Εκεί που γεννήθηκε η Πορτογαλία!

 Στη γη των μεγάλων θαλασσοπόρων!

Ταξίδι στην Πορτογαλία 2018. Μέρος 3^ο.

(Συνέχεια από Στο δρόμο για την κρασοχώρα του Douro!)

25 Απριλίου 2018

 

Την επόμενη μέρα δεν θα ασχολούμασταν με το Πόρτο αλλά με δύο πόλεις βόρεια. Δύο ιστορικές πόλεις για ολόκληρη τη χώρα.

7. Braga

Περίπου 55χμ βόρεια-βορειανατολικά του Πόρτο είναι η Μπρακάρα Αουγκούστα των Ρωμαίων, η Μπράγκα, η εκκλησιαστική πρωτεύουσα των Πορτογάλων. Η πόλη αυτή έχει μακρά ιστορία στο εμπόριο και τη θρησκευτική ζωή της χώρας, μιας και από τον 12ο αι αποτέλεσε την έδρα των αρχιεπισκόπων της Πορτογαλία.

Αν και στη συνέχεια η πόλη έχασε μεγάλο μέρος της ακμής της, παραμένει ακόμα και σήμερα η εκκλησιαστική πρωτεύουσα της χώρας.

Αφήσαμε το αυτοκίνητο στην R. Dom Paio Mendes, κοντά στον καθεδρικό

και παίρνοντας την R. de Sao Paulo με τα μαγαζάκια, που πουλάνε αναμνηστικά και τα διάφορα αγάλματα στα μπαλκόνια και φτάσαμε στον ναό.

Ο Καθεδρικός. Sé de Braga, φτιάχτηκε τον 12^ο αι πάνω στα ερείπια παλιότερου του 6^ου. Σήμερα, με τα δίδυμα καμπαναριά στην πρόσοψη και τα παρεκκλήσια δεξιά και αριστερά του κυρίως ναού, είναι ένα μίγμα ρυθμών, μιας και οι αλλαγές, στη διάρκεια των αιώνων ήταν συνεχείς.

Μπήκαμε στο στενάκι R. do Cabido, που είναι δίπλα στο ναό

και βγήκαμε στον κεντρικό πεζόδρομο της πόλης,

την R. Dom Diogo de Sousa,.

Στο δρόμο αυτό βρίσκουμε τα παρεκκλήσια της βόρειας πλευράς του καθεδρικού

και δίπλα τους την Igreja Misericórdia, του 1562 (με αλλαγές στους μεταγενέστερους αιώνες), το καλύτερο δείγμα αναγεννησιακού ρυθμού της πόλης.

Λίγο μετά και απέναντι είναι η Αυλή του Αρχιεπισκόπου (Antigo Paço Arquiepiscopal) με το σιντριβάνι Chafariz do Castelo στο κέντρο.

Συνεχίσαμε και φτάσαμε στο Café A Brasileira,

των αρχών του 20^ου αι και εκεί κάτσαμε για ένα καφέ.

Μετά τον καφέ συνεχίσαμε και φτάσαμε

στην κεντρική πλατεία της πόλης, την Praça da Republica.

Στρίψαμε δεξιά στην Av. da Liberdade. Στο δρόμο αυτό έχει μερικά υπέροχα κτίρια,

όπως αυτό που στεγάζει τα καταστήματα ZARA

και αυτό που στεγάζει το Θέατρο Circo.

Στην R. Dr. Gonçalo Sampaio κάναμε δεξιά

και φτάσαμε στην Largo Carlos Amarante. Στην πλατεία αυτή βλέπουν δύο εκκλησίες.

Η Igreja de São Marco, του 18^ου αι

και η Igreja de Santa Cruz, του 17^ου αι.

Στο κέντρο της πλατείας είναι το σιντριβάνι Fonte Seiscentista do Largo Carlos Amarante  και αυτό του 17^ου αι.

