Ο Νοσφεράτου και οι Λύκοι!

(συνέχεια από Παιγνίδια με τα σύνορα II)

Οι νύμφες του Δούναβη και άλλες ομορφιές! Μέρος 5ο

(Ταξίδι σε Ουγγαρία και Σλοβακία μέσα από τα Βαλκάνια!!)

23-26 Ιουλίου 2011

Πορεία προς τα βουνά!

Τελειώσανε οι πολυεθνικές βόλτες και τα παιγνίδια με τα σύνορα και ήρθε η ώρα να αφιερώσουμε μια ολόκληρη εβδομάδα στη Σλοβακία, και μάλιστα στα βόρεια. Στα Σλοβάκικα βουνά. Fatra και Tatra!

Ο αυτοκινητόδρομος που οδηγεί στην πόλη Zilina είναι πολύ καλός. Σε λιγότερο από 50 χμ βγαίνουμε στην έξοδο για την πόλη Trnava. Η πόλη αυτή αναπτύχθηκε όταν έγινε πρωτεύουσα των Μαγιάρων η Μπρατισλάβα. Τότε αυτή έγινε η θρησκευτική πρωτεύουσα μιας και οι Τούρκοι κατέλαβαν το Έστεργκομ μαζί με τη Βούδα (1526). Τέτοια ήταν η ανάπτυξη της πόλης που το 1635 απέκτησε πανεπιστήμιο. Είναι τειχισμένη από το Μεσαίωνα και έχει πλήθος εκκλησιών και κτιρίων, ανάμεσά τους το παλαιότερο θέατρο της χώρας. 

Εμείς δεν είχαμε σκοπό μια λεπτομερή επίσκεψη. Απλά μπήκαμε για ένα καφέ. Πριν περάσουμε τα τείχη κάναμε μια στάση σε μια εντυπωσιακή μπαρόκ εκκλησία.

Απ’ έξω έχει το άγαλμα του Πάπα Ιωάννη-Πάυλου Β΄ (του γνωστού Πολωνού), και στη ζώνη πάνω από την κεντρική είσοδο υπάρχει το όνομα NICOLAUS EZTERHAZI.

Η κεντρική είσοδος ήταν ανοικτή αλλά αμέσως μετά μια κλειστή καγκελόπορτα εμπόδιζε την παρά πέρα είσοδο

αλλά επέτρεπε την οπτική επαφή με το ναό, άρα και τη δυνατότητα για φωτογράφιση.

Ακριβώς απέναντι έχει ένα μνημείο με χέρια που κρατούν όπλα, μνημείο που η τεχνοτροπία του παραπέμπει σε σοσιαλιστικό ρεαλισμό και άρα εποχή προ του 1989.

Περάσαμε τα τείχη, παρκάραμε και πήγαμε στην κεντρική πλατεία για καφέ. Μετά τον καφέ, κάναμε μια μικρή βόλτα στην πλατεία.

Είναι πολύ μακριά και πολύ στενή. Στην πραγματικότητα μοιάζει σαν ένας διπλός δρόμος που πεζοδρομήθηκε!

Στον αυτοκινητόδρομο πάλι, κινούμαστε αυτή τη φορά παράλληλα με τον ποταμό Vah, παραπόταμο του Δούναβη, ο οποίος θα μας έκανε αρκετά συχνά παρέα τις επόμενες μέρες! Μετά από 70 περίπου χμ, βγήκαμε δεξιά για Banska Bystrica, για άλλα 65 περίπου χμ σε δευτερεύοντα δρόμο μέχρι την πόλη Prievidza. Από εκεί ακολουθήσαμε τις πινακίδες μέχρι το Νεογοτθικό κάστρο Bojnice, πάνω από το ομώνυμο χωριό, μέσα σε πυκνό δάσος. Είναι το δημοφιλέστερο της χώρας.

Χτισμένο στα τέλη του 19^ου αι., στη θέση παλαιότερου, μιμείται τα μεσαιωνικά κάστρα, κυρίως αυτά στο Λίγηρα, στη Γαλλία.

