Σαλαμίνα. Ο Άη Νικόλας των λεμονιών και άλλα ενδιαφέροντα!

22 Φεβρουαρίου 2014

 

Σε όσους αρέσουν οι εκδρομές και τα ταξίδια θα ξέρουν πως πολλές φορές μια φωτογραφία, μια φράση ένα κείμενο (λογοτεχνικό ή όχι) μπορεί να πυροδοτήσει τη λαχτάρα για μια βόλτα, μια εκδρομή ή ένα ταξίδι. Εμένα αυτό μου έχει τύχει πολλές φορές. Ίσως γιατί το ταξίδι είναι δεύτερη φύση μου.

Τις περισσότερες φορές αυτό συμβαίνει μέσα από κάποιο κείμενο, κυρίως ταξιδιωτικού οδηγού ή ταξιδιωτικής λογοτεχνίας.

Μια σειρά οδηγών που με έχει «εμπνεύσει» για πολλές εκδρομές ή ταξίδια στην Ελλάδα είναι η σειρά «ΑΝΑΚΑΛΥΨΤΕ ΤΗΝ ΕΛΛΑΔΑ», που έδινε κάποτε η εφημερίδα ΝΕΑ. Σε κάθε μου ταξίδι στον τόπο μας, κάποιος οδηγός από αυτή τη σειρά θα με συντροφεύει.

Έτσι και αυτή τη φορά. Ψάχνοντας για ένα προορισμό κοντά στην Αθήνα για μια Σαββατιάτικη βόλτα, σκεφτήκαμε τη Σαλαμίνα. Εντός Αττικής δηλαδή.

Η Σαλαμίνα είναι ένα παρεξηγημένο νησί, εν μέρει σωστά. Η εγγύτητα στη στεριά και η ευκολία πρόσβασης έφερε πολλούς αθηναίους που έφτιαξαν εξοχικά, εν πολλοίς αυθαίρετα, με αποτέλεσμα η Σαλαμίνα να γίνει ένα ακόμα προάστιο της πρωτεύουσας. Έτσι όποιος περιοριστεί σε μια επίσκεψη στο πολεοδομικό συγκρότημα της Σαλαμίνας δεν θα σχηματίσει την καλύτερη ιδέα για το νησί. Πόσο λάθος εκτίμηση!

Στο νησί υπάρχουν αρκετά ενδιαφέροντα, απλά αυτό είναι το μεγαλύτερο του Αργοσαρωνικού και τα ενδιαφέροντα είναι σκόρπια. Πρέπει λοιπόν να ψάξει, να ρωτήσει και να κάνει χιλιόμετρα.

Μέχρι τότε είχαμε πάει μόνο στο μοναστήρι της Φανερωμένης, που το βλέπαμε κάθε φορά που πηγαίναμε για ψαράκι στο Μεγάλο Πεύκο, απέναντι. Η περιοχή είναι όμορφη και το μοναστήρι το ίδιο.

Στον οδηγό είδα για κάποιο μοναστήρι στα νότια του νησιού. Τη Μονή Αγίου Νικολάου των Λεμονιών.

Αντιγράφω από την ιστοσελίδα TRIP2ATHENS:z

Μέσα στο υπέροχο πευκόδασος της Σαλαμίνας, σε σημείο που απλώνεται η θέα προς τον κόλπο του νησιού βρίσκεται η Μονή του Αγίου Νικολάου Λεμονιών. Δεν είναι γνωστό πότε έχει ιδρυθεί καθώς η αναγραφή με τη χρονολογία 1742 μπορεί να αναφέρεται είτε στην ίδρυση είτε σε ανακαίνιση. Η εκκλησία της μονής είναι μονόκλιτη βασιλική με δύο θύρες και απλή διακόσμηση στο εσωτερικό της. Κατά την Τουρκοκρατία και την Επανάσταση υπήρξε καταφύγιο καταδιωκόμενων. Έκλεισε για 130 χρόνια και επανιδρύθηκε το 1966 ως γυναικείο μοναστήρι.

