Στη Βαρκελώνη….ξανά! 2ο μέρος

¡Viva España! ¡Olé!

2017, Ταξίδι στην Ισπανία-μέρος 10ο (τελευταίο)

(συνέχεια από Στη Βαρκελώνη….ξανά! 1^ο μέρος)

20-23 Μαρτίου 2017

Ένα μνημείο της πόλης που είχαμε αφήσει σε εκκρεμότητα από το προηγούμενο ταξίδι ήταν το Μέγαρο της Καταλανικής Μουσικής. Για εκεί το βάλαμε το επόμενο πρωί. Βρίσκεται περίπου 1,5χμ νότια από το κατάλυμά μας και χρειαστήκαμε περίπου 20 λεπτά μέχρις εκεί.

Λίγο πριν φτάσουμε βρεθήκαμε σε μια μικρή πλατεία

με το εντυπωσιακό Ανώτατο Διοικητικό Δικαστήριο (Tribunal Superior de Justicia Sala Contencioso Administrativo)

και το Μνημείο στο γλύπτη Victor Ochoa.

Στη γωνία είναι άλλο ένα εντυπωσιακά ζωγραφισμένο κτίριο, το σπίτι της συντεχνίας των ναυτικών ή σπίτι του μεταξιού (Casa del Gremi dels Velers), του 1758-63 και στρίβοντας αριστερά, αμέσως μετά,

είναι μια μικρή πλατεία, η Plaça Luis Millet.

Στην πλατεία αυτή βρίσκεται ένα εντυπωσιακό, μοντέρνο γλυπτό, η Carmela, έργο του Jaume Plensa, του 2015. Στην ίδια πλατεία είναι το πλαϊνό μέρος και ένα πιο σύγχρονο κομμάτι του Μεγάρου Μουσικής.

Μέγαρο Καταλανικής Μουσικής (Palau de la Música Catalana). Κατασκευάστηκε μεταξύ 1905-1908 και είναι έργο του μεγάλου μοντερνιστή αρχιτέκτονα Lluis Domènech I Montaner. Κατασκευάστηκε κατόπιν παραγγελίας του Μουσικού συλλόγου Orfeó Català, που ιδρύθηκε το 1891 και έπαιξε ηγετικό ρόλο στο πολιτιστικό κίνημα της «Αναγέννησης» (Renaixença).

Είναι ένα μέγαρο, που δεν έχει καμιά σχέση με ότι έχει κανείς στο νου του με κάποιο αντίστοιχο μέγαρο. Η πλούσια διακόσμηση εξωτερικά

με μωσαϊκές συνθέσεις ψηλά,

προτομές μεγάλων μουσουργών,

εξαιρετικές λεπτές κολώνες στο πάνω διάζωμα

και πιο ογκώδεις στην είσοδο, στις οποίες φαίνονται τα γκισέ έκδοσης εισιτηρίων και ο λογότυπος «Orfeó Català» στην κορυφή τους

και υπέροχες γλυπτές συνθέσεις στις γωνίες,

όπως η αλληγορική παράσταση του «Καταλανικού Τραγουδιού» δίνουν μια αμυδρή εικόνα του τι θα δεις μέσα.

Δυστυχώς το κτίριο είναι τόσο στριμωγμένο μέσα σε στενάκια, που είναι πολύ δύσκολο να τα δεις όλα αυτά άνετα και να τα θαυμάσεις.

Η επίσκεψη πραγματοποιείται με οργανωμένη ξενάγηση. Βγάλαμε εισιτήρια (λίγο τσιμπημένα. 18,00 Ευρώ το 2017) και μιας και ήταν άλλη ομάδα μέσα και έπρεπε να περιμένουμε,

κάτσαμε για ένα καφέ στο καφέ-εστιατόριο, που βρίσκεται στο ισόγειο του Μεγάρου.

Ξεκινήσαμε από το ισόγειο

και ανεβήκαμε, από το εντυπωσιακό κλιμακοστάσιο στον όροφο,

στο φουαγιέ που υπάρχει, πριν μπούμε στο θεωρείο της μεγάλης αίθουσας.

Από το φουαγιέ βγήκαμε στο μπαλκόνι και είμασταν δίπλα σε αυτά που βλέπαμε και θαυμάζαμε λίγο πριν απ΄ έξω.

Και ήρθε η ώρα να μπούμε στο θεωρείο για να δούμε τη μεγάλη αίθουσα από ψηλά. Κόντεψε να μου φύγει το σαγόνι!

