Μαυροβούνιο, μια πρώτη γνωριμία!

Στα Βαλκάνια με το αυτοκίνητο….ξανά!

2018- Road Trip στα Βαλκάνια, μέρος 8^ο

(Συνέχεια από Κροατία, στο μαργαριτάρι της Αδριατικής!)

 

10 Ιουλίου 2018

 

Το επόμενο πρωί νωρίς-νωρίς βρεθήκαμε και πάλι έξω από την κεντρική πύλη της παλιάς πόλης του Ντουμπρόβνικ, αλλά όχι για άλλη μια επίσκεψη στο Ντουμπρόβνικ, αλλά για να πάρουμε το βανάκι για μια εκδρομή στο γειτονικό Μαυροβούνιο, στις τουριστικές «ναυαρχίδες» της μικρής αυτής χώρας.

Στην εκδρομή αυτή θα κάναμε μια πρώτη γνωριμία με τη χώρα αυτή που έχει έκταση περίπου το 1/10 της δικιάς μας, πληθυσμό κάτι παραπάνω από μισό εκατομμύριο, ακτές στην Αδριατική θάλασσα, που φτάνουν σε μήκος κάτι λιγότερο από 300χμ και έγινε ανεξάρτητη το 2006. Προορισμός μας το βόρειο κομμάτι αυτών των ακτών και πιο συγκεκριμένα ο πανέμορφος κόλπος του Κότορ (Бока Которска/Boka Kotorska), που μοιάζει με φιόρδ, μήκους 28χμ και η περιοχή της Μπούντβα, έξω από αυτόν. Εδώ να πούμε πως η φυσική πολιτιστική-περιοχή του Κότορ είναι χαρακτηρισμένη από το 1979 ως Μνημείο Παγκόσμιας Κληρονομιάς από την UNESCO.

Ξεκινήσαμε και περίπου 38χμ μετά φτάσαμε στα σύνορα με το Μαυροβούνιο. Άλλα 10χμ και φτάσαμε στη βορειοδυτική άκρη του κόλπου του Κότορ και αρχίσαμε να πηγαίνουμε παράλληλα με τη βόρεια ακτή του κόλπου μέχρι που φτάσαμε, 32χμ μετά στην πρώτη μας στάση, το Perast. Το βανάκι μας άφησε σε ένα πάρκινγκ και πήραμε να κατηφορίσουμε προς τη θάλασσα.

Το Perast (Пераст) είναι ένα χωριό (σε πολλές πηγές αναφέρεται σαν κωμόπολη αν και έχει λιγότερους από 300 κατοίκους) με έντονο τον μεσαιωνικό χαρακτήρα.

Το πρώτο που βλέπει κανείς είναι τα δύο νησιά απέναντι από το χωριό.

Στα αριστερά είναι το νησί Άγιος Γεώργιος (Острво Свети Ђорђе/Ostrvo Sveti Đorđe)

και στα δεξιά το άλλο, Η Παναγία των Βράχων (Госпа од Шкрпјела/Gospa od Škrpjela). Είναι ένα τεχνητό νησί, που δημιουργήθηκε σε προϋπάρχοντα βράχο με πέτρες και βυθισμένα σκάφη.

Το χωριό (τότε πόλη) άκμασε κυρίως κατά την Ενετοκρατία, αποκτώντας πλοία και Ναυτική Ακαδημία.

Προχώρησα προς το χωριό. Οι εικόνα του γινόταν όλο και καλύτερη.

Όμορφα πέτρινα κτίρια

με πιο εντυπωσιακό το Παλάτι Bujović (Палата Бујовић), που σήμερα στεγάζει το Μουσείο της πόλης (сада Градски музеј), του τέλους του 17^ου αι.

Συνέχισα

και σε λίγο είδα τον ναό του Αγίου Νικολάου (Католичка црква Светог Николе), του 17^ου αι

και στη μικρή πλατεία μπροστά του κάποιες προτομές όπως του Matija Zmajević, που ήταν ναύαρχος του ρωσικού ναυτικού και του Marko Martinovič, που ήταν επικεφαλής της Ναυτικής Ακαδημίας. Και οι δύο έζεσαν στα τέλη του 17^ου-αρχές του 18^ου αι.

