Στη γη των ηρώων και στου Αλή Πασά τα κάστρα!

Πρέβεζα και Θεσπρωτία … με λίγο από Άρτα!, β΄

 (συνέχεια από Στου Άδη το ποτάμι και τιςλιμνοθάλασσες!)

23-28 Αυγούστου 2013

 

Μετά την Αλβανία

Η μέρα αυτή είχε εξωτερικό. Δηλαδή Αλβανία (Αλβανία, λίγες ώρες στη γείτονα!).

Μετά την επίσκεψή μας στο Βουθρωτό της Αλβανίας, ξαναμπήκαμε στην Ελλάδα και

στη Σαγιάδα κάτσαμε στο λιμάνι και φάγαμε νόστιμα και καλά. Μετά το φαΐ πήραμε να κατεβαίνουμε προς τα κάτω από παραλιακούς δρόμους με πολλές στάσεις.

Μπήκαμε στα Σύβοτα, που έχουν γίνει αφόρητα τουριστικά

και κάτσαμε για καφέ χαζεύοντας τα δεκάδες σκάφη που μπαινοέβγαιναν στο λιμάνι. Το τοπίο βέβαια και στο χωριό και ένα γύρο είναι ανεπανάληπτο.

Φεύγοντας πήγαμε μέχρι την παραλία Μπέλλα Βράκα που πριν 28 χρόνια είχαμε κάνει μπάνιο και τώρα ήταν γεμάτη κότερα, και φύγαμε.

Στάσεις για θέα και φωτογραφίες πολλές και μετά μπαινοβγαίναμε στις παραλίες. Πέρδικα,

Αρίλλας, Καραβοστάσι, έξω από την Πάργα

και στάση για μια ανάσα και ένα αναψυκτικό πάνω από το Λύχνο,

με όμορφες εικόνες του Ιονίου.

Περασμένες 9.30 φτάσαμε στο κάμπινγκ, έχοντας κάνει μια ημερήσια εκδρομή 334χμ. και περίπου 13 ωρών, από την οποία η μισή στην Αλβανία. 

Την επόμενη μέρα δεν πήγαμε πουθενά. Μπάνιο και άραγμα  στο κάμπινγκ.. 

Στη γη των ηρώων

Αργά το πρωί της Κυριακής ξεκινήσαμε για τα χωριά του Σουλίου.

Το Σούλι είναι ιστορική και γεωγραφική περιοχή της Κεντρικής Ηπείρου, που το αποτελούν ένα σύνολο (αναφέρεται και ως «ομοσπονδία») χωριών, γνωστών ως Σουλιωτοχώρια.

H όλη περιοχή του Σουλίου είναι ορεινή, απότομη, άγρια και σύμφωνα με τον ποιητή Ανδρέα Κάλβο, μαγευτική.

Οι πρώτοι οικισμοί στην περιοχή του Σουλίου έγιναν κατά πάσα πιθανότητα τον 16ο αιώνα. Οι πρώτοι αυτοί κάτοικοι κατάγονταν από τα γύρω χωριά αλλά και από περιοχές της Βορείου Ηπείρου. Σχημάτισαν τέσσερα χωριά (ή Τετραχώρι): Σούλι (ή Κακοσούλι), Σαμονίβα (ή Σαμονίδα), Κιάφα και Αβαρίνο. Αργότερα, κτίστηκαν κι άλλα επτά χωριά

Κατά τον Κ. Παπαρρηγόπουλο, οι Σουλιώτες "ήταν κράμα Ελλήνων κι εξελληνισμένων Αλβανών" (πληροφορίες από τη Wikipedia) 

Πήραμε το δρόμο που πάει στην Ηγουμενίτσα και στρίψαμε δεξιά προς Νεκρομαντείο και μετά Γλυκή. Στο χωριό Κυψέλη του νομού Πρέβεζας στρίψαμε αριστερά και στο σχολείο δεξιά από την πίσω μεριά. Περίπου 2 χμ μετά κάναμε δεξιά στην ταμπέλα «προς μοναστήρι Αγ. Δημητρίου», όπου και φτάσαμε λίγες εκατοντάδες μέτρα μετά.

Το μοναστήρι του 13^ου αι. είναι εξαιρετικά εντυπωσιακό με τον ναό να έχει διάφορες στέγες σε διαφορετικά επίπεδα. Αυτό το χαρακτηριστικό δημιουργεί μοναδικές εικόνες.

Στην τοιχοποιία βλέπουμε ενδιαφέροντα διακοσμητικά στοιχεία.

Μέσα διατηρούνται κάποιες τοιχογραφίες στο ιερό και

το χτιστό τέμπλο, οι περισσότερες αρκετά φθαρμένες.

