Ο Lawrence της ερήμου και τα κοράλλια της Ερυθράς!

Αμμωνίτες, Ναβαταίοι και Άγιοι Τόποι! -Ταξίδι στην Ιορδανία 7^ο μέρος (τελευταίο)

(συνέχεια από Η λαξευτή πρωτεύουσα των Ναβαταίων!)

13-15 Μαρτίου 2019

Wadi Rum, η «κοιλάδα της σελήνης», η καφεκόκκινη έρημος στο νότο της Ιορδανίας. Είναι η έρημος της Πετραίας Αραβίας. Ένα μοναδικό τοπίο, που σε καθηλώνει με τη μαγεία και την ομορφιά του.

Κατοικήθηκε από την προϊστορική εποχή, από διάφορους λαούς, ανάμεσά τους και τους Ναβαταίους.

Απόδειξη της παρουσίας αυτών των προϊστορικών λαών είναι οι βραχογραφίες, που βλέπει κανείς σε διάφορα μέρη.

Το χαρακτηριστικό του τοπίου αυτού είναι η «κόκκινη» άμμος και τα τεράστια, κοκκινωπά βράχια, που «φυτρώνουν» μέσα σ’ αυτή

και έχουν διάφορες μορφές, οι περισσότερες πολύ εντυπωσιακές,

σαν αυτόν που είδαμε απέναντι από το χώρο υποδοχής των επισκεπτών και έχει ονομαστεί «Εφτά Πυλώνες της Σοφίας», από το ομώνυμο βιβλίο του Thomas Edward Lawrence, γνωστού σαν «Λόρενς της Αραβίας». Ο βράχος αυτός λέγονταν παλιότερα Jabal al-Mazmar (το βουνό της πανώλης), αλλά στις μέρες μας είναι γνωστός με το νέο του όνομα.

Ο άνθρωπος, που συνδέεται, ίσως όσο κανείς άλλος, με την έρημο Wadi Rum, ήταν η εμβληματική προσωπικότητα του Thomas Edward Lawrence.

Αρχαιολόγος, συγγραφέας, στρατιωτικός, κατάσκοπος και ίσως και με άλλες ιδιότητες, γνώρισε αυτή την περιοχή του πλανήτη, σαν βοηθός σε αρχαιολογικές ανασκαφές. Εντυπωσιάστηκε από τον πολιτισμό, έμαθε αραβικά και στο διάστημα 1916-18 έδρασε, οργανώνοντας τους επαναστατημένους άραβες, εναντίον των Οθωμανών και συνέβαλε τα μέγιστα στον αγώνα τους, μαζί με τον Πρίγκιπα Φαϊζάλ, αργότερα Βασιλιά της Συρίας και στη συνέχεια του Ιράκ. Και οι δύο ήταν ένθερμοι υποστηρικτές της ανεξαρτησίας των χωρών της Μέσης Ανατολής αλλά και της Παναραβικής ένωσης.

Όταν αργότερα οι μεγάλες δυνάμεις τα γύρισαν θέλοντας για τον εαυτό τους τα πρώην Οθωμανικά εδάφη, ο Λόρενς παραιτήθηκε και αποσύρθηκε. (περισσότερες πληροφορίες στη Wikipedia).

Οι Άραβες τον λάτρεψαν, αν και πολλοί ήταν αυτοί που πίστεψαν πως είχε βάλει το χέρι του στα μετέπειτα γεγονότα με την αλλαγή της στάσης της Βρετανίας.

Φτάνοντας στην έρημο φύσαγε και είχε μια θολούρα στον ορίζοντα. Σταματήσαμε στην υποδοχή, όπου, όσο ο Σαλίμ να πάρει τα σχετικά με την είσοδο και τη διαμονή μας,

εμείς πήγαμε να θαυμάσουμε από μακριά τους «Εφτά Πυλώνες της Σοφίας». Εκεί μας παρέλαβαν τα αγροτικά του Camp, που θα μέναμε το βράδυ και πήγαμε για εκεί. Φτάνοντας εκεί, η εικόνα ήταν πολύ φουτουριστική.

