Αρχαία Τείχη, παραλίες και λιμνοθάλασσες!

Μια ημέρα στην περιοχή του Άραξου, στα δυτικά της Πάτρας.

2 Μαΐου 2015

Από χθες, Πρωτομαγιά, είχαμε αποφασίσει να πάμε σε μια περιοχή, που δεν είχαμε επισκεφτεί ποτέ. Ήμαστε για ένα 4ήμερο στην Πάτρα και θέλαμε να δούμε όσο γίνεται περισσότερα.

Ξεκινήσαμε το πρωί σχετικά αργά. Κινηθήκαμε δυτικά με προορισμό το ακρωτήριο του Άραξου. Το ακρωτήριο αυτό είναι μια «μύτη» στεριάς ανάμεσα στον Πατραϊκό κόλπο από το Ιόνιο πέλαγος και κοιτά προς τα βόρεια.

Φτάνοντας, κατευθυνθήκαμε πρώτα προς τα βόρεια και δυτικά, να βρούμε την παραλία Γιανισκάρι, που βλέπει στο Ιόνιο.

Αφήνουμε δεξιά μας τη λιμνοθάλασσα του Πάπα.

Οι εικόνες γύρω μας είναι όμορφες και πολύ ειδυλλιακές.

Το Γιανισκάρι είναι μια πολύ όμορφη παραλία,

έρημη αυτή την εποχή.

Εκτός από εμάς, ένα κοπάδι γίδια ήταν στην άκρη της, «βοσκώντας τ’ άσπρο αλάτι», όπως λέει και ο Γιάννης Ρίτσος στα Λιανοτράγουδά του.

Στο γυρισμό, σταματήσαμε να θαυμάσουμε το τοπίο και να βγάλουμε φωτογραφίες στη λιμνοθάλασσα.

Πράσινα νερά, νησίδες

και φλαμίνγκο, που «βόσκουν» στα νερά της, είναι οι εικόνες, που απολαμβάναμε.

Προς τα νότια τώρα είναι τα υψώματα με το όνομα Μαύρα Βουνά. Εκεί βρίσκεται ένα σπουδαίο, εν πολλοίς άγνωστο, αρχαιολογικό μνημείο.

Το Τείχος Δυμαίων, η οχυρωμένη μυκηναϊκή ακρόπολη της περιοχής.

Αντιγράφω τις πληροφορίες από το φυλλάδιο του Υπουργείου Πολιτισμού

Η προϊστορική ακρόπολη του Τείχους Δυμαίων, γνωστή και ως Κάστρο της Καλογριάς, όπως αναφέρει στην ιστοσελίδα της η Εταιρεία Μελετών Μυκηναϊκής Αχαΐας, δεσπόζει στην κορυφή του νοτιότερου από τα βραχώδη υψώματα με την ονομασία Μαύρα Βουνά, κοντά στον Άραξο Αχαΐας (35χλμ. δυτικά της Πάτρας), και αποτελεί το μοναδικό παράδειγμα οχυρωμένης μυκηναϊκής ακρόπολης στη Δυτική Ελλάδα.

Η μακραίωνη και εντατική κατοίκηση του Τείχους Δυμαίων οφείλεται σε μια σειρά ευνοϊκών προϋποθέσεων: την στρατηγική του θέση, με απεριόριστη θέα σε όλη τη γύρω πεδινή έκταση, τη Δυμαία χώρα, καθώς και στην παράλια ζώνη του Πατραϊκού κόλπου προς τα βόρεια και του Ιονίου πελάγους προς τα δυτικά, σε συνδυασμό με τον φυσικό πλούτο της χερσονήσου του Αράξου, και πάνω απ' όλα τον συνδυασμό του χερσαίου με το θαλάσσιο στοιχείο στο σημείο τομής των οποίων βρίσκεται το Τείχος Δυμαίων.

Οι ανασκαφές της δεκαετίας του 1960 και οι πιο πρόσφατες εργασίες έρευνας και ανάδειξης του χώρου (1998-2009) αποκάλυψαν σημαντικά δεδομένα της χρήσης του Τείχους Δυμαίων. Η πρώτη κατοίκηση χρονολογείται στη νεολιθική περίοδο (περ. 3500 π.Χ.) ενώ κατά την Πρωτοελλαδική και Μεσοελλαδική εποχή (περ. 3200 - 1680 π.Χ.) η κατοίκηση έγινε πιο εντατική και ο οικισμός επεκτάθηκε σε ολόκληρο το δυτικό-βορειοδυτικό τμήμα του λόφου.

