Νίκος Ζήβας: «Το Αίμα της Μνήμης» 2!

 18 Δεκεμβρίου 2023

 

 

Λίγες μέρες πριν τις εκλογές του Ιουνίου πήγαμε να δούμε μια έκθεση με έργα του Νίκου Ζήβα στη Zivasart Gallery (Νίκος Ζήβας: "Το ίχνος των κρυμμένων σχημάτων"!).

Εκείνες τις μέρες, απέναντι στη «Μάντρα», στον χώρο της συλλογής Μνημείων Νεώτερης Αρχιτεκτονικής Κωνσταντίνου Ζήβα, ο Νίκος Ζήβας έστηνε την επερχόμενη Γλυπτική Έκθεση - Εγκατάσταση του. Μιας και θα φεύγαμε για καλοκαίρι και δεν θα βρισκόμασταν στην Αθήνα όταν θα ξεκινούσε η έκθεση φωτογράφησα τα τέσσερα έργα και τα παρουσίασα σε μια ανάρτηση (Νίκος Ζήβας: "Το Αίμα της Μνήμης"!). Η έκθεση συμπληρώθηκε με δύο ακόμα έργα,

ένα από τα οποία, το συγκλονιστικότερο απ’ όλα, κατά τη γνώμη μου, το «Σφαγείο» το είχα δει όταν το είχε συμπεριλάβει σε παλιότερη έκθεση ("Χαρτογραφία". Έκθεσή γλυπτών και ανάγλυφων του Νίκου Ζήβα στην Ζivasart gallery).

Το δεύτερο είναι το «Πόλεμος Πατήρ Πάντων». Στην κυκλική βάση του έργου, κάτω από την υδρόγειο που αιμορραγεί, με μια αλυσίδα γράφεται ο τίτλος του.

Σε ξεχωριστή εκδήλωση άλλο ένα έργο ήρθε να τη συμπληρώσει.

Το «Ο Τρόμος της Επανάστασης και ο Σφετεριστής της». 

Το έργο αφορά τη Γαλλική Επανάσταση και τη μετεξέλιξή της από τον Ναπολέοντα. Ο χάρτης της Ευρώπης φτιαγμένος από αίμα και στη μέση ο Ναπολέων, ενώ στο βάθος κυριαρχεί η λαιμητόμος. 

Λίγο πριν τα Χριστούγεννα ξαναβρέθηκα στο φιλόξενο χώρο του Ζήβα

και με την ευκαιρία, μιας και η έκθεση ήταν ακόμα στη θέση της,

την είδα

και τη φωτογράφησα.

Να σημειώσω πως το «Ο Τρόμος της Επανάστασης και ο Σφετεριστής της» είναι τοποθετημένο κάτω από μια ελιά και λόγω των πρόσφατων βροχών και του αέρα, ο τόπος έχει γεμίσει με ελιές. Κάτι η συγκεκριμένη εικόνα, κάτι η εποχή (Δεκέμβρης), στην κουβέντα μας με τον Νίκο προέκυψε το αστείο: «Ο Ναπολέων πήγε να μαζέψει ελιές»(!!!!!).

  

Εδώ θέλω να παραθέσω δύο κείμενα-σκέψεις του Νίκου Ζήβα, που αφορούν ή σχετίζονται με δύο από τα έργα της έκθεσης.

Το πρώτο αφορά το «Ο Τρόμος της Επανάστασης και ο Σφετεριστής της»

«Ένας ανοιχτός λογαριασμός με την Ιστορία είναι αυτός της Γαλλικής επανάστασης. Πάντα επίκαιρη με τα γεγονότα της να "επαναλαμβάνονται" σε ύστερες διαφορετικές ιστορικές συνθήκες με την ίδια ουσία: Η διαπάλη της Φτώχειας και του Πλούτου και η ποιότητα της σχέσης τους, μέσω των κοινωνικών αγώνων.