Κάτι το σχεδόν σεληνιακό τοπίο, κάτι οι σχεδόν σφαιρικές «σκηνές», η εικόνα παρέπεμπε σε σκηνή από ταινία επιστημονικής φαντασίας. Πήραμε το κλειδί μας και πήγαμε να αφήσουμε τα πράγματα.

Μα σκηνή είναι αυτό το πράγμα; Πάνω από 20 χρόνια έκανα διακοπές και ταξίδια με σκηνή, τέτοιο πράγμα πρώτη φορά.

Δωμάτιο ξενοδοχείου κάποιων αστέρων με κλιματισμό και ιδιωτικό μπάνιο μέσα. Μόνο οι τοίχοι δεν ήταν χτιστοί αλλά από ύφασμα.

Μετά την έκπληξη, αφήσαμε τα πράγματα, φρεσκαριστήκαμε και ξεκινήσαμε για τη ρεσεψιόν για να φύγουμε για τη βόλτα μας στην έρημο.

Η έρημος είναι τεράστια και μπορείς να πας σε πολλά σημεία, ανάλογα με το χρόνο και τις δυνάμεις που έχεις. Κατά την ταπεινή μου γνώμη είναι εντελώς αδιάφορο που θα πας. Αρκεί να πας. Να νιώσεις αυτή την αίσθηση, να μαγευτείς από αυτές τις εικόνες. Και αυτό θα συμβεί, όπου και να πας.

Σκαρφαλώσαμε στην καρότσα δύο αγροτικών 4Χ4 και ξεκινήσαμε. Υπέροχες εικόνες. Τίποτα άλλο!

Πρώτη στάση ένα σημείο με μια σκηνή-καφενείο.

Μια πλαγία με κόκκινη άμμο είναι η ευκαιρία για ένα σκαρφάλωμα. Κάποιοι από την παρέα το έκαναν.

Εγώ προτίμησα να χαζέψω και να θαυμάσω γύρω.

Επόμενη στάση ένα σημείο με βραχογραφίες.

Εκεί είχε και κάποιες καμήλες, για όποιον ήθελε να κάνει βόλτα μ’ αυτές.

Προχωρώντας κάναμε κι άλλες στάσεις.

Φτάσαμε σε ένα πολύ επιβλητικό χώρο, όπου γινόταν χαμός από αγροτικά σαν τα δικά μας. Είναι κάτι σαν φαράγγι. Εκεί είναι ένας βράχος.

Πάνω του είναι σκαλισμένα δύο πορτρέτα με λαϊκή τεχνοτροπία. Του Λόρενς και του Φαϊζάλ.

Η μέρα είχε αρχίσει να παίρνει τα κάτω.

Ξεκινήσαμε για ένα σημείο να δούμε τον ήλιο να χάνεται πίσω από τα βράχια.

Εκεί κάτσαμε αρκετά, καθισμένοι κάτω στην άμμο και απολαμβάνοντας την ησυχία και τον ήλιο στην καθοδική του πορεία. 

Βίντεο από τη βόλτα στην έρημο

Είχε έρθει η ώρα να γυρίσουμε για το δείπνο-σόου.

Φτάσαμε, πήγαμε μέχρι τη σκηνή να ξεπλυθούμε λίγο και ξανά πίσω στη σκηνή-εστιατόριο, δίπλα στη ρεσεψιόν. Είναι τεράστια η αίθουσα, που προφανώς εξυπηρετεί και άλλα camp εκεί γύρω. Περιμέναμε αρκετή ώρα μέχρι να γεμίσει. Μας ειδοποίησαν για το πρώτο μέρος του σόου. Θα ξέθαβαν τα κρέατα, που ψήνονταν μέσα στην άμμο. Ο Χαμός!! Κόσμος με κάμερες και κινητά, για να απαθανατίσουν το γεγονός.

Αφού βγήκαν τα κρέατα από την άμμο, μπήκαμε πάλι μέσα και ακολούθησε ένα γαστριμαργικό ξεσάλωμα. Φάγαμε, και τι δε φάγαμε. Και στο τέλος κιουνεφέ! Τι άλλο να ποθήσω ο ταξιδιώτης!

Αφού αποφάγαμε άρχισε το δεύτερο μέρος του σόου.

