Παιγνίδια με τα σύνορα 2!

(συνέχεια από Παιγνίδια με τα σύνορα Ι)

Οι νύμφες του Δούναβη και άλλες ομορφιές! Μέρος 4ο

(Ταξίδι σε Ουγγαρία και Σλοβακία μέσα από τα Βαλκάνια!!)

21-22 Ιουλίου 2011

Και πάλι Ουγγαρία, μέσω Αυστρίας!

Ο καιρός σήμερα ήταν χειρότερος από χθες. Ψοφόκρυο, και βροχή καρεκλοπόδαρα. Που να πας με τέτοια μέρα, αλλά και πώς να κλειστείς μέσα; Να κάνεις τι; Είχαμε προγραμματίσει Βιέννη για σήμερα αλλά είπαμε να το αναβάλουμε για την επόμενη, τελευταία μέρα στα μέρη εκείνα.

-Που πάμε λοιπόν;

-Δεν πάμε Ουγγαρία, μπας και ο καιρός σταθεί πιο καλός για μας εκεί;

-Και που Ουγγαρία; 

-Πάμε Sopron;

Και έτσι μπήκαμε και πάλι στο έδαφος της …..Αυστρίας(!!!). Η κατάσταση είναι σκέτη σχιζοφρένια. Το μέρος που διαλέξαμε να μείνουμε είναι τέτοιο που οι τρεις χώρες κυριολεκτικά μπλέκονται, μπαίνοντας η μία στην άλλη! Προσαρμοσμένοι κι εμείς παίζαμε με τα σύνορα όπως θέλαμε!!

Μπήκαμε στην Αυστρία και πήραμε το δρόμο για το  Eisenstadt.

Στο χωριό Parndorf σταματήσαμε σε ένα πολύ ωραίο εστιατόριο-καφέ. Η βροχή είχε αρχίσει να γίνεται ψιχάλα.

Κάτσαμε, ήπιαμε τον καφέ μας,

φάγαμε τα γλυκά μας λόγω της μέρας γενεθλίων (!!) και σηκωθήκαμε να βγούμε πάλι στο δρόμο. Περάσαμε έξω από το Eisenstadt και λίγο μετά περάσαμε τα Αυστροουγγρικά σύνορα. Ο καιρός όσο πήγαινε και καλυτέρευε. Αμέσως σχεδόν μετά τα σύνορα μπήκαμε στο Sopron, περίπου 90 χμ από την Μπρατισλάβα. Αφήσαμε το αυτοκίνητο έξω από τα τείχη, που γερά ακόμα «φυλάνε» την παλιά πόλη και πήγαμε στο γραφείο τουρισμού που ήταν εκεί. Πήραμε χάρτες και λοιπό κατατοπιστικό υλικό και μπήκαμε από τη νότια πλευρά της παλιάς πόλης (Belváros), στα καλντερίμια της.

Από εκεί που μπήκαμε ξεκινά ένας πεζόδρομος

που σχεδόν αμέσως χωρίζεται στα δύο. Οι δύο αυτοί δρόμοι πάνε σχεδόν παράλληλα για να συναντηθούν και πάλι στα βόρεια και να καταλήξουν στην κεντρική πλατεία της πόλης την Fö Tér..

Οι δρόμοι αυτοί έχουν από τις δυο πλευρές τους μπαρόκ και αναγεννησιακά κτίρια

με ξύλινες μεγάλες πόρτες που οδηγούν σε αυλές. Είναι καλοσυντηρημένα και σε ορισμένες αυλές στεγάζονται εστιατόρια, καφέ ή γκαλερί.

Η Fö Tér.ήταν ο χώρος της αγοράς του Ρωμαϊκού οικισμού και συνέχισε να είναι η καρδιά της πόλης στα μεταγενέστερα χρόνια, μέχρι και σήμερα.

Ένα γύρο έχει όμορφα κτίρια, όπως το αρχοντικό Storno,

την εκκλησία της Κατσίκας (Kecste templon) (!!!), ένα πολύ όμορφο γοτθικό ναό του 13^ου αι.,

την εξαιρετικά περίτεχνη στήλη της Αγίας Τριάδας, που την έστησε κάποια πλούσια οικογένεια που γλύτωσε την πανούκλα

και φυσικά ο εντυπωσιακός μεσαιωνικός πύργος της Πυρασφάλειας, ο Tüztorony, Πρόκειται για ένα κράμα ρυθμών. Η βάση είναι η Ρωμαϊκή πύλη εισόδου στην πόλη, ενώ από πάνω της είναι το τετράγωνο μεσαιωνικό τμήμα του 12^ου αι. Ακολουθεί το κυλινδρικό αναγεννησιακό του 16^ου  και τελειώνει στο μπαρόκ μπαλκόνι με τρούλο του 18^ου. Δυστυχώς σαν φτάσαμε βρήκαμε το οικοδόμημα κλειστό λόγω συντήρησης.

Η στρατηγική θέση της πόλης στο σταυροδρόμι ανατολής-δύσης, της έφερε πολύ πλούτο στη διάρκεια της πολύχρονης ιστορίας της και ο πλούτος αυτός την έκανε πολύ ισχυρή, ειδικά μετά τον 14^ο αι. που ανακηρύχτηκε Ελεύθερη Βασιλική Πόλη. Η δύναμή της ήταν τέτοια που άντεξε ακόμα και στις επιθέσεις των Τούρκων, τον 16^ο αι. Δεν άντεξε όμως σε ένα και μοναδικό εχθρό. Τη φωτιά που κατέστρεψε το μεγαλύτερο μέρος της το 1676. Λίγα έμειναν μετά από εκείνη τη φωτιά. Υπήρχαν όμως χρήματα και μιας και η μόδα ήταν το μπαρόκ, η νέα πόλη που ξεπήδησε από τις στάχτες είχε κατά κύριο λόγο αυτό το στυλ. Ένα στυλ που οι κάτοικοί της έχουν διατηρήσει με υποδειγματικό τρόπο και που κάνει τους επισκέπτες της να γυρνούν μερικούς αιώνες πίσω και φεύγοντας να γίνονται οι καλύτεροι διαφημιστές της.

Στον πεζόδρομο που ξεκινά από την ανατολική πλευρά της πλατείας,

υπάρχει, μέσα σε μια βιτρίνα, η πιστή αναπαράσταση, σε φυσικό μέγεθος, ενός κλειστού, μόνιππου Ρωμαϊκού οχήματος.

Δίπλα υπάρχουν κατατοπιστικές πινακίδες για τη Ρωμαϊκή παρουσία στην περιοχή.

Ο μικρός αυτός πεζόδρομος καταλήγει στην τάφρο και την ανασκαφή με τα Ρωμαϊκά ερείπια. Στρίβει αριστερά και φτάνοντας στην πίσω μεριά του Tüztorony, σε βγάζει έξω από το Belváros, στη σύγχρονη πόλη, με τις πλατείες, την κίνηση των αυτοκινήτων αλλά και το πράσινο.

Κάναμε μια βόλτα κι μιας και το μεσημέρι είχε προχωρήσει, βρήκαμε ένα εστιατόριο μέσα σε μια αυλή και κάτσαμε να φάμε.

Ξανά στην Fö Tér και πάλι πίσω από τον άλλο δρόμο.

Άλλα κτίρια, εκκλησίες

και μικρές πλατείες, εξίσου όμορφα. Φτάσαμε στο αυτοκίνητο έχοντας περάσει μερικές ώρες σε μια υπέροχη πόλη και με ένα καιρό που μας έκανε τη χάρη, αν και βαρύς, να μην βρέξει καθόλου(!!!). Άλλος Θεός!

Έπρεπε όμως να γιορτάσουμε και τα γενέθλια. Τι καλύτερο από μια βόλτα με τον ιστορικό Τροχό του Prater στη Βιέννη; 60 χμ μας χώριζαν και σε μια ωρίτσα παρκάραμε στο παρκινγκ του μεγάλου Λούνα Παρκ. Ο χώρος αυτός ήταν κάποτε η άκρη από τις αυτοκρατορικές δασικές εκτάσεις. Τον 19^ο αι. παραχωρήθηκε αυτό το κομμάτι για λαϊκή διασκέδαση.

