Επίσκεψη στον Αγαμέμνονα και την Κλυταιμνήστρα!

13 Δεκεμβρίου 2019

Η Διδώ ήρθε τρελαμένη με την πάρτη μας, τα έκανε λίμπα και έφυγε. Τώρα έρχεται ο Ετεοκλής. Για να δούμε τι «δωράκια» θα μας φέρει κι αυτός! 

Εν τω μεταξύ φαίνεται πως είπανε να μας αφήσουνε μια μέρα κενή. Μια μέρα ήρεμη. Με συννεφιά βέβαια, να μην ξεχνιόμαστε, αλλά σχετικά ήρεμη. Έριξε λίγο νερό αλλά αυτά είναι ψιλοπράγματα.

Ήρεμη μέρα, μέρα χωρίς βροχή και χαλασμό, μέρα να «την κάνουμε».

-Που θα πάμε αυτή τη φορά; (ρωτάω τάχα, ενώ έχω έτοιμη την απάντηση)

-Όπου θες, αλλά όχι μοναστήρι. (με ύφος αδιάλλακτο. Δεν το συζητούσε)

-Τι θα έλεγες για κανένα αρχαιολογικό χώρο και μετά κάπου κοντά για φαΐ και καφέ;

-Εντάξει! Ποιον λες;

-Δεν έχουμε πάει στην Αρχαία Νεμέα και σχεδόν δεν έχουμε πάει στις Μυκήνες

-Τι εννοείς σχεδόν;

-Εσύ, αν θυμάμαι καλά δεν έχεις πάει. Εγώ πήγα με το σχολείο, συνοδεύοντας μαθητές, αλλά δεν είδαμε και πολλά.

-Δεν είναι μακριά;

-250 με 300χμ πήγαινε έλα.

-Πολλά είναι!

-Το μεγαλύτερο μέρος είναι εθνική. Βγαίνει γρήγορα. Περίπου 3 με 3 και μισή ώρες όλες οι διαδρομές.

-Εντάξει!

Ένας τέτοιος, περίπου, διάλογος προηγήθηκε, μια-δυο μέρες πριν την αρχαιολογική μας βόλτα στην Αργολίδα.

Την Παρασκευή (Παρασκευή και 13!!!!!) το πρωί ο ήλιος ήταν ήξεις αφήξεις. Πότε λαμπρός, πότε «χλεμπονιάρης», πότε χαμένος πίσω από τα σύννεφα. Λίγο μας προβλημάτισε, αλλά ξεκινήσαμε γύρω στις 11.30. Στη μία το μεσημέρι παρκάραμε μπροστά από τον αρχαιολογικό χώρο των Μυκηνών. Βαθιά ανάσα και βουτιά στην προϊστορία αυτού του τόπου!

α. Μυκήνες. Η πόλη που έλαμψε στην ύστερη εποχή του χαλκού, κυρίως στο 2^ο μισό της 2^ης χιλιετίας π.Χ. Ήταν τόσο σημαντική, που η περίοδος εκείνη ονομάστηκε Μυκηναϊκή και ο πολιτισμός Μυκηναϊκός. Επηρέασε και ακόμα επηρεάζει τον παγκόσμιο πολιτισμό και αυτό το βλέπουμε στα έργα τέχνης και λογοτεχνίας, που αναφέρονται σε ήρωες της εποχής και του τόπου εκείνου, που ακόμα και σήμερα είναι στο προσκήνιο, κυρίως στο θέατρο. Αρχαίες τραγωδίες με ήρωες πρόσωπα της βασιλικής δυναστείας των Ατρειδών ανεβαίνουν και παίζονται πάνω από 2000 χρόνια τώρα.

Ιδρυτής της πόλης θεωρείται ο Περσέας, ενώ η μεγάλη της ακμή παρατηρείται προς το τέλος της 2^ης χιλιετίας π.Χ. Υπάρχουν, εν τούτοις, ενδείξεις για κατοίκηση από τη νεολιθική εποχή (7^η χιλιετία π.Χ.).

Περισσότερες πληροφορίες βρήκα και μπορείτε να δείτε στην ιστοσελίδα του Υπουργείου Πολιτισμού εδώ.

«Ο αρχαιολογικός χώρος των Μυκηνών περιλαμβάνει την τειχισμένη ακρόπολη στην κορυφή του υψώματος, καθώς και διάσπαρτα ταφικά και οικιστικά συγκροτήματα έξω από αυτήν, κυρίως στα δυτικά και νοτιοδυτικά. Τα περισσότερα από τα μνημεία, που είναι σήμερα ορατά, χρονολογούνται στην περίοδο της μεγάλης ακμής του ανακτορικού κέντρου, από το 1350 έως το 1200 π.Χ.» (από την παραπάνω ιστοσελίδα) και τον βλέπουμε απέναντι μας.

Περάσαμε την είσοδο και αρχίσαμε να ανηφορίζουμε προς την Ακρόπολη.

Τα κυκλώπεια τείχη κάνουν την εικόνα μπροστά μας πολύ εντυπωσιακή.

Σε λίγο είδαμε το «σήμα κατατεθέν» των Μυκηνών. Την επιβλητική Πύλη των Λεόντων. Κοιτώντας την σε πιάνει δέος. Και δεν είναι μόνο ο όγκος. Είναι η επιβλητικότητα αυτού που βλέπεις. Ο τεράστιος λίθος, με τα δύο αντικριστά λιοντάρια, στο πάνω μέρος της, σε κάνει να αισθάνεσαι δέος και σεβασμό, χωρίς να σε «συνθλίβει». Το κοιτάς και θαυμάζεις. Τίποτα άλλο!

Περάσαμε την πύλη.

Απέναντί μας είναι η σκάλα και το ανηφορικό επίπεδο, που οδηγεί στο μέγαρο. Δεξιά τα ερείπια κάποιων κτιρίων (σιταποθήκες)

και μετά ο εντυπωσιακός Ταφικός Κύκλος Α. Εκεί βρέθηκαν έξι λακκοειδείς, βασιλικοί τάφοι του 16^ου αι π.Χ., που έδωσαν σπουδαία ευρήματα, σήμερα τα περισσότερα στο Εθνικό Αρχαιολογικό Μουσείο, στην Αθήνα.

Η ανηφόρα για την κορυφή της Ακρόπολης είναι γερή. Σκέτη τεστ κοπώσεως. Μιας και το αποφάσισα όμως πάμε.

Περνάω το Πρόπυλο

και έφτασα στο Ανάκτορο. Δεν συνέχισα προς την κορυφή,

ούτε προς την υπόγεια κρυφή δεξαμενή ή τη βόρεια πύλη.

Γύρισα, με σκοπό να πάω να δω του τρεις θολωτούς τάφους που υπάρχουν έξω από τα τείχη.

Πρώτα τον «Τάφο των λεόντων», που τον ονόμασαν έτσι επειδή είναι σχετικά κοντά στην ομώνυμη πύλη. Βρίσκεται στα ΒΔ, είναι των αρχών του 15^ου αι π.Χ. και δεν έχει τον θόλο.

Στα δυτικά είναι οι δύο άλλοι τάφοι.

Ο επονομαζόμενος συμβατικά «της Κλυταιμνήστρας», νεότερος απ’ όλους (1300-1220 π.Χ.) 

και δίπλα ο επονομαζόμενος «του Αίγισθου», από τους παλαιότερους της περιοχής (αρχές του 15^ου αι π.Χ.). Και αυτός δεν έχει το θόλο του.

Δίπλα στους δύο τάφους είναι ένα συγκρότημα τεσσάρων κτιρίων, το επονομαζόμενο «Συνοικία του Λαδέμπορου», που στέγαζε οικίες αλλά και διοικητικές υπηρεσίες.

Μέσα στον αρχαιολογικό χώρο βρίσκεται και το Μουσείο, που όμως δεν επισκεφτήκαμε και το αφήσαμε για άλλη φορά.

