Στην Κ. Ευρώπη πάνω σε 4 ρόδες-Μέρος 1ο-Γερμανία, Βερολίνο και γύρω περιοχές!!
(2ο Οδικό ταξίδι στην Ευρώπη)(συνέχεια από Τέσσερις μέρες σε πόλεις της Βαυαρίας!)
Ημέρα 5η
Οδηγώντας σε ένα από τους κεντρικότερους αυτοκινητόδρομους της Γερμανίας, τον Α9 με σχετική κίνηση και κάνοντας κάτι παραπάνω από 400χμ., φτάσαμε στον επόμενό μας προορισμό. Η περιοχή της πρωτεύουσας της χώρας. Είχαμε κλείσει να μείνουμε σε ένα κάμπινγκ μεταξύ Βερολίνου και Potsdam, στην περιοχή Kleinmachnow, πάνω στο κανάλι Teltow που πηγαίνει προς την Πολωνία. Οι φίλοι μας τακτοποιήσανε το τροχόσπιτό τους και εμείς τακτοποιηθήκαμε στο συμπαθητικό δωμάτιο που είχαμε κλείσει μέσω internet. Κουρασμένοι από το ταξίδι δεν βγήκαμε. Αράξαμε στο εστιατόριο δίπλα στο κανάλι για να περάσουμε το βράδυ μας. Λουκάνικα, χοιρινές μπριζόλες, πατατοσαλάτες και μπύρες. Και απόλυτη ηρεμία που έσπαγε μόνο από τη μηχανή κάποιου μικρού σκάφους που περνούσε πότε-πότε. Ή μιας μεγάλης πολωνικής μαούνας, φορτωμένης που τράβαγε αργά-αργά προς τα ανατολικά. Στην απέναντι όχθη και μέσα στο πολύ πυκνό πράσινο φτερούγιζε ένα ζευγάρι ερωδιών. Την άλλη μέρα είδαμε ότι είχαν και μικρά. Γαλήνεψε κορμί και νους. Νωρίς στο κρεβάτι για ξεκούραση. Η επόμενη είχε πολλά να κάνουμε και να δούμε.
Ημέρα 6η
ΒΕΡΟΛΙΝΟ
Το πρωί φεύγοντας περάσαμε από ένα εξουσιοδοτημένο συνεργείο για να προμηθευτούμε το αυτοκόλλητο που χρειάζονται όλα τα οχήματα για να μπουν στην πόλη. Είναι κάτι σαν έλεγχος για την φιλικότητα του οχήματος προς το περιβάλλον.
(http://www.toytowngermany.com/lofi/index.php/t110313.html) Στη συνέχεια μπήκαμε στην ατέλειωτη ουρά των αυτοκινήτων για να μπούμε στην πόλη. Απίστευτη κίνηση. Μπήκαμε λοιπόν από τα νοτιοδυτικά και διασχίζοντας ένα μεγάλο μέρος της πόλης φτάσαμε στην περιοχή που βρίσκεται ο Καθεδρικός (Dom) αλλά και το νησί των Μουσείων. Παρκάραμε εκεί κοντά και πήγαμε να δούμε το Μουσείο της Περγάμου (http://www.smb.museum/smb/standorte/index.php?lang=en&p=2&objID=27&n=2&r=1). Τι να πει κανείς γι αυτό το μουσείο. Πρώτα απ’ όλα ότι τελικά όλοι όσοι σε κάποια φάση έχουν δύναμη την ασκούν πάνω σε ασθενέστερους πάνω κάτω με τον ίδιο τρόπο. Φωνάζουμε, και σωστά, για την κλοπή των Μαρμάρων του Παρθενώνα από τον Έλγιν. Από την άλλη Γάλλοι ή Γερμανοί έχουν γεμίσει τεράστια μουσεία είτε με κλοπιμαία, είτε με ευρήματα τα οποία αφού ανακάλυψαν οι επιστημονικές-αρχαιολογικές τους αποστολές οικειοποιήθηκαν χωρίς κανένα ενδοιασμό. Τι θα ήταν το Λούβρο χωρίς τα «κλοπιμαία» από Αίγυπτο, Περσία, Μεσοποταμία, Ελλάδα; Τι θα ήταν το Βρετανικό; Τι θα ήταν λοιπόν το Μουσείο της Περγάμου χωρίς τα τρία διαμάντια του; Τον βωμό από την Πέργαμο, την πύλη της αγοράς της Μιλήτου και την πύλη της Αστάρτης από τη Βαβυλώνα;
Μέχρι εδώ όμως με την πικρία που βγαίνει όταν βλέπεις τα κλοπιμαία άλλων πολιτισμών να δίνουν αίγλη σε αυτούς που άνομα τα οικειοποιήθηκαν.
Εμείς αυτή τη μέρα θαυμάζαμε τα αριστουργήματα προγόνων από πατρίδες που τις έσβησε η ιστορία, κρατώντας την αίγλη τους ζωντανή μέσα από τα έργα άξιων ανθρώπων.
Τέτοια ήταν τα έργα που με πραγματική έκσταση έβλεπα μπροστά μου. Εικόνες γνώριμες από φωτογραφίες και ντοκιμαντέρ αλλά ωστόσο πρωτόγνωρες. Εικόνες εντυπωσιακές. Ο βωμός της Περγάμου αναστηλωμένος σε μεγάλο βαθμό με την επιβλητική κλίμακα και τα γλυπτά της ζωφόρου που περιγράφουν πολύ παραστατικά την γιγαντομαχία σε αφήνουν άφωνο.
Και δεν είναι μόνο ο βωμός. Το ίδιο άφωνο σε αφήνουν και ένα σωρό άλλα αρχαιοελληνικά και ρωμαϊκά έργα τέχνης, με αποκορύφωμα την επιβλητική πύλη της αγοράς της Μιλήτου. Και φυσικά εκεί που δεν πιστεύεις στα μάτια σου είναι η ομορφιά της πύλης της Αστάρτης με την πομπική οδό διακοσμημένη με εφυαλωμένα τούβλα σε σχήματα δράκων και ταύρων σε μπλε και κίτρινα χρώματα και αποχρώσεις. Απίστευτη ομορφιά!! Ανεπανάληπτη!!! Δυστυχώς ήταν κλειστό για λόγους συντήρησης το ανακατασκευασμένο ανάκτορο του 12ου αι. π.Χ. από την Ασσυρία.
