Στις παραλίες …………..της Ηπείρου!

20-26 Ιουλίου 2004

Προς τα βορειοδυτικά

2004, χρονιά «Εθνικής Υπερηφάνειας» και με όσα επακολούθησαν στη διάρκεια των αγώνων με τους «Ολυμπιονίκες» μας Εθνικής Ντροπής.

Πριν όμως από το «Μεγάλο Πανηγύρι» εμείς φεύγουμε από την Αθήνα για 10ήμερες διακοπές στα δυτικά. Ο Γιώργος με τη Ράνια με τη βέσπα και εγώ, η Σοφία και τα τρία παιδιά με το αυτοκίνητο. Μικρή στάση στο Ρίο, να χαζέψουμε λίγο τη γέφυρα και αφού περάσαμε απέναντι πήραμε το δρόμο για Μεσολόγγι. Βγαίνουμε από το δρόμο δεξιά και πάμε για τον Αϊ Συμιό με το πολύ πράσινο όπου και κάνουμε μια στάση να κολατσίσουμε. Είναι ο τόπος που κατέφυγαν όσοι επέζησαν από τη μεγαλειώδη ΕΞΟΔΟ και κάθε χρόνο στην επέτειο πάνε από την πόλη με άλογα και ζουρνάδες. Είναι ειδυλλιακό το τοπίο αν και η συμπεριφορά των συμπατριωτών μας είναι εμφανέστατη. Παντού σκουπίδια!!!Τι διάολο. Τέτοια γαϊδουριά πια; Τους αρέσει άραγε να πηγαίνουν και να τα βρίσκουν τόσο χάλια; Εμείς τα σκουπίδια μας μαζί και συνεχίζουμε. Λίγο μετά στρίβουμε αριστερά και πάμε για Αιτωλικό. Έχουμε αποφασίσει να αποφύγουμε την καρμανιόλα που πάει για Γιάννινα και ακολουθούμε τον μικρότερο, απείρως γραφικότερο και χωρίς καθόλου κίνηση δευτερεύοντα δρόμο που πάει από τα Ακαρνανικά παράλια. Περνάμε τις εντυπωσιακές αλυκές με τα λευκά «βουνά» από αλάτι και το Αιτωλικό χωρίς στάση, με σκοπό να κάτσουμε για φαΐ και καφέ στον Αστακό. Φτάνοντας στη θάλασσα και να ο Αστακός. Ιόνιο!!

Ήταν η πρώτη φορά που πήγαινα σε αυτά τα μέρη. Είχα περάσει περίπου 20χρόνια πριν γυρνώντας στην Πάτρα από την Κέρκυρα αλλά ήταν βράδυ και δεν είχαμε δει τίποτα. Μου είχαν πει όμως αρκετοί φίλοι που είχαν πάει ότι είναι όμορφα, πράγμα που διαπίστωσα κι εγώ. Μάλιστα δεν περίμενα να είναι τόσο όμορφα! Η πόλη έχει μεγάλο ενδιαφέρον με τα παλιά νεοκλασικά αλλά και λαϊκά σπίτια της. Η παραλία της διαμορφωμένη με πολλά λουλούδια της δίνει αρχοντική όψη. Αυτό όμως που κλέβει την ματιά είναι τα νησάκια. Τι ωραία που είναι να τα βλέπεις να κλείνουν τον έτσι κι αλλιώς κλειστό κόλπο παρέχοντας έτσι ασφαλές καταφύγιο για στις ψαρόβαρκες και τα ψαροκάικα που λικνίζονταν εκείνο το ζεστό μεσημέρι στο λιμανάκι της. Κάτσαμε και φάγαμε σε ένα μαγέρικο και μετά κάτσαμε για καφέ. Όλα αυτά στην παραλία να μη χορταίνει το μάτι θάλασσα. Μας έκανε ακόμα ιδιαίτερα καλή εντύπωση το πόσο καλές τιμές βρήκαμε όπου κάτσαμε! 

