Μικρή απόδραση στο βουνό των Μουσών… και στα γύρω!

 19 Φεβρουαρίου 2022

 

Ο Ελικώνας, σύμφωνα με την παράδοση και τη μυθολογία

είναι το βουνό που κατοικούσαν οι Μούσες, το βουνό που γεννά την ποίηση.

Σύμφωνα με τον Ησίοδο (8^ος αι. π.Χ.), που έβοσκε τα πρόβατά του στις πλαγιές του βουνού, οι Μούσες τον ενέπνευσαν και άρχισε να τραγουδά τη Θεογονία του (για τις Μούσες περισσότερα εδώ).

Το Σάββατο προβλέπονταν ηλιόλουστο και εμείς αποφασίσαμε να το εκμεταλλευτούμε για μια βόλτα στον Ελικώνα και τα χωριά του αλλά και κάποια άλλα χωριά της Βοιωτίας.

Εκείνο το πρωί ο ήλιος ήταν λαμπρότατος.

Αν και έχει περάσει σχεδόν ένας μήνας από την κακοκαιρία «Ελπίδα», υπολείμματα χιονιού είδαμε σε πολλά σημεία, ιδίως στα πιο ψηλά, αλλά δεν ήταν εμπόδιο μιας και οι δρόμοι ήταν τελείως καθαροί.

 Πήραμε την Εθνική Αθήνας-Λαμίας και μετά το Σχηματάρι βγήκαμε στην έξοδο προς Θήβα. Με δυτική κατεύθυνση, περάσαμε έξω από τη Θήβα και λίγο μετά κάναμε αριστερά και συνεχίσαμε νοτιοδυτικά.

Περάσαμε τα χωριά Δομβραίνα, με το ναό του Αγίου Νικολάου

και Θίσβη (ονομαζόταν Κακόσι μέχρι το 1915), όπου κάναμε μια μικρή στάση μπροστά στο ναό του Αγίου Χαράλαμπου

και μπαίνοντας στο χωριό Πρόδρομος, που μέχρι το 1955 ονομάζονταν Χώστια, κάναμε μια στάση στην είσοδό του, για να δούμε τις καμάρες, τον νερόμυλο και το λιοτρίβι, που βρίσκονται εκεί.

Το συγκρότημα είναι πολύ ενδιαφέρον, αλλά κλειστό και μάλλον παραμελημένο.

Στην αυλή είναι μερικές τεράστιες μυλόπετρες, μια από αυτές σπασμένη (έχει σπάσει στη θέση που βρίσκεται).

Περάσαμε από το χωριό και αρχίσαμε να κατηφορίζουμε προς τον Κορινθιακό.

Προορισμός μας η παραλία Σαράντη με τα ταβερνάκια της. Είχε αρκετό κόσμο, κυρίως δικυκλιστές,

και λόγω καλού καιρού κάποιοι κάνανε μπάνιο και ηλιοθεραπεία. Εκεί κάτσαμε κι εμείς για ψαράκι και ήλιο.

Μετά το φαγητό μπήκαμε στο αυτοκίνητο και αρχίσαμε να ανηφορίζουμε και πάλι. Επόμενος προορισμός μας το Βυζαντινό Μοναστήρι των Ταξιαρχών.

Στρίψαμε αριστερά στην πινακίδα και μετά από 500μ το είδαμε ανάμεσα στα κυπαρίσσια.

Σταματήσαμε έξω από την πύλη. Η πόρτα ήταν κλειστή με ένα σκοινί, που δεν στάθηκε βέβαια ικανό να με κρατήσει απ’ έξω. Μπήκα στην αυλή. Στον χώρο είχε αρκετά οικοδομικά υλικά, που σημαίνει έργα. Βέβαια δεν υπήρχε ψυχή.

Το καθολικό ήταν κλειδωμένο και έτσι δεν μπόρεσα να μπω να δω τις τοιχογραφίες του 18^ου αι., που είχα διαβάσει πως έχει.

Περιορίστηκα σε ότι έβλεπα απ’ έξω. Ο χώρος γενικά είναι μικρός και όλοι οι στεγασμένοι χώροι ήταν κλειδωμένοι.

Ξανά στο αυτοκίνητο,

περάσαμε από το ξωκλήσι της Αγίας Άννας και ξαναπεράσαμε από τον Πρόδρομο,

με το ναό του Τιμίου Προδρόμου, που προφανώς έδωσε το νέο όνομα του χωριού.

Στη Θίσβη κάναμε δεξιά και στη νότια άκρη του χωριού σταματήσαμε να δούμε κάποια από τα αρχαία και μεσαιωνικά κατάλοιπα της περιοχής. Τα ευρήματα δείχνουν κατοίκηση στην περιοχή από το 2000 π.Χ.

