Πετρούπολη-Λένινγκραντ-Αγία Πετρούπολη! 2

Λευκές Νύχτες, Μέρος 13^ο

(συνέχεια από Πετρούπολη-Λένινγκραντ-Αγία Πετρούπολη! 1)

1 Ιουλίου 2015

Η Πετρούπολη υπήρξε η πραγματοποίηση του ονείρου ενός βασιλιά που ήθελε να ξεφύγει η χώρα του από τη μιζέρια και τη στασιμότητα  στην οποία βρισκόταν, να τη μεταρρυθμίσει, να αναδιοργανώσει το κράτος και το στρατό και να δημιουργήσει ,ένα ισχυρό ναυτικό. Για να γίνει αυτό το τελευταίο έπρεπε να ανοίξει μια «πόρτα», ένα λιμάνι προς την Ευρώπη. 

Οι εμπορικοί σταθμοί της Μαύρης θάλασσας ήταν μακριά από τα μεγάλα οικονομικά και εμπορικά κέντρα της Ευρώπης και ήταν στο έλεος των πειρατών της Μεσογείου, των Οθομανών και των διαφόρων Τουρκομάνων ηγεμόνων του βόρειου Εύξεινου Πόντου. Το 1697-98 φεύγει στην Ευρώπη για να σπουδάσει ναυπηγική και σε αντίθεση με ότι κάνανε όλοι οι γαλαζοαίματοι της εποχής, αυτός δουλεύει στα ναυπηγεία.

Ο Πέτρος, έχοντας μισήσει τη Μόσχα με τον αναχρονιστικό της τρόπο ζωής και τις ίντριγκες του παλατιού, έψαχνε κάποιο μέρος να φτιάξει τη νέα του πρωτεύουσα.

Το μέρος που βρήκε ήταν τα ελώδη εδάφη του δέλτα του ποταμού Νέβα στη Βαλτική θάλασσα. Όλοι τον θεώρησαν τρελό, αλλά αυτός απτόητος, το 1703 ιδρύει την πόλη ξεκινώντας με το κτίσιμο του κάστρου Πέτρου και Παύλου και ένα μικρό ναυπηγείο. Η απόφαση αυτή τον οδηγεί σε πόλεμο, με τη μεγάλη δύναμη στην περιοχή, τη Σουηδία, την οποία και νικά στην Πολτάβα το 1709. Μετά τη νίκη αυτή προχωρά στο σχέδιό του βυθίζοντας κορμούς και θάβοντας στα θεμέλια της νέας πόλης, περισσότερους από 40.000 Σουηδούς αιχμαλώτους από τον πόλεμο, και χωρικούς, που δούλεψαν και πέθαναν από τις κακουχίες. Θα μπορούσε κανείς να πει πως η Πετρούπολη θεμελιώθηκε επί πτωμάτων (!!!!).

Η πραγματοποίηση του ονείρου του, έκανε το αχανές βασίλειο μια αχανή αυτοκρατορία και αυτόν, τον Τσάρο Πέτρο, τον Μεγάλο Αυτοκράτορα  Πασών των Ρωσιών.

Το 1712 η Πετρούπολη γίνεται η νέα Πρωτεύουσα της Ρωσικής Αυτοκρατορίας. Το όνειρο του Πέτρου ευτύχησε να βρει συνεχιστές στους μετέπειτα Τσάρους και Τσαρίνες και έτσι αυτό που βλέπει κανείς σήμερα είναι το αποτέλεσμα του ονείρου όλων αυτών στο διάβα των 300 χρόνων που μετρά η πόλη αυτή του βορρά.

Η πόλη ιδρύθηκε σαν Πετρούπολη (Πέτερμπουργκ-Петербу́рг). Το 1914 το όνομα αλλάζει σε Πέτρογκραντ (Петроград), γιατί το προηγούμενο ακουγόταν πολύ «γερμανικό» και τότε οι Ρώσοι ήταν εχθροί των Γερμανών ‎στον πόλεμο. Το 1918 η πόλη παύει να είναι η πρωτεύουσα του νέου Σοβιετικού κράτους, μιας και αυτή μεταφέρθηκε και πάλι στη Μόσχα και το 1924, μετά το θάνατο του Λένιν η πόλη αλλάζει και πάλι όνομα και γίνεται Λένινγκραντ (Ленингра́д), για να αλλάξει και πάλι το 1991, μετά την πτώση της Σοβιετικής Ένωσης σε Αγία Πετρούπολη ή πιο σωστά Πόλη του Αγίου Πέτρου (Санкт-Петербу́рг). Εν τω μεταξύ αν και η πόλη άλλαξε όνομα, η προηγούμενη ονομασία διατηρείται στην ομοσπονδιακή ενότητα γύρω από την πόλη που ονομάζεται ακόμα και σήμερα Όμπλαστ Λενινγκράντ (о́бласть Ленингра́д).

