Κροατία, στο μαργαριτάρι της Αδριατικής!

Στα Βαλκάνια με το αυτοκίνητο….ξανά!

2018- Road Trip στα Βαλκάνια, μέρος 7^ο

(Συνέχεια από Βοσνία-Ερζεγοβίνη, το γεφύρι της ενότητας, το γεφύρι του μίσους!)

8-9 Ιουλίου 2018

 

Βρήκαμε το δωμάτιό μας, κάπου στα περίχωρα του Ντουμπρόβνικ, ανεβάσαμε τα πράγματα, φρεσκαριστήκαμε και αφού τηλεφωνηθήκαμε με τους φίλους μας πήγαμε μέχρι τη στάση και πήραμε το λεωφορείο που πάει στην παλιά πόλη. Εδώ να πω πως με τους φίλους μας μέναμε σε διαφορετικά ξενοδοχεία σε όλους τους κοινούς προορισμούς αυτού του ταξιδιού. Το ραντεβού μας ήταν στο λιμάνι για φαγητό.

Το Ντουμπρόβνικ είναι η ναυαρχίδα του Κροάτικου τουρισμού, σε μεγάλο βαθμό δικαιολογημένα. Αυτό έχει δύο βασικές αρνητικές συνέπειες. Είναι πανάκριβο και έχει απίστευτα πολύ κόσμο.

Είναι τόσο ακριβό, που οι φίλοι μας, αν και Ελβετοί, τρίβανε τα μάτια τους με τις τιμές. Τιμές Ελβετίας. Στο πρατήριο κοντά στο δωμάτιό μας που πήγα να πάρω ψωμί, η φρατζόλα (350γρ) έκανε 2 ΕΥΡΩ (στην Ελλάδα έκανε τότε 0,60-0,70ΕΥΡΩ και σε καμία περίπτωση οι αποδοχές των Κροατών δεν ήταν 3πλάσιες).

Το λεωφορείο μας άφησε στην πλατεία

μπροστά από την κεντρική πύλη της παλιάς πόλης, την Pile, όνομα που φαίνεται πως προέρχεται από το ελληνικό «Πύλη», είναι του 15^ου αι

και τη «φρουρούν δύο φρουροί» με μεσαιωνικές στολές και δύο μακριά ακόντια. Φτάνεις σε αυτήν από μια κομψή πέτρινη γέφυρα, που αντικατέστησε παλιότερη ξύλινη κινητή.

Γύρω δεσπόζουν τα εντυπωσιακά, στιβαρά τείχη,

ενώ πάνω από την πύλη και από την εξωτερική

και από την εσωτερική πλευρά

είναι το άγαλμα του προστάτη της πόλης του Άγ. Βλάσιου (sv. Vlaho).

Περνώντας την πύλη βρεθήκαμε σε μια πλατεία, στο κέντρο της οποίας κυριαρχεί η θολωτή Μεγάλη δεξαμενή-βρύση του Ονούφριου (Velika Onofrijeva Fontana), του 1438, με τα κεφάλια-βρύσες γύρω-γύρω.

Αριστερά μας είναι μια μικρή, σχετικά εκκλησία, αυτή του Σωτήρος (Crkva sv. Spas), του 1528

και στη συνέχειά της η εκκλησία και το μοναστήρι των Φραγκισκανών (Franjevački samostan i crkva), του 14^ου αι.

Από αυτή την πλατεία ξεκινά ο κεντρικός πεζόδρομος Stradun της πόλης, που καταλήγει στην κεντρική πλατεία της παλιάς πόλης Luža.

Στην πλατεία υπάρχουν κάποια από τα πιο εμβληματικά κτίρια-μνημεία της πόλης, μεταξύ των οποίων ο Ναός του Αγ. Βλάσιου (Crkva sv. Vlaho), του 1714, ο πύργος του ρολογιού (Zvonik), που κατασκευάστηκε και ανακατασκευάστηκε πολλές φορές από το 1444 ως το 1929 και δίπλα του το Palača Grada Dubrovnika (Gradsko vijeće i radonačelnik), που στεγάζει σήμερα το Δημαρχείο. Στο βάθος της πλατείας είναι και άλλα σημαντικά κτίρια, που θα τα βλέπαμε αργότερα.