Προχώρησε η μέρα και έπρεπε να φύγουμε. Περάσαμε έξω από τον Μύτικα, έχοντας αριστερά μας το Ιόνιο και στο βάθος τη Λευκάδα. Παρακάτω αφήσαμε τη Βόνιτσα και στο Άκτιο μπήκαμε στο υποθαλάσσιο τούνελ που μας πέρασε στην βόρεια πλευρά του Αμβρακικού. Περάσαμε και έξω από την Πρέβεζα κινούμενοι βόρεια και σε λίγο, αμέσως μετά το χωριό Καστροσυκιά, στρίψαμε αριστερά στο χωματόδρομο που μας έφερε στο Camping Αστερίας. Ήταν αργά το απόγευμα. Κατευθείαν για μπάνιο στα υπέροχα νερά του Ιονίου και μετά άραγμα να ξεκουραστούμε από την κούραση της μέρας και του ταξιδιού.

1η -2η ημέρα

Η πρώτη μέρα στην Ήπειρο πέρασε με ξεκούραση. Πήγαμε στο χωριό όπου και κάτσαμε πολλές ώρες. Κάναμε μπάνιο, φάγαμε, ήπιαμε καφέ και αργά το απόγευμα γυρίσαμε στο κάμπινγκ, ντυθήκαμε και κατεβήκαμε στην Πρέβεζα για μια πρώτη γνωριμία. Η πόλη μας άρεσε αμέσως. Με ένα αρνητικό. ΜΠΟΧΑ από το λιμάνι. Αφόρητη!! Δεν μπορούσαμε να καταλάβουμε πως γινόταν να ζούνε με τέτοια αποφορά. Η προσαρμογή είναι πολύ δυνατό πράγμα τελικά. Μέχρι κι εμείς τελικά κάτσαμε και μας ενοχλούσε όλο και λιγότερο. Κεράσαμε την παρέα για τα γενέθλια της Σοφίας και αργά γυρίσαμε για ύπνο.

Την άλλη μέρα πήγαμε πιο βόρεια, στην κούκλα της περιοχής. Την Πάργα! Τότε που είχα περάσει και πάλι είχαμε κάτσει για ένα καφέ και μου είχε κάνει εντύπωση η γραφικότητά της. Έτσι βρεθήκαμε και πάλι εκεί, 19 χρόνια μετά. Ανεβήκαμε κατευθείαν στην περιοχή του κάστρου και με τα πόδια πήγαμε στην βόρεια πλευρά του βράχου, με θέα την όμορφη αλλά και πολυσύχναστη παραλία του Βάλτου.

Εκεί κάτσαμε για φαΐ απολαμβάνοντας νοστιμιές και θέα! Μετά το φαΐ πήγαμε βόλτα μέσα στο κάστρο. Αρκετά καλοδιατηρημένο, με αρκετά δέντρα, ένα καφέ που εκείνη την ώρα ήταν κλειστό, αλλά κυρίως απίστευτη θέα προς την πόλη και το νησάκι της Παναγίας, με το εκκλησάκι, απέναντι από την πόλη!!

Απερίγραπτες εικόνες! Να ρουφάς ομορφιά και τελειωμό να μην έχει, να μην χορταίνεις!! Δεν είναι, τελικά, τυχαία η δημοτικότητα αυτού του τόπου, σε Έλληνες και ξένους. Αξίζει και με το παραπάνω. Βγήκαμε από το κάστρο και κάτσαμε για καφέ στο πρώτο δίπλα στην είσοδο του κάστρου. Η πόλη πιάτο! Όταν ήρθε το αφεντικό να πάρει παραγγελία δεν πιστεύαμε στα μάτια μας. Είναι πολύ μικρός ο κόσμος! Με τον Λευτέρη είχαμε μεγαλώσει μαζί και είχαμε χαθεί εδώ και χρόνια! Χαρές, πολλές κουβέντες με τα νέα μας, αναμνήσεις από τα παιδικά μας χρόνια στη γειτονιά, στο Περιστέρι. Ένα τασάκι είν’ ο κόσμος όλος!! Κάτσαμε κάμποσο αλλά έπρεπε να φύγουμε. Κατεβήκαμε στον Βάλτο για μπάνιο και στη συνέχεια μπήκαμε στη βάρκα που πηγαινοερχότανε Πάργα-Βάλτος και επιστροφή. Πήγαμε μέχρι την Πάργα.

