Βοσνία-Ερζεγοβίνη, στο γεφύρι του Δρίνου!

Στα Βαλκάνια με το αυτοκίνητο….ξανά! μέρος 4ο

(Συνέχεια από Σερβία, στην πόλη που γέννησε τον Μεγάλο Κωνσταντίνο!)

 

6 Ιουλίου 2018

 

Το επόμενο πρωί ξεκινήσαμε να πάμε ακόμα πιο δυτικά. Τελικός μας προορισμός η πρωτεύουσα της Βοσνίας-Ερζεγοβίνης, το Σαράγιεβο, περίπου 450χμ από τη Νις. Η διαδρομή είναι σε δρόμο στενό, με διπλή κατεύθυνση, χωρίς νησίδα και με αρκετή κίνηση. Είναι όμως πολύ όμορφη, κυρίως το ορεινό κομμάτι, που είναι και το μεγαλύτερο.

Στην περιοχή του Zlatibor κάτσαμε σε κάποιο από τα εστιατόρια στο δρόμο για αρνί στη σούβλα και άλλα σέρβικα εδέσματα.

Όσο καθόμασταν ξέσπασε η μπόρα και έριξε πολύ νερό! Ευτυχώς όχι για πολύ.

Μέχρι να τελειώσουμε το φαγητό σταμάτησε και οι «ξεπλυμένες» εικόνες ήταν πολύ όμορφες.

Μπήκαμε ξανά στο αυτοκίνητο και συνεχίσαμε.

Στην περιοχή της Mokra Gora διασταυρωθήκαμε με το τουριστικό τρενάκι της περιοχής, το Šargan Οκτώ (Шарганска осмица). Λίγα λεπτά μετά φτάσαμε στα σύνορα Σερβίας και Βοσνίας-Ερζεγοβίνης

και μετά από λίγα ακόμα χιλιόμετρα

κάναμε μια μικρή στάση για μια φωτογραφία στο Μοναστήρι της Κοίμησης της Θεοτόκου Dobrun (Манастир Добрун), του 1343, στο φαράγγι του ποταμού Rzav.

Σε 12χμ από εκεί μπήκαμε στην πόλη Βίσεγκραντ (Вишеград), της Σέρβικής Δημοκρατίας της Βοσνίας.

Η πόλη αυτή διαρρέεται από τον ποταμό Δρίνο, τον μεγαλύτερο παραπόταμο του Σάβα.

Κύριο αξιοθέατο της είναι η γέφυρα του Μεχμέτ Πασά Σοκόλοβιτς (Most Mehmed-paše Sokolovića-Мост Мехмед-паше Соколовића).

Είναι χαρακτηριστικό δείγμα οθωμανικής μνημειακής αρχιτεκτονικής και πολιτικής μηχανικής, αλλά και αντιπροσωπευτικό της αρχιτεκτονικής του Μιμάρ Σινάν, ενός από τους σημαντικότερους Οθωμανούς αρχιτέκτονες και μηχανικούς.

Η κατασκευή της έγινε ύστερα από διαταγή του μεγάλου Βεζίρη Σοκολού Μεχμέτ Πασά την περίοδο 1571-1577 και συνέδεε τη Βοσνία με την Κωνσταντινούπολη. Αποτελείται από 11 πετρόκτιστα τόξα και επιδιορθώθηκε πολλές φορές από τότε. Ανακηρύχθηκε πολιτιστικό μνημείο το 1962 και από το 2007 αποτελεί μνημείο παγκόσμιας κληρονομιάς της UNESCO. (περισσότερα εδώ)

Η γέφυρα και η πόλη έγιναν διεθνώς γνωστές από το σπουδαίο έργο του Νομπελίσατα Γιουγκοσλάβου συγγραφέα Ίβο Άντριτς (Иво Андрић 1892-1975, Νόμπελ 1961) με τίτλο «Το γεφύρι του Δρίνου» (На Дрини ћуприја), που γράφτηκε στη διάρκεια του Β΄Π.Π. και εκδόθηκε το 1945. (Είναι πραγματικά σπουδαίο έργο. Μαθαίνει κανείς και καταλαβαίνει πολλά για αυτά που συμβαίνουν στην πρώην Γιουγκοσλαβία, αλλά και στα Βαλκάνια γενικά. Το συνιστώ ανεπιφύλακτα.)

Φτάσαμε και παρκάραμε δίπλα στη γέφυρα εκεί που είναι κάποια κιόσκια, που πουλάνε αναμνηστικά.

Κάναμε μια μεγάλη βόλτα πάνω στη γέφυρα,

απολαμβάνοντας εικόνες της πόλης και του τοπίου δεξιά και αριστερά

και κάτσαμε σε ένα καφέ δίπλα για ένα καφέ.

Οι εικόνες της γέφυρας με τις καμάρες της και τα μικρά πλεούμενα, που πήγαιναν πέρα δώθε ήταν υπέροχες.

Την ώρα που σηκωθήκαμε να φύγουμε ο ουρανός μας προειδοποιούσε με βροντές πως θα έριχνε και έπρεπε να βιαστούμε.

Έτσι δεν επισκεφτήκαμε το Θεματικό χωριό Andrić grad (Андрићград), εκεί δίπλα, που είναι φτιαγμένο από το γνωστό σκηνοθέτη Εμίρ Κουστουρίτσα.

Η διαδρομή προς Σαράγιεβο είναι καταπληκτική και συνάμα λίγο τρομαχτική. Για περίπου 30χμ πάει δίπλα στον Δρίνο και περνάει μέσα από δεκάδες μικρά και μεγάλα τούνελ σκαμμένα στο βράχο και χωρίς ίχνος φωτός. Ήταν τέτοια η μαυρίλα σε μερικά από αυτά που ένα κόμπο στο στομάχι τον ένιωθες.

Φτάσαμε βράδυ στο Σαράγιεβο. Βρήκαμε το διαμέρισμά μας και βγήκα να βρω κάτι για να φάμε, πράγμα καθόλου δύσκολο.

Οι βραδινές εικόνες της παλιάς πόλης με τα φωτισμένα τζαμιά

την ώρα της προσευχής ήταν πολύ εντυπωσιακές και ο καλύτερος τρόπος να μας προϋπαντήσει, αλλά και να μας καληνυχτίσει η πόλη. Την επομένη θα την ξαναβλέπαμε στο φως της ημέρας.

Καληνύχτα από το όμορφο, μαρτυρικό Σαράγιεβο!

 

(το ταξίδι συνεχίζεται Βοσνία-Ερζεγοβίνη, στο μαρτυρικό Σαράγιεβο!)

θα χαρώ να διαβάσω τα σχόλια σας