2006, Στη Μακεδονία και….λίγο από Θράκη!

 2006, στο Πήλιο, τη Μακεδονία και … λίγο από Θράκη! Μέρος 2^ο

 (συνέχεια από 2006, Στο αγαπημένο Πήλιο ξανά!)

 25 Ιουλίου-12 Αυγούστου 2006

2. ΑΝΑΤΟΛΙΚΗ ΜΑΚΕΔΟΝΙΑ-ΘΡΑΚΗ

 

Μέρα ταλαιπωρίας

Μετά την πρωινή μας βουτιά και τον τονωτικό καφέ, μαζέψαμε, φορτώσαμε και ξεκινήσαμε. Προορισμός η Καβάλα και οι παραλίες της!

Μερικές ώρες αργότερα φτάναμε στην περιοχή της Καβάλας και αρχίσαμε να ψάχνουμε για κάμπινγκ. Χρόνια κάνω αυτόν τον τρόπο διακοπών και είναι η δεύτερη φορά, που περάσαμε τέτοια ταλαιπωρία μέχρι να βρούμε. Με το οδηγό ανά χείρας ξεκινήσαμε από την περιοχή της Νέας Περάμου. Τα περισσότερα είχαν από καιρό κλείσει με αποτέλεσμα τα λίγα που λειτουργούσαν να είναι γεμάτα μέχρι την είσοδο! Από ολόκληρο τον κόλπο της Καβάλας καταλήξαμε στο Terra Batis λίγο πριν την είσοδο της πόλης. Και λέω καταλήξαμε γιατί το κάμπινγκ ήταν υπέροχο αλλά είχε μια απίστευτη φασαρία. Μιας όμως και δεν βρήκαμε άλλο δεν μπορούσαμε να κάνουμε κι αλλιώς. Έτσι αποφασίσαμε να στήσουμε εκεί, πράγμα που κάναμε. Αφού στήσαμε ρίξαμε μια βουτιά να φύγει η ταλαιπωρία και κάτσαμε στο εστιατόριο για φαΐ. Ο ύπνος εκείνο το βράδυ ήταν βαθύς, παρά τη φασαρία. Το κορμάκι μας χρειαζόταν ξεκούραση και δεν ενοχλήθηκε από τίποτα!

 

Στις δροσιές!

Σηκωθήκαμε ξεκούραστοι, έτοιμοι να ξεκινήσουμε να γνωρίζουμε την περιοχή. Η συνήθεια που έχουμε να κάνουμε μπάνιο συνήθως νωρίς το πρωί και αργά το απόγευμα μας αφήνει πολύ χρόνο για βόλτες και εμπειρίες ταξιδιωτικές!

Ξεκινήσαμε από τη Δράμα. Στην πόλη αυτή της Ανατολικής Μακεδονίας δεν είχαμε ξαναπάει και ήταν μια πολύ ευχάριστη έκπληξη. Αυτό που κάνει εντύπωση είναι το πολύ πράσινο μέσα στην πόλη.

Με σημαντικότερο βέβαια το πάρκο των πηγών της Αγίας Βαρβάρας. Μια μεγάλη περιοχή όπου αναβλύζουν και τρέχουν νερά. Πολλά νερά μέσα σε πυκνό πράσινο. Δεν έχουμε ξαναδεί στην Ελλάδα κάτι τέτοιο πουθενά αλλού. Και σχεδόν δίπλα είναι άλλο ένα πάρκο, το Δημοτικό. Κι εδώ πάρα πολύ και πυκνό πράσινο. Μόνο που εδώ δεν ξεχειλίζει από νερά, αλλά από τέχνη. Παντού γλυπτά, κυρίως σύγχρονα.

Κάναμε πολλές βόλτες μέσα στα πάρκα, κάτσαμε και για καφέ,

πήγαμε να δούμε το σταθμό των τρένων και ξεκινήσαμε για ένα φυσικό αξιοθέατο του νομού της Δράμας.