Εντύπωση μου έκανε στο ιερό που έχει ως συνήθως την Πλατυτέρα και στην κορυφή του τον Παντοκράτορα, κάτι που έβλεπα για πρώτη φορά.

Δεν έχει καμπαναριό και η καμπάνα κρέμεται από το κλαρί μιας τεράστιας ελιάς. Τα υπόλοιπα κτίσματα του μοναστηριού κείτονται σε ερείπια

εκτός από την Τράπεζα που έχει μετατραπεί σε εκκλησία αφιερωμένη στον Άγιο Γεώργιο αλλά ήταν κλειστή.

Ξανά πίσω στο δρόμο και στη Γλυκή και περνάμε κάτω από την αψίδα στην αρχή του ανηφορικού δρόμου που οδηγεί στα χωριά του Σουλίου. Ο δρόμος με πάρα πολλές στροφές και φουρκέτες ανεβαίνει αρκετά.

Σε κάποιο σημείο σταματήσαμε να θαυμάσουμε τη θέα από κάτω μας

με τον Αχέροντα και τον κάμπο γύρω του. Ο δρόμος φτάνει στο ψηλότερο σημείο του και από ένα πέρασμα, που έχουν κάνει κόβοντας το βουνό, περνάει στην άλλη μεριά του και αρχίζει να κατηφορίζει πάλι με φουρκέτες. Όλη η διαδρομή είναι εξαιρετικά άγρια και βραχώδης και συνάμα γοητευτική!

Από εκεί και πέρα η διαδρομή μας ήταν μια τεράστια φουρκέτα. Λίγο πριν την καμπή της μια διασταύρωση δεξιά κατηφορίζει μέχρι τους Μύλους του Σουλίου. Ένα όμορφο και ορμητικό ποτάμι, με πεντακάθαρα νερά, κατεβαίνει από τα βουνά για να συναντήσει τον Αχέροντα.

Στη θέση εκείνη υπάρχουν οι εγκαταστάσεις των παλιών νερόμυλων της περιοχής, κάποιες σε καλή κατάσταση αν και δεν λειτουργούν πια. Τα νερά που κάποτε γύριζαν τις μυλόπετρες, σήμερα κατρακυλούν στην πλαγιά, σχηματίζοντας δεκάδες μικρούς καταρράκτες και απαράμιλλης ομορφιάς και δροσιάς εικόνες!!

Δυστυχώς δεν είχαμε σκεφτεί πως ήταν Κυριακή και κάμποσες παρέες είχαν πιάσει κάθε διαθέσιμο και σκιερό πλάτωμα έχοντας στήσει και από μια ψησταριά. Μαζί και κάποιοι ξένοι με τα αυτοκινούμενά τους. Έτσι βγάλαμε φωτογραφίες και αποφασίσαμε να ψάξουμε αλλού για να κάτσουμε να φάμε τα σάντουιτς που είχαμε μαζί. Ξαναβγήκαμε στο δρόμο και λίγο μετά την καμπή της φουρκέτας

και αφού περάσαμε τη μεταλλική γέφυρα στη Ράχη του Δράκου άρχισαν να φαίνονται αρκετές στάνες. Οι περισσότερες στάνες για γελάδια.

Είδαμε αρκετά γελάδια. Κάτι γελάδια μικρόσωμα και αρκετά αδύνατα, προφανώς ράτσα προσαρμοσμένη στο ορεινό και βραχώδες ανάγλυφο. Ίσως κάποια από τις πανάρχαιες εκείνες ράτσες των βουνών μας.

Οι στάνες αυτές είναι ο προπομπός του χωριού Σούλι, που φάνηκε σε λίγο. Συνεχίσαμε χωρίς να σταματήσουμε με σκοπό να το δούμε στο γυρισμό.

Στο βάθος φάνηκαν δυο υψώματα.

Σε αυτό δεξιά είναι ένα εκκλησάκι. Η Αγία Παρασκευή στο Κούγκι. Εκεί που στις 16 Δεκεμβρίου του 1803 ο καλόγερος Σαμουήλ έβαλε φωτιά τινάζοντάς το στο αέρα για να μην πέσουν στα χέρια του στρατού του Αλή Πασά.

Στο ύψωμα αριστερά είναι το Κάστρο του Σουλίου

ή Κάστρο της Κιάφας, που έκτισε ο Αλή Πασάς για να εμποδίσει την επανεγκατάσταση των Σουλιωτών στην περιοχή. (περισσότερες πληροφορίες από τον ιστότοπο ΚΑΣΤΡΟΛΟΓΟΣ εδώ και εδώ αντίστοιχα)

Φτάσαμε στη Σαμονίβα και συνεχίζοντας με τις πολλές φουρκέτες

φτάσαμε στον Άγιο Δονάτο.