Συνεχίσαμε στην Largo de Santa Cruz,

όπου είναι ο ναός São João do Souto

και βγήκαμε στην Largo São João do Souto,

όπου βλέπει το παρεκκλήσι Capela dos Coimbras, του São João do Souto. Στην πλατεία εκείνη τη μέρα είχε μια υπαίθρια αγορά. Χαζέψαμε ένα γύρω στους πάγκους, ψωνίσαμε το κατιτίς μας

και μπαίνοντας στο στενάκι R. de São João,

που βλέπει το πίσω μέρος του καθεδρικού φτάσαμε στην μικρή πλατεία που βρίσκεται στη νότια πλευρά του καθεδρικού,

το Rossio da Sé,όπου υπάρχει ένας χαμηλός τοίχος με ένα ανάγλυφο, που δείχνει την ιστορία της πόλης. 

Εκεί τέλειωσε η επίσκεψή μας στην Braga. Πήραμε το αυτοκίνητο και συνεχίσαμε για το επόμενο αξιοθέατο

  

8. Bom Jesus do Monte

Ήταν το 1722, όταν ο Rodrigo de Moura Telles, αρχιεπίσκοπος της Braga, αποφάσισε να αξιοποιήσει την εκκλησία που βρισκόταν στην κορυφή ενός λόφου, περίπου 6,5χμ ανατολικά της πόλης και να κάνει ένα προσκύνημα που θα προσέλκυε τα πλήθη.

Στη θέση αυτή χτίστηκε τον 14^ο αι το παρεκκλήσι του σταυρού, που χτίστηκε και ξανακτίστηκε τους επόμενους δύο αιώνες. Στις αρχές του 17^ου αι χτίστηκε ναός αφιερωμένος στον Κάλο Χριστό (Bom Jesus), με 6 παρεκκλήσια αφιερωμένα στα Θεία Πάθη. Σε αυτή τη φάση κατασκευάζεται και η πρώτη μορφή της σκάλας, που ανεβάζει στο λόφο, με τα παρεκκλήσια, που «περιγράφουν» τα Πάθη. Οι μπαρόκ σκάλες με τα σιντριβάνια ολοκληρώθηκαν τις επόμενες δεκαετίες. Κατά τη διάρκεια της δεκαετίας του 1780 ο αρχιεπίσκοπος Gaspar de Bragança, ολοκληρώνει τις σκάλες, γκρεμίζει τον ναό και φτιάχνει νέο σε νέοκλασσικό ρυθμό.

Τα επόμενα χρόνια ο χώρος γύρω διαμορφώνεται με σιντριβάνια, τρεχούμενα νερά και κήπους και παίρνει την εντυπωσιακή μορφή που έχει σήμερα.

Είναι το Bom Jesus do Monte (Ο Καλός Ιησούς του βουνού). Από το 2019 το μέρος προστατεύεται από την UNESCO.

 

Φτάσαμε, αφήσαμε το αυτοκίνητο και ξεκινήσαμε να γυρίσουμε το χώρο απολαμβάνοντας τις εικόνες του

και τη θέα από εκεί ψηλά.

 

Το τελεφερίκ

Έχουν περάσει πολλά χρόνια από τότε που ο Δ., ξάδερφος της Σοφίας, φοιτητής τότε πήγε με ένα φίλο του ταξίδι σε διάφορες χώρες της Ευρώπης, χρησιμοποιώντας το πρόγραμμα Inter Rail. Όταν γύρισε μας είπε πολλά και θαυμαστά. Ένα από αυτά ήταν για κάποιο τελεφερίκ στη βόρεια Πορτογαλία που κινείται με τη χρήση του νερού. Μας περιέγραψε τη διαδικασία και πράγματι με εξέπληξε η εφευρετικότητα των ανθρώπων εκεί.

Το τελεφερίκ (funicular) κινείται σε ράγες και, όπως όλα, έχει δύο βαγόνια συνδεδεμένα μεταξύ τους. Αυτό που κατεβαίνει τραβάει το άλλο που ανεβαίνει. Σε όλο τον κόσμο αυτά κινούνται με κάποια πηγή ενέργειας, σήμερα ηλεκτρική. Εκτός από αυτό της Πορτογαλίας, που η ενέργεια παρέχεται από το βάρος του νερού. Εκεί τα βαγόνια έχουν κάτω από το πάτωμα μια δεξαμενή.

