Πετρούπολη-Λένινγκραντ-Αγία Πετρούπολη! 4

Λευκές Νύχτες, Μέρος 15^ο

(συνέχεια από Πετρούπολη-Λένινγκραντ-Αγία Πετρούπολη! 3)

3 Ιουλίου 2015

Η μέρα αυτή έμελλε να είναι περιπετειώδης και δυστυχώς γεμάτη απογοητεύσεις.

Για να γίνω πιο κατανοητός θέλω να πω κάποια πράγματα.

1. Λόγω σοβαρού κινητικού προβλήματος ταξιδεύουμε με αναπηρικό αμαξίδιο. Αυτό σημαίνει, πως η επιλογή του προορισμού και η προετοιμασία του ταξιδιού είναι τελείως διαφορετική σε σχέση με μια πιο «φυσιολογική» κατάσταση. Οι πληροφορίες που είχαμε για τη Ρωσία δεν ήταν καλές σχετικά με την προσβασιμότητα, αλλά είπαμε να το ρισκάρουμε. Άλλωστε περάσανε 25 χρόνια απ’ όταν άλλαξαν τα πράγματα εκεί πάνω. Τι διάολο, κάτι θα είχανε φτιάξει. Που να ξέραμε!

2. Ανήκουμε σε αυτό, που ονομάζουμε στην Ελλάδα, γενιά της αντιπολίτευσης και γαλουχηθήκαμε πολιτικά μέσα στην αριστερά και τα οράματα του Υπαρκτού Σοσιαλισμού και της Σοβιετικής Ένωσης. Όνειρο και απωθημένο να επισκεφτούμε την ΕΣΣΔ, πράγμα που δεν έγινε, μιας και το καθεστώς κατέρρευσε πριν μπορέσουμε να πραγματοποιήσουμε το όνειρο εκείνο. Το απωθημένο εκείνο είχε σαν προτεραιότητα το Ερμιτάζ. Που να ξέραμε!

3. Όταν πρόκειται να επισκεφτούμε ένα μεγάλο μουσείο (πόσο μάλλον ένα από τα μεγαλύτερα του κόσμου) και επειδή δεν μας αρέσουν τα πασαλείμματα, μελετάμε πρώτα και αποφασίζουμε τι μας ενδιαφέρει να δούμε και κάνουμε το πρόγραμμά μας. Αυτό είχαμε κάνει και για το Ερμιτάζ. Που να ξέραμε!

Μετά την παρένθεση ας ξεκινήσω με την εξιστόρηση των επισκέψεων εκείνης της μέρας.

Οι οδηγοί της πόλης, που έχουμε, λέγανε πως στο νησί των Πέτρου και Παύλου υπάρχει ένα μουσείο, το Μέγαρο Μηχανικού. Πρόκειται για μουσείο που δείχνει τη ζωή στην πόλη τον 18^ο και 19^ο αι, με εργαλεία και μηχανήματα εποχής και μια αξιόλογη συλλογή Μουσικών οργάνων, κάτι που με ενδιαφέρει ιδιαίτερα. Την προηγούμενη μέρα που είχαμε πάει στο νησί, δεν μπορέσαμε να το εντοπίσουμε και κανείς δεν ήξερε να μας δώσει κάποια πληροφορία. Άσε που δεν βρήκαμε και κάποιον να μιλά στοιχειωδώς αγγλικά. Αφού το βράδυ προσπάθησα, εις μάτην, να βρω κάποιες επιπλέον πληροφορίες, είπαμε να ξαναπάμε και να το ψάξουμε καλύτερα και μετά να πάμε να επισκεφτούμε το Ερμιτάζ.

Ξανά λοιπόν στο νησί Πέτρου-Παύλου, ακολουθώντας την πορεία της χθεσινής μας επιστροφής, μέσω των Ναών Καζάν

και Αναστάσεως, όπου μην έχοντας χρόνο δεν κάτσαμε στην ουρά να μπούμε μέσα,

αλλά χαζέψαμε λίγο τον κόσμο ένα γύρω,

τους μουσικούς του δρόμου,

που έπαιζαν εκεί

και τα κτίρια και γέφυρες του καναλιού.

