Στου Άδη το ποτάμι και στις λιμνοθάλασσες!

Πρέβεζα και Θεσπρωτία … με λίγο από Άρτα!, α΄

18-22 Αυγούστου 2013

 

Το καλοκαίρι του 2013 πήγαμε μια βδομάδα στη Σίφνο στις αρχές του Ιούλη (Σίφνος, η μάγισσα των Κυκλάδων!) και μετά Κάρυστο. Είχαμε κανονίσει όμως με τον Δημήτρη και τη Γωγώ ένα δεκαήμερο στα παράλια της Ηπείρου για μετά τον 15αύγουστο. 9 χρόνια πριν είχαμε ξαναβρεθεί σε εκείνα τα μέρη και πολύ μας άρεσε (Στις παραλίες …………..της Ηπείρου!).

Κυριακή πρωί ξεκινήσαμε από την Αθήνα. Στο δρόμο πολύ μεγάλη κίνηση και στα δύο ρεύματα, κυρίως προς την πρωτεύουσα. Φτάσαμε στην Πάτρα μεσημεράκι. Θα μέναμε ένα βράδυ και θα φεύγαμε την επομένη. Το βραδάκι πήγαμε για φαΐ κάπου ανάμεσα στον Άγιο Βασίλη και το Δημορηγόπουλο. Εκεί ήρθαν εκεί και μας βρήκαν και άλλοι φίλοι.

Τη Δευτέρα, γύρω στις 9.30, φύγαμε. Κάναμε μια μικρή στάση στο Κάστρο του Ρίου για μερικές φωτογραφίες απ’ έξω, μιας και λόγω Δευτέρας ήταν κλειστό (Το Κάστρο του Ρίου!). Μια άλλη φορά θα το γνωρίσουμε και από μέσα.

Περάσαμε απέναντι με το καραβάκι και μετά το Μεσολόγγι κάναμε αριστερά, περάσαμε το Αιτωλικό, στον Αστακό μπήκαμε αλλά δεν κάτσαμε γιατί ο Δημήτρης δεν μπορούσε να σταθεί πουθενά με το τροχόσπιτο και κάπου στην περιοχή του Μύτικα σταματήσαμε σε ένα πλάτωμα, μπήκαμε στο τροχόσπιτο και φάγαμε τα σάντουιτς, που είχαμε μαζί.

Συνεχίσαμε και αργά το μεσημέρι φτάσαμε στο Κάμπινγκ που θα μέναμε, στην Καστροσυκιά Πρέβεζας. Εμείς σε δωμάτιο και οι φίλοι μας στο τροχόσπιτό τους. Εκεί είχαμε μείνει και την προηγούμενη φορά που ήμασταν στην περιοχή. Τακτοποιηθήκαμε και πέσαμε για ύπνο. Το απόγευμα κάναμε ένα υπέροχο μπάνιο και αράξαμε. Το βράδυ φάγαμε στο εστιατόριο του κάμπινγκ και μετά κάτσαμε στο τροχόσπιτο μέχρι αργά.

Στου Άδη το ποτάμι

Μετά το μπάνιο και το πρωινό φύγαμε κάπως αργά για τις πηγές του Αχέροντα.

Αν και δεν ήταν Σαββατοκύριακο είχε πάρα πολύ κόσμο. Ανεβήκαμε με το αυτοκίνητο μέχρι εκεί που πάει, παρκάραμε και ξεκινήσαμε. Είχαμε ξαναπάει, αλλά είναι τόσο όμορφα εκεί, που δεν το χορταίνεις όσες φορές κι αν πας. Βέβαια από τότε πολλά έχουν αλλάξει. Περισσότερα μαγαζιά, πολλοί μικροπωλητές και πλήθος δραστηριοτήτων.

Εκτός από τα κλασικά, ράφτινγκ και καγιάκ,

έχει αρκετά άλογα για μικρές ή μεγαλύτερες βόλτες, μέσα στο ποτάμι ή στα γύρω και

εναέριο πέρασμα (Flying Fox) με τροχαλία και συρματόσκοινο.

Πήγαμε και ήρθαμε από την κρεμαστή γέφυρα,

αλλά και από την άλλη, την πιο σταθερή

και περπατήσαμε μέχρι τη μεγάλη πηγή. Εμείς και εκατοντάδες άλλοι.

Πολλοί κολυμπούσαν κιόλας στα παγωμένα νερά του ποταμού.

Γυρίσαμε στη γέφυρα της Γλυκής και κάτσαμε για φαΐ πλάϊ στο νερό. Μπροστά μας περνάγανε οι βάρκες του ράφτινγκ.