Τι βλέπαν τα ματάκια μας! Τι πανδαισία χρωμάτων, τι σχήματα, τι έργα τέχνης!

Το πρώτο που τραβά το μάτι είναι η οροφή.

Ένα βιτρό σε σχήμα που μου θύμισε «ανολοκλήρωτη σταγόνα» καταλαμβάνει ένα μεγάλο μέρος, στο κέντρο της οροφής.

Βιτρό καταλαμβάνουν το μεγαλύτερο μέρος των τοίχων, δεξιά και αριστερά,

ενώ το υπόλοιπο καλύπτεται από πλακάκια σε διάφορους χρωματικούς συνδυασμούς και παραστάσεις.

Η ημικυκλική σκηνή έχει στο πίσω μέρος παραστάσεις κοριτσιών (μούσες), που παίζουν διάφορα όργανα

και από πάνω τους κυριαρχεί με τον όγκο του το εκκλησιαστικό όργανο.

Πάνω και μπροστά από τη σκηνή, δύο γλυπτές συνθέσεις επιβάλλονται με τον όγκο και την τέχνη τους.

Την ώρα που μπήκαμε μια ομάδα μουσικών έκανε πρόβα

και κάτσαμε να τους ακούσουμε και να τους δούμε.

Δεν έπαιζαν μόνο τα όργανά τους, αλλά κινούνταν στο χώρο και έπαιζαν κάποιους ρόλους.
 Βγήκαμε και ξεκινήσαμε να πάμε στην καρδιά της πόλης. Στη μεγαλύτερη και πιο πολυσύχναστη πλατεία, την Πλατεία της Καταλονίας (Plaça de Catalunya), περίπου 500μ δυτικά από το Μέγαρο Μουσικής.

Περιβάλλεται από ενδιαφέροντα κτίρια και είναι γεμάτη με σιντριβάνια

και γλυπτά, παλιότερα και σύγχρονα,

όπως το μνημείο στον πολιτικό Francesc Macià (El monument a Francesc Macià), έργο του γλύπτη Josep Maria Subirachs, του 1991.

Πηγαίνοντας πήραμε κάτι στο χέρι να τσιμπήσουμε και στην πλατεία κάτσαμε να πιούμε ένα καφέ και να χαζέψουμε τον κόσμο, που πάει κι έρχεται.

Από την πλατεία ξεκινά ο διασημότερος δρόμος της πόλης, η La Rambla.

Με όμορφα κτίρια γύρω του και πολύ κόσμο, που περπατά,

περνώντας πάνω από το υπέροχο ψηφιδωτό του Μιρό.

Στο δρόμο αυτό είναι και η μεγάλη αγορά τροφίμων της πόλης, η La Boqueria. Εκεί μπήκαμε κι εμείς. Είναι μια πολύ ατμοσφαιρική αγορά με όλων των ειδών τα τρόφιμα,

φρέσκα

ή μη.

Εκεί τελείωσε κι αυτή η μέρα. Γυρνώντας στο δωμάτιό μας σταματήσαμε κάπου να φάμε. Λίγη δουλειά στον υπολογιστή και μετά ύπνο. Η επομένη είχε κι άλλα πολλά, που μας περιμένανε. 

Η επόμενη μέρα ξεκίνησε με μια λαχταριστή μερίδα τσούρος με ζεστή σοκολάτα, για πρωινό. Τα τσούρος είναι κάτι σαν στενόμακροι λουκουμάδες με σχήμα που παραπέμπει κάπως στη δική μας τουλούμπα (πιο λεπτά και χωρίς σιρόπι), που σερβίρονται με άχνη ζάχαρη ή με ζεστή σοκολάτα, στην οποία τα βουτάς. Περιττό να πω πως είναι σκέτη «κόλαση».

Αφού πήραμε την απαραίτητη ποσότητα θερμίδων ξεκινήσαμε. Είχαμε αποφασίσει να αφιερώσουμε τη μέρα μας σε κάποια αξιοθέατα της παλιάς πόλης, που δεν είχαμε δει την προηγούμενη φορά.

Αφετηρία της περιήγησής μας ήταν η αρχή του παλιού λιμανιού (Port Vell),

εκεί που είναι το ξεχωριστό γλυπτό «Το Κεφάλι της Βαρκελώνης» (El Cap de Barcelona), έργο του Αμερικανού καλλιτέχνη της Ποπ Αρτ Roy Lichtenstein, για τους Ολυμπιακούς του 1992.