Λίγες ακόμα εικόνες και φωτογραφίες και επιστροφή στο βανάκι για να συνεχίσουμε για το μεγάλο «αστέρι» της περιοχής, το Kotor (Котор).

Το Kotor βρίσκεται στη νοτιοανατολική άκρη του ομώνυμου κόλπου και είναι, κατά τη γνώμη μου, ίσως η πιο καλοδιατηρημένη μεσαιωνική πόλη των Δαλματικών ακτών.

Αναφέρεται για πρώτη φορά στα προχριστιανικά ρωμαϊκά χρόνια με το όνομα Acruvium ή Ascrivium ή Ascruvium και Ασκρήβιον για τους αρχαίους Έλληνες. Πέρασε από τα χέρια των Ρωμαίων σε αυτά των Βυζαντινών, των Βούλγαρων, των Βόσνιων, των Σέρβων με διαστήματα μερικής αυτονομίας και πλήρους ανεξαρτησίας μέχρι που φάνηκαν στον ορίζοντα οι Τούρκοι. Τότε ζήτησαν τη βοήθεια των Ενετών και τέλος το 1420 τέθηκαν υπό την ηγεμονία τους, η οποία κράτησε μέχρι τα τέλη του 18^ου αι. αποτελώντας το σπουδαιότερο λιμάνι της Γαληνοτάτης στην ανατολική ακτή της Αδριατικής, πράγμα που φαίνεται παντού στην αρχιτεκτονική της.

Η πόλη ήταν οχυρωμένη με τείχη που ξεκίναγαν από τη θάλασσα και έφταναν ψηλά στο κάστρο του Αγ. Ιωάννη, στο ύψωμα πίσω από την πόλη,

τείχη που διατηρούνται σε πολύ καλή κατάσταση μέχρι τις μέρες μας. Η πρώτη οχύρωση φαίνεται πως έγινε τον 6^ο αι από τον Ιουστινιανό και στο διάβα των αιώνων επεκτάθηκε, καταστράφηκε, αποκαταστάθηκε και πήρε τη σημερινή της μορφή στα χρόνια των Ενετών.

Σήμερα το διαμάντι αυτό πολιορκείται (και καταλαμβάνεται) από στίφη τουριστών. Άλλοι θα έρθουν για μια ολιγόωρη επίσκεψη, οδικά από κάποιο γειτονικό μέρος, όπως εμείς

ή θα αποβιβαστούν από κάποια από τα πολυάριθμα κρουαζιερόπλοια, που καταφτάνουν γι αυτό το λόγο. Κάποιοι θα μείνουν εκεί κάποιες μέρες για να απολαύσουν και τη μεσαιωνική πόλη το βράδυ, όταν τα μεγάλα πλήθη θα έχουν φύγει. Κάποτε πρέπει να το κάνουμε κι εμείς.

Το βανάκι μας άφησε δίπλα στην τάφρο. Μπήκαμε στην παλιά πόλη περνώντας από την πύλη της θάλασσας.

Μόλις βγεις από την πύλη βλέπεις απέναντι τον Πύργο του Ρολογιού (Градски торањ сат кула), του 1602,

που βρίσκεται σχεδόν στη δεξιά άκρη της στενόμακρης

και πιο μεγάλης πλατείας της πόλης, της πλατείας των Όπλων (Трг од оружја/Trg od Oružja) με εντυπωσιακά κτίρια  και από τις δυο μεριές.

Αφού «μπερδευτήκαμε» με τον άπειρο κόσμο, καταφέραμε να δούμε τις ομορφιές γύρω μας και να βγάλουμε όσο γίνεται περισσότερες φωτογραφίες

συνεχίσαμε μέσα από τα δαιδαλώδη στενά προς τον Καθεδρικό. Στενά, σκαλιά,

στοές και μικρές πλατείες παντού. Και φυσικά υπέροχα κτίρια όπως τα δύο παλάτια,

αυτό της οικογένειας Beskuca, των 15^ου-18^ου αι

και αυτό της οικογένειας Pima, του 17^ου αι.