Λιγότερο από 25χμ δυτικά της Δράμας είναι οι πηγές του ποταμού Αγγίτη στο ομώνυμο χωριό της περιοχής της Προσοτσάνης. Ο ποταμός αυτός είναι ο μεγαλύτερος παραπόταμος του Στρυμόνα και πηγάζει μέσα από ένα τεράστιο σπήλαιο, το σπήλαιο των πηγών του Αγγίτη ή Μααρά. Ο ποταμός κυλά στο δάπεδο του σπηλαίου καθιστώντας το πολύ εντυπωσιακό, αλλά και εξαρτώμενο από τις βροχές για το αν θα είναι προσβάσιμο ή όχι. Στην έξοδο του νερού από το σπήλαιο υπάρχει μια μεγάλη φτερωτή μύλου.

Μετά την επίσκεψη κάτσαμε εκεί κοντά σε ένα εστιατόριο, δίπλα στο νερό και φάγαμε.

 

Στο Παγγαίο

Την άλλη μέρα κάναμε μια βόλτα να δούμε τα χωριά του Παγγαίου: Ελευθερούπολη, Δασικό χωριό Παγγάιου, Δωμάτια, Μουσθένη, Μεσορόπη, και στην παραλία Ορφανίου, όπου κάναμε μπάνιο και φάγαμε για μεσημέρι. Το βράδυ κατεβήκαμε και κάναμε μια πολύ όμορφη βόλτα στην παλιά πόλη της Καβάλας.

 

Στην Καβάλα

Η Τρίτη μέρα στην περιοχή ξεκίνησε με βόλτες στην πόλη της Καβάλας. Και σε αυτή την πόλη ήταν η πρώτη μας επίσκεψη. Η περιοχή παράλληλα με τη θάλασσα και η παλιά πόλη είναι εξαιρετικές. Μου άρεσε πολύ και η πλατεία Καπνεργατών με τις Καπναποθήκες ένα γύρω, κάποιες καλοσυντηρημένες και με αλλαγή χρήσης (π.χ. mall).

Κάναμε κάμποσες βόλτες, έβγαλα πολλές φωτογραφίες (που δυστυχώς όλες διαγράφησαν κατά λάθος) και σε ένα στενάκι κάτσαμε για φαγητό.

Μετά το φαγητό ξεκινήσαμε με το αυτοκίνητο για μια βόλτα στο Δέλτα του Νέστου για να καταλήξουμε στην Κεραμωτή για τον απογευματινό μας καφέ.

Το βράδυ αράξαμε στο κάμπινγκ παρέα με κάποιους Γερμανούς γείτονες, μέχρι αρκετά αργά.

 

Στην Εικοσιφοίνισσα

Περίπου 30χμ δυτικά της Καβάλας, στις βόρειες πλαγιές του Παγγαίου είναι η Νικήσιανη. Εκεί κάναμε την πρώτη μας στάση και έξω από το χωριό κάτσαμε σε μια ταβέρνα, για την οποία είχαμε πολύ καλές πληροφορίες και φάγαμε. Ομολογώ πως φάγαμε πολύ καλά.

Γύρω στα 6χμ πιο δυτικά είναι ένα πολύ όμορφο μοναστήρι σε υπέροχο τοπίο. Η ιστορική Μονή Παναγίας Εικοσιφοινίσσης. Ιδρύθηκε στα μέσα του 5^ου αι και πέρασε πολλά στους επόμενους αιώνες. Το 1943 πυρπολήθηκε και ανασυστάθηκε σαν γυναικεία το 1965. Τότε πήρε και τη μορφή που βλέπουμε σήμερα μετά από εκτεταμένη συντήρηση και ανακατασκευή.

Το βράδυ βγήκαμε στην Καβάλα για βόλτα και για να παραλάβουμε τις κόρες μας που ήρθαν από την Αθήνα με το ΚΤΕΛ.

 

Στα Στενά του Νέστου και την Ξάνθη

Η μέρα είχε εκδρομή στη Θράκη.

