Η Αγία των Ορυχείων!

Φθινόπωρο στην Πράγα, μέρος 7ο

(συνέχεια από Παλάτια, Ναοί και αλχημιστές!)

20 Οκτωβρίου 2014

Ήτανε μια πόλη πλούσια. Πιο πλούσια και από την πρωτεύουσα του βασιλείου. Τον πλούτο τον έβγαζε μέσα από τα σπλάχνα της ίδιας της της γης. Κι έβγαζε ασήμι πολύ και έκοβε νομίσματα για τον βασιλιά, για νάχει να πορεύεται, να κάνει πολέμους, να φτιάχνει μεγαλουργήματα, για να μείνει το όνομά του στην ιστορία. Οι πολίτες της είχανε φτιάξει μεγαλοπρεπή ναό στην κορυφή του λόφου, να τιμήσουν την προστάτιδά τους. Εκεί, να τους βλέπει να μπαινοβγαίνουνε στα έγκατα της γης σαν τα μυρμήγκια και να τους προστατεύει.

Όταν κάνουμε ένα ταξίδι σε μια πόλη, συνηθίζουμε να κάνουμε μια ημερήσια εκδρομή, έξω απ’ αυτήν, κάπου σχετικά κοντά. Άλλοτε νοικιάζουμε αυτοκίνητο γι αυτό, άλλοτε παίρνουμε τρένα, καράβια ή λεωφορεία. Αν και δεν το έχουμε κάνει σε όλα μας τα ταξίδια σε πόλη, έχει γίνει στα περισσότερα από αυτά. Το έχουμε ανάγκη. Όσο όμορφη και ενδιαφέρουσα κι αν είναι μια πόλη, κάποια στιγμή μπουχτίζεις από τα πολλά αξιοθέατα και έχεις ανάγκη να βγεις να δεις λίγες εικόνες της εξοχής και μια άλλη πόλη ή χωριό για να έλθει ξανά η ισορροπία.

Έτσι και σε αυτό το ταξίδι στην Πράγα. Είχαμε σκοπό να πάμε στο Karlovy Vary, αλλά δεν βρήκαμε εισιτήρια και βάλαμε κάτω τη λίστα με τις πόλεις που είχαμε υπ’ όψη. Και δεν ήταν λίγες. Καταλήξαμε στην Kutná Hora.

Τον 13^ο αι. ήταν μια μικρή κοινότητα ανθρακωρύχων, όταν βρήκαν ασήμι. Τον επόμενο αιώνα είχε μεγαλώσει πολύ, ήταν η σημαντικότερη πόλη της Βοημίας, μετά την Πράγα και ο βασιλιάς είχε φέρει Ιταλούς τεχνίτες από την Φλωρεντία και έκοβε νομίσματα. Ήταν ο πλουσιότερος Μονάρχης όλης της Κεντρικής Ευρώπης και το νόμισμά του,

το ασημένιο Γκρόσεν της Πράγας (pražský groš), κυκλοφορούσε σε όλη την Ευρώπη. Στις αρχές του 18^ου αι τα κοιτάσματα ασημιού τελείωσαν και το νομισματοκοπείο έκλεισε. Ήρθε και η μεγάλη φωτιά του 1770 και η πόλη παρήκμασε.

Μετά το πρωινό ξεκινήσαμε να πάμε στον σταθμό Smíchov, να πάρουμε το τρένο για την Kutná Hora.

Περάσαμε έξω από την εκκλησία του Αγίου Βάτσλαβ (Kostel sv. Václava) και με γερό τρέξιμο προλάβαμε λίγα λεπτά πριν φύγει το τρένο.

Μπήκαμε στο τρένο, βρήκαμε τις θέσεις μας και κάτσαμε να χαλαρώσουμε και να απολαύσουμε το ταξίδι. Όμορφες εικόνες «τρέχανε» αντίθετα από εμάς και εμείς χαζεύαμε.

Δάση στα χρώματα του φθινοπώρου,

βοσκοτόπια,

λίμνες,

ποτάμια,

χωριά.

Όμορφες και άκρως χαλαρωτικές εικόνες. Το ταξίδι των περίπου 70 χμ διήρκεσε κάτι παραπάνω από μία ώρα.

Σαν φτάσαμε στο σταθμό της Kutná Hora, έβρεχε αρκετά.

Είχαμε σκεφτεί να πάμε πρώτα στο Sedlec. Εκεί, στο νεκροταφείο του μοναστηριού, είναι ένα οστεοφυλάκιο με τεχνουργήματα φτιαγμένα από ανθρώπινα οστά. Όμως, το λεωφορείο είχε φύγει και το επόμενο θα αργούσε. Λόγω βροχής δεν το συζητάγαμε να πάμε με τα πόδια. Τα περίπου 3 χμ δεν είναι ούτε λίγα ούτε πολλά, αλλά με βροχή; Έχοντας δει ένα παρεκκλήσι «ντυμένο» με ανθρώπινα οστά, σε ένα χωριό της Νότιας Πορτογαλίας, δεν «καιγόμασταν» για το συγκεκριμένο αξιοθέατο.

