Στη «Χώρα των φαραγγιών»! μέρος 2ο

Κρήτη μου, όμορφο νησί, κλειδί του Παραδείσου! Μέρος 7ο

(Συνέχεια από Στη«Χώρα των φαραγγιών»! μέρος 1ο)

 

6-7 Ιουλίου 2017

 

Η Τρίτη μέρα στα Σφακιά είχε ταξιδάκι με πλοίο. Βόλτα στο Λουτρό.

Το Λουτρό είναι στη θέση που στην αρχαιότητα βρισκόταν το λιμάνι Φοίνιξ, επίνειο της Αράδαινας και της Ανώπολης. Δεν έχει οδική πρόσβαση, παρά μόνο με το καράβι ή με τα πόδια. Σύμφωνα με την απογραφή του 2011, έχει 56 κατοίκους. Κύρια ασχολία είναι ο τουρισμός και μόνον αυτός.

Φτάσαμε στη Χώρα Σφακίων και βγάλαμε εισιτήρια με επιστροφή. Μας είπαν πως μπορούσαμε νε επιστρέψουμε με όποιο πλοίο έφευγε από το Λουτρό. Δεν μας είπαν όμως πως εκτός της «ΣΑΜΑΡΙΑΣ», του φερυμπότ, που θα μας πήγαινε εκεί, τα άλλα ήταν καΐκια, κάτι που μας ταλαιπώρησε αρκετά στην επιστροφή.

Ξεκινήσαμε και αρχίσαμε να απολαμβάνουμε Σφακιανές εικόνες από θαλάσσης.

Η Χώρα Σφακίων,

η παραλία στην έξοδο του φαραγγιού του Ίλιγγα,

η παραλία Γλυκά Νερά,

το υπέροχο, μοναχικό εκκλησάκι του Τίμιου Σταυρού

και στο τέλος το Λουτρό, στο βάθος ενός κόλπου.

Σε λιγότερο από μισή ώρα φτάσαμε και αποβιβαστήκαμε.

Τι νερά είναι αυτά! Έχεις την εντύπωση πως οι βάρκες αιωρούνται στο κενό.

Πήραμε το πλακόστρωτο, που περνά από κάθε λογής τουριστικό μαγαζί,

για να φτάσει στο κέντρο του χωριού με τις ψαροταβέρνες.

Τα άσπρα σπίτια με τα γαλάζια, κατά κύριο λόγο, πορτοπαράθυρα, θυμίζουν περισσότερο Κυκλάδες, παρά Κρήτη. Τα περισσότερα από αυτά είναι ενοικιαζόμενα.

Σε μια από τις ταβέρνες κάτσαμε. Εγώ δεν άντεξα στον πειρασμό και βούτηξα εκεί δίπλα. Από τα ωραιότερα μπάνια της ζωής μου! Τα καλούδια της κρητικής θάλασσας και κουζίνας, ήταν ότι έπρεπε μιας και είχε μεσημεριάσει.

Φάγαμε απολαμβάνοντας τη θέα και μετά κάνοντας μια μικρή βόλτα κάτσαμε κάπου αλλού για καφέ. Γύρω στις 5 ήμασταν στο λιμάνι για να πάρουμε το πλοίο της επιστροφής, μόνο που δεν ήταν πλοίο, αλλά καΐκι, δεν άραζε στο ίδιο σημείο και έπρεπε να τρέχουμε και η Σοφία ταλαιπωρήθηκε πολύ στην επιβίβαση και την αποβίβαση. Τέλος πάντων φύγαμε για τη Χώρα Σφακίων.

Οι ίδιες υπέροχες εικόνες 

και πάλι. Φτάσαμε, πήραμε το αυτοκίνητο και απόγευμα πια φτάσαμε στο δωμάτιό μας για άραγμα

Η επόμενη μέρα, ήταν μέρα αναχώρησης από τα Σφακιά με προορισμό τα Χανιά. Το πρωί πληρώσαμε, φορτώσαμε και ξεκινήσαμε. Δεν είχαμε όμως τελειώσει με τα Σφακιά. Και πρώτ’ απ’ όλα έπρεπε να επισκεφτούμε το Φραγκοκάστελλο, που κάθε μέρα περνούσαμε από μπροστά του πηγαίνοντας και επιστρέφοντας από τις διάφορες βόλτες μας.

Σταματήσαμε, παρκάραμε και μπήκαμε για επίσκεψη.

 

Σύμφωνα με βενετικά αρχεία, το κάστρο χτίστηκε στο διάστημα 1371-74, με σκοπό την προστασία από τους πειρατές αλλά και από τους εξεγερμένους ντόπιους.. Σύμφωνα με τοπική παράδοση το κάστρο χτιζόταν την ημέρα από τους Βενετούς στρατιώτες και το βράδυ οι Σφακιανοί με αρχηγούς τους έξι αδελφούς Πατσούς γκρέμιζαν ότι είχε χτιστεί κατά τη διάρκεια της ημέρας. Τελικά οι Βενετοί συνέλαβαν και εκτέλεσαν τους αδελφούς Πατσούς και κατάφεραν να ολοκληρώσουν το κάστρο.

Σήμερα έξω απ’ αυτό υπάρχει μνημείο για τα ηρωικά εκείνα αδέρφια.

Το Βενετικό όνομα του κάστρου ήταν Άγιος Νικήτας. Επικράτησε όμως η ονομασία Φραγκοκάστελλο, που του αποδόθηκε από τον τοπικό πληθυσμό και σημαίνει το κάστρο των Φράγκων, καθώς ο τοπικός πληθυσμός συνήθιζε να αποκαλεί Φράγκους όλους τους ξένους καθολικούς. Το όνομα σταδιακά υιοθετήθηκε και από τους Βενετούς. Το 1770 ο Δασκαλογιάννης κατέλαβε το κάστρο από τους Οθωμανούς διοικητές του, ενώ το 1828 ο οπλαρχηγός Χατζημιχάλης Νταλιάνης οχυρώθηκε στο κάστρο μαζί με 700 άντρες. Στη μάχη μεταξύ των οχυρωμένων και των δυνάμεων του Μουσταφά Ναϊλή Πασά, οι Έλληνες ηττήθηκαν. Το κάστρο δεν ξαναχρησιμοποιήθηκε τα επόμενα χρόνια. Η φονική αυτή μάχη συνδέθηκε με το σπάνιο φαινόμενο που παρατηρείται στην περιοχή και είναι γνωστό ως Δροσουλίτες. Κάθε χρόνο μεταξύ Μαΐου και Ιουνίου κατά τις πρωινές ώρες, παρατηρούνται στον κάμπο γύρω από το κάστρο σκιές που θυμίζουν φιγούρες ιππέων ή πολεμιστών. Η παράδοση αναφέρει πως πρόκειται για τα φαντάσματα των στρατιωτών που σκοτώθηκαν στην φονική μάχη που διεξήχθη τέτοια εποχή. Οι πιο αποδεκτές επιστημονικά εξηγήσεις αποδίδουν το φαινόμενο σε αντικατοπτρισμό ή σε οφθαλμαπάτη.

Το κάστρο έχει απλό ορθογώνιο σχήμα

με πύργο σε κάθε γωνία του. Τα τείχη του είναι κατακόρυφα και σχετικά αδύνατα.

Η κύρια είσοδος του Φραγκοκάστελλου βρίσκεται στα νότια και στη σημερινή της μορφή αποτελεί ανακατασκευή του 19ου αιώνα. Το κάστρο έχει ανακατασκευαστεί σε διάφορες φάσεις της ιστορίας του και τα κτίσματα που υπάρχουν σήμερα στο εσωτερικό του είναι ανακατασκευασμένα κατά την περίοδο της Οθωμανικής κατοχής. (πηγή: Wikipedia)

 

Ο νοτιοδυτικός πύργος χρησιμοποιείται για διάφορες εκθέσεις.

Μια ξύλινη σκάλα οδηγεί στον πρώτο όροφο,

όπου ήταν μια έκθεση φωτογραφίας,

ενώ στο από πάνω όροφο είχε μια έκθεση ζωγραφικής του λαϊκού καλλιτέχνη και λόγιου Κανάκη Γερωνυμάκη με θέματα από την καθημερινή πραγματικότητα των περασμένων χρόνων στα χωριά.

Σκηνές όπως το φύλαγμα του κοπαδιού, το κυνήγι, το ψάρεμα, το φόρτωμα στις βάρκες,

το χτίσιμο των σπιτιών, ο γάμος, η οικιακή υφαντουργία και η σχολική τάξη με το δάσκαλο να δέρνει το μαθητή.

Βγήκαμε στο ανώτερο επίπεδο του πύργου με την υπέροχη θέα προς το εσωτερικό του κάστρου

και τη θάλασσα με την παραλία.

Φεύγοντας, είδαμε σε ένα άλλο χώρο δίπλα στην είσοδο, άλλη μια έκθεση με έργα φτιαγμένα με κόμπους νημάτων.

Κάπου εκεί τελειώσαμε και μπήκαμε στο αυτοκίνητο.

Βγήκαμε στον κεντρικό που πάει για Χανιά και πήραμε να στριφογυρίζουμε στα στροφιλίκια που ανηφορίζουν για το φαράγγι της Ίμπρου.

Μια τελευταία στάση να δούμε για τελευταία φορά το τόσο όμορφο και «γλυκό» Λιβυκό

και ήμαστε στο δρόμο που πάει παράλληλα με το φαράγγι, περνάει το ομώνυμο χωριό και σε λίγο φτάνει

στο οροπέδιο του Ασκύφου.

Κατά μια εκδοχή, το όνομα του το οροπέδιο το πήρε από το σχήμα του, που μοιάζει με κύπελλο (Σκύφος των αρχαίων), έτσι που το περιτριγυρίζουν τα βουνά.

Βρίσκεται στα 800μ περίπου υψόμετρο στα ανατολικά των Λευκών Ορέων και είναι το βορειοανατολικό άκρο των Σφακίων. Έχει περίπου 400 κατοίκους μοιρασμένους σε 4 γειτονιές.

Περάσαμε μέσα από τις γειτονιές,

σταματήσαμε για λίγες φωτογραφίες και συνεχίσαμε.

Τελευταία στάση στα Σφακιά ήταν για να φωτογραφίσουμε το μικρό κάστρο-Κουλέ που είδαμε στα δεξιά, κοντά στο δρόμο. Χτίστηκε από τους Τούρκους μετά το 1866 σα στρατώνας, που σκοπό είχε να ελέγχει την περιοχή και να προλαμβάνει τις τυχόν εξεγέρσεις των Σφακιανών.

Λίγο μετά βγήκαμε από την επαρχία των Σφακιών και μπήκαμε στην επαρχία του Αποκόρωνα.

Το κομμάτι του ταξιδιού μας στα Σφακιά ήταν υπέροχο. Γνωρίσαμε μια γωνιά της Κρήτης, άγνωστη σε εμάς. Μια γωνιά τόσο όμορφη και ενδιαφέρουσα, όσο και άγρια. Ο τουρισμός των τελευταίων δεκαετιών έδωσε μια σοβαρή ένεση στα οικονομικά των λιγοστών κατοίκων της περιοχής, αλλά έχει αρχίσει και αλλοιώνει το χαρακτήρα της και αυτό γιατί η «ανάπτυξη», όπως σε όλη τη χώρα γίνεται άναρχα και με απόλυτη ασυδοσία απέναντι στον τόπο και αυτό που αντιπροσωπεύει. Ελπίζουμε όταν θα ξαναπάμε στα Σφακιά (γιατί θέλουμε να ξαναπάμε) να μην έχουν χειροτερέψει τα πράγματα.

Συνεχίζουμε όμως το ταξίδι μας. 

(το ταξίδι συνεχίζεται )

 

θα χαρώ να διαβάσω τα σχόλια σας