Ένα καυτό φιλί στο Tartu!

Λευκές Νύχτες, Μέρος 11^ο

(συνέχεια από Βίλνιους γ΄ και το κάστρο της λίμνης!)

29-30 Ιουνίου 2015

Νωρίς το πρωί φορτώσαμε και φύγαμε. Είχαμε πολύ δρόμο μπροστά μας. Το τέλος του ταξιδιού μας στις χώρες της Βαλτικής πλησίαζε και είχε για προορισμό το αεροδρόμιο του Ταλλίν. Αυτό όμως θα γινόταν την επομένη. Για εκείνο το βράδυ είχαμε προγραμματίσει μια στάση στη δεύτερη μεγαλύτερη πόλη της Εσθονίας, το Tartu.

Η διαδρομή που ακολουθήσαμε δεν είχε καμία σχέση με αυτήν που είχαμε πάρει ερχόμενοι στο Βίλνιους.

Η διαδρομή μας πήγαινε παράλληλα με τα σύνορα των Βαλτικών με τη Λευκορωσία και τη Ρωσία, ήταν κοντά σ’ αυτά και είχε επίσης, πολύ πράσινο. Οι δρόμοι που «περπατήσαμε» ήταν όλων των τύπων και των ποιοτήτων. Στη Λετονία βρήκαμε πάλι έργα για αρκετά χιλιόμετρα και είχαμε μεγάλη καθυστέρηση.

Κάναμε κάποιες πολύ μικρές στάσεις στο δρόμο,

μέχρι που είδαμε την Λετονική πόλη Balvi και μιας και είχε μεσημεριάσει είπαμε να μπούμε να τσιμπήσουμε κάτι και να πιούμε ένα καφέ. Είναι μια αδιάφορη πόλη.

Σταματήσαμε σε ένα εμπορικό κέντρο, απέναντι από μια, ρώσικου τύπου, εκκλησία. Δυστυχώς δεν είχε κάτι να φάμε και περιοριστήκαμε σε ένα σάντουιτς από το σούπερ μάρκετ και ένα άθλιο καφέ.

Ήταν απόγευμα όταν φτάσαμε στο Tartu. Βρήκαμε το κατάλυμα μας, που ήταν ένα πολύ καλό φοιτητικό Hostel, αφήσαμε τα πράγματα και κατεβήκαμε στην πόλη.

Τι όμορφη που είναι! Έχει δύο χαρακτηριστικά.

Το πρώτο είναι το πολύ πράσινο, που την κάνει να μοιάζει με ένα απέραντο πάρκο, με σκόρπια κτίρια ανάμεσα στα δέντρα και το δεύτερο, η ζωντάνια που της δίνουν οι πολλοί φοιτητές του τοπικού πανεπιστημίου.

Στην πλατεία του Δημαρχείου (Raekoja plats), το σιντριβάνι με το γλυπτό των φοιτητών που φιλιούνται περιπαθώς, κάτω από τη βροχή, έχει γίνει σύμβολο της πόλης. Το γλυπτό είναι έργο του ντόπιου γλύπτη Mati Karmin, που το έφτιαξε το 1998, στο σιντριβάνι που υπήρχε εκεί από τα χρόνια του Β΄ Π.Π.

Στη δυτική πλευρά της πλατείας, δεσπόζει το Νεοκλασικό (με στοιχεία μπαρόκ και ροκοκό) Δημαρχείο της πόλης (Tartu raekoda), του τέλους του 18^ου αι, που έχει μπροστά του το παραπάνω σιντριβάνι.

Εκτός από το Δημαρχείο, στην πλατεία βλέπουν και άλλα όμορφα κτίρια, κυρίως νεοκλασικά,

ενώ τα εστιατόρια και τα καφέ έχουν βγάλει τα τραπέζια τους σ’ αυτήν.

Χαζέψαμε λίγο γύρω μας και ξεκινήσαμε να κάνουμε ένα γύρο, να δούμε κάποια πράγματα, μιας και δεν θα μέναμε άλλη μέρα εκεί και να γυρίσουμε στην πλατεία να κάτσουμε να φάμε για βράδυ.

Στρίψαμε δεξιά στην οδό Küüni με τα όμορφα κτίρια

και βγήκαμε σε ένα πάρκο (Tartu Kespark).

