη αυλή και γύρω πολλά δωμάτια, που κάποια χρησιμοποιούνται σήμερα σαν εργαστήρια και καταστήματα χειροτεχνίας.

Έξω από το καραβανσεράϊ υπάρχει ένα θολωτό κτίριο με 4 ανεμοπαγίδες.

Αυτό είναι δεξαμενή του νερού της πόλης.

Απέναντι βρίσκεται το τέταρτο κτίριο του συμπλέγματος, το παγόσπιτο. Είναι ένα κτίριο με ένα κωνικό θόλο.

Στην πραγματικότητα, μέσα υπάρχει ένας ανεστραμμένος κόλουρος κώνος, κάτω από την επιφάνεια του εδάφους, στον οποίο τοποθετούσαν χιόνι, στη διάρκεια του χειμώνα, για χρήση στη διάρκεια της καυτής θερινής περιόδου.

Εκεί τελειώσαμε την επίσκεψη στην Meybod και μπήκαμε στο βανάκι για τη συνέχεια του ταξιδιού μας.

Κινηθήκαμε ΒΔ μέσα στην έρημο για σχεδόν 120 χμ με γνώριμες εικόνες οικισμών στο χρώμα της κίτρινης, ξερής γης και φτάσαμε στην πόλη Naein.

Διοικητικά ανήκει στην περιφέρεια του Esfahan και ας απέχει περίπου 140 χμ. Η πόλη είναι ιδανική για να μελετήσει κανείς το σύστημα μεταφοράς του νερού qanat. Σύμφωνα με τα στοιχεία της Wikipedia, στη δεκαετία του 1960, το αρχαίο σύστημα των qanat της πόλης αυτής, προμήθευε το 70% του νερού, που χρειαζόταν όλη η χώρα (!!!) Ανάμεσα στα αξιοθέατα, έχει και ένα νερόμυλο που δούλευε με το νερό των qanat . Από όλα τα αξιοθέατα, εμείς θα βλέπαμε μόνο δύο απ’ αυτά, που βρίσκονται το ένα δίπλα στο άλλο.

Το βανάκι μας άφησε ακριβώς απ’ έξω από το Jame Mosque (Τζαμί της Παρασκευής), ένα από τα παλιότερα τεμένη της χώρας.

Το τζαμί άρχισε να κτίζεται τον 8^ο αι., αλλά όπως πολλά μνημεία, άλλαζε συνεχώς

μέχρι να πάρει τη σημερινή του μορφή.

Το σημαντικό είναι, ότι ένα μέρος του χρησιμοποιείται μέχρι σήμερα. Δεν έχει μεγάλο θόλο, όπως τα περισσότερα τζαμιά που είχαμε δει και αυτά, που θα βλέπαμε στη συνέχεια, αλλά έναν μικρό

και ένα οκταγωνικό μιναρέ, ύψους 27 μ. και ηλικίας περίπου 700 χρόνων.

Μερικά από τα πιο αξιοσημείωτα στοιχεία του είναι

η πλαστική διακόσμηση,

η διακόσμηση με τούβλα, κυρίως στην αυλή, όπου οι 14 κολώνες ένα γύρο έχουν μοναδική διακόσμηση κάθε μια,

η ξυλόγλυπτη διακόσμηση του άμβωνα (menbar), που είναι συνομήλικη του μιναρέ

και το γαλήνιο υπόγειο, που δεν έχει κανένα στοιχείο λιθοδομής μιας και είναι σκαμμένο στο έδαφος. Φωτιζόταν από κάποιες αλαβάστρινες πλάκες που υπάρχουν και σήμερα σε διάφορα σημεία του πατώματος της αυλής. Σε αυτό η θερμοκρασία διατηρείται όλο το χρόνο μεταξύ 10 και 15 βαθμών Κελσίου. Πιθανολογείται πως προϋπήρχε του τζαμιού, σαν Ναός της Φωτιάς των Ζωροαστριτών.

Κάτω από το τζαμί περνά ένα κανάλι νερού και μια σκάλα οδηγεί εκεί και στα δωμάτια που είναι από πάνω του.