Πιο συγκεκριμένα ξεκινήσαμε από τους Τοξότες, όπου πήραμε το τρένο που πάει Αλεξανδρούπολη για να κάνουμε τη διαδρομή που πάει παράλληλα με τον Νέστο στα Στενά του. Καταπληκτική διαδρομή, αλλά το τρένο δεν είναι τουριστικό και έτρεχε με μεγάλη ταχύτητα. Τα Στενά είναι μοναδικό τοπίο και αν πηγαίναμε με ένα πιο αργό τρένο, είναι σίγουρο πως θα το ευχαριστιόμασταν πολύ περισσότερο.

Κατεβήκαμε στη Σταυρούπολη και τρέχοντας για να προλάβουμε ανεβήκαμε στο τρένο που πήγαινε στην αντίθετη κατεύθυνση για να γυρίσουμε στους Τοξότες. Εκεί περπατήσαμε για περίπου 2χμ στο μονοπάτι που πάει δίπλα στις γραμμές και πάνω από το ποτάμι στην αρχή των Στενών. Μοναδική εμπειρία.

Πήραμε το αυτοκίνητο και μετά από περίπου 15χμ φτάσαμε στην Ξάνθη. Το αφήσαμε όσο πιο κοντά στην παλιά πόλη γινόταν και ξεκινήσαμε να γνωρίσουμε και αυτή την πόλη, που και εκεί ερχόμασταν για πρώτη φορά. Τι όμορφη που είναι! Έχουν συντηρήσει υποδειγματικά τα παλιά αρχοντικά και έχουν πλακοστρώσει τους δρόμους, έχοντας πεζοδρομήσει και κάποιους. Είχε αρχίσει να βραδιάζει και κάπου κάτσαμε για πεντανόστιμο λαχματζούν.

Ήταν προχωρημένο βράδυ σαν γυρίσαμε για ύπνο.

 

Στον Καθεδρικό των σπηλαίων

Και η μέρα αυτή είχε σπήλαια. Ξεκινήσαμε από ένα από τα σημαντικότερα και ομορφότερα σπήλαια του τόπου μας και όχι μόνο. Το Σπήλαιο Αλιστράτης Σερρών

Αντιγράφω από την Wikipedia:

Το σπήλαιο Αλιστράτης είναι επισκέψιμο σπήλαιο της Κεντρικής Μακεδονίας και απέχει 6 χιλιόμετρα από το ομώνυμο χωριό. Έχει μήκος περίπου 3 χιλιόμετρα, από τα οποία το 1 χιλιόμετρο είναι επισκέψιμο.

Ο διάκοσμός του περιλαμβάνει, εκτός από μεγάλους σταλακτίτες και σταλαγμίτες σε διάφορους χρωματισμούς και τους σπάνιους εκκεντρίτες. Οι εκκεντρίτες ή ελικτίτες είναι σπάνιοι σχηματισμοί που δημιουργούνται «αψηφώντας» τους νόμους της βαρύτητας και ακολουθώντας ακανόνιστες πορείες. Κύριο χαρακτηριστικό του εν λόγω σπηλαίου είναι η μεγάλη ποικιλία εκκεντριτών. […]Το σπήλαιο ανήκει στο δίκτυο σπηλαίων του φαραγγιού του ποταμού Αγγίτη μαζί με άλλα τέσσερα γνωστά σπήλαια, όπως το Σπήλαιο Αγγίτη Δράμας.[…]

και από την ιστοσελίδα του σπηλαίου:

Στην είσοδο του σπηλαίου συναντούμε μια πολύ ωραία αίθουσα ύψους 8 μ., που είναι ο προθάλαμος αυτού. Από τον προθάλαμο ξεκινούν διάφορες στοές με μεγάλο ύψος και πλουσιότατο διάκοσμο από σταλακτίτες και σταλαγμίτες.

Οι κύριοι κλάδοι του σπηλαίου αναπτύσσονται δεξιά και αριστερά της εισόδου και αρχίζουν από ένα μεγάλο θάλαμο, το θάλαμο υποδοχής που έχει διαστάσεις 60 μ. πλάτος, 100 μ. μήκος και 20 – 30 μ. ύψος.

