Γ.Ε.Φ.Υ.Ρ.Α.

Γάλλο Ελληνικός Φορέας Υπερυψηλής Ζεύξης Ρίου – Αντιρρίου

Δύο επισκέψεις στη φάση της κατασκευής της Γέφυρας!!

(Τον Ιούλιο του 2003, με το έργο να κατασκευάζεται πυρετωδώς ανέβηκα σε ένα της πυλώνα. Μια εμπειρία που προφανώς λόγω αποπεράτωσης του έργου δεν πρόκειται να επαναληφθεί. Ξαναπήγα 11 μήνες μετά, λίγες μέρες πριν τελειώσει οριστικά και επιτραπεί στο κοινό η άνοδος σε αυτήν. Και αυτή η εμπειρία μοναδική).

Επίσκεψη 1η

17 Ιουλίου 2003

Γ.Ε.Φ.Υ.Ρ.Α. λοιπόν η εταιρεία που έχει αναλάβει την κατασκευή ενός από τα μεγαλύτερα έργα που έγιναν ποτέ στη χώρα μας. Την γέφυρα που θα συνδέσει το Ρίο με το Αντίρριο και έτσι την δυτική Πελοπόννησο με τη δυτική Ελλάδα και την Ήπειρο. Ένα έργο που η ιδέα της κατασκευής του ξεκίνησε δεκαετίες πριν. Σε ένα περίπου χρόνο θα είναι πραγματικότητα.

Ένας φίλος που εργάζεται στο έργο μας κάλεσε να επισκεφθούμε το εργοτάξιο. Είμαστε μια παρέα οκτώ ανθρώπων. Είναι μεσημέρι. Φοράμε τα λευκά κράνη με το V (Visitor), και περιμένουμε στην αποβάθρα της εταιρείας στο Ρίο ένα από τα μικρά σκάφη που πηγαινοέρχονται μεταφέροντας κόσμο στα τέσσερα εργοτάξια των πυλώνων μέσα στη θάλασσα και στα δύο εργοτάξια της στεριάς από τη μια μεριά και από την άλλη του έργου. Το φουσκωτό φτάνει, μπαίνουμε μέσα, δίνουμε τα στοιχεία μας, φοράμε σωσίβια και «καβαλάμε»(!) στις θέσεις. Αυτό θα πει «καβάλα στα κύματα». Ξεκινάμε, προσπερνάμε τον πρώτο, υπό κατασκευή πυλώνα, τον δεύτερο που έχει προχωρήσει αρκετά η κατασκευή του και φτάνουμε στον τρίτο που έχει τελειώσει. Ο τέταρτος πυλώνας είναι σχεδόν τελειωμένος.

Εμείς αποβιβαζόμαστε στην πλωτή εξέδρα που βρίσκεται δίπλα στον τρίτο πυλώνα και που επικοινωνεί μ' αυτόν με μια μικρή γέφυρα. Στον πυλώνα έχει αρχίσει η κατασκευή της κρεμαστής γέφυρας κομμάτι-κομμάτι από τη μια και από την άλλη μεριά ταυτόχρονα για λόγους ισορροπίας.

Η μικρή σιδερένια γέφυρα οδηγεί στη βάση του που βρίσκεται περίπου 2-3 μέτρα πάνω από την επιφάνεια της θάλασσας.

Κοιτώντας από κάτω μας το θεόρατο πηγάδι, βάθους 60 μέτρων, που είναι το υποθαλάσσιο μέρος του πυλώνα που ακουμπά στη βάση που βρίσκεται στο βυθό σου κόβεται η ανάσα.

Αυτός ο θεόρατος κύλινδρος από μπετόν κατασκευάστηκε στη στεριά, μεταφέρθηκε με πλωτές εξέδρες στη θέση του, γέμισε με νερό και έτσι βυθίστηκε. Πάνω του κτίστηκε ο πυλώνας και όταν το βάρος της κατασκευής ήταν αρκετό για να την κρατάει σταθερή στη θέση της, το νερό άδειασε και έμεινε το θεόρατο πηγάδι να προκαλεί την ίλιγγο σε όποιον κοιτάει προς τον πάτο του.

Ένα ασανσέρ με κάγκελα γύρω - γύρω μας παίρνει να μας ανεβάσει στη γέφυρα, 60 μέτρα πάνω από την επιφάνεια της θάλασσας.

Αποφεύγουμε να κοιτάμε προς τα κάτω. Το διάτρητο πάτωμα δεν μπορεί να κρύψει το χάος και ο ίλιγγος είναι αναπόφευκτος

Μας αφήνει κάτω ακριβώς από το επίπεδο του οδοστρώματος όπου ανεβαίνουμε με μια μικρή μεταλλική σκάλα.

Εργάτες δουλεύουν μοντάροντας τα κομμάτια της γέφυρας και «δένοντάς» τα με τα τεράστια συρματόσχοινα-καλώδια από το πάνω μέρος του πυλώνα

Το εργοτάξιο γενικά θυμίζει μελίσσι αλλά και πύργο της Βαβέλ. Η κοινοπραξία έχει συνεργαστεί με εταιρείες από διάφορες χώρες. Έτσι βλέπεις εργάτες διαφόρων εθνικοτήτων και ακούς ένα σωρό γλώσσες.

Μαζί με τους εργάτες των ξένων εταιρειών είναι και οι μετανάστες που έχουν έλθει στη χώρα μας και εργάζονται εκεί. Όλοι μαζί συνθέτουν αυτό το πολυεθνικό μωσαϊκό.

Άλλο ένα ασανσέρ ανεβάζει σε άλλα 50 περίπου μέτρα, στο πάνω μέρος του πυλώνα, εκεί που δένουν τα καλώδια.

Σε λίγο κατεβήκαμε για να φύγουμε. Ήταν η ώρα που άλλαζε η βάρδια και η προτεραιότητα των εργαζομένων στα σκάφη ήταν περισσότερο από προφανής. Εμείς μπορούσαμε να περιμένουμε. Τελικά μπήκαμε σε ένα φέρυ – πλατφόρμα που μεταφέρει αυτοκίνητα, φορτηγά, υλικά αλλά και μεγάλα μηχανήματα. Έτσι αργήσαμε λίγο παραπάνω να βγούμε στη στεριά. Βγήκαμε έχοντας βιώσει μια σπουδαία εμπειρία πάνω σε ένα από τα έργα – σταθμούς της σύγχρονης Ελλάδας.

Πρώτη δημοσίευση: http://www.fotoartmagazine.gr




Επίσκεψη 2η

24 Ιουνίου 2004

Και πάλι στη Γέφυρα. Τώρα όμως έχει σχεδόν τελειώσει. Λίγα πράγματα, μερικές τελευταίες «πινελιές» πριν κατέβουν οριστικά οι σκαλωσιές και δοθεί το έργο στο κοινό. Η Πελοπόννησος «δέθηκε» οριστικά με τη Δυτική Στερεά και το όνειρο του Τρικούπη είναι πια πραγματικότητα. Άλλωστε το όνομά του θα της δώσουνε.

Ένα μικρό λεωφορείο μας πάει βόλτα κατά μήκος της, κάνει κάνα δυο στάσεις να κατέβουμε και να θαυμάσουμε γύρω «αφ’ υψηλού». Η επόμενη φορά που θα ξαναβρεθώ πάνω σε αυτό το έργο θα είναι με αυτοκίνητο περνώντας την από τη μια στην άλλη άκρη.

Περισσότερες φωτογραφίες: https://picasaweb.google.com/112333101407674010719/RioBridge117703224604