Στη μονή του Οσίου Μελετίου!

(συνέχεια από Μια φωτογραφία, ένα χωριό φάντασμα και το γεφύρι του!)

11 Ιανουαρίου 2014

 

Ήταν ένα όμορφο, ηλιόλουστο Σάββατο του Γενάρη, όταν παρακινημένος από μια φωτογραφία, ξεκινήσαμε για τη Βοιωτία να δούμε ένα πέτρινο γεφύρι πάνω από τον ποταμό Ασωπό. Ένα γεφύρι σαν αυτά τα ηπειρώτικα. Γιατί ναι, υπάρχουν όμορφα πέτρινα γεφύρια και πιο κοντά στην Αθήνα. Ένα τέτοιο είναι κι αυτό στο χωριό Δαφνούλα (χωριό φάντασμα) της Βοιωτίας, πολύ κοντά στα όρια με την Αττική και τα Δερβενοχώρια. Για εκείνη την επίσκεψη έχω ανεβάσει ξεχωριστή ανάρτηση (εδώ).

Η ημέρα μας όμως δεν είχε τελειώσει εκεί. Στην Πύλη (ένα από τα Δερβενοχώρια)

κάτσαμε για φαΐ

απέναντι από την εκκλησία της Κοίμησης και συνεχίσαμε για να δούμε το μοναστήρι του Οσίου Μελετίου, εντός Αττικής αυτό.

Στα βόρεια της Οινόης, στη νοτιοανατολική πλευρά της Πάστρας και σε υψόμετρο 520 μέτρων, μέσα σε μια πευκόφυτη περιοχή, εντοπίζεται η μονή του Οσίου Μελετίου, η οποία μαγεύει τον επισκέπτη με την εκπληκτική θέα που διαθέτει προς τον κάμπο της Οινόης, αλλά και τα βουνά του Κιθαιρώνα και της Πάστρας. Ιδρύθηκε το β΄ μισό περίπου του 11ου αιώνα από τον Όσιο Μελέτιο, οπαδό της πλήρους ακτημοσύνης, ο οποίος ίδρυσε άλλα 24 μετόχια, λόγω του μεγάλου αριθμού πιστών και μαθητών που είχαν συγκεντρωθεί γύρω του. Τα μετόχια αυτά βρίσκονται σε διάφορες περιοχές της Αττικής και μερικά σώζονται μέχρι σήμερα. Η επιλογή του άνυδρου και εντελώς έρημου αυτού τόπου –στο δύσβατο όρος του Κιθαιρώνα, στα όρια Αττικής και Βοιωτίας, κοντά στη Μυούπολη, η οποία συμπίπτει με την αρχαία Οινόη– οφείλεται στην προσπάθεια του Μελετίου να ζήσει απομονωμένος, ώστε να αφοσιωθεί αναπόσπαστος στον ασκητικό βίο. Παρ’ όλα αυτά, αμέσως μετά την εγκατάστασή του, πλήθος πιστών άρχισε να συρρέει εκεί. Έτσι, κατασκευάστηκαν κάποια κελιά. Με την πάροδο του χρόνου, το μοναστήρι άρχισε να επεκτείνεται. Ο αυτοκράτορας Αλέξιος Α΄ Κομνηνός έδωσε, μάλιστα, στη μονή του Οσίου Μελετίου προνόμια και προσόδους από τους φόρους της Αττικής. Έτσι, ο Όσιος Μελέτιος κατάφερε να αναπτύξει την πνευματική και φιλανθρωπική δράση της μονής. Το καθολικό του μοναστηριού ανεγέρθηκε τον 12ο αιώνα· πρόκειται για σταυροειδή εγγεγραμμένο ναό μικρού μεγέθους. Κάποια σπαράγματα τοιχογραφιών αποτελούν τους μοναδικούς μάρτυρες του αρχικού ζωγραφικού του διακόσμου του 12ου αιώνα.

Στον κυρίως ναό και στη λιτή –τον ευρύχωρο νάρθηκα των μοναστηριακών ναών– οι τοιχογραφίες χρονολογούνται στον 17ο αιώνα.

(Οι παραπάνω πληροφορίες είναι από το ίντερνετ)

 

Στο μοναστήρι είχαμε πάει και παλιότερα. Ποτέ όμως δεν πάει χαμένη μια επανάληψη.

Ήταν απόγευμα σαν αφήσαμε το αυτοκίνητο έξω από την πύλη της μονής.

Μπήκαμε στον προαύλιο χώρο με τα πέτρινα χτίσματα ένα γύρω

και το καθολικό μπροστά μας.

Έξω από το καθολικό κρέμονται το σήμαντρο και το τάλαντο, αναπόσπαστα εξαρτήματα κάθε μοναστηριού.

Μπήκαμε,

ανάψαμε το κεράκι μας,

χαζέψαμε μέσα στον ναό

το μωσαϊκό δάπεδο,

τον μαρμάρινο δεσποτικό θρόνο,

τις τοιχογραφίες του 17^ου αι σε τοίχους

και τρούλο και βγήκαμε.

Έξω από το μοναστήρι είναι άλλος ένας ναός (μοιάζει νέος αυτός)

και μια πέτρινη κατασκευή, σαν καλύβα, που υποτίθεται πως αναπαριστά το σπήλαιο της Γέννησης του Χριστού (!!!!).

Η νύχτα είχε πέσει σαν φτάσαμε στο σπίτι μας έχοντας κάνει μια ημερήσια βόλτα, εντός και εκτός Αττικής, σε όμορφα και πρωτόγνωρα ή λιγότερο άγνωστα σε μας μέρη.

Και σε άλλα με υγεία!

θα χαρώ να διαβάσω τα σχόλια σας