ΑΡΜΑ=1141!

7 Δεκεμβρίου 2019

Ήταν Οκτώβριος του 2010, όταν κάναμε μια ημερήσια εκδρομή στο Ληλάντιο, ανατολικά και πολύ κοντά στη Χαλκίδα. Εκεί τον 8^ο αι π.Χ. έγινε η μεγάλη μάχη, μεταξύ των γειτονισσών Χαλκίδας και Ερέτριας, για τη διεκδίκηση του Ληλαντίου, της μεγαλύτερης πεδινής έκτασης του νησιού. Σήμερα κάποια απομεινάρια, πολύ μεταγενέστερα, «μιλούν» για τη μεγάλη σημασία του ελέγχου του κάμπου.

Αυτά είναι οι δίδυμοι πύργοι του Μύτικα

και το Καστέλι, πάνω από τα Φύλλα, το χωριό καταγωγής του Αντρέα Μιαούλη (υπάρχει και ένας πύργος στο Βασιλικό, τον οποίο δεν έχω δει). Όλα αυτά τα κτίσματα είναι της εποχής της Φραγκοκρατίας.

Σε εκείνη την εκδρομή, βασικός μας προορισμός ήταν ένα παλιό μοναστήρι, του οποίου σώζεται μόνο το καθολικό και βρίσκεται περίπου 10χμ ανατολικά των Φύλλων, συνολικά λίγο παραπάνω από 20χμ από τη Χαλκίδα.

Το μοναστήρι αυτό είναι ο Άγιος Γεώργιος Αρμά. Το είχαμε βρει όμως κλειστό  και φύγαμε κάνοντας την ευχή, κάποια άλλη φορά να ξαναπάμε. (Σαββατιάτικη βόλτα στο Ληλάντιο!!!)

Καιρό τώρα το μελετούσα και ψάχνοντας στο ίντερνετ βρήκα κάποιο τηλέφωνο επικοινωνίας. Πήρα, μίλησα με τον μοναδικό μοναχό και έμαθα πως θα μπορούσαμε να πάμε για επίσκεψη. Έτσι «κλείδωσε» άλλη μια εκδρομή στο μοναστήρι.

Τον τελευταίο καιρό βαλθήκαμε να αγιάσουμε! Να ανησυχήσω γιατρέ μου;

Σάββατο πρωί, με συννεφιά αλλά καλό καιρό ξεκινήσαμε. Παρακάμψαμε τη Χαλκίδα, στρίψαμε δεξιά προς Νότια Εύβοια και στο ύψος του Μύτικα κάναμε αριστερά. Η περιοχή έχει ένα πολύ ιδιαίτερο χαρακτηριστικό.

 Όλα τα χωράφια είναι κάτω από το επίπεδο του δρόμου, κάποια πάνω από 2μ. Αυτό γιατί πριν κάμποσες δεκαετίας η ανάγκη για την κατασκευή τούβλων και κεραμιδιών, οδήγησε στο να πάρουν το χώμα. Έτσι βλέπεις αμπέλια (η περιοχή έχει πολλά αμπέλια και οινοποιεία, κάποια από αυτά επισκέψιμα https://disaki.blogspot.com/2017/08/blog-post_27.html) και ελιές κατά κύριο λόγο.

Έξω από το χωριό κάναμε την πρώτη στάση για να φωτογραφίσω τους πύργους, για άλλη μια φορά.

Δεύτερη στάση έξω από τα Φύλλα για φωτογραφίες του κάστρου και χωθήκαμε στο πευκοδάσος.

Ωραία φιδογυριστή διαδρομή

και σε κάποιο σημείο που περιτριγυρίζεται από πευκόφυτους λόφους είδαμε το μοναστήρι.

Από τότε που είχαμε έρθει και είχα μπει λάθρα στον περίβολο για λίγες φωτογραφίες, έχουν γίνει αρκετά έργα.

