Η Ιορδανία των Αγίων Τόπων!

Αμμωνίτες, Ναβαταίοι και Άγιοι Τόποι! -Ταξίδι στην Ιορδανία 5^ο μέρος

(συνέχεια από Κάστρα, χάνια και παλάτια στηνΑνατολική έρημο!)

10-11 Μαρτίου 2019

Το Ισραήλ και η Ιορδανία συνδέονται, όσο καμιά άλλη χώρα, με αυτό που ονομάζουμε Αγίους Τόπους. Το χώρο, που γεννήθηκε και έζησε ο Χριστός αλλά και το χώρο όπου γεννήθηκαν οι 3 μεγάλες μονοθεϊστικές θρησκείες. Ο Ιουδαϊσμός, ο Χριστιανισμός και ο Μωαμεθανισμός, κατά σειρά εμφάνισης.

Ένα ταξίδι στην Ιορδανία «πρέπει» νάχει απαραίτητα και επισκέψεις σε τόπους, που σχετίζονται με τις θρησκείες. Έτσι κι εμείς δεν θα μπορούσαμε να αποτελέσουμε εξαίρεση.

Μετά τα «Κάστρα της Ερήμου», κινήσαμε προς τα δυτικά, παρακάμψαμε το Αμμάν και κινηθήκαμε προς τον Ιορδάνη, τον ιερό ποταμό, το σύνορο Ιορδανίας-Ισραήλ, τον ποταμό που έδωσε το όνομα στη χώρα που μας φιλοξενούσε.

Σε κάποιο σημείο βρισκόμαστε ακριβώς στο επίπεδο της θάλασσας και αυτό υποδηλώνεται με διάφορες πινακίδες (στον ίδιο χώρο). Από εκεί και πέρα κατηφορίζουμε προς τη Νεκρά θάλασσα και τον Ιορδάνη.

Η Νεκρά θάλασσα θεωρείται το χαμηλότερο σημείο του πλανήτη. Σχεδόν 400μ κάτω από την επιφάνεια της Μεσογείου. Ο κύριος τροφοδότης της είναι ο Ιορδάνης και αυτό τα τελευταία χρόνια, από πλεονέκτημα, γίνεται μειονέκτημα για την περιοχή. Αυτό γιατί οι Ισραηλινοί χρησιμοποιούν τα νερά του για άρδευση, με αποτέλεσμα όλο και λιγότερα νερά να πέφτουν στη λίμνη και η επιφάνειά της να χαμηλώνει ολοένα. Αν σκεφτούμε πως και η λίμνη και ο ποταμός περιτριγυρίζονται από άγονα εδάφη, καταλαβαίνουμε τι σημαίνει η συρρίκνωσή της. Τον χειμώνα ο ποταμός είναι ΠΟΤΑΜΟΣ, αλλά τις άλλες εποχές, γίνεται σιγά σιγά ένα ποταμάκι, ένα ρυάκι.

Προχωρώντας, το άγονο, σχεδόν ερημικό τοπίο, δίνει σιγά σιγά τη θέση του στη χαμηλή, θαμνώδη βλάστηση,

για να γίνει με τη σειρά της μια πιο πλούσια βλάστηση με δέντρα (χαμηλά και όχι πολύ πυκνά) και καλαμιές όσο πλησιάζαμε στο ποτάμι.

Στο βάθος βλέπαμε διάφορες εκκλησίες διαφόρων ρυθμών,

προφανώς λόγω του ότι ανήκουν σε διαφορετικά δόγματα. Όλα αυτά στο Ιορδανικό έδαφος.

Είδαμε και ένα άγονο ύψωμα με μια σπηλιά στην οποία οδηγεί μια σκάλα. Εκεί υποτίθεται πως ο Ιησούς πήγε να βρει τον Ιωάννη για να του ζητήσει να τον βαφτίσει.