Δίπλα στο τζαμί είναι το Εθνογραφικό Μουσείο Pirnia,

που στεγάζεται στο ομώνυμο αρχοντικό της εποχής των Σαφαβιδών (16^ος-18^ος αι.). Το κτίριο έχει όλα εκείνα τα αρχιτεκτονικά στοιχεία ενός αρχοντικού της ερήμου.

Στα δωμάτιά του εκτίθενται

αντικείμενα καθημερινής χρήσης

και υπάρχουν αναπαραστάσεις (με κούκλες) σκηνών, από τη ζωή στο αρχοντικό.

Σε κάποια δωμάτια η πλαστική διακόσμηση είναι εξαιρετικά εντυπωσιακή,

ενώ όμορφος είναι και ο κήπος.

Αφού τελειώσαμε με τα αξιοθέατα της Naein, βγήκαμε να πάρουμε το βανάκι.

Έξω από το Μουσείο και το τζαμί μια οικογένεια είχε στρώσει στο γρασίδι και κάνανε πικνίκ.

Μπήκαμε στο όχημά μας και προχωρήσαμε δυτικά για το Isfahan. Κάμποσα χιλιόμετρα  πριν φτάσουμε κάναμε την τελευταία μας στάση. Στη μέση του πουθενά, ένας καταυλισμός είχε στηθεί.

Μια σειρά από σκηνές, που μοιάζανε σαν νομαδικές, με πραμάτειες ένα σωρό, ετοιμάζονταν για να υποδεχτούν τους εκδρομείς του Νορούζ (Περσική Πρωτοχρονιά), που θα γιορτάζονταν δύο μέρες μετά. Είπαμε, οι Ιρανοί ταξιδεύουν για την γιορτή. Και φυσικά σταματάνε να πιουν ένα τσάϊ, να αγοράσουν δώρα. Αυτό το σκοπό εξυπηρετούσε και ο καταυλισμός αυτός που στήνονταν εκείνη την ώρα. Εργάτες δούλευαν πυρετωδώς και οι ιδιοκτήτες των «καταστημάτων» επέβλεπαν τη μεταφορά και τοποθέτηση των προϊόντων.

Αν και δεν ήταν έτοιμοι, μπήκαμε στις σκηνές, είδαμε αρκετά, αλλά ψωνίσαμε κάτι ψιλολοΐδια, γιατί αυτά που αξίζανε ήταν αρκετά ακριβά.

Είχε πέσει η νύχτα σαν μπήκαμε στο Isfahan. Πολλά φώτα, κίνηση και εικόνες μιας μεγάλης πόλης. Το βανάκι μας ξεφόρτωσε στο ξενοδοχείο, πήραμε τα κλειδιά, ανεβήκαμε, φρεσκαριστήκαμε και περίπου μια ώρα μετά κατεβήκαμε στη ρεσεψιόν για να ξεκινήσουμε με την πρώτη, νυχτερινή, γνωριμία της πανέμορφης πόλης. Αλλά αυτά θα τα πούμε σε επόμενο κεφάλαιο. Καληνύχτα από την πόλη, που ονομάσανε «το μισό του κόσμου»!

Περισσότερες φωτογραφίες: https://get.google.com/albumarchive/116213570543368398574/album/AF1QipN8giFH5vdzu_t-Abv5WzlQzFDrzaxfhouCN-tw

(το ταξίδι συνεχίζεται στο 7ο μέρος: Iσφαχάν, το μισό του κόσμου! 1ο)

Θα χαρώ να διαβάσω τα σχόλια σας!

Αναλυτικά το 12ήμερο ταξίδι μας στο Ιράν στις παρακάτω αναρτήσεις:

Εικόνες από το Kadıköy της Πόλης!

Στην Τεχεράνη του τσαντόρ και της μαντήλας!

Στο Σιράζ των ποιητών και των κήπων!

Ο Κύρος, ο Δαρείος και λοιποί εστεμμένοι!

Το πέρασμα του Ζάγκρου!

Στη Γιαζντ των Ζωροαστριστών!

Στο δρόμο για το Εσφαχάν!

Εσφαχάν, το μισό του κόσμου! 1ο!

Iσφαχάν, το μισό του κόσμου! 2ο!

Στο δρόμο της επιστροφής!

«Κινούμενο σχέδιο» της 3ης π.Χ. χιλιετίας!!!

Μοτοσυκλέτες στο Ιράν – Εικόνες άλλου πολιτισμού!