 

Από το λιμάνι του νησιού πήραμε το δρόμο προς τα νότια. Μπαίνουμε σε ένα υπέροχο δάσος, κυρίως με πεύκα

και κάποια στιγμή βλέπουμε το μοναστήρι πιο χαμηλά σε ένα πλάτωμα, σε όμορφο τοπίο.

Φτάσαμε και αφήσαμε το αυτοκίνητο απ’ έξω.

Μπήκαμε στην αυλή του μοναστηριού, που ήταν γεμάτο σκαλωσιές. 

Έργα. Αποτέλεσμα, το καθολικό κλειστό.

Έτσι περιοριστήκαμε σε ότι βλέπαμε εκεί γύρω στην αυλή.

Βγαίνοντας είδαμε δεξιά απέναντι και πιο ψηλά ένα όμορφο ξωκλήσι. Τον ναό του Αγίου Ιωάννη του Καλυβίτη. Ο μονόχωρος ναός με τρούλο είναι μάλλον του 10^ου αι και βρίσκεται στη θέση

όπου ήταν παλιά το νεκροταφείο των μοναχών της μονής.

Το εσωτερικό είναι λιτό

με λίγα σπαράγματα τοιχογραφιών.

Έξω, σε μια μεταλλική κατασκευή κρέμεται η καμπάνα.

Φύγαμε και συνεχίσαμε το δρόμο μας

μέχρι την παραλία Κανάκια με το νησάκι απέναντι.

Ήρεμη, χειμωνιάτικη εικόνα, που φαντάζομαι θα είναι το ακριβώς αντίθετο το καλοκαίρι. Ευτυχώς η ταβέρνα που είναι εκεί ήταν ανοικτή και κάτσαμε να φάμε.

Αφού φάγαμε και χορτάσανε τα μάτια μας θαλασσινές εικόνες ξεκινήσαμε για την επιστροφή.

Περάσαμε πάλι πάνω από το μοναστήρι

και λίγο μετά βλέπαμε από κάτω μας το Αιάντειο και στο βάθος την πόλη της Σαλαμίνας.

Το δρόμο στόλιζαν ανθισμένοι θάμνοι μιας πρώιμης άνοιξης.

Στο ύψος του Αιαντείου, πάνω στο δρόμο είδαμε άλλο ένα εκκλησάκι, που έμοιαζε για παλιό. Φυσικά δεν μπορούσα να αντισταθώ σε μια ακόμα στάση και μερικές φωτογραφίες.

Δίπλα στην πόρτα είναι μια εντοιχισμένη πινακίδα. «Παρεκκλήσι Μεταμόρφωση Σωτήρος», ναός του 12^ου αι.

Ευτυχώς η πόρτα ήταν ανοικτή και μπήκαμε.

Υπάρχουν κάποιες τοιχογραφίες, οι περισσότερες σε κακή κατάσταση.

Πιο ενδιαφέρουσα είναι το τμήμα μιας τοιχογραφίας ενός καβαλάρη αγίου. Εξαιρετική!

Λίγο μετά κάναμε δεξιά, περάσαμε από την Κακιά Βίγλα

και την παραλία της, συνεχίσαμε προς τα βόρεια,

περάσαμε από τα Σελήνια και πριν φύγουμε από το νησί πήγαμε στην πόλη της Σαλαμίνας

και κάτσαμε στο λιμάνι για τον απογευματινό μας καφέ.

Νύχτα φτάσαμε στο σπίτι μας. Άλλη μια εκδρομή έφτασε στο τέλος της. Μια εκδρομή εντός Αττικής, εκδρομή που μας εξέπληξε ευχάριστα. Όμορφα τοπία, υπέροχα μνημεία και εικόνες πολύ ευχάριστες. Αλλά απ’ ότι φαίνεται η Σαλαμίνα έχει ακόμα πολλά να μας αποκαλύψει. Νάμαστε καλά να ξαναπάμε!

 

 θα χαρώ να διαβάσω τα σχόλια σας