Η θέα της πόλης και του νησιού από τη θάλασσα είναι ακόμα πιο όμορφη. Κάναμε μια βόλτα στο λιμάνι και με τον ίδιο τρόπο γυρίσαμε στο Βάλτο, πήραμε τα οχήματα και αργά το βράδυ γυρίσαμε στο κάμπινγκ. Τι όμορφη που αποδεικνύεται η παραλιακή Ήπειρος τελικά!!

3η μέρα

Η μέρα ατή είχε αρχαιοελληνικά και άλλα ιστορικά ενδιαφέροντα. Όχι ότι αυτά λείπουν από όπου κι αν πάει κανείς στη χώρα μας. Εδώ όμως κυριαρχεί το μυστήριο μιας και έχει να κάνει με τον κάτω κόσμο. Αχέροντας και Νεκρομαντείο πρώτο και κύριο πιάτο !

Οι πρόγονοι μας ήταν από τη μια δεισιδαίμονες και από την άλλη ως γνωστό ασκούσαν κατά κόρο το εθνικό μας σπορ. Τη Λαμογιά!!

Ορφέας, Ηρακλής κ.ά.). Η ανάγκη για την πρόβλεψη του μέλλοντος οδήγησε στη δημιουργία και λειτουργία δεκάδων μαντείων. Ένα από αυτά και μάλιστα σε σχέση με το άλλο κόσμο ήταν το νεκρομαντείο, στη βόρεια όχθη του ποταμού Αχέροντα μέσα από τον οποίο πιστεύανε ότι οι ψυχές πήγαιναν στον Άδη.

Στη , σήμερα αποξηραμένη, λίμνη Αχερουσία, ήταν η είσοδος για τον Κάτω Κόσμο! Πήγαιναν λοιπόν στο Μαντείο να ρωτήσουν τις ψυχές των αγαπημένων τους νεκρών για τα μελλούμενα. Εκεί έπρεπε να υποβληθούν σε μια μακρά προετοιμασία που περιλάμβανε εξαγνισμό, θυσίες αλλά κυρίως ειδική δίαιτα με κουκιά και λούπινα που μπορούν να προκαλέσουν διάφορες παραισθήσεις. Στο απόλυτο σκοτάδι και με την κατάλληλη ψυχολογική αλλά και σωματική προετοιμασία έβλεπαν και άκουγαν διάφορα τα οποία απαγορεύονταν ρητά να ανακοινώσουν μετά την αποχώρησή τους. Η μη τήρηση της υποχρέωσης αυτής αποτελούσε βαριά ιεροσυλία!

Ο ιερός αυτός χώρος σήμερα ανασκαμμένος μας δείχνει σε ένα βαθμό το τι γινόταν τότε εκεί. Τον 18ο αι. χτίστηκε πάνω του το Μοναστήρι του Αγ. Ιωάννη του Πρόδρομου. Σήμερα σώζεται μόνο η εκκλησία που βρίσκεται ακριβώς πάνω από το κυρίως Ιερό του Μαντείου. Αυτό είναι τετράγωνης κάτοψης με πλευρά περίπου 22μ., χωρισμένο με δύο τοίχους στα τρία.

Στο κέντρο ο Ιερός χώρος και από τη μια μεριά και την άλλη έξι χώροι αποθήκης. Οι τοίχοι του έχουν το απίστευτο πάχος των 3,30 μ!!! Ο τοίχος όμως αυτός έχει μέσα στενό διάδρομο.