Από μια πύλη βγήκαμε έξω από τα τείχη, στο λιμάνι. Βρήκαμε τους φίλους μας, που μόλις είχαν κάτσει σε ένα εστιατόριο στο λιμάνι. Απολαύσαμε ωραίο φαγητό και κρασί (πολύ ακριβό βεβαίως)

και ωραίες εικόνες ένα γύρω.

Μετά το φαγητό κάναμε μια βόλτα στο λιμάνι. Ακολουθώντας το δρομάκι που είναι ανάμεσα στα τείχη και τη θάλασσα, προχωρήσαμε λίγο

απολαμβάνοντας εικόνες της νυχτερινής πόλης από έξω από τα τείχη

Γυρίσαμε και μπήκαμε πάλι στα τείχη. Πήγαμε να δούμε τα άλλα εμβληματικά κτίρια της πλατείας Luža,

το Παλάτι του Ρέκτορα (Knežev dvor), του 15^ου.αι

και τον Καθεδρικό Ναό (Katedrala Uznesenja Blažene Djevice Marije) του 17^ου αι.

Συγχρόνως απολαμβάναμε τις μικρές νυχτερινές γωνιές και τις ανηφοριές

και τα σκαλάκια δεξιά και αριστερά με τον κόσμο που κάθονταν εκεί.

Όλα αυτά με τη μουσική υπόκρουση από διάφορες μπάντες, που έπαιζαν στα διάφορα μαγαζιά (ευτυχώς όχι δυνατά).

Μ’ αυτά και μ’ αυτά φτάσαμε στη στάση του λεωφορείου. Γυρίσαμε στο δωμάτιο και ξαπλώσαμε να ξεκουραστούμε και να «χωνέψουμε» τις υπέροχες εικόνες που είχαμε δει εκείνο το βράδυ.

Τελικά, η ταξιδιωτική μου πείρα λέει πως δεν είναι τυχαίο κάποια μέρη να είναι πολύ τουριστικά. Είναι τόσο όμορφα, που λες χαλάλι για τα αρνητικά. Ώρα για ύπνο όμως. Την άλλη μέρα θα ξαναπηγαίναμε και θα ξαναβλέπαμε τις ίδιες εικόνες, μόνο που δεν θα ήταν οι ίδιες στο φως της μέρας. Καληνύχτα!

 

Το επόμενο πρωί, αφού φάγαμε το πρωινό μας, βγήκαμε να πάρουμε το λεωφορείο για να κατέβουμε και πάλι στην παλιά πόλη.

Όσο περιμένουμε στη στάση ας πούμε μερικά πράγματα για το Ντουμπρόβνικ. Είναι παραθαλάσσια πόλη στις Δαλματικές ακτές στη νότια Κροατία, κοντά στα σύνορα με το Μαυροβούνιο. Έχει πάνω από 40.000 κατοίκους με το 1/3 να ζει μέσα στα τείχη της παλιάς πόλης, που από το 1979 φιγουράρει στις λίστες Παγκόσμιας Πολιτιστικής Κληρονομιάς της UNESCO. Η ιστορία της ξεκινά από τα αρχαία χρόνια, με τη μεγάλη της ακμή να είναι στα χρόνια του Μεσαίωνα και της Αναγέννησης, όταν κυριαρχούσε στις θάλασσες του κόσμου με το όνομα «Δημοκρατία της Ραγούσας» και με τη λευκή σημαία που έγραφε τη λέξη «Libertas» (Ελευθερία). Τον 12^ο και 13^ο αι ήταν μια ολιγαρχική δημοκρατία ενώ στη συνέχεια και για περίπου ένα αιώνα κατακτήθηκε από τη Βενετία, ώσπου στα 1358 έγινε ανεξάρτητη, αν και κατά καιρούς ήταν υποτελής στον Ουγγρικό θρόνο ή την Οθωμανική αυτοκρατορία. Η μεγάλη της ακμή ήταν τον 15^ο και 116^ο αι, ενώ στη συνέχεια άρχισε η σταδιακή παρακμή. Η ανεξαρτησία της διήρκεσε μέχρι το 1808, όταν πέρασε στα χέρια του στρατού του Ναπολέοντα. Από τότε άλλαξε πολλά «χέρια». Γαλλία, Αυστρουγγαρία, Βασίλειο της Γιουγκοσλαβίας, Σοσιαλιστική Ομόσπονδη Δημοκρατία της Γιουγκοσλαβίας και στο τέλος και όχι αναίμακτα, στη Δημοκρατία της Κροατίας. Το 1991, στα πλαίσια του Σερβο-κροατικού πολέμου βομβαρδίστηκε με νεκρούς, τραυματίες και πολλές ζημιές στην παλιά πόλη, που αποκαταστάθηκαν αργότερα με τη συμβολή της UNESCO. Σήμερα είναι μια πολύ τουριστική πόλη, από τις πιο τουριστικές των Βαλκανίων και δίκαια θεωρείται το «μαργαριτάρι της Αδριατικής» (περισσότερα εδώ).

