Ένα εσπρεσσάκι, έτσι χαλαρά!

Όμορφες εικόνες και αξιοθέτα λίγο έξω από την Πάτρα!

1 Μαΐου 2015

-Που θα πάμε για καφέ;

-Ο Νίκος πρότεινε Σελλά. Πάμε;

-Και δεν πάμε! Άλλωστε εμείς δεν έχουμε ξαναπάει.

Κάπως έτσι ξεκινήσαμε για καφέ στο όμορφο χωριουδάκι της βόρειας πλαγιάς του Παναχαϊκού, λίγα μόνο χιλιόμετρα από την Πάτρα. Ήταν απομεσήμερο Πρωτομαγιάς και μόλις τελειώναμε το φαΐ μας σε ταβερνάκι έξω από το Ρίο, με μεγάλη η παρέα.

Τα Σελλά είναι γνωστά στους Πατρινούς για το πράσινο,

τα τρεχούμενα νερά

και τις ταβέρνες τους.

Α, και για την Αγία Μαρίνα.

Μπήκαμε στα αυτοκίνητα και αρχίσαμε να σκαρφαλώνουμε το βουνό.

Από ψηλά η εικόνα της γέφυρας Ρίου-Αντιρρίου είναι εντυπωσιακή και πρόκληση για στάση και φωτογραφία.

Η βουνίσια διαδρομή είναι υπέροχη με πράσινο

και πολλές στροφές. Περάσαμε τα χωριά Πλατάνι και Αργυρά και φτάσαμε.

Προσπερνάμε την ταβέρνα και αράζουμε για ένα καφέ «χαλαρά»!

Η θέα με τις πράσινες πλαγιές, που κατρακυλούν προς τη θάλασσα, τον Κορινθιακό και στο βάθος τα βουνά της Αιτωλοακαρνανίας σου κόβουν την ανάσα. Ο ήχος από τα τρεχούμενα νερά συμπληρώνει την αίσθηση της απόλυτης ευτυχίας.

Μετά τον καφέ, μπαίνουμε πάλι στα αυτοκίνητα και συνεχίζουμε προς Πιτίτσα. Βγαίνοντας από τα Σελλά, ένας δρόμο δεξιά οδηγεί στην Αγία Μαρίνα.

Ένα ξωκλήσι μέσα σε πυκνό πράσινο,

με μεγάλα πλατάνια,

νερά και υπέροχη θέα.

Έχει σχετικό κόσμο. Κάποιοι ψήνουν και άλλοι παίζουν μπάλα με τα παιδιά τους.

Στον προαύλιο χώρο υπάρχει ένα τραπέζι του πινγκ πονγκ (!!!) και κάποιοι επιδίδονται στο συγκεκριμένο σπορ.

Η εκκλησία μέσα δεν έχει κάτι το ιδιαίτερο.

Απολαύσαμε για λίγο το πράσινο και τη δροσιά και ξεκινήσαμε για την επιστροφή.

Όταν ανεβαίναμε, περνώντας μέσα από το Πλατάνι, είδα σε μια πλατεία, πάνω στο δρόμο

και απέναντι από το χείμαρρο,

δύο εκκλησίες. Μια μεγάλη και σύγχρονη, εικόνα χωρίς ιδιαίτερο ενδιαφέρον και μια μικρή και παλιά, εικόνα με εξαιρετικό ενδιαφέρον. Είχα αποφασίσει να σταματήσω στην επιστροφή. Και έτσι έγινε.

Η μεγάλη εκκλησία είναι η Αγία Παρασκευή

και δίπλα της το διαμάντι των αρχών του 12^ου αι, ο Άγιος Νικόλαος. Δυστυχώς, όπως γίνεται στις περισσότερες περιπτώσεις, ήταν κλειστός.

Έτσι περιορίστηκα να θαυμάσω το εξωτερικό του, που είναι υπέροχο.

Οι λεπτομέρειες στην κατασκευή είναι μοναδικές.

Αντιγράφω από την ιστοσελίδα του Υπουργείου Πολιτισμού

Ο ναός του Αγίου Νικολάου είναι κτισμένος στους βόρειους πρόποδες του Παναχαϊκού, στη δεξιά όχθη του χειμάρρου Ξυλοκέρα. Αναφέρεται σε Βενετική απογραφή εκκλησιαστικής περιουσίας του τέλους του 17ου αιώνα ως παλαιομονάστηρο. Ο ναός έχει υποστεί αρκετές επισκευές. 

Το μνημείο αποτελείται από κυρίως ναό και ελαφρώς πλατύτερο νάρθηκα, που είναι σύγχρονος με το ναό, όπως φαίνεται από την τοιχοποιία τους που δένει και είναι όμοια. Ο κυρίως ναός αποτελείται από ορθογώνιο πυρήνα, εσωτερικών διαστάσεων 5,50 Χ 3μ., στη βόρεια και νότια πλευρά του οποίου εξέχουν δύο ευρύχωρες κόγχες χορδής 3μ. Και οι τρεις κόγχες είναι εσωτερικά ημικυκλικές και εξωτερικά τρίπλευρες, όπως κατά κανόνα συμβαίνει στην Ελλαδική σχολή, στην οποία ανήκει το μνημείο. Δίλοβο παράθυρο ανοίγεται σε κάθε μία από τις τρεις κόγχες του κυρίως ναού.

Εκτός από τα χαμηλότερα τμήματά του και τον ανατολικό τοίχο του νάρθηκα στο βόρειο τμήμα του, το μνημείο είναι κτισμένο κατά πλινθοπερίβλητο σύστημα. Πλίνθινος διάκοσμος ζωντανεύει τις εξωτερικές επιφάνειες.

Ο Άγιος Νικόλαος, χαρακτηριστικό δείγμα ναοδομίας της ελλαδικής σχολής, χρονολογείται στις αρχές του 12ου αιώνα.

(http://odysseus.culture.gr/h/2/gh251.jsp?obj_id=1675)

Καλή συνέχεια!

Θα χαρώ να διαβάσω τα σχόλιά σας