Ίσπαλις, Ισμπιλίγια, Sevilla! 4

¡Viva España! ¡Olé!

2017, Ταξίδι στην Ισπανία-μέρος 5ο

(συνέχεια από Ίσπαλις, Ισμπιλίγια, Sevilla! 3)

13 Μαρτίου 2017

Η τελευταία μέρα στη Σεβίλλη ξημέρωσε με αλλαγμένο καιρό. Η θερμοκρασία είχε πέσει και είχε αρκετή συννεφιά. Γι αυτή τη μέρα είχαμε αφήσει το άλλο μεγάλο αξιοθέατο της πόλης, τον Καθεδρικό, κάποια ακόμα αξιοθέατα κοντά του και μια βόλτα στην αριστερή όχθη του ποταμού, στη συνοικία Τριάνα. Φυσικά η Σεβίλλη είχε πολλά ακόμα να μας δώσει. Έτσι θα την αφήναμε με την υπόσχεση να ξανάρθουμε.

Ξεκινήσαμε όπως και τις προηγούμενες, αφήνοντας το αυτοκίνητο στην ίδια περιοχή, περάσαμε

από τους κήπους Murillo με το μνημείο του Κολόμβου και μέσα από τα στενάκια βγήκαμε στην Plaza del Triunfo.

Όπως έχουμε ξαναπεί στην πλατεία αυτή «βλέπουν» τρία από τα σημαντικότερα μνημεία της πόλης. Το Παλάτι, το Αρχείο των Ινδιών και ο Καθεδρικός.

Το Παλάτι το είχαμε επισκεφτεί δύο μέρες πριν,

το Αρχείο των Ινδιών το βλέπαμε για άλλη μια φορά απ’ έξω και δυο μέρες πριν, περπατώντας στη λεωφόρο του Συντάγματος (Avenida de la Constitución) είχαμε δει και φωτογραφίσει τη δυτική πλευρά του συγκροτήματος του Καθεδρικού.

Αυτά που είχαμε δει ήταν η πύλη της Βάφτισης (La puarta del Bautismo),

η Κύρια πύλη ή της Κοίμησης της Θεοτόκου (Puerta de la Asunción)

και η είσοδος του Ενοριακού Ναού Sagrario (Iglesia del Sagrario). Είχε έρθει η ώρα να μπούμε και μέσα.

Ο Καθεδρικός της Σεβίλλης ή Καθεδρικός της Παναγίας της Επισκοπής (Catedral de Santa María de la Sede) είναι ο τρίτος μεγαλύτερος Χριστιανικός Ναός στο κόσμο, αλλά σαν έδρα επισκόπου είναι ο μεγαλύτερος Καθεδρικός.

Είναι χτισμένος στη θέση που ήταν το Μεγάλο Τζαμί των Αλμοαδών. Για την ακρίβεια το Μεγάλο Τζαμί μετατράπηκε σε Χριστιανικό Ναό, με κάποιες αλλαγές που έγιναν, το 1248 με την ανακατάληψη της πόλης από τους Χριστιανούς. Με τη μορφή αυτή έφτασε στα 1401, όταν με την πρόφαση πως είχε υποστεί πολλές καταστροφές, κυρίως από σεισμούς, αποφασίστηκε να γκρεμιστεί και στη θέση του να κτιστεί νέος. Σύμφωνα με την προφορική παράδοση η απόφαση έλεγε: «Ας φτιάξουμε μια εκκλησία τόσο όμορφη και μεγάλη, ώστε όσοι τη βλέπουν να μας θεωρούν τρελλούς» και να είναι «τουλάχιστον τόσο καλή, ώστε να μην υπάρχει ισάξιά της».

Έτσι οι εργασίες ξεκίνησαν το 1401 και κράτησαν πάνω από 100 χρόνια. Φυσικά πάντα κάτι θα άλλαζε, κάτι θα προστίθεντο και έτσι ο ναός άλλαζε όψη συνεχώς. Ο τεράστιος τρούλος κατέρρευσε δύο φορές. Το 1511 και το 1888. Αυτός που βλέπουμε σήμερα είναι ο 3^ος.

