Στην Κ. Ευρώπη πάνω σε 4 ρόδες-Μέρος 1ο-Γερμανία, Βαυαρία
(2ο Οδικό ταξίδι στην Ευρώπη)
Το πλοίο φτάνει στο λιμάνι
-Τα σέβη μου Υψηλοτάτη!!
Κι αυτή φιλάρεσκα και με ένα χαμόγελο ανωτερότητας άφησε να φανούν κάποια από τα πολλά της κάλλη, κρατώντας τα υπόλοιπα γι αυτούς που είναι πρόθυμοι για πιο στενές προσεγγίσεις. Και όλοι εμείς οι κοινοί θνητοί με ανοικτό στόμα, τα κλείστρα των φωτογραφικών μας μηχανών να έχουν πάρει φωτιά και οι κασέτες, οι κάρτες μνήμης και τα DVD των βιντεοκαμερών μας να γεμίζουν αποτίνουμε φόρο τιμής στην πεντάμορφη!
Η Serenissima! Η Γαληνότατη!! Η θαλασσοκράτειρα Βενετιά εκεί μπροστά μας να μας προσφέρει μια από τις ομορφότερες εικόνες που μπορεί να δει κάποιος όταν ταξιδεύει στην Ευρώπη και φτάνει πρωί-πρωί στο λιμάνι της. Για 45 ολόκληρα λεπτά της ώρας το καράβι πηγαίνοντας αργά-αργά προσφέρει στους επιβάτες του ένα υπερθέαμα που συνοδεύεται από τη σχετική ξενάγηση. Μπορεί άραγε ένα οδικό ταξίδι να ξεκινήσει με ομορφότερο τρόπο; Και να τελειώσει βέβαια μιας και η αναχώρηση από τη Βενετία ακολουθεί ακριβώς την αντίθετη πορεία; Το καλύτερο καλωσόρισμα και ο καλύτερος αποχαιρετισμός! Και ενδιάμεσα ομορφιές, πολλές ομορφιές σε 4 χώρες της Ευρώπης.
Αρχή του παραμυθιού καλησπέρα σας!!!
Μέρος 1ο-Γερμανία
16-25/7/08
Ημέρα 1η
Ήταν 11 το πρωί της 16ης του Ιουλίου που μας πέρασε όταν οι τροχοί του αυτοκινήτου πάτησαν το Ιταλικό έδαφος στο λιμάνι της Βενετίας και πολύ αργά, λόγω κίνησης άρχισε το ταξίδι για τα βόρεια. Ήμασταν δύο αυτοκίνητά και ένα τροχόσπιτο.
Μπήκαμε στον αυτοκινητόδρομο (Autostrada) Α4 με κατεύθυνση δυτικά προς Βερόνα. Η κίνηση; Απίστευτη!! Στη δεξιά λωρίδα τα φορτηγά σχημάτιζαν «τοίχο». Παρ’ όλα αυτά η ταχύτητά μας ήταν σταθερά 100-110 χμ/ώρα. Λίγο πριν τη Βερόνα μια νταλίκα παρά λίγο να μας στείλει για πολύ μακρινό ταξίδι(!!!!). Έξω από τη Βερόνα στρίψαμε δεξιά προς τα βόρεια στον Α22 και βρεθήκαμε να πηγαίνουμε δίπλα από τον ποταμό Αδίγη (Adige) το ποτάμι που περνά μέσα από τη Βερόνα και κατεβαίνει από τις Άλπεις. Το τοπίο πανέμορφο. Η κοιλάδα δεξιά και αριστερά του δρόμου με μικρά χωριουδάκια, κάστρα και μοναστήρια σε κορυφές λόφων και αμπέλια. Ατέλειωτες σειρές αμπελιών. Το ποτάμι «έπαιζε» μαζί μας πηγαίνοντας μια αριστερά και μια δεξιά του δρόμου. Ο δρόμος με λιγότερη κίνηση τώρα ανηφόριζε. Ήμασταν πια στους πρόποδες των Άλπεων. Κατεύθυνσή μας η διάβαση Brenner ή Brennero στα Ιταλικά στα σύνορα με την Αυστρία, μια απόσταση περίπου 350 χμ από τη Βενετία. Περασμένο μεσημέρι πια φτάσαμε στα σύνορα, αγοράσαμε τη Βινιέτα των 10 ημερών και συνεχίσαμε για Innsbruck και στη συνέχεια για τα Αυστρογερμανικά σύνορα προς Μόναχο, περίπου 120 χμ. Τώρα πια μπήκαμε και τρέχουμε στις περίφημες Autobahn τους αυτοκινητόδρομους της Γερμανίας. Κινούμαστε στην Α8 και έξω από το Μόναχο παίρνουμε την Α9 με κατεύθυνση τη Νυρεμβέργη, τελικό μας προορισμό, συνολικά περίπου 720 χμ από τη Βενετία και 9 ώρες μαζί με τις λίγες στάσεις που κάναμε. Και εδώ η κίνηση φοβερή. Καμιά σχέση με Ελλάδα. Αλλά επειδή οδηγούν εφαρμόζοντας τον ΚΟΚ (σε αντίθεση με τη χώρα μας που ΌΛΟΙ αυτοσχεδιάζουμε) δεν ένοιωσα ούτε στιγμή ανασφάλεια. Λίγο πριν τη Νυρεμβέργη, σε ένα πάρκινγκ, μας περίμενε ο Axel, φίλος που μένει μόνιμα εκεί, είναι μεγάλος Φιλέλληνας και ξέρει πολύ καλά Ελληνικά. Αγκαλιές, φιλιά και πάλι στα αυτοκίνητα για το κάμπινγκ μας λίγο έξω από τη Νυρεμβέργη. Στήσαμε και έτοιμοι για την πρώτη μας επαφή με τις Γερμανικές λιχουδιές και τη Γερμανική μπύρα. Φυσικά τι άλλο; Κότσι και λουκάνικα Νυρεμβέργης. Κάτι μικρά λουκάνικα με μυρωδικά. Καταπληκτική γεύση, καμιά σχέση με ότι άλλο ξέραμε. Και φυσικά η μπύρα το κάτι άλλο. Το εστιατόριο βρίσκεται δίπλα σε μια λίμνη, σε ένα χώρο με αθλητικές εγκαταστάσεις αλλά και ένα αμφιθέατρο-πολιτιστικό πολύκεντρο με αίθουσες συναυλιών, θέατρα και γκαλερί. Φάγαμε, είπαμε τα νέα μας και ψόφιοι γυρίσαμε στο κάμπινγκ για ύπνο. Το βράδυ έβρεξε και η ψύχρα έκανε αισθητή την παρουσία της. Τι γλυκιά που ήταν όμως!!!