Δεν είχαμε όμως τελειώσει με τις Μυκήνες. Μπήκαμε στο αυτοκίνητο και λίγες εκατοντάδες μέτρα παρακάτω σταματήσαμε για άλλη μια φορά.

Ο θολωτός τάφος ο επονομαζόμενος συμβατικά «ο θησαυρός του Ατρέα» ή «ο τάφος του Αγαμέμνονα» είναι ένα αριστούργημα της μυκηναϊκής αρχιτεκτονικής.

Είναι ο μεγαλύτερος και η τοιχοποιία του η πιο επιμελημένη από τους τάφους των Μυκηνών. 

Ένα ξεχωριστό στοιχείο είναι το μικρό πλευρικό δωμάτιο που υπάρχει στο εσωτερικό του.

Εκεί τελειώσαμε με τις Μυκήνες. Το μεσημέρι είχε προχωρήσει για τα καλά και έπρεπε κάπου να φάμε. Είπαμε για Ναύπλιο, αλλά εκείνη την ώρα άρχισε να βρέχει και στο Ναύπλιο έπρεπε να παρκάρουμε και να περπατήσουμε. Μήπως στο Λυγουριό; Θα κάναμε στο δρόμο και μια μικρή στάση για άλλο ένα αξιοθέατο.

Πέριπου 40 λεπτά μετά σταματήσαμε να δούμε την μυκηναϊκή γέφυρα του Αρκαδικού, λίγο πριν την είσοδο του ομώνυμου χωριού.

β. Η μυκηναϊκή γέφυρα του Αρκαδικού ή της Καζάρμας (διαστάσεις 22 Χ 5, 60 Χ 4 μ.) βρίσκεται στο 15ο χιλιόμετρο του δημόσιου δρόμου Ναυπλίου-Επιδαύρου.

Είναι κατασκευασμένη με μεγάλες ακατέργαστες ασβεστολιθικές πέτρες με το χαρακτηριστικό μυκηναϊκό (κυκλώπειο) τρόπο κατασκευής χωρίς συνδετικό υλικό. Πρόκειται για χαρακτηριστική μνημειακή κατασκευή της Μυκηναϊκής Εποχής.

Η γέφυρα της Καζάρμας κατασκευάσθηκε κατά την μυκηναϊκή εποχή, γύρω στο 1300 π.Χ. και βρίσκεται κατά μήκος ενός καλοκατασκευασμένου μυκηναϊκού δρόμου που συνέδεε τις Μυκήνες και την Τίρυνθα με την Επίδαυρο.

Η μυκηναϊκή γέφυρα της Καζάρμας χρησιμοποιείται και σήμερα από τους κατοίκους της περιοχής.

(Πηγή πληροφοριών: http://odysseus.culture.gr/h/2/gh251.jsp?obj_id=1710)

Θεωρείται η αρχαιότερη διατηρημένη γέφυρα της Ευρώπης και πιθανότατα του κόσμου, καθώς και η αρχαιότερη μονότοξη γέφυρα που παραμένει μέχρι σήμερα σε χρήση.

Ένα τέταρτο μετά καθίσαμε για τα κοψίδια μας σε μια ταβέρνα στο Λυγουριό. 

Προχωρημένο απόγευμα, αλλά πριν το σούρουπο, κάτσαμε για καφέ πάνω από την Παλιά Επίδαυρο, με τη μοναδική, ανεπανάληπτη θέα, μια από τις ομορφότερες της Ελλάδας.

Βράδυ γυρίσαμε στο σπίτι μας. Ήμουν πολύ κουρασμένος, αλλά και πολύ γεμάτος. Άλλη μια βόλτα μας έφερε ακόμα πιο κοντά με τα τόσα πολλά όμορφα και ενδιαφέροντα, που βρίσκονται σχετικά κοντά στο σπίτι μας. Πιο κοντά στην ιστορία αυτού του τόπου, Καλά να ήμαστε!

Καληνύχτα μας! Μεγάλε Μυθικέ Βασιλέα, Βασίλισσα μου, τα σέβη μας!

Θα χαρώ να διαβάσω τα σχόλιά σας