Αναζητώντας τα ενδιαφέροντα του Άργους!

 Άργος το γνωστό-άγνωστο, Άργος το παρεξηγημένο!, μέρος Β΄

(συνέχεια από Το Βυζαντινό Μουσείο Αργολίδας (ΒΥΜΑ)!)

 

11 Φεβρουαρίου 2022

Βγήκαμε από το πολύ ενδιαφέρον Βυζαντινό Μουσείο και ξεκινήσαμε για να γνωρίσουμε κάποια ενδιαφέροντα στην πόλη αυτή.

Το Άργος θεωρείται η παλιότερη συνεχώς κατοικούμενη πόλη της Ευρώπης, μιας και κατοικείται στην ίδια ακριβώς θέση από την 3^η χιλιετία π.Χ. Σχεδόν 5000 χρόνια συνεχούς κατοίκησης (!!!!!!!!!). Αν και τα στρώματα της ιστορίας έρχονται να καλύψουν το ένα το άλλο, κατά καιρούς βγαίνουν στην επιφάνεια τα πειστήρια αυτής της τεράστιας ιστορίας. Δυστυχώς το Αρχαιολογικό Μουσείο, που στεγάζει αυτά τα πειστήρια παραμένει εδώ και χρόνια κλειστό, λόγω έργων ανακαίνισης. Υπάρχει όμως ο αρχαιολογικός χώρος στη δυτική άκρη της πόλης, αδιάψευστος μάρτυρας.

Για εκεί ξεκινήσαμε κι εμείς. Όμως πριν πάμε, είπαμε να κάνουμε μια μεγάλη βόλτα στο κέντρο και μετά να περπατήσουμε μέχρι τον αρχαιολογικό χώρο, περιδιαβαίνοντας έτσι ένα μεγάλο κομμάτι του ευρύτερου κέντρου της πόλης.

Ξεκινήσαμε λοιπόν από την πλατεία της Λαϊκής Αγοράς ή Πλατεία Δημοκρατίας, που βρίσκεται ακριβώς έξω από το Βυζαντινό μουσείο.

Η πλατεία πήρε το όνομά της γιατί εκεί γινόταν το παζάρι της πόλης. Σήμερα στην ίδια θέση λειτουργεί 2 φορές την εβδομάδα η μεγάλη λαϊκή αγορά της πόλης. Στην πλατεία δεσπόζουν 2 κτίρια.

(φωτογραφία Γιώργος Φιωτάκης)

Στα νοτιοδυτικά είναι οι Στρατώνες του Καποδίστρια, από τους οποίους μόλις είχαμε βγει

και στα βορειοανατολικά η Δημοτική Αγορά.

Σκεπαστή ισόγεια νεοκλασική αγορά του 1889, που πιθανολογείται πως έγινε σε σχέδια του Τσίλλερ.

Στα βορειοδυτικά, ψηλά στην κορυφή του λόφου το εντυπωσιακό κάστρο εποπτεύει και φυλάει την πόλη.

Δίπλα στην πλατεία της Αγοράς, προς τα νοτιοανατολικά είναι η μικρότερη πλατεία Δικαστηρίου, στο κέντρο της οποία βρίσκεται μια αρχαία κρήνη.

Από εκεί ακολουθώντας τον πεζόδρομο Βασιλίσσης Όλγας και με την ίδια κατεύθυνση, μετά από καμιά εκατοστή μέτρα φτάσαμε στην κεντρική πλατεία της πόλης, την πλατεία του Αγίου Πέτρου (πρώην πλατεία Ομονοίας).

Πρώτα είδαμε στα δεξιά μια πολύ εντυπωσιακή παιδική χαρά

και αριστερά τον επιβλητικό καθεδρικό ναό της πόλης, τον ναό που τιμάται στο όνομα του πολιούχου Επισκόπου Αγίου Πέτρου, που έζησε τον 9^ο-10^ο αι. Χτίστηκε μεταξύ 1859 και 1865.

Στην πλατεία βλέπουν όμορφα κτίρια

με πιο εντυπωσιακό το Παλιό Δημαρχείο. Θεμελιώθηκε στα 1830 και στέγασε δικαστικές υπηρεσίες και στο ισόγειο φυλακή. Αργότερα έγινε το δημαρχείο της πόλης, ενώ στην κατοχή ήταν η έδρα της Ιταλικής διοίκησης. Το 1889 έγινε ανακαίνιση και προστέθηκαν τα πήλινα αγάλματα και οι διακοσμητικές λεκάνες στην οροφή.

Το πιο εντυπωσιακό στοιχείο είναι η διπλή εξωτερική σκάλα του.