Είναι πραγματικά εντυπωσιακό και όμορφο. Ο γύρω χώρος όμως είναι απαράδεκτος. Τα κάθε λογής μαγαζάκια, που πουλούν τις κινέζικες πλαστικούρες, άσχετες με τον χώρο (π.χ. απομιμήσεις της Barbie) δημιουργούν μιαν εικόνα σαν την χειρότερη εμποροπανήγυρη σε οποιοδήποτε Ελληνικό χωριό. Το εισιτήριο δε, για να μπει κανείς μέσα (για να δει μία από τα ίδια όπως σε όλα σχεδόν τα κάστρα της Ευρώπης) ήταν απαράδεκτα ψηλό.

Έτσι βγάλαμε τις φωτογραφίες μας, το περιεργαστήκαμε απ’ έξω και φύγαμε για ένα πραγματικό κόσμημα των βουνών!

Πήραμε τον ορεινό δρόμο που πάει προς τα βόρεια, προς τη Zilina. Περίπου 30 χμ μετά βγήκαμε αριστερά και ακολουθώντας ένα μικρότερο, ορεινό, δρόμο, μέσα από καλλιεργημένες μικρές κοιλάδες και δάση, φτάσαμε στο Τσίτσμανι (Čičmany)

Μικρό χωριό, στη ΝΔ άκρη των Mala Fatra (Μικρά Fatra), για αιώνες απομονωμένο, και γι αυτό διατηρημένο, «ανακαλύφθηκε» σχετικά πρόσφατα και απέκτησε αρκετούς επισκέπτες. Ευτυχώς δεν χάλασε.

Κύριο χαρακτηριστικό του τα μικρά, ξύλινα σπίτια, από τη μια και την άλλη μεριά του χειμάρρου,

με το ξύλο σε μαύρο χρώμα και πάνω του ζωγραφισμένα με άσπρο χρώμα γεωμετρικά, αλλά και παγανιστικά σχέδια. Είναι πανέμορφα!! Τα παράθυρα είναι στολισμένα με κεντητά κουρτινάκια και λουλούδια!

Λουλούδια υπάρχουν ένα γύρο πολλά και παντού!

Σε ένα κτίριο, μια ομάδα νεαρών, αγόρια και κορίτσια, ντυμένα με παραδοσιακές φορεσιές, έκαναν επίδειξη διαφόρων εργασιών (επεξεργασία ξύλου, μαγείρεμα κλπ).

Μετά τις βόλτες και τις πολλές φωτογραφίες πήγαμε στο εστιατόριο ενός πανδοχείου για φαΐ. Αν και το κτίριο είναι νέο, το ύφος είναι σαν όλο το υπόλοιπο χωριό.

Το Σλοβάκικο φαγητό ήταν εξαιρετικό και το ντόπιο, κόκκινο κρασί, ακόμα καλύτερο!! Από τα καλύτερα που έχω δοκιμάσει! Το καλύτερο βέβαια μας το φύλαγαν για το τέλος, όταν πληρώσαμε κάτι λιγότερο από 6,00 ΕΥΡΩ το άτομο (!!!!)

Ήταν αργά το απόγευμα όταν προσπερνώντας τη Zilina, στρίψαμε δεξιά, παράλληλα και πάλι στον Vah και προς τα ΝΑ. 30 χμ μετά φτάναμε στην πόλη Martin. Στην άκρη της πόλης είναι το camping Turiec. Εκεί είχαμε κλείσει δωμάτια. Ο χώρος υπέροχος! Έλατα παντού και ανάμεσά τους χώροι με γκαζόν.

Τα δωμάτιά μας ήταν τριγωνικά σαλέ, στα οποία μπορούσαν να μείνουν ως και 4 άτομα, πλήρως εξοπλισμένα και με τιμή περίπου 13,00 ΕΥΡΩ το άτομο τη νύχτα (!!!!). Ίσως το καλύτερο κατάλυμα του ταξιδιού μας, αν λάβουμε υπ’ όψη τον περιβάλλοντα χώρο!!

Αφήσαμε τα πράγματα και πεταχτήκαμε σε ένα σούπερ μάρκετ για εφοδιασμό. Έξω από το «σπίτι μας», αράξαμε, τσιμπήσαμε κάτι και με μια μπύρα στο χέρι πιάσαμε την κουβέντα και αφεθήκαμε σε απόλυτη χαλάρωση. Τα Σλοβάκικα βουνά μας υποδέχτηκαν με τον καλύτερο τρόπο. Καλώς ήλθαμε!!!!

