Του μύθου και της ιστορίας!

 21 Νοεμβρίου 2023

 

Ως γνωστόν η Πελοπόννησος, όπως και όλη η Ελλάδα, βρίθει ιστορικών τόπων και μνημείων, που σχετίζονται με όλες τις ιστορικές εποχές. Εκτός των παλιών μνημείων έχει και πολλά σύγχρονα, που φτιάχτηκαν για να τιμήσουν ή να μνημονεύσουν γεγονότα και πρόσωπα των παλαιότερων χρόνων. Φυσικά η Κορινθία δεν θα μπορούσε να αποτελέσει εξαίρεση.

Για να δούμε 4 τέτοια, σύγχρονα μνημεία ξεκινήσαμε Εδώ να πω πως όταν εγείρονται τέτοια μνημεία, πολλές φορές «εγείρονται» διαφορετικές απόψεις, κυρίως όσον αφορά το αισθητικό μέρος του θέματος. Μερικές φορές οι διαφορές παίρνουν την μορφή «πολέμου». Όμως επειδή η κάθε είδους προτίμηση, γούστο, αισθητική άποψη είναι κάτι το προσωπικό, δηλαδή υποκειμενικό και όπως λέει ο λαός «περί ορέξεως κολοκυθόπιτα», δεν θα σταθώ στο αν τα μνημεία που επισκεφτήκαμε είναι «ωραία» ή όχι, κρατώντας την άποψή μου για τον εαυτό μου.

 

Είχαν περάσει λίγες μέρες με άστατο καιρό και όταν ακούσαμε στο δελτίο καιρού πως την Τρίτη θα έχει καλό καιρό το αποφασίσαμε. Εκδρομή! Ψάχνοντας για πού μου ήρθε στο μυαλό ο Κολοκοτρώνης στα Δερβενάκια.

Όπως συμβαίνει πάντα όταν επισκεπτόμαστε ένα μέρος, κάτι μένει για άλλη φορά, αφορμή για άλλη μια επίσκεψη. Έτσι και σε παλιότερη βόλτα είχαμε αφήσει την επίσκεψη στον ανδριάντα του Θεόδωρου Κολοκοτρώνη στην περιοχή του Αγίου Σώζοντα στα Δερβενάκια. Η περιοχή έχει και άλλα να δεις και έτσι το αποφασίσαμε. Μάλιστα είπαμε να πάμε μετά για φαΐ στη Νεμέα, σε ένα μαγαζί που είχαμε φάει σε παλιότερη επίσκεψή μας και μας άρεσε πολύ. Η μέρα μας θα έκλεινε στην παραλία της Κορίνθου με καφέ. Έτσι ξεκινήσαμε.

Στον αυτοκινητόδρομο Κορίνθου-Τρίπολης βγήκαμε στην έξοδο για Νεμέα και πήραμε το δρόμο για Άργος. Σε λίγο φτάσαμε στα Δερβενάκια. Το τοπίο είναι εντυπωσιακό έτσι όπως ελίσσεται ο δρόμος μέσα στα καταπράσινα στενά. Είχα δει στο χάρτη πως κάπου εκεί είναι και ένα γερμανικό πολυβολείο. Ήθελα να το δω και να το φωτογραφίσω. Τελικά το είδα στα δεξιά, αλλά ο δρόμος είναι στενός και με κίνηση, οπότε ήταν αδύνατο να σταματήσω.

Λίγο μετά σταμάτησα στα αριστερά σε ένα πλάτωμα, που από πάνω είναι τα ερείπια ενός περίεργου σχήματος κτιρίου. Ήταν η ασβεστοποιία Σκαρπίδη,.που λειτούργησε εκεί μεταπολεμικά.

Γυρίσαμε προς τα πίσω και εκεί που συναντάμε τις γραμμές του τρένου, πριν τις περάσουμε κάναμε δεξιά και πήραμε τον ανηφορικό δρόμο, που σε λίγο μπαίνει μέσα σε δάσος.

Σε λίγο φτάσαμε σε ένα σημείο με κάποια κτίρια και την εκκλησία του Αγίου Σώζοντα

και λίγο παραπάνω φτάσαμε σε ένα διαμορφωμένο χώρο, με χώρο στάθμευσης και παγκάκια.

Εκεί στέκει ο ανδριάντας του Γέρου του Μωριά να αγναντεύει τον κάμπο από κάτω.

Εκεί που αφήσαμε το αυτοκίνητο μια επιγραφή ενημερώνει για το βιογραφικό του μεγάλου ήρωα.

Το μαρμάρινο άγαλμα στέκει πάνω σε μια ψηλή μαρμάρινη στήλη,

στις τέσσερεις πλευρές της οποίας υπάρχουν ισάριθμα στεφάνια με τα ονόματα τεσσάρων από τις πολλές μάχες που έδωσε και κέρδισε ο Κολοκοτρώνης.

Υπάρχει ακόμα το σχεδιάγραμμα της μάχης των Δερβενακίων, γνωστή και ως Σφαγή του Δράμαλη, που ήταν μία από τις σημαντικότερες μάχες που πραγματοποιήθηκαν κατά την Ελληνική Επανάσταση του 1821, με νικηφόρα έκβαση για τους Έλληνες και μεγάλη καταστροφή των οθωμανικών δυνάμεων υπό τον αρχιστράτηγο Μαχμούτ πασά Δράμαλη. Η μάχη αυτή δόθηκε στις 26 Ιουλίου 1822, σε δύο από τα τέσσερα μικρά ορεινά περάσματα (δερβενάκια), μεταξύ Κορίνθου και κοιλάδας Άργους, εξ ου και η ονομασία της.

Το μνημείο εγκαινιάσθηκε στις 26-7-1938 (116 χρόνια μετά τη μάχη) και είναι έργο του Γ. Δημητριάδη.

Θαυμάσαμε το μνημείο,

θαυμάσαμε τη θέα και μπήκαμε στο αυτοκίνητο για να πάμε στη Νεμέα (κάτι περισσότερο από 10χμ δυτικά) για φαγητό.

Στην πλατεία του Δημαρχείου στέκει το μνημείο που μνημονεύει το μύθο του άθλου της θανάτωσης του λέοντα της Νεμέας από τον Ηρακλή. Ήταν ο πρώτος άθλος, που ανατέθηκε στον Ηρακλή από τον Ευρυσθέα (βασιλιά των Μυκηνών).

Ο Ηρακλής αφού τον σκότωσε, τον έγδαρε και κράτησε τη λεοντή (το δέρμα του) και τη φορούσε πάντα, ως πανοπλία. Θέσπισε τη διεξαγωγή αγώνων στη Νεμέα εις ανάμνηση του γεγονότος αυτού, που ονομάστηκαν Νέμεα.

Το νεκρό σώμα του Λέοντος, σύμφωνα με το μύθο, μεταφέρθηκε από τους θεούς στον ουρανό και σχημάτισε τον Αστερισμό του Λέοντα.

Δυστυχώς, όσο κι αν έψαξα, δεν βρήκα το όνομα του καλλιτέχνη που έφτιαξε το μνημείο.

Πήγαμε να βρούμε το εστιατόριο, που όμως ήταν κλειστό και έτσι σκεφτήκαμε σα λύση την Κόρινθο. Δεν μπορεί, πόλη είναι, κάτι θα βρούμε. Και βρήκαμε.

Εκεί στην παραλία Καλάμια, κάτσαμε σε ένα μεζεδοπωλείο. Οι κουτσομούρες και το βραστό σταμναγκάθι ήταν υπέροχα!

Στην ίδια παραλία, εκτός από το λογότυπο «I 💗 Corinth» στέκει ένα μνημείο που μνημονεύει ένα ακόμα γεγονός από την αρχαία ιστορία.

Ο Μέγας Αλέξανδρος επισκέφθηκε την Κόρινθο το 336 π.Χ. ως επικεφαλής του πανελληνίου συνεδρίου. Ο Διογένης εκείνη την περίοδο, μετά από διάφορες περιπλανήσεις στη ζωή του, βρισκόταν και αυτός στην Κόρινθο και είχε αποφασίσει να ζει μέσα σε ένα τεράστιο πιθάρι. Ο Αλέξανδρος έχοντας ακουστά τη φήμη του Διογένη, εξέφρασε την επιθυμία να τον γνωρίσει προσωπικά. Η απάντηση του φιλοσόφου όταν το έμαθε ήταν… κυνική. «Εγώ δεν θέλω να τον δω. Εάν θέλει αυτός ας έρθει να με δει».

Αποφάσισε πράγματι να πάει ο ίδιος να τον συναντήσει, τον πλησίασε και τον προέτρεψε να του ζητήσει ότι θέλει αλλά ο Διογένης του έδωσε την γνωστή απάντηση “Μη μου στερείς αυτό που δε μπορείς να μου χαρίσεις”, εννοώντας τον ήλιο. Έτσι, ξεκίνησε μια μακρά συζήτηση με τον Διογένη, την οποία κατέγραψε και μας διέσωσε ο Δίονας ο Πλουσαραίος.

Αποφάσισε να τον αποχαιρετήσει με μία φράση που έμεινε στην ιστορία. «Αν δεν ήμουν Αλέξανδρος, θα ήθελα να ήμουν Διογένης». (Περισσότερα εδώ)

Αυτή τη συνάντηση έχει σαν θέμα το μνημείο του Αχιλλέα Βασιλείου, του 2011

Του ίδιου καλλιτέχνη, του Αχιλλέα Βασιλείου είναι και το επόμενο μνημείο, που αποτελεί και σύμβολο της πόλης της Κορίνθου.

Φτιαγμένο το 2009, στο λιμάνι της πόλης στέκει μέσα σε ένα εντυπωσιακό σιντριβάνι, το επιβλητικό φτερωτό άλογο, ο Πήγασος, που γεννήθηκε από την ένωση του Ποσειδώνα με τη Γοργόνα Μέδουσα κοντά στις πηγές του Ωκεανού (από κει πήρε και τ’ όνομα του). Είναι  σύμβολο του υδάτινου στοιχείου, το οποίο δαμάστηκε από τον Βελλεροφόντη, τον σημαντικότερο και μεγαλύτερο ίσως ήρωα των Κορινθίων. Ο Βελλερεφόντης, με τη συνδρομή της Αθηνάς που του έδωσε τα χαλινάρια, κατάφερε να υποτάξει τον Πήγασο τη στιγμή που έπινε νερό στην Άνω Πειρήνη στον Ακροκόρινθο (γνωστή ως Δρακονέρα).

Εκεί πήγαμε για τον απογευματινό μας καφέ, λίγο πριν το λιόγερμα.

Κάτσαμε εκεί δίπλα στο κτίριο του Πανεπιστημίου Πελοποννήσου,

σε κάποιο πλαϊνό τοίχο του οποίου είδαμε και πάλι τη μορφή με την οποία ξεκινήσαμε την εκδρομή μας. Ο έφιππος Γέρος του Μωριά να δείχνει προς τον Ακροκόρινθο.

Αυτή ήταν και η τελευταία εικόνα εκείνης της εκδρομής. Ή μάλλον όχι.

Ένα υπέροχο, πολύχρωμο ηλιοβασίλεμα πίσω μας όταν επιστρέφαμε μας «έγνεψε» μέσα από τον καθρέφτη.

-Καλό βράδυ και να μας ξανάρθετε!

Η εκδρομή μας στο χάρτη

 

θα χαρώ να διαβάσω τα σχόλια σας