Το ακρωτήρι του χρυσού ή το ακρωτήρι της φασαρίας;

 2 Σεπτεμβρίου 2022

 

 

Καβοντόρος. Όνομα συνυφασμένο στη συνείδηση όλων με τις μεγάλες φουρτούνες και τα δύσκολα θαλασσινά ταξίδια.

Για τους κατοίκους της Νότιας Εύβοιας ο Καβοντόρος (έτσι, Αρσενικό και μία λέξη) σημαίνει 2 πράγματα:

1.  Το ακρωτήριο Καφηρέας, την βορειοανατολική απόληξη του νοτιότερου κομματιού της Εύβοιας και

2.  Όλη την περιοχή που βρίσκεται κοντά στο ακρωτήρι με τα χωριά της, από τον Πλατανιστό μέχρι το Σχίζαλι και την Πρινιά.

Όσον αφορά την προέλευση του ονόματος, υπάρχουν διάφορες απόψεις. Το προφανές είναι πως έχει να κάνει με τα Ιταλικά. Μια άποψη λέει πως είναι «Κάβο ντ΄ Όρο», δηλαδή «Ακρωτήρι του χρυσού», όχι πως είχε ποτέ χρυσοφόρα κοιτάσματα, αλλά πολλά ναυάγια, με αποτέλεσμα να ξεβράζονται μαζί με τα κουφάρια των πλοίων και χρυσά νομίσματα. Η άποψη που επικρατούσε παλιότερα ανάμεσα στους ντόπιους είναι «Ακρωτήρι του ντόρου», της φασαρίας δηλαδή, από τις τρικυμίες που επικρατούν στην περιοχή.

Σήμερα, σχεδόν παντού θα δεις την ιταλική γραφή «Cavo d’ Oro», την οποία έχουν υιοθετήσει και οι ταξιδιωτικοί οδηγοί.

 

Ήταν το μακρινό 1994, όταν γυρνάγαμε στα χωριά για να ηχογραφήσουμε τραγούδια και μουσικές από ντόπιους μουσικούς και τραγουδιστές. Τότε φτάσαμε και μέχρι την άκρη του ακρωτηρίου, τον Άγιο Γρηγόρη, από το εκκλησάκι που βρίσκεται εκεί. Είχα εντυπωσιαστεί από την αγριάδα του τοπίου, αλλά και όλης της διαδρομής, που τότε ήταν μέτριας ως κακής βατότητας χωματόδρομος, στο μεγαλύτερο μέρος της.

Δώδεκα χρόνια αργότερα, με δυο φίλους ξαναπήγαμε, αυτή τη φορά από τη βόρια και δυτική πλευρά, από την περιοχή Αγίου Δημητρίου και Καλιανού και γυρίσαμε από τη διαδρομή που είχαμε κάνει την πρώτη φορά (Καβοντόρος, 1994 & 2006).

Από τότε όλο το σχεδίαζα και όλο δεν τα κατάφερνα να την ξανακάνω.

Φέτος όμως το πήρα απόφαση. Έστω και μόνοι μας, αν δεν βρίσκαμε παρέα. Στα τέλη Αυγούστου ήρθε για 4 ημέρες ο αδερφός μου με τη γυναίκα του. Τους το πρότεινα και έτσι την τελευταία μέρα της διαμονής τους στην Κάρυστο θα κάναμε αυτή την εκδρομή.

Την Παρασκευή το πρωί, όχι πολύ νωρίς ξεκινήσαμε με κατεύθυνση προς τα ανατολικά και βόρεια. Περάσαμε από το Μετόχι

και κάναμε την πρώτη στάση στη θέση «τσολιάς»,

τη διασταύρωση που κατεβαίνει προς την Αρχαία Γεραιστό (σημερινό Καστρί) και το Λιβάδι.

Μπροστά μας το στενό (μπουγάζι) του Καβοντόρου, ανάμεσα στην Εύβοια και την Άνδρο, που τη βλέπουμε απέναντι.

Επόμενη στάση στον καταρράχτη στον Πλατανιστό. 

Συνεχίζουμε, αφού βγάλαμε κάμποσες φωτογραφίες

και σταματάμε πάνω από την παραλία Ποτάμι, το επίνειο του Πλατανιστού.