Ημέρα 2η
ΝΥΡΕΜΒΕΡΓΗ
Λίγο μετά το ξημέρωμα σηκώθηκα χορτασμένος ύπνο και ξεκούραστος. Ο καιρός βαρύς και υγρός. Φόρεσα ένα μπουφάν (δάγκωνε το κρύο), πήρα μια καρέκλα και έκατσα κάτω από μια βελανιδιά. Η απόλυτη ησυχία και ηρεμία γέμιζε κάθε μου κύτταρο. Ώσπου ένας σιγανός ήχος τράβηξε την προσοχή μου. Ένα σκιουράκι έψαχνε κάτω από τα δέντρα για βελανίδια. Σε λίγο άλλο ένα και ένα τρίτο στήσανε συναυλία μασουλώντας τα βελανίδια που έβρισκαν κάτω. Δυστυχώς το κάμπινγκ άρχισε να ξυπνά και τα σκιουράκια εξαφανίστηκαν μαζί με την ειδυλλιακή ατμόσφαιρα. Σε λίγο ξύπνησαν και οι υπόλοιποι, φτιάξαμε το πρωινό μας και ήμασταν έτοιμοι για την πρώτη μέρα μας στη Μέση Φραγκονία. Με οδηγό τα GPS φτάσαμε στο σπίτι του φίλου μας. Χαρές, αγκαλιές και φιλιά με την γυναίκα του και ξεκινάμε για το κέντρο της Νυρεμβέργης.
Η Νυρεμβέργη κατά τα Μεσαιωνικά χρόνια γνώρισε πολύ μεγάλη ακμή και αυτό φαίνεται σήμερα στο Ιστορικό της Κέντρο, το οποίο αν και σχεδόν ισοπεδώθηκε από τους συμμάχους στα τέλη του Β΄ Π.Π., αποκαταστάθηκε σε μεγάλο βαθμό για να είναι σήμερα ένα κόσμημα που το χαίρονται ντόπιοι και επισκέπτες
Αφήνουμε τα αυτοκίνητα σε στεγασμένο πάρκινγκ μέσα στην παλιά πόλη και ξεκινάμε τον ποδαρόδρομο. Πρώτη μας στάση η πλατεία μπροστά από την εκκλησία του Αγίου Σέμπαλντ. Στη μια πλευρά η εκκλησία και γύρω κτίρια μεσαιωνικού χαρακτήρα με τις αλλαγές που έχουν υποστεί κατά τη διάρκεια των αιώνων χρήσης τους. Ορισμένα από αυτά με τις χαρακτηριστικές εξωτερικές ξυλοδεσιές και με μια ιδιαίτερη προεξοχή που μου θύμιζε λίγο τα καφασωτά των Αραβικών και γενικά Μουσουλμανικών χωρών. Σήμερα με γυάλινα παράθυρα, στολισμένα με λουλούδια και μικρά κεντημένα κουρτινάκια αποτελούν μια πολύ γραφική πινελιά στην έτσι κι αλλιώς πανέμορφη εικόνα. Οι προεξοχές αυτές όμως σε παλαιότερες εποχές έπαιζαν άλλο ρόλο. Ήταν τα μικρά παρεκκλήσια των σπιτιών, οι χώροι προσευχής της οικογένειας. Μόνο ένα από τα κτίρια της πλατείας φαινόταν ότι διέθετε το παλιό εκείνο παρεκκλήσι και μάλιστα με την αλλοτινή του χρήση. Τα κτίρια γενικά μέσα στην παλιά πόλη είναι συνήθως ή κυβερνητικά ή εκκλησιαστικά (όπως αυτό απέναντι από την εκκλησία και το οποίο ήταν το σπίτι του ιερέα) ή έχουν άλλες χρήσεις (εστιατόρια, ξενοδοχεία, μπυραρίες και λοιπά καταστήματα) Εντύπωση μου έκανε ένα κτίριο με θαυμάσια αναγεννησιακή πρόσοψη που λειτουργεί σαν youth hostel!! Και όμως διατηρείται σε άριστη κατάσταση.