Η εκκλησία του προστάτη άγιου της περιοχής χτίστηκε στα 1793 στην άκρη ενός βράχου,

απέναντι από το Κούγκι. Καταστράφηκε από τον Αλή Πασά και αναστηλώθηκε στα 1840.

Από εκεί γυρίσαμε στο Σούλι. Δεν έχει πολλά σπίτια.

Έχει όμως αρκετά ανακαινισμένα με σεβασμό, πέτρινα με κεραμοσκεπές.

Στο κέντρο μια εκκλησία,

δίπλα της το Κοινοτικό κατάστημα με τις προτομές του Μάρκου Μπότσαρη, του Καλόγερου Σαμουήλ και του Φώτου Τζαβέλα

και ένα μνημείο.

Στο γύρω χώρο δεκάδες πέτρινα στόμια πηγαδιών από τα παλιά. Τότε που το νερό ήταν από τον ουρανό και κάθε οικογένεια είχε το δικό της πηγάδι. Όπως μας είπε μια κυρία, εκείνο το νερό δεν είχε άλατα σε αντίθεση με το σημερινό της ύδρευσης που έχει πολλά και ας έρχεται από τις πηγές πάνω στα βουνά. Κάτσαμε τελικά σε ένα ταβερνάκι που μας έφτιαξε πεντανόστιμες ομελέτες και σαλάτες, μας έφερε και δικό τους τυρί και το μεσημεριανό μας ήταν το καλύτερο που θα μπορούσαμε να βρούμε. Όλα αυτά σε συνδυασμό με την παχιά σκιά και το δροσερό, βουνίσιο αεράκι έκανε το μεσημέρι μας να περάσει ανεπανάληπτα ευχάριστα!!

Φάγαμε, δροσιστήκαμε, ξεκουράστηκε ο νους, χόρτασε βουνίσιες εικόνες, μιας Ελλάδας άγριας, δυσπρόσιτης, «γνωστής» αλλά τελικά άγνωστης.

Πήραμε το δρόμο της επιστροφής

και στη Γλυκή κάτσαμε για τον απογευματινό μας καφέ δίπλα στα δροσερά νερά του ποταμού.

 Στο δάσος και το μοναστήρι του

Αυτές τις μέρες η ζέστη είναι έντονη και γι αυτό τα πρωινά και μεσημέρια μένουμε στο κάμπινγκ. Η δροσιά της θάλασσας, η σκιά της πυκνής βλάστησης και ο μεσημεριανός ύπνος είναι οι καλύτεροι τρόποι για να αντιμετωπίσει κανείς τη λάβρα των τελευταίων ημερών του καλοκαιριού.

Το απόγευμα, που η ζέστη υποχωρεί, βγαίνουμε κι εμείς για τις βόλτες μας. Ευτυχώς που οι μέρες είναι ακόμα μεγάλες και έτσι έχουμε κάποιες ώρες μπροστά μας. Έτσι κι αλλιώς το ταξίδι μας τελείωνε και είχαμε δει αρκετά.

Επιλέξαμε κάτι κοντινό για εκείνο το απόγευμα.

Καμιά 10αριά χμ από το κάμπινγκ είναι το Δάσος Λεκατσά, που είναι από τα σημαντικότερα μνημεία της φύσης στην Ελλάδα και μέσα σ’ αυτό το μοναστήρι της Φανερωμένης Λεκατσά, που κτίστηκε αρχικά τον 8ο ή τον 9ο αιώνα στη θέση «Παλαιομονάστηρο».

Η σημερινή μονή της Αγ. Τριάδος Λεκατσά, κτισμένη στους πρόποδες της κορυφής του βουνού, είναι του 18^ου αι και σύμφωνα με την παράδοση οφείλει την ύπαρξή της στην παρουσία του Κοσμά του Αιτωλού. (πηγή Κιβωτός της Ορθοδοξίας)

Φτάσαμε στο δάσος και το μοναστήρι περνώντας από τα χωριά Καστροσυκιά και Μυρσίνη.

Όμορφο μοναστήρι απ΄ έξω και από μέσα.

Έχει ένα λιτό, αλλά πολύ όμορφο καμπαναριό,

όμορφο καθολικό,

που έχει στην εξωτερική πλευρά του ιερού, εντοιχισμένα όμορφα κεραμικά πιάτα

και περιποιημένη αυλή.

Μπήκαμε και ένας μοναχός ανάλαβε να μας κάνει μια μικρή ξενάγηση.

