Ο Αη Γιάννης του Λυγουριού!

13 Δεκεμβρίου 2019

-Μέχρι να μας φέρει το λογαριασμό να πεταχτώ λίγο να βγάλω κάτι φωτογραφίες.

-Μην αργήσεις.

-Δυο λεπτά μόνο (που έγιναν ένα τέταρτο. Αλλά με ξέρει και δεν νομίζω πως περίμενε πως θα γυρίσω νωρίτερα)

Μόλις είχαμε αποφάει και το μάτι μου δεν ξεκολλούσε από την πέτρινη εκκλησία απέναντι.

Την είχα δει φτάνοντας, αλλά είπα να φάμε πρώτα και μετά πετάγομαι.

Ήμασταν στο Λυγουριό, το χωριό που βρίσκεται κοντύτερα από κάθε άλλο στον αρχαιολογικό χώρο του Ασκληπιείου της Επιδαύρου με το διάσημο θέατρο. Γι αυτό και επίσημα το Λυγουριό ονομάζεται Ασκληπιείο.

Είχαμε φτάσει μετά από την επίσκεψη στον αρχαιολογικό χώρο των Μυκηνών (https://disaki.blogspot.com/2019/12/blog-post_17.html) με σκοπό να φάμε.

Απέναντι από την ταβέρνα που κάτσαμε είναι μια ωραία, πλακόστρωτη πλατεία και έχει την εκκλησία, που «μου έκλεινε το μάτι». Είναι ο Ναός του Αγίου Ιωάννη του Ελεήμονος.

Πήγα λοιπόν. Είναι πολύ όμορφη απ’ έξω. Έχει μιαν αρμονία, που τραβάει αμέσως το μάτι. Είναι προφανώς συντηρημένη. Μια πινακίδα δίνει αναλυτικές πληροφορίες για το ναό, την κατάστασή που ήταν και τη συντήρησή του. Μεταξύ άλλων αναφέρει πως οι ντόπιοι συχνά τον αναφέρουν σαν Άγιο Κωνσταντίνο (????).

Για τα αρχιετκτονικά και ιστορικά στοιχεία του ναού, αντιγράφω από την ιστοσελίδα του Υπουργείου Πολιτισμού:

«Ιερός Ναός Αγίου Ιωάννη Ελεήμονα

Σταυροειδής εγγεγραμμένος ναός με οκτάπλευρο τρούλο, δικιόνιου τύπου, που χρονολογείται στον 12ο αιώνα. Η κόγχη του ιερού είναι εξαγωνική. Ο νάρθηκας στα δυτικά είναι μεταγενέστερος. Η τοιχοδομία του ναού είναι αμελής πλινθοπερίκλειστη στα ανώτερα μέρη

και αργολιθοδομή (μεγάλοι δόμοι, αρχαίο οικοδομικό υλικό) με παρέμβλητη χρήση βησσάλων

με περιορισμένη χρήση κεραμεικού διακόσμου. Στο εσωτερικό υπάρχουν σπαράγματα τοιχογραφιών του 12ου αιώνα. Επάνω στο επίχρισμα των τοιχογραφιών του νάρθηκα υπάρχουν ακιδογραφήματα πλοίων.

Η περιοχή είναι πλούσια σε αρχαιότητες που χρονολογούνται από την αρχαία και βυζαντινή περίοδο. Για τον Αγ. Ιωάννη Ελεήμονα και για τον οικισμό του Λυγουριού δεν υπάρχουν πληροφορίες από βυζαντινά ή μεταγενέστερα κείμενα, ενώ η παλαιότερη μνεία του κάστρου του Λυγουριού ανάγεται στα μέσα του 15ου αιώνα. Ο ναός δεν αποκλείεται να υπήρξε αρχικά καθολικό μονής, καθώς σε μικρή απόσταση εντοπίστηκαν λείψανα τοίχων μεσοβυζαντινής εποχής που ανήκαν ενδεχομένως σε κτήρια της Μονής.»

(http://odysseus.culture.gr/h/2/gh251.jsp?obj_id=775)

Ευτυχώς η πόρτα ήταν ανοικτή και μπήκα μέσα.

Στο μισοσκόταδο βλέπεις πως ο ναός είναι λιτός,

με ελάχιστα «διακοσμητικά» στοιχεία

και χωρίς τοιχογραφίες, εκτός από κάποια σπαράγματα στο νότιο τοίχο, με σύγχρονο, μαρμάρινο τέμπλο, στη θέση του παλιού και σύγχρονες εικόνες σ’ αυτό.

Έβγαλα τις φωτογραφίες μου και γύρισα στην ταβέρνα. Πληρώσαμε και φύγαμε. Αργά το απόγευμα σταματήσαμε για καφέ πάνω από την Παλιά Επίδαυρο και βραδάκι φτάσαμε στο σπίτι μας.

Άλλη μια εκδρομή έφτασε στο τέλος. Εν αναμονή της επόμενης αλλά και των εορτών, που έρχονται, να ευχηθούμε υγεία, χαρά και πολλές εκδρομές και ταξίδια σε όλους!

Θα χαρώ να διαβάσω τα σχόλιά σας