Αυτά τα ολίγα για την ιστορία της πόλης πριν ξεκινήσουμε τη δεύτερη μέρα μας εκεί και την πιο ουσιαστική γνωριμία μαζί της.

Από το ξενοδοχείο μας πήραμε το δρόμο δίπλα στο κανάλι με Β.Α κατεύθυνση. Συναντήσαμε τη γέφυρα της οδού Γκρίβτσοβα (Гривцова)

και λίγο μετά την γέφυρα της Τράπεζας (Банковский мост). Αυτή η δεύτερη είναι μια πεζογέφυρα του 1826, που οδηγεί σε πρώην Τράπεζα,

στο κτίριο της οποίας σήμερα είναι το Οικονομικό Πανεπιστήμιο της πόλης.

Το χαρακτηριστικό της γέφυρας είναι οι μεταλλικοί Γρύπες με τα επιχρυσωμένα φτερά στα δύο άκρα της.

Συνεχίσαμε λίγο ακόμα και είδαμε τον Καθεδρικό Ναό του Καζάν (Каза́нский кафедра́льный собо́р). Ο τεράστιος ναός, σε αυτοκρατορικό ρυθμό, που χτίστηκε την πρώτη δεκαετία του 19^ου αι για να στεγάσει την εικόνα της παναγίας του Καζάν, που θεωρείται θαυματουργή και προστάτιδα των Ρώσων.

Ένα αντίγραφο της εικόνας υπάρχει στην εξωτερική πλευρά του ιερού.

Ο Ναός βρίσκεται πάνω στην λεωφόρο Νέφσκι, με τη βόρεια πλευρά του προς αυτή.

Σε αυτή την πλευρά έχει ένα πολύ εντυπωσιακό, ημικυκλικό περιστύλιο με κίονες κορινθιακού ρυθμού.

Εκεί βρίσκεται και το άγαλμα του στρατηγού Μιχαήλ Κουτούζοφ (Михаил Илларионович Кутузов 1745-1813), που είναι θαμμένος μέσα στο Ναό και πέρασε στην αθανασία μέσα από το έργο «Πόλεμος και Ειρήνη» του Τολστόι.

Το κανάλι συνέχιζε κάθετα στη λεωφόρο και στο βάθος βλέπαμε τη σιλουέτα του ναού του Σωτήρα του Χυμένου Αίματος, αλλά εκεί θα πηγαίναμε αργότερα. 

Βρισκόμασταν πια στην κεντρική λεωφόρο της πόλης την Νέφσκι (Nevsky Prospect-Не́вский проспе́кт), την 4,5χμ λεωφόρο που ξεκινά από το Ναυαρχείο, στον Νέβα και φτάνει στο μοναστήρι της Λαύρας του Πρίγκιπα Άγιου Αλέξανδρου Νέφσκι. 

Κατά μήκος της έχει πολλά εντυπωσιακά μέγαρα, καταστήματα, εκκλησίες, θέατρα και κινηματογράφους. Φυσικά δεν λείπουν τα πάρκα, οι πλατείες και οι γέφυρες, κάποιες με πολύ όμορφα γλυπτά.

Απέναντι από το Ναό του Καζάν είναι ο Οίκος Singer (Дом компании «Зингер») ή Οίκος των Βιβλίων (Дом кни́ги), ένα όμορφο αρ νουβό κτίριο του 1902-04

Πήραμε τη λεωφόρο προς τα ανατολικά.

Στην ίδια πλευρά με τον Οίκο Singer, την αριστερή, όπως πηγαίναμε, είναι το κτίριο της Μικρής Αίθουσας της Φιλαρμονικής (Филармония, малый зал), των αρχών του 19^ου αι,

ο Καθολικός Ναός της Βασιλικής της Αγίας Αικατερίνης της Αλεξανδρείας (Базилика святой Екатерины Александрийской) του 1738

και το Grand Hotel Europe.