Στο μουσείο αυτό η μεθοδικότητα των Γερμανών μας χάρισε μια ατομική ξενάγηση στα Ελληνικά με αυτόματους ατομικούς ηλεκτρονικούς «ξεναγούς» που άρχιζαν αυτόματα την ξενάγηση σε κάθε χώρο χωριστά!!
Τελειώνοντας την επίσκεψή μας στο μουσείο πήγαμε και από το πωλητήριο που έχει ενδιαφέροντα, κατατοπιστικότατα βιβλία και πολύ καλόγουστα δώρα, που βέβαια τα τιμήσαμε δεόντως, όπως στη συνέχεια τιμήσαμε στην αυλή του τα ψωμάκια με τα λουκάνικα και τις μπύρες στην καντίνα που υπάρχει εκεί.
Από το μουσείο πήγαμε στον πομπώδη Καθεδρικό.
Κτίσμα του 19ου αι., τροποποίηση προηγούμενου του 18ου, το καμάρι του Κάιζερ Γουλιέλμου Β΄ σε Ιταλικό αναγεννησιακό-νεομπαρόκ ρυθμό δεν μας ενέπνευσε για επίσκεψη και έτσι κάτσαμε απλά στα σκαλιά του.
Κυρίως απολαύσαμε τη θέα της όμορφης πλατείας μπροστά μας με το Παλαιό μουσείο προς την πλευρά του νησιού των μουσείων.
με ένα πολύ σεμνό και ωραίο σύμπλεγμα γλυπτών προς τιμή των μεγάλων φιλοσόφων του Καρλ Μαρξ (Karl Marx) και του Φρίντριχ Ένγκελς (Friedrich Engels).
Διαγώνια προς τα ανατολικά είναι το κόκκινο δημαρχείο. Κόκκινο από το χρώμα των εξωτερικών τούβλων και όχι λόγω πολιτικών πεποιθήσεων. Σε μια στοά της Karl Liebknecht Strasse κάτσαμε για καφέ.
Κάναμε λίγο ακόμα βόλτα στην περιοχή, βγάλαμε πάρα πολλές φωτογραφίες και αποφασίσαμε να πάμε να δούμε το Εβραϊκό Μουσείο. Όχι για το εσωτερικό του που νομίζω ότι απευθύνεται κυρίως σε Εβραίους αλλά για τη μοναδική του εξωτερική όψη. Ένα λάθος στο GPS μας έστειλε στην άλλη άκρη της πόλης, μια διαδρομή περίπου 40 λεπτών που μας έδωσε όμως την ευκαιρία να δούμε την πόλη και λίγο έξω από το κέντρο. Ουδέν κακόν αμιγές καλού!! Τελικά καταλάβαμε το λάθος, το διορθώσαμε και φτάσαμε απομεσήμερο πια στο μουσείο. Τι αριστούργημα!! Δεν περιγράφεται. Ένας αρχιτεκτονικός «σπαραγμός»!! Αυτό είναι αυτό το κτίριο. Ο Daniel Libeskind, αρχιτέκτονας αυτού του αριστουργήματος πρέπει κατά την ταπεινή μου γνώμη να είναι από τους σπουδαιότερους της εποχής μας παγκοσμίως.
Όλο από μέταλλο με κάτοψη τεθλασμένης γραμμής που συμβολίζει ένα διαλυμένο άστρο του Δαυίδ, και με παράθυρα-ανοίγματα σα μαχαιριές!!!(http://www.athensberlin.com/sight.php?lid=24&did=1 ). Δεν περιγράφεται εύκολα με λόγια. Οι φίλοι μας αποφάσισαν να το επισκεφτούν. Εμάς μας αρκούσε αυτό που είχαμε δει. Έτσι περιοριστήκαμε για λίγο στο πωλητήριο όπου η κόρη μου αγόρασε ένα βιβλίο με έργα του σπουδαίου αρχιτέκτονα και φύγαμε να πάμε στο δωμάτιο όπου και θα περιμέναμε τους υπόλοιπους για να πάμε στο Potsdam για φαΐ.
Είχε πάει 8.30 το βράδυ όταν φτάσαμε στο Potsdam και παρκάραμε στο πλακόστρωτο δίπλα στην αψίδα. Στην πλατεία που βρίσκεται μπροστά της όλα τα εστιατόρια είχαν ήδη κλείσει ή κλείνανε εκείνη την ώρα. Στον πεζόδρομο που ξεκινά από την αψίδα βρήκαμε ένα «γυράδικο» κάποιων κούρδων, το μόνο ανοικτό και έτσι και απόψε γυρίσαμε για ύπνο χορτάτοι!
Ημέρα 7η
ΒΕΡΟΛΙΝΟ
Την άλλη μέρα ξανά στην πόλη. Αυτή τη φορά παρκάραμε κοντά στο σημείο ελέγχου Τσάρλυ (Check Point Charlie). Από αυτό το σημείο που βρίσκεται στην Friedrichstrasse ξεκινήσαμε τη σημερινή μας, εξαιρετικά γεμάτη μέρα στο Βερολίνο. Η εμπορευματοποίηση στην περιοχή δεν έχει όρια.
