Στο δρόμο για τη Λισαβόνα!

 Στη γη των μεγάλων θαλασσοπόρων!

Ταξίδι στην Πορτογαλία 2018. Μέρος 8^ο.

(Συνέχεια από Τα μοναστήρια της Νίκης και των Ναϊτών και το παλιό Πανεπιστήμιο!)

 

29 Απριλίου 2018

 

Την επομένη το πρωί, πληρώσαμε, φορτώσαμε και ξεκινήσαμε για το επόμενο κομμάτι του ταξιδιού μας προς τα νότια, με τελικό προορισμό την πρωτεύουσα της χώρας, τη μοναδική Λισαβόνα. Αλλά μέχρις εκεί είχαμε στάσεις να κάνουμε, είχαμε ενδιαφέροντα να δούμε.

 

Η Ναζαρέ των κυμάτων

Γύρω στα 110χμ νοτιοδυτικά, στην ακτή του Ατλαντικού είναι η μικρή πόλη Ναζαρέ (Nazaré), παλιό ψαράδικο χωριό, που συνεχίζει αυτή την παράδοση

σε συνδυασμό με τον τουρισμό και την έλξη των μεγαλύτερων σέρφερ του πλανήτη, μιας και θεωρείται πως τα κύματα που σχηματίζονται εκεί είναι ίσως τα μεγαλύτερα για σέρφινγκ στον κόσμο, μεγάλη πρόκληση για τους απανταχού πρωταθλητές του εντυπωσιακού αυτού αθλήματος. Όταν δεν έχει κύματα, η απέραντη παραλία της προσφέρεται στους τουρίστες από όλο τον κόσμο που έρχονται να την απολαύσουν.

Εκεί ήταν και η πρώτη στάση της ημέρας,

Αφήσαμε το αυτοκίνητο σχετικά κοντά στην ακτή και μέσα από τα στενάκια βγήκαμε στην παραλία.

Τεράστια η παραλία με κάθετα βράχια στα δεξιά

που καταλήγουν σε ένα απότομο ακρωτήρι, πάνω στο οποίο είναι ένας φάρος.

Πάνω στα βράχια αυτά είναι η πάνω μεριά της πόλης, ο παλιός οικισμός Σίτιου (Sítio). Η παραλιακή περιοχή ενώνεται με το Σίτιου με τελεφερίκ.

Στην παραλία βλέπει κανείς τις παραδοσιακές πολύχρωμες βάρκες,

μια πολύ όμορφη εικόνα.

Μια άλλη παράδοση που κρατούν μέχρι σήμερα είναι

η αποξήρανση ψαριών

και θαλασσινών σε μεγάλα τελάρα και η πώλησή τους επί τόπου

από τις γυναίκες του τόπου.

Αυτό ήταν και τα πολλά κιόσκια που βλέπαμε από μακριά. Πήγαμε όμως κοντά και γνωρίσαμε εκ του σύνεγγυς αυτή τη δραστηριότητα.

Κάτσαμε να πιούμε τον πρώτο καφέ της ημέρας και πήραμε το αυτοκίνητο για να συνεχίσουμε.

Η μεγάλη εκκλησία

Κάτι παραπάνω από 10χμ ανατολικά φτάσαμε στην πόλη Alcobaça, στην οποία βρίσκεται το ομώνυμο μοναστήρι (Mosteiro de Santa Maria de Alcobaça), που από το 1989 περιλαμβάνεται στη λίστα της παγκόσμιας πολιτιστικής κληρονομιάς της UNESCO. Ιδρύθηκε το 1153, συνδέεται με την άφιξη των Κιστερκιανών μοναχών στους οποίους ανήκε, με τη γέννηση του Πορτογαλικού έθνους και η εκκλησία του ήταν η πραγματοποίηση του Αλφόνσου Ερρίκου μετά τη νίκη του επί των Μαυριτανών. Άρχισε να χτίζεται το 1178, ολοκληρώθηκε το 1223 και θεωρείται η μεγαλύτερη γοτθική εκκλησία της χώρας, ενώ είναι το δεύτερο πάνθεον, μιας και έχουν ταφεί σε αυτήν αρκετοί εστεμμένοι με πιο γνωστούς και διάσημους τον βασιλιά Πέτρο Α΄ και την αγαπημένη του Ινές ντε Κάστρο (Inês de Castro), που δολοφονήθηκε από τον πατέρα του Πέτρου.

Φτάσαμε και αφήσαμε το αυτοκίνητο σε ένα πάρκινγκ κοντά στο μοναστήρι.

Ξεκινήσαμε να πάμε προς αυτό, βλέποντας στα δεξιά μας το εντυπωσιακό Palacete Rino του τέλους του 19^ου αι, σήμερα κέντρο παιδικής μέριμνας.

Βρίσκεται στην αριστερή όχθη του ποταμού που διαρρέει την πόλη.

