Παλάτια γύρω από τη Λισαβόνα!

 Στη γη των μεγάλων θαλασσοπόρων!

Ταξίδι στην Πορτογαλία 2018. Μέρος 10^ο.

(Συνέχεια από Στη Λισαβόνα! μέρος Α΄)

1 Μαΐου 2018

 

Η επόμενη μέρα ήταν αφιερωμένη σε επίσκεψη τοποθεσιών και μνημείων έξω από την πρωτεύουσα, αλλά σε κοντινή απόσταση.

 

Παλάτι του Queluz

Μετά το πρωινό μπήκαμε στο αυτοκίνητο και οδηγήσαμε προς τα δυτικά για κάτι περισσότερο από 15χμ. Φτάσαμε στην πόλη Queluz. Εκεί σταματήσαμε για να δούμε ένα από σημαντικότερα αξιοθέατα της χώρας. Το Παλάτι του Queluz, το ροκοκό παλάτι του 18^ου αι, που έκτισε ο Dom Pedro της Braganza, σύζυγος της βασίλισσας Μαρίας Α΄, σαν θερινό ανάκτορο. Άρχισε να χτίζεται το 1747. Μετά το 1794 έγινε η επίσημη κατοικία του Πρίγκιπα Αντιβασιλέα. Σήμερα ανήκει στο κράτος και μια του πτέρυγα χρησιμοποιείται σαν κρατικός ξενώνας, για τη φιλοξενία ξένων αρχηγών κρατών.

Το παλάτι είναι εξαιρετικό τόσο στο εσωτερικό του, όσο και στο εξωτερικό με τους υπέροχους κήπους.

Αφήσαμε το αυτοκίνητο έξω από την είσοδο και μπήκαμε.

Όπως όλα τα παλάτια του κόσμου και κυρίως αυτής της τεχνοτροπίας, είναι πολύ «φορτωμένα», κυρίως στους εσωτερικούς χώρους. Στην Ιβηρική τα χρωματιστά πλακίδια azulejos (αζουλέζους) είναι αναπόσπαστο κομμάτι αυτής της διακόσμησης,

είτε σαν φορητά έργα,

είτε σαν επιτοίχιες συνθέσεις.

Οι χώροι του παλατιού, θα μπορούσαμε να πούμε πως χωρίζονται σε δύο κατηγορίες (εκτός των βοηθητικών). Οι αίθουσες στις οποίες υποδέχονταν ξένους και γίνονταν διάφορες εκδηλώσεις,

όπως η αίθουσα του χορού,

η αίθουσα-διάδρομος των Mangas,

η αίθουσα της μουσικής

και οι ιδιωτικοί χώροι,

όπως οι τραπεζαρίες,

το δωμάτιο της βασίλισσας,

αυτό στο οποίο ντυνόταν

και αυτό που ονομάζουν «του Δον Κιχώτη».

Ακόμα είδαμε το δωμάτιο με την ηλιοροφή,

το παρεκκλήσι,

και σε κάποιους από τους ιδιωτικούς χώρους

ενδιαφέρουσες ταπισερί που κρέμονταν στους τοίχους.

Ίσως ο πιο ενδιαφέρων χώρος είναι η αίθουσα-διάδρομος των Mangas. Γύρω-γύρω υπάρχουν στους τοίχους δύο σειρές με azulejos.

Η πάνω σειρά με τα έγχρωμα έχουν παραστάσεις με τις εποχές,

τις ηπείρους

ή με θέματα από τη μυθολογία, ενώ η κάτω σειρά με αυτά που είναι μπλε και άσπρα έχουν κυρίως θέματα κυνηγιού.

Βγαίνοντας σε μια βεράντα για να κατέβουμε στους κήπους

είδαμε από ψηλά το κανάλι με τα azulejos, προς τα δυτικά

και τους κήπους δίπλα του.

Κατεβήκαμε και μπήκαμε στον κήπο με τα αγάλματα, που είναι στη νοτιοανατολική πλευρά του παλατιού.

Στον κήπο αυτό κυριαρχεί το σιντριβάνι του Ποσειδώνα,

με τον Θεό και έχει γύρω του διάφορες θαλασσινές μορφές. Βρίσκεται στη μεριά του κήπου κοντά στο κτίριο του παλατιού.

Στην άλλη μεριά του κήπου είναι άλλο ένα σιντριβάνι, αυτό των Νεράϊδων.

Μια σειρά από αγάλματα με μυθικές φιγούρες

και αλληγορίες των εποχών συμπληρώνουν τον κήπο.

Μετά τον κήπο πήγαμε προς το κανάλι.

Είναι πολύ εντυπωσιακό, έτσι όπως είναι επενδυμένο με διάφορα azulejos, σε διάφορα χρώματα και με ποικίλες παραστάσεις. Και εδώ γλυπτά με μυθολογικές μορφές συμπληρώνουν την κατασκευή,

που φτιάχτηκε προκειμένου οι εστεμμένοι και οι καλεσμένοι τους να διασκεδάζουν κάνοντας βαρκάδα (!!!!).

Λίγη βόλτα ακόμα στους κήπους και βγήκαμε. Κάτσαμε σε ένα καφέ απέναντι από το παλάτι, για ένα καφέ και τα απαραίτητα pasteis de nata. Αφού ξαποστάσαμε και πήραμε δυνάμεις, μπήκαμε στο αυτοκίνητο και συνεχίσαμε για τον επόμενό μας προορισμό. 

Η Sintra και τα παλάτια της

Στα βορειοδυτικά της Λισαβόνας βρίσκεται η καταπράσινη οροσειρά της Sintra. Στη βόρεια πλευρά της βρίσκεται η ομώνυμη πόλη, που ήταν ο επόμενος μας προορισμός, περίπου 17 χμ δυτικά από το Queluz.

Η θέση της πόλης Sintra την έκανε από παλιά το αγαπημένο εξοχικό μέρος των βασιλιάδων, αλλά και των πλούσιων της χώρας. Σήμερα είναι από τα πιο τουριστικά μέρη της και τα υπέροχα παλάτια της από τα πιο επισκέψιμα μνημεία της Πορτογαλίας. Είναι στη λίστα των μνημείων της Παγκόσμιας κληρονομιάς της UNESCO από το 1995.

Φτάσαμε και αφήσαμε το αυτοκίνητο κοντά στο υπέροχο νεοεμανουέλ Δημαρχείο της πόλης (Câmara Municipal de Sintra), που η κατασκευή του ολοκληρώθηκε την πρώτη δεκαετία του 20^ου αι.

Ξεκινήσαμε να πάμε στο Εθνικό Παλάτι της Σίντρα (Palacio Nacional de Sintra) ακολουθώντας την Volta do Duche, το δρόμο που ακολουθεί τη ρεματιά που μας χώριζε από το παλάτι.

Ήμασταν στην ανατολική μεριά της και βλέπαμε στα δεξιά τα σπίτια στο χείλος της

και από πάνω το παλάτι με τις τεράστιες καμινάδες του,

ενώ ευθεία μπροστά, πάνω στο ύψωμα είναι τα ερείπια του Κάστρου των Μαυριτανών (Castelo dos Mouros). Σε κάποιο σημείο ο δρόμος κάνει μια «φουρκέτα» και περνάει στην απέναντι μεριά της ρεματιάς, με το παλάτι σε απόσταση αναπνοής πια.

Λίγο μετά είδαμε αριστερά στην απέναντι μεριά του δρόμου μια από τις πιο όμορφες κρήνες, που έχουμε δει ποτέ. Είναι η Μαυριτανική κρήνη (Fonte Mourisca), του 1922 σε νεομαυριτανικό στυλ, μια κρήνη με πόσιμο νερό, που χρησιμοποιούν ακόμα οι ντόπιοι.

Σε λίγο ο δρόμος ανηφορίζει και φτάνει στο σημείο,

που κάνοντας δεξιά μπήκαμε στον προαύλιο χώρο του παλατιού.

Σε όλη τη διαδρομή

είχαμε την ευκαιρία

να δούμε ένα μεγάλο αριθμό μοντέρνων γλυπτών

σε διάφορα στυλ,

(και στο YouTube https://www.youtube.com/watch?v=HgfNZY5GIv8)

ένα από αυτά κινούμενο. 

Το Εθνικό Παλάτι χτίστηκε στα τέλη του 14^ου, αρχές του 15^ου αι, στη θέση που ζούσαν κάποτε οι Μαυριτανοί ηγεμόνες. Στο διάβα των αιώνων γίνανε προσθήκες και αλλαγές

και η σημερινή εικόνα είναι μια μίξη αρχιτεκτονικών στοιχείων διαφόρων εποχών και στυλ. Μέχρι την πτώση της μοναρχίας το 1910 το παλάτι κατοικούνταν από εστεμμένους αδιάκοπα.

Αποφασίσαμε να μην μπούμε στο παλάτι. Ένα παλάτι ήταν αρκετό για μια μέρα. Κάτσαμε έξω στην αυλή, χαζεύαμε τα τεκταινόμενα, θαυμάζαμε εικόνες του παλατιού

αλλά και προς την πόλη με το δημαρχείο της και βγάλαμε αρκετές φωτογραφίες. 

Όταν είχαμε φτάσει στη Sintra δυσκολευτήκαμε πολύ να βρούμε να παρκάρουμε. Έτσι όταν ήρθε η ώρα για το επόμενο παλάτι στην πόλη, αποφασίσαμε να αφήσουμε το αυτοκίνητο στην ησυχία του και να πάρουμε ένα ταξί.

Μέσα από τα στενάκια της πόλης και ανηφορίζοντας πάνω στο καταπράσινο βουνό,

βλέπαμε ψηλά στην κορυφή το Παλάτι Πένα (Palacio da Pena), τον επόμενο προορισμό μας.

Το παλάτι αυτό υπήρξε το όραμα του βασιλικού συζύγου Φερδινάνδου της Σαξονίας, γνωστού και σαν Βασιλιά Φερδινάνδου Β΄, συζύγου της βασίλισσας Μαρίας Β΄.

Κατασκευάστηκε στα μέσα του 19^ου αι σε ένα μίγμα πολλών αρχιτεκτονικών και διακοσμητικών ρυθμών.

Αυτό που προκαλεί τη μεγαλύτερη εντύπωση είναι η πολυχρωμία του εξωτερικού του.

Μας άφησε το ταξί στη βάση του λόφου και αφού μπήκαμε στο χώρο του πάρκου,

με το παλάτι να «κρέμεται» πάνω από τα κεφάλια μας, ένα λεωφορείο μας μετέφερε ψηλά,

έξω από την πύλη του.

Είχε πάρα πολύ κόσμο και εμείς δεν είχαμε σκοπό να μπούμε μέσα στο εσωτερικό του,

αλλά να περιπλανηθούμε στις επάλξεις

και τις ταράτσες του.

Περάσαμε διαδοχικά διάφορες πύλες διαφορετικών ρυθμών,

με πιο εντυπωσιακή αυτή που τη φυλά από πάνω ένας Τρίτωνας,

μπήκαμε στο παρεκκλήσι με την υπέροχη Αγία Τράπεζα και το εντυπωσιακό βιτρό,

είδαμε τη θέα γύρω και το κάστρο των Μαυριτανών

και αφού θαυμάσαμε λίγο ακόμα το υπέροχο κτίσμα με τα εξαιρετικά του χρώματα, κατεβήκαμε, με τα πόδια αυτή τη φορά και φτάσαμε κάτω για να πάρουμε και πάλι ένα ταξί να μας πάει στο αυτοκίνητο. 

Μπήκαμε, οδηγήσαμε νότια για περίπου 17χμ και φτάσαμε στη θάλασσα.   

Cascais

Το πρώην ψαροχώρι έγινε δημοφιλές θέρετρο, όταν στα τέλη του 19^ου αι ο βασιλιάς μετέτρεψε το κάστρο που υπήρχε εκεί σε θερινό παλάτι. Σήμερα η πόλη έχει πολλές βίλες που ανήκουν σε πλούσιους της χώρας, αλλά και άλλων χωρών.

Ήταν απόγευμα σαν φτάσαμε.

Ξεκινήσαμε τις βόλτες μας από την πλατεία μπροστά στη θάλασσα, την Praça 5 de Outubro.

Στο κέντρο της είναι το Άγαλμα του βασιλιά Πέτρου Α΄ (Estátua de Dom Pedro I), ενώ σε αυτή βλέπουν μερικά πολύ όμορφα κτίρια,

μεταξύ των οποίων το εντυπωσιακό Δημαρχείο, του τέλους του 18^ου αι, με τις παραστάσεις αγίων στην πρόσοψη, φτιαγμένες με azulejos. Στο ισόγειό του στεγάζεται το Μουσείο της Πόλης (Museu da Vila).

Η πλατεία είναι ανοικτή προς τη θάλασσα και την παραλία Praia da Ribeira, στην οποία ήταν αρκετός κόσμος, που διασκέδαζε

και σε μια της άκρη ένας καλλιτέχνης είχε φτιάξει ένα όμορφο έργο από άμμο.

Στον κολπίσκο αυτόν με την παραλία, στα δυτικά είναι ένα ενδιαφέρον γλυπτό Μνημείο των Πορτογαλικών Ανακαλύψεων (Aos Descobrimentos Portugueses)

ενώ στην απέναντι δεσπόζει ένα εντυπωσιακό κτίριο, το Palácio Seixas, του 1916.

Μπήκαμε στα στενά πίσω από την πλατεία, με τα εστιατόρια και τα καφέ,

είδαμε κάπου κει το άγαλμα του εθνικού ποιητή της Πορτογαλίας, του Luis de Camões, που έζησε τον 16^ο αι,

συνεχίσαμε τις βόλτες μας γύρω από την πλατεία και μιας και η ώρα είχε περάσει κάτσαμε να φάμε.

Όταν τελειώσαμε με το φαγητό είχε σουρουπώσει

και τα φώτα είχαν ανάψει κάνοντας τις εικόνες γύρω μας ακόμα πιο όμορφες,

ακόμα πιο παραμυθένιες.

Μπήκαμε στο αυτοκίνητο και βράδυ πια φτάσαμε στο διαμέρισμά μας για να ξεκουραστούμε. Οι επόμενες μέρες είχαν ακόμα πολλά να μας δείξουν στην πρωτεύουσα.

Boa noite!

 

(το ταξίδι συνεχίζεται Στη Λισαβόνα! μέρος Β΄)

θα χαρώ να διαβάσω τα σχόλια σας