Μπροστά μας απλώνονται τα ερείπια της αρχαίας οχυρωμένης κάτω ακρόπολης ή Νεόκαστρο (υπάρχει και η πάνω ή Παλαιόκαστρο), που μέρος της βρίσκεται κάτω από το σύγχρονο χωριό

και ένας αρχαίος πύργος,

τον οποίο κάποιοι συμπολίτες μας δεν έχουν σεβαστεί όπως θα έπρεπε.

Στην ανατολική άκρη του αρχαιολογικού χώρου, καμιά 300αριά μέτρα από εκεί που σταματήσαμε,

είναι άλλος ένας πύργος, κυκλικός αυτός.

Όταν πλησιάσεις θα διαπιστώσεις πως το μισό «πίσω» μέρος λείπει. Πρόκειται για μεσαιωνικό πύργο, που όπως γράφει ο ιστότοπος-θησαυρός για τα μεσαιωνικά κτίσματα ΚΑΣΤΡΟΛΟΓΟΣ, μάλλον του 13^ου αι, φτιαγμένος από Φράγκους ή Καταλανούς.

Δίπλα του στέκει το ξωκλήσι του Αγίου Γεωργίου. 

Πήραμε το δρόμο προς τα βορειοδυτικά, με προορισμό το Κυριάκι.

Η νότια πλευρά του Ελικώνα έχει αραιή και χαμηλή βλάστηση, αλλά έχουν φροντίσει να του φυτέψουν κάμποσα «φουρφούρια», που περνώντας δίπλα τους ακούς εκείνο τον απαίσιο ήχο (Η σκιά της «πράσινης» ενέργειας!).

Σε λίγο σταματήσαμε εκεί που είναι το πέτρινο εικονοστάσι

και στο βάθος φαίνεται η Αγία Άννα, γνωστή μέχρι το 1969 σαν Κούκουρα. Επειδή έχουμε πάει παλιότερα στο χωριό,

περάσαμε από μέσα με το αυτοκίνητο χωρίς να σταματήσουμε. Από εκεί και πέρα η διαδρομή ανηφορίζει και αρχίζει να γίνεται ενδιαφέρουσα, μέσα σε δάσος ελάτης.

Φτάσαμε στην Αρβανίτσα, όπου είχε πολλά αυτοκίνητα σταματημένα.

Πρόκειται για ένα οροπέδιο στα 1000 περίπου μέτρα υψόμετρο μέσα στα έλατα. Ένας υπέροχος χώρος ιδανικός για βόλτα όλες τις εποχές του χρόνου. Έχει εστιατόριο-καφέ και έτσι μπορεί να εξυπηρετήσει όλους.

Εδώ τα υπολείμματα χιονιού ήταν πολύ περισσότερα.

Η διαδρομή συνεχίζεται μέσα στα έλατα και κατηφορίζει προς το κεφαλοχώρι της περιοχής, το Κυριάκι, στα 772μ υψόμετρο.

Μπήκαμε στο χωριό και κάναμε την πρώτη στάση στην πέτρινη βρύση που στο παρελθόν τροφοδοτούσε τους κατοίκους µε νερό. Εκεί δίπλα είναι η προτομή του Ησίοδου και ένα άγαλμα μούσας.

Λίγο πιο κάτω κάναμε άλλη μια στάση σε μια υπερυψωμένη πλατεία με την παλιά εκκλησία της Παναγίας,

που ήταν ανοικτή και μπήκα μέσα.

Σε λίγο σταματήσαμε στην κεντρική πλατεία µε το ναό του Ιωάννη του Προδρόµου

και τον γέρικο πλάτανο και από κάτω του κάτσαμε για ένα καφέ.

Ένα γύρο ταβέρνες, καφενεία και μαγαζιά που πουλάνε τα τοπικά προϊόντα, τυροκομικά και ζυμαρικά. Μετά τον καφέ μπήκαμε και πάλι στο αυτοκίνητο,

περάσαμε από άλλη μια πλατεία

με την εκκλησία του Αγίου Νικολάου

και το Ηρώο του χωριού και πήραμε το δρόμο για Αθήνα.

Λίγο έξω από το χωριό Ελικώνας είναι μια εποχική λιμνούλα, δίπλα στο δρόμο.

Περάσαμε έξω από τη Λειβαδιά και πήραμε το δρόμο προς Αθήνα.

Φεύγοντας από τη Βοιωτική γη και το βουνό των Μουσών, την ώρα που περνούσαμε έξω από τη Θήβα, είδαμε στο καθρέφτη πίσω μας ένα υπέροχο ηλιοβασίλεμα να μας αποχαιρετά. Αντίο Βοιωτία! Θα ξανάρθουμε.

Τα βίντεο με τις διαδρομές της εκδρομής

 

Η διαδρομή της ημέρας

θα χαρώ να διαβάσω τα σχόλια σας