1. Στη Λίμνη Τσιβλού και στη Ζαρούχλα
3 Ιανουαρίου 1997
Τρίτη μέρα του νέου χρόνου και ξεκινάμε από την Πάτρα για τη Λίμνη του Τσιβλού. Είμαστε 3 αυτοκίνητα, φίλοι όλοι από παλιά. Στην Ακράτα, πήραμε το δρόμο που ανεβαίνει στη Ζαρούχλα. Είχε λίγο χιόνι στο δρόμο αλλά τα βουνά γύρω είναι κάτασπρα. Κάναμε μια δυο στάσεις, η δεύτερη σε σημείο που φαίνεται στο βάθος η λίμνη.
Υπέροχη εικόνα!! 27χμ μετά την Ακράτα στρίψαμε δεξιά στο χωματόδρομο και 2χμ μετά, αφού περάσαμε τον αφρισμένο Κράθυ, φτάσαμε. Γύρω από τη λίμνη υψώνονται τα βουνά και είναι κατάφυτα. Έλατα και πεύκα φτάνουν μέχρι τις όχθες της. Υπέροχο, «Ελβετικό» τοπίο!!
Γύρω από τη λίμνη είχε λίγο χιόνι αλλά στα βουνά είχε πολύ. Κάναμε με τα πόδια το γύρο της λίμνης. Μας πήρε περίπου μια ώρα, κυρίως γιατί έχει πολύ λάσπη που μας δυσκόλεψε αρκετά. Άξιζε όμως, και μάλιστα πολύ!
Φύγαμε με προορισμό αυτή τη φορά τη Ζαρούχλα για φαΐ.
Κάναμε μια μικρή στάση στη γέφυρα για φωτογραφίες, βγήκαμε στον άσφαλτο, περάσαμε το χωριό Αγρίδι και μετά από 12,5χμ φτάσαμε. Στην είσοδο είναι το Νεκροταφείο με μια παμπάλαιη, πέτρινη εκκλησία, πολύ όμορφη. Είναι όμορφο ορεινό χωριό.
Στην πλαγιά δεσπόζει ο ανακαινισμένος Πύργος του Ασημάκη Φωτήλα, ξενώνας σήμερα.
Κάτσαμε σε μια από τις ταβέρνες που είναι πάνω στο δρόμο και παραγγείλαμε. Μέχρι να έρθει το φαΐ έκανα μια βόλτα στο χωριό. Έχει ένα παλιό πέτρινο σχολείο και ένα όμορφο εκκλησάκι από πάνω, πέτρινο κι αυτό. Δυο χείμαρροι, ορμητικοί αυτή την εποχή, διαρρέουν το χωριό, με δυο γεφύρια να ενώνουν τις όχθες τους.
Τα κρεατικά ήταν πολύ καλά και χορτάτοι πήραμε το δρόμο της επιστροφής. Είναι καταχείμωνο άλλωστε και νυχτώνει νωρίς. Έτσι ήταν βράδυ όταν φτάσαμε στην Πάτρα και πέσαμε να ξεκουραστούμε και να «αφομοιώσουμε» την τόση ομορφιά που μας χάρισε γι άλλη μια φορά ο υπέροχος Χελμός! Καλή Χρονιά!!
2. Πορεία στον Βουραϊκό
18 Ιανουαρίου 1997
Χρόνια ήθελα να περπατήσω στο μοναδικό αυτό φαράγγι. Το φαράγγι που κατεβαίνει από τα ηρωικά Καλάβρυτα μέχρι τον Κορινθιακό κόλπο. Στα βάθη του κυλάει ορμητικός ο Βουραϊκός ποταμός. Τον 19ο αι. ο άνθρωπος κατάφερε ένα σπουδαίο έργο. Ένα τρένο που ανέβαινε μέχρι την όμορφη πόλη του Χελμού. Και επειδή η κλίση σε ορισμένα σημεία είναι μεγάλη, του έφτιαξε και «δόντια» για να μαγκώνει καλύτερα. Στις γραμμές του οδοντωτού λοιπόν ήθελα να περπατήσω. Η επιθυμία μου γεννήθηκε όταν ανέβηκα για πρώτη φορά με το τρένο στα Καλάβρυτα πριν μερικά χρόνια. Μου άρεσε πολύ η διαδρομή και όταν διαπίστωσα ότι μπορούσε κανείς να περπατήσει τη διαδρομή με ασφάλεια, η επιθυμία φούντωσε μέσα μου. Δεν βρέθηκε όμως η κατάλληλη παρέα ή οι κατάλληλες περιστάσεις και δεν το είχα πραγματοποιήσει.