Στο θάλαμο αυτό η φύση θέλησε να δείξει τη μεγαλύτερη δύναμή της σε δημιουργία στολισμών στον ελλαδικό χώρο ή ακόμη τον ευρωπαϊκό.

Όσο ο επισκέπτης προχωρεί, τόσο ο διάκοσμος γίνεται πλουσιότερος σε κατάλευκους σταλακτίτες σε μορφή παραπετάσματος. Ακολουθούν άλλοι θάλαμοι (αίθουσες) ύψους 8 ή 10 μ.

Λόγω των τεραστίων αυτών θαλάμων, που θυμίζουν τους τεράστιους καθεδρικούς της Καθολικής εκκλησίας, αναφέρεται και σαν ο «Καθεδρικός των σπηλαίων».

Ήταν μια εξαιρετική επίσκεψη.

Στη συνέχεια πήγαμε και πάλι στο Σπήλαιο Μααρά για να το επισκεφτούν τα κορίτσια και εμείς κάτσαμε να τις περιμένουμε στην ταβέρνα εκεί κοντά.

Εδώ να πω πως και τα δύο σπήλαια είναι προσβάσιμα σε αναπηρικό καροτσάκι, κάτι που δεν έχω δει σε κανένα άλλο μέχρι τώρα.

Από εκεί γυρίσαμε στη Δράμα και κάπου εκεί δίπλα στα τρεχούμενα νερά κάτσαμε για φαγητό.

 

Η τελευταία μέρα στην περιοχή πέρασε με μπάνιο και άραγμα στο κάμπινγκ και μόνο το βράδυ βγήκαμε στην Καβάλα για βόλτα στην παλιά πόλη, την περιοχή γύρω από το κάστρο και για το τελευταίο δείπνο στην περιοχή. 

 

3. ΘΑΣΟΣ

 

Το πρωί μαζέψαμε, και ξεκινήσαμε. Φτάσαμε στην Κεραμωτή και μπήκαμε στο πλοίο για τη Θάσο, όπου σκοπεύαμε να περάσουμε τις επόμενες 5 μέρες. Αφού φτάσαμε στο νησί πήραμε το δυτικό δρόμο του νησιού που πηγαίνει προς τα νότια και φτάσαμε στο νότο στο Πευκάρι. Εκεί έξω από το χωριό, σε μια υπέροχη παραλία και θάλασσα είναι το ομώνυμο κάμπινγκ. Στήσαμε κατεβήκαμε για μπάνιο στη θάλασσα και κάτσαμε μέσα για φαγητό και άραγμα όλη την υπόλοιπη μέρα.

 

Η επόμενη μέρα στο νησί, μετά το πρωινό μπάνιο, είχε βόλτα σε κοντινά χωριά όπως οι Μαριές, η Σκάλα Μαριών και τα Λιμενάρια και μετά ανεβήκαμε να δούμε το υπέροχο παραδοσιακό χωριό Θεολόγος, ορεινό χωριό στα 240μ υψόμετρο.

Στην περιοχή του χωριού αναφέρεται τον 13^ο αι μοναστήρι του Αγ. Ιωάννη του Θεολόγου, από το οποίο πρέπει να πήρε και το όνομά του το χωριό, που φαίνεται να αναπτύχθηκε μετά τον 15^ο αι.

Έχει πολλά σπίτια σε παραδοσιακή Μακεδονίτικη αρχιτεκτονική, εκκλησίες και αρκετό πράσινο. Φημίζεται για τα προϊόντα του, όπως τα γλυκά του κουταλιού.

Μετά τις βόλτες μας μέσα στο χωριό κάτσαμε για καφέ και γλυκάκι, που ήταν πραγματικά πολύ καλό.

 

Την άλλη μέρα την αφιερώσαμε στο γύρο του νησιού. Υπάρχει ένας δρόμος, που σε γενικές γραμμές ακολουθεί παράλληλη πορεία με την ακτογραμμή και κοντά σ’ αυτή και φέρνει βόλτα όλο το νησί. Αυτή τη διαδρομή κάναμε εκείνη τη μέρα.

