Πετρούπολη-Λένινγκραντ-Αγία Πετρούπολη! 3

Λευκές Νύχτες, Μέρος 14^ο

(συνέχεια από Πετρούπολη-Λένινγκραντ-Αγία Πετρούπολη! 2)

2 Ιουλίου 2015

Η Τρίτη μέρα στην πόλη ήταν κατά κύριο λόγο αφιερωμένη στα δύο νησιά, το Βασιλιέφσκι (Васи́льевский о́стров) και το Πέτρου-Παύλου (Петропавловский о́стров).

Ακολουθήσαμε τη διαδρομή μέχρι το θέατρο Μαριίνσκι,

τον ποταμό Μόϊκα, την πλατεία Τρούντα (площадь Труда),

το Ανάκτορο Νικολάιεφσκι (Николаевский дворец), του μέσου του 19^ου αι

και φτάσαμε στη γέφυρα Μπλαγκόβετσένσκι (Благовещенский мост)

για να περάσουμε πάνω από τον Νέβα και να φτάσουμε στο Βασιλιέφσκι.

Εν τω μεταξύ στον ουρανό γινόταν μια επίδειξη από έξι μαχητικά, πολύ εντυπωσιακή.

Απέναντι και δεξιά, πάνω στο νησί αυτό που εντυπωσιάζει με την πρώτη ματιά είναι η Ακαδημία Τεχνών (Научно-исследовательский музей российской академии художеств), του δεύτερου μισού του 18^ου αι.

Μπροστά στο κτίριο, από τη μεριά του ποταμού δημιουργείται μια μικρή αποβάθρα, που στις δύο άκρες έχει δύο αρχαίες Αιγυπτιακές Σφίγγες, του 14^ου π.Χ. αι.

Αριστερά στο βάθος βλέπαμε μια εντυπωσιακή εκκλησία ρώσικου ρυθμού και είπαμε να πάμε προς τα εκεί. 

Φτάσαμε στο νησί και απέναντι, σε μια μικρή πλατεία είδαμε το εντυπωσιακό άγαλμα του Αρχιτέκτονα Domenico Trezzini (1670 – 1734), που γεννήθηκε στο χωριό Astano του Ticino, στα νότια της Ελβετίας και πέθανε στην Αγία Πετρούπολη, όπου δούλευε από την αρχή της δημιουργίας της πόλης, δημιούργώντας πλήθος έργα, γνωστότερο απ’ τα οποία είναι ο καθεδρικός Πέτρου και Παύλου στο ομώνυμο νησί.

Στρίψαμε αριστερά, ακολουθώντας τον παραποτάμιο δρόμο, για να πάμε να δούμε την εκκλησία που βλέπαμε από μακριά,

την Εκκλησία της Κοίμησης της Θεοτόκου (Церковь Успения Пресвятой Богородицы). Όταν φτάσαμε έμεινα με το στόμα ανοιχτό.

Τι ομορφιά, τι διακοσμητικός πλούτος! Απλά υπέροχη.

Και δεν ήταν μόνο απ’ έξω υπέροχη, ήταν και μέσα πολύ ενδιαφέρουσα.

Βγαίνοντας από την εκκλησία, κάναμε αριστερά και μπήκαμε στο εσωτερικό του νησιού. Παντού μέγαρα και παλάτια μέσα σε πυκνό πράσινο.

Είναι τόσο πυκνές οι δεντροστοιχίες στους δρόμους, που είναι σα να περπατάς κάτω από αλέες. Κάτσαμε για ένα καφέ και πήραμε τη λεωφόρο Μπολσόϊ (Большой проспект), μέχρι τον Άγ. Αντρέα (Собор Святого Апостола Андрея Первозванного),

τον μπαρόκ ναό, που χτίστηκε στο 2^ο μισό του 18^ου αι στη θέση παλιότερου ξύλινου, που κάηκε.

Έχει πολύ ενδιαφέρον εσωτερικό

με επίχρυσα στοιχεία και εικόνες.

Βγαίνοντας πήραμε τον κάθετα στη λεωφόρο δρόμο, που μας έβγαλε στην πλατεία Trezzini, στο ποτάμι.

Στρίψαμε αριστερά, περάσαμε μπροστά από την Ακαδημία τεχνών

και μπήκαμε στο πάρκο Ρουμιαντσιέφσκι (Румянцевский сад), που είναι δίπλα, για να κάτσουμε λίγο να πάρουμε μια ανάσα.

Δίπλα του είναι το μεγαλοπρεπές παλάτι Μεντσικόφ (Дворец Меншикова), που κατασκευάστηκε στις αρχές του 18^ου αι και σήμερα είναι παράρτημα του Ερμιτάζ.