Μ’ αυτά και μ’ αυτά φτάσαμε στον Καθεδρικό του Αγίου Τρύφωνα (Катедрала Светог Трифуна), του 12^ου αι, που ανακαινίστηκε τον 17^ο για να αναστηλωθεί τον 20^ο μετά από τις ζημιές που υπέστη κατά τη διάρκεια του σεισμού του 1979. Είχε πάρα πολύ κόσμο και έτσι αποφασίσαμε να μην μπούμε μέσα

και συνεχίσαμε μέσα από τα στενάκια προς τα βόρεια μέχρι μια μικρή πλατεία κοντά στη βόρεια πύλη, την Pjaca od Drva,

όπου βρίσκεται ο Ναός της Αγ.  Μαρίας.

Κινούμενοι νοτιοδυτικά φτάσαμε στην πλατεία του Αγ. Λουκά, όπου βρίσκονται δύο ναοί,

ο ναός του Αγ. Λουκά (Православна Црква Светог Луке у Котору), του 12^ου αι,

με τις ωραίες τοιχογραφίες

και ο ναός του Αγ. Νικολάου (Црква Светог Николе у Котору), του 1902,

την οποία επίσης επισκεφτήκαμε.

Επειδή πλησίαζε η ώρα της αναχώρησης πήραμε το δρόμο για την πύλη της θάλασσα,

κάνοντας μόνο δυο στάσεις για κάποιες αγορές.

Συνεπείς στο ραντεβού μας μπήκαμε στο βανάκι και ξεκινήσαμε για τον επόμενο και τελευταίο προορισμό της εκδρομής μας. Τη ναυαρχίδα του Μαυροβουνιακού τουρισμού, την Budva (Будва).

Η Budva είναι περίπου 22χμ νότια του Kotor, χτισμένη στη βόρεια πλευρά ενός κόλπου της Αδριατικής.

Αποτελείται από ένα μικρό οχυρωμένο μεσαιωνικό τμήμα, σε μια χερσόνησο και γύρω της τη σύγχρονη πόλη.

Μια πόλη που αποτελείται από καταλύματα κάθε είδους, από απλά δωμάτια μέχρι θηριώδη συγκροτήματα, από φαγάδικα κάθε είδους, μπαρ,

καζίνο,

μαρίνες

και παραλίες με ξαπλώστρες και ομπρέλες παντού. Και όλα αυτά σε υπερβολικά μεγάλο αριθμό. «Ων ουκ έστιν αριθμός» όπως θάλεγαν παλιότερα.

Το βανάκι μας άφησε σε μια από τις παραλίες προκειμένου ο καθένας να αξιοποιήσει το χρόνο του όπως ήθελε. Η παρέα, κουρασμένη αποφάσισε άραγμα και φαγητό. Εγώ θέλοντας να εκμεταλλευτώ την ευκαιρία, τους άφησα και πήγα να γνωρίσω την παλιά πόλη.

Η Budva είναι από τις αρχαιότερες πόλεις της Αδριατικής αφού κατοικείται από τον 5^ο π.Χ. αι. Ο μύθος θέλει να την έχει ιδρύσει ο ιδρυτής και βασιλιάς της Θήβας Κάδμος, όταν ο Διόνυσος τον εξόρισε μαζί με τη γυναίκα του την Αρμονία και αυτός φτάνει στην περιοχή με δύο βόδια και ιδρύει την Βουθόη στις ακτές της Ιλλυρίας. Όλα αυτά τα διηγείται ο Ευριπίδης στις Βάκχες. Ήταν μια πόλη-κράτος, ακολουθώντας όλα τα πρότυπα των αντιστοίχων πόλεων της Ελλάδας εκείνων των χρόνων. Από εκεί και μετά ακολουθεί και αυτή την ίδια πάνω κάτω ιστορία με τις άλλες πόλεις της περιοχής.

Σήμερα είναι η πιο τουριστική πόλη του Μαυροβουνίου, αλλά σε αντίθεση με το Κότορ, οι περισσότεροι επισκέπτες δεν έρχονται τόσο για τα μνημεία της, όσο για τις παραλίες και τη διασκέδαση, ιδιαίτερα τη νυχτερινή. Προσωπικά το διαπίστωσα στην παλιά πόλη που είχε σχετικά λίγο κόσμο και ήταν ήσυχα. 

Στη βόρεια πλευρά της παλιάς πόλης, έξω από τα τείχη είναι πάνω σε μια βάση στο έδαφος μια πολύ μεγάλη και πολύ όμορφη καμπάνα. Αν και έψαξα, πληροφορίες δεν βρήκα.

Σε αυτή τη μεριά τα τείχη κάνουν μια γωνία

και στη μια πλευρά της είναι μια πύλη, από την οποία και μπήκα μέσα.

Και εδώ το μεσαιωνικό στοιχείο και η ατμόσφαιρα είναι έντονα.

Στενά δρομάκια ανάμεσα σε ψηλούς πέτρινους τοίχους, μικρές πλατείες και παντού τα καμπαναριά, που ξεχωρίζουν στον ορίζοντα.

Η βόλτα μου με έφερε στη νότια άκρη της χερσονήσου, όπου στέκουν δύο ναοί.

Ο ένας είναι ο ναός του Αγ. Ιωάννη (Sveti Ivan/Црква Светог Ивана Крститеља), που σύμφωνα με την παράδοση χτίστηκε τον 7^ο αι και άρα πρόκειται για ένα από τους παλιότερους της Αδριατικής, αλλά με τις πολλές μετατροπές και ανακατασκευές τη σημερινή του μορφή πήρε τον 19^ο αι.

Ο άλλος είναι ο ναός της Αγ. Τριάδας (Црква Свете Тројице), χτισμένος περίπου το 1800

και έχει πολύ ενδιαφέροντα εικονογραφικό διάκοσμο με τοιχογραφίες που καλύπτουν όλο το εσωτερικό,

αλλά και όμορφο τέμπλο.

Δίπλα στον Άγ. Ιωάννη είδα αρχαιολόγους να δουλεύουν στον χώρο της αρχαίας Βουθόης

ενώ εκεί κοντά στέκει η μεσαιωνική Ακρόπολη (Цитадела),

τείχη μέσα στα τείχη.

Από μια άλλη πύλη, που είναι σε αυτή τη μεριά,

βγήκα εκεί που είναι η δυτική παραλία Mogren, γεμάτη με ομπρέλες

και πάνω σε ένα βράχο ένα εντυπωσιακό σύγχρονο γλυπτό μιας γυμνής μπαλαρίνας σε εντυπωσιακή, ακροβατική πόζα, έργο του Gradimir Aleksić. Σήμερα το γλυπτό αυτό αποτελεί σήμα κατατεθέν της πόλης.

Από το σημείο αυτό η εικόνα της παλιάς πόλης κςι της βραχονησίδας του Αγ. Νικολάου στα δεξιά είναι πολύ όμορφη.

Γύρισα, βρήκα την υπόλοιπη παρέα να απολαμβάνουν τα μύδια τους, τσίμπησα κι εγώ κάτι και λίγο μετά φτάσαμε στο μέρος του ραντεβού για να μπούμε στο βανάκι και να επιστρέψουμε στο Ντουμπρόβνικ.

Για να μην κάνουμε το γύρο του κόλπου του Κότορ, περάσαμε απέναντι με φέρρυ.

Η μέρα μας τελείωσε με πανοραμικές εικόνες του Ντουμπρόβνικ. Αυτές οι εικόνες ήταν και ο αποχαιρετισμός μας στην όμορφη αυτή πόλη της Κροατίας. Το επόμενο πρωί θα φεύγαμε για πιο βόρεια, στην ίδια χώρα.

Καλή συνέχεια!

 

 

(το ταξίδι συνεχίζεται Κροατία, στην πόλη του Διοκλητιανού!)

θα χαρώ να διαβάσω τα σχόλια σας