Κάπου εκεί κατεβήκαμε από το βανάκι και επιβιβαστήκαμε σε ένα ηλεκτρικό όχημα, τύπου γκολφ. Πολλοί το έκοβαν με τα πόδια, αλλά άσε, καλύτερα εποχούμενοι. Κινηθήκαμε μέσα από τα δέντρα και όσο πλησιάζαμε προς το ποτάμι βλέπαμε διάφορες ψηφιδωτές αναπαραστάσεις, που μνημονεύουν διάφορα γεγονότα.

Όπως αυτές που αναφέρονται στην επίσκεψη του Πάπα Ιωάννη-Παύλου το 2000

ή αυτή στον λόφο του Ηλία, που αναφέρεται στην ανάληψη του προφήτη πάνω στο φλεγόμενο άρμα.

Όταν φτάσαμε στον ποταμό, είδαμε πως είχε αρκετό νερό. Αυτό γιατί λίγες μέρες πριν είχε σφοδρές βροχοπτώσεις.

Η περιοχή είναι η Βηθανία, στην ανατολική όχθη του ποταμού.

Η εύρεση ερειπίων παλαιοχριστιανικών ναών, ο εντοπισμός πάνω στον χάρτη της Madaba και οι περιγραφές των προσκυνητών της 1^ης χιλιετίας, έκαναν τους ειδικούς να εντοπίσουν τον χώρο της βάφτισης σε ένα μέρος

που ονομάζουν Βαπτιστήριο και που είναι λίγο πιο ανατολικά του ποταμού.

Αν όντως είναι αυτό το σημείο, τότε η κοίτη του ποταμού, πριν 2000 χρόνια ήταν λίγο διαφορετική απ’ ότι σήμερα ή κάποιος μικρός παραπόταμος χάριζε τα νερά του για τις βαφτίσεις των μακρινών εκείνων χρόνων.

Και εδώ μια ψηφιδωτή εικόνα μνημονεύει το γεγονός της βάφτισης.

Αφού είδαμε το Βαπτιστήριο και τα παρακείμενα ερείπια φτάσαμε στο ποτάμι.

Στο μέρος εκείνο το ίδρυμα Σταύρου Νιάρχου έκτισε μια εκκλησία.

Απ’ έξω μια ψηφιδωτή εικόνα της Βρεφοκρατούσας, αφιέρωμα Βούλγαρων χριστιανών. Μερικά σκαλιά και μια εξέδρα στέκουν δίπλα στο νερό.

Απέναντι το Ισραήλ. 

Εκεί έχει στηθεί μεγαλοπρεπής κατασκευή με μαρμάρινη σκάλα, που οι πιστοί που θέλουν να βαφτιστούν, φορώντας λευκό χιτώνιο, κατεβαίνουν και βουτούν στα νερά του ποταμού. Στη μέση του ποταμού τα σύνορα. Ένα σκοινί με κίτρινες σημαδούρες.

Κάπου εκεί τελείωσε η επίσκεψή μας στη Βηθανία. Σε καμιά ώρα ήμασταν στο ξενοδοχείο. Χαιρετήσαμε τον ξεναγό μας τον Ahmad, που δεν θα ξαναβλέπαμε. Κάναμε μια βόλτα, ψωνίσαμε το κατιτίς μας και πέσαμε νωρίς για ύπνο. Την επομένη φεύγαμε για το νότο και θα επισκεπτόμασταν και άλλες τοποθεσίες των ιερών τόπων.

Το πρωί, αφού φάγαμε, φορτώσαμε για να φύγουμε. Είχαμε νέο ξεναγό, τον Saleem, που θα μας συντρόφευε σε όλο το υπόλοιπο ταξίδι.

Κατεύθυνσή μας ο νότος και πρώτη μας στάση η Μάνταμπα, η Μεδεβά των γραφών. Η πόλη αυτή είναι η πιο χριστιανική της χώρας, μιας και η πλειοψηφία των κατοίκων της είναι χριστιανοί.

Εκεί είναι ένα μοναδικό, παγκοσμίως, αξιοθέατο.