Ως αρχή και τέλος της ιστορικής Γαλλικής έκρηξης (κυρίως Παρισινής), θα θεωρούσα δύο ημερομηνίες του Ιούλη, του επαναστατικού Θερμιδόρ: την 14η και την 28η. Η πρώτη στα 1789, θα λάμψει από την κατάληψη της Βαστίλης και η δεύτερη στα 1794, θα σημαδευτεί από την καρατόμηση των θριαμβευτών της. Ενδιαμέσως θα υπάρξουν συνταρακτικά γεγονότα που μέχρι σήμερα ασκούν επίδραση και έχουν συνέπειες, καθώς επίσης και όσα ακολούθησαν την ήττα της. Ο Μέγας Σφετεριστής της, θα αιματοκυλήσει την Ευρώπη συνταράσσοντας όλο τον Κόσμο, και κατοχυρώνοντας τη συμμαχία της νιόφερτης στην εξουσία Αστικής Τάξης με αυτούς που ανέτρεψε: Τους Ευγενείς, τους κληρικούς και την Αυτοκρατορική Ηγεμονία…

Το επαναστατικό Σύνταγμα του 1793 θα θεμελιώσει το σύγχρονο Έθνος – Κράτος στις αρχές της δικαιοσύνης, με θεσμούς, που θα απαιτήσουν η φτωχολογιά και τα κατώτερα και μεσαία κοινωνικά στρώματα με την ιλιγγιώδη εφόρμησή τους στο προσκήνιο της Ιστορίας. Η συμμετέχουσα στην επανάσταση Αστική τάξη με τη δύναμη του χρήματος, θα αλλιώσει λίγο αργότερα το χαρακτήρα του εγχειρήματος, εκμεταλλευόμενη τις εσωτερικές αντιθέσεις των ηγετών της Επανάστασης, τις οποίες υποδαύλισε, εγκαταλείποντας την πρόσκαιρη συμμαχία της με τους αβράκωτους, τους αγρότες και τους τεχνίτες, για να ενδυθεί το φόρεμα της Αριστοκρατίας, τρομοκρατώντας και εξοντώνοντας με τις συμμορίες της «Χρυσής» νεολαίας της, τους επαναστάτες, μετά την καρατόμηση των Αρχηγών τους…

Ως Αυτοκρατορία πλέον θα αντιπαρατεθεί στο γεωπολιτικό παιχνίδι για την κυριαρχία της Ευρώπης και του κόσμου. Ο Ναπολέων το τέκνο της Επανάστασης και εν συνεχεία ο Μέγας σφετεριστής της, θα γίνει ο ενσαρκωτής αυτής της νέας συμμαχίας, που θα οδηγήσει, μέσω του ανταγωνισμού και των πολέμων, τον σύγχρονο καπιταλισμό και τη συνοδό Τεχνολογική συνεχή έκρηξη, έως τη σημερινή κατάκτηση ολόκληρης της υφηλίου.

Παρόλα αυτά όμως, στην διάρκεια αυτών των 200 χρόνων η ιστορική δυναμική της Επανάστασης δεν έσβησε…Το κόκκινο αιμάτινο νήμα της, έπιασε το ελληνικό 1821 το ευρωπαϊκό 1848, ξανά το Παρισινό 1871, το ρωσικό 1917, το γερμανικό 1919, το ισπανικό 1936, το παγκόσμιο 1968…

Στις μέρες μας, ειδικά σε αυτό το τελευταίο στάδιο της λεγόμενης παγκοσμιοποίησης, σχεδόν εδώ και μισό αιώνα, τα εθνικά χαρακτηριστικά των κρατών υποχώρησαν μπροστά στην ομοιομορφία του νικητή… Αναδύθηκαν όμως μέσα σε αυτή την ισοπέδωση, όμοιες ισχυρότατες δυνάμεις της Ανατολής και τώρα η Δύση είναι υποχρεωμένη να τις ανταγωνιστεί με μία πιθανή καταφυγή σε υβριδικές εθνικές διαφοροποιήσεις, φροντίζοντας όμως να τους αφαιρέσει τον οποιονδήποτε πατριωτικό χαρακτήρα…Μένει στους σύγχρονους πληβείους, τους σημερινούς ξεβράκωτους και τους κατεστραμμένους μεσοαστούς, αφού αρνηθούν την κατάστασή τους, ως διεθνείς πατριώτες, να πιάσουν το νήμα της Μεγάλης επανάστασης και να επαναφέρουν τη σχέση Πλούτου – Φτώχειας σε μία νέα ανθρώπινη και Δίκαιη ισορροπία...»

Ν.Ζ.