Συνεχίσαμε στο Πεδίο του Άρεως και επισκεφτήκαμε το μνημείο με την άσβεστη φλόγα. Από τη γέφυρα της Αγίας τριάδας, που πήραμε,

φαινόταν το νησί με τον ναό Πέτρου και Παύλου από τη μια

και στο βάθος δεξιά δύο ουρανοξύστες με τον γαλάζιο θόλο του τζαμιού της πόλης, ανάμεσά τους.

Η «πλαζ» δίπλα στην πύλη του Ιβάν (Иоанновские ворота) και τη γέφυρα Ιωαννόφσκι ήταν γεμάτη. Περνώντας την πύλη κατευθυνθήκαμε προς την επόμενη πύλη, που θα μας έφερνε στην καρδιά του κάστρου.

Την εντυπωσιακή πύλη του Πέτρου (Петро́вские воро́та), με το εθνόσημο της σύγχρονης Ρωσίας.

Πίσω από την πύλη ξεκινά ο κεντρικός δρόμος του φρουρίου. 

Εκεί είδαμε κάποια γλυπτά

με σημαντικότερο το γκροτέσκο άγαλμα του Πέτρου του Μεγάλου (Памятник Петру I) του 1991. Γκροτέσκο γιατί το σώμα είναι πολύ μεγαλύτερο αναλογικά με το κεφάλι, το οποίο ο γλύπτης Mikhail Shemyakin έφτιαξε χρησιμοποιώντας σαν μοντέλο, το κέρινο ομοίωμα και τη νεκρική μάσκα, που είχε φτιάξει ο Ραστρέλι και βρίσκονται στο Ερμιτάζ.

Και ενώ φαινόταν να μην μπορούμε να βγάλουμε άκρη, σχετικά με το μουσείο που ψάχναμε, βρέθηκε ένας φύλακας, που ήξερε αρκετά καλά αγγλικά και μας πληροφόρησε πως κάποτε υπήρχε εκεί, αλλά όχι πια.

Έτσι φύγαμε, ακολουθώντας την πορεία μέσω Στρέλκα

και της γέφυρας Ντβορτσόβι,

για το Ερμιτάζ.

Σε μια σκιά, δίπλα στο μουσείο κάτσαμε να ανασάνουμε λίγο και να χαζέψουμε κάποιους λατινοαμερικάνους, που παίζανε τραγούδια από τις μακρινές τους πατρίδες.

Είχε έρθει η ώρα να μπούμε στο μουσείο. Από την ιστοσελίδα του μουσείου είχαμε πληροφορηθεί πως το μουσείο διαθέτει ράμπες, ασανσέρ και ειδικούς ανελκυστήρες στις σκάλες. Που να ξέραμε!

Με τη βοήθεια της ράμπας στην είσοδο μπήκαμε εύκολα, πήραμε, από το αγγλόφωνο προσωπικό του ταμείου τα εισιτήρια και τους χάρτες και ξεκινήσαμε.

Καλή η αρχή, αλλά η συνέχεια…..

Στο ισόγειο θέλαμε να δούμε πρώτα τα αρχαία Αιγυπτιακά και μετά την αρχαιοελληνική και ρωμαϊκή συλλογή. Αμ δε!

Πήγαμε πρώτα στα Αιγυπτιακά. Όχι μεγάλη αλλά ενδιαφέρουσα συλλογή με όλα τα κείμενα μόνο στα Ρώσικα (μιλάμε ίσως για το μεγαλύτερο μουσείο του κόσμου!!).