Ακριβώς κάτω από τον κύριο ιερό χώρο υπάρχει ισομεγέθης λαξευτή αίθουσα που στηρίζεται με 15 λαξευτά τόξα και όλο το σύνολο είναι εξαίρετης τεχνικά κατασκευής, Κατεβαίνει κανείς από ένα πολύ στενό άνοιγμα και μια σχεδόν κάθετη μεταλλική σκάλα. Στην αρχαιότητα κατέβαζαν αυτόν που ζητούσε τον χρησμό, δεμένο μα σχοινιά!! Επικρατούσε δε απόλυτο σκοτάδι. Ανάμεσα στα πολύ ενδιαφέροντα ευρήματα, που βρίσκονται σήμερα στο αρχαιολογικό μουσείο στα Γιάννινα βρήκαν και κομμάτια μιας μηχανής, ενός είδους γερανού με τον οποίο, οι ιερείς κινούμενοι αθέατοι στον εσωτερικό διάδρομο και στο σκοτάδι,  κινούσαν είδωλα, κάτι σαν κούκλες, δήθεν πως ήταν οι ψυχές. Φυσικά η σχετική δίαιτα και η εξάντληση σε συνδυασμό με το φόβο που είχαν δημιουργήσει έφερναν το ποθητό αποτέλεσμα. Φυσικά το «θύμα» τα είχε κάνει πάνω του και ούτε λόγος βέβαια να κοινοποιήσει προς τα έξω τα συμβάντα! Ά ρε αθάνατε Έλληνα, σε όποια εποχή κι αν ζεις θα την κάνεις τη λαμογιά σου και θα σε πληρώνουν κι από πάνω. Νομίζω όμως ότι αξίζει να τους βγάλει κάποιος το καπέλο για τη μηχανή που είχαν στήσει!

Αφού περιπλανηθήκαμε στο φως και στο σκοτάδι του Νεκρομαντείου ξεκινήσαμε να πάμε προς τις πηγές του Αχέροντα. Πήγαμε μέχρι εκεί που πάει το αυτοκίνητο, Κόσμος πολύς, ταβέρνες, πανηγύρι! Για να πάει κάποιος στις πηγές πρέπει να περπατήσει μέσα στην κοίτη του ποταμού, πράγμα που εμείς δεν κάναμε. Κολυμπήσαμε όμως στα κρύα νερά (τι κρύα. ΜΠΟΥΖΙ. Μπρρρρρρρρ!!!!!!). Ειδικά τα παιδιά το χαρήκανε με το παραπάνω. Πέφτανε και αφήνονταν να τα παρασύρει το νερό μερικά μέτρα και πάλι από την αρχή. Κάποια εταιρεία έκανε και ράφτινγκ. Όχι σπουδαία πράγματα. 1000-1500 μ. αλλά χωρίς σωσίβια και κράνη. Αυτό δε μου άρεσε και τόσο αλλά κάτι το πολύ ρηχό και ήρεμο των νερών, κάτι που δεν είχαμε ξανακάνει αποφασίσαμε να το δοκιμάσουμε. Ωραίο ήταν!! Όταν γυρίσαμε κάτσαμε σε ένα τραπέζι ακριβώς στο νερό και φάγαμε.

Για καφέ αποφασίσαμε να πάμε στη γέφυρα της Γλυκής, ενός χωριού πάνω στο ποτάμι. Κάτω από τη γέφυρα μια σειρά μαγαζιά προσφέρουν φαΐ, καφέ αλλά κυρίως απίθανη δροσιά. Πίναμε τον καφέ μας με τα πόδια μέσα στο νερό!!!. Ο πιο απολαυστικός τρόπος ν περάσουν οι ζεστές ώρες της μέρας!!