Στην ανατολική πλευρά είναι το καμπαναριό Χιράλντα (La Giralda), ύψους 104μ, ο πρώην μιναρές του Τζαμιού, που κατασκευάστηκε μεταξύ 1184 και 1198. Τον 16^ο αι προστέθηκε το καμπαναριό και το 1568 τοποθετήθηκε στην κορυφή του

(αντίγραφο, που βρίσκεται έξω από την «πύλη του Πρίγκιπα»)

το Χιραλντίγιο (El Giraldillo), το άγαλμα-ανεμοδείκτης, που συμβολίζει το θρίαμβο της Χριστιανικής πίστη.

Περάσαμε τον έλεγχο των εισιτηρίων και μέσα από διάφορες στοές, γεμάτες με διάφορα λατρευτικά αντικείμενα,

όπως το άγαλμα του Ιωσήφ με τον Χρηστό μωρό και το κομμένο κεφάλι του Αγ. Ιωάννη του Βαφτιστή, προχωρήσαμε προς τον Ναό.

Είναι πραγματικά τεράστιος, γεμάτος παρεκκλήσια και χρυσάφι. Σε πιάνει ίλιγγος.

Αν και Δευτέρα είχε απίστευτα πολύ κόσμο. Γεμάτος ο ναός.

Στη νοτιοανατολική πλευρά βρίσκεται ο Τάφος του Χριστόφορου Κολόμβου (Tumba de Cristóbal Colón), του τέλους του 19^ου αι.

Τέσσερεις εστεμμένοι (προσωποποίηση των τεσσάρων βασιλείων της Ισπανίας τον καιρό του Κολόμβου, της Καστίλλης, της Λεόν, της Ναβάρας και της Αραγονίας) σηκώνουν το φέρετρο με τα λείψανα του μεγάλου θαλασσοπόρου, που έφτασαν στα τέλη του 19^ου αι από την Κούβα.

Πριν δούμε πιο αναλυτικά το ναό είπαμε να ανέβουμε στο καμπαναριό. Τι το θέλαμε; Κόσμος, πολύς κόσμος στην ουρά. Και τόσος κόσμος στο ανέβασμα και το κατέβασμα, που κάποια στιγμή, περίπου στα μέσα, δεν αντέξαμε άλλο το στριμωξίδι. Πάθαμε και μια μικρή κρίση πανικού, κάναμε λίγο στην άκρη, μέσα στο φάτνωμα ενός παραθύρου, ηρεμήσαμε,

βγάλαμε λίγες φωτογραφίες τις στέγες και ξεκινήσαμε να κατέβουμε. Άστο καλύτερα!

Αφιερώσαμε όλο το χρόνο στο εσωτερικό του ναού, που έχει πολλά να δεις και να θαυμάσεις.

Γύρω-γύρω ο ναός έχει πολλά παρεκκλήσια, διαφορετικά μεταξύ τους, φτιαγμένα σε διαφορετικές εποχές.

Ένα μεγάλο και εντυπωσιακό είναι το Sacristía Mayor, του 16^ου αι.

Το σημαντικότερο από αυτά είναι το Μεγάλο ή Βασιλικό παρεκκλήσι (Capilla Mayor ή Capilla Real),

αυτό με τη χρυσή, γοτθική οροφή,

τον βωμό-Αγία Τράπεζα και το συναρπαστικό εικονοστάσιο του (Retablo Mayor).

Πάνω από την Αγία τράπεζα είναι το άγαλμα της Santa María de la Sede και από πάνω της είναι ο χρυσός «καταρράκτης» του εικονοστασίου.

Το εικονοστάσι αυτό φτιάχτηκε από Φλαμανδούς και Ισπανούς καλλιτέχνες τον 15^ο και 16^ο αι., θεωρείται το μεγαλύτερο στον κόσμο και έχει σκαλισμένες πάνω από 1000 (!!!) βιβλικές φιγούρες, ένας αριθμός των οποίων αποτελεί τις 44 εικόνες του. Και όλα αυτά περιβάλλονται από ένα μνημειώδες κιγκλίδωμα, φτιαγμένο κι αυτό στις αρχές του 16^ου αι. Το Capilla Mayor είναι το αριστούργημα του Ναού και δικαίως συγκεντρώνει το θαυμασμό χιλιάδων επισκεπτών απ’ όλο τον κόσμο.

Απέναντι από το Capilla Mayor, είναι ο χώρος της χορωδίας (coro) του 15^ου αι. Στα υποστηρίγματα των 117 σκαλιστών γοτθικών στασιδίων απεικονίζονται αμαρτίες και διαστροφές.