Το λεωφορείο ήρθε και μετά από 10 λεπτά περίπου, κατεβήκαμε μπροστά στην πύλη Pile. Πριν όμως μπούμε μέσα στην παλιά πόλη, πήγαμε να δούμε ένα μικρό πάρκο που βρίσκεται ακριβώς δίπλα.

Από την άκρη του η θέα προς τη θάλασσα και τους θαλάσσιους προμαχώνες της πόλης είναι πολύ όμορφη.

Στο πάρκο υπάρχει μια βρύση με καθαρό πόσιμο νερό και ένα γλυπτό σύμπλεγμα, έργο του Κροάτη γλύπτη Ivan Rendić, του 1900. Το όνομα της βρύσης είναι «Amerling’s Fountain» και παριστά δύο μορφές, μια που θυμίζει της Αφροδίτη και μια που θυμίζει τον Πάνα (παντού οι πηγές αναφέρουν πως παριστά τις μορφές Stojna and satyrs).  

Αφού χαζέψαμε λίγο εκεί, βρεθήκαμε με τους φίλους μας και μπήκαμε στην παλιά πόλη. Κόσμος πολύς, στριμωξίδι γερό.

Περνώντας την πύλη, αριστερά, κολλητά στα τείχη, απότομες σκάλες οδηγούν πάνω στα τείχη. Είδαμε αρκετό κόσμο να ανεβαίνει. Μπροστά μας τα μνημεία που είχαμε δει το προηγούμενο βράδυ, κάπως διαφορετικά στο φως της ημέρας.

Η Μεγάλη δεξαμενή-βρύση του Ονούφριου (Velika Onofrijeva Fontana),

η εκκλησία του Σωτήρος (Crkva sv. Spas)

και το μοναστήρι των Φραγκισκανών (Franjevački samostan i crkva). Για να πάμε προς το λιμάνι αποφασίσαμε να μην πάρουμε την Stradun,

αλλά ένα παράλληλο και στενότερο δρόμο. Και εκεί το αδιαχώρητο.

Δεξιά και αριστερά ακόμη στενότερα σοκάκια.

Σε μια γωνία είναι μια υπαίθρια έκθεση με φωτογραφίες από τις καταστροφές, αποτέλεσμα του βομβαρδισμού του 1991.

Λίγο πιο κάτω, σχεδόν αντικριστά, είναι δύο εκκλησίες.

Το δρομάκι που ακολουθούσαμε τελειώνει σε μια μικρή πλατεία, όπου υπάρχει μια υπαίθρια αγορά.

Δεξιά είναι ο καθεδρικός

και απέναντι το παλάτι του Ρέκτορα (Knežev dvor). Το παλάτι αυτό ήταν ο επόμενος προορισμός μας. 
Αποτέλεσε έδρα του Ρέκτορα της Δημοκρατίας της Ραγούσας και της κρατικής διοίκησης μεταξύ του 14ου αιώνα και του 1808. Επιπλέον, φιλοξενούσε οπλοστάσιο, πυριτιδαποθήκη, παρατηρητήριο και φυλακή. ήμερα στεγάζει το

ορικό μουσείο της πόλης και σε κάποι αουσές του γίνονται εκθέσεις και συναυλίες.

Περάσαμε σε ένα πολύ εντυπωσιακό αίθριο

και από εκεί ανεβήκαμε να δούμε το μουσείο. Τα εκθέματα αφηγούνται την ιστορία της πόλης και τον πλούτο που αυτή συσσώρευσε.

Έπιπλα και αντικείμενα, που στόλιζαν τα πλούσια σπίτια,

αλλά και έργα εκκλησιαστικής τέχνης, όπως εικόνες

και γλυπτά.

Ο παλιός μηχανισμός του μεγάλου ρολογιού, καθώς και δύο φιγούρες, που με τα σφυριά τους χτυπούσαν τις ώρες, ήταν δύο ακόμα ενδιαφέροντα εκθέματα.

Αυτά, όμως, που μου έκαναν ιδιαίτερη εντύπωση ήταν τα εκθέματα, που σχετίζονταν με τον πλούτο, το χρήμα και κυρίως οι κασέλες-χρηματοκιβώτια

με τις εξαιρετικά πολύπλοκες κλειδαριές, που είχαν στα καπάκια τους.

Βγήκαμε από το μουσείο και το παλάτι στην πλατεία της παλιάς πόλης Luža, όπου είδαμε αυτά που είχαμε δει την προηγούμενη,

δηλ. τον Ναό του Αγ. Βλάσιου (Crkva sv. Vlaho),

τον πύργο του ρολογιού (Zvonik)

και το Δημαρχείο, αλλά και κάποια ακόμα,

όπως το Παλάτι Sponza (Palača Sponza), των αρχών του 16^ου αι, που ήταν το τελωνείο της Δημοκρατίας της Ραγούζας και σήμερα στεγάζει τα αρχεία της πόλης, από την άλλη μεριά του ρολογιού,

τη χαριτωμένη Μικρή βρύση του Ονούφριου (Mala Onofrijeva Fontana), του 15^ου αι, με το καθαρό πόσιμο νερό

και στο κέντρο της πλατείας τη Στήλη του Ορλάνδου (Orlandov stup), του 1418, που παριστά τον Ιππότη Ορλάνδο, που σύμφωνα με την παράδοση, βοήθησε αποφασιστικά την πόλη ενάντια στους επίδοξους κατακτητές.

Συνεχίσαμε τη βόλτα μας στο λιμάνι και προχωρήσαμε προς τον προμαχώνα στα ανατολικά.

Πίσω μας οι εικόνες της τειχισμένης πόλης είναι πολύ όμορφες.

Φτάσαμε στον προμαχώνα, χαζέψαμε από εκεί προς την πόλη και τη θάλασσα, βγάλαμε πολλές-πολλές φωτογραφίες

και γυρίσαμε προς τα πίσω.

Περάσαμε από τον Καθεδρικό και φτάνοντας να βγούμε από την Pile, πήγαμε στο γραφείο τουρισμού, που βρίσκεται εκεί και κλείσαμε για την επομένη μια ημερήσια εκδρομή στο γειτονικό Μαυροβούνιο.

Είχε πάει μεσημέρι και αποφασίσαμε να μην κάτσουμε για φαγητό στην παλιά πόλη ή το λιμάνι

αλλά να πάρουμε τον ανηφορικό δρόμο,

που πάει δίπλα και πάνω από την ακτή προς τα δυτικά και να κάτσουμε κάπου να φάμε.

Στα κάγκελα που ήταν δίπλα μας είδαμε εκατοντάδες «λουκέτα της αγάπης», τη μόδα αυτή των τελευταίων χρόνων. Βρήκαμε κάπου, φάγαμε καλά και αφού ήπιαμε και τον καφέ μας, απόγευμα πια γυρίσαμε στο δωμάτιό μας.

Αν και θα μέναμε άλλο ένα βράδυ, ουσιαστικά είχαμε τελειώσει με το Ντουμπρόβνικ, μιας και την άλλη μέρα θα ήμασταν σε εκδρομή.

Το Ντουμπρόβνικ, αν και πάρα πολύ τουριστικό και ακριβό είναι ένα στολίδι. Ένας τόπος που πρέπει να είναι στη λίστα κάθε ταξιδιώτη, έστω και για μια ημερήσια επίσκεψη. Δίκαια λοιπόν είναι τόσο ονομαστό.

Καλή συνέχεια του ταξιδιού μας.

 

(το ταξίδι συνεχίζεται Μαυροβούνιο, μια πρώτη γνωριμία!)

θα χαρώ να διαβάσω τα σχόλια σας