Νεαροί, ντυμένοι με στρατιωτικές στολές του Αμερικάνικου και του Βρετανικού στρατού και κρατώντας κοντάρια με τις αντίστοιχες σημαίες «φυλάνε» σκοπιά στο φυλάκιο που κάποτε αποτελούσε το μοναδικό σημείο εισόδου και εξόδου μεταξύ των δύο τμημάτων της πόλης εκατέρωθεν του τείχους.Άλλος «σφραγίζει» βίζες με τις σφραγίδες των χωρών που συμμετείχαν στην όλη διαδικασία, συμπεριλαμβανομένης και της Λαοκρατικής Δημοκρατίας της Γερμανίας (της πάλαι ποτέ Ανατολικής Γερμανίας). Και όλα αυτά επί πληρωμή ή για μια επί πληρωμή φωτογραφία με τους «φρουρούς». Προσωπικά μου προκάλεσε θλίψη η εικόνα που έβλεπα. Ασέλγεια πάνω σε ένα νεκρό και τίποτα άλλο!! Για αυτό και δεν έμεινα πάνω από λίγα λεπτά. Αποφασίσαμε να πάρουμε ένα από αυτά τα τουριστικά λεωφορεία που σε γυρνάνε στην πόλη, κατεβαίνεις όπου θέλεις και συνεχίζεις αργότερα μέχρι αργά το απόγευμα. Πήραμε λοιπόν ένα από το σημείο που βρισκόμασταν. Αφού περάσαμε από τις περιοχές του πρώην ανατολικού τομέα, Αλεξαντερπλατς, Κόκκινο Δημαρχείο, Καθεδρικός κλπ.,
κατεβήκαμε στην Πύλη του Βρανδεμβούργου, το σύμβολο της πόλης του Βερολίνου. Εμπνευσμένη από τα Προπύλαια της δικιάς μας Ακρόπολης, με τους δωρικούς της κίονες και το τέθριππο που οδηγεί η Νίκη στην κορυφή, αποτελούσε το όριο μεταξύ του Ιστορικού κέντρου στα ανατολικά και του κυνηγετικού δάσους Tiergarten στα δυτικά. Φτιάχτηκε τον 18ο αι. (τέλειωσε το 1791) πάνω στο δρόμο με τις Φιλύρες (Unter den Linden) που έμελλε να γίνει ένας από τους διασημότερους δρόμους του κόσμου. Έχει πάρα πολύ κόσμο που έρχεται να φωτογραφίσει και να φωτογραφηθεί στην ιστορική πύλη κάτι που φυσικά κάναμε κι εμείς.
Ακολουθώντας βόρεια κατεύθυνση στο επόμενο τετράγωνο είδαμε την πίσω πλευρά του κοινοβουλίου (Reichstag ή Bundestag).
Ακολουθώντας την φτάσαμε στην πλατεία της Δημοκρατίας που απλώνεται μπροστά από το επιβλητικό κτίριο. Αν και θέλαμε να ανέβουμε στον γυάλινο θόλο, αυτό δεν γινόταν γιατί ήταν κλειστός για καθαρισμό. Το κτίριο τελείωσε το 1894 και ο Κάιζερ Γουλιέλμος Β΄ το χαρακτήρισε «σπίτι των πιθήκων» εκφράζοντας με αυτόν τον τρόπο τη γνώμη του για την κοινοβουλευτική Δημοκρατία που είχε υποχρεωθεί να δεχθεί. Το κτίριο πήρε την «εκδίκησή» του όταν από εκεί το 1918 ανακοινώθηκε το τέλος της βασιλείας και η ίδρυση της Γερμανικής Δημοκρατίας. Το ίδιο αυτό κτίριο κάηκε το 1933 (μάλλον επρόκειτο για προβοκατόρικη φωτιά των ναζί) και αυτό στάθηκε η αφορμή να ανέβει ο Χίτλερ στην εξουσία και να αρχίσει ο διωγμός των Εβραίων που κατηγορήθηκαν για τον εμπρησμό αλλά και όλων των αντιπάλων των ναζί, μεταξύ των οποίων και πολλοί βουλευτές. Στις 30 Απριλίου του 1945 ο Κόκκινος Στρατός το κατέλαβε και πάνω στη μισογκρεμισμένη στέγη του ύψωσε την κόκκινη σημαία με το σφυροδρέπανο. Η φωτογραφία αυτή που ο Σοβιετικός στρατιώτης υψώνει τη σημεία έχει ταυτιστεί με το τέλος του Β΄Π.Π. αν και επίσημα ορίζεται 9 μέρες μετά με την άνευ όρων παράδοση της Γερμανίας και στην πραγματικότητα είναι 3 μήνες μετά με την αποτρόπαιη εγκληματική αμερικάνικη «λύση» της ατομικής βόμβας.
Στην πλατεία μπροστά από το κοινοβούλιο μας έκανε εντύπωση το γλυπτό με τις κάθετες μεταλλικές πλάκες, τη μια δίπλα στην άλλη, με ονόματα βουλευτών. Δεν μπόρεσα να βρω πουθενά τι ακριβώς σημαίνει αλλά με εντυπωσίασε σαν έργο.
Απέναντι ένα μεγάλο κατάστημα μέσα στο τεράστιο πάρκο, με αναμνηστικά, καφέ και εστιατόρια έδωσε διέξοδο στην καταναλωτική μας μανία αλλά και την πείνα μας. Είχε φτάσει ήδη μεσημέρι. Γυρίσαμε στην Πύλη μέσα από το πάρκο και πήραμε ξανά το τουριστικό λεωφορείο με κατεύθυνση δυτική προς
τo ανάκτορο Charlottenburg όπου και φτάσαμε έχοντας περάσει όλο το κέντρο της πόλης. Εκεί κάναμε άλλη μια στάση. Οι φίλοι μας πήγαν στο ανάκτορο. (Δεν μπορώ άλλο δωμάτια με έπιπλα Λουί τάδε. Έχω δει τόσα).
Εμείς πήγαμε να δούμε μια εξαιρετική έκθεση. Πρόκειται για την Sammlung Berggruen που στεγάζεται στο παλιό δυτικό περίπτερο του στρατώνα. Αποτελείται από πολλά έργα του Πικάσο, μερικά από τα πιο διάσημα, αλλά και άλλων όπως του Μπρακ, του Κλέε, του Σεζάν, του Βαν Γκογκ, του Χένρι Λόρενς και του Αλ. Τζιακομέτι. Εκπληκτικό Μουσείο
(http://www.smb.museum/smb/standorte/index.php?lang=en&p=2&objID=2976&n=4&r=1). Ξανά στο λεωφορείο και επιστροφή από εκεί που αρχίσαμε. Πήγαμε προς κάποια απομεινάρια του τείχους όπου είχε και την έκθεση «Τοπογραφία του Τρόμου» για τα εγκλήματα των ναζί και κυρίως των Ες Ες. Η έκθεση έχει στηθεί στα υπόγεια κελιά κρατουμένων που αποκαλύφθηκαν όταν το κτίριο αυτό και τα απέναντι που φιλοξενούσαν τις τρεις υπηρεσίες τρόπου του Γ΄ Ράιχ, την ασφάλεια, την Γκεστάπο και τα Ες Ες κατεδαφίστηκαν.
Δίπλα είναι ένα πολύ κομψό κτίριο με ωραίες τοιχογραφίες, το κτίριο Μάρτιν Γκρόπιους.