Στη δεξιά πλευρά συναντάμε ένα ιδιαίτερο κτίριο, σαν αρχαιοελληνικό ναό, η Πύλη του Ρούσκα (Портик Руска), έργο του Ελβετού αρχιτέκτονα Λουίτζι Ρούσκα, του 1805-06

και πίσω του το στενόμακρο Perinnyye Ryady (Перинные ряды) , πολιτιστικό και εμπορικό κέντρο του τέλους του 18^ου αι.

Αμέσως μετά αυτά είναι το Γκοστίνι Ντβόρ (Гости́ный дво́р).

Σε παλιότερους καιρούς οι έμποροι που έρχονταν στην πόλη για να διαθέσουν το εμπόρευμά τους, χρειάζονταν να μείνουν, να φάνε, να αποθηκεύσουν την πραμάτεια τους, να ξεκουράσουν τα άλογά τους και να στήσουν τους πάγκους για να πουλήσουν τα αγαθά τους. Έτσι δημιουργήθηκε το Gostiny Dvor. Ένα συγκρότημα κτιρίων που παρείχε υπηρεσίες για το χονδρικό εμπόριο αγαθών και τις δραστηριότητες των εμπόρων. Στην αρχή ήταν ξύλινο, που καταστράφηκε από φωτιά. Το σημερινό τεράστιο, τετράπλευρο κτίσμα κατασκευάστηκε ανάμεσα στα 1761 και στα 1785. Τη σημερινή του μορφή πήρε μετά την αποκατάστασή του από τις φθορές που υπέστη κατά τη μεγάλη πολιορκία του Λένινγκραντ και δεν είναι τίποτα άλλο από ένα μεγάλο πολυκατάστημα, ένα εμπορικό κέντρο.

Συνεχίζοντας έχουμε στα δεξιά ένα πάρκο και αριστερά ένα εντυπωσιακό κτίριο. Είναι το κατάστημα Τροφίμων Γελισέγιεφ (Магазин Купцов Елисеевых) του 1901-03, ίσως το πιο εντυπωσιακό αρ νουβό κτίριο της πόλης.

Δίπλα του, στο σπίτι της οικογένειας Γελισέγιεφ, είναι το Θέατρο Κωμωδίας «N.p. Akimov» (театр Комедии имени Н.П. Акимова) από το 1929.

Είχε έρθει όμως η ώρα να πάρουμε μιαν ανάσα.

Κάτσαμε λίγο για ξεκούραση στο πάρκο της πλ. Οστρόφσκι (пл. Островского), στη δεξιά πλευρά της λεωφόρου.

Μέσα στο πάρκο δεσπόζει το άγαλμα της Αικατερίνης της επονομαζόμενης Μεγάλης (Памятник Екатерине II) του 1873.

Κόσμος πολύς και μικρά παιδιά περνάνε την ώρα τους στη δροσιά του πάρκου.

Ανάμεσά τους κάποιες και κάποιοι με ρούχα προηγούμενων αιώνων, πρόσφεραν τον εαυτό τους ντεκόρ για μια φωτογραφία, έναντι κάποιου τιμήματος, μια εικόνα που θα βλέπαμε και σε άλλα σημεία της πόλης.

Η πλατεία σχεδιάστηκε από τον Κάρλο Ρόσι  στις αρχές του 19^ου αι. Γύρω της υπάρχουν εντυπωσιακά κτίρια,

όπως ο Οίκος Μπασίνα (Дом Басина) του 1878-79,

και το Ανάκτορο Ανίτσκοβ (Аничков лицей), του οποίου η κύρια όψη βρίσκεται πάνω στη λεωφόρο

Το πιο ενδιαφέρον απ’ αυτά είναι το θέατρο Αλεξαντρίνσκι (Александринский театр),

νέοκλασσικού ρυθμού με κορινθιακούς κίονες και το άρμα του Απόλλωνα. Στέγασε τον αρχαιότερο θίασο της Ρωσίας ενώ σ΄ αυτό έγιναν οι πρεμιέρες του «Επιθεωρητή» του Γκόγκολ (1836) και του «Γλάρου» του Τσέχοφ (1901). Στα χρόνια της Σοβιετικής Ένωσης του είχαν δώσει το όνομα του Πούσκιν 

Ξεκουραστήκαμε και σηκωθήκαμε να συνεχίσουμε παίρνοντας ξανά τη λεωφόρο

περνώντας μπροστά από το Ανάκτορο Ανίτσκοβ και φτάσαμε στη γέφυρα Ανίτσκοφ (Аничков мост),

στον ποταμό Φοντάνκα.