Μπήκαμε στην εκκλησία. Αναφέρεται σαν η παλαιότερη εκκλησία της πόλης, του 14ου αι. Μεγάλη, εντυπωσιακή και όπως οι περισσότερες μεσαιωνικού χαρακτήρα Ευρωπαϊκές εκκλησίες, πολύ λιτή. Διάφορα έργα τέχνης κοσμούν το ναό με εντυπωσιακότερο τον τάφο του Αγ.Σέμπαλντ, ένα μπρούτζινο αριστούργημα για τη δημιουργία του οποίου εργάστηκαν 11 χρόνια ο Peter Vischer ο Πρεσβύτερος και οι γιοι του. Σε κάποιο σημείο του υπάρχει και ανάγλυφη η αυτοπροσωπογραφία του μεγάλου αυτού καλλιτέχνη αλλά και ο Ηρακλής (!!!) με τη λεοντή του και το ρόπαλο αλλά και άλλες φιγούρες της Ελληνικής μυθολογίας.
Στη φωτογραφία φαίνονται μερικές λεπτομέρειες από τον τάφο. Αριστερά ο καλλιτέχνης, δεξιά πάνω φιγούρες από την Ελληνική Μυθολογία και κάτω ο Ηρακλής
Πολύ ενδιαφέρον το άγαλμα δίπλα σε μία από τις πύλες που εικονίζει έναν άντρα . Από μπρος είναι κανονικά ντυμένος αλλά από πίσω λείπει το ρούχο και φαίνεται το μισοσαπισμένο νεκρό κορμί με κάποια από τα όργανα να φαίνονται και διάφορα «ζωντανά» να βγαίνουν από μέσα. Η θρησκευτική αλληγορία σε όλο το φρικιαστικό της μεγαλείο!
Πολύ όμορφο το ξυλόγλυπτο και χρωματισμένο τρίπτυχο του διάσημου τέκνου της Νυρεμβέργης, του Veit Stoss, έργα του οποίου υπάρχουν σε διάφορες πόλεις της Γερμανίας αλλά και άλλων χωρών με πιο γνωστό ίσως από όλα την ανεπανάληπτη Αγία Τράπεζα του Καθεδρικού της Παναγίας στην κεντρική πλατεία της Κρακοβίας στην Πολωνία.
Στην έξοδο του Ναού την προσοχή μας τράβηξε ένα παράξενο σύγχρονο αντικείμενο. Αφού το περιεργαστήκαμε είδαμε ότι πρόκειται για φορητό κρεβάτι με ρόδες και τιμόνι πατινιού για εύκολη μεταφορά, αλλά και με διάφορα απαραίτητα για άστεγους που τους το «δανείζει» η εκκλησία!!
Βγήκαμε από την εκκλησία και ανηφορίσαμε για το κάστρο. Μπροστά μας η πλατεία του πιο διάσημου τέκνου της πόλης του μεγάλου ζωγράφου Albrecht Durer και το μνημείο του. Κάτω από την πλατεία βρίσκεται ένα σύστημα στοών που έχουν χρησιμέψει παλαιότερα σαν ζυθοποιία αλλά και σαν καταφύγιο στον Β΄ Π.Π. και σήμερα είναι επισκέψιμες. Εμείς συνεχίσαμε την ανηφόρα και βγήκαμε στην κυρίως πλατεία της πάνω παλιάς πόλης με το σπίτι του Ντύρερ στα αριστερά αλλά και την πύλη του πύργου Tiergartnertor . Δεξιά μας το ξύλινο υστερογοτθικό κτίριο Pilatushaus με το γλυπτό του λαγού μπροστά του, έργο του 1984, αναφορά σε γνωστή υδατογραφία του Ντύρερ στον οποίο είναι αφιερωμένο. Όλη η πλατεία γύρω-γύρω έχει κτίρια με ξυλοδεσιές, μια εικόνα γνώριμη σε πολλές Ευρωπαϊκές πόλεις και χαρακτηριστική της μεσαιωνικής περιόδου.
Περάσαμε την πύλη και βρεθήκαμε έξω από τα τείχη με την τάφρο που σήμερα είναι όμορφοι κήποι στα δεξιά μας και εμείς κινηθήκαμε προς το κάστρο. Στην πραγματικότητα πρόκειται για ένα σύμπλεγμα κτιρίων, αποτέλεσμα των αλλεπάλληλων κατεδαφίσεων και ανεγέρσεων στη διάρκεια των αιώνων που πέρασαν. Φυσικά αυτό που δεσπόζει είναι το κυρίως αυτοκρατορικό κάστρο με τους κήπους του.
Γυρίσαμε προς την πλατεία που είναι το σπίτι του Ντύρερ και κατεβήκαμε τα απότομα κατηφορικά καλντερίμια. Περάσαμε πίσω από το Ναό του Αγ. Σέμπαλντ και απέναντι φάνηκε το παλιό Δημαρχείο με την αναγεννησιακή του πρόσοψη.
Λίγο πιο κάτω απλώνεται η μεγάλη πλατεία της αγοράς Hauptmarkt με τον Ναό Frauenkirche του 14ου αι. κι αυτός. Κτίστηκε κατ’ εντολή του Καρόλου του Δ΄ και για πολλά χρόνια φιλοξενούσε τα κοσμήματα του στέμματος. Απέναντι ακριβώς, μέσα στην πλατεία βρίσκεται το σύγχρονο Δημαρχείο
και μπροστά του το «Όμορφο Σιντριβάνι» (Schoner Brunnen), ένα αριστούργημα με ύψος 19 μ. και 40 φιγούρες.