Ο ορίζοντας κυριαρχείται από τα «φουρφούρια», να νέα «δέντρα» που «φυτρώνουν» παντού και σε μεγάλους αριθμούς. Τις ανεμογεννήτριες.

Περάσαμε τα Αντιά, το Κόμητο

και κάναμε δεξιά για τον Ευαγγελισμό ή Δράμεσι (το παλιό του όνομα). Εκεί κάτσαμε στο μοναδικό καφενείο για ένα δροσιστικό αναψυκτικό απολαμβάνοντας δροσιά, ηρεμία

και όμορφες εικόνες προς το χωριό και τη θάλασσα στο βάθος.

Το χαρακτηριστικό των χωριών της περιοχής είναι πως είναι μακριά από τη θάλασσα, πολύ μικρά, με ελάχιστους κατοίκους, αρκετά νερά και πράσινο, τα περισσότερα χωρίς κάποιο κέντρο και με τις κατοικίες σκορπισμένες σε μεγαλύτερη έκταση απ’ όση δικαιολογεί ο πληθυσμός τους. Τώρα τελευταία βλέπουμε αρκετά έως πάρα πολλά «φουρφούρια» ένα γύρω.

Γυρίσαμε πάνω στον κεντρικό και συνεχίσαμε.

Σε όλη τη διαδρομή αφ’ ενός είχαμε στα δεξιά μας το απέραντο γαλάζιο,

αλλά και από την άλλη σωρούς από οικοδομικά και άλλα υλικά για την κατασκευή των ανεμογεννητριών. Οι εικόνες αυτές έχουν αλλοιώσει πολύ το τοπίο, που έχει χάσει σε μεγάλο βαθμό εκείνη την επιβλητική αγριάδα που είχα γνωρίσει τις προηγούμενες φορές που είχα πάει.

Περάσαμε από το Καψούρι, το Θύμι και άλλους πολύ μικρούς οικισμούς και λίγο πριν το Σχίζαλι, είπαμε γεια στην άσφαλτο και κάναμε δεξιά σε ένα χωματόδρομο μέτριας ως πολύ κακής βατότητας, που μετά από περίπου 5 χμ θα μας έφερνε στον Καβοντόρο (το ακρωτήριο βεβαίως βεβαίως),

αφού περάσουμε από την Πρινιά.

Παίρνοντας το χωματόδρομο για το ακρωτήρι είδαμε πρώτα τον «Αράπη», μια βραχονησίδα ανατολικά και πολύ κοντά στο ακρωτήριο. Το όνομα ίσως οφείλεται στην αγριάδα του ή στο γεγονός πως τα βαθιά νερά γύρω του είναι σκούρα. Όταν έχει κακοκαιρία εκεί έχει και τη μεγαλύτερη φουρτούνα.

Σε λίγο φάνηκε και το ακρωτήρι. Θυμάμαι όταν το είδα πρώτη φορά. Περίμενα κάθετα βράχια και αβυσσαλέους γκρεμούς

και είδα ένα σχετικά ομαλό υψωματάκι με ένα ξωκλήσι πάνω του. Αυτός είναι ο φοβερός και τρομερός Καβοντόρος;

Φτάσαμε στο εκκλησάκι, που είναι ο Άγιος Γρηγόριος (ίσως για να γρηγορεί για τους ναυτικούς),

που μια επιγραφή στην πόρτα του δείχνει τη χρονολογία 1888. Το εσωτερικό του απλό και απέριττο.

Δίπλα του, σε ένα βράχο, ένας μερακλής έχει φτιάξει με δύο πέτρες ένα καραβάκι.

Η θάλασσα εκείνη τη μέρα ήταν λάδι, κάτι που δεν μπορεί να σε προϊδεάσει για το τι θα γίνεται εκεί μια μέρα με μποφόρια.

Κάτσαμε λίγη ώρα, βγάλαμε πολλές φωτογραφίες, απολαύσαμε τις εικόνες γύρω μας και πήραμε το δρόμο της επιστροφής. Άλλα 5χμ δύσκολου χωματόδρομου και φτάνουνε στον κεντρικό ασφάλτινο, που σε λίγες εκατοντάδες μέτρα, στο Σχίζαλι θα δώσει τη θέση του σε ένα μέτριο και σε ορισμένα σημεία κακό χωματόδρομο για 10χμ μέχρι το χωριό Αγαθός. Σε μια διαδρομή, όμως, με πάρα πολύ πράσινο, που κινείται ως επί το πλείστον στο χείλος του γκρεμού που κατρακυλά προς τη θάλασσα.

Κάναμε μια στάση να κοιτάξουμε πίσω μας τις βραχώδεις ακτές και στο βάθος τον Καβοντόρο (αυτοπροσώπως!!) και στο ύψος του χωριού Γκιάλπηδες, μέσα στο δάσος σε μια, ομολογουμένως ειδυλλιακή τοποθεσία

είδαμε το νεότευκτο (2017) εκκλησάκι του Αγίου Παΐσιου του Αγιορείτη.

Ο χωματόδρομος τελείωσε στον Αγαθό

και λίγο μετά

σταματήσαμε στο χωριό Καλιανοί,

στη μοναδική ταβέρνα της περιοχής για φαγητό. Απολαύσαμε εξαιρετικές λιχουδιές,

υπέροχες εικόνες προς τη θάλασσα από το μπαλκονάκι του μαγαζιού,

δοκιμάσαμε από το φρέσκο τσιπουράκι, που έβγαινε εκείνη την ώρα ακριβώς από κάτω μας και συνεχίσαμε, αφού είχαμε χορτάσει και ξεκουραστεί αρκούντως.

Επόμενη στάση στη γέφυρα του ποταμού Δημοσάρη στην παραλία των Καλιανών. 

Το ποτάμι, αφού διασχίσει (και δημιουργήσει) το εντυπωσιακότατο και καταπράσινο ομώνυμο φαράγγι

χύνεται στο Αιγαίο στη συγκεκριμένη παραλία.

Ο δρόμος συνεχίζει να πηγαίνει πάνω και δίπλα στη θάλασσα, μέχρι την επόμενη παραλία, μια από τις ομορφότερες της περιοχής,

την παραλία του Αγίου Δημητρίου ή Σκινοδαύλιας. Εκεί καταλήγει το ρέμα που διασχίζει το φαράγγι του Αγίου Δημητρίου, που έχει πάρει το όνομά του από το παρακείμενο χωριό.

Στο σημείο αυτό ο δρόμος στρίβει αναγκαστικά προς τα αριστερά με νοτιοδυτική κατεύθυνση. Περνάμε από τη βρύση πάνω από τον οικισμό της Σκινοδαύλιας, έξω από τον Άγιο Δημήτρη,

βλέποντας στα δεξιά μας το ομώνυμο βυζαντινό εκκλησάκι, που έδωσε το όνομα στο χωριό και αφού ανέβουμε το φιδογυριστό δρόμο που πάει παράλληλα με την καταπράσινη ρεματιά,

στον αυχένα μας υποδέχτηκε ένα υπέροχο ηλιοβασίλεμα στο Νότιο Ευβοϊκό.

Τελευταία στάση της ημέρας στη βρύση του Μελισσώνα.

Περάσαμε έξω από το Παραδείσι, το Κατσαρώνι και στο Χωνί κάναμε αριστερά στο δρόμο που ενώνει τη Χαλκίδα με την Κάρυστο. Σούρουπο φτάσαμε στην Κάρυστο, κουρασμένοι αλλά χορτάτοι από ταξιδιωτικές εικόνες (και φαγητό, μην ξεχνιόμαστε!).

Ήταν μια υπέροχη εκδρομή 130χμ, από τα οποία τα 110 ήταν άσφαλτος, όχι πάντα καλός και με πολλές στροφές. Νομίζω πως το μόνο αρνητικό της ήταν οι εικόνες που είχαν σχέση με τις ανεμογεννήτριες. Δυστυχώς αυτά είναι τα «καλά» της «πράσινης ενέργειας» (τρομάρα μας!).

Νάμαστε καλά να ταξιδεύουμε (κοντά ή μακριά αδιάφορο).

 

 θα χαρώ να διαβάσω τα σχόλια σας