Στην κορυφή του λόφου, όπου ανεβαίνει, υπάρχει μια πηγή και με το νερό της τη γεμίζουν. Το βάρος του νερού υποχρεώνει το βαγόνι να κινηθεί στην κατηφόρα σέρνοντας το άλλο, που έχει άδεια τη δεξαμενή να ανέβει. Όταν το βαγόνι φτάσει κάτω αδειάζει το νερό ενώ το άλλο που έχει φτάσει στην κορυφή γεμίζει. Και έτσι δουλεύει αυτό το τελεφερίκ. Όσο και αν φαίνεται απλό, το βρίσκω πολύ σπουδαίο. Πάντα θα με εκπλήσσει το ανθρώπινο μυαλό είτε αυτό χρησιμοποιείται για καλό, είτε για κακό. Ελπίζω πάντα για καλό.

Όταν σχεδίαζα αυτό το ταξίδι, δεν φανταζόμουν ούτε κατά διάνοια, πως θα έβλεπα από κοντά αυτό το τελεφερίκ. Και όμως αυτό βρίσκεται στο Bom Jesus do Monte.

Κατασκευάστηκε από τον Ελβετό μηχανικό Niklaus Riggenbach, σε σχέδια του Πορτογάλου μηχανικού Raoul Mesnier du Ponsard από το 1880 ως το 1882 και ήταν το πρώτο τελεφερίκ (funicular) στην Ιβηρική χερσόνησο.

Είναι παράλληλο με τη σκάλα και έτσι διευκολύνει πολύ την πρόσβαση στον Ναό. 

Μπήκαμε στο τελεφερίκ και κατεβήκαμε στη βάση του λόφου.

Κάναμε μια βόλτα μέχρι την εντυπωσιακή είσοδο της σκάλας και εγώ με τη Σοφία γυρίσαμε να πάρουμε το τελεφερίκ για πάνω, ενώ οι υπόλοιποι ανέβηκαν από τη σκάλα.

Η Μαριάννα ανέλαβε να φωτογραφίσει τη διαδρομή.

Σκάλες που πάνε ευθεία ή ζιγκ-ζαγκ,

βρύσες,

παρεκκλήσια με τοιχογραφίες,

ψηφιδωτά πλατώματα και συνεχώς στην κορυφή η εκκλησία. Πραγματικά εντυπωσιακή ανάβαση.

Σε ένα παγκάκι κάτσαμε να πιούμε ένα καφέ που πήραμε από μια καντίνα και φύγαμε για τον επόμενο και τελευταίο προορισμό της μέρας.

9. Guimarães

Ήταν το 1139 όταν ο Αλφόνσος Ερρίκος (D. Afonso Henriques) αυτοανακηρύχτηκε βασιλιάς της Πορτογαλίας. Εκείνη η χρονιά θεωρείται η γενέθλια της χώρας και η πόλη Guimarães, που ο βασιλιάς επέλεξε σαν πρωτεύουσα του κράτους του η γενέτειρα της.

Περίπου 25χμ νοτιοανατολικά της Braga είναι ο επόμενος προορισμός μας. Από το 2001 το ιστορικό κέντρο της πόλης προστατεύεται από την UNESCO.

Φτάνοντας αφήσαμε το αυτοκίνητο και πριν αρχίσουμε τη γνωριμία μας με την γενέτειρα της Πορτογαλίας, κάτσαμε κάπου να φάμε μιας και το μεσημέρι είχε ήδη προχωρήσει πολύ.

Μετά το φαγητό, μπήκαμε στα στενάκια με τα υπέροχα κτίσματα

και φτάσαμε στην Largo da Oliveira, την κεντρική πλατεία του ιστορικού κέντρου της πόλης.

Σε αυτή υπάρχουν:

ο Ναός της Παναγίας της Oliveira (Igreja de Nossa Senhora da Oliveira) του 14^ου αι, που χτίστηκε για να αντικαταστήσει τον ναό του 12^ου αι, που κι αυτός είχε πάρει τη θέση μοναστηριού του 10^ου.

Μπροστά από τον ναό είναι ένα μνημείο του 14^ου αι, το Padrão do Salado, που φτιάχτηκε για να τιμήσει τη μάχη του Salado, που έγινε το 1340.

Τέλος μεταξύ άλλων στην πλατεία είναι και το εντυπωσιακό Παλιό Δημαρχείο (Antiga Câmara Municipal de Guimarães), με τις όμορφες καμάρες.

Εκεί στην πλατεία κάτσαμε για ένα καφέ (φυσικά με συνοδεία pasteis de nata). Είχε πολύ κόσμο, γενικά η πόλη και η πλατεία ακόμα περισσότερο. Οι εικόνες ένα γύρω είναι υπέροχες και το μάτι δεν χορταίνει να βλέπει και η μνήμη της μηχανής να καταγράφει.

Μπήκαμε και στο ναό

με το όμορφο ιερό και σηκωθήκαμε για να συνεχίσουμε.

Μέσα από τις καμάρες του Παλιού Δημαρχείου

περάσαμε στη διπλανή πλατεία Praça de São Tiago, με τα όμορφα κτίρια, τη διασχίσαμε

και στο βόρεια άκρο της

πήραμε τη Rua de Santa Maria, που είναι στη θέση που υπήρχε το αμυντικό τείχος, που ένωνε το κάστρο με το μοναστήρι στην πλατεία da Oliveira.

Φτάσαμε σε ένα πλάτωμα-πλατεία

στην οποία είναι το Μοναστήρι της Σάντα Κλάρα (Convento de Santa Clara), του 16^ου αι και που σήμερα στεγάζει το Δημαρχείο της πόλης.

Στο ίδιο δρόμο, μετά το Δημαρχείο, σε μια πόρτα στα δεξιά, κάτι σαν παρεκκλήσι, είδαμε ένα γλυπτό με το Χριστό στο δρόμο για τον Γολγοθά. (Passos de Santa Maria).

Στο ίδιο στενό δρομάκι είδαμε καταστήματα με πολύ όμορφα αναμνηστικά.

Συνεχίσαμε στην Largo Martins Sarmento, όπου φτάσαμε σε ένα μεγάλο κτιριακό συγκρότημα.

Πρόκειται για το μοναστήρι Lar de Santa Estefânia και δίπλα του το παρεκκλήσι Capela a Virgem Maria, Senhora Nossa με το εντυπωσιακό azulejo.

Λίγο ακόμα και φτάσαμε έξω από το Παλάτι-Κάστρο των Δουκών της Bragança (Paço dos Duques de Bragança). Στα αριστερά υπάρχει το άγαλμα του D. Afonso Henriques.

Λίγο πιο πάνω και απέναντι είναι το μοναστήρι Convento de Santo António dos Capuchos, του 17^ου αι.

Λίγες ακόμα εικόνες και φτάσαμε στο αυτοκίνητο.

Σούρουπο πια, φτάσαμε στο δωμάτιό μας.

Από το μπαλκόνι οι νυχτερινές εικόνες της προηγούμενης βραδιάς, φάνηκε πως ήταν το σημείο που ο ποταμός Ντούρο χύνεται στον Ατλαντικό Ωκεανό.

Μια ακόμα ενδιαφέρουσα και εντυπωσιακή μέρα στη χώρα των μεγάλων θαλασσοπόρων έφτασε στο τέλος της, έχοντάς μας γεμίσει με μοναδικές εικόνες και γνώσεις για την υπέροχη αυτή χώρα.

Η επομένη θα ήταν αφιερωμένη στο Πόρτο, την πόλη που είναι γλυκιά και δυνατή σαν το υπέροχο κρασί της.

Καλή συνέχεια!

(το ταξίδι συνεχίζεται Πόρτο, γλυκό σαν το κρασί του! Α΄)

 

Θα χαρώ να διαβάσω τα σχόλια σας