Μετά το φαΐ κατεβήκαμε στην Αμμουδιά στις εκβολές του ποταμού που κάτσαμε πάνω από δύο ώρες για καφέ και δροσιά.

Χαζεύαμε στο κανάλι,

τις βάρκες που πάνε βόλτα τον κόσμο στις Πύλες του Άδη (μπρρρ!),

την παραλία,

τα πιτσιρίκια που έριχναν βουτιές από τα βράχια,

τις βάρκες,

τους ψαράδες. 

Γυρνώντας κατεβήκαμε στη Λούτσα, όπου γινόταν ο κακός χαμός και τελικά αράξαμε στο τροχόσπιτο μέχρι αργά. 

  

Στην Πρέβεζα

Η Τετάρτη κύλησε στο κάμπινγκ. Ξεκούραση, μπάνιο, μπάρμπεκιου το μεσημέρι και μια βόλτα στο διπλανό χωριό για ψώνια.

Είχαμε αποφασίσει να κατέβουμε να δούμε την Πρέβεζα αλλά έκανε πολύ ζέστη και έτσι είπαμε να πάμε το βραδάκι. Μετά τον απογευματινό καφέ ξεκινήσαμε.

Η Πρέβεζα είναι η πρωτεύουσα του ομώνυμου νομού στα νότια της Ηπείρου, στην είσοδο του Αμβρακικού κόλπου και απέναντι από το Άκτιο. Η ευρύτερη περιοχή έχει ιστορία που χάνεται στα βάθη της λίθινης εποχής ενώ η πόλη αναφέρεται για πρώτη φορά στο Χρονικόν του Μορέως.

Αφήσαμε το αυτοκίνητο κάπου και κατεβήκαμε στον παραλιακό δρόμο. Όμορφα κτίρια,

όπως το Δημαρχείο,

στην είσοδο του οποίου υπάρχει πίνακας με τις πολλές πόλεις που είναι αδελφοποιημένη η Πρέβεζα,

το κτίριο της Εθνικής Τράπεζας,

το Δικαστικό Μέγαρο της Πρέβεζας.

Μπροστά στο μέγαρο της Εθνικής Τράπεζας είναι ο μεταλλικός φάρος, που είναι ακριβές ομοίωμα, του παλιού φάρου που υπήρχε στο ίδιο σημείο και χάθηκε το 1963, κατά τις εργασίες ανακατασκευής και επέκτασης του λιμανιού. Εγκαταστάθηκε το 1998 με πρωτοβουλία του Πολιτιστικού  Συλλόγου "Πρέβεζα" έπειτα από έρευνα, τόσο για τα σχέδια και την κατασκευή του, όσο και για την θέση και τη φωτοβολία του.

Λίγο μετά είναι η πλατεία Οδυσσέα Ανδρούτσου με το άγαλμα του ήρωα, στη βάση του οποίου υπάρχουν τα λείψανά του.

Εκεί είναι και μια εξέδρα σαν αυτές στις οποίες ανέβαιναν και έπαιζαν οι μπάντες όπως λέει και ο Καρυωτάκης στην ΠΡΕΒΕΖΑ του:

[…]Βάσις, Φρουρά, Εξηκονταρχία Πρεβέζης.

Την Κυριακή θ’ ακούσουμε τη μπάντα.[…]

Πολλές ήταν οι εικόνες που βλέπαμε γύρω μας. Κάπου εκεί μπήκαμε προς τα μέσα.

Στενά δρομάκια με μαγαζιά για φαΐ και ποτό που μας φέρανε σε λίγο στο Σεϊτάν Παζάρ

Tο Σεϊτάν Παζάρ (Παζάρι του Διαβόλου), ο πιο ενδιαφέρον δρόμος στο ιστορικό κέντρο της πόλης, έχει τη δική του ιστορία και τη διηγείται μ’ έναν αρκετά πρωτότυπο τρόπο στους περαστικούς.

Στην πρόσοψη ενός κτιρίου τρεις ανάγλυφες μαρμάρινες πλάκες τοποθετημένες η μια πάνω από την άλλη, εξιστορούν πώς ο δρόμος αυτός απέκτησε την ιδιότυπη ονομασία του. Η εξιστόρηση γίνεται εικαστικά αλλά και με το παρακάτω κείμενο. Ήταν μια ιδέα του Mπάμπη Tσόκα, την οποία ανέλαβε να υλοποιήσει ο γλύπτης Tόργκνι Λάρσον: «Mια φορά κατά τη διάρκεια της Tουρκικής Kατοχής, ήταν στη Πρέβεζα ένας Tούρκος στρατιωτικός διοικητής πολύ σκληρός και βίαιος. Eνα βράδυ, οι κάτοικοι αυτού του δρόμου, άλειψαν με σαπούνι το πέτρινο οδόστρωμα (γκαλτερίμ) στο σημείο που είχε την πιο απότομη κλίση. Όταν την επομένη ο διοικητής πέρασε απ’ εδώ, το άλογό του γλίστρησε και ο ίδιος έπεσε φωνάζοντας: «Σεϊτάν Παζάρ». Έτσι πήρε ο δρόμος την ονομασία του».