Έγινε η μάντρα, κτίστηκαν κάποια κτίρια και καλλωπίστηκε ο χώρος. Ο μοναχός ήταν εκεί και μας είπε να μπούμε να δούμε τον ναό. Μπήκαμε από την πλαϊνή είσοδο του νάρθηκα. Αφήσαμε την πόρτα ανοικτή για να μπει λίγο φως, μιας και ήταν σκοτεινά.

Όταν τα μάτια μας συνήθισαν στο χαμηλό φως, είδαμε πως ο νάρθηκας ήταν γεμάτος τοιχογραφίες από το ύψος πάνω από την πόρτα μέχρι τον τρούλο. Υπάρχει κάπου μια κτητορική επιγραφή, που μάλλον αναφέρεται στην κατασκευή και την αγιογράφηση του νάρθηκα, που είναι μεταγενέστερος του ναού και αναφέρει το έτος 7145 από κτήσεως κόσμου, δηλ. 1637.

Εδώ να πούμε λίγο για το όνομα της μονής. ΑΡΜΑ. Κανείς δεν είναι σίγουρος για το τι ακριβώς σημαίνει. Σύμφωνα με την προφορική παράδοση, που είναι πολύ ισχυρή και την ασπάζεται, εκτός των άλλων και ο μοναχός, το ΑΡΜΑ είναι η ελληνική γραφή του αριθμού 1141, δηλ ο χρόνος ίδρυσης του μοναστηριού.

Υπάρχουν άλλες δύο απόψεις. Η μία πως πρόκειται για παραφθορά του ΖΡΜΕ (ελληνική γραφή του 7145, που είπαμε πιο πάνω) και η άλλη πως πρόκειται για τοπωνύμιο της περιοχής, που με την πάροδο του χρόνου ξεχάστηκε. Δεν έχει καμία σημασία βέβαια, ποια είναι η σωστή, μιας και δεν υπάρχουν τεκμήρια. Ας δεχτούμε λοιπόν αυτήν της προφορικής παράδοσης. ΑΡΜΑ=1141!

Από τον νάρθηκα μπήκαμε στον στενό μεταβατικό χώρο,

στον οποίο επίσης σώζονται κάποιες τοιχογραφίες και στη συνέχεια μπήκαμε στο ναό.

Αρχιτεκτονικά ανήκει στον «σύνθετο τετρακιόνιο εγγεγραμμένου σταυροειδούς με τρούλο» τύπο.

Μέσα και έξω ο ναός έχει ενσωματωμένα αρχαία λείψανα, όπως οι κολώνες με τα κιονόκρανα.

Έχει τριμερές ιερό

και δεν σώζεται καμία τοιχογραφία (κάπου διάβασα για κάποια σπαράγματα, αλλά όσο κι αν έψαξα δεν βρήκα).

Εξωτερικά, σε διάφορα σημεία, κυρίως στη μεριά του ιερού έχει ενσωματωμένα κάποια όμορφα διακοσμητικά στοιχεία.

Τελειώνοντας με τον ναό βγήκαμε στον κήπο 

και κεραστήκαμε πολύ νόστιμα μανταρίνια από τις δυο μανταρινιές εκεί έξω.

Αποχαιρετήσαμε το μοναχό και πήραμε το δρόμο της επιστροφής. Μια μικρή βόλτα προς το βουνό και μετά θάλασσα.

Στο Λευκαντί κάτσαμε δίπλα στη θάλασσα για κουτσομούρες. Στην επιστροφή κάναμε μια βόλτα με το αυτοκίνητο στην Στερεοελλαδίτικη πλευρά της παραλίας της Χαλκίδας και βραδάκι φτάσαμε στο σπίτι μας.

Δεν μπορώ να πω, η ευχή πραγματοποιήθηκε! Και σε άλλα με υγεία!

Θα χαρώ να διαβάσω τα σχόλιά σας