Για άλλη μια φορά φαινόταν το ψηλό καλλιτεχνικό επίπεδο της πόλης που όμως μόνο τυχαίο δεν είναι. Η πόλη άκμασε σαν εμπορικός κόμβος πάνω στον εμπορικό δρόμο βορά νότου. Φαίνεται και στην υπέροχη τοιχογραφία απέναντι από το παλιό Δημαρχείο
και στο όμορφο ανάγλυφο δίπλα στην πόρτα του Εμπορικού επιμελητηρίου που στεγάζεται στο ίδιο κτίριο που στεγαζόταν τον μεσαίωνα η συντεχνία των εμπόρων.
Η οικονομική άνθηση έφερε και την πολιτιστική και, σύμφωνα με τον οδηγό μου, πολλά από τα εργαλεία που βοήθησαν στην επέκταση της Ευρώπης στην εποχή των ανακαλύψεων κατασκευάστηκαν ή και ανακαλύφθηκαν σε αυτή την πόλη.
Πάνω στο σιντριβάνι υπάρχει ένα μπρούτζινο δαχτυλίδι που όλοι πήγαιναν να γυρίσουν 3 φορές και έτσι «εξασφάλιζαν» την επάνοδό σου στην πόλη, σύμφωνα με το θρύλο, κάτι που εμείς το τάξαμε στον εαυτό μας μιας και εδώ τέλειωσε η βόλτα μας στην πανέμορφη αυτή πόλη. Ξέραμε ότι δεν είχαμε δει ούτε τα μισά αλλά έπρεπε να πάμε για φαΐ σε ένα πολύ καλό εστιατόριο πίσω από το δημαρχείο και μετά να πάμε στο ραντεβού μας. Η γυναίκα του φίλου μας μας περίμενε με σπιτικά γλυκά στο σπίτι και μετά έπρεπε να πάμε, αφού θα πηγαίναμε να αλλάξουμε, στην όπερα της πόλης στην οποία δουλεύει ο φίλος μας και μας είχε κρατήσει εισιτήρια.
Το βράδυ μας λοιπόν τελείωσε με Ντον Τζιοβάνι του Μότσαρτ σε μια αρκετά μοντέρνα παράσταση, με πολύ καλούς τραγουδιστές και ορχήστρα. Κάτι όμως η κούραση της μέρας, κάτι το μέγεθος του έργου (πάνω από 3 ώρες), κάτι τα Ιταλικά με Γερμανικούς υπέρτιτλους που δεν καταλαβαίναμε τίποτα, δεν μας επέτρεψαν να το ευχαριστηθούμε όπως θα θέλαμε. Περασμένα μεσάνυχτα γυρίσαμε στο κάμπινγκ και πέσαμε ξεροί για ύπνο. Η «δόση» κουλτούρας της μέρας που πέρασε ήταν αρκετά μεγάλη. Καλό ξημέρωμα!!
Ημέρα 3η
BAMBERG
Η επόμενη μέρα ήταν αφιερωμένη σε διαδρομές και επισκέψεις στις εξοχές και τα δάση, σε χωριά και πόλεις της Φραγκονίας, στα ΒΔ της Νυρεμβέργης. Πάνω απ’ όλα όμως ήταν μια γερή βουτιά στο «Μεσαίωνα».
Ξεκινήσαμε προς τα βόρεια παίρνοντας τον αυτοκινητόδρομο για Wurzburg. Πρώτη μας στάση η πόλη Bamberg γύρω στα 60 χμ βόρεια της Νυρεμβέργης. (http://en.wikipedia.org/wiki/Bamberg) Αφήσαμε τα αυτοκίνητα στις παρυφές της παλιάς πόλης και με τα πόδια προχωρήσαμε προς αυτήν. Έβρεχε και δεν σταμάτησε να βρέχει όλη την ώρα που ήμασταν εκεί. Την πόλη χωρίζει ο ποταμός Regnitz που πάει παράλληλα με το κύριο κανάλι του Δούναβη. Έχει ανακηρυχθεί Τόπος Παγκόσμιας Κληρονομιάς από την UNESCO κυρίως για τη δομή και την οργάνωσή της σαν πόλη που τη διατηρεί μέχρι τις μέρες μας με ελάχιστες παρεμβάσεις. Θεωρείται από τις ομορφότερες και ρομαντικότερες της Γερμανίας. Η παλιά πόλη έχει κτίρια όλων των εποχών και ρυθμών μιας και βγήκε σχεδόν ανέπαφη από τη λαίλαπα του Β΄ Παγκοσμίου Πολέμου. Κτίρια Μεσαιωνικά, Αναγεννησιακά αλλά και νεώτερα δίνουν στο πεζοδρομημένο κέντρο μια άλλη εικόνα. Αυτό σε συνδυασμό με το γεγονός ότι λίγοι σχετικά τουρίστες κυκλοφορούν στα στενά καλντερίμια της, την κάνουν πολύ γραφική.
Τα Μεσαιωνικού χαρακτήρα κτίρια με τις χαρακτηριστικές ξυλοδεσιές και τα αναγεννησιακού με τις πανέμορφες τοιχογραφίες είναι κάτι το ξεχωριστό
Πουθενά αυτές οι εικόνες δεν είναι τόσο χαρακτηριστικές όσο σε ένα και μόνο κτίριο. Το παλιό Δημαρχείο.
