Πετρούπολη-Λένινγκραντ-Αγία Πετρούπολη! 5 (τελευταίο)

Λευκές Νύχτες, Μέρος 16^ο (τελευταίο)

(συνέχεια από Πετρούπολη-Λένινγκραντ-Αγία Πετρούπολη! 4)

4-5 Ιουλίου 2015

Τελευταία μέρα του ταξιδιού και μετά τις κατραπακιές της προηγούμενης μέρας είπαμε να το πάρουμε χαλαρά. Πήγαμε λοιπόν να δούμε κάποιες από τις γέφυρες του ποταμού Fontanka.

Πήραμε τη λεωφόρο Σαντοβάγια, προσπεράσαμε σε ένα παρκάκι το Μνημείο των Στρατιωτών της Εθνικής Πολιτοφυλακής (Памятник воинам Октябрьской дивизии Народного ополчения), στρίψαμε και πλησιάσαμε το ποτάμι Fontanka.

Στην απέναντι πλευρά του ποταμού, βλέπαμε στο βάθος τον εντυπωσιακό τρούλο του Καθεδρικού Ναού της Αγίας Τριάδας (Собор Святой Живоначальной Троицы). Ο ναός είναι σε ρυθμό νεοκλασσικό-αυτοκρατορικό και ο τρούλος είναι γαλάζιος με χρυσά αστέρια.

Ακολουθώντας τη βόρεια πλευρά του ποταμού και πηγαίνοντας δυτικά φτάσαμε στην Αιγυπτιακή γέφυρα (Египетский мост), που περνά από πάνω η λεωφόρος Lermontovsky (Лермонтовский проспект). Κατασκευάστηκε το 1825-26 και το όνομά της το παίρνει

από τους τέσσερις οβελίσκους και τις τέσσερις σφήκες που κοσμούν τα τέσσερα άκρα της.

Εδώ είχαμε μια ακόμα άσχημη συμπεριφορά, ή για την ακρίβεια αδιάφορη, από τους περαστικούς.

Σε πολλές διαβάσεις έχουν φτιάξει υποτυπώδεις ράμπες για να ανεβαίνει και να κατεβαίνει ένα καροτσάκι (όχι κατ’ ανάγκη αναπηρικό) στο πεζοδρόμιο. Η ειρωνεία είναι πως σε πολλές περιπτώσεις έχει ράμπα μόνο από τη μια μεριά της διάβασης. Από την άλλη, κόψε το λαιμό σου, που θέλεις και πρόσβαση!!

Έτσι και στην Αιγυπτιακή γέφυρα. Θέλαμε να περάσουμε απέναντι για να πιάσουμε τη νότια πλευρά του ποταμού. Κατεβήκαμε τη ράμπα αλλά απέναντι το πεζοδρόμιο ήταν πάνω από 20 εκατοστά ψηλό. Τώρα τι κάνουμε; Προσπάθησα να το ανεβάσω με πολύ κόπο και μεγάλο κίνδυνο, λόγω των πολλών αυτοκινήτων που περνούσαν. Πολλοί πεζοί πέρασαν δίπλα μου. Κανείς δεν έκανε τον κόπο να με ρωτήσει αν χρειαζόμουν βοήθεια. Με προσπερνούσαν σφυρίζοντας αδιάφορα. Τέτοιο πράγμα, πρώτη φορά στα ταξίδια μου. Πούσαι Ιράν, που ξαφνικά τέσσερα χέρια βούταγαν το καρότσι και εγώ έτρεχα από πίσω να τους προλάβω, ανεβαίνοντας ολόκληρες σκάλες(!!!).

Τέλος πάντων, περάσαμε απέναντι και πήραμε κατεύθυνση ανατολική.

Μια εικόνα που τη βλέπαμε συχνά στους δρόμους της πόλης, ήταν οι άμαξες.

Η περιοχή αυτή μπορεί να θεωρηθεί περιοχή θεάτρων. Συναντήσαμε κάποια και από τις δύο όχθες του ποταμού.

Προσπεράσαμε μια πεζογέφυρα, και δεξιά μας είδαμε το πρώτο θέατρο,

το Театр Дождей.

Λίγο μετά, πάλι στα δεξιά είναι το πάρκο Izmaylovskiy (Измайловский сад), μέσα στο οποίο υπάρχει ένα ακόμα θέατρο. Στην απέναντι μεριά, ένα ακόμα.

Το εντυπωσιακό θέατρο Μπολσόι της Αγίας Πετρούπολης (Большо́й драмати́ческий теа́тр и́мени Г. А. Товстоно́гова (БДТ)). Στη μεριά που είμαστε είδαμε και κάτι που δεν είχαμε δει μέχρι τότε.

Ένα κτίριο με τέσσερις καμινάδες, μάλλον παροπλισμένες, μια «βιομηχανική» εικόνα.

Είχαμε φτάσει στην εντυπωσιακή γέφυρα Λομονόσοφ (Мост Ломоносова), που απέναντι φτάνει στην ομώνυμη, κυκλική πλατεία

με τον ανδριάντα του μεγάλου επιστήμονα.

Το χαρακτηριστικό της γέφυρας είναι τα 4 «τετράπυλα», που ενώνονται με αλυσίδες.

Άλλη μια εικόνα, που δεν είχαμε δει, παρά μόνο μια φορά πριν, ήταν οι άστεγοι στα παγκάκια της πλατείας.