Στο δρόμο σήμερα κυριαρχούν τα φαγάδικα, αλλά και κάποια παλιά καταστήματα με τις καλαίσθητες ταμπέλες τους.

Εκεί κοντά, στο πεζοδρομημένο ιστορικό κέντρο της Πρέβεζας, κοντά στον ενετικό πύργο με το περίφημο ηλιακό ρολόι, βρίσκεται ο μητροπολιτικός ναός της πόλης, που είναι αφιερωμένος στον πολιούχο της, Άγιο Χαράλαμπο.

Οικοδομήθηκε την περίοδο 1715-1717, όταν δηλαδή η Πρέβεζα ήταν ακόμη υπό οθωμανική κατοχή, πιθανότατα στη θέση παλαιότερου ναού.

Αρχιτεκτονικά, ανήκει στον τύπο της μονόκλιτης βασιλικής [….].

Το εσωτερικό του ναού διακοσμείται με εντυπωσιακά έργα τέχνης.

Η οροφή, οι τοίχοι και η πρόσοψη του γυναικωνίτη καλύπτονται από οκτώ ζωγραφικούς πίνακες μέσα σε πλαίσια, έργα του γνωστού αγιογράφου Σπυρίδωνα Γαζή από τη Λευκάδα. Οι πίνακες χρονολογούνται στο 1884 και αποτελούν χαρακτηριστικά δείγματα της επτανησιακής τέχνης της εποχής, που επηρεάζεται σημαντικά από τη Δύση.

Εξαιρετικής τέχνης είναι και το ξυλόγλυπτο τέμπλο του ναού, που κατασκευάσθηκε από Ηπειρώτη τεχνίτη το 1827 και επιχρυσώθηκε το 1836. Ορισμένες από τις εικόνες του είναι έργα του Αθηναίου αγιογράφου Αναστάσιου Ρίζου και χρονολογούνται στο 1793, ενώ η εικόνα Αγίου Χαραλάμπους, του 1804, είναι έργο του Λευκαδίτη αγιογράφου Βασίλειου Αρκελέ, που επίσης χαρακτηρίζεται για τις επιρροές του από τη δυτική τέχνη.

Μεγάλης καλλιτεχνικής αξίας είναι ακόμη ο άμβωνας,

ο αρχιερατικός θρόνος και ορισμένες από τις φορητές εικόνες. (πηγή: http://www.religiousgreece.gr/epirus-thessaly/-/asset_publisher/bD2Iayf9w5H8/content/i-n-agiou-charalampo-2)

Ο Ενετικός Πύργος του Ρολογιού με το περίφημο ηλιακό ρολόι, βρίσκεται δίπλα στη μητρόπολη, στο ιστορικό κέντρο της Πρέβεζας και είναι κτίσμα του 1752, χαρακτηριστικό δείγμα αρχιτεκτονικής της περιόδου της ενετικής κυριαρχίας. Αργότερα προστέθηκε το «καπέλο» στην κορυφή και το καμπαναριό του ναού του Αγίου Χαραλάμπους. (πηγή: http://discoverpreveza.gr/o-enetikos-pyrgos-tou-rologiou/)

Η ζέστη και η υγρασία άρχισαν να δίνουν τη θέση τους στη βραδινή δροσιά, όταν κατεβήκαμε και πάλι στην παραλία και κάτσαμε για σουβλάκια, για να τελειώσουμε έτσι τη μέρα μας.

Στις λιμνοθάλασσες και την Άρτα

Αργά το πρωί ξεκινήσαμε με διαφορετικό αρχικό προορισμό. Οι φίλοι μας πήγαν στην Νικόπολη (εμείς είχαμε πάει την προηγούμενη φορά, που ήμασταν στην περιοχή) και εμείς ακολουθώντας το δρόμο προς Άρτα, μετά το χωριό Λούρος, στρίψαμε δεξιά

και πήγαμε στο χωρίο Πέτρα Πρέβεζας και αράξαμε να περιμένουμε στη δροσιά του πλάτανου στην πλατεία. Όταν ήρθαν οι άλλοι συνεχίσαμε το δρόμο μέχρι το χωριό Στρογγυλή

όπου πήραμε το χωματόδρομο για τις λιμνοθάλασσες-υγροβιότοπος του Αμβρακικού.