Απέναντι και διαγώνια κάτσαμε για καφέ δίπλα από ένα χώρο όπου μ’ ένα αερόστατο δεμένο με συρματόσκοινο ανεβαίνεις αρκετά ψηλά για θέα της πόλης. Εκεί ήρθε να μας βρει η κόρη του φίλου μας από τη Νυρεμβέργη, που κάνει το μεταπτυχιακό της στην κλασσική αρχαιολογία. Ο πατέρας της της εμφύσησε την αγάπη του για την Ελλάδα!
Με τα πόδια φτάσαμε μέχρι την Potsdamerplatz. Ψωνίσαμε από ένα σούπερ μάρκετ, είδαμε τα υπέροχα μοντέρνα κτίρια της περιοχής και γυρίσαμε να πάρουμε τα αυτοκίνητα για να πάμε στην περιοχή κοντά στο ζωολογικό κήπο. Εν τω μεταξύ νύχτωσε. Αλλά το Βερολίνο, σε αντίθεση με την υπόλοιπη Γερμανία δεν κοιμάται ποτέ! Παρκάραμε κοντά στην Kurfurstendamm και εκεί γύρω φάγαμε κάτι στο πόδι. Περπατήσαμε μέχρι την Breitscheidplatz όπου βρίσκονται δύο αξιοθέατα της πόλης.
Το ένα ιστορικό και είναι τα ερείπια της εκκλησίας του Κάιζερ Γουλιέλμου (Kaiser-Wilheim-Gedachtniskirche), γνωστό στους ντόπιους σαν «κούφιο δόντι» (καταστράφηκε από βομβαρδισμό το 1943) με τον πολύ μοντέρνο ναό και το κωδωνοστάσιο του 1963 δίπλα. Μέσα στην πλατεία βρίσκεται ένα αριστουργηματικό γλυπτό-συντριβάνι σε σχήμα μήλου και τεραστίων διαστάσεων με παραστάσεις από λαούς όλου του κόσμου. Και στη συνέχεια το άλλο μνημείο. Του καταναλωτισμού. Europa Center. Κτίστηκε στις αρχές της δεκαετίας του 1960 και ήταν το πρώτο αμερικάνικου τύπου εμπορικό κέντρο στη Γερμανία. Είκοσι όροφοι και άπειρος αριθμός καταστημάτων. Τα καταστήματα, ευτυχώς, ήταν κλειστά και εμείς κατεβήκαμε στο υπόγειο.
Εκεί στην Irish Pub κάτσαμε για μια μπύρα και να απολαύσουμε ένα γκρουπ με πολύ καλούς μουσικούς (λίγο μεστωμένοι είναι η αλήθεια!!) που έπαιζαν Beatles!
Πολύ ωραία ατμόσφαιρα, πολύ ωραία μουσική, κόσμος που χόρευε, πέρασε η ώρα.
Φεύγοντας είδαμε και το «Ρευστό Ρολόι». Ένα γυάλινο γλυπτό με σωλήνες και σφαίρες διαφόρων μεγεθών με ένα ανοικτό πράσινο υγρό να μετράει το χρόνο σταγόνα τη σταγόνα. Πολύ εντυπωσιακό.
Οι εικόνες που μαζέψαμε όλη τη μέρα ήταν πολλές, εντυπωσιακές αλλά και το ιστορικό τους βάρος μεγάλο. Έτσι πολύ κουρασμένοι πια, περασμένα μεσάνυχτα γυρίσαμε για ύπνο. Ο Μορφέας πήρε το βάρος από το νου μας και άφησε μόνο τις όμορφες εικόνες!
Ημέρα 8η
ΒΕΡΟΛΙΝΟ – POTSDAM
Την τρίτη μέρα στο Βερολίνο χωριστήκαμε. Οι φίλοι μας και η κόρη μου για Shopping Therapy και εμείς στο αγαπημένο μου θέμα. Μουσικά Όργανα!!
Στην περιοχή της Potsdamerplatz προς τα δυτικά βρίσκεται ένας μεγάλος χώρος δίπλα ακριβώς από το τεράστιο πάρκο Tiergarten από το οποίο χωρίζεται από την Tiergartenstrasse. Αποτελείται από διάφορα κτίρια με ανάμεσα τους διάφορες αυλές. Όλο αυτό το συγκρότημα αποτελεί το Κέντρο Πιλιτισμού (Kulturforum). Μουσεία, πινακοθήκες και η μοναδική Φιλαρμονική του Βερολίνου με την εξαίσια ακουστική της που στεγάζει τη σπουδαία ορχήστρα με τις μεγάλες εκτελέσεις!! Το κτίριο αυτό με την παράξενη εξωτερική μορφή, το χρυσαφί-κίτρινο χρώμα, που θυμίζει τέντα στεγάζει εκτός από την κύρια αίθουσα συναυλιών και την αίθουσα μουσικής δωματίου. Σε παρακείμενο κτίριο είναι το Μουσείο Μουσικών Οργάνων (Musikinstrumenten Museum). Είναι αρκετά μεγάλο και από τα καλύτερα του είδους του παγκοσμίως. Έχω δει αρκετά και πράγματι είναι από τα καλύτερα. Αυτό που λείπει κατά τη γνώμη μου είναι περισσότερα λαϊκά όργανα. Και μάλιστα άλλων χωρών, γιατί κάποια από την Κεντρική Ευρώπη υπάρχουν. Όσον αφορά όμως αυτά που έχουμε συνηθίσει να λέμε κλασσικά τι να πει κανείς. Ασύλληπτη η ποικιλία. Από πολύ παλιά όργανα ως σχετικά σύγχρονα.
Εκεί είδα μερικά όργανα που απλά τα ήξερα από βιβλία όπως τα βιολιά τσέπης ή τα βιολιά μπαστούνια, που χρησιμοποιούσαν οι δάσκαλοι που πήγαιναν για μάθημα από σπίτι σε σπίτι, ή το Glass Harmonica με τα γυάλινα ημισφαιρικά του τμήματα που παράγουν ένα ουράνιο ήχο και άλλα πολλά.
Πάρα πολλά από αυτά ήταν ζωγραφισμένα ή με λεπτοδουλεμένες ξυλόγλυπτες διακοσμήσεις απίστευτης ομορφιάς.