Πρόκειται για τον εντυπωσιακό μωσαϊκό χάρτη των Αγίων Τόπων, από την Αίγυπτο μέχρι το Λίβανο. Χάρτης με πολλές λεπτομέρειες.

Πόλεις, όπως η Ιερουσαλήμ

ή η Ιεριχώ,

ποτάμια, όπως ο Ιορδάνης,

λίμνες, όπως η Νεκρά θάλασσα, βουνά,

τοπωνύμια, όλα εκεί μπροστά σου

στο πάτωμα του Ελληνορθόδοξου Ναού του Αγίου Γεωργίου. Και όλα αυτά είναι μόνο ένα μέρος του αρχικού χάρτη, που δυστυχώς στο πέρασμα των αιώνων έπαθε μεγάλες ζημιές και καταστροφές. Γιατί ο χάρτης αυτός κείτεται σε αυτή τη θέση για σχεδόν 1500 χρόνια. Από τον 6^ο αι (!!!!).

Έξω από τον ναό υπάρχει μια απεικόνιση του χάρτη, όπου οι ξεναγοί κατατοπίζουν τους επισκέπτες για το τι θα δουν.

Μέσα στο ναό έχει πολλές ακόμα εικόνες, πολλές ψηφιδωτές και υπάρχει και ένα μικρό, υπόγειο μουσείο.

Δίπλα στο ναό είδαμε και ένα Ορθόδοξο Δημοτικό Σχολείο.

Από τις πληροφορίες που βρήκα, στην πόλη υπάρχουν και άλλοι ναοί με ωραία μωσαϊκά, μερικά το ίδιο παλιά και το γεγονός αυτό κάνει την πόλη να είναι γνωστή σαν «η πόλη των μωσαϊκών». Αυτό έχει σαν αποτέλεσμα να υπάρχουν εργαστήρια που κατασκευάζουν μωσαϊκά για διάφορες χρήσεις και μεγάλο μέρος των κατοίκων της ζουν από αυτή τη δραστηριότητα.

Σε ένα από αυτά, που επισκεφτήκαμε, διαπιστώσαμε πως εργάζονται αρκετά άτομα με αναπηρία (ΑΜΕΑ), κάτι που μας εξέπληξε ευχάριστα. Φυσικά και αγοράσαμε κάτι μικρό (γενικά έχουν πολύ δουλειά και μεγάλο κόστος), για να θυμόμαστε το ταξίδι μας.

Ξανά στο βανάκι και επόμενη στάση το όρος Νέμπο, 10 χμ δυτικά της Μάταμπα.

Σύμφωνα με την παράδοση, στην κορυφή αυτού του βουνού, πέθανε ο Μωυσής, αντικρίζοντας τη Γη της Επαγγελίας μπροστά του. Ο Θεός τον είχε τιμωρήσει να μην μπορέσει να φτάσει στη Γη της Επαγγελίας, αλλά να τη δει από μακριά. Εκεί και θάφτηκε. Το Όρος Νέμπο είναι γι αυτό ιερό.

Υπάρχει ένα μοναστήρι των Φραγκισκανών και τα ερείπια ναού του 4^ου αι, με υπέροχα ψηφιδωτά, κάποια σε άριστη κατάσταση.

Πράγματι, αν ο καιρός το επιτρέπει, μπορεί κανείς να δει μπροστά του ένα πανόραμα σημαντικών περιοχών των Αγίων Τόπων. Ο Ιορδάνης και η κοιλάδα του, η Νεκρά θάλασσα, η Ιερουσαλήμ, η Ιεριχώ και άλλα πολλά. Δυστυχώς όταν φτάσαμε μια θολούρα εμπόδιζε να δούμε τόσες λεπτομέρειες.

Μόνο η Νεκρά θάλασσα φαινόταν αρκετά.

Βέβαια η θέα είναι απρόσκοπτη, προς όλες τις κατευθύνσεις και υπέροχη.

Κατεβήκαμε και αρχίσαμε να ανηφορίζουμε.

Μετά την είσοδο είναι ένα μνημείο

και λίγο πιο πάνω στα δεξιά έχει στηθεί το Abu Badd, μια μεγάλη, κυκλική πέτρα, που χρησίμευε για να κλείνει η πύλη του βυζαντινού μοναστηριού.

Από εκεί η θέα προς το βορρά της Ιορδανίας είναι πολύ όμορφη.

Μπροστά μας βλέπαμε το Ιερό του ναού, που κτίστηκε για να στεγάσει τα παλαιοχριστιανικά ερείπια.

Μπροστά από τον ναό είναι μια πλατεία, όπου δεσπόζει ένα γλυπτό.

Σύμφωνα με την παράδοση, ο Θεός είπε στον Μωυσή να τυλίξει ένα φίδι γύρω από μια ράβδο, για να προστατέψει τους ανθρώπους του από τα δηλητηριώδη φίδια της ερήμου ή κατ’ άλλους από μια επιδημία. (Το σύμβολο του τυλιγμένου φιδιού, το βρίσκουμε σε όλους τους αρχαίους λαούς, όπως στο μύθο του Ασκληπιού και από αυτό προέρχεται και το σύμβολο της ιατρικής).

Ο Ιταλός γλύπτης Gian Paolo Fantoni δημιούργησε ένα γλυπτό, που συνδυάζει την παράδοση του τυλιγμένου φιδιού με το σταυρό. Από τη βάση του γλυπτού βλέπει κανείς τη θέα προς τη Γη της Επαγγελίας (που εμάς δεν μας έκανε τη χάρη).

Είχε έρθει η ώρα να μπούμε στο ναό. Φαίνεται πως οι χριστιανοί της περιοχής, έφτιαξαν ένα ναό τον 2^ο αι, προς τιμή του Μωυσή, ναός που καταστράφηκε από σεισμό. Αργότερα φτιάχτηκε νέος με ίδιο σχέδιο, που επεκτάθηκε στη συνεχεία με νέα τμήματα και κοσμήθηκε με σπουδαία μωσαϊκά από τους μαστόρους από τη Μάταμπα. Στο 1^ο μισό του 6^ου αι μια τρίκλιτη βασιλική χτίστηκε πάνω στον υπάρχοντα ναό, καλύπτοντας τα μωσαϊκά που υπήρχαν εκεί. Αυτό υπήρξε σωτήριο και το βλέπαμε εκείνη την ώρα μπροστά μας.

Ένα τεράστιο και υπέροχο μωσαϊκό, τόσο τέλεια διατηρημένο, που λες και μόλις φτιάχτηκε. Έμοιαζε να μην του λείπει ούτε μια ψηφίδα και ίσως νάναι έτσι. (Τις πληροφορίες αυτές βρήκα λίγη ώρα μετά στο μουσείο που επισκεφτήκαμε).

Βλέπεις λείψανα από τους παλαιότερους ναούς

και διάφορα μωσαϊκά στους τοίχους ένα γύρω

ή σε διάφορες θέσεις μέσα στο ναό.

Το σύγχρονο ιερό, όπως και οι τοίχοι, περιλαμβάνουν παλιότερα τμήματα

και κάποια σύγχρονα βιτρό δίνουν ένα άλλο χαρακτήρα, συνύπαρξης του παλιού με το νεώτερο.

Βγήκαμε, είδαμε μια ελιά που φύτεψε ο Πάπας Ιωάννης-Παύλος κατά την επίσκεψή του και πήγαμε να δούμε το μουσείο, που βρίσκεται εκεί δίπλα.

Απ’ έξω, κάτω από ένα στέγαστρο είναι ένα μεγάλο ψηφιδωτό δάπεδο σε αρκετά καλή κατάσταση.

Μέσα έχει εκθέματα από όλη την ευρύτερη περιοχή.

Ευρήματα διαφόρων εποχών,

ψηφιδωτά από διάφορους ναούς, κάποια απλά ελληνικές επιγραφές και φωτογραφίες των ψηφιδωτών του ναού, αλλά και από άλλους ναούς, με πολλές πληροφορίες.

Ένα σημαντικό, κατά τη γνώμη μου μωσαϊκό είναι αυτό με την επιγραφή σε Παλαιστινο-αραμαϊκή γραφή.

Εκεί τελειώσαμε με το όρος Νέμπο. Ώρα να συνεχίσουμε, αλλά όχι για τον τελικό μας προορισμό. Είχαμε δικαίωμα για λίγη «διασκέδαση».

Μια μικρή στάση για να δούμε τη Νεκρά θάλασσα από ψηλά και πήραμε τον κατήφορο προς αυτήν.

Σταματήσαμε μπροστά από ένα πολυτελές ξενοδοχείο, πήραμε την τσάντα με το μαγιό και την πετσέτα και κατεβήκαμε.

Είχε αρκετό δρόμο μέχρι τα αποδυτήρια και από εκεί κι άλλο μέχρι την ακτή. Τα νερά αρκετά θολά και με αφρούς, απέτρεψαν κάποιους από την παρέα να το τολμήσουν. Η αίσθηση όμως του να επιπλέεις χωρίς να βυθίζεσαι ήταν αρκετό κίνητρο για να «βουτήξω».

Τι να βουτήξω δηλαδή, που έπλεα σα σανίδα και μετά δεν μπορούσα να σηκωθώ μέχρι που έφτασα στα πιο ρηχά, ακούμπησα τα χέρια στο βυθό και έτσι σηκώθηκα. Ενδιαφέρουσα πάντως, η εμπειρία.

Η συνέχεια στο εστιατόριο του ξενοδοχείου. Εκεί είχε έναν από τους μεγαλύτερους και πλουσιότερους μπουφέδες, που είχα δει ποτέ και που φυσικά του δώσαμε και κατάλαβε.

Μετά το φαΐ, συνεχίσαμε, ακολουθώντας την όχθη της Νεκράς θάλασσας, έχοντας τη λίμνη από κάτω μας. Η επόμενη στάση ήταν σε ένα πλάτωμα πάνω από τη λίμνη.

Απέναντι, ψηλά στο βράχο, κάποια βράχια έκαναν κάποιους να φανταστούν ανθρώπινες φιγούρες και να τα ονομάσουν «η γυναίκα του Λωτ» και «η οικογένειά» του.

Ακριβώς από κάτω, το αλάτι έχει καλύψει τα βράχια, δίνοντας μια πολύ εντυπωσιακή εικόνα. Εκεί δύο άτομα κολύμπαγαν, σε πολύ πιο καθαρά νερά απ’ ότι εμείς είχαμε κάνει νωρίτερα.

Αυτή ήταν η τελευταία μας στάση.

Σε λίγο είδαμε δεξιά μας τις νοτιότερες ακτές της λίμνης

και περιοχές, όπου μαζεύουν το αλάτι.

Βράδυ πια φτάσαμε στο Wadi Musa, το χωριό που είναι δίπλα στον ανεπανάληπτο αρχαιολογικό χώρο της Πέτρας, που είχαμε έρθει να δούμε. Ανεβάσαμε τα πράγματα στα δωμάτια και κάποιοι φύγανε άρον άρον για να προλάβουν το θέαμα Petra by night. Οι υπόλοιποι κατεβήκαμε για φαΐ στο εστιατόριο, κάτσαμε λίγο στο σαλόνι και ανεβήκαμε να ξεκουραστούμε. Την επομένη μας περίμενε μια υπέροχη εμπειρία, αλλά πολύ κουραστική.

Ω! Βασίλισσα του Σαββά, αύριο θα σου υποβάλουμε τα σέβη μας!

Καλή σου νύχτα!

Το ταξίδι συνεχίζεται

Θα χαρώ να διαβάσω τα σχόλιά σας