Αμέσως μετά τον κυκλικό κόμβο είναι ένα γλυπτό μέσα σε προθήκη, με τίτλο «Αγνή Αγάπη» (Puro Amor). Αφιερωμένο στους δύο διάσημους εραστές, έχει δύο μορφές πάνω σε δύο καρδιές, που έχουν ενωθεί σε ένα σύνολο και είναι έργο των Márcia Brilha και Marta Frutuoso. Απέναντι είναι η βορειοανατολική γωνία του μοναστικού συγκροτήματος.

Κατεβήκαμε τη μικρή κατηφόρα και πήραμε να περπατάμε δίπλα στη βόρεια πλευρά του.

Απέναντι είναι μια σειρά κτιρίων που κάποιες στοές δημιουργούν περάσματα με την άλλη μεριά της πόλης.

Μια αρκετά εντυπωσιακή πύλη του μοναστηριού είναι αυτή που οδηγεί στο υπνωτήριο και την αίθουσα των μοναχών και από εκεί στο συνοδικό.

Δίπλα της είναι μια όμορφη βρύση.

Στρίψαμε αριστερά και βγήκαμε στη μεγάλη τριγωνική πλατεία που βρίσκεται μπροστά από την κεντρική πύλη του ναού και του μοναστηριού, που βρίσκεται στη δυτική πλευρά του συγκροτήματος.

Όταν φτάσαμε είδαμε πως στο χώρο της πλατείας είχε ένα υπαίθριο παζάρι παλιών αντικειμένων.

Η κεντρική πύλη είναι μεγάλη και εντυπωσιακή

με το κάτω μέρος να ακολουθεί την τυπική μορφή των γοτθικών ναών.

Μπήκαμε στο κεντρικό κλίτος του ναού και διαπιστώσαμε τη λιτότητά του, μιας και δεν έχει καθόλου διακοσμητικά στοιχεία

παρά μόνο κάποια λατρευτικά αγάλματα εδώ κι εκεί.

Πάνω από την πύλη ο ρόδακας σπάει κάπως τη μονοτονία της λιτότητας. Ο ναός έχει σχήμα σταυρού. Στις δύο κεραίες του

είναι αντικριστά οι τάφοι των δύο εραστών.

Σαν για να κάνουν αντίθεση με τον ναό είναι και οι δύο περίτεχνα στολισμένοι

με την ξαπλωμένη μορφή του νεκρού,

με αγγέλους γύρω του. Στα πλάγια των σαρκοφάγων έχει διάφορες μορφές

ενώ σε αυτή του Πέτρου βλέπουμε τον κύκλο της ζωής

και σε αυτόν της Ινές τη Σταύρωση.

Στον ίδιο χώρο είναι ένα κεραμικό άγαλμα της Παναγίας βρεφοκρατούσας, τμήμα της Αγίας Τράπεζας του 17^ου-18^ου αι., που δεν υπάρχει πια.

Πολύ εντυπωσιακή είναι και η κεραμική σύνθεση με το θάνατο του Αγ. Βερνάρδου, του τέλους του 17^ου αι.

Σε ένα χώρο δίπλα στη νότια κεραία του ναού βρίσκεται το βασιλικό πάνθεον με τάφους εστεμμένων.

Πίσω από την Αγία Τράπεζα είναι δύο εντυπωσιακές μανουελίνο πόρτες, που οδηγούν σε διπλανούς χώρους (π.χ.Διακονικό).

Βόρεια της εκκλησίας βγήκαμε στο περιστύλιο του παρεκκλησίου της Σιωπής.

Από εκεί μπήκαμε στην αίθουσα των Βασιλέων (sala dos reis). Μικρή σχετικά αίθουσα αλλά πολύ εντυπωσιακή.

Στη βάση των τοίχων γύρω-γύρω έχει εξαιρετικής ποιότητας παραστάσεις με πλακάκια (azulejos),

ενώ στους τοίχους είναι τοποθετημένα αγάλματα των Πορτογάλων βασιλιάδων.

Βγήκαμε ξανά στο περιστύλιο και από εκεί μπήκαμε στην τραπεζαρία της μονής.

Γύρω έχει αγάλματα και γλυπτά

και έναν άμβωνα, η εικόνα του οποίου αποτελεί σήμα κατατεθέν της μονής.

Δίπλα είναι η κουζίνα

με την τεράστια καμινάδα.

Συνεχίσαμε στο Συνοδικό, την αίθουσα στην οποία οι μοναχοί μαζεύονταν και συζητούσαν όλα τα ζητήματα της μονής.

Μπαίνοντας μια ταφόπλακα του 17^ου αι είναι στο έδαφος,

ενώ ένα γύρω είναι γεμάτο αγάλματα επισκόπων και άλλων προσώπων που σχετίζονται με την εκκλησία.

Τελειώσαμε με την αίθουσα των μοναχών

και το υπνωτήριο, που μοιάζουν μεταξύ τους πολύ.