  

Στου Νοσφεράτου τα λημέρια!

Η Κυριακή ξημέρωσε βροχερή και αρκετά κρύα. Μετά από το πρωινό μας, αποφασίσαμε να ανέβουμε στο βουνό πάνω από το κάμπινγκ. Είχαμε πληροφορίες ότι είναι πολύ ωραία εκεί πάνω. Παίρνοντας το δρόμο μπροστά από το κάμπινγκ αρχίσαμε να ανηφορίζουμε. Ο δρόμος είναι μεν άσφαλτος, αλλά στενός και ανεβαίνοντας γίνεται όλο και πιο χάλια, με πολλές λακκούβες. Πάει δίπλα σε ένα ποταμάκι. Το νερό είναι αρκετό και ορμητικό και χύνεται στον Turiec, παραπόταμο του Vah. Το ποταμάκι διασχίζει ένα πυκνό δάσος, που όσο ανεβαίναμε γινόταν όλο και πιο πυκνό. Στις όχθες του έχουν χτιστεί εξοχικά και έχουν φτιαχτεί χώροι αναψυχής και ξεκούρασης με κιόσκια και ψησταριές.

Κάναμε μια στάση σε ένα σημείο που το ποταμάκι αφήνει να δημιουργηθεί ένα «νησάκι». Πάνω σ’ αυτό ήταν ένα ξύλινο κιόσκι με παγκάκια και μια ψησταριά. Τόσα χώραγε όλα κι όλα. Ένα ξύλινο γεφυράκι το ένωνε με την όχθη. Αν και έβρεχε αρκετά, βγάλαμε μερικές φωτογραφίες και χάρηκαν τα μάτια μας υπέροχες εικόνες!

Όσο ανεβαίναμε η ομίχλη που εν τω μεταξύ είχε πέσει όλο και πύκνωνε και η βροχή δυνάμωνε. Σε ένα πλάτωμα φάνηκε, κάτω χαμηλά ο κάμπος, μιας και εκείνη τη στιγμή η ομίχλη μας έκανε τη χάρη να αραιώσει. 11,5 χμ από το κάμπινγκ φτάσαμε στα 1350 περίπου μ.

Είναι η θέση Chata Martinske Hole, όπου υπάρχει ένα χιονοδρομικό κέντρο. Ένα σαλέ ήταν ανοικτό και μας πρόσφερε καταφύγιο και ένα απολαυστικό καυτό καφέ.

Μετά από μια ώρα, πήραμε το δρόμο της επιστροφής. Φτάνοντας στο Martin πήραμε το δρόμο για Ruzomberok και Poprad, που πάει δίπλα στον Vah. Μετά από 20 χμ, στο Kralovany, εκεί που ο ποταμός Orava χύνεται στον Vah, στρίψαμε αριστερά ακολουθώντας τον πρώτο. Περάσαμε την πόλη Dolny Kubin και περίπου 50 χμ από το Martin,

φτάσαμε στο χωριό Oravsky Potzanok. Εκεί σε ένα βράχο που υψώνεται 120 μ πάνω από τον Orava υψώνεται ένα από τα πιο επιβλητικά κάστρα της Σλοβακίας. Και έχει πολλά κάστρα η χώρα αυτή!

Χτισμένο τον 13^ο αι., το Oravsky Hrad, μοιάζει σα συνέχεια του βράχου και με το σκούρο χρώμα του έχει μια απόκοσμη όψη. Γι αυτό άλλωστε το 1922 το διάλεξαν για σκηνικό της πρώτης ταινίας με βρικόλακες που γυρίστηκε ποτέ. Το «ΝΟΣΦΕΡΑΤΟΥ».

Οι ωραιότερες εικόνες του κάστρου είναι από χαμηλά, από τη γέφυρα του ποταμού.

Ο καιρός παρέμενε βαρύς, πότε με λίγη βροχή, πότε χωρίς. Βγάλαμε τις φωτογραφίες μας και κάτσαμε σε ένα εστιατόριο self service και απολαύσαμε τις τοπικές λιχουδιές. Λουκάνικα, πατάτες, σνίτσελ και δροσερή βαρελίσια μπύρα!