Πολύ μεγάλο ενδιαφέρον παρουσιάζει η συλλογή με τα «μηχανικά» όργανα, όπως κάθε τύπου «λατέρνες» αλλά και μεγάλα τέτοια όργανα με επικεφαλής στο ενδιαφέρον το τεράστιο και για πολλούς τερατώδες Βούρλιτζερ που λειτουργεί ακόμα και όταν γίνεται επίδειξη μαζεύεται πολύς κόσμος και σηκώνεται το σύμπαν από την ένταση του ήχου του. Εμείς ακούσαμε να παίζει ένα άλλο από τα μηχανικά όργανα και ήταν πολύ ενδιαφέρουσα η εμπειρία. Στον ημιώροφο μια μικρή αίθουσα για τζαζ συναυλίες με ένα πολύ εκκεντρικό ηλεκτρικό πιάνο και γύρω φωτογραφίες μεγάλων μουσικών της τζαζ από το παγκόσμιο στερέωμα. Η επίσκεψή μας στο μουσείο τελείωσε στο πωλητήριο με την αγορά κάποιων βιβλίων μεγάλου ενδιαφέροντος.
Βγήκαμε από το μουσείο και στο μυαλό μου μέσα παίζανε μεγάλες ορχήστρες παρ’ όλο που μέσα δεν ακούσαμε και πολύ μουσική! Ήταν όμως τέτοια η ένταση από αυτά που είδα που ήταν σα να είχα ακούσει όλους τους μεγάλους της παγκόσμιας μουσικής σε μια και μόνο συναυλία. Τρέλα είναι αυτή!!!
Στον χώρο μεταξύ των μουσείων και της Φιλαρμονικής υπάρχει ένα μεγάλο πάρκο με θέσεις στάθμευσης γύρω-γύρω όπου είχαμε αφήσει κι εμείς το αυτοκίνητο και ένας πολύ ενδιαφέρον ναός του 19ου αι., ο ναός του Αγ. Ματθαίου που αρχιτεκτονικά ξεχωρίζει ανάμεσα στα μοντέρνα κτίρια του Κέντρου Πολιτισμού.
Μέσα όμως και αυτός έχει γίνει ένα «Μουσείο Μοντέρνας Τέχνης» με τον τρόπο που είναι μια στολισμένος με πολύ μοντέρνο τρόπο.
Με τα πόδια για άλλη μια φορά στην Potsdamerplatz για κάποια ψώνια και μετά κάτσαμε να φάμε στον όροφο ενός εμπορικού κέντρου σε ένα εστιατόριο με Πατάτες (!!!) Πατάτες μαγειρεμένες με ένα σωρό τρόπους. Ακόμα και το κρέας που σερβίρανε απλά συνόδευε τις πατάτες! Ενδιαφέρουσα και πολύ νόστιμη άποψη! Εκεί ήρθαν να μας βρουν και οι υπόλοιποι της παρέας. Όλοι μαζί ξεκινήσαμε για μια μεγάλη βόλτα στο κοντινό Potsdam.
Πρωτεύουσα του Βρανδεμβούργου, είναι μια όμορφη, ήσυχη πόλη λιγότερο από 40χμ.δυτικά του Βερολίνου. Το κύριο αξιοθέατο είναι τα ανάκτορα Σανσουσί με τους υπέροχους κήπους τους. Παρκάραμε στο κέντρο της πόλης και κατ’ αρχήν περπατήσαμε σε αυτό. Κόσμος στους πεζόδρομους μπαινόβγαινε στα μαγαζιά, ψώνιζε και καθόταν στα υπαίθρια καφέ. Σε ένα τέτοιο κάτσαμε κι εμείς για καφέ. Μετά τον καφέ και αφού χαζεύοντας φτάσαμε στο τέλος του πεζόδρομου γυρίσαμε προς τα πίσω να πάρουμε τα αυτοκίνητα για το ανάκτορο. Τότε είδαμε και την αφίσα. Συναυλία με έργα Μίκη Θεοδωράκη!! Είχε γίνει όμως περίπου ένα μήνα πριν. Όταν έφτασα στο αυτοκίνητο μια «ωραία» κλήση για παράνομο παρκάρισμα με περίμενε στο παρμπρίζ! Η πινακίδα που απαγόρευε το παρκάρισμα ήταν εκεί και εγώ δεν την είχα δει!! Απίστευτο. Μου χάλασε λίγο τη διάθεση αυτό το γεγονός αλλά μην βλέποντας κάπου να πάω να πληρώσω (10 Ευρώ ήταν το ποσό) αποφάσισα να την αγνοήσω. Σουρούπωνε εν τω μεταξύ. Φύγαμε λοιπόν και φτάσαμε στην περιοχή των ανακτόρων.
Γυρίσαμε στο πάρκινγκ και πήραμε τα αυτοκίνητα για να γυρίσουμε στο κάμπινγκ.
Ένα τεράστιο δάσος και μέσα τεράστιοι κήποι.
Καλοφτιαγμένοι με διάσπαρτα κτίρια, σιντριβάνια και αγάλματα. Μπήκαμε από τη ΒΑ πλευρά και κάναμε βόλτα στους κήπους που βρίσκονται στο πιο ψηλό επίπεδο. Δεν κατεβήκαμε προς τα κάτω. Έτσι κι αλλιώς ήταν αργά και όλα έκλειναν.
Πολύ κοντά είναι και ένας μεγάλος ανεμόμυλος τύπου Ολλανδίας.
Σταματήσαμε για μερικές φωτογραφίες και γυρίσαμε στην έδρα μας. Πρέπει κάποτε να ξαναπάω στο Potsdam να το δω καλύτερα. Ουσιαστικά μερικές μόνο βόλτες κάναμε.
Η διάθεσή μου δεν είχε φτιάξει ιδιαίτερα. Κάτσαμε μέσα για φαΐ και πέσαμε για ύπνο νωρίς. Η επόμενη είχε άλλη πόλη.
Ημέρα 9η
LEIPZIG
Η Σαξονία, μέχρι το 1918 υπήρξε βασίλειο, ισάξιο και ισότιμο της Πρωσίας. Οι ηγεμόνες της στόλισαν τις μεγάλες πόλεις με σπουδαία οικοδομήματα, που παρά τις καταστροφές κατά τον Β΄Π.Π. αποκαταστάθηκαν και στέκουν περήφανα δίπλα στα σύγχρονά τους. Αυτό φαίνεται κυρίως στην πρωτεύουσά της τη Δρέσδη αλλά όχι μόνο.