 

Το θέμα του ίδιου έργου αφορούν και τα αποσπάσματα από την ομιλία του Επαναστάτη Antoine de Saint Just (1767-1794 περισσότερα εδώ) στην Συντακτική στα 1793 (σε μετάφραση του Μάριου Βερέττα)

«...Η διασπάθιση των πόρων του δημοσίου ταμείου συνέβαλε στην υπερτίμηση των εμπορευμάτων και στην επιτυχία των συνωμοσιών. Και ιδού με ποιο τρόπο:

Τρία δισεκατομμύρια, που έκλεψαν οι προμηθευτές και οι κάθε λογής πράκτορες, ανταγωνίζονται σήμερα το κράτος στις προμήθειες του, το λαό στις αγορές και στους πάγκους των εμπόρων, τους στρατιώτες στους στρατώνες, τους εμπόρους στο εξωτερικό.

Αυτά τα τρία δισεκατομμύρια ζυμώνονται μέσα στη Δημοκρατία. Στρατολογούν για λογαριασμό του εχθρού, διαφθείρουν στρατηγούς, εξαγοράζουν δημόσιες θέσεις, δελεάζουν τους δικαστές και τους δημόσιους λειτουργούς, κάνουν το έγκλημα ισχυρότερο από το νόμο. Αυτοί που πλούτισαν θέλουν να πλουτίσουν κι άλλο...Αυτός που επιθυμεί τα αναγκαία κάνει υπομονή. Αυτός που επιθυμεί το περιττό είναι αδίστακτος. Από εδώ εκπορεύονται τα βάσανα του λαού, που η αρετή του παραμένει ανίσχυρη απέναντι στις δραστηριότητες του εχθρού του...»

(Ισχύουν και σήμερα μετά από διακόσια τριάντα χρόνια...) και

όταν ο Σαιν Ζύστ προέβλεπε τον μεταφασισμό που ζούμε....

«....Δεν αρκεί λοιπόν η διακήρυξη των δικαιωμάτων των ανθρώπων. Ένας τύραννος μπορεί να ορθωθεί και να οπλιστεί ακόμα και με αυτά τα δικαιώματα, ενάντια στο λαό. Και ο πιο καταπιεσμένος ανάμεσα στους λαούς θα είναι αυτός, που μέσα σε μία τυραννία όλο πραότητα, θα καταδυναστεύται στο όνομα των ίδιων των δικαιωμάτων του.

Κάτω από μία τόσο Αγία τυραννία, ο λαός αυτός δεν θα τολμούσε πλέον να κάνει τίποτα χωρίς να διαπράξει κάποιο έγκλημα για την ελευθερία του....»

«.... Τώρα δεν φοβόμαστε μία βίαιη κυριαρχία. Η καταπίεση θα είναι πιο επικίνδυνη και πιο κομψή....»

 

Το δεύτερο κείμενο σχετίζεται με το «Πόλεμος Πατήρ Πάντων» μιας και αφορά το θέμα του πολέμου γενικά και αυτά που συμβαίνουν στις μέρες μας στην Παλαιστίνη, αλλά και το Παλαιστινιακό γενικότερα.

«ΚΆΘΕ ΠΌΛΕΜΟΣ ΕΊΝΑΙ ΠΡΟΪΣΤΟΡΙΚΌΣ

Το Αίμα είναι και θα είναι το αντίτιμο αυτής της παρεξήγησης, της διαστροφής του ανθρωπίνου Πνεύματος, που παρήγαγε την Εξ-ουσία, την Επιβολή δηλαδή επί του Άλλου, μέσω της δυνατότητας του να συσσωρεύει, ήδη από τα βάθη της προϊστορίας του...

Στους καιρούς μας η τεχνολογική καταιγιστική πρόοδος ανέδειξε στο πεδίο του Πολέμου, τον Αέρα ως κυρίαρχο της διεξαγωγής του, αλλά οι τελικές μάχες δίδονται πάντοτε στο Έδαφος, σώμα με σώμα, με τα πέλματα των στρατιωτών να μετρούν την κατάκτηση, λεηλατώντας και σφάζοντας, παράγοντας ποτάμια αίματος, επιζητώντας την ολοκληρωτική καταστροφή και τον αφανισμό του αντιπάλου με το μαχαίρι και τη σφαίρα...