Απόγευμα πια είπαμε να κινηθούμε πιο βόρεια. Πήραμε το δρόμο για Πάργα, την περάσαμε και παίρνοντας το δρόμο που πάει για Σύβοτα, στρίψαμε δεξιά ακολουθώντας ένα δρόμο με πολλές στροφές. 

Ο δρόμος αυτός μας έβγαλε στο Κάστρο της Ανθούσας ή όπως μας είπαν οι ντόπιοι Κάστρο του Αλή Πασά.

Κτισμένο σε ύψωμα πάνω από την Πάργα, δεσπόζει σε όλη την περιοχή με μοναδική θέα, εκτός από την Πάργα, στο Ιόνιο και στο βάθος τους Παξούς!

Πολύ καλοδιατηρημένο με μεγάλο μέρος των δωματίων ακέραια, ακόμα και οι οροφές, με διαδρόμους πάνω στα τείχη που σε φέρνουν από το ένα μέρος του κάστρου στο άλλο, ήταν μια πολύ ωραία εμπειρία. Δυστυχώς μια ηλικιωμένη γυναίκα καθόταν στην είσοδο και έβριζε με πολύ άσχημο τρόπο τους επισκέπτες. Φυσικά η γυναίκα δεν ήταν στα καλά της όπως μας είπαν και κάποιοι που έχουν δίπλα κάποιες καντίνες (-άστην. Θεότρελη είναι!!). Δυστυχώς όμως δημιουργούνταν ένα άσχημο κλίμα. Τέλος πάντων. Φύγαμε και πηγαίνοντας προς Αρίλα για μπάνιο, πέσαμε και σε άλλο γνωστό. Συνάδελφοι!! Αυτό το ταξίδι είχε πολλούς γνωστούς τελικά! Έπεφτε μαζί και ο ήλιος όταν πέφταμε στην κατακόκκινη θάλασσα. Το βραδινό μπάνιο θα ήταν ένας πολύ ωραίος επίλογος αν δεν ακολουθούσε στο κάμπινγκ κουβεντούλα μέχρι τις πρώτες πρωινές ώρες.

4η -5η μέρα

Είχαμε αποφασίσει μετά τις παραλίες της Ηπείρου που ήμασταν τότε να πάμε και για 4-5 μέρες στη Λευκάδα. Έτσι την άλλη μέρα αποφασίσαμε να πάμε στη Λευκάδα να δούμε τι γίνεται από κάμπινγκ. Ξεκινήσαμε λίγο πριν το μεσημέρι και πριν πάμε για ψάξιμο είπαμε να τσιμπήσουμε κάτι. Λίγο πριν την Πρέβεζα στρίψαμε δεξιά για τον Μύτικα. Της Πρέβεζας τον Μύτικα. Είναι μια μύτη στεριάς με παραλία από κάτω. Υπάρχει ολόκληρο χωριό και μάλιστα όμορφο. Πάνω από τη θάλασσα έχει κάποιες ταβέρνες. Κάτσαμε λοιπόν και φάγαμε. Από την πρώτη μέρα που βρεθήκαμε εκεί στην Ήπειρο διαπιστώναμε αυτό που είχαμε δει και στον Αστακό. Οι τιμές ήταν ακόμα και πιο κάτω από λογικές!! Ήταν η πρώτη φορά που το συναντούσαμε αυτό. Ακόμα και στην τουριστική Πάργα τα πράγματα ήταν πολύ καλύτερα από ότι σε κάποια άλλα μέρη που είχαμε πάει με λιγότερο ενδιαφέρον και λιγότερη κίνηση αλλά περισσότερο ύφος! Ευχαριστώ κύριοι, δεν θα πάρω. Να τα χαίρεστε τα μέρη σας, αλλά να τα χαρείτε μόνοι σας!!