Χορός. Ξεκίνησε με κάποιους από το προσωπικό σε Ιορδανικούς σκοπούς, που όσο προχωρούσε σηκώνανε κόσμο. Σε λίγο η πίστα γέμισε από τουρίστες, που προσπαθούσαν, εις μάτην, να συντονίσουν τα βήματα τους. Το γλέντι κράτησε πολύ και χορεύτηκε, εκτός από Ιορδανικά, ότι μπορεί να φανταστεί κανείς.

 

Βίντεο από το δείπνο-σόου

Γυρίσαμε και πέσαμε για ύπνο. Δυστυχώς το «τελευταίο μέρος του σόου» δεν πραγματοποιήθηκε. Στη μια πλευρά της σκηνής, το τοίχωμα είναι διαφανές, για μα μπορείς να θαυμάζεις τον έναστρο ουρανό, που όπως λένε σαν την έρημο πουθενά. Εκείνο το βράδυ όμως είχε συννεφιά και έτσι δεν χρειάστηκε να τραβήξουμε καν την κουρτίνα, που το σκέπαζε.

Laylatan saeida (καληνύχτα) Λόρενς και συ Φαϊζάλ! Shukraan (ευχαριστώ), που με φιλοξενήσατε και μου δείξατε το «σπίτι» σας!

Η μέρα ξημέρωσε με αέρα και πολύ σκόνη.

-Sabah alkhyr (καλημέρα) Σαλίμ!

-Sabah alkhyr Δήμο! Πως περάσατε χθες;

-Καλά ήτανε. Φαΐ, χορός και σχετικό χαβαλέ! Πολύ αέρας σήμερα.

-Ευτυχώς χθες ήταν ήρεμα. Θα είναι πολύ δύσκολα για βόλτα στην έρημο τώρα.

-Ελπίζω να μη φυσάει πολύ εκεί που θα πάμε.

-Κι εγώ το ελπίζω. Σήμερα θα είναι πιο χαλαρά, αλλά με πολλές ώρες στο δρόμο.

Ξεκινάμε λοιπόν για την τελευταία επίσκεψη του ταξιδιού και τη διαδικασία της επιστροφής.

Όσο προχωράμε προς τα νότια η αμμοθύελλα γίνεται όλο και πιο έντονη.

Ο σημερινός μας προορισμός είναι η νοτιότερη πόλη της χώρας και η μοναδική της έξοδος στη θάλασσα. Το μοναδικό της λιμάνι. Aqaba.

Μια πόλη-θέρετρο, μια πόλη γεμάτη ξενοδοχεία, από απλά και φτηνά ως υπερπολυτελή. Και ότι συμπληρώνει μια πολύ τουριστική περιοχή. Και κάτι ξεχωριστό.

Υπηρεσίες για καταδύσεις. Γιατί βρίσκεται στην Ερυθρά θάλασσα και ο βυθός της είναι γνωστός για τα κοράλλια του και μάλιστα σε μικρό βάθος. Έτσι πολλοί πάνε για να βουτήξουνε να τα δουν.

Αυτός ήταν ο λόγος που πηγαίναμε κι εμείς. Μόνο που δεν σκοπεύαμε να βουτήξουμε. Θα τα βλέπαμε από το πλοίο, που έχει γυάλινο πάτο.

Μετά από περίπου μία ώρα (γύρω στα 60χμ) μπήκαμε στην Aqaba και αφού κάναμε μια μικρή βόλτα με το βανάκι πήγαμε κατ’ ευθείαν στο λιμάνι. Από την εποχούμενη βόλτα, δεν μου φάνηκε κάτι το ιδιαίτερο, πέρα από τα κοράλλια, για να αξίζει να έρθει κανείς σε αυτή την πόλη και έβλεπα πως πολλοί ταξιδιώτες, που έλεγαν κάτι παρόμοιο, είχαν μάλλον δίκιο.

Περιμέναμε λίγο και επιβιβαστήκαμε στο σκάφος, που δεν ήταν ιδιαίτερα μεγάλο. Το πλήρωμα ανέβασε αρκετά τρόφιμα

και έστησαν μια ψησταριά, πάνω από το κύμα (!!!) για τα σουβλάκια, που θα έψηναν. Ξέχασα να πω πως η μίνι κρουαζιέρα με το γεύμα ήταν στο πρόγραμμά μας και μέσα στο πακέτο, που είχαμε πληρώσει.