Στις ζέουσες γεωπολιτικές σκακιέρες των πολύπλοκων αντιθέσεων της Μέσης Ανατολής ή της Ουκρανίας, η σύγκρουση συμφερόντων των Μεγάλων Παικτών θα παραμείνει άλυτη και αενάως ακινητοποιημένη μέσα στην κόκκινη λάσπη της ιστορικής ματαιότητας, βαμμένη από το αίμα των φτωχοδιάβολων για τα καπρίτσια και τις νίκες στα σημεία, του ανταγωνισμού ενός ομογενοποιημένου διεφθαρμένου Πλούτου.

ΛΊΓΑ ΓΙΑ ΤΟ ΠΑΛΑΙΣΤΙΝΙΑΚΌ

Λίγο πριν την έναρξη της παγκοσμιοποίησης, η μέχρι τότε αποικιοκρατία τελείωνε, αφού σχεδόν όλα τα εθνικοαπελευθερωτικά κινήματα ως νικηφόρα ανά τον κόσμο εδραίωναν μία κίβδηλη ανεξαρτησία, δημιουργώντας συνθήκες ενός Νέου Αποικισμού μέσω της παγκόσμιας επιβολής του Εμπορεύματος.

Σε αυτήν τη φάση έγινε το μεγάλο βήμα της συμφιλίωσης και της αναγνώρισης του κράτους της Παλαιστίνης με τη συμφωνία Ράμπιν - Αραφάτ. Και όμως το βαθύ κράτος του Ισραήλ δεν το επέτρεψε δολοφονώντας τον Αρχηγό του.

Ακολουθήθηκε έτσι το νέο μοντέλο της Pax Americana η οποία χάνοντας τους εχθρούς της, αφού τους αφομοίωσε, δημιούργησε καινούργιους: τους Τρομοκράτες. Χρησιμοποιώντας φανατικούς του Ισλάμ χρηματοδότησε και οργάνωσε διάφορους στρατούς, που αναλόγως χειραγώγησε, προκαλώντας προληπτικούς πολέμους και κάνοντας τους πληθυσμούς της Δύσης να ακολουθήσουν μοντέλα συνεχούς επαγρύπνησης και τρόμου όπως εφαρμόζονται στους λαούς του Ισραήλ και της Παλαιστίνης.

Μετά το τέλος της PLO και του ηγέτη της Γιάσερ Αραφάτ, εξολοθρεύτηκε κάθε ίχνος των αυθεντικών οργανώσεων με τα καθαρά πολιτικά τους χαρακτηριστικά. Εμφανίστηκαν στη θέση τους υβρίδια ισλαμοφασιστικών οργανώσεων χρηματοδοτούμενα από τη Δύση και το βαθύ κράτος του Ισραήλ ώστε να μην πάψει ποτέ αυτή η πληγή της σύγκρουσης του τρόμου και της αδικίας κατά των Παλαιστινίων, εφαρμόζοντας όπως και τώρα τη μέθοδο της Προβοκάτσιας.

Η Λωρίδα της ματωμένης Γάζας δεν θα μπορέσει να γιατρέψει αυτή τη μεγάλη πληγή και για τους δύο λαούς...

Κάποτε οι εμπόλεμοι χρησιμοποιούσαν τους πληροφοριοδότες για την ευνοϊκή έκβαση της σύγκρουσης. Τώρα είναι οι πληροφοριοδότες και οι μυστικοί πράκτορες που χρησιμοποιούν τον πόλεμο και τον τρόμο του αίματος, επηρεάζοντας το παγκόσμιο γεωπολιτικό παίγνιο...»

Ν.Ζ.

 

Αν και το θέμα της συγκεκριμένης ανάρτησης είναι δυσάρεστο και ίσως να μην ταιριάζει στο γιορταστικό κλίμα των ημερών, ας μην ξεχνάμε πως αυτή είναι η θλιβερή πραγματικότητα, που διαμορφώνουν όλοι αυτοί που κατέχουν την κάθε μορφή εξουσίας, χωρίς συναισθηματισμούς αδιαφορώντας για το «πόπολο». Εμείς όμως ας σταθούμε αισιόδοξοι πως όλα κάποτε θα αλλάξουν (όχι βέβαια αυτόματα και από μόνα τους) και ο άνθρωπος θα μπορέσει να αντικρύσει μια διαφορετική, πιο όμορφη πραγματικότητα. Μέχρι τότε…

 

Χρόνια πολλά σε όλους και καλές γιορτές!

θα χαρώ να διαβάσω τα σχόλια σας