Θεσσαλονίκη, πέντε μέρες, έτσι χωρίς πρόγραμμα! 1

Όλα ξεκίνησαν, μερικούς μήνες πριν, όταν μια συνάδελφος της κόρης μας, την ενημέρωσε για μια θέση Χοροθεραπεύτριας που θα προέκυπτε στη Θεσσαλονίκη. Έχοντας στείλει αρκετά βιογραφικά, χωρίς αποτέλεσμα, φρόντισε να κάνει τη σχετική αίτηση και αρχές Ιουλίου, μας πήρε τηλέφωνο να μας ανακοινώσει πως την πήραν.

Μέσα Ιουλίου την αποχαιρετίσαμε στο σταθμό Λαρίσης. Σε αυτούς τους τρεις μήνες ήρθε δυο φορές και την είδαμε. Τέλη Αυγούστου αποφασίσαμε να πάμε κι εμείς στα μέσα Οκτωβρίου. Κλείσαμε αεροπορικά και ξενοδοχείο κι έτσι προέκυψε αυτό το ταξίδι.

Με τη Θεσσαλονίκη δεν έχουμε καμιά σχέση, καταγωγής ή συγγένειας, αν και έχουμε γνωστούς και φίλους, που ζουν ή κατάγονται από εκεί. Εγώ πήγα στα μέσα της δεκαετίας του 1970, φιλοξενούμενος για λίγες μέρες από το συγκάτοικό μου στην Πάτρα, τότε που σπουδάζαμε εκεί. Το 1992, πηγαίνοντας με φίλους στο Άγιον Όρος, κάναμε μια μικρή στάση να δούμε το τότε Αρχαιολογικό Μουσείο, που φιλοξενούσε τα ευρήματα της Βεργίνας, μιας και το μουσείο της δεν είχε γίνει ακόμα. Το 2003 περάσαμε τρεις μέρες στην πόλη και γυρίσαμε αρκετά. Αυτή ήταν όλη και όλη η επαφή μας με τη Θεσσαλονίκη.

17 Οκτωβρίου 2019

Νωρίς μεσημέρι, φτάνουμε με την πτήση της Aegean, στο Αεροδρόμιο ΜΑΚΕΔΟΝΙΑ και με ένα ταξί σε περίπου μισή ώρα αφήναμε τα πράγματα στο δωμάτιό μας. Λίγο να φρεσκαριστούμε και παίρνουμε τους δρόμους.

Το ξενοδοχείο είναι πάνω στον κεντρικότερο δρόμο της πόλης, την Εγνατία και έτσι είχαμε άμεση και γρήγορη πρόσβαση προς το κέντρο.

Πήραμε το δρόμο προς τα ανατολικά, μέχρι το τζαμί Χαμζά Μπέη, του 1468, που είναι γνωστό στους Σαλονικιούς σαν Αλκαζάρ, όνομα που είχε στο διάστημα που λειτουργούσε σαν κινηματογράφος. Εδώ και πολλά χρόνια γίνονται εργασίες αναστήλωσης και το κτίσμα είναι «μπανταρισμένο» και φυσικά απρόσιτο. Κρίμα, γιατί οι πληροφορίες λένε πως έχει όμορφο διάκοσμο, αρκετά καλά διατηρημένο. Όχι πως ήταν το μόνο που δεν είδαμε. Κι άλλα μουσουλμανικά μνημεία παραμένουν ερμητικά κλειστά! Τυχαίο;;

Το σημείο εκείνο (Εγνατία και Βενιζέλου) είναι ένα από τα σημεία «κόλαση» της Θεσσαλονίκης του 21^ου αι. Η αιτία έχει όνομα και λέγεται ΜΕΤΡΟ. Έργα, κλειστοί δρόμοι, ολόκληροι ή κάποιες λωρίδες τους, κλειστά πεζοδρόμια κλπ, παίζουν καθημερινά με τα νεύρα των ντόπιων.

Απέναντι από το τζαμί είναι το Μπεζεστένι, η σκεπαστή αγορά της πόλης, που έχει την ίδια χρήση από τότε που φτιάχτηκε τον 15^ο αι. Σε χαρακτηριστικό οθωμανικό ρυθμό, είναι παραλληλόγραμμο κτίριο με τέσσερεις εισόδους και έξι μολυβδοσκέπαστους θόλους και στεγάζει μέσα και περιμετρικά εξωτερικά, πάνω από 100 μικρά μαγαζιά.

Πήραμε τη Βενιζέλου με κατεύθυνση προς τη θάλασσα.

Στη γωνία με την Ερμού, υπάρχει μια μικρή τρίγωνη πλατεία, περιτριγυρισμένη από ενδιαφέροντα κτίρια του 20^ου αι.

Εκεί υπάρχει, από το 1988, ένα μνημείο, αφιερωμένο στον μεγάλο αγωνιστή της Ειρήνης και Βουλευτή της Αριστεράς Γρηγόρη Λαμπράκη. Το μνημείο είναι έργο του Καστοριανού γλύπτη Βασίλη Δωρόπουλου και στήθηκε στο μέρος που ο Λαμπράκης, στις 22 Μαΐου του 1963, δέχτηκε την επίθεση των παρακρατικών, που θα τον έστελνε λίγες μέρες μετά στον τάφο, με διάφορες πολιτικές εξελίξεις στα χρόνια εκείνα.

Συνεχίζουμε στη Βενιζέλου και κάνουμε αριστερά στη Βασ. Ηρακλείου μέχρι τα λουλουδάδικα.

Είναι μια πλατεία με ένα μεγάλο (750τ.μ.) συγκρότημα Χαμάμ, κτίριο του 16^ου αι στην καρδιά της αγοράς, εξ ου και τα ονόματα «Παζάρ Χαμάμ» ή «Γιαχουντί Χαμάμ» (Γιαχουντί=Εβραϊκό μιας και ένα γύρω υπήρχαν πολλά μαγαζιά εβραίων), «λουτρό της μεγάλης αγοράς» κ.ά.

Στην πλατεία υπάρχουν καφέ, μεζεδοπωλεία, εστιατόρια και καταστήματα που πουλάν λουλούδια, εξ ου το όνομα της περιοχής.

Μιας και είχε περάσει η ώρα κάτσαμε εκεί να φάμε και φάγαμε καλά και πολύ νόστιμα. Η γνωριμία μας με τη Σαλονικιώτικη κουζίνα ξεκίνησε πολύ καλά.

Αφού ικανοποιήσαμε ουρανίσκο και στομάχι και ξεκουραστήκαμε λίγο,

πήγαμε να δούμε την αγορά Μοδιάνο, στη Βασ. Ηρακλείου εκεί δίπλα, το κεντρικό κτίριο της οποίας είναι κλειστό λόγω εργασιών. Το είδαμε μόνο απ’ έξω.

Γύρω όμως έχει αρκετά μαγαζιά με τρόφιμα.

Συνεχίσαμε στη Βασ. Ηρακλείου προς τα ανατολικά και φτάσαμε στην οδό Αριστοτέλους, που εκτείνεται μετά την ομώνυμη πλατεία προς τα βόρεια μέχρι την Εγνατία. Αυτή τη διαδρομή ακολουθήσαμε αλλά μπήκαμε αριστερά σε άλλη μια αγορά του κέντρου.

Στην αγορά Καπάνι ή αγορά Βλάλη, την παλιότερη λαϊκή αγορά της πόλης. Εδώ πωλούνται κυρίως τρόφιμα, μπαχαρικά και είδη σπιτιού.

Βγήκαμε στην Εγνατία με το Χαμάμ Μπέη ή Λουτρά Παράδεισος, απέναντι δεξιά στην Πλατεία και κάναμε αριστερά. Ξανά περάσαμε από το Μπεζεστένι,

είδαμε τον «Ιπτάμενο Δίσκο», μια πολυκατοικία του 1925, που προοριζόταν για ξενοδοχείο, με τον περίεργου σχήματος θόλο στην κορυφή, το τζαμί Χαμζά Μπέη απέναντι και φτάσαμε στο ξενοδοχείο μας για λίγη ξεκούραση.

Είχε βραδιάσει σαν βγήκαμε ξανά για λίγες νυχτερινές εικόνες της πόλης. Μέσα από στενά κατευθυνθήκαμε προς τη θάλασσα για να βρεθούμε στο λιμάνι.

Εκεί τα κτίρια των παλιών αποθηκών έχουν αλλάξει χρήση, κυρίως με πολιτιστικό, μορφωτικό περιεχόμενο. Όπως το Γεωλογικό Μουσείο ή το Μουσείο του Κινηματογράφου. Φωτισμένα όμορφα δίνουν μια διαφορετική εικόνα.

Και όλος ο χώρος, έτσι όπως τον φωτίζουν είναι υπέροχος.

Αφού χαζέψαμε λίγο τις πανέμορφες αυτές εικόνες, πήραμε τον παραλιακό δρόμο προς το κέντρο.

Κόσμος έκανε τη βόλτα του στην μαγική, σχεδόν καλοκαιρινή, βραδιά, κάποιοι ψάρευαν και στο βάθος αχνοφαίνονταν ο Λευκός Πύργος. Μαζί με όλους και εμείς βολτάραμε μέχρι την πλατεία Αριστοτέλους. Τι όμορφη που είναι!

Τα δύο ημικυκλικά κτίρια, το ΟΛΥΜΠΙΟ και το ΗΛΕΚΤΡΑ ΠΑΛΑΣ είναι αυτά που δίνουν το χαρακτήρα σε αυτή την ξεχωριστή πλατεία. Κόσμος πολύς,

γιορταστική ατμόσφαιρα, καφέ, εστιατόρια,

ένα μανάβικο με περίεργα εξωτικά φρούτα και εξωφρενικές τιμές και εμείς, πεινασμένοι κάτσαμε να φάμε, χαζεύοντας όλον αυτόν τον κόσμο και το πηγαινέλα.

Η πλατεία δίνει τη θέση της στον ομώνυμο δρόμο για να ξανανοίξει σε μια μεγάλη πλατεία, όπου δεσπόζουν δύο σημαντικά μνημεία.

Το Χαμάμ Μπέη ή Λουτρά Παράδεισος, του πρώτου μισού του 15^ου αι δεξιά, 

με τα αρχιτεκτονικά μέλη από άλλα παλιότερα κτίσματα, κάτω από το επίπεδο του δρόμου

και η εκκλησία της Παναγίας των Χαλκέων, του 1028 στα αριστερά.

Ανάμεσά τους είναι το άγαλμα του Ελευθέριου Βενιζέλου, ένα από τα σημεία ραντεβού της πόλης. Και η πλατεία αυτή συνεχίζεται προς τα πάνω στη Ρωμαϊκή Αγορά, που την αφήσαμε για άλλη μέρα.

Είχε έρθει όμως η ώρα για ύπνο. Η μέρα ήταν αρκετά κουραστική και οι εικόνες πολλές και όμορφες. Πίσω λοιπόν στο κρεβάτι μας. Καλώς ήρθαμε και καλά να περάσουμε τις λίγες αυτές μέρες στη Θεσσαλονίκη.

Καληνύχτα!

 (το ταξίδι συνεχίζεται Θεσσαλονίκη, πέντε μέρες, έτσι χωρίς πρόγραμμα! 2)

Θα χαρώ να διαβάσω τα σχόλια σας.