Αρχίσαμε να πλέουμε προς τα νότια.

Πλέαμε κοντά στην ακτή και βλέπαμε τις τουριστικές εγκαταστάσεις,

αλλά και τις εμπορικές, που υπάρχουν πιο νότια, προς τα σύνορα με τη Σαουδική Αραβία.

Κάποια στιγμή το πλοίο έκοψε ταχύτητα και μας ενημέρωσαν πως έπρεπε να κατέβουμε στο αμπάρι. Κάτσαμε από τη μια και από την άλλη της γυάλινης καρίνας και παρακολουθούσαμε το βυθό.

Σε λίγο άρχισαν να φαίνονται τα κοράλλια. Είδαμε αρκετά, αλλά φαντάζομαι πως θα υπάρχουν περιοχές με πιο πυκνά, αλλά εκεί τα πλοία θα κάνουν, μάλλον, ζημιά.

Σε λίγο είδαμε από κάτω μας ένα ναυάγιο. Ενδιαφέρον!

Εκεί το πλοίο σταμάτησε

και κάποιοι από τους επιβάτες, με στολές κατάδυσης, μαζί και ο καπετάνιος, βούτηξαν. Οι υπόλοιποι απλά περιμέναμε. Τα κοράλλια φαίνονταν και από το κατάστρωμα.

Απέναντι στην ακτή ξενοδοχεία

και οργανωμένες πλαζ, απ’ όπου οι λουόμενοι θα μπορούσαν εύκολα να φτάσουν και να δουν το υποβρύχιο θέαμα.

Αφού βγήκαν και οι άλλοι από τη θάλασσα, άρχισε το φαΐ. Το κακό ήταν πως άρχισε και ο αέρας, που μας δυσκόλευε αρκετά, σε συνδυασμό με την ταχύτητα, που ανέπτυξε το σκάφος.

Το απόγευμα είχε προχωρήσει όταν βγήκαμε στη στεριά και ξεκινήσαμε για την τελευταία, πιο γλυκιά εμπειρία του ταξιδιού (αν και το ταξίδι είχε πολλές γλυκές εμπειρίες). Εξαιρετικό κιουνεφέ! Ο Σαλίμ επέμενε να μας πάει στο καλύτερο, όπως ισχυρίστηκε κιουνεφέ και μάλιστα μας κέρασε και δεν δεχόταν κουβέντα για το αντίθετο. Απόδειξε άλλη μια φορά πόσο καλός επαγγελματίας και πόσο καλός και φιλόξενος άνθρωπος είναι. Ήμασταν πραγματικά τυχεροί, που είχαμε ένα τέτοιο ξεναγό. Αξέχαστος. Ένα πολύ καλός, καινούριος φίλος και ελπίζω να μείνουμε για πάντα έτσι.

Μπήκαμε στο βανάκι και χωρίς στάση φτάσαμε, περασμένα μεσάνυχτα, στο ξενοδοχείο μας στο Αμμάν. Στο ίδιο δωμάτιο. Αποχαιρετήσαμε τον Σαλίμ και ανεβήκαμε να γείρουμε για λίγες ώρες γιατί το άλλο πρωί, αχάραγα θα φεύγαμε για το αεροδρόμιο.

Λίγο πριν τις εννιά και μισή το πρωί απογειωθήκαμε

και σε λιγότερο από 2 ώρες πετάγαμε πάνω την Αττική. Πριν το μεσημέρι ήμασταν στο σπίτι μας.

Ένα ακόμα ταξίδι τελείωσε. Ένα κοντινό, σύντομο σε διάρκεια, αλλά ιδιαίτερο και πολύ ενδιαφέρον ταξίδι. Ένα ταξίδι με την εξαιρετική παρέα των παλιών και των νέων φίλων μας. Ένα όνειρο, που έγινε πραγματικότητα!

Καλά να ήμαστε. Τα καλύτερα πάντα είναι μπροστά και μας περιμένουν!

Θα χαρώ να διαβάσω τα σχόλιά σας