Στην πλατεία βλέπει το τετράστερο και αρκετά ακριβό ξενοδοχείο Rossi (Бутик-отель Росси).

Εκεί κάτσαμε για ένα καφέ, κάτι να τσιμπήσουμε και να ξεκουραστούμε. 

Δίπλα από το ξενοδοχείο ξεκινά η οδός Zodchego Rossi (Улица Зодчего Росси), που φτάνει στο πίσω μέρος του θεάτρου Αλεξαντρίνσκι στην πλατεία Οστρόφσκι.

Όταν φτάσαμε στην πλατεία είδαμε πως γινόταν κάποιο φεστιβάλ Τζαζ (και όχι μόνο),

με την επωνυμία Petrodzhaz (Петроджаз) και ο χώρος της πλατείας είχε μετατραπεί σε ένα χώρο πανηγυριού.

Άμαξες για να κάνει ο κόσμος βόλτες,

παιγνίδια, όπως το τραμπολίνο,

υπαίθριοι πωλητές διαφόρων ειδών

και φυσικά εξέδρες για τις ανάγκες του φεστιβάλ.

Ανακατευτήκαμε με τον κόσμο, βγάλαμε φωτογραφίες και βγήκαμε στη Νέφσκι για να περάσουμε απέναντι στον πεζόδρομο Μαλάγια Σαντοβάγια (ул. Малая Садовая).

Είδαμε μια έκθεση φωτογραφίας με προσωπογραφίες, μεταξύ των οποίων και του Πούτιν

και το γλυπτό του «Φωτογράφου της Αγίας Πετρούπολης», γλυπτό αφιερωμένο στο διάσημο Γερμανο-Ρώσο φωτογράφο Karl Bulla (1855-1929) (https://disaki.blogspot.com/2015/07/blog-post.html).

Κάπου εκεί κάτσαμε για φαΐ και αργά το μεσημέρι ξεκινήσαμε να επιστρέψουμε στο δωμάτιό μας,

αφού πρώτα χαζέψαμε όσα γίνονταν εκεί γύρω.

Αράξαμε μέχρι αργά το απόγευμα, ετοιμάσαμε τα πράγματά μας

και αργά το απόγευμα βγήκαμε στην πλατεία Σενάγια. Κάτσαμε σε ένα παγκάκι και χαζεύαμε τον κόσμο να πηγαινοέρχεται.

Είχε βραδιάσει όταν κάτσαμε δίπλα στο σταθμό του Μετρό Σαντοβάγια για φαΐ. Ήταν το τελευταίο μας δείπνο στην πόλη. Σε λίγες ώρες θα ξεκίναγε η επιστροφή στο σπίτι μας και το ταξίδι αυτό των 17 ημερών θα έφτανε στο τέλος του. Ένα ταξίδι σε 4 χώρες, που μας πρόσφερε μεγάλο πλούτο και ποικιλία εικόνων και συναισθημάτων.

Στη 1.00 μετά τα μεσάνυχτα ήρθε το ταξί για να μας πάει στο αεροδρόμιο Pulkovo. Η πτήση μας ξεκίνησε με καθυστέρηση περίπου μια ώρα. Φτάσαμε στην Αθήνα στις 8.00 το πρωί και περίπου μια ώρα αργότερα φτάσαμε στο σπίτι μας. Λίγες ώρες ξεκούραση και πάλι έξω. Το καθήκον μας καλούσε. Είχαμε Δημοψήφισμα. Ένα δημοψήφισμα που έβγαλε ΟΧΙ, αλλά οι κρατούντες, εν μία νυκτί το έκαναν ένα μεγαλοπρεπές ΝΑΙ (κατά τ’ άλλα Δημοκρατία)!!

Έτσι, σαν επίλογος

Επειδή γκρίνιαξα αρκετά στο προηγούμενο μέρος, αλλά και σ’ αυτό για την πρόσβαση στην Αγία Πετρούπολη, σήμερα τεσσεράμισι χρόνια μετά (τέλος του 2019), που έχω ταξιδέψει σε όλες τις πρώην Σοσιαλιστικές χώρες της Ευρώπης και σε έξι από τις δέκα Ευρωπαϊκές πρώην Σοβιετικές Δημοκρατίες, έχω να πω τα εξής: Η διαπίστωση μου είναι πάνω κάτω η ίδια για όλες. Οι υποδομές ήταν τέτοιες, σαν να αγνοούσαν τελείως όλους αυτούς που δεν μπορούσαν να ανταποκριθούν στις δυσκολίες της καθημερινότητας, όσον αφορά την κίνηση. Και πρέπει να ήταν πολλοί. Μετά την κατάρρευση του συστήματος έγιναν κάποια βήματα, με διαφορετική ταχύτητα σε κάθε χώρα. Μας εξέπληξε ευχάριστα η Ρίγα, όπου οι προσπάθειες είναι πολύ πέρα του αναμενόμενου. Δυστυχώς στην Αγία Πετρούπολη και τη Μόσχα, τα πράγματα είναι πολύ-πολύ πίσω, ίσως χειρότερα από οπουδήποτε αλλού στις προαναφερθείσες χώρες.

Τέλος όμως με την γκρίνια.

Ήταν ένα υπέροχο ταξίδι και μακάρι να ακολουθήσουν και άλλα τόσο καλά!

Θα χαρώ να διαβάσω τα σχόλια σας.