Τότε φτιάχτηκε και ο μεγάλος τροχός (1896). Το 1945 μια φωτιά κατέστρεψε μεγάλο μέρος του, και από τότε διαθέτει τα μισά από τα βαγόνια που είχε αρχικά. Στη βάση του λειτουργεί Μουσείο για την ιστορία του και την ιστορία του πάρκου, γενικά. Περνάς έτσι κι αλλιώς από μέσα του για να επιβιβαστείς στα βαγόνια.

Ο τροχός κινείται πάρα πολύ αργά (λιγότερο από 3 χμ/ώρα) δίνοντας έτσι την ευκαιρία να απολαύσει κανείς από ψηλά

το πάρκο

αλλά και την πόλη με τα κτίρια, ορόσημά της. Κατά τα άλλα, το πάρκο δεν μας έκανε εντύπωση.

Εκεί τελείωσε όμορφα η μέρα μας. Να τα εκατοστίσεις και το χρόνου σε κάποιο άλλο μέρος αυτού του υπέροχου κόσμου!!

Βρέχει ακόμα στη Βιέννη;

Και αυτή η ημέρα δεν ξημέρωσε ευοίωνα. Αέρας και βαριά συννεφιά. Ήταν όμως η τελευταία μέρα που θα μέναμε στην Μπρατισλάβα και η επίσκεψη στη Βιέννη δεν χωρούσε άλλη αναβολή.

Η Βιέννη είναι μια σπουδαία πόλη, πρωτεύουσα για αιώνες μιας αυτοκρατορίας και γι αυτό προικισμένη με πολλά αξιοθέατα και πολλά Μουσεία. Γι αυτό και θέλει πολλές μέρες για μια καλή γνωριμία μαζί της. Η δεύτερη αυτή ημερήσια επίσκεψή μας, απλά συμπλήρωνε την ολιγόωρη που είχαμε κάνει τρεις μέρες πριν. Και αυτά για μια πρώτη εντύπωση και μια υπόσχεση για επιστροφή μια άλλη φορά για κάτι καλύτερο.

Μπήκαμε στην πόλη και κατευθυνθήκαμε στην περιοχή του Δημαρχείου. Παρκάραμε απέναντι από το Πανεπιστήμιο και με τα πόδια φτάσαμε απέναντι από το Δημαρχείο,

στο Bergtheater. Η Πλατεία του Δημαρχείου ήταν γεμάτη από υπαίθρια εστιατόρια με φαγητά από διάφορες χώρες. Μπροστά στο κτίριο του Δημαρχείου είχε στηθεί ένας υπαίθριος κινηματογράφος, με μια τεράστια οθόνη, που έκρυβε μεγάλο μέρος του κτιρίου. Εκείνες τις μέρες στη Βιέννη γινόταν ένα μεγάλο φεστιβάλ ταινιών!

Αν και το κτίριο δεν φαινόταν καλά, μπορούσες να καταλάβεις πόσο μεγαλοπρεπές είναι το «Νέο Δημαρχείο», το υστερογοτθικό αριστούργημα του τέλους του 19^ου αι. 

Χαζέψαμε λίγο την πλατεία και μιας και είχε μεσημεριάσει αγοράσαμε από τα εστιατόρια, κάτι να φάμε. Καθείς και από άλλη χώρα!! Γούστα είναι αυτά! Την ώρα που τρώγαμε άρχισε να ψιχαλίσει και σε λιγότερο από 5 λεπτά μια σφοδρή καταιγίδα «έδερνε» την Αυστριακή πρωτεύουσα.

Καταφύγαμε όπως-όπως κάτω από ένα υπόστεγο, μαζί με πολλούς άλλους, περιμένοντας την καταιγίδα να τελειώσει. Κράτησε περίπου μια ώρα!! Όταν άρχισε κάπως να ηρεμεί, περάσαμε και πάλι απέναντι και πήγαμε για καφέ σε ένα από τα ομορφότερα Βιεννέζικα καφέ.

Το Café Landtmann. Δίπλα στο θέατρο, είναι το καφέ της εύπορης μεσαίας τάξης και των θεατρανθρώπων. Λειτουργεί από το 1873 και στολίζεται με καθρέφτες και κομψή ξύλινη επένδυση. Υπήρξε το στέκι του Φρόϊντ.

Ένας καφές βιεννουά και ένα βιεννέζικο γλυκό ήταν ότι έπρεπε για να περάσει ευχάριστα η ώρα.

Ο καιρός ήταν μια έτσι, μια αλλιώς και το είχαμε πάρει απόφαση. Μόλις έκοψε λίγο βγήκαμε και κινηθήκαμε προς το κοινοβούλιο.

Αυτό το μεγαλοπρεπές νεοκλασικό κτίριο είναι δημιουργία του Θεόφιλου Χάνσεν και κατασκευάστηκε μεταξύ 1874 και 1884. Πολλά γλυπτά σπουδαίων καλλιτεχνών στολίζουν την πρόσοψη,

με εντυπωσιακότερο το Athenebrunnen, το σιντριβάνι με την Αθηνά Παλλάδα, του Καρλ Κούντμαν που τοποθετήθηκε το 1902. Βγάλαμε τις φωτογραφίες μας και περάσαμε απέναντι στον Volksgarten, για να βγούμε διαγώνια

στην Helden Platz, την τεράστια πλατεία που βρίσκεται μεταξύ των κτιρίων και των παλατιών του συμπλέγματος Hofburg.

Περπατήσαμε ανάμεσα σε παλάτια και αγάλματα, περάσαμε πύλες

και βρήκαμε καταφύγιο από τη βροχή στη στοά που βρίσκεται και η χειμερινή Σχολή Ιππασίας. Το σύμπλεγμα αυτών των παλατιών υπήρξε το κέντρο διοίκησης μιας τεράστιας αυτοκρατορίας για έξι περίπου αιώνες. Στη διάρκειά τους, όλοι οι ηγεμόνες θέλησαν να αφήσουν το στίγμα τους, με αποτέλεσμα το σημερινό αρχιτεκτονικό παζλ του συγκροτήματος αυτού!

Μετά τη βόλτα μας στους χώρους του Hofburg,βγήκαμε και πάλι στην Helden Platz και περάσαμε απέναντι στην Maria Theresa Platz, με το εντυπωσιακό άγαλμα της Αυτοκράτειρας στο κέντρο και τα δίδυμα Μουσεία από τη μια και την άλλη.

Το Μουσείο Φυσικής Ιστορίας και το Μουσείο Ιστορίας της Τέχνης. Εν των μεταξύ η βροχή είχε δυναμώσει και καταφύγαμε στη στοά του κτιρίου που ονομάζεται Συνοικία του Μουσείου (πρώην Messepalast). Εκείνο το ξέσπασμα της βροχής ήταν και το τελευταίο της μέρας, αν και κάποιες ψιχάλες δεν τις αποφύγαμε.

Το απόγευμα είχε προχωρήσει και ολοκληρώσαμε τη βόλτα μας στην περιοχή της Αυτοκρατορικής Βιέννης,

περνώντας πίσω από το Κοινοβούλιο και βγαίνοντας πάλι στο Δημαρχείο.

Eκείνη την ώρα οι ακτίνες του ήλιου πέρναγαν μέσα από τα σύννεφα και έλουζαν με φως το κτίριο του θεάτρου. Ήταν μια πολύ όμορφη και αισιόδοξη εικόνα!!

Πριν φύγουμε από την Αυστριακή πρωτεύουσα θέλαμε να δούμε δύο ακόμα αξιοθέατα (όχι ότι είχαν μείνει μόνο αυτά. Είπαμε, το χρέος μας στη Βιέννη είναι μεγάλο!)

Πήραμε το αυτοκίνητο και ξανασταθμεύσαμε κοντά στο Stadpark, επόμενο προορισμό μας.

Όμορφο πάρκο, με αγγλικού τύπου κήπους, διαρρέεται από το μικρό ποταμό Wien. Στολίζεται με περίτεχνες πύλες, κιόσκια και γλυπτά αφιερωμένα στα άξια τέκνα της πόλης. Οι όχθες του ποταμού είναι διαμορφωμένες σε επίπεδα με χώρους για ανάπαυση, χαλάρωση και ρέμβη!! Ανάμεσα στα γλυπτά, υπάρχει και ένα , σχεδόν σύμβολο της πόλης. Το επίχρυσο άγαλμα του Γιόχαν Στράους του Νεώτερου, που παίζει βιολί και πλαισιώνεται από μια μπαρόκ λευκή αψίδα. Είναι από τα πιο πολυφωτογραφημένα αξιοθέατα της Βιέννης.

Η βόλτα στο πάρκο ήταν υπέροχη αλλά όταν βρήκαμε το άγαλμα ήταν η απόλυτη απομυθοποίηση!

Λόγω συντήρησης της αψίδας που ήταν «μπανταρισμένη» τελείως, είχανε μεταφέρει το άγαλμα στο Νο 2 ενός βάθρου από αυτά που χρησιμοποιούν στις απονομές των αθλητικών αγώνων (!!!!!!). Έτσι μπορούσες να ανέβεις στο Νο 1 και να φωτογραφηθείς με τον «καημένο» τον Γιόχαν!!! Ω! τι ξεπεσμός, αλλά και τι χιούμορ και σαρκασμός!!

Μετά τα ενσταντανέ με τον φίλο μας τον Γιόχαν (τον νεώτερο βεβαίως-βεβαίως!!), μπήκαμε και πάλι στο αυτοκίνητο για να βρεθούμε εκτός παλιάς πόλης, σε μια συνοικία με πολυκατοικίες. Ανάμεσα στις αδιάφορες κατασκευές, το 1985, ο Δήμος αποφασίζει να κατασκευάσει ένα Δημοτικό συγκρότημα κατοικιών. Αναθέτει τη δουλειά στον αρχιτέκτονα Φρ. Χούντερτβάσερ.

Αυτός φτιάχνει ένα συγκρότημα χωρίς ευθείες, με πολλές καμπύλες, τρούλους που θυμίζουν Αραβία, κήπους στις ταράτσες, χρώματα πολλά και ψηφιδωτά. Η εικόνα παραπέμπει σε Γκαουντί. Το συγκρότημα πήρε το όνομά του. Hundertwasser Haus! Ο ίδιος έχει κάνει και άλλα κτίρια στην Αυστρία. Μάλιστα στη Βιέννη λειτουργεί και ο σταθμός καύσης απορριμμάτων, έργο του ιδίου. Το 2008 είχαμε δει ένα γλυπτό σε έναν πεζόδρομο της πόλης Linz, ένα χέρι με ανοικτή παλάμη. Όταν είδα την πολυκατοικία, μου θύμισε έντονα εκείνο το γλυπτό. Σε ένα πίνακα με τα έργα του αρχιτέκτονα έξω από το κτίριο είδα την εικόνα που είχα δει τρία χρόνια πριν!  

Γενικά το συγκρότημα αυτό είναι πολύ εντυπωσιακό και πολύ όμορφο για τις δικές μου προτιμήσεις!

Εκεί τέλειωσε η επίσκεψή μας στη Βιέννη. Αν και πολύ μπαρόκ για τα προσωπικά μου γούστα, δεν μπορώ να μην αναγνωρίσω πως πρόκειται για την πιο αριστοκρατική πόλη που έχω επισκεφτεί! Η άπλα των φαρδιών δρόμων και των πολλών πάρκων την κάνει εξαιρετικά «ανάλαφρη»! Έχει πολλά να δείξει στον επισκέπτη που ενδιαφέρεται για τέχνες και πολιτισμό. Σίγουρα χρειαζόμαστε άλλο ένα τετραήμερο για να δούμε την πόλη και τα αξιοθέατά της. Η υπόσχεση της επιστροφής, είναι απλά δεδομένη!!

(‘Όταν γυρίσαμε στην Ελλάδα και κουβέντιαζα με κάποιο φίλο, που όταν είχε πάει στη Βιέννη, χρόνια πριν, έβρεχε συνέχεια όλες τις μέρες που ήταν εκεί, με ρώτησε απλά: «Βρέχει ακόμα στη Βιέννη;»!!!!!)

(Το ταξίδι συνεχίζεται Ο Νοσφεράτου και οι Λύκοι!)

Περισσότερες φωτογραφίες:

https://picasaweb.google.com/116213570543368398574/AUSTRIA192272011?noredirect=1

και https://picasaweb.google.com/116213570543368398574/HUNGARYPartIISopron2172011?noredirect=1