Η πλατεία είναι μια από τις ομορφότερες που έχω δει στον τόπο μας. Εκτός από τα εντυπωσιακά κτίρια που βλέπουν σε αυτή, συμβάλει σε αυτό η λίμνη.

Πρόκειται για στενόμακρη τεχνητή λίμνη σαν ποτάμι.

Στην μια της άκρη έχει ένα γλυπτό με δελφίνια, ενώ το κομμάτι τις οδού Δαναού, που περνά κάθετα στην πλατεία, μετατράπηκε σε ποδηλατοπεζόδρομο με γέφυρα πάνω από τη λίμνη.

Πάνω στη γέφυρα είναι ένα πολύ χαριτωμένο γλυπτό. Δύο κοπέλες κάθονται σε ένα παγκάκι και ασχολούνται με ένα τάμπλετ. Στο παγκάκι υπάρχει χώρος για να κάτσεις, να φωτογραφηθείς μαζί τους.

Στην άκρη της γέφυρας στέκει μια εξαιρετική μαρμάρινη βρύση, προερχόμενη από το σπίτι του Νικηταρά. Τη χάρισαν στην πόλη οι απόγονοί του στα πλαίσια των εορτασμών των 200 χρόνων από την επανάσταση. Δίπλα στη λίμνη βγάζουν τα τραπεζάκια τους διάφορα καφέ της πλατείας.

Πήραμε τη Δαναού προς τα νοτιοδυτικά,

(φωτογραφία από το ίντερνετ)

περάσαμε από το Καποδιστριακό 1^ο Δημοτικό σχολείο,

(φωτογραφία Γιώργος Φιωτάκης)

του 1830 και λίγα μέτρα μετά και απέναντι είδαμε μια πραγματικά θλιβερή εικόνα.

Το σπίτι της οικογένειας Τρικούπη στο οποίο γεννήθηκε ο πρωθυπουργός Χαρίλαος Τρικούπης. Αν και άλλαξε πολλούς ιδιοκτήτες και αν και έχει χαρακτηριστεί διατηρητέο και έργο τέχνης από τη δεκαετία του 1980, οι σημερινοί ιδιοκτήτες, μια από τις γνωστές μεγάλες τράπεζες,

(φωτογραφία Γιώργος Φιωτάκης)

το αφήνουν να γκρεμίζεται. Είναι η γνωστή «ευαισθησία» που έχουν οι έχοντες αυτού του τόπου για την εθνική μας κληρονομιά. Ούτε βέβαια και οι δημοτικοί και κρατικοί φορείς δείχνουν κάποιο ενδιαφέρον, αλλά δεν ξέρω κατά πόσο μπορούν να κάνουν κάτι, μιας και πρόκειται για περιουσία ιδιωτικού φορέα.

Συνεχίσαμε και είδαμε αρκετά ενδιαφέροντα κτίρια, κυρίως νεοκλασικά, αλλά και μοντέρνα, που αξίζουν την προσοχή. Φτάσαμε στην Θεάτρου και κάναμε δεξιά. Ο δρόμος αυτός είναι αρκετά μεγάλος και οδηγεί στον αρχαιολογικό χώρο της πόλης. Προσπεράσαμε μερικά ακόμα όμορφα σπίτια

και το γραφικό εκκλησάκι της Αγίας Κυριακής και φτάσαμε.

Ο αρχαιολογικός χώρος του Άργους αποτελείται από δύο τμήματα, που χωρίζονται από ένα πολυσύχναστο δρόμο. Από τη μια μεριά το Αρχαίο Θέατρο και οι Ρωμαϊκές Θέρμες και από την άλλη η Αρχαία Αγορά.

Πήγαμε να επισκεφτούμε πρώτα το θέατρο.

Στη σχετική ιστοσελίδα του Υπουργείου Πολιτισμού διαβάζουμε για το θέατρο.

Το θέατρο του Άργους, χωρητικότητας περίπου 20.000 θεατών, συγκαταλέγεται στα μεγαλύτερα αρχαία θέατρα στην Ελλάδα.