Ένα ιδιόμορφο γλυπτό μας έκανε εντύπωση. Το «Πατέρας και γιος» (Isa ja Poeg), του Ülo Õun (1940-1988), του 1977. Το γλυπτό δείχνει τον καλλιτέχνη με τον ηλικίας 1,5 έτους γιο του να κρατιόνται από το χέρι. Μόνο που οι δύο φιγούρες έχουν το ίδιο ύψος. Συμβολίζει τους δεσμούς μεταξύ διαφόρων γενεών και την εξέλιξη. Τα αποκαλυπτήριά του έγιναν την 1^η Ιουνίου 2004, Ημέρα προστασίας των παιδιών.

Διασχίσαμε το πάρκο και με δυτική κατεύθυνση πήραμε την οδό Vallikraavi,

που ακολουθεί τους πρόποδες του λόφου Toome (Toomemägi). Σε μια καμπή του δρόμου αυτού είναι το εστιατόριο Vilde & Vine. Απ’ έξω άλλο ένα ενδιαφέρον γλυπτό.

Σε ένα παγκάκι ο Ιρλανδός συγγραφέας Oscar Wilde (1854-1900) κάθετε και τα λέει με τον Εσθονό λογοτέχνη Eduard Vilde (1856-1933). Το έργο είναι της Εσθονής γλύπτριας Tiiu Kirsipuu, που το έφτιαξε το 1999. Η σκηνή είναι φανταστική. Το πιθανότερο είναι πως αν και οι δύο λογοτέχνες έζησαν την ίδια εποχή, μάλλον δεν συναντήθηκαν ποτέ.

Αφήσαμε τους δύο συγγραφείς στην κουβεντούλα τους και συνεχίσαμε την ανηφόρα. Λίγο πιο πάνω είναι το Bar NAIIV.

Στο τοίχο του είναι μια πολύ ωραία τοιχογραφία αφιερωμένη στον Εσθονικό κινηματογράφο (100 EESTI FILM)

Λίγο πιο πάνω άλλα γκράφιτι στον τοίχο ενός ανηφορικού στενού-σκάλας, του Struve.

Στο δρόμο πάνω συναντάμε μερικά πολύ όμορφα κτίρια, ενώ

ψηλά βλέπουμε μια πολύ μοντέρνα εκκλησία.

Είναι η Εκκλησία των Μεθοδιστών (EMK Tartu Püha Luuka Kogudus).

Εκεί η Vallikraavi στρίβει αριστερά, ενώ εμείς συνεχίζουμε ίσα μπροστά. Τώρα ο δρόμος λέγεται Karl Ernst von Baeri. Δεν θα τον ακολουθήσουμε όμως για πολύ. Στρίβουμε δεξιά στη Lossi και βλέπουμε μερικά μέτρα μπροστά

τη Γέφυρα του Διαβόλου (Tartu Kuradisild). Τσιμεντένια γέφυρα, που έφτιαξε ο A Eichhorn το 1913, για τα 300 χρόνια της δυναστείας των Ρώσων τσάρων Ρομανόφ και που αντικατέστησε παλιότερη, ξύλινη.

Δίπλα στη γέφυρα είναι ένα γκράφιτι. Ένας αστυνομικός συλλαμβάνει ένα γέροντα μέσα στα γένια του οποίου φυτρώνει κάνναβη. Η φιγούρα του γέροντα είναι γνωστή στους Εσθονούς, από κάποιο παιδικό παραμύθι. Έχει τίτλο «Kannahabe ja nõiakütt» και είναι έργο του Edward von Lõngus, του 2014.

Λίγο πιο κάτω, στον ίδιο δρόμο είναι η άλλη γέφυρα-σύμβολο της πόλης. Η Γέφυρα του Αγγέλου (Tartu Inglisild). Ξύλινη γέφυρα που κατασκεύασε ο JW Krause το 1838.

Υπάρχει μια παράδοση, που λέει πως κάποια στιγμή τον 19^ο αι, οι φοιτητικές χορωδίες έκαναν ένα είδος συναυλιών-διαγωνισμών, στέκοντας αντικριστά πάνω στις δύο αυτές γέφυρες. Αυτό θεωρείται και η απαρχή του διαγωνισμού τραγουδιού, για το οποίο είναι γνωστή πόλη.

Ο δρόμος κατηφορίζει έχοντας δεξιά χαμηλά κτίρια

και αριστερά πιο μεγαλοπρεπή.

Στο τέλος του, στο πάρκο δεξιά αρκετοί νέοι κάθονται στο γρασίδι,

απέναντι βλέπουμε την πίσω μεριά του Δημαρχείου

και αριστερά στον τοίχο ενός κτιρίου βλέπουμε άλλη μια μεγάλη και όμορφη τοιχογραφία, που απεικονίζει το πανεπιστήμιο σε αλλοτινούς χρόνους. Εκεί αριστερά είναι η οδός Ulikooli, δηλ. οδός Πανεπιστημίου.

Είδαμε το νεοκλασικό κτίριο του πανεπιστημίου στο βάθος. Αριστερά και δεξιά της κύριας εισόδου φέρει τον τίτλο του, Εσθονικά (Tartu Ülikool) και λατινικά (Universitas Tartuensis), αντίστοιχα. Ιδρύθηκε το 1632 και είναι το παλιότερο, το μεγαλύτερο και αυτό με τη μεγαλύτερη αίγλη στη χώρα.

Φτάσαμε και πάλι στην πλατεία.

Εκείνη την ώρα, μια συναυλία του συγκροτήματος KÕRSIKUD, έφτανε στο τέλος της. Ίσα που ακούσαμε τις τελευταίες νότες της.

Η κάτω (ανατολική) πλευρά της πλατεία φτάνει στο ποτάμι, που διασχίζει την πόλη.

Είναι ο Emajõgi που κυλλά ανάμεσα στις δύο μεγαλύτερες λίμνες της χώρας. Από την Võrtsjärv στα δυτικά μέχρι την Peipsi στα ανατολικά, την λίμνη που μοιράζεται η Εσθονία με τη Ρωσία.

Σε αυτό το σημείο βρίσκεται η πεζογέφυρα με την αψίδα, η Kaarsild. Έχει δύο «λωρίδες κυκλοφορίας» και στο κέντρο μια σειρά από κολώνες, που επιστέφονται από μια αψίδα.

Υπάρχει μια ριψοκίνδυνη παράδοση μεταξύ των φοιτητών. Δεν μπορεί να τελειώσεις με τις σπουδές σου στο Τάρτου αν δεν περάσεις τη γέφυρα. Και φυσικά, όχι να περάσεις, όπως περνά όλος ο κόσμος, αλλά περπατώντας πάνω στην αψίδα. Φυσικά η διαδικασία αυτή απαγορεύεται.

Εμείς δεν είδαμε κανένα να περνά αλλά βρήκα στο ίντερνετ μια φωτογραφία, πολύ εύγλωττη.

Στη βάση της, υπάρχει η μπρούτζινη μακέτα μιας άλλης παλαιότερης. Ήταν η πέτρινη γέφυρα (Kivisild), που φτιάχτηκε στα τέλη του 18^ου αι. και καταστράφηκε στον πόλεμο

Από τη γέφυρα είναι πολύ όμορφη η θέα προς την πλατεία και το Δημαρχείο.

Στο κάτω μέρος της πλατείας προς τα βόρεια είναι άλλο ένα ενδιαφέρον γλυπτό με τίτλο «Γυναίκες της υπαίθρου» (Maanaised), της Mare Mikof (1974/1978). Στέκει έξω από το Μουσείο Τέχνης της πόλης.

Ακριβώς απέναντι είναι ένα παραλληλόγραμμο με κίτρινο χρώμα, που περιστρέφεται. Μοιάζει με το κίτρινο πλαίσιο του National Geographic. Τα πιτσιρίκια ανέβαιναν και ξάπλωναν πάνω, κάνοντας «βόλτα» γύρω γύρω.

Ήμασταν πια ψόφιοι στην κούραση και πεινάγαμε. Κάτσαμε στην πλατεία να φάμε.

Ένας κιθαριστής και μια κυρία στο τραγούδι μας κρατήσανε συντροφιά.

Κάτσαμε μέχρι που βράδιασε, πήραμε το αυτοκίνητο και γυρίσαμε στο δωμάτιο, γεμάτοι από όμορφες εικόνες μιας υπέροχης πόλης.

Την επομένη θα έπρεπε να φύγουμε νωρίς. Καληνύχτα μας!

Πολύ νωρίς το πρωί φορτώσαμε και φύγαμε. Κάναμε μια στάση σε ένα βενζινάδικο για κολατσιό και καφέ για το δρόμο.

Στις 11.30 παραδώσαμε το αυτοκίνητο. Είχα μια κλήση (κάπου στην Εσθονία, τις πρώτες ώρες που είχα το αυτοκίνητο, δεν μείωσα ταχύτητα από 90 σε 70). Μας πήγαν στο αεροδρόμιο για την πτήση μας στην Αγ. Πετρούπολη, που ήταν για τις 14.10.

Καλή συνέχεια στην πόλη του Πέτρου του Μεγάλου. Καλά να περάσουμε στη Ρωσία!

 (το ταξίδι συνεχίζεται Πετρούπολη-Λένινγκραντ-Αγία Πετρούπολη! 1)

Θα χαρώ να διαβάσω τα σχόλια σας.