Στις τρεις εξωτερικές πλευρές του (εκτός αυτής που βλέπει προς την Αγία τράπεζα), υπάρχουν παρεκκλήσια

με περίτεχνα κιγκλιδώματα.

Εκτός από τα παραπάνω αριστουργήματα, μέσα στο ναό είδαμε και άλλα πολλά.

Το πιο εντυπωσιακό είναι ο ασημένιος βωμός ή του ιωβιλαίου (Altar de Plata o del Jubileo), που βρίσκεται στη βόρεια πλευρά, κοντά στην είσοδο του καμπαναριού.

Είδαμε το εκκλησιαστικό όργανο,

τον άμβωνα,

πίνακες,

βιτρό,

παραπετάσματα,

αλλά και διάφορα αντικείμενα, λατρευτικά ή μη.

Εκεί κάπου τελειώσαμε με την επίσκεψη στο κορυφαίο αυτό αξιοθέατο της πόλης.

Βγήκαμε στην Plaza Virgen de los Reyes με το σιντριβάνι Farola και πήγαμε στη νότια, εξωτερική πλευρά του ναού, να δούμε άλλη μια πύλη,

την πύλη του Πρίγκιπα (Puerta del Principe), εκεί που είναι το αντίγραφο του El Giraldillo. 

Πήραμε το δρόμο προς τον Χρυσό Πύργο με σκοπό να επισκεφτούμε το επόμενο αξιοθέατο.

Στο βάθος είδαμε τον Ασημένιο Πύργο (Torre de la plata), που όπως και ο Χρυσός ήταν τμήμα των οχυρώσεων των Μαυριτανών.

Φτάσαμε στο Νοσοκομείο της Ελεημοσύνης (Hospital de la Caridad), ένα πτωχοκομείο του 17^ου αι, που σήμερα εξυπηρετεί ηλικιωμένους και ΑΜΕΑ. Αυτό ήταν και η επόμενή μας επίσκεψη.

Το συγκρότημα αποτελεί εξαιρετικό δείγμα Σεβιλλιάνικου μπαρόκ και αποτελείται από τα κτίρια που βρίσκονται γύρω από δύο αυλές και τον Ναό.

Οι αυλές έχουν κρήνες με Ιταλικά αγάλματα της Ευσπλαχνίας και της Ελεημοσύνης

και στους τοίχους γύρω-γύρω ωραία, γαλάζια (ολλανδικά) Azulejos με βιβλικές παραστάσεις.

Σε μία αίθουσα είναι μία μικρή έκθεση θρησκευτικών αντικειμένων.

Μπήκαμε στο ναό.

Στο Άγιο Βήμα κυριαρχεί η εικόνα της Αποκαθήλωσης,

ενώ ένα γύρω υπάρχουν κι άλλες ενδιαφέρουσες εικόνες, κυρίως τα μακάβρια

«Το τέλος της δόξας του κόσμου» (Finis Gloriae Mundi), πάνω από την είσοδο και

«Ο θρίαμβος του θανάτου» (In Ictu Oculi), ακριβώς απέναντι και τα δύο φτιαγμένα το 1670-72 από τον Juan de Valdés Leal (1622-1690).

Υπάρχουν ακόμα ενδιαφέροντα μπαρόκ γλυπτά,

βιτρό

και ένας άμβωνας.

Την εντυπωσιακή πρόσοψη την είδαμε όταν βγήκαμε από το νοσοκομείο, μιας και βλέπει στο δρόμο. 

Μέσα από τα στενά της γειτονιάς Ελ Αρενάλ με τα όμορφα κτίρια, φτάσαμε στο ποτάμι.

Στον Πεζόδρομο που είναι στην όχθη του Ποταμού Γουαδαλκιβίρ (Paseo del Rio Guadalquivir) και στη θέση «Αποβάθρα του Αλατιού» (Muelle de la Sal) βρίσκεται ένα μνημειώδες γλυπτό. Πρόκειται για το «Μνημείο για την ανεκτικότητα» (Monumento a la tolerancia), έργο του Eduardo Chillida (1924-2002), που τα αποκαλυπτήριά του έγιναν το 1992 στα πλαίσια της Παγκόσμιας Έκθεσης (Exposición Universal de Sevilla) “Expo‘92”.

Στα νερά του ποταμού, μια ομάδα αθλητών έκανε προπόνηση με κανό και κωπηλατικές λέμβους,

περνώντας κάτω από τη γέφυρα της Ισαβέλλας Β΄(Puente de Isabel II), του 19^ου αι.