Πήραμε τη λεωφόρο Κολόμβου (Passeig de Colom) με κατεύθυνση το μνημείο του μεγάλου θαλασσοπόρου.

Το μνημείο του Κολόμβου (στα Καταλανικά Monument a Colom ή στα Ισπανικά Mirador de Colón) είναι 60μ ψηλό και φτιάχτηκε για τη διεθνή έκθεση του 1888.

Στον ίδιο χώρο, προς τη μεριά της θάλασσας είναι ένα πολύ εντυπωσιακό κτίριο. Μέχρι το 2010 Έδρα της διοίκησης του λιμανιού (Edifici de la Junta d’ Obres del Puerto), είναι κτίριο του Julio Valdés σε «εκλεκτικό» στυλ (1903-1907). Διαγώνια είναι ένα συγκρότημα κτιρίων, που ήταν τα βασιλικά ναυπηγία (Drassanes Reials de Barcelona), από τον 13^ο ως τον 18^ο αι.

Σήμερα εδώ στεγάζεται το Ναυτικό Μουσείο. Αυτό ήταν και ο πρώτος προορισμός της μέρας. Πριν όμως πάμε για το μουσείο, κάναμε μια μικρή βόλτα στην αρχή της La Rambla, που ξεκινά ακριβώς από το μνημείο του Κολόμβου.

Είδαμε κάποιους καλλιτέχνες του δρόμου (ζωντανά αγάλματα)

και ένα Ομοίωμα (μινιατούρα) αρχαίου θεάτρου.

Τα βασιλικά ναυπηγία (Drassanes Reials de Barcelona) είναι από τα λίγα μη εκκλησιαστικά μεσαιωνικά κτίσματα, που διατηρούνται στην πόλη και από τα ελάχιστα ναυπηγία εκείνης της εποχής που διατηρούνται σε τόσο καλή κατάσταση παγκοσμίως. Άρχισαν να λειτουργούν τον 13^ο αι και από εκεί μέσα βγήκαν τα σπουδαιότερα πλοία, που όργωναν πελάγη και ωκεανούς μέχρι τον 18^ο αι. Από τότε άλλαξε χρήση πολλές φορές και το 1941 πέρασε στα χέρια των πολιτειακών αρχών και τότε γεννήθηκε η ιδέα της ίδρυσης ενός Ναυτικού Μουσείου, πράγμα που έγινε σχεδόν πέντε δεκαετίες μετά.

Ναυτικό Μουσείο (Museu Marítim de Barcelona-ΜΜΒ), ένα σπουδαίο μουσείο, που παρουσιάζει τη δόξα την ναυτικής δύναμης των Καταλανών.

Εκεί μέσα θα δει κανείς ομοιώματα-μινιατούρες παλιών ιστιοφόρων,

βάρκες διαφόρων τύπων σε φυσικό μέγεθος,

μινιατούρες νεώτερων ιστιοφόρων.

αλλά και σύγχρονων επιβατικών.

Υπάρχουν ακρόπρωρα,

διάφορα αντικείμενα από πλοία,

τιμονιέρες,

ακόμα και όπλα παλιότερων πλοίων.

Ιδιαίτερο ενδιαφέρον έχουν κάποια ομοιώματα πλοίων φτιαγμένα από διάφορα υλικά, όπως αλάτι, όστρακα κλπ.

Υπάρχουν επίσης διάφορα διοράματα, σαν αυτό που εικονίζει ένα χαρακτηριστικό σπίτι ψαρά από την Κόστα Μπράβα, την παραθαλάσσια περιοχή της Καταλονίας, βόρεια της Βαρκελώνης.

Άφησα για το τέλος τον «διαμάντι» του μουσείου. Πρόκειται για ένα αντίγραφο της Βασιλικής Γαλέρας του Βασιλιά της Αυστρίας Δον Χουάν, στο πραγματικό της μέγεθος (μήκος 60μ, πλάτος 6,2μ). Φτιάχτηκε το 1568 και ήταν η Ναυαρχίδα του ενωμένου στόλου των Ευρωπαίων, που νίκησε τους Οθωμανούς στη Ναυμαχία της Ναυπάκτου το 1571.

Στην πλώρη έχει ένα εντυπωσιακό ακρόπρωρο με τον Ποσειδώνα πάνω σε ένα δελφίνι.

Στην πρύμνη έχει πλούσια διακόσμηση,

η οποία συνεχίζεται και στα πλαϊνά. Είναι εξαιρετικά εντυπωσιακό έκθεμα.

Φεύγοντας από το μουσείο περάσαμε απέναντι και μέσα από στενά δρομάκια κινηθήκαμε προς τα βόρεια.

Περάσαμε την Plaça de Duc de Medinaceli, με το Μνημείο (Monumento a Galceran Marquet),

τη Βασιλική της Κυρίας του Ελέους (Basílica de la Mercè)

και συνεχίσαμε μέχρι την Plaça dels Traginers

με τα Ρωμαϊκά τείχη (Muralla romana) του 3^ου-4^ου αι. Εκεί κάτσαμε για ένα καφέ.

Συνεχίζοντας στα σοκάκια της παλιάς πόλης,

περάσαμε την Plaça de Sant Just, με τη Basílica dels Sants Màrtirs Just i Pastor

και πηγαίνοντας προς τον Καθεδρικό,

στρίψαμε δεξιά στην Baixada de Santa Clara μέχρι την Plaça del Rei για να διασχίσουμε κάθετα την κεντρική Via Laietana και να μπούμε στη συνοικία El Born.

Μέσα από τα σοκάκια της φτάσαμε στο Μουσείο του Πικάσσο (Museu Picasso). 

Το μουσείο εκτείνεται σε μια σειρά από γοτθικά κτίρια της οδού Carrer de Moncada, στο κομμάτι αυτό της πόλης. Εδώ δεν θα δει κανείς τα γνωστά έργα του μεγάλου ζωγράφου αλλά θα δει το «ταλέντο» του εν τη γενέσει του. Αυτό γιατί η συλλογή του μουσείου περιλαμβάνει πολλά έργα και σκίτσα του, από τα χρόνια της εφηβείας του. Έργα που έκανε στα 15 ή 16 του χρόνια δείχνουν ένα μεγάλο ταλέντο, έναν ολοκληρωμένο καλλιτέχνη.

Λίγα έργα υπάρχουν από τα χρόνια της ωριμότητάς του. Υπάρχει και μια μεγάλη συλλογή κεραμικών αντικειμένων, που είχε φτιάξει.

Δυστυχώς η φωτογράφιση μέσα στο μουσείο απαγορεύεται και κατάφερα να βγάλω μόνο δύο φωτογραφίες λάθρα.

Πολύ κοντά στο Μουσείο είναι ο Ναός της Παναγίας της θάλασσας (Basílica de Santa Maria del Mar),

στην ομώνυμη πλατεία (Plaça de Santa Maria). Είναι η αγαπημένη εκκλησία των Καταλανών και είναι σε Καταλανικό Γοτθικό ρυθμό του 14^ου αι.

Για εκεί κινήσαμε μετά το μουσείο.

Μπήκαμε μέσα,

θαυμάσαμε τα βιτρό, κλασσικά ή πολύ μοντέρνα,

τους χώρους,

ένα πολύ μοντέρνο γλυπτό και βγήκαμε.

Στην πλατεία κάτσαμε να τσιμπήσουμε κάτι και να χαζέψουμε ένα γύρω.

Κάπου εκεί τέλειωσε και αυτή η μέρα. Μια μέρα πολύ γεμάτη και πολύ ενδιαφέρουσα. Η επόμενη, τελευταία του ταξιδιού μας, θέλαμε να είναι πιο χαλαρή, πιο ξεκούραστη.

Πέσαμε κουρασμένοι για ύπνο και παραδοθήκαμε στον Μορφέα, με το νου γεμάτο όμορφες εικόνες της υπέροχης Βαρκελώνης.

Τελευταία μέρα στη Βαρκελώνη, τελευταία μέρα στην Ισπανία. Ένα καταπληκτικό ταξίδι φτάνει στο τέλος του. Τη μέρα αυτή δεν θέλαμε να επισκεφτούμε κάποιο αξιοθέατο, αλλά να περπατήσουμε χαλαρά και να απολαύσουμε αυτές τις τελευταίες ώρες στην πόλη και να πάμε για φαΐ το βράδυ με τη Μαριάννα.

Ξεκινήσαμε από τη γειτονιά μας, κάνοντας μια βόλτα μέχρι την Casa Mila ή Pedrera.

Από εκεί περπατήσαμε προς τα ανατολικά

μέχρι που είδαμε το εντυπωσιακό κτίριο του Δημοτικού Ωδείου της Βαρκελώνης (Conservatori Municipal de Música de Barcelona).

Πίσω από αυτό το κτίριο είναι άλλη μια σκεπαστή αγορά τροφίμων.

Η Merkat La Conceptió.

Από εκεί κινηθήκαμε νοτιοανατολικά προς τη θάλασσα. Προορισμός μας η παραλία της πόλης, η Barceloneta. Είναι ίσως, το πιο ζωντανό κομμάτι της πόλης. Στην αμμουδιά βλέπεις κόσμο να παίζει διάφορα παιγνίδια, κάποιοι να κάνουν ηλιοθεραπεία, ακόμα και να κολυμπούν, αν και ο καιρός ακόμα δεν είναι για τέτοια, τουλάχιστον για τα γούστα μου.

Βλέπεις ακόμα καλλιτέχνες να φτιάχνουν γλυπτές συνθέσεις με πρώτη ύλη τη βρεγμένη άμμο.

Στην άμμο θα δεις και ένα από τα εμβληματικά γλυπτά της περιοχής. Είναι «Το Πληγωμένο Αστέρι» (L’ Estel Ferit), έργο της γερμανίδας Rebecca Horn, του 1992. Πάνω σε ένα βάθρο από τσιμέντο είναι στημένοι 4 κύβοι από μέταλλο και γυαλί, τοποθετημένοι με ένα τρόπο «εύθραυστης ισορροπίας». Γενικά ο κόσμος γνωρίζει αυτό το γλυπτό σαν «Οι Κύβοι».

Στο πλακόστρωτο, που πάει παράλληλα με την αμμουδιά σε όλο της το μήκος, καφέ και εστιατόρια βγάζουν τα τραπέζια τους, κόσμος κάνει βόλτα και άλλοι κάνουν ποδήλατο ή πατίνια. Σε ένα πλάτωμα, την Plaça del Mar, θα δούμε δύο γλυπτά.

Το 1^ο είναι το «Δωμάτιο, που πάντα βρέχει» (Una habitació on sempre plou), έργο του Juan Muñoz, του 1992.

Κάτω από 3 δέντρα είναι ένα κλουβί, μέσα στο οποίο βρίσκονται 5 τυφλές ανθρώπινες φιγούρες, πάνω σε σφαίρες, αντί ποδιών.

Στους κορμούς των δέντρων έχουν καρφιτσώσει μικρές καρδιάς (αριθμημένες. Εγώ φωτογράφισα τα νούμερα από 11-14/50).

Λίγο πιο κει είναι ένα άλλο με φιγούρες σε διάφορες στάσεις κολύμβησης, ανάλογα με τα διάφορα σπορ του νερού. Είναι το «Αφιέρωμα στην κολύμβηση» (Homenatge a La Natació), έργο του Alfredo Lanz, του 2004.

Στο βάθος δεσπόζει άλλη μια εμβληματική φιγούρα της παραλίας της πόλης. Είναι το πολυτελές ξενοδοχείο W Barcelona.

Στο πλακόστρωτο θα δει κανείς ένα υπαίθριο γυμναστήριο,

καλλιτέχνες του δρόμου να κάνουν τα δικά τους

και κάποιους να απλώνουν την πραμάτεια τους, για να δελεάσουν τους περαστικούς.

Περπατήσαμε λίγο χαζεύοντας όσα γίνονταν γύρω μας και κάτσαμε κάπου να φάμε.

Με ένα ταξί γυρίσαμε στο δωμάτιό μας να ξεκουραστούμε.

Αργά το απόγευμα πήραμε το μετρό και πήγαμε για άλλη μια φορά στην περιοχή Sant Antoni.

Η Μαριάννα είχε κλείσει σε ένα πολύ ωραίο εστιατόριο. Φάγαμε εξαιρετική παέγια, κάναμε μια μικρή βόλτα ακόμα, χαιρετήσαμε το παιδί μας και γυρίσαμε να μαζέψουμε τα πράγματά μας.

Το άλλο πρωί, αφού τσιμπήσαμε κάτι, πληρώσαμε και με ένα ταξί πήγαμε στο αεροδρόμιο.

Στις 5.30 το απόγευμα φτάσαμε στο σπίτι μας. Είμασταν κουρασμένοι, αλλά ευτυχισμένοι μετά από αυτό το υπέροχο ταξίδι και γιατί είδαμε το παιδί μας και κάναμε μαζί της ένα μικρό μέρος του.

Να ευχηθούμε, τα καλύτερα να ’ναι μπροστά μας και να έρθουν κι άλλα όμορφα ταξίδια να γεμίσουν τη ζωή μας!

θα χαρώ να διαβάσω τα σχόλιά σας