Είναι κτισμένο πάνω σε μια γέφυρα. Έχει πολύ ενδιαφέρον ο θρύλος για την κατασκευή του. Πριν αναφερθούμε σ’ αυτόν πρέπει να πούμε ότι η πόλη ήταν και είναι το θρησκευτικό κέντρο των Καθολικών στη Γερμανία. Ο Καθολικός Επίσκοπος ήταν πολύ ισχυρός (Πρίγκιπας-Επίσκοπος) και συνεχίζει να έχει σημαντικό ρόλο στα της περιοχής.
Σύμφωνα λοιπόν με το θρύλο ο πανίσχυρος Επίσκοπος-Άρχοντας και κατ’ επέκταση «ιδιοκτήτης» της πόλης αρνήθηκε να παραχωρήσει στους κατοίκους της γη για να φτιάξουν το Δημαρχείο τους. Αυτοί λοιπόν δήλωσαν ότι θα το φτιάξουν στο ποτάμι. Δημιούργησαν ένα τεχνητό νησί που το ένωσαν με τις δύο όχθες με δύο γέφυρες και πάνω του το έχτισαν. Το κτίριο είναι Γοτθικό του 14ου αιώνα αλλά ανακαινίστηκε τον 18ο παίρνοντας τη σημερινή του μορφή με υπέροχες τοιχογραφίες σε όλη την εξωτερική του επιφάνεια, έχει ένα μπαρόκ πύργο στη βάση του οποίου υπάρχει η αμαξιτή δίοδος της γέφυρας
και ένα κομμάτι του 17ου αιώνα, το οποίο κυριολεκτικά «κρέμεται» πάνω από τα αφρισμένα νερά του ποταμού. Το σύνολο μοιάζει κάπως με αγκυροβολημένο καράβι.
Βόρεια του Δημαρχείου στις όχθες του ποταμού βρίσκεται μια από τις πιο όμορφες γειτονιές της πόλης. Η «Μικρή Βενετία».
Παλιά ήταν η συνοικίες των ψαράδων και τα σφαγεία. Περιοχή πολύ υποβαθμισμένη δηλαδή. Σήμερα τα κτίρια αυτά είναι είτε κατοικίες, είτε πολύ όμορφα εστιατόρια και καφέ, πνιγμένα κυριολεκτικά στα λουλούδια.
Όπως στη Νυρεμβέργη αλλά και σε άλλες Βαυαρικές πόλεις, παντού μικρά μαγαζιά που πουλάνε αναμνηστικά και κυρίως Χριστουγεννιάτικα στολίδια όλο το χρόνο. Όχι όμως τα στολίδια από πλαστικό αλλά από άλλα πιο «φυσικά» υλικά. Πορσελάνη, ξύλο, τσίγκος, ύφασμα, φτιαγμένα και στολισμένα στο χέρι και γι αυτό αρκετά ακριβά. Αλλά πάνω απ’ όλα πανέμορφα. Και φυσικά παντού καφέ και εστιατόρια που όμως λόγω της βροχής τα τραπεζάκια τους που ήταν έξω ήταν άδεια. Περπατήσαμε λίγο στα σοκάκια της ανεβαίνοντας προς την κορυφή του λόφου και την υπέροχη Ντόμπλατς στην πάνω Πόλη. Στην επικλινή πλατεία δεσπόζει ο Γοτθικός Καθεδρικός του 13ου αιώνα (Dom)
με σημαντικότερο στοιχείο τον «Ιππότη της Bamberg» που δεν έχει ταυτισθεί με κάποιο Βασιλιά, παρ’ όλο που έχουν προταθεί διάφορα πρόσωπα.
Δίπλα του το μεσαιωνικό παλάτι-κάστρο του Αυτοκράτορα. Ακριβώς απέναντι είναι το μεγαλοπρεπές μπαρόκ Νέο Ανάκτορο του Επισκόπου.
Περνώντας την κεντρική του πύλη βρεθήκαμε στην αυλή-κήπο τη γεμάτη ανθισμένες τριανταφυλλιές με πολύ ωραία χρώματα, αγάλματα με μορφές της Ελληνικής μυθολογίας και υπέροχη θέα προς την πόλη από τη μια
και το μοναστήρι του Αγ. Μιχαήλ (σήμερα γηροκομείο) από την άλλη.
Βγάλαμε πολλές φωτογραφίες, τραβήξαμε βίντεο αλλά κυρίως θαυμάσαμε γύρω μας και αρχίσαμε την κατάβαση. Μόλις είχε σταματήσει και η βροχή αλλά δεν είχαμε καιρό για να προλάβουμε να δούμε ότι είχαμε προγραμματίσει. Φτάσαμε στα αυτοκίνητα περίπου 20 λεπτά μετά που είχε λήξει ο χρόνος στάθμευσης αλλά ευτυχώς δε βρήκαμε κλήση. Τυχεροί ήμασταν!
Αφήσαμε αυτή την τόσο όμορφη πόλη με άλλη μια υπόσχεση για επιστροφή κάποτε.
Από εδώ και πέρα κινηθήκαμε σε επαρχιακούς δρόμους. Εξοχές, ένα απέραντο δάσος (Steigerwald), χαρακτηρισμένο σαν Φυσικό Πάρκο και που εμείς κινηθήκαμε μέσα σ’ αυτό για λίγο μόνο και όμορφα γραφικά χωριά, μικρά και μεγάλα.
