Αχαΐα, εκδρομή στα Κλουκινοχώρια!

2 Ιανουαρίου 2014

 

Τρεις μέρες πριν φύγει το 2013 κατεβήκαμε στην Πάτρα για να κάνουμε Πρωτοχρονιά με τους φίλους μας. Τις περισσότερες φορές που περνάμε γιορτές εκεί, κάνουμε και κάποια εκδρομή κάπου γύρω. Είτε στην Αχαΐα, είτε στους κοντινούς νομούς. Έτσι κι αυτή τη φορά.

Τη 2^η μέρα του 2014 ξεκινήσαμε για ένα από τα σημαντικότερα και γνωστότερα φυσικά αξιοθέατα του της Δυτικής Πελοποννήσου. Τη Λίμνη Τσιβλού. Πηγαίνοντας όμως θα κάναμε κάποιες ενδιαφέρουσες στάσεις να δούμε και κάποια αξιοθέατα, που δεν τα γνωρίζαμε.

Οι μέρες του χειμώνα είναι «κοντές» και γι αυτό, αν θες να δεις κάποια πράγματα, πρέπει να ξεκινήσεις νωρίς. Έτσι κάναμε κι εμείς.

Στο ύψος της Ακράτας βγήκαμε από την εθνική για να ανέβουμε στα βουνά. Στα Κλουκινοχώρια. Δεν τα έχετε ακούσει, ε; Ούτε κι εγώ, μέχρι που έψαξα για τον προορισμό μας.

Κλουκινοχώρια λέγεται μια ομάδα ορεινών χωριών της Αχαΐας, νότια της Ακράτας, στην Ανατολική Αχαΐα. Πήραν το όνομά τους από τα χρόνια της Φραγκοκρατίας, όταν η περιοχή άνηκε στο φέουδο του Λατίνου Αρχιεπισκόπου Πάτρας. Πρώτος αρχιεπίσκοπος ήταν ο Αντέλμος του Κλουνύ, που παραχώρησε το φέουδο στο Αβαείο του Κλουνύ. Από αυτό το γεγονός και το όνομα των χωριών.

Τα χωριά αυτά είναι: το Αγρίδι, τα Χαλκιάνικα, η Περιστέρα, το Μεσορρούγι, ο Σόλος, το Βουνάκι, η Αγία Βαρβάρα και η Ζαρούχλα.

Ο δρόμος φιδοσέρνεται και θέλει προσοχή. Παρά τις πολλές στροφές είναι τόσο όμορφη η διαδρομή, που χαλάλι.

Ανεβαίνοντας περάσαμε από το χωριό Αμπελόκηποι, έξω από το οποίο βρίσκεται ένα μοναστήρι.

Το μοναστήρι του Αγίου Βασιλείου. Χτισμένο μέσα στον ομώνυμο βράχο στα 800μ υψόμετρο. Το είδαμε από απέναντι

και συνεχίσαμε προς τα νότια.

Σε λίγο φάνηκε από μακριά η λίμνη.

Η Λίμνη Τσιβλού δημιουργήθηκε το 1913 από κατολίσθηση που έφραξε τα νερά του Κράθη. Αυτός είναι ο λόγος που βλέπει κανείς κορμούς δέντρων να στέκουν μέσα στο νερό.

Φτάνει κανείς εκεί από μια μικρή παράκαμψη από τον κεντρικό δρόμο. Έχουμε πάει και άλλες φορές. Είδαμε όμως πως τώρα έχει αρχίσει μια κάποια αξιοποίηση, που ελπίζουμε να μείνει ήπια και να μην πάρει τη μορφή που βλέπουμε σε άλλες περιοχές που «αξιοποιήθηκαν» και παρόλο που διατηρούν την ομορφιά τους, η όλη κατάσταση εκεί γύρω σε απωθεί.

Κάναμε τις βόλτες μας, βγάλαμε πολλές φωτογραφίες και κάτσαμε σε ένα εστιατόριο να φάμε νόστιμα εδέσματα, απολαμβάνοντας τη θέα μέρους της λίμνης.

Φεύγοντας πήραμε και τα γλυκάκια μας από ένα κύριο, που είχε στήσει ένα τραπέζι με τα καλούδια του.

Εν τω μεταξύ είχε πέσει ομίχλη.

Οι χιονισμένες κορφές των γύρω βουνών προεξείχαν μάσα από το λευκό «μπαμπάκι» της,

ενώ στα χαμηλά οι εικόνες παίρνανε μια ονειρική όψη.

Φτάσαμε στο Αγρίδι, το πρώτο από τα Κλουκινοχώρια και πριν από το επόμενο, τα Χαλκιάνικα, βγήκαμε από το δρόμο για μια ακόμα επίσκεψη.

Ο χωματόδρομος που πήραμε φτάνει μέχρι ένα απότομο βράχο,

στον οποίο είναι χτισμένο το Μοναστήρι της Παναγίας της Καταφυγιώτισσας ή των Καταθεσίων. Είναι μετόχι της Μονής της Αγίας Τριάδας της Ακράτας και σύμφωνα με την κτητορική επιγραφή στο εσωτερικό του καθολικού, χτίστηκε το 1631.

Αποτελείται από δύο κτίρια, ένα μεγάλο στη βάση του βράχου, όπου ζούνε οι μοναχές και πιο ψηλά το σαφώς μικρότερο καθολικό,

στο οποίο οδηγεί πέτρινη σκάλα.

Το καθολικό είναι κατάγραφο με τοιχογραφίες, συντηρημένες και άρα σε καλή κατάσταση.

Είναι μοναδικό το τοπίο και οι εικόνες που απολαμβάνει κανείς εκεί.

Ξαναβγήκαμε στο δρόμο, περάσαμε τα Χαλκιάνικα, το Βουνάκι

και την Αγία Βαρβάρα και φτάσαμε στο κεφαλοχώρι της περιοχής, τη Ζαρούχλα.

Το όνομά της Ζαρούχλας φαίνεται να είναι σλάβικης προέλευσης, όπως τόσα και τόσα τοπωνύμια στην Πελοπόννησο. Είναι άγνωστο από πότε υπάρχει το χωριό, αλλά οι Βυζαντινές εκκλησίες του 12^ου και 13^ου αι φανερώνουν πως στα χρόνια της φραγκοκρατίας το χωριό υπήρχε. Το υψόμετρο του κυμαίνεται μεταξύ των 1020 και 1200μ πάνω από τη θάλασσα και στην απογραφή του 2011 είχε 94 κατοίκους.

Το χωριό έχει τρεχούμενα νερά

και βρίσκεται σε κατάφυτη περιοχή.

Τα τελευταία χρόνια έχει αναβαθμιστεί και αναπτύσσεται τουριστικά με ξενώνες, εστιατόρια και καφέ.

Φτάνοντας, στην είσοδο του χωριού είναι το νεκροταφείο

με τον ενδιαφέροντα ναό του Αγίου Δημητρίου.

Στην πλαγιά δεξιά, ανάμεσα στα άλλα σπίτια ξεχωρίζει ο Πύργος της Ζαρούχλας ή Πύργος του Φωτήλα. Αν και είναι άγνωστη η εποχή της κατασκευής του, υπάρχουν απόψεις πως είναι του 17^ου αι. Είναι διατηρητέο μνημείο, έχει συντηρηθεί και λειτουργεί σήμερα σαν ξενώνας.

Στον κεντρικό, πλακοστρωμένο δρόμο του χωριού

είναι η εκκλησία της Μεταμόρφωσης

και δίπλα της άλλο ένα διατηρητέο πυργόσπιτο, ο πύργος του Σωτηρίου Χαραλάμπη.

Κάναμε μια βόλτα να δούμε όσο είχε φως και σε ένα καφέ στον κεντρικό δρόμο, κάτσαμε δίπλα στο τζάκι για τον απογευματινό μας καφέ.

Όταν βγήκαμε για να φύγουμε η μέρα είχε προχωρήσει. Μέχρι να κατέβουμε στην Ακράτα και να πάρουμε την εθνική για Πάτρα είχε νυχτώσει.

Αλλά δεν γυρίσαμε κατευθείαν. Είπαμε να πάμε στο Αίγιο να το δούμε νύχτα και στολισμένο.

Κάναμε μια βόλτα στη νυχτερινή πλατεία των Ψηλών Αλωνίων

με τη χριστουγεννιάτικη διακόσμηση και φύγαμε.

Η πρώτη ημερήσια εκδρομή της νέας χρονιάς ήταν πολύ όμορφη και μια καλή αρχή για περισσότερες εκδρομές και ταξίδια. Νάμαστε μόνο καλά! Και του χρόνου!

 

 θα χαρώ να διαβάσω τα σχόλια σας