Ξεκινώντας προς τα δυτικά και βόρεια φτάσαμε στη βόρεια πλευρά, στην πρωτεύουσα του νησιού, τον Λιμένα. Παραθαλάσσια κωμόπολη, έδρα της διοίκησης και των άλλων υπηρεσιών του νησιού και γραφικό λιμάνι.

Δίπλα στο λιμάνι βρίσκεται ο αρχαιολογικός χώρος της Αγοράς της Αρχαίας Θάσου. Το αρχαιότερο εύρημα της ανάγεται στον 6^ο αι. π.Χ. Καταστράφηκε από τους Ερούλους τον 3^ο μ.Χ. αι. Δίπλα στην Αγορά είναι το Αρχαιολογικό Μουσείο.

Σπουδαιότερο και εντυπωσιακότερο έκθεμά του είναι ο πανύψηλος (ύψος 3,5μ!!) Κούρος με το κριάρι του 600 π.Χ. Φυσικά υπάρχουν πολλά ακόμα εκθέματα, που δείχνουν τη σπουδαία ιστορία του νησιού.

Προϊστορικά, εποχής χαλκού,

εποχής σιδήρου, αρχαϊκά, κλασσικά κλπ. (Πληροφορίες εδώ για: την Αγορά αρχαίας Θάσου και το Αρχαιολογικό Μουσείο Θάσου.)

Κάπου στο λιμάνι κάτσαμε να φάμε για μεσημέρι και να πιούμε τον καφέ μας.

Νωρίς το απόγευμα σηκωθήκαμε να συνεχίσουμε τον γύρο. Αυτή τη φορά πάμε προς το νότο από την ανατολική πλευρά του νησιού. Ποταμιά, Χρυσή Ακτή, Κοίνηρα και φτάσαμε στα νότια, στο μοναστήρι του Αρχαγγέλου Μιχαήλ. Το μοναστήρι αυτό είναι το μεγαλύτερο και σημαντικότερο του νησιού. «Αιωρείται» στην άκρη του γκρεμού με απρόσκοπτη θέα στο Αιγαίο. Σήμερα είναι γυναικεία.

Μετά την επίσκεψή μας, περάσαμε από την Αστρίδα για να καταλήξουμε, βραδάκι πια, στον Ποτό. Πολύ τουριστικό με πάρα πολύ κόσμο. Ένας χαμός. Κάτσαμε για πίτσα και γυρίσαμε για ύπνο όταν είχε βραδιάσει για τα καλά.

 

Το Σάββατο το περάσαμε μέσα μέχρι το απόγευμα. Ξεκινήσαμε και πάλι για τον Λιμένα με σκοπό πολιτιστικό.

Στη ανατολική άκρη του παλιού λιμανιού είναι ένα πολύ όμορφο πέτρινο κτίριο του 19^ου αι., το «Καλογερικό». Παλιό μοναστηριακό μετόχι, εξ’ ου και το όνομα, ανήκει σήμερα στο Δήμο και χρησιμοποιείται για εκθέσεις και εκδηλώσεις. Εκεί πήγαμε να δούμε μια ενδιαφέρουσα έκθεση ζωγραφικής, όσο να περάσει η ώρα για να ανέβουμε στο Αρχαίο Θέατρο, που βρίσκεται πάνω από εκείνη την πλευρά του λιμανιού, με ανεπανάληπτη θέα προς την πόλη και τη θάλασσα. Εκείνο το βράδυ ο Πέτρος Φιλιππίδης με το θίασό του θα έπαιζε τη ΦΑΙΔΡΑ του Μποστ. Υπέροχη παράσταση σε ένα μοναδικό χώρο. Το πόσο το ευχαριστηθήκαμε δε λέγεται. Από τις καλύτερες στιγμές του ταξιδιού μας.

 

Την Κυριακή, τελευταία μέρα στη Θάσο, κάναμε ένα μικρό μέρος στα δυτικά του νησιού. Λιμενάρια, Σκάλα Καλλιράχης,

Μεγάλος & Μικρός Πρίνος, με τα όμορφα σπίτια και το πολύ πράσινο, όπου κάτσαμε να φάμε και μετά Σωτήρας και Τρυπητή για τον απογευματινό μας καφέ.

 

Όμορφο νησί η Θάσος με πολύ πράσινο, παρά τις επαναλαμβανόμενες φωτιές, ιστορία και πάνω απ’ όλα καταπληκτικές θάλασσες και παραλίες. Περάσαμε πολύ όμορφα (αν και τα κορίτσια το βρήκαν υποτονικό και βαρετό). 

 

4. ΧΑΛΚΙΔΙΚΗ

 

Το βράδυ άρχισε να βρέχει και το πρωινό της Δευτέρας ήταν μουντό και μουσκεμένο. Με ψιλόβροχο μαζέψαμε και αναχωρήσαμε για το τελευταίο μέρος του ταξιδιού μας.

Περάσαμε στην Κεραμωτή και πήραμε το δρόμο προς τα ανατολικά. Στη δυτική άκρη του Στρυμονικού στρίψαμε αριστερά και διασχίζοντας τη Χαλκιδική διαγώνια, πήραμε να κατηφορίζουμε την ανατολική ακτή της Κασσάνδρας, της δυτικής χερσονήσου. Φτάσαμε στην Κρυοπηγή και βρήκαμε το ομώνυμο κάμπινγκ. Έχει αρκετό πράσινο αλλά δύσκολη πρόσβαση στη θάλασσα. Μιας και είχε σουρουπώσει στήσαμε με σκοπό να εκτιμήσουμε την επομένη την κατάσταση και να δούμε τι θα κάναμε.

Το πρωί μαζέψαμε και κινήσαμε προς τα βόρεια της χερσονήσου. Στην περιοχή της Ποτίδαιας, στον Άγιο Μάμμα βρήκαμε ένα άλλο, με σκιές, καλή παραλία (αν και όχι τόσο καθαρή θάλασσα) και πολύ κόσμο.

Είχαμε κουραστεί να ψάχνουμε και αποφασίσουμε να κάτσουμε εκεί. Δεν το μετανιώσαμε και περάσαμε τα επόμενα τέσσερα βράδια καλά.

Εκείνο το απογευματάκι κάναμε μια βόλτα στα γύρω

όπως τη διώρυγα.

Η διάνοιξη της διώρυγας της Ποτίδαιας, σύμφωνα με κάποιες πηγές ανοίχτηκε από τον Κάσσανδρο το 315 π.Χ., όταν στη θέση της αρχαίας Ποτίδαιας έχτισε την Κασσάνδρεια, για να διευκολύνει τη ναυσιπλοΐα μεταξύ του Θερμαϊκού κόλπου και του Τορωναίου και συγχρόνως να οχυρώσει την πόλη του.

Το τοπίο είναι όμορφο και στο σούρουπο οι εικόνες ήταν ακόμα ομορφότερες.

 

Πέντε μόνο χμ βορειοδυτικά του κάμπινγκ είναι τα Νέα Μουδανιά. Με σχεδόν 10.000 κατοίκους είναι σήμερα ο μεγαλύτερος οικισμός της Χαλκιδικής.

Είναι προσφυγικός και δημιουργήθηκε το 1922 από πρόσφυγες από τα Μουδανιά της Προποντίδας. Σήμερα οι κύριες ασχολίες των κατοίκων είναι ο τουρισμός και η Αλιεία.

Κάναμε τη βόλτα μας στην παραλία και πήγαμε να επισκεφτούμε τα δύο μουσεία της.

Το Μουσείο Αλιευτικών Σκαφών και Εργαλείων, που εγκαινιάστηκε τον Μάρτιο του 2002

και δείχνει τη σημασία της αλιείας για την περιοχή

και το Λαογραφικό Μουσείο.

Κάτσαμε σε ένα μεζεδοπωλείο να γευτούμε μερικούς τοπικούς μεζέδες και σηκωθήκαμε για να συνεχίσουμε τη βόλτα μας στο εσωτερικό του νομού. Περάσαμε από τον Πολύγυρο, την πρωτεύουσα του, τον Ταξιάρχη και πήραμε να ανεβαίνουμε στην καταπληκτική ορεινή διάβαση του Χολομώντα.

Εκεί κάπου στα 1100 μ υψόμετρο, απέναντι από το ξωκλήσι του Προφήτη Ηλία, είναι μια ταβέρνα. Εκεί ξανακάτσαμε, 13 χρόνια μετά, να φάμε και να θυμηθούμε γεύσεις και εικόνες. 

Μετά το φαγητό κατεβήκαμε στην Αρναία, αυτή την πανέμορφη κωμόπολη.

Τα πέτρινα κτίρια

και η μακεδονίτικη αρχιτεκτονική είναι αυτό που χαρακτηρίζει την εικόνα αυτής της πόλης. Εκεί κάτσαμε να πιούμε τον απογευματινό μας καφέ.

Επόμενος προορισμός μας τα παραθαλάσσια Πυργαδίκια. Είναι κι αυτός προσφυγικός οικισμός, στο μυχό του κόλπου του Αγίου Όρους. Κάναμε μια μικρή βόλτα και πήραμε το δρόμο του γυρισμού.

 

Το πρωί που σηκωθήκαμε ψιλοέβρεχε. Γρήγορα όμως σταμάτησε και βγήκε ο ήλιος με πολύ ζέστη. Ήταν όμως η προτελευταία μέρα των διακοπών μας και είχαμε κανονίσει επίσκεψη στην Αρχαία Όλυνθο.

[…]Η Όλυνθος ήταν κτισμένη επάνω σε έναν διπλό λόφο, στο νότιο τμήμα του οποίου εντοπίζονται κατάλοιπα από τη νεότερη νεολιθική εποχή (3000 - 2500 π.Χ.). Το προελληνικό της όνομα σημαίνει αγριοσυκιά και κατά την παράδοση Κτίστης-Ήρωάς της ήταν ο Όλυνθος, γιος του Ηρακλή και της vύφης Βόλβης ή του θρακικού θεού Στρυμόνα.

Σύμφωνα με τον Ηρόδοτο, η πόλη κτίστηκε από τους Βοττιαίους, οι οποίοι μετά την εκδίωξή τους από τους Μακεδόνες, μετοίκησαν στη Χαλκιδική. Ο συγκεκριμένος οικισμός καταστράφηκε το 479 π.Χ. από τους Πέρσες, όταν επέστρεφαν στην Ασία μετά την ήττα τους στις Πλαταιές, και παραδόθηκε στους Χαλκιδείς.

Η περίοδος ακμής της ανάγεται στους κλασικούς χρόνους. […] (περισσότερες πληροφορίες εδώ)

Φτάσαμε, αφήσαμε το αυτοκίνητο και μπήκαμε.

Είναι εντυπωσιακό πόσο καλή ρυμοτομία είχε.

Σε διάφορα σημεία σώζονται ψηφιδωτά δάπεδα

όπως και διάφοροι αποθηκευτικοί χώροι.

Περπατήσαμε ανάμεσα στα ερείπια και βγήκαμε. Εν τω μεταξύ όταν ερχόμασταν το αυτοκίνητο μου έκανε νούμερα. Γυρίσαμε στο κάμπινγκ και άφησα τους υπόλοιπους και έφυγα για το συνεργείο. Εκεί βγάλαμε άκρη στο πρόβλημα και αφού το λύσανε, γύρισα για λίγη ξεκούραση.

Απογευματάκι και ξεκινήσαμε προς τα νότια. Προορισμός μας η Νέα Φώκαια.

Άλλος ένας προσφυγικός οικισμός, με πρόσφυγες από τη Φώκαια, που είναι κοντά στη Σμύρνη.

Χτίστηκε στο χώρο που υπήρχαν μοναστηριακά μετόχια.

Μάλιστα στο χώρο του μετοχιού του Αγίου Παύλου υπάρχει πύργος, που πιθανολογείται πως υπάρχει από το 1407 και διατηρείται μέχρι τις επάλξεις.