Αμέσως μετά είναι το εντυπωσιακό μέγαρο που στεγάζει πολυτελές εστιατόριο και ακολουθούν

τα κτίρια του Πανμίου (Университет Санкт-Петербурга),

το άγαλμα του Λομονόσοφ (Памятник Михаилу Ломоносову),

το νεοκλασσικό κτίριο της Ρώσικης Ακαδημίας Επιστημών (Санкт-Петербургский научный центр РАН),

το κτίριο της Κουνστκάμερα (Кунсткамера), των αρχών του 18^ου αι, με τον εντυπωσιακό πύργο μπανταρισμένο,

το Ναυτικό Μουσείο (Центральный военно-морской музей), των αρχών του 19^ου αι, ακριβώς στο σημείο που το νησί τελειώνει και η όχθη του στρίβει προς τα βόρεια. Σε νεοκλασσικό ρυθμό και αυτό,

με ένα γλυπρό σύμπλεγμα πάνω από την είσοδο, με κεντρικό πρόσωπο τον Ποσειδώνα. Το κτίριο αυτό στέγαζε παλαιότερα το χρηματιστήριο και όλη αυτή η περιοχή ήταν το οικονομικό κέντρο της πόλης. Αυτό το τριγωνικό κομμάτι του νησιού, από εκεί που αρχίζουν τα πανεπιστημιακά κτίρια μέχρι το ναυτικό μουσείο, είναι γνωστό σαν Στρέλκα (стрелка), δηλ. βέλος ή δείκτης.

Μπροστά στο μουσείο είναι μια ημικυκλική πλατεία (Биржевой сквер).

Εδώ είναι και οι Εμβολοφόρες στήλες (Ростральная колонна), εντυπωσιακά ορόσημα της πόλης. Φτιάχτηκαν στις αρχές του 19^ου αι σαν φάροι.

Είναι κόκκινες και έχουν ένθετα ομοιώματα της πλώρης πλοίων,

του εμβόλου τους

και στη βάση τους γλυπτές, αλληγορικές μορφές των μεγάλων ποταμών της Ρωσία. Αν και υπάρχουν και σε άλλες πόλεις της Ευρώπης, ήταν η πρώτη φορά που έβλεπα και με εντυπωσίασαν ιδιαίτερα.

Από τη μια μεριά και την άλλη της πλατείας είναι δύο γέφυρες.

Εμείς πήραμε τη γέφυρα Μπιρζεβόϊ (Биржевой мост) για να περάσουμε απέναντι στα διπλανά νησιά.

Από τη γέφυρα βλέπαμε από τη μια τις Εμβολοφόρες και το Ναυτικό Μουσείο

και από την άλλη τον χρυσό πύργο του καθεδρικού Πέτρου και Παύλου

και μπροστά μας το ομοίωμα ενός μεσαιωνικού πλοίου-εστιατόριο με την πεζογέφυρα δίπλα του.

Στο ποτάμι κάποιοι επιδίδονταν σε δραστηριότητες μηχανοκίνητου αθλητισμού. Λίγα μέτρα μετά, η μικρή πεζογέφυρα (Кронверкский мост) θα μας φέρει στο νησί Πέτρου και Παύλου (Петропавловская).

Το μικρό αυτό νησί ονομάζονταν νησί των λαγών (Заячий остров) και έχει δεσπόζουσα θέση στην ιστορία αυτής της πόλης. Ήταν εκεί, που το 1703, ο Πέτρος φτιάχνει το πρώτο (ξύλινο) κάστρο, που αργότερα θα αντικατασταθεί από το πέτρινο, που βλέπουμε σήμερα. Μέσα σε εκείνο το κάστρο θα στήσει καλύβες για να ζουν οι εργάτες, που χτίζανε την πόλη. Λέγεται μάλιστα πως και ο ίδιος ζούσε σε μία από αυτές.

Είναι ο Trezzini, που θα φτιάξει το πέτρινο Κάστρο (Петропавловская крепость), σε σχήμα αστεριού.

Ανάμεσα στα τείχη και το ποτάμι έχει εκτάσεις με γκαζόν.

Εκεί είδαμε αρκετό κόσμο με το μαγιό να κάνει ηλιοθεραπεία. Δεν ξέρω αν κάνανε και μπάνιο στα σκούρα νερά του ποταμού. Εμείς δεν είδαμε πάντως.

Στην απέναντι όχθη του Νέβα είδαμε το εντυπωσιακό συγκρότημα των Χειμερινών ανακτόρων και του Ερμιτάζ.

Μπήκαμε από την πύλη, που είναι στη βορειοδυτική πλευρά του κάστρου και που βγάζει στην πλατεία μπροστά στον καθεδρικό.

Το διάσημο έργο του Trezzini, ο καθεδρικός (Петропавловский собор), είναι πολύ εντυπωσιακός με το χρυσό βέλος του πύργου του να λογχίζει τον ουρανό πολλές δεκάδες μέτρα πάνω από το έδαφος.