Το κυκλώπειο τείχος οικοδομήθηκε κατά την διάρκεια της Υστεροελλαδικής ΙΙΙΒ περιόδου (13ος αι. π.Χ.). Προστάτευε τις τρεις πλευρές του λόφου πλην της νότιας-νοτιοδυτικής, όπου η απόκρημνη πλαγιά και η θάλασσα που περιέβαλλε τη θέση παρείχαν φυσική οχύρωση. Μέσα αλλά και γύρω από την τειχισμένη έκταση αποκαλύφθηκαν επάλληλες οικιστικές φάσεις που αποδεικνύουν την εντατική χρήση του χώρου στα τέλη της μυκηναϊκής εποχής, ιδίως κατά την Υστεροελλαδική ΙΙΙΒ και ΙΙΙΓ περίοδο (13ος –11ος αι. π.Χ.).

Η χρήση της θέσης συνεχίστηκε σχεδόν αδιάκοπα έως και την όψιμη αρχαιότητα. Σημαντικές επεμβάσεις στην αρχική μορφή της οχύρωσης έγιναν κατά τη μεσοβυζαντινή περίοδο (10ος-12ος αι. μ.Χ.). Στις υστερότερες περιόδους η κατοίκηση του χώρου ήταν εντελώς σποραδική και δεν άφησε ίχνη. Όταν τον 19ο αι. πολλοί περιηγητές και ιστορικοί/ αρχαιολόγοι επισκέφθηκαν το Τείχος Δυμαίων, το βρήκαν ερημωμένο.

Κατά τον Β΄ Παγκόσμιο Πόλεμo ο χώρος χρησιμοποιήθηκε ως στρατόπεδο από τις δυνάμεις κατοχής, οι οποίες κατασκεύασαν πυροβολεία, αποθήκες, καταφύγια κ.α., προκαλώντας ανεπανόρθωτες ζημιές στα αρχαία κατάλοιπα.

Φτάσαμε στη βορειοδυτική άκρη, κάτω από το τείχος, εκεί που είναι τα κτίρια της υπηρεσίας, και των φυλάκων. Αφήσαμε το αυτοκίνητο

και ανηφορίσαμε προς τη βορειοδυτική είσοδο, εκεί που κάποτε υπήρχε πύλη, κατεστραμμένη σήμερα.

Από κάτω μας, στα νότια του τείχους απλώνεται η εντυπωσιακή λιμνοθάλασσα του Πρόκοπου.

Περάσαμε στον χώρο του τείχους, που απλώνεται στο πλάτωμα γεμάτος με ερείπια διαφόρων εποχών, κατά μήκος,

δεξιά

και αριστερά από ένα στοιχειώδες μονοπάτι,

που οδηγεί μέχρι τα δυτικά,

όπου βρίσκεται η κύρια πύλη του τείχους,

με τα λίγα σκαλιά, που έχουν απομείνει.

Περίπου στη μέση της βόρειας πλευράς του τείχους βρίσκεται η τρίτη από τις τρεις πύλες, η Μέση Πύλη.

Από πολλά σημεία η θέα προς τη λιμνοθάλασσα και την παραλία της Καλόγριας στο βάθος, είναι μοναδική. Άλλωστε μια φωτογραφία σε ένα περιοδικό, με τη λιμνοθάλασσα σε διάφορες αποχρώσεις του κόκκινου (δεν μπόρεσα να μάθω ποια εποχή παίρνει αυτά τα χρώματα), ήταν αυτό που με «τσίγκλησε» για τη συγκεκριμένη επίσκεψη.

Γυρίσαμε στο αυτοκίνητο και κατεβήκαμε προς τη λιμνοθάλασσα.

Κάναμε μια μικρή στάση στο εκκλησάκι, που είναι σε μια άκρη της και κατεβήκαμε προς την Καλόγρια.

Η Καλόγρια, μια από τις πιο γνωστές παραλίες της Πελοποννήσου, με τους μοναδικούς αμμόλοφους, αντικρίζει το Ιόνιο, ενώ στην «πλάτη» της και προς τα νότια έχει

τον προστατευόμενο βιότοπο του δάσους της Στροφυλιάς.

Αυτές τις υπέροχες εικόνες με τις κουκουναριές.

Σε ένα ταβερνάκι στην περιοχή της Καλόγριας κάτσαμε και φάγαμε και στη συνέχεια σε ένα από τα ανοικτά ξενοδοχεία κάτσαμε για καφέ.

Τελευταίες εικόνες της ημέρας, κατά την αναχώρηση από την περιοχή, ήταν η βουκολική, με τα γελάδια που βόσκανε

και αυτή με το μοναχικό άλογο, που κάλπαζε στο λιβάδι.

Τι πιο ωραίο τέλος μιας εκδρομής από την τελευταία εικόνα!

Καλή συνέχεια!

Θα χαρώ να διαβάσω τα σχόλιά σας