Απόγευμα πια γυρίσαμε στο Martin και μπήκαμε στην πόλη για ένα καφέ. Η πόλη μου φάνηκε σχετικά αδιάφορη.

Έχει μερικά ενδιαφέροντα κτίρια, παλιά και σύγχρονα, αλλά τίποτα το ξεχωριστό. Η πλατεία και εδώ ένα μακρόστενο πράγμα. Σε μια στοά κάτσαμε σε ένα ωραίο, μοντέρνο καφέ.

Είχε σουρουπώσει όταν γυρίσαμε στο κάμπινγκ να ξεκουραστούμε. Τα βουνά της Σλοβακίας είναι υπέροχα και εμείς τυχεροί που τα απολαμβάνουμε!!

Στα Μικρά Fatra και το χωριό των Λύκων!

Η μέρα αυτή έμελλε να είναι ίσως η πιο βροχερή του ταξιδιού μας, αν και το πρωί που βγήκα μια βόλτα γύρω από το κάμπινγκ είχε απλά συννεφιά.

Έχει ωραία σπιτάκια με λουλουδιασμένους κήπους και ο περίπατος ανάμεσα τους ήταν πολύ ευχάριστος.

Όσο πίναμε τον πρωινό μας καφέ άρχισε να ψιχαλίζει για να γίνει κανονική βροχή σαν φύγαμε.

Πήραμε το δρόμο προς τη Zilina για περίπου 30 χμ και μετά στρίψαμε δεξιά, προς τα ανατολικά, στον ορεινό δρόμο. Προορισμός μας το Εθνικό Πάρκο των Mala Fatra και η μικρή πόλη Terchova στην οποία φτάσαμε μετά από περίπου 30 χμ. Εν τω μεταξύ έριχνε πολύ νερό. Κάναμε μια μικρή στάση στο γραφείο τουρισμού για να πάρω χάρτες της περιοχής αλλά και του Εθνικού Πάρκου των Mala Fatra. Αγόρασα και ένα CD με παραδοσιακή μουσική από τα Fatra για να μας συνοδέψει στις βόλτες μας στη γύρω περιοχή.

Στην εκκλησία που είναι απέναντι από το γραφείο τουρισμού παρακολουθήσαμε και το «υπερθέαμα» της περιοχής. Τη Γέννηση!!! Πρόκειται για μια τρισδιάστατη παράσταση διαστάσεων 3Χ2μ περίπου όλη από ξύλο. Η Γέννηση παρουσιάζεται σε ένα μικρό μέρος της. Το μεγαλύτερο καταλαμβάνουν παραστάσεις με δραστηριότητες των κατοίκων της περιοχής.

Όλα αυτά με μουσικές και με μηχανισμούς παρόμοιους με αυτούς που χρησιμοποιούν στα μεγάλα μηχανικά μουσικά ρολόγια. Έτσι για παράδειγμα ένας σιδεράς σφυρηλατούσε το σίδερο χτυπώντας το αμόνι ενώ ο βοηθός του ανοιγόκλεινε το φυσερό, μια αρκούδα είχε κλέψει ένα αρνί και την κυνηγούσε ο βοσκός, μόνο που με την κυκλική κίνηση δεν ήξερες αν ο βοσκός κυνηγούσε την αρκούδα ή η αρκούδα το βοσκό (!!!) (με τη συγκεκριμένη σκηνή ρίξαμε πολύ γέλιο!) και άλλες πολλές παρόμοιας κατασκευής και αισθητικής.

Στην Terchova πήραμε νότια κατεύθυνση μπαίνοντας στην καρδιά του Εθνικού Πάρκου. Ο δρόμος περνά μέσα από το πανέμορφο φαράγγι Tieshany, στο οποίο κυλά ορμητικά ένα μικρό ποτάμι. Το δάσος είναι πυκνό και σε συνδυασμό με τη βροχή οι εικόνες είναι εξωπραγματικές! Φτάσαμε σε μια διασταύρωση και στρίψαμε αριστερά. Ο δρόμος εκείνος τελειώνει μετά από λίγο στον οικισμό Stefanova, ένα γραφικό χωριουδάκι, κυρίως με δραστηριότητες για την εξυπηρέτηση επισκεπτών. Όταν φτάσαμε έβρεχε πολύ και έτσι περιοριστήκαμε σε ό,τι είδαμε από το αυτοκίνητο.

Πίσω στη διασταύρωση και στρίβουμε αριστερά μέχρι το Chata Vratna, από όπου φεύγει το «τελεσιέζ» για πιο ψηλά.

Εκεί μια γραφική Koliba (το πανδοχείο στα Σλοβάκικα. Θα κάναμε πλάκα με το όνομα αυτό τις επόμενες μέρες)

μας πρόσφερε ένα άκρως αναζωογονητικό καφέ, προστασία από τη βροχή και θαλπωρή από την ψύχρα των βουνών.

Όταν βγήκαμε η βροχή είχε κόψει και έτσι στην επιστροφή κάναμε μια στάση μέσα στο φαράγγι για μερικές φωτογραφίες. Αυτό που μου έκανε εντύπωση εκείνη τη μέρα, αλλά και όλες τις επόμενες, είναι το πόσο πολλοί άνθρωποι, ανεξαρτήτως ηλικίας, κάνουν ποδήλατο ή περπατούν αψηφώντας τον καιρό. Ένα αδιάβροχο και πάμε!!

Στην Terchova στρίψαμε δεξιά και κάνοντας τον κύκλο του Εθνικού Πάρκου από τη βόρεια πλευρά, πήραμε το δρόμο προς την πόλη Dolny Kubin. Προορισμός μας το χωριό Istebne και το αξιοθέατό του, η ξύλινη εκκλησία.

Σε όλη την περιοχή των δυτικών απολήξεων των Καρπαθίων, δηλαδή τα Fatra και τα Tatra, και μοιρασμένες σε Σλοβακία, Πολωνία και Ουκρανία, βρίσκονται δεκάδες ξύλινες εκκλησίες κατασκευασμένες από ντόπια ξυλεία και χωρίς τη χρήση καρφιών (!!!). Ορισμένες από αυτές είναι πολύ περίτεχνες, αλλά όλες πολύ εντυπωσιακές. Πολλές προστατεύονται από την UNESCO, είτε ξεχωριστά κάθε μία, είτε σα σύνολο όλες μαζί σε μια περιοχή. Οι περισσότερες έχουν ηλικία που κυμαίνεται από 3 ως 5 αιώνες. Πραγματικά είναι κάτι το ξεχωριστό. Δεν μοιάζουν σε τίποτα με ό,τι έχει δει κανείς. Το 2005 στη Νότια Πολωνία, στο χωριό Gilowice, είχα δει μια τέτοια και είχα μείνει με ανοικτό στόμα. (βλ. http://disaki.blogspot.gr/2011/11/1.html)

Φτάσαμε στο Istebne και στο τέλος του χωριού είδαμε την εκκλησία.

Είναι λίγο διαφορετική από αυτή που είχα δει αλλά και από αυτές που είχα δει σε φωτογραφίες. Είναι πολύ απλή εξωτερικά. Πρόκειται για ενοριακό ναό,

με κάποια κτίρια δίπλα, σαν οικοτροφείο. Μια κυρία ειδοποίησε κάποια άλλη, υπεύθυνη που ήρθε να μας ανοίξει. Μίλαγε άψογα αγγλικά και μας εξήγησε πολλά. Ο ναός είναι του 17^ου αι. αλλά πριν μερικά χρόνια έγινε μια κλοπή και αφαίρεσαν πολλά τμήματα από το εσωτερικό της. Η αντικατάστασή τους με νέα, της στέρησε την προστασία της UNESCO, μιας και «αλλοτριώθηκε» το μνημείο. Πληρώσαμε το συμβολικό εισιτήριο του 1 ΕΥΡΩ και αγοράσαμε και κάποια καρτ ποστάλ. Αυτά, μαζί με κάποιες δωρεές, είναι τα μόνα έσοδα, απαραίτητα για τη συντήρηση του μνημείου. Δυστυχώς στο εσωτερικό του ναού απαγορεύεται η φωτογράφιση.

Η επίσκεψή μας εκεί τελείωσε, ευχαριστήσαμε την κυρία και μπήκαμε και πάλι στο αυτοκίνητο.

Φτάσαμε στην Dolny Kubin και στρίψαμε δεξιά για Ruzomberok. Το προσπεράσαμε και λίγο μετά στρίψαμε δεξιά. Λίγα χιλιόμετρα μετά φτάσαμε σε ένα από τα πιο παραδοσιακά χωριά της χώρας, μνημείο στη λίστα της UNESCO από το 1993.

Το Vlkoilinec, το μικρό «χωριό των λύκων» (Vlk=λύκος στα Σλοβάκικα).

Τα 45 οικήματα του χωριού έχουν πέτρινη βάση, τοίχους από ξύλινα δοκάρια και πηλό και ξυλοσκέπαστες στέγες. Στο εσωτερικό το πάτωμα είναι χωμάτινο, εκτός από ένα δωμάτιο που είναι στρωμένο με τάβλες.

Οι δρόμοι, όλοι είναι χωμάτινοι.

Στην είσοδο του χωριού υπάρχει πάρκινγκ. Πληρώνεις ένα εισιτήριο για την είσοδο στο χωριό και ένα για τη στάθμευση. Και μετά ανηφορίζεις. Έλα όμως που όταν φτάσαμε είχαν ανοίξει οι ουρανοί και μια ισχυρή καταιγίδα ήταν σε εξέλιξη. Λόγω κινητικού προβλήματος μας επετράπη να μπούμε με το αυτοκίνητο, αλλά λόγω της μπόρας είδαμε ό,τι είδαμε μέσα από το αυτοκίνητο. Μόνο στο μικρό Λαογραφικό Μουσείο μπήκα για λίγο.

Εντύπωση προκαλούν τα σκόρπια, σε διάφορα σημεία, ξυλόγλυπτα.

Βγάλαμε λίγες «μουσκεμένες» φωτογραφίες και ξεκινήσαμε να πάμε κάπου για φαΐ, μιας και η ώρα είχε περάσει.

Στο Ruzomberok στρίψαμε ανατολικά στο δρόμο για Poprad, που πάει παράλληλα με τον Vah. Σε μια Koliba στο δρόμο, σταματήσαμε να φάμε. Όπως σχεδόν παντού φάγαμε και εκεί πολύ καλά και φτηνά.

Εν τω μεταξύ, φαίνεται πως η καταιγίδα που είχε προηγηθεί, ήταν και το ξέσπασμα της ημέρας. Ο καιρός άνοιξε για τα καλά και ο ήλιος άρχισε να παίζει κρυφτούλι με αραιά σύννεφα. Το υπόλοιπο της ημέρας ήταν πολύ καλό.

Στο δρόμο μας είδαμε μια λίμνη, τη Liptovska Mara, που είναι τεχνητή.

Βγήκαμε αριστερά και πλησιάζοντας είδαμε σε μια άκρη της πολλούς κύκνους να λικνίζονται στα ακύμαντα νερά της! Ωραίες, ειδυλλιακές εικόνες!! Το χωριό Vlachy είναι πάνω στη λίμνη. Περάσαμε από μέσα του και κινηθήκαμε παράλληλα με το νερό. Σταματήσαμε όταν μέσα από ένα συρματόπλεγμα είδαμε μερικά μικρά αγριογούρουνα.

Μόλις κατεβήκαμε «πλακώσανε» κάμποσα μικρά αλλά και κάποιες μάνες, θηρία σκέτα, για να περιεργαστούν τα δίποδα που κατέβηκαν από τα παράξενα μηχανήματα.

Σε διπλανό χώρο μερικά ελάφια μας κοίταγαν από μακριά ήρεμα και ψυχρά!!

-Σιγά μη χάσουμε τη βολή μας για αυτούς τους περίεργους!!

Προφανώς επρόκειτο για εκτροφείο κυνηγιού.

Αυτές ήταν και οι τελευταίες εικόνες μιας μέρας που αν και μας «τα έκανε μούσκεμα», ήταν υπέροχη , με μοναδικές εμπειρίες!!

 

Zilina

Η μέρα ξημέρωσε λαμπρή! Τελευταία μέρα στα Fatra, πριν φύγουμε για τα Tatra, στα ανατολικά, αποφασίσαμε να την αφιερώσουμε στη μεγαλύτερη πόλη της περιοχής, τη Zilina.

Από την πρώτη μέρα που ήρθαμε στην περιοχή, είχαμε δει πάνω από το δρόμο Zilina-Martin, τα ερείπια ενός επιβλητικού κάστρου, σκαρφαλωμένου στην κορυφή ενός απότομου βράχου. Για να σταματήσουμε για καμιά φωτογραφία, ούτε κουβέντα. Με τέτοια κίνηση είναι αδύνατο. Έτσι αυτή τη φορά βγήκαμε από το δρόμο στο χωριό Strečno, που βρίσκεται από κάτω του και κατεβήκαμε στο ποτάμι.

Από εκεί η θέα του κάστρου ήταν πολύ εντυπωσιακή και βγάλαμε όσες φωτογραφίες θέλαμε με την ησυχία μας. Σε αυτό το σημείο είδαμε για πρώτη φορά τον τρόπο που μεταφέρονται άνθρωποι και αυτοκίνητα από τη μια όχθη στην άλλη.

Μια στενόμακρη σχεδία, χωρίς μηχανή αλλά με ένα σύστημα με 3 συρματόσχοινα, εκμεταλλεύεται το ρεύμα του ποταμού και αργά, αλλά σταθερά περνά απέναντι!! Αποτελεσματικό και απόλυτα φιλικό με το περιβάλλον μέσο, αποτέλεσμα της εφευρετικότητας του ανθρώπινου νου!! Το αντίτιμο 2 ΕΥΡΩ για την ενδιαφέρουσα αυτή εμπειρία. Μια αφίσα στον ίδιο χώρο μας ενημέρωσε (με τις εικόνες μιας και ήταν στα σλοβάκικα)

ότι στο χωριό μια εταιρεία οργάνωνε «ράφτινγκ» με ξύλινες σχεδίες στο ποτάμι. Την εμπειρία αυτή την είχαμε βιώσει το 2007 στον ποταμό Dunajec, στα σύνορα Πολωνίας και Σλοβακίας. (βλ. http://disaki.blogspot.com/2011/11/2.html). Οι φίλοι μας όμως όχι, και έτσι αποφάσισαν να πάρουν μέρος. Ρωτήσαμε στο γραφείο τουρισμού και πήγαμε να βρούμε το σχετικό γραφείο. Προσωρινά λοιπόν χωριστήκαμε. Δώσαμε ραντεβού στην κεντρική πλατεία της Zilina και ξεκινήσαμε. Πριν πάμε στην πόλη πήγαμε στο προάστιό της Trnove όπου, σύμφωνα με σχετικό έντυπο που είχα πάρει από κάποια από τα γραφεία τουρισμού που είχαμε επισκεφτεί στη Σλοβακία, υπάρχει άλλη μια ξύλινη εκκλησία. Μπήκαμε στη συνοικία, όπου συναντήσαμε πολύ λίγους ανθρώπους αλλά κανένα που να μιλά αγγλικά.

Με τα πολλά μας οδήγησαν μέχρι το νεκροταφείο, αλλά ξύλινη εκκλησία δεν είδαμε και έτσι εγκαταλείψαμε την προσπάθεια..

Μπήκαμε στη Zilina και σταματήσαμε κάπου κοντά στην πλατεία  Hlinkovo. Πρώτα πήγαμε στο γραφείο τουρισμού, που βρίσκεται δίπλα στο Μουσείο της Πόλης, για υλικό. Εκεί μάθαμε λίγο αργότερα, ότι όντως η ξύλινη εκκλησία της Trnove είναι στο νεκροταφείο αλλά την έχουν διαλύσει για να τη συντηρήσουνε (!!)

Το ιστορικό κέντρο απλώνεται σε δύο επίπεδα.

Το κάτω αναπτύσσεται γύρω από την κυκλική πλατεία Hlinkovo. Γύρω της μερικά μπαρόκ κτίρια αλλά και αρκετά σύγχρονα εμπορικά κέντρα. Είναι η καρδιά της σύγχρονης πόλης. Από εκεί μια σκάλα ανεβάζει στο επόμενο επίπεδο ενώ δίπλα της στα αριστερά, όπως ανεβαίνουμε, υπάρχουν μικρές ταράτσες με παγκάκια και λουλούδια, σχηματίζοντας μια δεύτερη «σκάλα».

Στην κορυφή βρίσκεται ο εντυπωσιακός μεσαιωνικός ναός της Αγίας Τριάδας και δίπλα του ο αναγεννησιακός πύργος Burianova Veza.

Το επίπεδο στο οποίο βρίσκονται είναι σαν μπαλκόνι με θέα την Hlinkovo.

Αφού επισκεφτήκαμε την εκκλησία, μέσα από τα πλακόστρωτα στενά, φτάσαμε στην κεντρική πλατεία της πόλης, την Mariànske Nàmestie.

Υπέροχη, μεγάλη πλατεία με αρκετό πράσινο και όμορφα αναγεννησιακά και μπαρόκ πολύχρωμα κτίρια γύρω-γύρω.

Στη μέση της μιας πλευράς είναι η μπαρόκ εκκλησία του Αποστόλου Παύλου

και στην απέναντι και διαγώνια γωνία, το υπέροχο παλιό Δημαρχείο. Στη μέση της είναι ένα πηγάδι με περίτεχνο μεταλλικό κιγκλίδωμα.

Μέχρι να έρθουν οι ενθουσιασμένοι, από την εμπειρία φίλοι μας, εμείς αράξαμε να ξεκουραστούμε και να απολαύσουμε εικόνες

αλλά και επισκεφτήκαμε τον Άγιο Παύλο. Στα ισόγεια των κτιρίων γύρω από την πλατεία είναι πολλά μαγαζιά, εστιατόρια και καφέ. Σε ένα από αυτά κάτσαμε να φάμε.

Το κότσι ήταν πεντανόστιμο και καλοψημένο και η μπύρα απλά υπέροχη. Και όλα αυτά σε χαμηλή τιμή!

Εν τω μεταξύ ο καιρός άρχισε να μας τα χαλά. Οι πρώτες ψιχάλες άρχισαν να πέφτουν την ώρα που φεύγαμε και μας ανάγκασαν να πάμε να «προσκυνήσουμε» ένα άλλο ναό. Αυτόν την κατανάλωσης! Όχι ότι θέλαμε και κανένα παρακάλι! Μπήκαμε λοιπόν στο τεράστιο εμπορικό κέντρο Mirage. Οι πολλές ευκαιρίες που μας καλούσαν σαν σειρήνες, μπορούσαν να περιμένουν, μιας και ο καφές ήταν η άμεση προτεραιότητα. Φυσικά τιμήσαμε όπως έπρεπε τον «ναό», με αρκετά ψώνια!!

Δύο ώρες μετά και αφού βεβαιωθήκαμε πως δεν έβρεχε πια, φύγαμε. Όμως δεν είχαμε τελειώσει ακόμα με τη Zilina. Σειρά είχε το κάστρο της πόλης, το Κάστρο Budatin.

Βρίσκεται στην άλλη πλευρά του Vah, στο σημείο της συμβολής του με τον παραπόταμό του Kysuca.

Είναι ένα πολύ όμορφο chateaû,

αλλά δυστυχώς κλειστό λόγω συντήρησης.

Ήταν όμως ανοικτοί οι καταπληκτικοί κήποι του με τα τεράστια σφεντάμια.

Κοντά στη συμβολή των δύο ποταμών έχουν φτιάξει το ομοίωμα μιας μεγάλης σχεδίας, με την οποία κατέβαζαν τους κορμούς των κομμένων δέντρων.

Μια μεγάλη βόλτα και λίγο άραγμα στα παγκάκια ήταν το τέλειο και απόλυτα χαλαρωτικό τέλος της ημέρας εκείνης, αλλά και της διαμονής μας στην περιοχή.

Γυρνώντας στο κάμπινγκ φωτογράφισα και τα ερείπια άλλου ένα κάστρου. Από κάστρα η Σλοβακία, όρεξη νάχεις!!

Το βράδυ, μερικές μπύρες, λουκάνικα και ψωμοτύρι και με τον ήχο της βροχής στη στέγη του σαλέ, ήταν το τέλειο αποχαιρετιστήριο δείπνο. Καλή μας συνέχεια!!

(Το ταξίδι συνεχίζεταιTatra I! )

Περισσότερες φωτογραφίες:

https://picasaweb.google.com/116213570543368398574/SLOVAKIAPartII232972011?noredirect=1