Μέσα στο καθολικό διατηρούνται εξαιρετικές τοιχογραφίες, αν και σε πολλά κομμάτια των τοίχων λείπουν εντελώς ή έχουν μεγάλες φθορές,

ενώ στο ιερό είναι σε πολύ καλύτερη κατάσταση.

Μπήκαμε και στο Αρχονταρίκι, όπου κεραστήκαμε το σχετικό λουκούμι με νερό και βγήκαμε για να συνεχίσουμε.

Διασχίζοντας το δάσος

είδαμε όμορφες εικόνες όπως τα δυο εικονοστάσια, το ένα κοντά στο άλλο.

Ο επόμενος προορισμός μας ήταν το Ζάλογγο.

Στη βάση του βράχου της ηρωικής θυσίας των γυναικών του Σουλίου βρίσκεται άλλο ένα μοναστήρι. Αυτό του Αγίου Δημητρίου, άλλοτε μετόχι της Μονής Ταξιαρχών και από τα μέσα του 18^ου αι. μοναστήρι.

Από πάνω στο βράχο δεσπόζει το μεγαλειώδες μνημείο με τις 6 γυναικείες μορφές, έργο του Γιώργου Ζογγολόπουλου, τα αποκαλυπτήρια του οποίου έγιναν το 1961.

Δεν κάτσαμε πολύ. Το μοναστήρι είχε κλείσει, ο ήλιος τράβαγε προς τη δύση του, βγάλαμε λίγες φωτογραφίες πριν νυχτώσει και συνεχίσαμε.

Περάσαμε από το χωριό Κανάλι για λίγα ψώνια και μέσω Μύτικα, φτάσαμε στην Πρέβεζα, όταν είχε νυχτώσει για τα καλά.

Στο λιμάνι κάτσαμε να φάμε κάτι για βράδυ. Εκεί τελείωσε και η μέρα μας.

Στου Αλή Πασά το κάστρο

Όπως και την προηγούμενη, το πρωινό πέρασε στο κάμπινγκ. Το απόγευμα της τελευταίας μέρας του ταξιδιού μας είπαμε να πάμε βόρεια περίπου 40-50 χμ στην περιοχή της Πάργας.

Μετά την Πάργα είναι το χωριό Ανθούσα και λίγο πιο έξω, στην κορυφή ενός υψώματος είναι το κάστρο, που έκτισε ο Αλή Πασάς το 1814, προκειμένου να πολιορκήσει και να καταλάβει την Πάργα, που τότε ήταν στα χέρια των Γάλλων του Ναπολέοντα. (Πληροφορίες εδώ)

Το αυτοκίνητο φτάνει λίγα μέτρα πριν την είσοδο του κάστρου.

Περνώντας την πύλη

υπάρχει μια μικρή αυλή και από εκεί μέσω μιας ράμπας ανεβαίνεις στον πάνω όροφο,

όπου «χάνεσαι» σε στενούς

και σκοτεινούς διαδρόμους.

Ενδιαφέρον το κάστρο (το είχαμε επισκεφτεί και 9 χρόνια πριν),

αλλά αυτό που είναι «όλα τα λεφτά» είναι η απρόσκοπτη και υπέροχη θέα προς την Πάργα και το Ιόνιο. Άλλωστε γι αυτή τη «θέα» το έκανε ο Αλή, γι άλλο βέβαια λόγο.

Μετά το κάστρο κατεβήκαμε να κάνουμε μια μεγάλη βόλτα στην υπέροχη πόλη της Πάργας,

με τα πανέμορφα βαμμένα σπίτια

και το γραφικότατο νησάκι με το εκκλησάκι της Παναγιάς.

Πάνω από το Λύχνο, εκεί που είχαμε σταματήσει 3 μέρες πριν, κάτσαμε για το αποχαιρετιστήριο δείπνο μας.

Τρεις μέρες πριν την εκπνοή του Αυγούστου, το πρωί φορτώσαμε, πληρώσαμε και φύγαμε για την Αθήνα. Οι φίλοι μας θα συνεχίζανε για μερικές μέρες ακόμα.

Ήταν ένα πολύ όμορφο, ξεκούραστο δεκαήμερο ταξίδι-διακοπές σε μια πολύ ενδιαφέρουσα περιοχή. Μια περιοχή με κάποια μέρη με μεγάλο τουριστικό φορτίο, αλλά και μέρη, εν πολλοίς άγνωστα στους πολλούς. Η βόλτα μας στο Βουθρωτό στην Αλβανία, ήταν το «κερασάκι στην τούρτα», που απογείωσε το ταξίδι. Με λίγα λόγια περάσαμε πολύ όμορφα. Και σε άλλα με υγεία!

θα χαρώ να διαβάσω τα σχόλιά σας