Δίπλα του είναι το εκκλησάκι των Αγίων Αποστόλων, όμορφη πέτρινη εκκλησία,

που εξωτερικά στο ιερό φέρει μετάλλιο και σταυρό.

Διατηρούνται και κάποια κτίρια του μετοχιού σε όχι και τόσο καλή κατάσταση.

Κάτω από τον πύργο κάτσαμε και απολαμβάναμε τις εικόνες της θάλασσας και του οικισμού.

Φεύγοντας διασχίσαμε τη χερσόνησο κάθετα μέχρι τα δυτικά, για να δούμε τη Σάνη. Άλλη μια μικρή βόλτα κι εδώ και επιστρέψαμε.

 

Την τελευταία μέρα του ταξιδιού μας, οι φίλοι μας και η κόρη μας πήγανε μέχρι τη Θεσσαλονίκη. Έτσι εγώ με τη Σοφία μετά το μπάνιο και το πρωινό ξεκινήσαμε να κάνουμε κάποιες άγνωστες σε μας διαδρομές στο εσωτερικό του νομού.

Πρώτη στάση το χωριό Βάβδος. Κάτσαμε για ένα καφέ μέσα στις πρασινάδες και πήγαμε να δούμε δίπλα την πέτρινη εκκλησία.

Ο Ναός της Κοίμησης με το ξεχωριστό καμπαναριό

και το ξυλόστεγο χαγιάτι.

Συνεχίσαμε μέχρι τη Γαλάτιστα και μεσημέρι φτάσαμε στον Άγ. Πρόδρομο. Το χωριό είναι γνωστό για τις ψησταριές και τα σουβλάκια του. Κάτσαμε να φάμε, αλλά ομολογώ πως δεν ενθουσιάστηκα. Περάσαμε από το Παλιόκαστρο και φτάσαμε στον Πολύγυρο.

Η πρωτεύουσα της Χαλκιδικής με πληθυσμό λίγο πάνω από 5000, ίσως είναι η μικρότερη πρωτεύουσα νομού της χώρας.

Έχει όμορφα, πέτρινα κτίρια,

όπως το Δημαρχείο. Στο πάρκο «έξι Βρύσες» κάτσαμε για καφέ στη δροσιά. Από ορεινούς δρόμους κατεβήκαμε στο επίνειο του Πολύγυρου, τις Καλύβες στο μυχό του Τορωναίου Κόλπου και από εκεί λίγο αργότερα φτάσαμε στο κάμπινγκ.

Εκεί τελείωσε το ταξίδι μας στο Πήλιο και τη Μακεδονία. Ξαναείδαμε αγαπημένα μέρη και γνωρίσαμε πολλά καινούρια. Ένα υπέροχο ταξίδι που κράτησε περίπου 3,5 εβδομάδες και μας γέμισε με πολλές εικόνες και εμπειρίες.

 

Το πρωί του Σαββάτου μαζέψαμε, φορτώσαμε, αποχαιρετήσαμε τους φίλους μας και φύγαμε. Το βραδάκι φτάσαμε στο σπίτι μας. Κουρασμένοι αλλά γεμάτοι. Καλά να είμαστε να ταξιδεύουμε, άσχετο που και πως!

(σημείωση: σε εκείνο το ταξίδι είχα την πρώτη μου ψηφιακή μηχανή μόλις κάτι μήνες και δεν την είχα δουλέψει ιδιαίτερα. Στραβάδι λοιπόν στη ψηφιακή φωτογραφία έκανα πολλά λάθη, με μεγαλύτερο το σβήσιμο μιας κάρτας, που είχε τις φωτογραφίες της τελευταίας μέρας στο Πήλιο και του μεγαλύτερου μέρους από το υπόλοιπο ταξίδι. Η ανασφάλεια μου όμως, με έκανε να έχω μια παλιά μικρή μηχανή με φιλμ, που τράβαγα που και που. Έτσι εκείνες οι "σελίδες του παλιού ταξιδιωτικού μου ημερολόγιου" είναι πολύ φτωχές σε φωτογραφίες)

 

θα χαρώ να διαβάσω τα σχόλια σας