Μπαίνοντας όμως μέσα, ο χρυσός και η χλιδή σε «πλακώνουν». Είναι τόσα πολλά τα χρυσά εκεί μέσα, που κάποια στιγμή ένοιωσα μια ζαλάδα, μια ναυτία.

Ο ναός είναι γεμάτος με τους τάφους των τσάρων, όλοι σχεδόν με λευκό μάρμαρο. Είναι από τα αξιοθέατα, που δεν με συγκίνησε καθόλου. Ξέρω πως πολλοί έχουν αντίθετη γνώμη, αλλά για μένα αυτός ο ναός είναι η αποθέωση της ματαιοδοξίας.

Βγήκαμε στην πλατεία. Πολύς κόσμος περίμενε να μπει.

Ένα νιόπαντρο ζευγάρι είχε έρθει, προφανώς, για να φωτογραφηθεί.

Υπάρχουν γύρω κάποια ενδιαφέροντα κτίρια.

Είχε έρθει η ώρα να φύγουμε. Είχαμε σκοπό να έρθουμε και πάλι στο νησί να δούμε κάποια πράγματα ακόμα.

Βγήκαμε από την ίδια πύλη και κινηθήκαμε προς τα ανατολικά. 

Απέναντι βλέπαμε το επιβλητικό κτίριο με τα κόκκινα τούβλα, του Στρατιωτικού Ιστορικού Μουσείου του Πυροβολικού (Военно-исторический музей артиллерии, инженерных войск и войск связи), με τα κανόνια απ’ έξω.

Κάτω από την πεζογέφυρα Ιωαννόφσκι (Иоанновский мост), απ’ όπου και θα φεύγαμε από το νησί, κόσμος αραχτός στο γρασίδι, μάζευε ήλιο. 

Βγήκαμε από το νησί, από την πύλη του Ιβάν, του 1740, που οδηγεί στην πεζογέφυρα.

Τα διακοσμητικά στοιχεία αυτής της γέφυρας έχουν στρατιωτικό χαρακτήρα.

Βρεθήκαμε απέναντι από την εκκλησία της Αγίας Τριάδας, στην ομώνυμη πλατεία

και πήραμε τη γέφυρα της Αγίας Τριάδας (Троицкий мост), που περνώντας απέναντι,

βγαίνει μπροστά στο Πεδίο του Άρεως (Марсово поле).

Σε εκείνο το σημείο βρίσκεται το άγαλμα του A.V.Suvorov (Памятник А. В. Суворову).

Δεξιά μας είναι το μαρμάρινο παλάτι (Мраморный дворец) με τον κήπο του, όπου βρίσκεται το κακόγουστο, κατά τη γνώμη μου, άγαλμα του τσάρου Αλέξανδρου Γ΄,

αλλά και κάποια γλυπτά ενδιαφέρουσας σύγχρονης τεχνοτροπίας. Εκεί, στη δροσιά των πυκνών δέντρων, κάτσαμε να ξεκουραστούμε και να δροσιστούμε.

Αφού ανασυγκροτηθήκαμε κάπως, πήραμε τους δρόμους και πάλι με κατεύθυνση

προς τον Ναό της Αναστάσεως (ή του χυμένου αίματος) και κάτσαμε κάπου δίπλα για φαΐ, θαυμάζοντας το αριστούργημα

και χαζεύοντας ένα ζωγράφο, που απαθανάτιζε την εικόνα μπροστά του.

Αφού πήραμε δυνάμεις, συνεχίσαμε προς τη Νέφσκι με τελικό προορισμό το ξενοδοχείο, μιας και το απόγευμα είχε προχωρήσει αρκετά.

Πήραμε την πεζοδρομημένη Malaya Konyushennaya (ул. Малая Конюшенная),

είδαμε το άγαλμα του Νικολάϊ Γκόγκολ (Памятник Н. В. Гоголю) και εκεί που ο πεζόδρομος φτάνει στη μεγάλη λεωφόρο, απέναντι από το ναό του Καζάν,

σταματήσαμε να χαζέψουμε μια ομάδα νεαρών, που επιδίδονταν με δεξιότητα σε χορό brake dance.

Βγήκαμε στη Νέφσκι και κάπου εκεί κάτσαμε για άλλο ένα καφέ πριν από την επιστροφή στο δωμάτιό μας.

Άλλη μια μέρα στην Αγία Πετρούπολη έφτασε στο τέλος της. Είδαμε πολλά, θαυμάσαμε κάποια, μας άφησαν αδιάφορους κάποια άλλα, αλλά αυτό που μου έμεινε περισσότερο ήταν η ματαιοδοξία των εχόντων πλούτο και δύναμη και πως αυτά τα «φτύνουν» κατάμουτρα στους μη προνομιούχους.

Καληνύχτα σας!

(το ταξίδι συνεχίζεται Πετρούπολη-Λένινγκραντ-Αγία Πετρούπολη! 4)

Θα χαρώ να διαβάσω τα σχόλια σας.