Μέχρι σήμερα. Γιατί σήμερα το πρωί φύγαμε από την Αθήνα πολύ πρωί μια παρέα 7 ατόμων. Παρκάραμε στο σταθμό του Διακοφτού και αφού βγάλαμε εισιτήρια κάτσαμε για καφέ. Μια ομάδα μαθητών Γυμνασίου κατέβηκε από το τρένο που ήρθε από την Πάτρα. Η συνοδός καθηγήτρια παλιά μας γνώριμη. Συμφοιτήτρια!! Αγκαλιές, φιλιά, κουβεντούλα για τα νέα μας και χωρίζουμε. Αυτοί θα ανεβαίνανε με τα πόδια μέχρι τη Ζαχλωρού, το χωριό μέσα στο φαράγγι και θα κατεβαίνανε με το τρένο. Εμείς το ακριβώς αντίθετο. Σε λίγο φάνηκαν και οι υπόλοιποι 6 της παρέας μας. Συνολικά 9 μεγάλοι και 4 παιδιά. Ωραία ομάδα!!
Στις 10.20 το τρένο σφυρίζοντας ξεκίνησε την πορεία του. Στην αρχή μέσα από πορτοκαλεώνες και σε λίγο και σιγά-σιγά δίπλα στο ποτάμι μέσα στο φαράγγι. Το ταξίδι μέχρι τη Ζαχλωρού είναι μικρό. Μόνο 40 λεπτά. Κατεβήκαμε και χωρίς να κάτσουμε ξεκινήσαμε κατευθείαν.
Το φαράγγι είναι μοναδικό. Λόγω εποχής το ποτάμι είχε πολύ νερό, με αποτέλεσμα, κυριολεκτικά, να ουρλιάζει κάτω από τα πόδια μας. Είχε αρκετή παγωνιά και το χορτάρι, στα σημεία που δεν το έβλεπε ακόμα ο ήλιος, είχε πάγο.
Το περπάτημα γίνεται πάνω στις γραμμές, και αυτό έχει τις ιδιαιτερότητες και τη δυσκολία του, και στο μονοπάτι, δίπλα τους, όπου υπάρχει. Μετά από 1 ώρα πορείας φτάσαμε στο μικρό σταθμό Τρικλιά. Εκεί κάναμε στάση για να φάμε ότι είχαμε φέρει μαζί. Και είχαμε φέρει… Και τι δεν είχαμε φέρει!! Μέχρι να βγάλουμε τα καλούδια μας και να τα στρώσουμε στον πάγκο που έχει εκεί, νάσου και το τρένο που ανέβαινε. Σταμάτησε και περίμενε το άλλο που κατέβαινε. Η γραμμή είναι μονή σε όλο της το μήκος με εξαίρεση στους λίγους σταθμούς και εκεί γίνεται και η διασταύρωσή τους. Σε όλους τους σταθμούς υπάρχει πίνακας με τις ώρες που φτάνει εκεί το τρένο. Έτσι είναι εύκολο να υπολογίσει κανείς την πορεία του για να αποφύγει «κακές» συναντήσεις. Κάτσαμε πάνω από μία ώρα τρώγοντας και πίνοντας (ναι, και από αυτό είχαμε!!!). Επιτέλους ξεκολλήσαμε. Το φαράγγι όσο κατεβαίναμε γινόταν όλο και πιο άγριο, όλο και πιο εντυπωσιακό!
Ίσως το πιο εντυπωσιακό σημείο είναι η θέση «Κάνυον».