Μετά το φαΐ προχωρήσαμε και σε λίγο μπαίναμε μέσω της κινητής «γέφυρας» στη Λευκάδα. Αφού ήπιαμε ένα καφέ στην παραλία της πόλης ξεκινήσαμε το ψάξιμο. Δεσίμη, Βασιλική, Καστρί (κάναμε και μπάνιο), και χωρίς να έχουμε αποφασίσει φτάσαμε βραδάκι για σουβλάκια στην πόλη και αργά το βράδυ γυρίσαμε στο κάμπινγκ. 

Την επομένη είχε και πάλι αρχαιολογικό χώρο.

Αυτή τη φορά Ρωμαϊκό. Νικόπολη! Η πόλη της Νίκης του Οκταβιανού επί του Αντωνίου και της ερωμένης του Κλεοπάτρας. Το 31 π.Χ. ο Οκταβιανός νικά τους αντιπάλους του στη ναυμαχία του Ακτίου και σε ανάμνηση της νίκης αυτής κτίζει τη Νικόπολη. Η νίκη αυτή σηματοδοτεί το τέλος της Ελληνιστικής εποχής και την αρχή της Pax Romana, της Ρωμαϊκής Ειρήνης που επιβάλλεται σε ολόκληρη της Αυτοκρατορία. Η πόλη αυτή έφτασε να έχει πάνω από 200.000 κατοίκους και έγινε μια από τις μεγαλύτερες της αυτοκρατορίας.

Είναι ίσως ο μεγαλύτερος αρχαιολογικός χώρος που έχω πάει ποτέ, μεγαλύτερος ίσως και από αυτόν της Εφέσου. Για να τον γυρίσει κανείς θέλει πολύ περπάτημα αλλά και μετακινήσεις με το αυτοκίνητο.

Μπήκαμε από την κεντρική είσοδο και πήγαμε πρώτα στο πολύ ενδιαφέρον μουσείο. Από τα καλύτερα εκθέματα βέβαια τα ψηφιδωτά. Σε όλο τον αρχαιολογικό χώρο έχουν βρεθεί ρωμαϊκά και βυζαντινά ψηφιδωτά, μιας και στον ίδιο χώρο υπάρχουν τα ερείπια αρκετών πρωτοχριστιανικών βασιλικών. Δυστυχώς τα περισσότερα έχουν ξανά καλυφθεί μέχρι να έρθει η ώρα για τη συντήρησής τους.

Περάσαμε αρκετή ώρα μέσα στο χώρο της Νικόπολης και περασμένο μεσημέρι φύγαμε να πάμε για φαΐ. Άλλη μια φορά στο Μύτικα της Πρέβεζας. Μετά το φαΐ πήγαμε στο χωριό της Καστροσυκιάς, κάτσαμε για καφέ και αράξαμε μέχρι αργά κάνοντας και το απογευματινό μας μπάνιο.

6η μέρα

«Στη στεριά δε ζει το ψάρι…….» τραγούδαγαν οι μαρτυρικές και συνάμα ηρωικές Σουλιώτισσες στον τραγικό χορό τους στο Ζάλογγο και είτε μόνες, είτε αγκαλιά με τα παιδιά τους πήδαγαν στον γκρεμό. Έμεινε στην ιστορία αυτός ο χορός, πέρασε στη λαϊκή παράδοση, έγινε θρύλος, τραγούδι, αφήγηση. Μας σημάδεψε σα λαό και γενεές επί γενεών γαλουχηθήκαμε με αυτό το μοναδικό κατόρθωμα.

Η σύγχρονη Ελλάδα αποτείνοντας φόρο τιμής στις ένδοξες προγόνους μας, έκτισε μνημείο λαμπρό και σπουδαίο πάνω στο βράχο που σύμφωνα με την παράδοση έλαβε χώρα εκείνος ο «τελευταίος» χορός. Μνημείο μεγάλο σε μέγεθος, να φαίνεται από μακριά, να εμπνέει (όσο μπορεί να εμπνεύσει κάτι τους Νεοέλληνες)!

Στο Ζάλογγο λοιπόν πήγαμε την τελευταία μέρα στην Ήπειρο. Το τοπίο είναι εντυπωσιακό. Πράσινο πολύ, όμορφο αλλά και άγριο. Ταιριαστό με ένα τόσο όμορφο αλλά και τραγικό γεγονός.

Ένα μικρό μοναστήρι, του Αγίου Δημητρίου και δίπλα του ξεκινάει μια σκάλα που ανεβαίνει πάνω στο μνημείο. Το εγχείρημα δύσκολο, αλλά για τα παιδιά μας παιγνιδάκι. Εμείς από κάτω τα χαζεύαμε και τα θαυμάζαμε και φυσικά οι τηλεφακοί τα αποθανάτισαν στη βάση του μνημείου.

Όταν κατέβηκαν μπήκαμε στο αυτοκίνητο και πήραμε το δρόμο της επιστροφής. Πολύ κοντά στο χώρο του Ζαλόγγου είχαμε δει τον αρχαιολογικό χώρο της Κασσώπης.

Πόλη των αρχών του 4ου αι. π.Χ. υπήρξε το κέντρο της περιοχής μέχρι την καταστροφής της από τους Ρωμαίους και την μετοίκηση των κατοίκων στην κοντινή νέα Νικόπολη.

Χτισμένη με άψογη ρυμοτομία σύμφωνα με το ιπποδάμειο σύστημα, χωρισμένη σε κανονικά τετράγωνα και μάλιστα το ένα σπίτι να μην κόβει τον ήλιο ή τη θέα από το άλλο!! .

Είναι πράγματι εντυπωσιακός ο αρχαιολογικός χώρος και μην έχοντας καθόλου κόσμο ευχαριστηθήκαμε τις βόλτες μέσα εκεί.

Μετά το γεύμα μας στην Καστροσυκιά και λίγο άραγμα να περάσει η μεσημεριανή κάψα, πήγαμε το απόγευμα για βόλτες και καφέ στην Πρέβεζα. Είναι πολύ γραφική πόλη και όταν λύσουν το πρόβλημα της αποχέτευσης (ίσως σήμερα το έχουν λύσει κιόλας) θα γίνει ένας πολύ ενδιαφέρων τουριστικός προορισμός.

Το βράδυ ήρθαν στο κάμπινγκ, και έμειναν σε δωμάτιο για ένα βράδυ, οι φίλοι μας Χρήστος και Μίνα, ερχόμενοι από Ισπανία και έχοντας κατέβει λόγω βλάβης του πλοίου στην Ηγουμενίτσα. Έτσι το τελευταίο μας βράδυ στις παραλίες της Ηπείρου πέρασε με ιστορίες από το ταξίδι τους στην Ισπανία και την Πορτογαλία!!!

Σα συμπέρασμα να πω ότι η Ήπειρος, γνωστή για τα βουνά της, τα τρεχούμενα νερά της, τα γεφύρια της, είναι σχετικά άγνωστη για τα παραλιακά της μέρη με εξαίρεση ίσως την Πάργα και τα Σύβοτα. Αυτό την αδικεί κάπως και νομίζω ότι όποιος επιλέξει αυτή την περιοχή σαν καλοκαιρινό προορισμό, θα έχει όμορφες παραλίες να ευχαριστηθεί μπάνια και πολλά αξιοθέατα να γεμίσει εικόνες και γνώσεις το νου του. Εμείς πάντως όχι μόνο δεν το μετανιώσαμε αλλά είμαστε και πάρα πολύ ικανοποιημένοι. Και φυσικά προτείνουμε την περιοχή ανεπιφύλακτα. Καλή συνέχεια λοιπόν!

Περισσότερες φωτογραφίες: https://picasaweb.google.com/112333101407674010719/PrvezaCoast222672004

Συνέχεια του ταξιδιού: Λευκάδα, Νησιώτικη στεριά ή στεριανό νησί;