Είπαμε να συνεχίσουμε με τα αρχαιοελληνικά και ρωμαϊκά. Στο χάρτη φαίνεται πως είναι στο ισόγειο. Όμως είναι σε ένα επίπεδο, λίγο πιο ψηλά, όπου για να φτάσεις πρέπει να ανέβεις λίγα σκαλιά. Έχει όμως τον ειδικό ανελκυστήρα. Όταν αναζητήσαμε τον υπεύθυνο που θα μας εξυπηρετούσε ακούσαμε το πρώτο «problem»! Απλά «δεν λειτουργούσε» (????) (τα ομοιωματικά και τα ερωτηματικά δεν είναι τυχαία).

Ας πάμε να δούμε τις αρχαιότητες της εγγύς ανατολής και βλέπουμε.

Ενδιαφέρουσα η έκθεση και τα κείμενα δίγλωσσα (ρώσικα-αγγλικά). Σαν κάπως να σώνεται η κατάσταση.

Εδώ να κάνω άλλη μια παρένθεση. Όπως έγραψα και στην αρχή στα μεγάλα μουσεία κάνουμε επιλογές του τι θα δούμε. Μας ενδιαφέρουν κυρίως οι αρχαιότητες και μάλιστα από την περιοχή στην οποία ταξιδεύουμε. Η πινακοθήκη και οι εφαρμοσμένες τέχνες είναι η τελευταία μας επιλογή, εκτός αν είναι κάτι το ιδιαίτερο. Έχουμε δει πολλούς πίνακες και έπιπλα τόσα χρόνια.

Αν και οι Σιβηριανές και Κεντροασιατικές αρχαιότητες βρίσκονταν στο ισόγειο, για να τις προσεγγίσει κανείς έπρεπε να ανέβει δύο ορόφους, να διασχίσει μια μεγάλη πτέρυγα και να κατέβει πάλι. Ο.Κ. κανένα πρόβλημα. Υπάρχει ασανσέρ. Όταν ανεβήκαμε και προσπαθήσαμε να βρούμε την άκρη πέσαμε σε ντουβάρια. Οι φύλακες, κάτι κυρίες κάποιας ηλικίας, που δεν ήξεραν λέξη πέρα από ρώσικα, νευρίαζαν που δεν μπορούσαμε να τις καταλάβουμε, φώναζαν και στο τέλος πέταγαν ένα «problem» και μας έστελναν από εκεί που ήρθαμε. Εν ολίγοις η σκηνή αυτή επαναλαμβανόταν συνέχεια. Κατεβήκαμε στο ισόγειο και πήγαμε να βρούμε μια κυρία στις πληροφορίες που μίλαγε αγγλικά. Εκεί μας πληροφόρησε πως αφού οι φύλακες μας έλεγαν πως υπήρχε πρόβλημα, έτσι ήταν. Ταυτόχρονα σε όλο το μουσείο; Έλεος κυρία μου, πες πως έχετε πολύ κόσμο και δεν είστε διατεθειμένοι να βοηθήσετε (μιλάμε ίσως για το μεγαλύτερο μουσείο του κόσμου!!).

Πήγαμε στο καφέ να κάτσουμε να δούμε τι θα κάνουμε. Τα παιδιά του καφέ ήξεραν πολύ καλά αγγλικά, αλλά βλέπεις δεν ήταν στη θέση που θα έπρεπε για να φανούν κάπως χρήσιμα. Η Σοφία, συγχυσμένη από την όλη κατάσταση μου ζήταγε να φύγουμε αμέσως. Αλλά είπαμε. Το Ερμιτάζ ήταν όνειρο. Δεν μπορούσα να εγκαταλείψω έτσι. Λύση όμως δεν φαινόταν. Και το χειρότερο δεν φαινόταν να υπάρχει καμιά διάθεση από το προσωπικό να βρεθεί. Αυτή η απροθυμία και η αδιαφορία ήταν κάτι που το είχαμε δει από την πρώτη μέρα στην πόλη και μας είχε κάνει πολύ άσχημη εντύπωση. Όπως όμως θα διαπιστώναμε ένα χρόνο μετά στη Μόσχα, μάλλον είναι ίδιον των ανθρώπων αυτής της πόλης. Όχι πως δεν βρήκαμε και κάποιους πρόθυμους να βοηθήσουν, προς Θεού! Αλλά η γενική συμπεριφορά, με αποκορύφωμα εκείνη τη μέρα στο Ερμιταζ, που το όνειρο εξελίσσονταν σε ένα μικρό εφιάλτη. Τι κρίμα.