Ο δρόμος είναι πολύ βατός και οι εικόνες υπέροχες.

Πρώτα είναι η λιμνοθάλασσα της Ροδιάς.

Καλαμιώνες, υγρολίβαδα και πουλιά.

Πολλά πουλιά. Αν και δεν τα γνωρίζω έμοιαζε νάναι κυρίως ερωδιοί (λευκοτσικνιάδες).

Λίγο πριν τελειώσει η συγκεκριμένη λιμνοθάλασσα στα αριστερά είναι η μονή της Παναγίας της Ροδιάς ή «Το Ρόδο το Αμάραντο»!, όνομα που οφείλεται στην εικόνα της Παναγίας.

Το Καθολικό, που είναι ουσιαστικά το μόνο κτίσμα στη θέση του, χτίστηκε το 1860 πάνω στα ερείπια παλαιότερου που γκρεμίστηκε τότε. Το μοναστήρι δεν λειτουργεί πια σαν τέτοιο αλλά οι χώροι, εκτός της εκκλησίας, ήταν ανοικτοί.

Πολύ όμορφα πέτρινα κτίσματα. Γιορτάζει τον 15αύγουστο και στα εννιάμερα, δηλαδή αυτό το βράδυ θα είχε πανηγύρι. Απ’ έξω μια κυρία είχε στήσει πάγκο με χαλβά Φαρσάλων και λουκούμια! Βγάλαμε μερικές φωτογραφίες και συνεχίσαμε.

Εκεί που τελειώνει η μια λιμνοθάλασσα αρχίζει η άλλη. Η λιμνοθάλασσα του Τσουκαλιού ή Τσουκαλαριού. Εκεί και το χωριό Βίγλα. Βρήκαμε τον άσφαλτο που έρχεται από την Άρτα και στρίψαμε δεξιά.

Τελειώνει και το Τσικαλιό και ο δρόμος κινείται πια σε μια λωρίδα γης που χωρίζει τον Αμβρακικό, στα δεξιά μας και τη λιμνοθάλασσα της Λογαρούς στα αριστερά. Φτάνει σε ένα λοφίσμο σα «νησί», τον φέρνει γύρω από τη νότια πλευρά του και συνεχίζει μέχρι την Κορωνησία.

Το χωριό, που είναι τελείως άχαρο, είναι σε ένα «νησί» στο τέλος του δρόμου. Στην πραγματικότητα, ούτε αυτό ούτε το προηγούμενο είναι νησιά, μιας και ενώνονται με τη στεριά με τη στενή λωρίδα γης.

Κάτσαμε και φάγαμε καταπληκτικά θαλασσινά και σε πολύ καλές τιμές. Ευτυχώς στο μαγαζί που κάτσαμε είχε ένα υπέροχο αεράκι, που έκανε τα πράγματα υποφερτά, μιας και η μέρα ήταν αρκετά ζεστή.

Αργά το απομεσήμερο ξεκινήσαμε και πήραμε το δρόμο για την Άρτα.

Φτάνοντας πήγαμε και κάτσαμε δίπλα στο γεφύρι και απολαύσαμε καφέ και υπέροχη δροσιά.

Κάποια στιγμή περάσαμε από τη γέφυρα απέναντι,

που είναι ένα πολύ όμορφο κτίριο, λαογραφικό μουσείο σήμερα,

με το ενδιαφέρον μαρμάρινο στόμιο πηγαδιού απ’ έξω. Το πηγάδι αυτό έχει πολλές αυλακιές πάνω στο μάρμαρο, αποτέλεσμα της πολύχρονης τριβής των σχοινιών πάνω του.

Αργά το απόγευμα πήραμε το δρόμο για Γιάννενα. Μετά τη Φιλιππιάδα στρίψαμε αριστερά για τη Λίμνη Ζηρού. Ούτε που την είχα ξανακούσει. Είναι υπέροχος τόπος.

Οι εικόνες της πυκνής βλάστησης στη διαδρομή των 2 περίπου χιλιομέτρων καλού χωματόδρομου και γύρω από τη λίμνη με τα γαλαζοπράσινα νερά άξιζαν την παράκαμψη. Μια μικρή στάση για φωτογραφίες και συνεχίσαμε το χωματόδρομο για να βγούμε στο δρόμο που πάει από τη Φιλιππιάδα στην Πρέβεζα

και στο κάμπινγκ μας. Το βράδυ πέρασε με άραγμα και κουβεντούλα πολύ χαλαρά. 

 

 (το ταξίδι συνεχίζεται Στη γη των ηρώων και στου Αλή Πασά τα κάστρα!)

 

θα χαρώ να διαβάσω τα σχόλιά σας