Είναι η παλαιότερη γέφυρα του ποταμού και φτιάχτηκε στα 1841-42 στη θέση προϋπάρχουσας ξύλινης του 1715-16. Την τελική της μορφή πήρε στα 1906-08.

Είναι απλή στη δομή της αλλά διάσημη για τη διακόσμηση της.

Στις δύο πλευρές, από τη μια μεριά του δρόμου και από την άλλη

είναι τέσσερα γλυπτά αλόγων και ιππέων σε διάφορες στάσεις. Πρόκειται για έργο του 1849-50, του γλύπτη Peter Jakob Freiherr Clodt von Jürgensburg ή Pyotr Karlovich Klodt (Пётр Карлович Клодт; 1805 – 1867). Πρότυπο για το έργο στάθηκαν τα γλυπτά των Διόσκουρων στον Κυρινάλιο Λόφο της Ρώμης (Collis Quirinalis).

Στρίψαμε αριστερά και ακολουθήσαμε την όχθη του ποταμού προς τα βόρεια.

Απέναντι δεσπόζει το μπαρόκ Ανάκτορο Σερεμέτεβσκι (Шереметьевский дворец -Музей Музыки) του 1740.

Στη γέφυρα Μπελίνσκογο (Мост Белинского)

είδαμε το τσίρκο (υπό συντήρηση) και κάναμε και πάλι αριστερά.

Σε μια αλέα δεξιά μας είδαμε στο βάθος το άγαλμα του Πέτρου και πίσω του το Παλάτι-κάστρο Μιχαήλοφσκι (Михайловский замок). Συνεχίζοντας, στα δεξιά μας είδαμε δύο μεγάλα και εντυπωσιακά μέγαρα, που στεγάζουν δύο μουσεία.

Το Εθνογραφικό (Российский этнографический музей)

και το Ρωσικό (Русский музей).

Στα αριστερά είναι η πλ. τεχνών με το άγαλμα του Πούσκιν.

Μπήκαμε στην αυλή του Ρώσικου μουσείου και κάτσαμε να ξεκουραστούμε χαζεύοντας τον κόσμο, που έμπαινε και έβγαινε στο Μουσείο. 

Βγήκαμε και κάναμε δεξιά. Φτάσαμε στο κανάλι και τον είδαμε στα δεξιά μας.

Τι πράγμα είναι αυτό! Απίστευτος!

Το ομορφότερο αξιοθέατο της πόλης, κατά την ταπεινή μου γνώμη (και πολλών, πολλών άλλων!).

Ο ναός της Αναστάσεως του Σωτήρος, γνωστός και ως ναός του Χυμένου Αίματος (Церковь Спаса на Крови).

Σε αντίθεση με τα υπόλοιπα κτίρια της πόλης, τα οποία είναι είτε μπαρόκ είτε νεοκλασικά,

ο ναός του Χυμένου Αίματος θυμίζει τη μεσαιωνική ρωσική αρχιτεκτονική, στο πνεύμα του ρομαντικού εθνικισμού.

Ο ναός χτίστηκε στο σημείο όπου ο Τσάρος Αλέξανδρος Β΄ τραυματίστηκε θανάσιμα τον Μάρτιο του 1881.

Σχεδιάστηκε από τον Άλφρεντ Πάρλαντ και κατασκευάστηκε ανάμεσα στο 1883 και το 1907. Καλύπτεται με πολύχρωμα μωσαϊκά.

Όπως είναι προφανές, πλήθος κόσμου συρρέει για να επισκεφτεί αυτή την εκκλησία-αριστούργημα. Είναι από τα πιο τουριστικά σημεία της πόλης. Δυστυχώς εκείνη τη μέρα ήταν κλειστή. Δεν πειράζει, θα έρθουμε κάποια άλλη στιγμή. Τελικά, άλλες δυο φορές πήγαμε και να μπούμε μέσα δεν αξιωθήκαμε. Είναι μια από αυτές τις εκκρεμότητες που στέκουν αφορμή και γι άλλο ένα ταξίδι.