Επόμενη στάση το Μοναστήρι του Ebrach. Το Μοναστήρι πια δε λειτουργεί αλλά έχει μετατραπεί σε φυλακή(!!!!). Μόνο ο Ναός ήταν ανοικτός στον πρόναο από όπου μέσα από την καγκελόπορτα που ήταν κλειστή μπορούσε κανείς να δει τον πλούσιο μπαρόκ διάκοσμο. Συνεχίσαμε και μπήκαμε στο Uffenheim, μια μικρή πόλη, γενέτειρα του φίλου μας, ψωνίσαμε για μεσημεριανό πικνίκ και ξαναμπήκαμε στο δάσος.
Στην άκρη του δρόμου ένα τραπέζι με παγκάκια και αυτά που είχαμε ψωνίσει έγιναν το ωραιότερο γεύμα στο ωραιότερο εστιατόριο που θα μπορούσε να γίνει.
Απομεσήμερο πια φύγαμε για το Rothenburg ob der Tauber, το άλλο μεσαιωνικό διαμάντι της περιοχής.
ROTHENBURG OB DER TAUBER
Πρόκειται για ένα μεσαιωνικό διαμάντι πάνω στο «Ρομαντικό Δρόμο» (Romantische Strasse) διατηρημένο στην εντέλεια όπως ήταν έξι αιώνες πριν.
Διατηρούνται τα τείχη της πόλης με τις εντυπωσιακές τους πύλες, τα πλακόστρωτα, τα μεσαιωνικά κτίρια και οι κρήνες σε διάφορα σημεία. Όμορφες «παραφωνίες» κάποια στοιχεία αναγέννησης όπως ένα μέρος του δημαρχείου και το κτίριο στην αρχή της οδού Obere Schmiedgasse κοντά στην Markt, την κεντρική πλατεία της πόλης. Οι διατάξεις για τη συντήρηση των κτιρίων και της πόλης γενικότερα είναι οι αυστηρότερες της Γερμανίας.
Αφήσαμε το αυτοκίνητο στο πάρκινγκ έξω από τα τείχη και μπήκαμε στην παλιά πόλη από την Galgentor ή Wurzburgertor μιας και είναι η πύλη που οδηγεί στο Wurzburg. Περνώντας την πύλη είναι σα να μπαίνεις σε χρονομηχανή. Οι εικόνες γύρω σα σκηνικό για ταινία εποχής. ΜΕΣΑΙΩΝΑΣ!! Πλακόστρωτα και στενά ισόγεια ή δίπατα κτίρια καλυμμένα το ένα δίπλα στο άλλο με τις χαρακτηριστικές ξυλοδεσιές. Στρίβοντας δεξιά κι αριστερά σε πλακόστρωτα δρομάκια φτάσαμε στη Markt.
Ελαφρά κατηφορική με ένα σωρό μεσαιωνικά κτίρια γύρω-γύρω είναι μια κούκλα!!
Μπαίνοντας από τη Neugasse δεξιά είναι το Δημαρχείο (Rathaus) που άρχισε να κτίζεται τον 14ο αι. σε γοτθικό ύφος και τελείωσε στην Αναγέννηση. Στο κέντρο της πρόσοψης είναι ο ελικοειδής πύργος που δίνει την εντύπωση στραβής κατασκευής. Στην αναγεννησιακή στοά μπροστά βρίσκεται και το γραφείο τουρισμού. Πίσω ακριβώς από το δημαρχείο βρίσκεται ο γοτθικός ναός του Αγ. Ιακώβου (Jakobskirche) που ήταν κλειστός όταν πήγαμε.
Στη ΝΔ πλευρά της πλατείας είναι μια εντυπωσιακή κρήνη.
Κάτσαμε για ένα καφέ δίπλα στο δημαρχείο και στη συνέχεια αφιερώσαμε τουλάχιστον ένα δίωρο σε βόλτες-βουτιές στο μεσαίωνα!
Στη γωνία του δημαρχείου απέναντι από την κρήνη δύο αντίγραφα των πρώτων «αυτοκινήτων» είχαν μαζέψει αρκετό κόσμο που τα χάζευε. Πρόκειται ουσιαστικά για άμαξες χωρίς άλογα. Μια ατμοκίνητη μηχανή και στη θέση των ινίων ένα τιμόνι περίπου σαν αυτό της βάρκας και η άμαξα έγινε αυτοκίνητο!! Σκούρα μπλε, καλογυαλισμένα με πολλά επίχρυσα στολίδια, ήταν πραγματικά πολύ εντυπωσιακά.
Ακολουθώντας την Hergasse στα δυτικά βγήκαμε από τα τείχη και μπροστά μας απλώθηκε η εκπληκτική θέα της καταπράσινης κοιλάδας του ποταμού Tauber. Το ποτάμι, σχετικά μικρό, ίσα που φαινόταν πολύ λίγο ανάμεσα από τα πυκνά φυλλώματα των δέντρων.
Ξανά πίσω στη Markt και πήραμε την Obere Schmiedgasse. Στο τέλος της σχηματίζεται μια μικρή τριγωνική πλατεία, η Plonlein.
Γυρίσαμε στη Markt και χαζέψαμε σε ένα τρίπατο κτίριο με ότι Χριστουγεννιάτικο μπορεί να βάλει ο νους σου. Να μπαίνεις μέσα και να μην μπορείς να βγεις! Φυσικά και εμείς το ίδιο πάθαμε. Με τα πολλά βγήκαμε έχοντας αγοράσει το κατιτίς μας.