Κάπου εκεί τελείωσε η επίσκεψή μας στο πολύ ενδιαφέρον μοναστήρι.

Συνεχίζουμε προς τα νότια.

 

Γραφικότητα μέσα στα τείχη

Περίπου 40χμ από την Alcobaça και 85χμ πριν φτάσουμε στη Λισαβόνα είναι ναι πολύ γραφική μικρή πόλη. Η πόλη αυτή τον 13^ο αι ήταν σπουδαίο λιμάνι αλλά οι προσχώσεις είχαν σαν αποτέλεσμα να χάσει τη σημασία της και να μετατραπεί σε μια όμορφη πόλη μακριά από τη θάλασσα.  Καλώς ήρθαμε στο Obidos.

Φτάνοντας βλέπει κανείς την πόλη μέσα σε τείχη στις πλαγιές του λόφου με το κάστρο στην κορυφή,

ενώ τον καλωσορίζει το καλοδιατηρημένο υδραγωγείο με τις καμάρες του. Στην πόλη δεν κυκλοφορούν αυτοκίνητα και έτσι αφήσαμε το αυτοκίνητο έξω από τα τείχη και ξεκινήσαμε να τη γνωρίσουμε.

Πήραμε το δρόμο που πάει στην κεντρική είσοδο της πόλης,

την Porta da Vila.

Δίπλα στην πύλη, ντόπιοι, κυρίως ηλικιωμένοι, κάθονται και κουβεντιάζουν. Μια εικόνα που μου θυμίζει πολύ εικόνες από τα δικά μας χωριά.

Στο εσωτερικό της πύλης υπάρχουν συνθέσεις με πλακάκια azulejos του 18^ου αι.

Οι νότες από το ακορντεόν ενός μουσικού γέμιζε το χώρο, όταν περάσαμε στο εσωτερικό της πόλης.

Πήραμε την R. Direita απολαμβάνοντας εικόνες υπέροχες.

Τα σπίτια ασβεστωμένα με κόκκινα κεραμίδια, πινελιές χρώματος και διακοσμητικά στοιχεία, εδώ κι εκεί, εικόνες τόσο οικίες στην Ιβηρική.

Δεξιά και αριστερά σοκάκια και σκάλες, που οδηγούν σε άλλες γειτονιές, σε πλατείες με εκκλησίες,

όπως του Αγίου Πέτρου (Igreja de São Pedro)

ή αυτή με την εκκλησία της Santa Maria

και την εντυπωσιακή μεσαιωνική στήλη.

Η πόλη έχει πολύ τουρισμό και αυτό έχει σαν αποτέλεσμα παντού εστιατόρια, καφέ

και μαγαζιά τουριστικών ειδών.

Συνεχίσαμε να ανηφορίζουμε προς το κάστρο (Castelo de Óbidos).

Φτάσαμε στην εκκλησία του São Tiago,

περάσαμε μια πύλη δίπλα της

και βγήκαμε σε ένα πλάτωμα, όπου ήταν η μεσαιωνική αγορά της πόλης (Mercado Medieval de Óbidos). Σήμερα σε αυτό το χώρο γίνονται διάφορες εκδηλώσεις και έχει διάφορα κιόσκια, όπου πουλάνε την πραμάτεια τους μικροπωλητές.

Αυτό όμως που κυριαρχεί είναι ο επιβλητικός όγκος του κάστρου με τους πύργους του.

Πήραμε το δρόμο της επιστροφής.

Ιππήλατες άμαξες κουβαλάνε τουρίστες,

μαγαζιά πουλάνε τα καλούδια τους και εμείς κάτσαμε κάπου να τσιμπήσουμε κάτι.

Όταν ανεβαίναμε είχαμε δει σε αρκετά μαγαζιά να πουλάνε στο πόδι ένα τοπικό λικέρ, το Ginja de Óbidos,

σερβιρισμένο σε μια μικρή κούπα από σοκολάτα (!!!!!). Πίνεις το λικέρ, τρως την κούπα. Και όλα αυτά με 1 ΕΥΡΩ. Ενδιαφέρουσα εμπειρία.

Φυσικά δεν χάσαμε την ευκαιρία να το δοκιμάσουμε μετά το φαγητό, εκεί που είχαμε κάτσει.

Γυρίσαμε στο αυτοκίνητο και απογευματάκι φτάσαμε στη Λισαβόνα. Βρήκαμε το διαμέρισμα που είχαμε νοικιάσει και από ένα μίνι μάρκετ εκεί κοντά ψωνίσαμε για να τσιμπήσουμε κάτι για βράδυ και για πρωινό την επομένη.

Καλά να περάσουμε στην πρωτεύουσα.

Το video της ημέρας 

(και στο YouTube https://www.youtube.com/watch?v=CLzX_0Mc1YQ)

 

(το ταξίδι συνεχίζεται Στη Λισαβόνα! μέρος Α΄)

 

 

θα χαρώ να διαβάσω τα σχόλια σας