Αυτή τη γέφυρα θα περνάγαμε για να βρεθούμε στην απέναντι μεριά του ποταμού τη συνοικία Τριάνα (Triana).

Στη δυτική άκρη της γέφυρας είναι το Παρεκκλήσι της Κάρμεν (Capilla Virgen Del Carmen)

και δίπλα η Αγορά τροφίμων της Τριάνα (Mercado de Triana).

Ακριβώς απέναντι ένα άλλο γλυπτό αποδίδει τιμή σε μια από τις χαρακτηριστικές δραστηριότητες της συνοικίας. Είναι το μνημείο του Φλαμένγκο (Monumento Triana al Arte Flamenco).

Στην Τριάνα, από τα ρωμαϊκά χρόνια κατασκευάζονταν κεραμικά. Εκτός από αυτά, η εργατική αυτή γειτονιά ήταν γνωστή για τους ταυρομάχους και τους καλλιτέχνες του Φλαμένγκο, που προέρχονται από την τσιγγάνικη κοινότητα.

Είναι μια πολύ γραφική γειτονιά, με πολύ χρώμα,

όμορφα κτίρια και πολλά Azulejos.

Azulejos παντού. Έξω από εκκλησίες, έξω από σπίτια, από μαγαζιά,

ακόμα και στα μπαλκόνια ζωγραφισμένες κεραμικές γλάστρες.

Το Εργαστήριο-κατάστημα Cerámica Santa Ana, που ιδρύθηκε στα 1870, έχει πολύ εντυπωσιακή πρόσοψη.

Περάσαμε έξω από το Παρεκκλήσι των Ναυτικών (Capilla de los Marineros)

και φτάσαμε στην Εκκλησία της Αγίας Άννας (Real Parroquia de Señora Santa Ana), που ιδρύθηκε τον 13^ο αι και είναι η παλιότερη ενοριακή εκκλησία της Σεβίλλης. Αυτό που βλέπουμε σήμερα είναι προϊόν ανακαίνισης και είναι η σημαντικότερη της συνοικίας. Στο εσωτερικό της ο πλούτος είναι πολύ μεγάλος.

Φαίνεται στην Αγία Τράπεζα,

φαίνεται και στα εικονοστάσια.

Υπάρχει και ένα τάφος, που το κάλυμμά του είναι, τι άλλο, από κεραμικά πλακάκια.

Μετά την εκκλησία συνεχίσαμε προς τα νότια,

βλέπαμε στην απέναντι όχθη τον Χρυσό Πύργο,

φτάσαμε στην γέφυρα Σαν Τέλμο (Puente de San Telmo) και περάσαμε απέναντι. Κάτσαμε κάπου να φάμε (καθόλου καλά) και με βαριά συννεφιά βγήκαμε στην πλατεία Puerta de Jerez.

Εκεί τρεις νέοι, δύο χορεύτριες και ένα κιθαριστής, επιδίδονταν σε χορό φλαμένγκο.

Ήταν πολύ ωραία και κάτσαμε αρκετά. (ξεχωριστή παρουσίαση εδώ). Ευτυχώς δεν έβρεξε.

Εκεί τελείωσε η μέρα μας και η διαμονή μας στη Σεβίλλη. Την επομένη το πρωί είχαμε αναχώρηση. Το ταξίδι μας στην Ανδαλουσία συνεχιζόταν.

Η Σεβίλλη μας άρεσε πολύ, αλλά μάλλον θέλαμε κι άλλη μια μέρα τουλάχιστον, να δούμε κάποια πράγματα ακόμα. Πάντα κάτι μένει να δούμε σε κάθε μέρος που πάμε. Υπάρχουν μέρη, που λες, εντάξει δεν χάλασε κι ο κόσμος. Δεν ήταν όμως έτσι με τη Σεβίλλη. Σίγουρα, αν είμαστε καλά, θα κάνουμε ένα πιο «αναλυτικό» ταξίδι στην Ανδαλουσία και θα περάσουμε ξανά από τη Σεβίλλη. Άλλωστε αυτό ήταν μια πρώτη γνωριμία. Εις το επανιδείν λοιπόν και όχι αντίο. Σίγουρα θα τα ξαναπούμε.

(το ταξίδι συνεχίζεται )

θα χαρώ να διαβάσω τα σχόλιά σας