Σε πολλές βιτρίνες γεμάτες μικρά κομψοτεχνήματα βλέπαμε και ένα τεράστιο γυάλινο ποτήρι. Είναι το αντίγραφο του Meistertrunk.
Η πραγματική ιστορία και ένας θρύλος συνοδεύουν αυτό το ποτήρι που έχει χωρητικότητα 3,25 lt.
Στα 1631 ο τριακονταετής πόλεμος μεταξύ καθολικών και προτεσταντών φτάνει και σε αυτή την πόλη. Ο καθολικός στρατηγός Tilly πολιορκεί την πόλη που αρνείται να παραδοθεί και αντιστέκεται. Όχι όμως για πολύ. Ο στρατός μπαίνει στην πόλη, συλλαμβάνει το Δήμαρχο και το δημοτικό συμβούλιο, τους καταδικάζει σε θάνατο και αποφασίζει να ισοπεδώσει την πόλη. Εδώ τελειώνει η ιστορία. Ο θρύλος λέει ότι ο Tilly πριν την εκτέλεση των αποφάσεών του θέλησε λίγο κρασί που του προσφέρθηκε στο Meistertrunk. Του ήρθε τότε η ιδέα να προκαλέσει τους ντόπιους. Αν κάποιος έπινε ένα γεμάτο Meistertrunk με κρασί μονορούφι θα έδινε χάρη στην πόλη. Ο δήμαρχος Georg Nusch δέχτηκε (δεν είχε άλλωστε να χάσει και τίποτα!) και τα κατάφερε! Φυσικά για τρεις μέρες ήταν σε κατάσταση απόλυτης μέθης. Έτσι εμείς σήμερα μπορούμε και απολαμβάνουμε το Rothenburg όπως ήταν τότε. Φαίνεται όμως ότι στην πραγματικότητα πρόσφεραν στον Tilly ένα τεράστιο χρηματικό ποσό και έτσι γλίτωσαν. Ο ντόπιος ποιητής Adam Horber έκανε το θρύλο θεατρικό έργο που παίζεται ανελλιπώς από το 1881 κάθε Whitsuntide (Πεντηκοστή) στη διάρκεια μεγάλου πανηγυριού στο οποίο συμμετέχει όλη η πόλη. Κάθε φορά που σκέφτομαι τον «ηρωικό» δήμαρχο και την κατάστασή του μετά το κατόρθωμά του δεν μπορώ να συγκρατήσω τα γέλια μου. Έτσι, γεμάτοι πανέμορφες εικόνες και σε πλήρη «ευθυμία» αφήσαμε το Rothenburg και γυρίσαμε στο κάμπινγκ για ξεκούραση. Την επομένη άλλη μια μεσαιωνική πόλη της περιοχής περίμενε να την ανακαλύψουμε!!
Ημέρα 4η
REGENSBURG
Το Regensburg είναι μια καλοδιατηρημένη μεσαιωνική πόλη βορειοανατολικά του Μονάχου, λιγότερο από 80χμ. από τα σύνορα με την Τσεχία. Στην πόλη εκτός από τα μεσαιωνικά μνημεία υπάρχουν και άλλα πολλά από όλη την ιστορία της. Παλαιότερα αλλά και νεώτερα.
Η Castra Regina των ρωμαίων (από όπου και το όνομα της πόλης) είναι χτισμένη πάνω στο Δούναβη και χτίστηκε εκεί για να φυλάει τα βόρεια σύνορα της αυτοκρατορίας. Τον 11ο αι. έγινε η πρωτεύουσα του πρώτου δουκάτου της Βαυαρίας.
Φύγαμε από τη Νυρεμβέργη για το Regensburg και κάναμε μια στάση για ψώνια σε ένα πολύ μεγάλο κατάστημα με είδη κάμπινγκ αλλά και για δραστηριότητες υπαίθρου. Πάνω από μια ώρα ήταν αρκετή για να αφήσουμε αρκετά ΕΥΡΩ και να φορτώσουμε αρκετά πράγματα στο αυτοκίνητο.
Φτάσαμε στο Regensburg αφήσαμε το αυτοκίνητο σε ένα υπόγειο χώρο στάθμευσης και με το ασανσέρ βγήκαμε στην επιφάνεια της γης στην Arnulfsplatz. Ακολουθώντας τον πεζόδρομο Ludwigstrasse και με κατεύθυνση προς τα ανατολικά και το ποτάμι, περάσαμε από κάποια καλντερίμια με όμορφα μικρά ή μεγάλα παλαιά κτίρια.
Μερικά από αυτά είναι πολύ εντυπωσιακά όπως το Altes Rathaus (παλιό δημαρχείο)
ή το σπίτι με την τοιχογραφία του Γολιάθ στην οδό Goliathstrasse όπου έζησε για ένα διάστημα το 1945 ο Όσκαρ Σίντλερ.