Μια μικρή παρένθεση. Όταν προσθέσαμε την Αγία Πετρούπολη στο οδικό μας ταξίδι στις χώρες της Βαλτικής, ξέροντας πως θα ήμαστε αρκετά κουρασμένοι όταν θα φτάναμε εκεί και γνωρίζοντας πως αυτή η πόλη είναι τεράστια και με τεράστιο αριθμό αξιοθέατων, είχαμε αποφασίσει να αφιερώσουμε τις μέρες μας εκεί, σε βόλτες στην πόλη και επισκέψεις κυρίως στους εξωτερικούς χώρους των μνημείων και να επισκεφτούμε λίγα αξιοθέατα. Έτσι το ταξίδι εκείνο ήταν μια πρώτη γεύση και ελπίζουμε κάποια άλλη φορά να πάμε και να την γνωρίσουμε λίγο πιο πολύ.

Αυτή η εκκλησία ήταν ένα από τα λίγα που θέλαμε να δούμε μέσα. Όπως είπαμε όμως ήταν κλειστή.

Δίπλα στο κανάλι είναι μια σειρά πάγκων με αναμνηστικά

και γύρω από το ναό μια πλατεία. Κάναμε το γύρο του ναού, τον είδαμε από όλες τις πλευρές και στο τέλος κάτσαμε απέναντι για καφέ έχοντας τον μπροστά μας. Τι εικόνες!

Τρούλοι πολλοί και τόσο διαφορετικοί μεταξύ τους.

Όμορφες, διαφορετικές πόρτες και παράθυρα.

Και πολλές εικόνες ζωγραφισμένες ή ψηφιδωτές ένα γύρω. Ούτε ξέρω πόσες φωτογραφίες έβγαλα. 

Μετά τον καφέ ξεκινήσαμε να βγούμε και πάλι στη Νέφσκι, αλλά από τους γύρω δρόμους.

Περάσαμε από την Ιταλική γέφυρα (Итальянский мост), απ’ όπου είχαμε άλλη μια όμορφη εικόνα του Ναού, πήραμε την οδό Ital'yanskaya (Итальянская улица),

όπου είδαμε κάπου και μια πλάκα που έδειχνε το σπίτι όπου έζησε κάποτε η μεγάλη χορεύτρια Άννα Πάβλοβα,

μπήκαμε σε μικρότερους δρόμους

με ωραία κτίρια,

σε ένα πεζόδρομο είδαμε ένα ενδιαφέρον σιντριβάνι και βγήκαμε στη Νέφσκι. Στρίψαμε δεξιά προς τον Νέβα.

Περάσαμε από το εμπορικό κέντρο, που στεγάζεται στη στοά με τη γυάλινη οροφή Passage (Пассаж) από το 1848 και συνεχίσαμε.

Στα δεξιά είναι η Αρμένικη Εκκλησία της Αγίας Αικατερίνης (Армянская церковь Святой Екатерины) του τέλους του 18^ου αι

και απέναντι δεσπόζει στη γωνία ο πύργος του κτιρίου που από το 1786 ως το 1918 στέγασε τη Δούμα, την Τοπική Κυβέρνηση.

Περάσαμε απέναντι στον Ναό του Καζάν, τον προσπεράσαμε και στρίψαμε αριστερά.

Προσπεράσαμε την Πλατεία Voronikhinsky (Воронихинский сквер) και μετά από λίγο φτάσαμε στο ξενοδοχείο. Πολύ κουρασμένοι ξαπλώσαμε να ξεκουραστούμε.

Αργά το απόγευμα βγήκαμε και πάλι για μια ακόμα βόλτα, σε αντίθετη κατεύθυνση, από την πρωινή, αυτή τη φορά.

Βγήκαμε στην πλ. Σενάγια (пл. Сенная) και ακολουθήσαμε τη οδό Σαντοβάγια (Садовая ул).

Περάσαμε έξω από τους κήπους Γιουσούποφ (Юсуповский сад),

το Κρατικό Πανεπιστήμιο Τεχνολογίας και Σχεδιασμού της Αγίας Πετρούπολης (Санкт-Петербургский государственный университет промышленных технологий и дизайна) και φτάσαμε στη «διασταύρωση» δύο καναλιών, του Γκριμπογιέντοφ, που ακολουθούσαμε ως τώρα με το κανάλι Κρούκοβ (Крюков канал).

Είναι ένα μικρό σε μήκος κανάλι που ενώνει τα τρία κύρια της πόλης, το Φοντάνκα, το Γκριμπογιέντοφ και το Μόϊκα. Στην όχθη του είναι κάποια από τα πολύ όμορφα κτίρια της πόλης. 

Εμείς είχαμε φτάσει στον Καθεδρικό του Αγίου Νικολάου, προστάτη του Ναυτικού (Николо-Богоявленский Морской Собор) φτιαγμένος μεταξύ 1753 και 1762 σε ρυθμό Ρώσικου Μπαρόκ και χρωματισμένος γαλάζιος και λευκός. Δυστυχώς ήταν κλειστός.

Στο πάρκο έξω από το ναό είδαμε κάποιους άστεγους ή απλά μεθυσμένους να κοιμόνται στο γρασίδι ή στα παγκάκια, τη γνωστή θλιβερή εικόνα που βλέπεις πια σε όλες τις πόλεις του κόσμου.

Στη συνέχεια πήραμε το δρόμο που πηγαίνει παράλληλα με το κανάλι Κρούβοβ, με κατεύθυνση προς τον Νέβα. Ο πρώτος δρόμος κάθετα είναι η λεωφόρος Ρίμσκυ-Κόρζακοφ (пр. Римского-Корсакова).

Προς τα αριστερά φαίνεται ένας ναός με κρεμμυδόσχημους τρούλους στο βάθος. Είναι ο Ναός του Αγίου Ισίδωρου (Свято-Исидоровская церковь).

Δεξιά στη γωνία είναι η οικία Vege (Дом Р. Г. Веге) με τις πολύ όμορφες αρ νουβό λεπτομέρειες

και του δύο άτλαντες στην είσοδο.

Δίπλα του είναι το κτίριο Len.dok (ЛенДок), το στούντιο ντοκιμαντέρ του Λένινγκραντ.

Στην επόμενη γωνία με την οδό Δεκεμβριστών (ул. Декабристов) βρίσκεται ένα από τα σημαντικότερα μέγαρα πολιτισμού της Ρωσίας.

Το Θέατρο Μαριίνσκι (Театр "Мариинский"). Άνοιξε τις πύλες του στα 1860 και στεγάζει κυρίως παραστάσεις όπερας και μπαλέτου. Είναι ένα πολύ εντυπωσιακό κτίριο. Απέναντι του βρίσκεται ένα άλλο εμβληματικό κτίριο για τον πολιτισμό της Ρωσίας.

Είναι το Κονσερβατουάρ (Ωδείο), που φέρει το όνομα του μεγάλου ρώσου συνθέτη Νικολάι Ρίμσκυ-Κόρζακοφ (Санкт–Петербургская государственная консерватория им. Н. А. Римского-Корсакова). Χτίστηκε στα τέλη του 19^ου αι στη θέση του παλιού θεάτρου Μπολσόϊ της Αγίας Πετρούπολης. Από τις αίθουσές του πέρασαν σαν καθηγητές ή μαθητές όλοι σχεδόν οι μεγάλοι Ρώσοι Μουσουργοί. Νικολάι Ρίμσκυ-Κόρζακοφ,

το μνημείο του οποίου υπάρχει απ’ έξω στην πλατεία του Ωδείου, Τσαϊκόφσκι, Προκόφιεφ, Σοστακόβιτς και άλλοι πολλοί.

Ένα ακόμα άγαλμα, που βρίσκεται έξω από το ωδείο, είναι αυτό του Μιχαήλ Γκλίνκα.

Εκεί κάναμε δεξιά και πάλι δεξιά και φτάσαμε στη γέφυρα των Λεόντων (Львиный Мостик), μια πολύ όμορφη πεζογέφυρα στο κανάλι Γκριμπογιέντοφ,

με δύο ζευγάρια λιοντάρια στις δυο πλευρές της, εξ’ ου και το όνομά της.

Γύρω είναι αρκετά όμορφα κτίρια.

Από εκεί γυρίσαμε στο ξενοδοχείο, αφού ψωνίσαμε κάτι στο δρόμο για να φάμε για βράδυ.

Η 2^η μέρα στην Αγία Πετρούπολη έφτασε στο τέλος της και εμείς εξοντωμένοι από τον ποδαρόδρομο, δεν βλέπαμε τη στιγμή να ξεκουράσουμε το κορμάκι μας, παραδομένοι στα φτερά του Ρώσου Μορφέα. Και η επόμενη θα είχε πολύ κούραση και έπρεπε να μαζεύουμε λίγο δυνάμεις. Ήμασταν ήδη πολύ κουρασμένοι από τόσες μέρες στη γύρα.

Καλή νύχτα! Спокойной ночи!

(το ταξίδι συνεχίζεται Πετρούπολη-Λένινγκραντ-Αγία Πετρούπολη! 3)

Θα χαρώ να διαβάσω τα σχόλια σας.