Τη μέρα εκείνη πήγαμε να δούμε τη δεύτερη μεγαλύτερη πόλη του κρατιδίου, την ιστορική Λειψία (Leipzig), μια από τις σπουδαιότερες πόλεις της πρώην Ανατολικής Γερμανίας. Το όνομά της το είχα ακούσει για πρώτη φορά πολλά χρόνια πριν σαν αναφορά στις Εκδόσεις Λειψίας. Όχι τυχαία βέβαια. Για τη Γερμανία η Λειψία εκτός από μεγάλη εμπορική πόλη είναι και κέντρο πολιτισμού και μάθησης με πανεπιστήμιο που υπάρχει από το 1409! Σαν σημαντικό κέντρο της τυπογραφίας και του εμπορίου βιβλίων φιλοξενεί την Εθνική Βιβλιοθήκη της Γερμανίας. Μέσα στην πόλη πολλά κτίρια δηλώνουν αυτές τις πνευματικές της ιδιότητές. Όπερα, Αίθουσες Συναυλιών, Μουσεία για μεγάλους μουσικούς, βιβλιοθήκες, χώροι εκθέσεων βιβλίων κλπ.
Η επίσκεψη μας άρχισε από τη δεύτερη σημαντικότερη εκκλησία της πόλης, τον Αγ. Θωμά (Thomaskirche) του 1212 που όμως ξαναχτίστηκε σε γοτθικό ρυθμό τον 15ο αι.
Από το 1723 ως το θάνατό του το 1750 ο Γιόχαν Σεμπάστιαν Μπαχ ήταν Κάντορας, δηλ. διευθυντής της παιδικής εκκλησιαστικής χορωδίας, της Τομάνερκορ (Thomanerchor), διάσημης και παλιάς όσο και η εκκλησία.
Στο πάτωμα του Ιερού βρίσκεται ο τάφος του μεγάλου αυτού συνθέτη.
Μέσα στην εκκλησία, σε ένα μικρότερο χώρο υπάρχει μια μικρή συλλογή μουσικών οργάνων μαζί με εκκλησιαστικά ξυλόγλυπτα.
Τα βιτρό του ναού δείχνουν τον μεγάλο Κάντορα σε στιγμές δράσης και έξω από το ναό υπάρχει ένα μεγαλοπρεπές άγαλμά του.
Μετά το ναό πήγαμε προς τα βόρεια όπου υπάρχουν στενοί πλακόστρωτοι πεζόδρομοι με εστιατόρια και καφέ. Κάτσαμε κάπου να φάμε και στη συνέχεια πήγαμε προς τα ανατολικά
στην μεγάλη πλατεία Markt όπου είναι και το παλιό Δημαρχείο (Altes Rathaus), κτίριο του 1557, ένα από τα πρώτα τυπικά Δημαρχεία Γερμανικής Αναγέννησης. Σήμερα στεγάζει το Δημοτικό Ιστορικό Μουσείο με μια αίθουσα αφιερωμένη στον άλλο μεγάλο συνθέτη που συνδέεται με την πόλη, τον Φέλιξ Μέντελσον-Μπαρτόλντι, που διηύθυνε τη συμφωνική ορχήστρα από το 1835 μέχρι το θάνατό του το 1847. Πίσω από το Δημαρχείο είναι η μικρή πλατεία Naschmarkt
στη βόρεια πλευρά της οποίας υπάρχει ένα σχετικά μικρό χαριτωμένο μπαρόκ κτίριο, το παλιό χρηματιστήριο που σήμερα λειτουργεί σαν αίθουσα συναυλιών. Μπροστά του υπάρχει ένα άγαλμα του Γκαίτε, που συνδέεται με την πόλη μιας και τοποθετεί την υπόθεση του Φάουστ εκεί.
Λίγο πιο ανατολικά βρίσκεται η σημαντικότερη εκκλησία της πόλης, η εκκλησία του Αγ. Νικολάου (Nikolaikirche) του 16ου αι.
Στο εσωτερικό οι λευκές νεοκλασικές κολώνες καταλήγουν σε κιονόκρανα σε σχήμα φύλλων φοίνικα.
Γύρω από την εκκλησία είναι μερικά εντυπωσιακά κτίρια.
Στα νοτιοανατολικά η τεράστια πλατεία Augustusplatz περιβάλλεται από κτίρια σχετικά με τη μουσική όπως η Όπερα και η Νέα αίθουσα Συναυλιών (Neues Gewandhaus) της διάσημης σε όλο τον κόσμο Gewandhausorchester. Και κτίρια όμως του Πανεπιστημίου και έτσι συμπληρώνεται η σχέση με τα γράμματα.
Ένα ακόμα χαρακτηριστικό στη Λειψία είναι οι Εμπορικές Στοές. Στις αρχές του 20ου αι., φτιάχτηκαν εμπορικά κτίρια με όμορφες στοές σε στυλ αρ νουβό οι γνωστές σαν Passagen. Οι πιο γνωστές είναι οι Steibs Hof, Specks Hof, και Madler Passage, στα υπόγεια της οποίας, σε ένα κελάρι (Auerbach Keller) βάζει ο Γκαίτε τους Φάουστ και Μεφιστοφελή να συναντιόνται και να γλεντούν με τους μαθητές τους. Της ίδιας εποχής είναι και ο Hauptbahnhof, ο μεγαλύτερος σιδηροδρομικός σταθμός της Ευρώπης.
Περπατήσαμε λοιπόν κι εμείς στους δρόμους του παλιού κέντρου, μπήκαμε στις στοές, στα σύγχρονα εμπορικά κέντρα, είδαμε και θαυμάσαμε κτίρια διαφόρων ρυθμών με πιο εντυπωσιακά αυτά της Αρ Νουβό,
όπως το κτίριο της Εμπορικής Τράπεζας και το Βιενέζικου στυλ Ρίκβετ Καφέ και φυσικά ψωνίσαμε!!
Πριν φύγουμε, πηγαίνοντας προς το αυτοκίνητο, περάσαμε έξω από το εντυπωσιακό Νέο Δημαρχείο.