Έτσι πήραμε το λεωφορείο που μας κατέβασε στη βάση του μικρού λόφου, στην κορυφή του οποίου είναι ο γοτθικός ναός της Αγίας Βαρβάρας (Chrám sv Barbory). Ανεβήκαμε στο λόφο και μείναμε με το στόμα ανοιχτό. Την εκκλησία την είχα δει σε αρκετές φωτογραφίες, αλλά η πραγματικότητα, για άλλη μια φορά ξεπερνούσε κάθε φωτογραφία.

Τι ναός!!

Μεγάλος, με ένα «δάσος» από αντηρίδες ένα γύρω και μια στέγη! Μα, τι στέγη!

Σαν να βλέπεις τρεις μεγάλες, μεταλλικές τέντες, με τα βέλη τους να λογχίζουν τον ουρανό.

Η Αγία Βαρβάρα έζησε στη Μικρά Ασία (κατ’ άλλους στην Ηλιούπολη της Συρίας) τον 3^ο αι. Ο εθνικός πατέρας της, θέλησε να την σκοτώσει όταν αυτή έγινε χριστιανή και αυτή κρύφτηκε σε μια σπηλιά. Από αυτό το γεγονός θεωρείται έκτοτε προστάτιδα των εργαζομένων σε κάθε είδους ορυχεία.

Έτσι και στην πόλη αυτή, συνδεδεμένη άρηκτα με τα μεταλλεία, δεν θα μπορούσαν να έχουν άλλο άγιο πολιούχο. Έχτισαν λοιπόν τον 14^ο αι, ναό μεγαλοπρεπή

και τον στόλισαν με τοιχογραφίες (15^ος αι),

κάποιες από τις οποίες δείχνουν σκηνές από τη ζωή των μεταλλωρύχων.

Η μεγαλοπρέπεια του ναού συνεχίζεται και στο εσωτερικό.

Το ιερό,

ο άμβωνας,

τα αγάλματα

και το όργανο, όλα πολύ όμορφα.

Σηκώνοντας κι εδώ το κεφάλι βλέπεις ένα γύρω βιτρώ

και πάλι βιτρώ.

Ένα μάλιστα θυμίζει Mucha, αν και μάλλον δεν είναι δικό του.

Αυτό όμως που πραγματικά ξεχωρίζει είναι η οροφή με τα πανέμορφα σταυροθόλια.

Και φυσικά οι παλιές τοιχογραφίες.

Βγαίνοντας από την εκκλησία η βροχή είχε σταματήσει. Ο ουρανός παρέμενε βαρύς αλλά τουλάχιστον, «στεγνός».

Από το προαύλιο της εκκλησίας η θέα προς την παλιά πόλη είναι υπέροχη.

Αλλά και προς τα διπλανά δάση

και τα αμπέλια.

Στη βόρεια πλευρά του προαυλίου είναι ο πυργίσκος του μπαρόκ Κολεγίου των Ιησουιτών (Jezuitska Koleij).

Το κολέγιο έχει μια μακριά πρόσοψη.

Απέναντί της, υπάρχει μια σειρά πέτρινων αγαλμάτων αγίων.

Ο δρόμος ανάμεσα στο κολέγιο και τα αγάλματα είναι η Barborská και οδηγεί στην παλιά πόλη.

Εκεί που τελειώνει το κτίριο του κολεγίου και τα αγάλματα, ο δρόμος κατηφορίζει και στρίβει δεξιά. 

Μπαίνουμε πια στην παλιά πόλη και το πρώτο αξιοθέατο είναι δεξιά μας. Ακούει στο όνομα Hrádek και στεγάζει το Μουσείων των Μεταλλείων (Museum a strědověké důlní dílo).

Στην αυλή του μπορεί να μπει κανείς σε ένα μικρό μέρος των μεσαιωνικών ορυχείων.

Ένα γύρω έχει αρκετά μπαρόκ, αλλά και νεώτερα κτίρια.

Σε ένα απ’ αυτά, υπάρχει ψηλά το αστέρι του Δαβίδ. Ίσως πρόκειται για Συναγωγή.  

Είναι πολύ γραφικό το μέρος.

Όμορφα καλντερίμια,

στενά με αψίδες, ωραία κτίρια,

αγάλματα 

και σε κάποιο σημείο, κάτω στο πεζοδρόμιο ο χάρτης της παλιάς πόλης (!!!).

Σε λίγο φτάσαμε στην εκκλησία που είχαμε δει από το προαύλιο της Αγίας Βαρβάρας. Αυτή με το πολύ ψηλό καμπαναριό. Είναι η εκκλησία του Αγίου Ιακώβου (Chrám sv Jakuba) και είναι η παλιότερη της πόλης (κλειστή λόγω έργων).

Μετά τον Άγιο Ιάκωβο, ο δρόμος συνεχίζει έχοντας δεξιά την Ιταλική Αυλή (Vkašský Dvůr)

και αριστερά, μια σειρά από μερικά πολύ όμορφα κτίρια,

για να καταλήξει στην Havličkovo náměstí, την πλατεία που είναι μπροστά από την Ιταλική Αυλή. Από τα κτίρια της αριστερής πλευράς, ξεχωρίζουν

αυτό με τη γύψινη διακόσμηση και κυρίως,

το «σπίτι των τριών βασιλιάδων» (Dům U Tří Králů), αυτό με τη ζωγραφισμένη πρόσοψη, με τους τρεις βασιλιάδες της Βοημίας, που έπαιξαν σημαντικό ρόλο στην ιστορία της πόλης.

Στην πλατεία βλέπει η είσοδος της Ιταλικής Αυλής. Μπροστά βρίσκεται το άγαλμα του πρώτου προέδρου της Τσεχοσλοβακίας, του Tomáš Garrigue Masaryk (1850-1937).

Η Ιταλική Αυλή είναι ένα κτίριο δύο ορόφων στο οποίο διέμεναν, αλλά και εργάζονταν οι ειδικοί από τη Φλωρεντία, που δούλευαν στην κοπή των Γκρόσεν.

Στη μέση του κτιρίου υπάρχει μια μεγάλη αυλή. Αυτή η αυλή και η καταγωγή των τεχνιτών έδωσαν το όνομα στο κτίριο. Περνώντας την πύλη,

στο δεξί χέρι είναι το παρεκκλήσι

και δίπλα του το μεσαιωνικό παράθυρο. Κάτω από το παρεκκλήσι ήταν το βασιλικό θησαυροφυλάκιο. Το νομισματοκοπείο σταμάτησε να δουλεύει το 1726. Αργότερα στεγάστηκε εκεί το Δημαρχείο της πόλης. Ακόμα και σήμερα στεγάζονται σ’ αυτό κάποιες δημοτικές υπηρεσίες.

Βγήκαμε και από την άκρη της πλατείας, ανεβήκαμε από ένα στενάκι, προς τα βόρεια,

μέχρι την κεντρική πλατεία της παλιάς πόλης, την Palaského náměstí.

Μεγάλη τριγωνική πλατεία με όμορφα κτίρια ένα γύρω. Κυρίως μπαρόκ. 

Από την πλατεία ξεκινά προς τα δυτικά, η οδός Husova, ένας πολύ ωραίος δρόμος.

Στη διασταύρωση με την Šultysova, στα δεξιά μας, είναι η στήλη της Πράγας ή της Παρθένου Μαρίας (Morový sloup). Κατασκευάστηκε μετά από την επιδημία πανώλης στις αρχές του 18^ου αι.

Στη συνέχεια και πάλι στα δεξιά είναι η εκκλησία του Αγίου Ιωάννη Νέπομουκ (Kostel sv Jana Nepomuckého), με την μπαρόκ πρόσοψη του 1750.

Φτάσαμε στην πλατεία Rejskovo náměstí, όπου βρίσκεται η γοτθική πέτρινη κρήνη Kamenná kašna.

Η ώρα είχε περάσει και το στομάχι κόντευε να κολλήσει στην πλάτη. Έτσι βλέποντας ένα ωραίο εστιατόριο στην Husova, μπήκαμε και φάγαμε καλά. Χαλαρώσαμε και ξεκουραστήκαμε, πριν βγούμε ξανά.

Λίγο πιο πάνω στρίψαμε προς τα βόρεια και μετά βορειοανατολικά,

περάσαμε πίσω από την εκκλησία του Αγίου Ιωάννη Νέπομουκ

και φτάσαμε στο εντυπωσιακό Πέτρινο Σπίτι (Kamenný Dům), ένα ανακαινισμένο γοτθικό σπίτι του 15^ου αι., που σήμερα στεγάζει μουσείο.

Είχε έρθει η ώρα να επιστρέψουμε στην Πράγα, αυτή τη φορά με λεωφορείο. Περάσαμε από τη στήλη της Πράγας

και κατηφορίσαμε προς το σταθμό των λεωφορείων. Για άλλη μια φορά είχαμε χάσει το λεωφορείο για 5 λεπτά. Το επόμενο, που ήταν και το τελευταίο θα έφευγε σε μια ώρα. Εκεί στο σταθμό κάτσαμε και περιμέναμε.

Το λεωφορείο έφυγε στην ώρα του, πέρασε και σταμάτησε σε αρκετά χωριά και, μετά από κάτι λιγότερο από 2 ώρες, φτάσαμε, βράδυ πια, στην Πράγα. Με ένα ταξί φτάσαμε στο ξενοδοχείο.

Μια υπέροχη εκδρομή σε μια εξαιρετικά ενδιαφέρουσα και όμορφη πόλη τελείωσε, γεμίζοντάς μας με πολύ όμορφες εικόνες.

Κάτσαμε στο εστιατόριο να φάμε και ανεβήκαμε ψόφιοι για ύπνο. Την επομένη θα ξημέρωνε η τελευταία μέρα του ταξιδιού μας. Με το καλό να περάσει κι αυτή και να γυρίσουμε στο σπίτι μας!

  

(το ταξίδι συνεχίζεται Το κοιμητήρι στο βράχο των θρύλων!) 

Θα χαρώ να διαβάσω τα σχόλια σας