Βρίσκεται στους πρόποδες της νοτιοανατολικής πλευράς του λόφου του κάστρου,

(φωτογραφία Γιώργος Φιωτάκης)

σε σημείο που συνδεόταν με την αγορά,

(φωτογραφία Γιώργος Φιωτάκης)

δέσποζε πάνω από την αρχαία πόλη και ήταν ορατό από τον Αργολικό κόλπο. […]Το θέατρο οικοδομήθηκε κατά την ελληνιστική εποχή, στις αρχές του 3ου αι. π.Χ. και αντικατέστησε το παλαιότερο της πόλης, που βρισκόταν περίπου 100 μ. νοτιότερα και είχε κτιστεί τον 5ο αι. π.Χ. Κατασκευάσθηκε πιθανόν για να φιλοξενήσει τους αγώνες μουσικής και δράματος των πανελλήνιων αγώνων των Νεμέων, που τότε μεταφέρθηκαν οριστικά στην πόλη του Άργους από το ιερό του Δία στην Νεμέα, ενώ περίπου την ίδια εποχή μεταφέρθηκαν στο Άργος και τα Ηραία. […]

Το μνημείο παρέμεινε ορατό στους επόμενους αιώνες και σχεδόν όλοι οι περιηγητές το αναφέρουν στις αφηγήσεις τους, ενώ πολλοί το σχεδίασαν. Χρησιμοποιήθηκε και πάλι, όταν στις 15 Ιουλίου 1829 πραγματοποιήθηκε σε αυτό η 4η Εθνοσυνέλευση του νέου ελληνικού κράτους, που οργάνωσε ο Ι. Καποδίστριας. […] Σήμερα ο χώρος του θεάτρου χρησιμοποιείται περιστασιακά για διάφορες πολιτιστικές εκδηλώσεις.

(φωτογραφία Γιώργος Φιωτάκης)

Δίπλα στο θέατρο είναι οι Ρωμαϊκές Θέρμες, που αν κρίνουμε από αυτά που βλέπουμε πρέπει να ήταν πολύ εντυπωσιακές.

Περάσαμε απέναντι και μπήκαμε στο χώρο της Αρχαίας Αγορά.

Διαβάζουμε και πάλι από την ιστοσελίδα του ΥΠ.ΠΟ.Α

Η Αρχαία Αγορά του 'Αργους άρχισε να οργανώνεται ήδη από τον 6ο π.Χ. αι. στα νότια της πόλης, σε ένα κεντρικό μέρος όπου κατέληγαν οι οδοί από το Ηραίο, την Κόρινθο και την Τεγέα. Το οικοδομικό πρόγραμμα είχε ολοκληρωθεί στα τέλη του 4ου π.Χ. αι.. Κατά την κλασική και ελληνιστική εποχή την Αγορά όριζαν στοές και κτίρια που δύσκολα διακρίνονται σήμερα κάτω από τις μεταγενέστερες αρχιτεκτονικές φάσεις.

Έξω από το χώρο της Αρχαίας Αγοράς είναι μια πολύ όμορφη παλιά, πέτρινη βρύση, που αφενός έχει αφεθεί στη μοίρα της και αφετέρου κάποιοι συμπατριώτες μας, που «αγαπούν και τιμούν» την κληρονομιά μας, έχουν φροντίσει να μας «ενημερώσουν» σχετικά με την αγάπη τους αυτή.

Εδώ να πούμε μερικά αρνητικά που διαπιστώσαμε κατά την επίσκεψή μας στον αρχαιολογικό χώρο.

1.   Δυστυχώς σε όλα τα τμήματα του αρχαιολογικού χώρου δεν έχουν πρόσβαση άτομα με κινητικά ή άλλα προβλήματα.

2.   Ο χώρος είναι πνιγμένος στα αγριόχορτα. Φαντάζομαι το χάλι που θα επικρατεί εκεί το καλοκαίρι. Από ότι μας είπε ο φύλακας, η υπηρεσία δεν έχει το απαιτούμενο προσωπικό για τον καθαρισμό. Κρίμα.

Πήραμε το δρόμο της επιστροφής για το αυτοκίνητο ακολουθώντας άλλη διαδρομή.

Μπήκαμε στο αυτοκίνητο και ξεκινήσαμε για τον επόμενο μας προορισμό..

Τη Λάρισα του Άργους (!!!!!!).

Θα μου πείτε, τι δουλειά έχει η Λάρισα με το Άργος; Μάλλον καμία αν μιλάμε για τη Θεσσαλική Λάρισα. Αλλά εδώ μιλάμε για το Κάστρο του Άργους ή το Κάστρο Λάρισα. Η μελέτη της καταγωγής αυτών των ονομάτων μας λέει πως «Άργος» σημαίνει κάμπος και «Λάρισα» ακρόπολη στη γλώσσα των Πελασγών. Γιατί το κάστρο αυτό πρωτοθεμελιώθηκε σε εκείνα τα προϊστορικά χρόνια. Για εκεί ξεκινήσαμε.

Ανεβαίνοντας κάναμε μια παράκαμψη και βγήκαμε μπροστά στο μοναστήρι της Παναγίας Κατακεκρυμμένης ή Πορτοκαλούσας. Το μοναστήρι πιστεύεται πως ξεκίνησε την ύπαρξή του περίπου στα 1700 και είναι χτισμένο στο μέρος που κάποτε ήταν Ιερό της Ήρας. Σήμερα πια δεν λειτουργεί και έτσι απλά ήταν κλειστό.

Η θέα προς την πόλη και τον κάμπο είναι μια ενδιαφέρουσα εικόνα. (περισσότερα εδώ)

Συνεχίσαμε και φτάσαμε σε ένα πλάτωμα  έξω από την «πύλη» του κάστρου. Το πλάτωμα αυτό είναι από την πίσω μεριά του λόφου

και βλέπει απέναντι στο μοναστήρι των Αγίων Αναργύρων.

Το κάστρο δεν φυλάγεται και μπαίνεις μέσα όποτε θέλεις. Αποτελείται από δύο περίβολους, τον εξωτερικό που φαίνεται από παντού και τον εσωτερικό. Αν και από μακριά φαίνεται πολύ καλοδιατηρημένο, μπαίνοντας βλέπεις πως δεν είναι και τόσο.

Το κάστρο ξεκινά την ιστορία του στα προϊστορικά χρόνια, άλλαξε πολλά «αφεντικά», υπέστη αλλαγές, προσθήκες, επεκτάσεις για να πάρει τη μορφή που βλέπουμε σήμερα τον 13^ο αι από τους Φράγκους. Έπαιξε σημαντικό ρόλο στην ιστορία της περιοχής σε όλες τις φάσεις της ιστορίας του. (περισσότερα εδώ)

Μπήκαμε μέσα, περπατήσαμε λίγο,

θαυμάσαμε τη θέα με το κέντρο του Άργους «πιάτο» και βγήκαμε για να φύγουμε.

Το μεσημέρι είχε προχωρήσει πολύ και αποφασίσαμε να μην κάτσουμε για φαγητό στο Άργος

αλλά να πάμε στο κοντινό Κεφαλάρι με την εκκλησία του,

τη σπηλιά

και τα νερά του, απόφαση για την οποία δεν μετανιώσαμε. Φάγαμε πάρα πολύ καλά

και έκανα μια βόλτα

μέχρι τη σπηλιά

και την εκκλησία, που ήταν ανοικτή.

Ήταν απόγευμα σαν φύγαμε για το Ναύπλιο, για καφέ.

Σουρούπωνε όταν φτάσαμε και τα φώτα στο Παλαμήδι

και το Μπούρτζι είχαν ανάψει. Όταν τελειώσαμε τον καφέ μας και βγήκαμε για να φύγουμε για το σπίτι μας

είχε νυχτώσει

και τα φωτισμένα μνημεία της πόλης ήταν εικόνες μαγικές. 

 

Αν μέχρι εκείνη τη μέρα μου έλεγε κάποιος τι θα έλεγα για μια επίσκεψη στο Άργος, θα έλεγα «χαμένος χρόνος». Η επίσκεψη αυτή όμως μου άλλαξε τη γνώμη.

Το Άργος είναι μια επαρχιακή πόλη με όλα τα στραβά που έχουν οι Ελληνικές πόλεις. Το τσιμέντο είναι το κυρίαρχο, αλλά έχουν μείνει και μερικά νεοκλασικά. Δεν υπάρχουν πολυκατοικίες και αυτό σημαίνει έναν ανοικτό ορίζοντα. Έχει κάποιους πεζόδρομους στο κέντρο, το οποίο είναι αναβαθμισμένο, έχει ράμπες αναπήρων στα περισσότερα πεζοδρόμια, τουλάχιστον εκεί που περπατήσαμε εμείς. Και φυσικά η τεράστια ιστορία με τα αξιοθέατα, που τη μαρτυρούν είναι το κρυφό της χαρτί.

Δεν θα χαρακτήριζα το Άργος Κορυφαίο Ταξιδιωτικό προορισμό, αλλά μια πόλη, που αξίζει τουλάχιστον μια ευκαιρία και αν την προσεγγίσεις με ανοικτό μυαλό δεν θα σ’ απογοητεύσει.

Εγώ, τουλάχιστον αισθάνομαι κερδισμένος. Μου έγινε μάθημα. Να μην στέκομαι στην επιφανειακή εικόνα, αλλά να ψάχνω για αυτό που θα μου προκαλέσει το ενδιαφέρον. Και σίγουρα πάντα υπάρχει κάτι.

θα χαρώ να διαβάσω τα σχόλια σας