Ένα πραγματικά πολύ ωραίο κτίριο!
Αργά το απόγευμα φύγαμε και πήγαμε κατευθείαν στο Βερολίνο. Παρκάραμε στο χώρο του Κέντρου Πολιτισμού και πήγαμε απέναντι στο εντυπωσιακότατο, γυάλινο Sony Center όπου είχαμε ραντεβού με άλλους δυο φίλους Γερμανούς, που μένουν στην άλλη μεριά της χώρας αλλά βρίσκονταν εκείνες τις μέρες στο Βερολίνο. Κάτσαμε σε ένα Βαυαρέζικο μέσα στο Sony Center και απολαύσαμε μαζί ένα υπέροχο δείπνο.
Ημέρα 10η
ΛΙΜΝΕΣ, ΠΟΤΑΜΙΑ ΚΑΙ ΚΑΝΑΛΙΑ ΚΟΝΤΑ ΣΤΟ ΒΕΡΟΛΙΝΟ
Την τελευταία μέρα στην περιοχή του Βερολίνου και στη Γερμανία γενικότερα είχαμε κανονίσει επίσκεψη στη Δρέσδη. Επειδή όμως μας είχαν όλους κουράσει οι πόλεις, στη διάρκεια του πρωινού έπεσε η ιδέα και έγινε ομόφωνα δεκτή να την περάσουμε με κάτι πιο «φυσικό». Βάλαμε κάτω τους οδηγούς και βρήκαμε δύο εναλλακτικές λύσεις. Λίμνη Wansee, πολύ κοντά εκεί που μέναμε και Εθνικό Πάρκο και Περιοχή Προστασίας της Βιόσφαιρας της UNESCO Spreewald, περίπου 100χμ. ΝΑ προς την κατεύθυνση της Δρέσδης και της Πολωνίας. Ξεκινήσαμε λοιπόν από την πρώτη, να δούμε τι είναι και θα βλέπαμε.
Η ευρύτερη περιοχή γύρω από το Βερολίνο έχει πολλά νερά. Ποτάμια μικρά ή μεγαλύτερα, λίμνες, βάλτους και κανάλια. Πολλά από αυτά έχουν αξιοποιηθεί σαν χώροι αναψυχής και διακοπών.
Φτάσαμε στην Wansee, μια μικρή πολύ γραφική πόλη με έντονο τον χαρακτήρα του παραθεριστικού κέντρου. Φτάσαμε στη «λίμνη». Στην πραγματικότητα πρόκειται για ένα μεγάλο πλάτεμα του ποταμού Χάφελ που σχηματίζει έναν κόλπο και εκεί τα νερά στέκονται σχηματίζοντας αυτή τη λίμνη. Γύρω-γύρω εγκαταστάσεις για σπορ (ιστιοπλοΐα, σέρφινγκ, κανό κλπ) αλλά και για κολύμπι. Κολύμπι!!! Δέκα χρόνια να είχα να μπω για κολύμπι σε εκείνα τα νερά δεν έμπαινα. Μια λέξη μου έρχεται μόνο. «ΜΠΙΧΛΑ»!!!
Ένα ατέλειωτο πράσινο χαλί από άλγες κάλυπτε το νερό κάνοντάς το σιχαμερό. Και όμως κάνανε μπάνιο και παιχνιδάκια στην ακρολιμνιά!
Πραγματικά δεν πίστευα στα μάτια μου. Έχω κολυμπήσει σε λίμνη αλλά ήταν καθαρά. Όχι βέβαια σαν τη θάλασσά μας αλλά τέλος πάντων όχι και αυτό το χάλι. Ευτυχώς που το τοπίο ήταν πολύ όμορφο και σε αποζημίωνε. Γι αυτό και κάτσαμε για λίγο και μετά γραμμή για το Spreewald.
Είχαμε αποφασίσει η εκδρομή μας αυτή να μην έχει καθόλου αυτοκινητόδρομο. Μόνο επαρχιακούς δρόμους. Έτσι περάσαμε από λιγότερο ή περισσότερο γραφικά χωριά, όμορφες εξοχές και φτάσαμε στην μικρή, ήσυχη πόλη Luben.
Σταματήσαμε στο κέντρο να ρωτήσουμε που είναι οι βάρκες. Εκεί αγοράσαμε και τοπικά λικέρ φτιαγμένα από βότανα ή φρούτα των τοπικών δασών.
Στην περιοχή αυτή ο ποταμός Spree, αυτός που περνά μέσα από το Βερολίνο, σχηματίζει ένα είδος εσωτερικού δέλτα.
Χωρίζεται σε αμέτρητα μικρά κανάλια που κυλούν αργά ενώ τη σκιά του ρίχνει ένα πυκνό παρυδάτιο δάσος από σκλήθρα, λεύκες, ιτιές και φλαμουριές.
Μέχρι τις αρχές του 19ου αι. η περιοχή ήταν εκτός πεπατημένης μιας και δεν υπήρχαν δρόμοι και οι κάτοικοι κυκλοφορούσαν με προιάρια, βάρκες δηλαδή με επίπεδο πυθμένα. Τότε οι Βερολινέζοι, ψάχνοντας για τόπους με ησυχία την ανακάλυψαν και σιγά-σιγά έγινε ένας πολύ δημοφιλής, για τους ντόπιους κυρίως, προορισμός.
Η καλύτερη εμπειρία είναι μια βόλτα με μια από αυτές τις βάρκες ανάμεσα σε σπιτάκια με πολύ όμορφους κήπους,
κάτω από γέφυρες
αλλά και άγρια βλάστηση με δέντρα ή καλαμιώνες. Τη βάρκα κουμαντάρει ένας βαρκάρης με ένα μακρύ κοντάρι κάτι σαν τους γονδολιέρηδες σε Γερμανική όμως εκδοχή.
Η βόλτα διαρκεί περίπου δύο ώρες και κάνει στάση σε διάφορα μικρά μαγαζιά για ένα πρόχειρο κολατσιό με λουκάνικα, καμιά μπύρα ή αναψυκτικό.