Μας έκαναν επίσης εντύπωση κάποια κτίρια με μεγάλους πύργους, τετράγωνης διατομής, σαν αυτούς που υπάρχουν σε πολλές Ιταλικές πόλεις. Στη διάρκεια του 14ου και 15ου αι., περίοδο μεγάλης ακμής για την πόλη, οι έμποροι ακολουθώντας τη μόδα μιμήθηκαν αρχιτεκτονικά τα αντίστοιχα ιταλικά κτίρια και μάλιστα ανταγωνιζόμενοι μεταξύ τους έκαναν τους πύργους όλο και πιο ψηλούς. Σήμερα σώζονται πάνω από 20 τέτοιοι πύργοι
Φτάσαμε στην καταπληκτική αυτοκρατορική πύλη-προγεφύρωμα, με το ρολόι (από τη μεριά του ποταμού), που το μεσαίωνα ήταν αποθήκη αλατιού, αυτού του πολύτιμου εκείνη την εποχή αγαθού
και βγήκαμε στον Δούναβη και τη μοναδική Steinerne Brucke (πέτρινη γέφυρα). Πρόκειται για γέφυρα μήκους 309μ. που χτίστηκε από το 1135 ως το 1146. Είναι δύο αιώνες παλιότερη από τη γέφυρα του Καρόλου στην Πράγα. Ήταν την εποχή εκείνη επίτευγμα μηχανικής.
Υπάρχει ένας θρύλος που λέει ότι για την κατασκευή της έβαλε την ουρίτσα της και ο διάβολος με αντάλλαγμα την ψυχή του πρώτου που θα πέρναγε από πάνω της. Οι πονηροί ντόπιοι δέχτηκαν και όταν τέλειωσε έβαλαν να περάσει ένα γαϊδούρι (!!!). Το ποτάμι σε αυτό το μέρος είναι μεν αρκετά πλατύ αλλά και αρκετά ορμητικό. Από τη γέφυρα έχει κανείς την ωραιότερη εικόνα της πόλης.
Δίπλα βρίσκεται ο αρχαιότερο εστιατόριο πρόχειρου φαγητού (φαστφουντάδικο) στον κόσμο, το Historische Wurstkuche (!!). Λέγεται ότι φτιάχτηκε για να προσφέρει φαγητό (τα υπέροχα λουκάνικα του Regensburg) στους εργάτες που έφτιαχναν τη γέφυρα και από τότε λειτουργεί ανελλιπώς!!!! Πεινάγαμε κι εμείς αλλά ήταν γεμάτο. Έτσι έχω άλλο ένα λόγο να πάω πάλι για να φάω σε ένα τόσο παλιό μαγαζί (!!!!).
Από τη γέφυρα, ακολουθώντας την Underden Schwibbogen προς τα ανατολικά φτάσαμε στα απομεινάρια του ρωμαϊκού τείχους και της εντυπωσιακής πύλης Porta Praetoria που χρονολογείται από το 179 π.Χ.
Περνώντας από την πύλη και ανηφορίζοντας προς τα δυτικά φτάσαμε στον Καθεδρικό (Dom) του Αγ. Πέτρου. Είναι ένας τεράστιος ναός στη θέση του ρωμαϊκού οχυρού. Χτίστηκε από το 1250 ως το 1525, ενώ οι δυτικοί πύργοι προστέθηκαν στα μέσα του 19ου αι.
Θαυμάσια είναι τα βιτρό του 14ου αι., αλλά και τα δύο γλυπτά του 1280 στα δυτικά της Αγίας Τράπεζας που παριστάνουν τον Ευαγγελισμό. Στη μια κολώνα ο χαμογελαστός άγγελος που φέρνει το καλό νέο και στην άλλη η Θεοτόκος. Από τον Καθεδρικό πήγαμε να δούμε τα παράξενα και ανεξήγητα, από τους ειδικούς, γλυπτά στην πρόσοψη του ναού του Αγ. Ιακώβου του 12ου αι.
Γυρίσαμε στην πλατεία απ’ όπου ξεκινήσαμε και φυσικά πήραμε τα ξακουστά λουκάνικα μέσα σε ψωμάκια και διάφορες γλυκές ή καυτερές μουστάρδες στη διάθεσή σου για να τα συνοδέψεις. Και βέβαια μπύρα. Όλα αυτά στα όρθια. Είπαμε, μας αρέσει το φαΐ του δρόμου. Αράξαμε στη σκιά των δέντρων της πλατείας (μόλις είχε τελειώσει και έκλεινε η υπαίθρια αγορά) και αφού χορτάσαμε κάπως την πείνα και τη δίψα μας, κατεβήκαμε στο πάρκινγκ, πήραμε το αυτοκίνητο και περνώντας έξω από το εντυπωσιακό παλάτι Schloss Thurnund Taxis (άλλος ένας λόγος να ξαναπάω στο Regensburg) φύγαμε γρήγορα για το αεροδρόμιο F.J.Strauss του Μονάχου να πάρουμε τις κόρες μας που έρχονταν από τη Βαρκελώνη. Στη Νυρεμβέργη πήγαμε στο σπίτι του φίλου μας και στη συνέχεια πήγαμε για το αποχαιρετιστήριο δείπνο, το τελευταίο μας στη Βαυαρία, σε ένα παραδοσιακό εστιατόριο, το Petzen Garten. Δοκιμάσαμε λουκάνικα, κότσια αλλά και κυνήγι και φυσικά μπύρα. Αποχαιρετιστήκαμε με τους φίλους μας και γυρίσαμε να ξεκουραστούμε. Την άλλη μέρα φεύγαμε για Βερολίνο. Εις το επανιδείν Βαυαρία πανέμορφη!! Auf Wiedersehen!!
πριν αναχωρήσουμε από τη Βενετία για την επιστροφή στην Ελλάδα
| ||||||||||||||||||
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου