Εθνική γιορτή, διήμερη αργία!

 Στη Νορβηγία, τη γη των νερών και …. των Trolls! Μέρος 3^ο

(συνέχεια από Άνθρωποι της θάλασσας, άνθρωποι της γης!)

17-18 Μαΐου 2023

 

Όταν σηκώθηκα το πρωί της Τετάρτης, άκουσα από μακριά μια χορωδία να τραγουδά και τους ήχους μια μπάντας από κάποια άλλη μακρινή κατεύθυνση. Από την προηγούμενη παντού είχε σημαίες, μικρές και μεγάλες, παντού.

Στον κήπο του ξενοδοχείου δεκάδες σημαιάκια χωμένα στις γλάστρες ανέμιζαν. Είχε ξημερώσει η 17^η Μαΐου και εμείς δεν ξέραμε τίποτα γι αυτή τη μέρα. Έχοντας την απορία έψαξα και έμαθα.

Η Νορβηγία αποτελούσε κτήση του στέμματος της Δανίας για πάνω από 400 χρόνια, όταν το 1814 ανακηρύσσει ένα είδος ανεξαρτησίας, υιοθετώντας ένα σύνταγμα βασισμένο στα αμερικανικά και γαλλικά πρότυπα. Αυτό συνέβη στις 17 Μαΐου και από τότε η ημέρα αυτή είναι Εθνική Γιορτή (Syttende Mai). Εκείνη τη μέρα, όπως και την επόμενη θα βλέπαμε τον κόσμο ντυμένο ανάλογα, τις γυναίκες με παραδοσιακές στολές και τους άντρες με κουστούμια και κονκάρδες με τη σημαία τους στο πέτο. Και οι δύο αυτές μέρες είναι αργία με τα περισσότερα, αν όχι όλα τα αξιοθέατα κλειστά. Τουλάχιστον η πρόβλεψη για τον καιρό ήταν καλή. Λαμπρή λιακάδα και θερμοκρασία γύρω στους 20-21˚C. Κάτι που επαληθεύτηκε στο ακέραιο.

 

Στον Καθεδρικό των ξύλινων εκκλησιών

Μετά το πρωινό ξεκινήσαμε για μια ημερήσια εκδρομή εκτός πρωτεύουσας.

Περίπου 120χμ Δ-ΝΔ του Όσλο, βρίσκεται ένα από τα σπουδαιότερα μνημεία της μεσαιωνικής Νορβηγίας.

Είναι η Stavkyrkje του Heddal, των αρχών του 13^ου αι, η μεγαλύτερη ξύλινη εκκλησία, από αυτές που έχουν επιβιώσει στη χώρα και γι αυτό την ονομάζουν και «Καθεδρικό των ξύλινων εκκλησιών» (Παρουσίαση στο Stavkyrkje, οι ξύλινες εκκλησίες της Νορβηγίας!).

Η διαδρομή διαρκεί περίπου δύο ώρες γιατί, όπως στο μεγαλύτερο μέρος της χώρας γίνεται σε «επαρχιακούς» δρόμους, χωρίς διαχωριστικό στα δύο ρεύματα, ή με διαχωριστικό σε μικρά τμήματα και φυσικά με σχετικά χαμηλά όρια ταχύτητας.

Έχει πολύ πράσινο και πάει δίπλα σε λίμνες και ορμητικά ποτάμια, εικόνες πολύ όμορφες, που σε προκαλούν να σταματήσεις και να τις απολαύσεις.

Όταν φτάσαμε και αφού συνήλθαμε από το «σοκ» των εικόνων, είδαμε απλά πως τα πάντα ήταν κλειστά, αν και είχε αρκετό κόσμο, κυρίως ντόπιων, ντυμένων ανάλογα με τη μέρα, που τριγύριζαν και φωτογραφίζονταν με φόντο το μνημείο. Περιπλανηθήκαμε κι εμείς γύρω από την εκκλησία, μέσα στο νεκροταφείο και απέναντι που είναι το καμπαναριό

και δίπλα του ένα όμορφο γλυπτό με δύο γυναίκες, που κάθονται αντικρυστά. Είναι προς τιμήν της Olea Crøger (1801-1855), που ήταν από εκεί, ήταν δασκάλα μουσικής και θεωρείται από τους πρώτους που μάζεψαν συστηματικά μουσικές και τραγούδια του τόπου της. Στο γλυπτό αυτό απεικονίζεται να ακούει μια γυναίκα, που τραγουδά κάποιο τοπικό λαϊκό τραγούδι.

Μιας και η εκκλησία ήταν κλειστή και εμείς είχαμε δει ότι μπορούσαμε, μπήκαμε στο αυτοκίνητο και πήραμε το δρόμο της επιστροφής, κάνοντας κάποιες μικρές στάσεις στο δρόμο.

Πρώτη στάση σε ένα πάρκινγκ

δίπλα σε μια πολύ όμορφη λίμνη. Λίγες φωτογραφίες και πολλές εικόνες και συνεχίσαμε. Δεύτερη στάση σε άλλο πάρκινγκ για να κολατσίσουμε μιας και είχε πάει ήδη απογευματάκι

και μια τελευταία στάση σε άλλη μια λίμνη.

Εκεί έχει ένα καφέ, που τα τραπεζάκια του βλέπουν στη λίμνη και ήταν όπως το απαιτούσε η μέρα. Στολισμένο με σημαίες.

Μπαίνοντας στην πόλη στρίψαμε και πήγαμε για μια ακόμα βόλτα με το αυτοκίνητο στο Bygdøy, πριν γυρίσουμε στο δωμάτιό μας..

Έτσι τελείωσε και αυτή η μέρα στη Νορβηγία. Την επόμενη θα την αφιερώναμε αποκλειστικά στο κέντρο του Όσλο με σκοπό να δούμε την πόλη και κάποια μουσεία. Μόνο που δεν ξέραμε πως η Εθνική Γιορτή συνεχιζόταν και την επομένη.

 

Όσλο, η πρωτεύουσα

Μετά το πρωινό μπήκαμε στο αυτοκίνητο και ξεκινήσαμε για το κέντρο. Από την πρώτη στιγμή είδα πως η κίνηση δεν ήταν όπως τις προηγούμενες μέρες. Πολύ λιγότερα αυτοκίνητα. Κάτι σαν Κυριακή κι ας ήταν Πέμπτη. Σαν αργία δηλαδή.

Φτάσαμε και παρκάραμε στην περιοχή του Καθεδρικού,

δίπλα στην Karl Johans gt., που είναι ο πιο σημαντικός δρόμος του κέντρου και η ενώνει τον σιδηροδρομικό σταθμό, στα ανατολικά, με το κοινοβούλιο και το παλάτι στα δυτικά.

Ξεκινήσαμε να πάμε να δούμε τον Καθεδρικό. Φτάνοντας διαπιστώσαμε πως όλα ήταν έτοιμα για να ξεκινήσει η λειτουργία.

Μπήκα στα γρήγορα να βγάλω μερικές φωτογραφίες από το εσωτερικό,

όπως την Αγία Τράπεζα, την οροφή, το εκκλησιαστικό όργανο ή τον άμβωνα.

Βγήκα την ώρα που μια ομάδα ιερέων, αντρών και γυναικών (οι Νορβηγοί είναι Προτεστάντες και έχουν άντρες και γυναίκες ιερείς και ιέρειες)

προχωρούσε προς την Αγία Τράπεζα ψέλνοντας. Βγήκα με τη σκέψη να συνεχίσουμε και να ξανάρθουμε το απογευματάκι, πράγμα βέβαια που δεν έγινε ποτέ.

Εντύπωση μου έκανε η πόρτα του ναού που έχει εντυπωσιακές ανάγλυφες παραστάσεις από ορείχαλκο εξωτερικά. Εδώ να πούμε πως το σημερινό κτίριο του Καθεδρικού Ναού του Όσλο (Oslo domkirke) χρονολογείται από το 1694–1697, αλλά έχει πολλές μεταγενέστερες προσθήκες και μετατροπές ακόμα και των ημερών μας.

Απέναντι από την εκκλησία είναι η Μεγάλη Πλατεία (Stortorvet) της πόλης. Εκεί είναι το άγαλμα του βασιλιά της Δανίας και της Νορβηγίας Χριστιανού Δ' της Δανίας (Christian IV 1577–1648), έργο του 1880, του Carl Ludvig Jacobsen (1835-1923). Μετά τη φωτιά του 1624, που κατέστρεψε το Άνσλο, όπως λεγόταν από την εποχή των Βίκινγκς, ο βασιλιάς αυτός έχτισε νέα πόλη κοντά στο κάστρο Άκερσους που την ονόμασε Χριστιανία, όνομα που κράτησε η πόλη μέχρι το 1925, που μετονομάστηκε σε Όσλο, όταν ενσωμάτωσε το κομμάτι από την παλιά πόλη, που δεν είχε καταστραφεί και που διατηρούσε το παλιό όνομα της.

Αφού χαζέψαμε λίγο στα σουβενιράδικα της πλατείας

πήραμε την Karl Johans, που το μεγαλύτερο κομμάτι της είναι πεζόδρομος, προς τα δυτικά.

Όμορφα κτίρια, πράσινο και το παλάτι στο βάθος να την κλείνει από εκείνη τη μεριά.

Το πιο εντυπωσιακό από τα κτίρια στα αριστερά μας είναι το κτίριο του Κοινοβουλίου (Stortingsbygningen) της Νορβηγίας, που άνοιξε στις 5 Μαρτίου 1866 και σχεδιάστηκε από τον Σουηδό αρχιτέκτονα Emil Victor Langlet.

Μπροστά του απλώνεται μια πλατεία-πάρκο

με αρκετά γλυπτά και ένα παραλληλόγραμμο σιντριβάνι.

Περιμετρικά του Κοινοβουλίου και του πάρκου έχει όμορφα κτίρια,

ενώ από την αντίθετη του κοινοβουλίου μεριά, είναι το Εθνικό Θέατρο του Όσλο (Nationaltheatret), που σχεδιάστηκε από τον αρχιτέκτονα Henrik Bull (1864–1953) και είχε την πρώτη του παράσταση την 1η Σεπτεμβρίου 1899, αλλά έλκει την προέλευσή του στο θέατρο Christiania, το οποίο ιδρύθηκε το 1829.

Γύρω από το θέατρο έχει πράσινο, πολλά λουλούδια και αγάλματα ανθρώπων της τέχνης που σχετίζονται με αυτό.

Τους συγγραφείς Χένρικ Άρνολντ Τάουλοου Βέργκελαντ (Henrik Arnold Thaulow Wergeland, 1808–1845), Χένρικ Ίψεν (Henrik Ibsen,1828-1906), Λούντβιχ Χόλμπεργκ, βαρόνο του Χόλμπεργκ (Ludvig Holberg, 1684-1754) και Bjørnstjerne Martinius Bjørnson (1832-1910) (οι τρεις τελευταίοι με τη σειρά που εμφανίζονται τα ονόματά τους στην πρόσοψη του θεάτρου),

τους ηθοποιούς Johanne Juell, γνωστή σαν Johanne Dybwad (1867–1950), Per Pavels Aabel (1902–1999) και Eva Wenche Steenfeldt Stang γνωστή σαν Wenche Foss (1917–2011)

και τον βιολιστή, μαέστρο και συνθέτη Johan Halvorsen (1864–1935).

Στη βόρεια πλευρά του πάρκου είναι το γλυπτό για τον ήρωα Gunnar Fridtjof Thurmann Sønsteby (1918–2012), μέλους της Νορβηγικής αντίστασης κατά τη Γερμανική κατοχή στον Β΄Π.Π. Ήταν επίσης γνωστός με τα ψευδώνυμα «Kjakan» και «Agent No. 24». Το γλυπτό είναι έργο του 2007, του Per Ung (1933-2013).

Στην απέναντι μεριά της Karl Johans είναι τα κτίρια του Πανεπιστημίου.

Συνεχίσαμε προς το παλάτι αλλά δεν πλησιάσαμε πολύ. Σταθήκαμε να το δούμε από κάποια απόσταση πριν κάνουμε αριστερά προς τα νότια και τη θάλασσα.

Πήραμε την Olav Vs gate, που πάει από το Εθνικό Θέατρο προς την Πλατεία του Δημαρχείου (Rådhusplassen).

Σε αυτό το δρόμο, έξω από το Chat Noir, το καμπαρέ και θέατρο επιθεωρήσεων του Όσλο, είδαμε το γλυπτό με τίτλο Gledessprederen (αυτός που μοιράζει χαρά), χάλκινο άγαλμα του 1996, έργο της Nina Sundbye. Παριστάνει τον κωμικό ηθοποιό και τραγουδιστή Leif Juster (1910-1995).

Στο τέλος του δρόμου αυτού είναι στα αριστερά το πάρκο

και το εντυπωσιακό Δημαρχείο,

ενώ στα δεξιά είναι το νέο Εθνικό Μουσείο (Nasjonalmuseet)

και το Κέντρο του Νόμπελ Ειρήνης (Nobels Fredssenter). Όλα κλειστά (λόγω της ημέρας).

Το Δημαρχείο με τον «τούβλινο» όγκο του,

τα γλυπτά

και τα ανάγλυφά του δεσπόζει στο χώρο,

ενώ βλέπει σε ένα πάρκο-πλατεία (Rådhusplassen) με σιντριβάνια και όμορφα γλυπτά του Per Hurum (1910-1989), που με τη σειρά του βλέπει στη θάλασσα.

Η θάλασσα αυτή είναι το φιόρδ του Όσλο και πιο συγκεκριμένα ο κόλπος Pipervika, στη βόρεια πλευρά του οποίου είναι το Δημαρχείο και η πλατεία του. Στην ανατολική χερσόνησο που ορίζει τον κόλπο είναι το κάστρο Άκερσους (Akershus Festning, κλειστό λόγω της ημέρας), το μεσαιωνικό κάστρο της πόλης, ενώ στην απέναντι, δυτική χερσόνησο είναι η παλιά προκυμαία (Aker Brygge), που καταλήγει σε μια εντυπωσιακή, μοντέρνα κατασκευή.

Πρόκειται για το ιδιωτικό Μουσείο Σύγχρονης Τέχνης Astrup Fearnley Museet. Το κτίριο αυτό είναι το νέο μουσείο, είναι έργο του γνωστού μας Ιταλού αρχιτέκτονα Renzo Piano (του δημιουργού του Κέντρου Πολιτισμού Ίδρυμα Σταύρος Νιάρχος) και ξεκίνησε τη λειτουργία του το 2012.

Αφού χαζέψαμε κάμποσο το δημαρχείο και τα γύρω του, ξεκινήσαμε τη βόλτα προς την παλιά αποβάθρα. Η ώρα είχε προχωρήσει και είχε πάρα πολύ κόσμο. Όχι μόνο τουρίστες, αλλά και πολλούς ντόπιους (ίσως λόγω της ημέρας). Πολλοί κάθονταν στα σκαλιά που υπάρχουν σε διάφορα σημεία της ξύλινης αποβάθρας.

Κατά μήκος της είδαμε διάφορα γλυπτά,

ένα φάρο,

ένα ρολόι

και το κάστρο στην απέναντι πλευρά.

Φτάσαμε μέχρι λίγο πριν την είσοδο του Astrup Fearnley Museet, κάτσαμε σε ένα παγκάκι να ξαποστάσουμε και να τσιμπήσουμε κάτι μιας και είχε προχωρήσει αρκετά η μέρα και πήραμε το δρόμο του γυρισμού. Κάναμε άλλη μια στάση σε ένα παγκάκι στο πάρκο που είναι δίπλα στο δημαρχείο για να πιούμε ένα καφέ που πήραμε από μια καντίνα και συνεχίσαμε προς το αυτοκίνητο. Το απόγευμα είχε προχωρήσει αρκετά σαν φτάσαμε στο δωμάτιο, αρκετά κουρασμένοι, αλλά γεμάτοι εικόνες. Εικόνες μιας ενδιαφέρουσας πρωτεύουσας του βορρά, με πολύ πράσινο και φτιαγμένη έτσι που να κάνει τη ζωή των κατοίκων της εύκολη. Με λίγα λόγια μιας βιώσιμης πόλης. Την επομένη ξεκίναγε ουσιαστικά το road trip προς τα βόρεια.

  

το ταξίδι συνεχίζεται

θα χαρώ να διαβάσω τα σχόλια σας