Στη βάρκα μπαίνουν περίπου 15-16 άτομα. Στη δική μας τη βάρκα όλοι οι υπόλοιποι ήταν γερμανοί. Έτσι από αυτά που έλεγε ο βαρκάρης, κάτι σαν ξενάγηση αλλά και καλαμπούρια, δεν καταλαβαίναμε λέξη. Βέβαια η μαγεία του τοπίου δεν χρειαζόταν λόγια. Ποια λόγια μπορούν να το περιγράψουν;
Ή ποια λόγια μπορούν να περιγράψουν την αίσθηση μιας ξαφνικής καταιγίδας εν μέσω μιας ηλιόλουστης μέρας.
Όταν ξέσπασε η καταιγίδα πρώτα ο βαρκάρης μοίρασε ομπρέλες αλλά επειδή δυνάμωσε άπλωσε πάνω από τα κεφάλια μας ένα πλαστικό μέχρι να φτάσουμε να χωθούμε κάτω από μια γέφυρα. Το τι γέλιο έπεσε κάτω από το πλαστικό δε λέγεται. Ούτε βέβαια περιγράφεται η αίσθηση ηρεμίας μετά την καταιγίδα. Πολύ ενδιαφέρουσα ήταν η εμπειρία με τις δεξαμενές. Σε κάποια σημεία το νερό έχει διαφορά ύψους δημιουργώντας μικρούς καταρράκτες. Για να μπορούν να περνάνε οι βάρκες στη μια άκρη του καναλιού έχουν φτιάξει μια δεξαμενή. Η βάρκα μπαίνει μέσα και ανάλογα την πορεία της σε σχέση με την πορεία του νερού η δεξαμενή γεμίζει, αν πρόκειται να «ανέβει» η βάρκα, ή αδειάζει αν πρόκειται να «κατέβει».
Τη διαδικασία αυτή την κάνει ένας άνθρωπος υπεύθυνος γι αυτό. Όταν η δεξαμενή ανοίγει και η βάρκα φεύγει ο κόσμος που είναι μέσα σ’ αυτή αφήνει πάνω στο τσιμεντένιο στηθαίο λίγα νομίσματα για την εξυπηρέτηση. Μιμούμενοι τους Γερμανούς κάναμε κι εμείς το ίδιο. Στη διαδρομή οι βάρκες συναντιόνται και οι βαρκάρηδες ανταλλάσσουν πειράγματα μεταξύ τους (το καταλάβαμε από το ύφος αλλά και τα γέλια των συνεπιβατών μας). Η βόλτα μας τέλειωσε μετά από δύο ώρες στο σημείο από όπου ξεκινήσαμε. Ήταν από τις ομορφότερες στιγμές σε όλο μας το ταξίδι στη Γερμανία και γι αυτό το συνιστώ ανεπιφύλακτα. Και φυσικά η συνέχεια. Γιατί η περιοχή έχει άλλο έναν άσσο στο μανίκι της. Τα αγγουράκια τουρσί.
Είναι η τοπική σπεσιαλιτέ, τη φτιάχνουν παντού, τη σερβίρουν παντού και την πουλάνε παντού. Και είναι ένα τουρσί που δεν είναι ξινό. Θα έλεγα κάπως γλυκό αλλά πάντως πεντανόστιμο. Κάτσαμε να φάμε τη χοληστερίνη μας αλλά με συνοδευτικό αγγουράκι. Πήραμε και κάποια φυλλάδια σχετικά με την περιοχή και απομεσήμερο πια ξεκινήσαμε για την επιστροφή. Πάντα από επαρχιακούς δρόμους κάναμε μια στάση στην όχθη μιας λίμνης σε ένα κάμπινγκ για καφέ και γυρίσαμε στο δικό μας όταν πια είχε αρχίσει να νυχτώνει. Τελευταία βραδιά δεν βγήκαμε. Κάτσαμε δίπλα στο κανάλι φάγαμε και ήπιαμε τις μπύρες μας χωρίς την έγνοια της οδήγησης. Άλλωστε αυτή η μέρα ήταν η μέρα του νερού. Να μην τη νοθεύσουμε προς το τέλος της με λίγο μπύρα;
Έτσι τέλειωσε το ταξίδι μας στη Γερμανία. Το πρώτο σε αυτή την πανέμορφη χώρα. Ελπίζω σύντομα να ακολουθήσουν κι άλλα. Το 2009 ίσως στην άλλη πλευρά της Γερμανίας.
Το ταξίδι μας αυτό ήταν μια μοναδική εμπειρία, γνωρίσαμε υπέροχα μέρη και απίστευτα αξιοθέατα, είχε έντονη τη μυρωδιά της σύγχρονης ιστορίας αλλά και μας έδειξε την αποφασιστικότητα των Γερμανών να ξεπεράσουν τις όποιες μαύρες σελίδες και να προχωρήσουν αισιόδοξα μπροστά. Αυτό το είδαμε περισσότερο στο Βερολίνο, μια πόλη φιλικότατη για τον άνθρωπο, με πολύ, μα πάρα πολύ πράσινο παντού, που μπορεί να μη με ξετρέλανε αλλά μου άρεσε και κυρίως με έκανε να δω, να σκεφτώ και να προβληματιστώ. Οι φίλοι μας οι Γερμανοί στη Βαυαρία μας βοήθησαν πολύ και έκαναν το ταξίδι μας ακόμα πιο όμορφο και ενδιαφέρον και γι αυτό τους ευχαριστούμε από καρδιάς. Και φυσικά η παρέα μας. Μια παρέα δοκιμασμένη εδώ και δεκαετίες, αναντικατάστατη και πολυαγαπημένη!
Την επομένη θα άρχιζε η επιστροφή από άλλα μέρη και άλλες χώρες αλλά αυτό είναι άλλη ιστορία!! Και πάλι εις το επανιδείν Γερμανία!! AufWiedersehen!!!
Περισσότερες φωτογραφίες: https://picasaweb.google.com/dimosf1956/GERMANYBerlin202372008
και https://picasaweb.google.com/dimosf1956/GERMANYPotsdamLeipzigWannseeSpreewald212572008
Το ταξίδι μας συνεχίστηκε στην Τσεχία Διαμάντια στη …. Νότια Βοημία!! ,
στην Αυστρία http://disaki.blogspot.com/2010/12/3.html και την Ιταλία
πριν αναχωρήσουμε από τη Βενετία για την επιστροφή στην Ελλάδα
θα χαρώ να διαβάσω τα σχόλια σας
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου