Στη Λισαβόνα! μέρος Β΄

 Στη γη των μεγάλων θαλασσοπόρων!

Ταξίδι στην Πορτογαλία 2018. Μέρος 11^ο.

(Συνέχεια από Παλάτια γύρω από τη Λισαβόνα!)

 

2 Μαΐου 2018

Τη μέρα αυτή την αφιερώσαμε σε δύο περιοχές της πόλης που βρίσκονται στις δύο αντίθετες άκρες της.

Πολύ κοντά στο μέρος που ήταν το διαμέρισμά μας είναι το Πάρκο των Εθνών (Parque das Nacoes),

ένας τεράστιος χώρος με φουτουριστικής αρχιτεκτονικής κτίρια, που φτιάχτηκε το 1998 για να φιλοξενήσει την διεθνή έκθεση «EXPO 98», με θέμα «Οι ωκεανοί, κληρονομιά για το μέλλον». Μετά το τέλος της έκθεσης Expo'98, ο χώρος θα παραμείνει ως νέο εκθεσιακό κέντρο της Λισαβόνας παρέχοντας έτσι ένα ενδιαφέρον σημείο στην πόλη.

Βρίσκεται στα βορειανατολικά της πόλης, στην όχθη του Τάγου.

Κάποια από τα πιο εντυπωσιακά κτίρια είναι οι δίδυμοι πύργοι των Αγίων Γαβριήλ και Μιχαήλ (Torres São Rafael/São Gabriel),

ο Πύργος του Βάσκο ντα Γκάμα (Torre Vasco da Gama),

το διαδραστικό Μουσείο επιστημών (Pavilhão do Conhecimento)

και βέβαια το μεγάλο ενυδρείο (Oceanário de Lisboa), σημερινός μας πρώτος προορισμός.

Αν και απέχει περίπου 2χμ από το διαμέρισμά μας, πήραμε το αυτοκίνητο για εκεί για να συνεχίσουμε μετά στον επόμενο προορισμό.

Το αφήσαμε κοντά εκεί που είναι η μασκότ του πάρκου και κινήσαμε για το Oceanário. 

Είναι ένα πολύ εντυπωσιακό κτίριο, που αποτελείται από μια κυλινδρική δεξαμενή δύο ορόφων, που φιλοξενεί μερικές χιλιάδες ψάρια και άλλους θαλάσσιους οργανισμούς

και γύρω της έχει ανοικτές δεξαμενές, όπου φιλοξενούνται οργανισμοί που ζουν μέσα ή γύρω από το νερό (θηλαστικά, πουλιά, ασπόνδυλα κλπ) και υδρόβια φυτά. Το τελικό σχήμα του κτιρίου είναι περίπου κυβικό και βρίσκεται μέσα στο ποτάμι.

Η είσοδος γίνεται από ένα κτίριο στη στεριά και φτάνεις από ένα σκεπαστό διάδρομο-ράμπα

από τον οποίο βλέπεις ένα γύρω με τους ψηφιδωτούς πλακόστρωτους χώρους

με παραστάσεις μυθικών ή πραγματικών θαλάσσιων πλασμάτων

και το τελεφερίκ που μεταφέρει κόσμο, που θέλει να δει το χώρο του πάρκου από ψηλά.

Στο πρώτο κτίριο που μπαίνουμε, βγάζουμε τα εισιτήρια και βλέπουμε μια παρουσίαση ενός Ιάπωνα με την υποβρύχια χλωρίδα. Ανεβαίνουμε σιγά σιγά τη ράμπα και φτάνουμε στο ενυδρείο. Από τη μια μεριά βλέπουμε τους οργανισμούς που κολυμπούν στη μεγάλη δεξαμενή και από την άλλη αυτούς που ζουν στις μικρότερες ανοικτές,

όπως οι πιγκουίνοι,

(και στο YouTube https://www.youtube.com/watch?v=jKDijSUcw6Q)

οι ενυδρίδες,

οι θαλάσσιες ανεμώνες,

διάφορα είδη σπόγγων,

κάποια αμφίβια κλπ.

Αφού χαζέψαμε στις ανοικτές δεξαμενές αφοσιωθήκαμε στο θέαμα των οργανισμών μέσα στη μεγάλη δεξαμενή. 

Μικρά και μεγάλα ψάρια πάνε κι έρχονται δημιουργώντας εντυπωσιακές εικόνες,

(και στο YouTube https://www.youtube.com/watch?v=BEISswFcwYU)

ένας δύτης, που κάνει κάποιες εργασίες και κόσμος πολύς που χαζεύει

και ανάμεσά τους και μια τάξη μικρών μαθητών με τη δασκάλα τους, που παρακολουθούν με ανοικτό το στόμα.

Σε ξεχωριστές μικρές δεξαμενές βλέπουμε πολύχρωμα κοράλλια

και πολύχρωμα εξωτικά ψάρια,

αλλά και ασπόνδυλα.

Φεύγοντας από τους χώρους της μεγάλης δεξαμενής, μας αποχαιρετά η μασκότ του ενυδρείου.

Βγήκαμε και κάναμε μια βόλτα στους χώρους του πάρκου. Οι εικόνες συνεχίζουν να είναι εντυπωσιακές.

(και στο YouTube https://www.youtube.com/watch?v=TinDLSQVeOk)

Τα μοντέρνα γλυπτά έξω από το μουσείο επιστημών

και δίπλα τον κήπο με τους φοίνικες και τη λευκή καμηλοπάρδαλη,

που έχει μπροστά του ένα τοίχο σαν πολύχρωμη κουρτίνα, από όπου τρέχει νερό. Υπέροχη εικόνα. 

 

Μπήκαμε στο αυτοκίνητο και παίρνοντας το δρόμο δίπλα στη θάλασσα, φτάσαμε στην άλλη άκρη της πόλης, στην περιοχή Belem.

Στην πλατεία που είναι μπροστά στο Μοναστήρι των Ιερωνυμιτών παρκάραμε και κατεβήκαμε για τις επισκέψεις μας.

Η περιοχή του Belem, στις εκβολές του Τάγου, συνδέεται όσο καμιά άλλη με τη χρυσή εποχή των μεγάλων ταξιδιών, των εξερευνήσεων και των ανακαλύψεων, μιας και από εδώ ξεκινούσαν οι καραβέλες για να οργώσουν τους ωκεανούς, να φτάσουν στα πέρατα του κόσμου και να φέρουν πίσω τον πλούτο, κυρίως των μπαχαρικών, αλλά και πολύτιμων αγαθών και βέβαια γνώσεων. Στα τέλη του 15^ου αι, ο Εμμανουήλ Α΄ ανεβαίνοντας στο θρόνο γέμισε την περιοχή με εντυπωσιακά κτίρια, που έδειχναν το πνεύμα και τον πλούτο της εποχής και αποτελούν ισχυρά και εμβληματικά τοπόσημα της χώρας.

Βέβαια σήμερα η εικόνα της περιοχής έχει αλλάξει με τα πάρκα αλλά και τη μεγάλη λεωφόρο που πάει παράλληλα με την ακτή και κυρίως με το εξαιρετικό και μεγαλειώδες Μνημείο των Ανακαλύψεων.

Το Μοναστήρι των Ιερωνυμιτών (Mosteiro dos Jerónimos) είναι το μνημείο του πλούτου εκείνης της εποχής και η επιτομή της αρχιτεκτονικής Μανουελίνο.

Όταν ο Βάσκο ντα Γκάμα γύρισε από το ιστορικό του ταξίδι, στην εκπνοή του 15^ου αι, έχοντας ανοίξει το «δρόμο» για τις Ινδίες και συνεπώς για τον πλούτο και τη δόξα του βασιλείου, ο Εμμανουήλ Α΄ το 1501 διέταξε την κατασκευή του μεγαλοπρεπούς μοναστηριού και τα έξοδα της καλύφθηκαν από τα «λεφτά του πιπεριού», τα χρήματα, δηλαδή, από τα μπαχαρικά. Μέχρι το 1834, που διαλύθηκαν τα θρησκευτικά τάγματα, διοικούνταν από το τάγμα του Αγίου Ιερώνυμου. Στα 1850 κατασκευάστηκε η νεώτερη, δυτική πτέρυγα, που σήμερα στα κτίρια της στεγάζει το αρχαιολογικό και το ναυτικό μουσείο.

Ξεκινήσαμε την επίσκεψή μας από το μοναστήρι

με την εντυπωσιακή πύλη,

την υπέροχη μανουελίνο διακόσμηση

και τα ξεχωριστά παράθυρα.

Στην αρχή πήγαμε στο περιστύλιο

με την εξαιρετική του διακόσμηση.

Σε μια από τις στοές

βρίσκεται ο τάφος του σπουδαίου Πορτογάλου ποιητή Φερνάντο Πεσόα (1888-1935). Η σωρός του μεταφέρθηκε σε αυτή τη θέση το 1985, στα 50 χρόνια από το θάνατό του.

Στη δυτική πλευρά του περιστυλίου είναι η Τραπεζαρία της Μονής

με τα azulejos (αζουλέζους) του 18^ου αι,

ενώ στα ανατολικά το Συνοδικό

με την εντυπωσιακή είσοδο

και τον τάφο του Αλεξάντρε Ερκουλάνου (1810-1877), ιστορικού και 1^ου δήμαρχου του Μπελέμ.

Στη συνέχεια ανεβήκαμε στον 1^ο όροφο από όπου βλέπει κανείς το περιστύλιο από ψηλά,

αλλά και το εσωτερικό του ναού.

Από τη σκάλα με την έντονα διακοσμημένη οροφή κατεβήκαμε και μπήκαμε στο ναό.

Το βλέμμα τραβάει το ιερό

και οι τάφοι και τα κενοτάφια βασιλιάδων ένα γύρω, μέσα σε κόγχες. Αυτοί όμως που ξεχωρίζουν

είναι ο τάφος του εθνικού ποιητή Luís Vaz de Camões (1524/25-1580)

και αυτός του μεγάλου θαλασσοπόρου  Vasco da Gama (1468/69-1524),

στο πλάι του οποίου είναι σκαλισμένη μια καραβέλα.

Κάπου εκεί τελειώσαμε με το μοναστήρι. Βγήκαμε

και πήγαμε δίπλα να δούμε το αρχαιολογικό μουσείο.

Δεν με εντυπωσίασε.

Αν και έχει εκθέματα από όλες τις ιστορικές περιόδους της ιστορίας της χώρας, αυτά είναι λίγα.

Βλέπει κανείς μενίρ της εποχής του σιδήρου,

αλλά και αρχιτεκτονικά μέλη του μεσαίωνα.

Τα πιο ενδιαφέροντα είναι τα τμήματα των ρωμαϊκών ψηφιδωτών με ξεχωριστά

αυτό με τον Θησέα και το Μινώταυρο

και αυτό με τον Θρίαμβο του Βάκχου.

Τέλος έχει και μια συλλογή με αρχαία Αιγυπτιακά.

Βγήκαμε και από εκεί και πήγαμε στη δυτικότερη άκρη του συγκροτήματος, όπου είναι το Ναυτικό μουσείο. Δεν μπήκαμε όμως, αλλά κάτσαμε απέναντι για ένα καφέ.

Μετά τον καφέ βγήκαμε, χαζέψαμε τις εικόνες γύρω μας

και στην πλατεία,

όπως το σύγχρονο Πολιτιστικό Κέντρο του Μπελέμ (Centro Cultural de Belém), πήραμε το αυτοκίνητο και κάνοντας το κύκλο φτάσαμε ακριβώς απέναντι στην ακτή όπου βρίσκεται το επόμενο αξιοθέατο.

Το Μνημείο των Ανακαλύψεων (Padrão dos Descobrimentos).

Πρόκειται για μνημείο του 1960, αφιερωμένο στην πλούσια ναυτική ιστορία της Πορτογαλίας. Φτιάχτηκε για τα 500 χρόνια από το θάνατο του Ερρίκου του Θαλασσοπόρου.

Έχει ύψος 52μ και σχήμα καραβέλας.

Δεξιά και αριστερά έχει τα αγάλματα όλων όσων έπαιξαν σημαντικό ρόλο στο έπος των ανακαλύψεων. Στην πλώρη στέκει ο Ερρίκος κρατώντας στα χέρια μια καραβέλα. Βλέπει κανείς μορφές, όπως του Βάσκο ντα Γκάμα, του Μαγγελάνου, του Καμόες κ.ά.

Στη βάση του μνημείου είναι ένα εντυπωσιακό ψηφιδωτό, διαμέτρου 50μ, δώρο της Δημοκρατίας της Νότιας Αφρικής που παρουσιάζει μια τεράστια πυξίδα (Ρόδο των Ανέμων, Rosa dos Ventos), με ένα παγκόσμιο χάρτη στο κέντρο,

στον οποίο βλέπει κανείς καραβέλες και χρονολογίες που δείχνουν τις διαδρομές και τους τόπους των μεγάλων ταξιδιών και των ανακαλύψεων. Το μνημείο είναι έργο του αρχιτέκτονα Cottinelli Telmo (1897-1948) και του γλύπτη Leopoldo de Almeida (1898-1975) και η πυξίδα του αρχιτέκτονα Cristino da Silva (1896-1976).

Μπροστά από το μνημείο είναι και μια μεταλλική (υδρόγειος) σφαίρα.

Πήραμε τον παραλιακό δρόμο προς τα δυτικά,

αφήσαμε στα αριστερά μας τον Φάρο του Μπελέμ (Farol de Belém) και μετά από λίγο φτάσαμε στον Πύργο του Μπελέμ (Torre de Belém).

Αποτελεί σήμα κατατεθέν της πόλης και ολόκληρης της Πορτογαλίας. Φτιάχτηκε το 1515-21 πάνω σε μια νησίδα με έντονη την μανουελίνο διακόσμηση, από τον Εμμανουήλ Α΄ και ήταν η αφετηρία των μεγάλων ταξιδιών των θαλασσοπόρων. Μια γέφυρα τον ενώνει με τη στεριά.

Το απόγευμα είχε προχωρήσει αρκετά και κάτσαμε σε ένα εστιατόριο εκεί κοντά για να φάμε και να ξεκουραστούμε. Μια ακόμα μέρα είχε φτάσει στο τέλος της φέρνοντας το τέλος του ταξιδιού μας ακόμα πιο κοντά.

 

(το ταξίδι συνεχίζεται Στη Λισαβόνα! μέρος Γ΄)

θα χαρώ να διαβάσω τα σχόλια σας