Ζήτησα από τη Σοφία να με περιμένει για 15-20 λεπτά να πεταχτώ να δω λίγο τις εκθέσεις της Κεντρικής Ασίας και Σιβηρίας. Έτσι κι έγινε.

Ανέβηκα τις χρυσοποίκιλτες σκάλες,

διέσχισα διαδρόμους και κατέβηκα άλλες μέχρι που βρέθηκα και πάλι στο ισόγειο, αλλά σε μια πτέρυγα με ελάχιστο κόσμο. Οι φύλακες ήταν μάλλον περισσότεροι από τους επισκέπτες.

Βλέπεις οι συγκεκριμένες συλλογές δεν είναι «στην κορυφή της μαρκίζας» του μουσειακού σταρ σύστεμ. Αυτό εμένα μου άρεσε γιατί δεν μπορώ τη βαβούρα στις επισκέψεις μου, αλλά δεν είχα χρόνο. Είδα στα γρήγορα,

κορμούς-φέρετρα,

μούμιες αλόγων με τη σέλλα τους,

μουμιοποιημένους νεκρούς,

κτερίσματα από τάφους

και άλλα πολλά

με αποκορύφωμα τα σπαράγματα των τοιχογραφιών από τάφους των Αλτάϊων.

Εξαιρετικά έργα τέχνης.

Ξανά διάδρομοι, σκάλες, διάδρομοι και πάλι σκάλες και δρόμο! Φτάνει το Ερμιτάζ, φτάνει η απογοήτευση, ίσως η μεγαλύτερη της ταξιδιωτικής μου ζωής.

Με πολύ άσχημα συναισθήματα κάτσαμε λίγο να χαζέψουμε την Αυτοκρατορική πλατεία (Дворцовая площадь), μια από τις μεγάλες και πολύ όμορφες πλατείες της πόλης.

Έργο του μεγάλου αρχιτέκτονα Κάρλο Ρόσι

έχει από τη μια μεριά τα Χειμερινά Ανάκτορα

και από την άλλη το εντυπωσιακό, ημικυκλικό κτίριο του Γενικού Επιτελείου, με μια αψίδα στο κέντρο του (Арка Главного штаба).

Στην κορυφή της αψίδας είναι το γλυπτό της Νίκης πάνω στο Άρμα της.

Στο κέντρο της είναι η Στήλη του Αλεξάνδρου (Александровская колонна), ύψους 47 μέτρων με ένα μπρούτζινο άγγελο, που κρατά σταυρό, στην κορυφή της.

Η πλατεία έγινε μάρτυρας παρελάσεων, επαναστατικών πράξεων, διαδηλώσεων, πολιτικών συγκεντρώσεων, συναυλιών και άλλων γεγονότων,

όπως τα ακροβατικά με μοτοσυκλέτες, που γινόταν εκείνη την ώρα.

Πήραμε τη Νέφσκι και στο κανάλι στρίψαμε αριστερά προς το ναό της Αναστάσεως. Κάπου εκεί κάτσαμε για φαΐ.

Επιστρέψαμε το βραδάκι, λιώμα από κούραση, σωματική και ψυχολογική. Η μέρα που θα ξημέρωνε θα ήταν και η τελευταία στη Ρώσικη μεγαλούπολη. Το ταξίδι πλησίαζε στο τέλος του.

Ας ελπίζουμε πως δεν θα συναντήσουμε τέτοιες απογοητεύσεις άλλη φορά.

Καληνύχτα!

(το ταξίδι συνεχίζεται Πετρούπολη-Λένινγκραντ-Αγία Πετρούπολη! 5 (τελευταίο))

Θα χαρώ να διαβάσω τα σχόλια σας.