Μια σειρά από τούνελ και μικρές, σε μήκος, γέφυρες, επιτρέπουν στη γραμμή (και στους πεζοπόρους) να συνεχίσουν στο πιο στενό και δύσβατο, κομμάτι του. Τα περισσότερα από τα τούνελ είναι κλειστά και οι γέφυρες ετοιμόρροπες. Φυσικά δεν χρησιμοποιούνται πια. Είναι εξαιρετικά επικίνδυνο να προσπαθήσει κάποιος να πάει από εκεί.
Το μοναδικό τούνελ που χρησιμοποιείται, είναι το μεγαλύτερο. Καλό είναι να φροντίσει ο πεζοπόρος να περάσει χωρίς να χρειαστεί να διασταυρωθεί με το τρένο εκεί μέσα, πράγμα που δεν είναι τόσο δύσκολο, μιας και το τρένο πάει πάρα πολύ σιγά και σφυρίζει αρκετή ώρα πριν φτάσει εκεί. Περάσαμε με απόλυτη ασφάλεια μέσα από το τούνελ, μιας και ξέραμε ότι ήθελε αρκετή ώρα μέχρι να βρεθεί εκεί τρένο. Λίγο πιο κάτω υπάρχει ένα σημείο με δύο καταρράκτες.
Ο πιο μεγάλος δεξιά και ο μικρότερος (αλλά όχι λιγότερο εντυπωσιακός) στα αριστερά. Εκεί συναντήσαμε και τους μαθητές που ανεβαίνανε και κάτσαμε για λίγο να ξεκουραστούμε. Ξανά χαιρετούρες και συνεχίζουμε. Το φαράγγι μας εκπλήσσει συνέχεια. Συνεχίζει να είναι πανέμορφο με εντυπωσιακότατα σημεία.
Ένα τέτοιο είναι και αυτό που κάτω από τη μεταλλική γέφυρα, το νερό με εκκωφαντικό θόρυβο περνά ανάμεσα από ένα στένωμα που κάνουν τα βράχια σα να δημιουργεί καταβόθρα. Κυριολεκτικά σου κόβεται η ανάσα κοιτώντας κάτω το νερό να βυθίζεται ουρλιάζοντας!! Είναι απίστευτη η δύναμη του και αυτό είναι ένα σημείο που το συνειδητοποιείς απόλυτα!
Λίγο μετά, το φαράγγι ανοίγει, το ποτάμι πλαταίνει και το τοπίο ημερεύει. Κάναμε άλλη μια μικρή στάση στον επόμενο σταθμό και πάμε για το τελευταίο μέρος της πορείας μας. Το τελευταίο χιλιόμετρο είναι μέσα στο Διακοφτό. Φτάσαμε στο σταθμό και κάτσαμε για καφέ. Σιγά-σιγά μαζευτήκαμε, μιας και είχαμε αραιώσει προς το τέλος, και αργά το απόγευμα φύγαμε για τα σπίτια μας αφού χαιρετήσαμε αυτούς που θα πηγαίνανε στην Πάτρα. Είχε βραδιάσει για τα καλά όταν έφτασα στο σπίτι. Ψόφιος, με τα πόδια να πονάνε αλλά τόσο γεμάτος όσο σπάνια μου συμβαίνει. Είναι σίγουρο ότι θα το επαναλάβω!!
Περπατήσαμε συνολικά περίπου 12,5χμ. και κάναμε 5 ώρες αν συνυπολογίσουμε και τη 1 ώρα και 30 λεπτά στάσεις. Τα 2-3χμ ήταν σε κατηφόρα με έντονη κλίση που καταπονεί ιδιαίτερα τα πόδια. Συνολικά συναντηθήκαμε με το τρένο 3 φορές. Είναι πάρα πολύ ωραία η διαδρομή με το τρένο αλλά η πορεία είναι καταπληκτική. Βλέπεις πράγματα που με το τρένο είναι αδύνατο. Μπορεί να την κάνει ο οποιοσδήποτε, ανεξάρτητα από τη φυσική του κατάσταση. Φυσικά και την προτείνω ανεπιφύλακτα!!
Περισσότερες φωτογραφίες: https://picasaweb.google.com/113768004153428953599/TrekkingInVouraikos1811997
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου